Blog 21,Slovenië, een week Savinske Alpen

Blog 21, Slovenië, een week in de Savinjske Alpen
Mozirje, Nazarje, Bruinkoolmijn in Velenje, Rinka Waterfall in Nat.Parc Logarska Dolina

Vandaag is het donderdag 7 juni en vertrek ik uit het noord-oosten van Slovenië. Eigenlijk gaat nu de terugweg in want ik rijd naar het noord-westen. Ik ga naar een camping die ik aangeraden heb gekregen van buren op de camping in Ptuj, de mensen met het hondje dat net zo keft als Monti. Zij hebben hier gestaan en hebben goede ervaringen met deze camping. Ruim 100 kilometer naar het noodwesten, deels over de snelweg en het laatste stuk via een smalle gele slingerweg naar boven. Het gebied waar ik nu heen ga heet Savinjske Alpen. Het ligt tegen de bergen van de Oostenrijkse grens. De camping is bekend om de vele sporten die hier beoefend worden: bergsporten, mountainbiken, kanoën, raften e.d. Er is zelfs voor kinderen en volwassenen een survival parcours op de camping en een zipp-line. Naast de camping stroomt de rivier de Savinja, een brede snelstromende rivier met veel keien.

Op de camping mag ik zelf een plek uitzoeken. Ik ga dit keer wat hoger staan want ik vermoed dat we nog wel een keer regen krijgen. Ook hier heeft het de laatste dagen in de namiddag flink geregend en geonweerd. Ik zoek een mooie plek onder de bomen en daaronder vol gras. Monti kan haar lol weer op en duikt gelijk onder de caravan. Als de caravan staat dan ga ik de gekregen brochures bekijken. De 7 hoogtepunten in de regio, de 7 hoogtepunten om te fietsen en de 7 hoogtepunten om te wandelen. Zo te zien is er hier in de omgeving genoeg te doen en ik stel me in op 4 of 5 volle dagen.

Ik neem mijn rust in de luie stoel en zet Monti in de stoel tegenover me. Slapen, en dat doen we alle twee zeker een uur. Ik maak een paar leuke foto’s van het wakker worden en zet die op Facebook. De jongedame ziet er dan wel vertederend uit maar ze is een furie als ze andere honden ziet. Ik zet haar een paar keer in de caravan want ze is door het dolle heen. Ze gromt en tiert als ze in de verte een hond ziet. Maar ze gaat nu ook te keer als er mensen in de buurt lopen. Dat is vervelend gedrag en dat komt agressief over. Alle lessen die ik op internet lees gaan uit van geen straf, negatief gedrag negeren en positief gedrag belonen. Maar ze is niet af te leiden met snacks, daar taalt ze niet naar. Het liefst rukt ze zich los en gaat op die andere hond af. Dit wordt echt naar de hondenpsycholoog gaan met haar.

Vanmiddag ga ik een flink eind wandelen met de hond. Er is achter bij de camping een uitgang het bos in. Het pad leidt naar de rivier de Savinja. We klauteren naar beneden en lopen over de hobbelige stenen die droog liggen een eind langs de rivier. De temperatuur is hier lager dan in de plaats waar ik vandaan kom maar mij bevalt dat wel. Het is nog steeds korte broeken- en open shirtjes-weer. Verder houd ik me gedeisd, oefen wat met een paar commando’s en er wordt bij de caravan gegeten. Ik zoek de lekkerste en schoonste douche op want de camping mag dan wel 4 sterren hebben, het sanitaire blok waar ik bij sta is zeker niet proper. Dus op zoek naar een schonere doucheplek op de camping. Even een stukje lopen en dan is dit ook weer opgelost.

Vrijdag 8 juni start anders dan de andere dagen want ik word pas om 07.30 uur wakker. Doodstil is het hier en vooral koel. De temperatuur is in de caravan onder de 20 graden. Een verademing om weer eens niet bezweet wakker te worden. Ik zie dat de zon al wel schijnt maar ik sta in de schaduw onder een paar hoge loofbomen. Mijn Hollandse buren, Mariette en Jos uit Almere, zitten al buiten aan het ontbijt als ik pas om 08.30 uur de caravan uitkom. Ongekende tijd voor mij. Monti kan een lastpak zijn wat betreft het blaffen maar dit is weer een sterke kant van haar. Ze houdt van slapen en zit niet te zeuren dat ze de caravan uit wil.

Mijn plek is zo ruim hier dat ik aan de andere kant geen echte buren heb want daar staat wel een caravan maar er zijn geen mensen bij. Eerst ga ik ruim een half uur met Monti wandelen want vandaag wordt een fietsdag. Dan kan ze uitrusten in de box achterop de fiets. Ik wil naar het dorpje Nazarje, dat doet aan Nazareth denken. Dit dorp heeft zijn naam te danken aan een kerk die nagebouwd is van een kerk in Nazareth. Hij staat hoog op een berg en heeft twee witte torens. Van verre zie ik hem al staan. Alsof de pastoor over de bewoners van het dal waakt. De Shinga e-bike doet het wonderwel goed als ik naar boven klim. In de lichtste stand en met de hoogste ondersteuning lukt het me om zonder af te stappen boven te komen. De kerk is van binnen, net zoals veel andere kerken in noord Slovenië, met een barok interieur. Er staan veel grote heiligenbeelden in de zijbeuken en de omlijstingen doen aan bruin-rood marmer denken. Er is een begraafplaats voor de kerk, dus hoog op de berg, die er uiterst goed verzorgd uit ziet. Het zijn voornamelijk familiegraven die ik zie met nog veel ruimte voor nu nog levenden die er straks aan gaan komen. Het dorp telt ruim 2.000 inwoners en deze kerk ziet er rijk uit. Dat zegt wel iets over het inkomen van de dorpelingen. Eigenlijk ziet de hele omgeving er rijk uit. Grote vrijstaande huizen die goed in de verf zitten en goed onderhouden tuinen.

Er staat in Nazarje ook nog een kasteel met twee ronde torens. Maar dit kasteel staat in het dal aan de rivier de Savinje. Een snelstromende brede rivier die niet echt diep lijkt. De stenen zijn op de grond te zien. Van het dorp Nazarje fiets ik naar het stadje Mozirje. Daaronder valt ook de plaats van de camping Menina. Hier is een gezellig centrum waar auto’s in een richtingsverkeer rijden. Er zijn een paar straten waar de huizen aan elkaar zijn gebouwd, dat een stedelijk aanzien geeft. Het is misschien meer een dorp dan een stad maar het is wel de centrale plaats waar zelfs een super discount supermarkt is. Nog wat leuke kleine winkeltjes en een grote rotonde waar een man een fruitkraam heeft. Daar ga ik op de terugweg wat kersen kopen.

Mozirje is een wintersportplaats en ligt tussen de bergen die circa 1500 meter hoog zijn. De omgeving is licht glooiend met groene weiden met veel gekleurde bloemen, bruine koeien, de snelstromende rivier. Een paradijselijk aanzien is het hier. Eigenlijk had ik verwacht dat ik vanuit het dal ook besneeuwde toppen zou zien maar dat is niet zo. Misschien krijg ik die te zien als ik met de kabelbaan naar boven ga. Dus op zoek naar de kabelbaan. De weg daar naar toe slingert naar boven dus dat is flink trappen. Dan mag ik wel een e-bike hebben maar dit is werken. Bezweet kom ik boven bij de kabelbaan waar het zo’n 1.500 meter hoog is. Dat was dus een klim van ruim 1.200 meter en de Shinga fiets heeft ook deze klim goed volbracht.

Ieder uur gaat er een gondel naar de top van de berg. Ik neem die van 13.00 uur en betaal €11,- euro voor een retourtje. Monti mag gratis mee naar boven. Ik heb niet de goede schoenen aan om lopend naar beneden te komen vandaar dat retourtje. Als het de tijd is om met mijn ticket door het draaihek te gaan, blijkt dat ik de enige bezoeker ben. Monti is wat angstig om de trap op te klimmen naar de gondel en ik spoor haar aan om gewoon mee te komen. De man die de gondel bedient ziet dat Monti wat angstig is. Hij gaat in de gondel op de grond zitten en neemt haar in zijn armen. Wat een schattig gezicht, zo’n grote vent met dat kleine hondje. Hij is echt vertederd door haar en tilt haar zelfs uit de gondel de hal in. Ik spreek af dat ik om 14.00 uur weer mee naar beneden ga.

Boven aangekomen is het een groot verschil in temperatuur en lucht. Wat is hier een heerlijk koel fris windje. Ik adem de frisse berglucht diep in mijn longen. Monti moet even wennen aan de nieuwe omgeving maar al gauw gaat ze met de flexriem los er op uit. Ze huppelt de berg op tussen de weidebloemetjes. Dan even een break voor een gezamenlijk broodje waar niks op zit. Ik had dit uitje namelijk niet voorzien en ook geen lunch klaar gemaakt. Boven bij de kabelbaan is wel een terras maar dat is vol met circa 40 jongeren die gezamenlijk in groepen een menu aan het koken zijn. Het lijkt wel een bedrijfsuitje en alle deelnemers hebben een wit schort voor en een witte koksmuts op. Dit doet mij denken aan de kookuitjes die ik bij Spectrum had. Meestal beperkte ik me tot uien snijden en liet het echte werk aan anderen over. Niet dat ik niet van koken houd maar ik kook al iedere avond voor mezelf en op een bedrijfsuitje vond ik het heerlijk om niet te hoeven koken. Maar die tijd is nu voorbij.

Ik loop wat de berg op en af, een pad in en weer terug. Helaas is het wat heiig en de foto’s die ik van het dal met het dorp maak komen niet spectaculair over. Dat is wel jammer want ik ga maar één keer naar boven met de gondelbaan. Om twee uur meld ik je me weer bij die aardige man van de gondel en dan gaan er vier wandelaars mee naar beneden. Monti is moe en gaat languit op de grond liggen. Ze heeft al door dat de gondel niet eng is. Weer terug in het dal zoek ik de fiets weer op en zoek mijn weg weer terug naar de camping. Vóór vijven wil ik terug zijn want de WeerApp geeft onweer en regen aan voor dat tijdstip.

Terug op de camping fiets ik even langs bij mijn buren en wisselen we uit wat we vandaag gezien hebben. Ik heb razende trek want de lunch was te verwaarlozen. Ik kook verse nudels en maak eten warm dat ik vooruit gekookt heb. Een late lunch of vroeg avondeten. Zo wordt het dagritme wel wat verlegd maar het voorkomt dat er gesnaaid gaat worden. Dan komt de donder en de regen en dat is een mooi moment om te gaan douchen. Ai, er is geen warm water meer en ik sta echt onder een koude douche me het zweet af te wassen. Gelukkig had ik het vrij warm en ik kan de koude waterstraal wel hebben. Vanavond schrijf ik het blog wat eerder dan anders want ik heb vanavond vrij. Wat ga ik doen? Het bed in de filmstand zetten en een film aanzetten op de laptop. Monti ligt al een tijdje languit in de dromenland. Ze is vandaag gezellig geweest en is nu alle indrukken aan het verwerken.

Er zijn nog een paar plekken die ik vanuit deze camping wil bezoeken, o.a. Velenje en het Logardal met de Rinka Waterfall. In het weekend moet er voor een bezoek aan het Logardal betaald worden. Ik vermoed dat het dan heel druk zal zijn en pas mijn programma gewoon aan. Morgen wil ik naar het mijnstadje Velenje. Er is daar nog een bruinkoolmijn open waar toeristen in rond geleid worden. Daar wil ik wel een kijkje gaan nemen. Nu eerst film kijken.

Zaterdag 9 juni is het droog als ik wakker word. Gisterenavond heb ik naar een spannende film gekeken: Donnie Brasco. Een FBI-agent die undercover opereert in de New Yorkse maffia maar die daar zo in verweven raakt dat zijn persoonlijkheid verandert. Een aanrader om te zien.

Eigenlijk heb ik gezegd dat ik hier twee nachten blijf. Dan zou ik vanmorgen moeten opbreken maar ik kan hier nog wel een paar dagen me vermaken want vanuit deze camping is er nog genoeg te ondernemen. Maar dan wil ik wel eerst de prijs weten en of ik voor Monti moet betalen. Dat zit me nog steeds niet lekker dat ik op de vorige camping €20,- moest betalen voor haar terwijl ze nooit op de camping een service heeft gehad. Dus na het uitlaten van Monti gelijk door naar de receptie. Het meisje dat er zit heeft mij ook ingeschreven. Ze is wat vaag als ik haar naar de prijs vraag wat voor mij een nacht hier verblijven kost. Nu moet je weten dat de Hollanders die me deze camping hebben aangeraden zelf €17,- hebben betaald, inclusief hun hondje. Ik weet niet of dit in-of exclusief gemeentetax is. Ze komt voor mij op een prijs van ruim over de €100,- voor 5 nachten. Hoe dat kan want mij was €17,- per nacht verteld, inclusief hondje. Nu blijkt dat deze mensen waarschijnlijk de hond niet gemeld hebben want ook op deze camping wordt tol geheven over de hond, €3,- per nacht. Dit wordt me echt te dol want ik laat de hond buiten de camping in het bos uit.

Op een vriendelijke maar duidelijke toon vertel ik dat dit echt niet goed is. Het kan niet zo zijn dat anderen die mij de camping aanraden zoveel minder betalen terwijl ze met z’n tweeën zijn. Tja, dan moet ik toch naar een andere camping want mijn budget is op, einde reis is in zicht. Ook ga ik dit wel in mijn blog schrijven want er wordt blijkbaar wel gevraagd of er een hond bij is en die mensen zullen echt niet gelogen hebben. Nu blijkt dat er ruimte is voor een prijsafspraak en komt ze na nieuwe berekeningen uit op €83,20. Dat scheelt een slok op een borrel en ik vraag of ze het bedrag kan opschrijven en haar naam er bij. Eigenlijk is het nog handiger om maar gelijk te betalen want nu zit ik op een prijs van €16,50 per nacht. Een prima prijs hoewel de wifi het in mijn caravan niet doet en ik meestal even met 4G inlog. Ik betaal dan ook voordat ik op pad ga en laat duidelijk noteren dat ik vooraf voor 5 nachten heb betaald.

Het heeft gisterenavond en vannacht heel veel geregend. Het dek van de fiets heeft doorgelekt en de handdoeken waar Monti op zit in de box zijn doornat. Die hang ik aan de waslijn en zijn hopelijk droog als ik vanmiddag weer terug kom. Ik ga op pad naar het stadje Velenje waar in het verleden heel veel bruinkool is gedolven. In het AWB-boekje staat het adres van het museum en de mijn en dat toets ik in de Garmin navigatie.

Via een mooie kronkelige binnenweg rijd ik naar Velenje, zo’n 26 kilometer van de plaats waar de camping is. Ik parkeer de auto en ga op zoek naar de ingang van het Mijnbouwmuseum. Er is een slagboom en daarbij is een huisje met een bewaker. Ik loop naar hem toe en vraag op welk tijdstip er een rondleiding is. Hij kijkt naar Monti en zegt dat er geen honden op het terrein mogen. Daarop vraag ik of hij de hele morgen op deze plek zit want dan kan ik Monti aan een boom in de schaduw binden. Ik heb uit voorzorg al een extra lijn mee genomen. Dan vertel ik dat Monti uit Montenegro komt en dan is het ijs gebroken want deze jongeman komt ook uit Montenegro. “Dan kun je met hem praten in de je eigen taal, dan begrijpt hij jou beter dan mij”. Nu blijkt de rondleiding 1,5 uur te duren en ik moet nog wachten tot het 12.00 uur is want dan is de rondleiding met een groep. Dus twee uur laat ik Monti achter bij de bewaker van het Mijnbouwmuseum. Gewoon doen, zeg ik tegen mezelf want ze is gemakkelijk als ik haar vastbind en ze wat aandacht krijgt.

Bij de receptie van het museum krijg ik te horen dat de eerstkomende rondleiding in het Sloveens zal zijn want het is een Sloveense groep die ingetekend heeft. “Geen probleem”, zeg ik nog “want u heeft vast wel een kaartje voor senioren”. De gewone entreeprijs is €11,- en voor senioren €9,-. “Maar als ik mee ga, dan versta ik niks, net als een klein kind. Misschien heeft u ook wel een kaartje voor kinderen?” De prijs voor kinderen die nog op school zitten is €7,50. Nou dat is dus geregeld en ik krijg een kinderkaartje om met de Sloveense groep mee te gaan. Ik zal er niks van verstaan maar mijn oren zijn toch niet zo goed, ik moet het van het kijken hebben en mijn ogen zijn goed.

Ik schuif aan bij de groep die voornamelijk uit Sloveense vrouwen bestaat van 55+ ers. Ze zijn een dagje uit, wonen niet bij elkaar in de buurt maar kennen elkaar wel. Een soort vrouwennetwerkgroep. Nu blijkt het dat sommigen Engels spreken en sommigen Duits. Voor ik het weet ben ik in de groep opgenomen en wordt interessante informatie vertaald. Nu blijkt er een vrouw bij te zijn die wat schuifelend loopt. Automatisch geef ik haar mijn arm als steun en we hebben de hele rondleiding samen gelopen. Ik als een soort Florence Nightingale met slechte oren en een patiënt met slechte ogen. Ik leid de slechtziende vrouw zonder kleerscheuren door de donkere gangen van de mijn, over oneffen vloeren, opstapjes en in het treintje. De vrouwen van de groep zijn vast blij dat er eens iemand anders mantelzorger is want ze laten de vrouw bij mij. Of eigenlijk is het zo, ik ben gewoon bij de groep. Mijn naam is gevraagd en die hebben een paar onthouden. Heel grappig vind ik dit hoe gemakkelijk ik invoeg in zo’n groep terwijl ik de naam heb geen groepsmens te zijn en geen verzorgend type.

Als echte kompels zijn we aangekleed met helm op en groen of grijze overjas aan. We krijgen allen eene lunchpakketje mee voor halverwege. Een broodje met gegrilde worst en een pakje limonade. De kompels kregen vroeger ook nog pruimtabak mee om op te kauwen. Net zoals in Bolivia de mijnwerkers coke bladeren kregen. We gaan met een oude lift waar het pikkedonker in is, naar 150 meter onder de grond en lopen door heel donkere gangen. Aardedonker is het op gegeven moment. Er zijn namaak mensen in nissen die ze in het Sloveens een verhaal laten vertellen. Afwisselend vertelt de gids die mee is het een en ander. Ook al versta ik de tekst niet, toch begrijp ik veel van wat er verteld wordt. Tenminste als het licht genoeg is en ik zien en horen kan combineren. Tussendoor zijn er twee filmzalen waar uitleg wordt gegeven over de oude en de nieuwe techniek van mijnbouw en het gangenstelsel dat is gegraven. Die films spreken mij het meeste aan omdat zonder tekst de clou wel te pakken is.

Op gegeven moment staan we in de gang en begint de grond te trillen en te schudden. Een namaak ontploffing van methaangas. Het blijkt dat er meerdere keren een ontploffing is geweest door methaangassen en dat een deel van de mijngang ingestort is. Bij het begin van de rondleiding moeten we alle spullen, tassen, mobieltjes, fototoestellen in kluisjes doen. Als reden wordt genoemd dat de radioactieve stralen van de apparaten invloed hebben op de gassen in de mijn. Mijn verklaring is eerder dat de gids zo 100% aandacht heeft en er geen zakken gerold kunnen worden. Helaas heb ik dan ook geen foto’s van deze rondleiding. Enkel aan het eind is er een groepsfoto gemaakt. Ik heb mijn jas en helm al ingeleverd dus die snel weer even gepakt en de arm genomen van de halfblinde vrouw.

Al met al een leuke rondleiding in een leuke, open groep Sloveneense vrouwen. Ik krijg nog de uitnodiging om de middag mee te gaan met een rondvaartboot maar ik bedank hier hartelijk voor en ga naar Monti die twee uur vastgebonden bij een boom heeft liggen dutten. Op naar het mooie park in Velenje om wat met haar te gaan lopen. Nu is zij aan de beurt. Er is zeker een mooi, groot park met diverse oude bomen naast een sportcentrum. We lopen wat rond en daar eet ik een bak kersen en Monti heeft geen trek. Grote kans dat ze al wat gesnaaid heeft bij de bewaker van het museum.

Nog even tanken en op zoek naar de Mac Donalds waarvan ik hier een vlag zie hangen. Ik koop een vanille milkshake en dan gaat er wat mis. Er zitten honden op het terras en daarom loop ik naar de auto. Ik ga in de deuropening zitten en Monti kijkt me aan met een blik van ‘Ik krijg toch ook een slokje’? Ik pak een plastic zak om wat op te schenken uit het rietje maar dan schiet de deksel er af. Plof, de hele beker milkshake over mijn linker voet en open schoen. Monti vindt het geen probleem en ze begint gelijk te likken. Bah, kleffe zooi in mijn schoen. Dat wordt afvegen met papier en nagieten met water. Daar ben ik wel even mee bezig. Maar ze mag niet de hele milkshake beker die leeg gegoten is oplikken. Dat vind ik te veel van het zoete. Eigenlijk ben ik wel bekomen van de milkshakes van Mac want ik vind ze hier te zoet. Dus Mac, je gaat me missen.

Op naar de Lidl waar ik ook een bord van heb zien hangen. Daar koop ik een verse krop sla, komkommer en een Chianti Classico. In Slovenië ga ik een Italiaanse wijn drinken. Dan op naar de camping waar we tegen vijven pas aankomen. Gelijk wat eten maken en als de buren Mariette en Jos terug komen op de camping nog even de belevenissen uitwisselen. Toch altijd leuk als het klikt met de buren. We overlopen elkaar niet maar een praatje delen we wel. Dan gaat het regenen en ik duik de caravan in. Wat mij betreft is de dag voorbij. Ik bof dat Monti een sterke blaas heeft want die vindt het ook best en duikt haar hoek in.

Een prima dag was het met veel leuke momenten en goede onderhandelingen.

Zondag 10 juni schijnt toch weer de zon als ik wakker word. Ik wil nog naar een National Parc, Logarska dolina in het noorden van deze streek. Dolina betekent dal, dus het dal van de Logarska. Eigenlijk trekt het me minder om dit uitje op zondag te doen want dan zal het er wel druk zijn maar ik bedenk dat als ik vroeg ga, ik ook weer vroeg terug kan gaan. Dus vroeg op pad met de auto en op zoek naar dit natuurgebied dat beroemd is om de bergen met sneeuwtoppen, de mooie dalen en een hoge waterval. Dat wordt vast mooie foto’s maken.

Ik rijd door kleine dorpjes waar het verse haardhout in hopen ligt te drogen. Bij ieder huis is wel een voorraad haardhout opgestapeld in nette rijen onder een afdakje. De daken hebben hier grote overkappingen en het ziet er idyllisch uit, vooral in het dorp Luce. Ik kruis meermalen de rivier Savinja en de Bela. Ik zie mooie groene grasvelden en witte kerkjes met een groene spitse toren en grote, hoge donkere naaldbomen. Het landschap is glooiend en ik stel me al voor hoe het hier in de winter er uit ziet. Op het smalste punt is het dal 200 meter breed en tegen de 2000 meter hoog. Hier is het oppassen geblazen met de haarspeldbochten want de weg versmalt hier. Een plaatje is het hier om te zien.

Via kronkelwegen naar boven kom ik bij de ingang van het National Parc Logarska dolina en daar wordt €7,- entree geheven. Er is één hoofdweg door het dal die 7 kilometer lang is. Ik ben vroeg, 09.15 uur en verwacht dat het niet druk zal zijn bij de beroemde hoge Rinka waterval. Hier valt het water van 80 meter hoog naar beneden en levert daardoor een nevel op die uitwaaiert. Hoe hoger ik kom, hoe drukker het op de weg is. Er staan auto’s langs de weg geparkeerd en er is maar één rijstrook nog vrij. Ik wil weten hoe ver het is naar deze attractie en rijd verder tot ik tegen gehouden word. Er staan zeker 150 tot 200 auto’s geparkeerd en er lopen rijen mensen. Ik zie meteen al vier honden lopen. Dat wordt geen pretje om met Monti hier te lopen en ik meld dat ik geen parkeerplek zoek maar even kwam kijken. Ik rijd bovenaan een rondje en moet dezelfde weg terug. Dat is dus al een opgave op het stuk waar geparkeerd staat. Waar ben ik mee bezig op deze zondagochtend? Hier heb ik echt geen zin in en bovendien heb ik al zoveel mooie watervallen gezien in de nationaal parken in Montenegro zodat ik besluit om terug te rijden naar een parkeerplaats die ik gezien heb. Daar haal ik Monti uit de auto en gaan we wandelen, deels door de bush en deels door een droge rivierbedding. Het deert Monti niet dat we niet bij de waterval lopen want ze heeft het hier prima naar haar zin. En ik ook.

Dan stopt er een middelgrote camper met Frans kenteken en die komen naar mij toegelopen. Of ik weet hoe lang het lopen is naar de waterval? Geen idee maar voor mij te ver en het is me te warm, 28 graden is het namelijk. We staan een tijdje te praten en ook zij hadden geprobeerd om bovenaan een parkeerplek te vinden. Met zo’n camper gaat dat op zondag dus helemaal niet lukken of je moet wel héél vroeg zijn. Mijn advies is dus: ga zeker niet op zondag naar deze bezienswaardigheid want dan kun je over de hoofden lopen om een waterval te zien. Achteraf hoor ik van een Nederlands stel dat het bijzondere is dat het water vanaf zo hoog valt maar dat het een ‘pisstraaltje’ is.

De stroom auto’s die me tegemoet rijden wordt langer en de parkeerplaats waar ik op sta voller. Ik besluit het park, hoe mooi het ook is, te verlaten. Bij de ingang staat er een heel lange rij en het is pas 11.00 uur. Ik ga op goed geluk een weg naar boven in en rijd via haarspeldbochten omhoog. Oef, dat wordt smal en op een paar plekken is de weg aan de kant van de vallei afgebrokkeld en afgezet. Daar moet over een smal gedeelte gereden worden. De temperatuur op de meter daalt van 28 naar 20 graden als de hoogtemeter stijgt van 288 naar 1346 meter. Dan zie ik op een bord dat ik Oostenrijk binnen rijd. Hé, dat is niet de bedoeling, ik denk in een dorpje uit te komen. Een klein stukje rijd ik over de weg in Oostenrijk maar voel me niet senang want de weg is hier echt smal en er is geen vangrail. Dit ga ik dus niet doen en zodra het kan, keer ik om. Bij de grens stap ik uit om een paar foto’s te maken want dit is wel een bijzonder moment.

Zo rijd ik berg op en berg af door mooie puzzelplaatjes en dan breekt er een helse bui los. Regendruppels zo groot als schoteltjes vallen op mijn voorruit en met 20 km per uur rijd ik voorzichtig via haarspeldbochten de berg af. Heel apart dat de Garmin navigatie een haarspeldbocht als een splitsing ziet en geregeld zegt de juffrouw van Garmin dat ik links of rechts af moet. Gewoon de weg volgen zou ik zeggen maar blijkbaar is haar aanwijzing duidelijker. Om de hoek van de berg rijd ik weer de zon tegemoet en zie geen enkele regendruppel op de weg liggen. Dan weer een bocht en jawel, ik zit weer in de regenbui. Ik rijd nog hoog, circa 800 meter en daar kan dit gebeuren dat je aan de ene kant van de berg in de regen zit en aan de andere kant in de zon. Ik zie fietsers, nietsvermoedend, in hun korte broek en shirt de berg op klimmen en die rijden zo de bui in. Ik zit droog en geniet van het landschap dat echt heel mooi is. Deze streek van Slovenië vind ik de mooiste die ik tot nu toe gezien heb. Maar het Triglav gebergte moet nog komen en daar schijnt het nog mooier te zijn. We zullen zien of ik dat kan bevestigen.

Op de terugweg zie ik een wel heel grote kerk, te groot voor de plaats die ik zie. Gornji Grad heet de plaats en dat daar zo’n grote kerk staat, daar zal wel een reden voor zijn. Ik schiet van de weg af en parkeer de auto. Monti gaat mee en die bind ik even vast aan een bank zodat ik de kerk kan bezoeken. De kerk blijkt een kathedraal te zijn, De Sint Mohorja in Fortunata. Er loopt hier een pelgrimspad van Oostenrijk naar Slovenië, vice versa. Er is een Tourist Informatie centrum waar een vriendelijke jonge vrouw mondeling geen informatie heeft over de geschiedenis van de kerk. Maar in een folder zie ik staan dat hier al vanaf half 12’eeuw een Benedictijnen klooster was dat machtig was. In de 15’eeuw is deze kathedraal gebouwd en vele bisschoppen regeerden vanuit Gornji Grad. In de kerk hangen prachtige grafzerken die goed bewaard zijn gebleven, van bisschoppen.

Terug naar de camping om Monti eten te geven. Het is inmiddels over vijven en ik merk aan haar dat ze trek heeft. Dan ga ik een kop thee drinken bij mijn buren en delen we de dag met elkaar. Er zijn nieuwe achterburen gekomen, ook Nederlanders. Ook is er een groep NKC-er met grote campers gekomen. Morgen komen er nog een paar en in totaal gaan ze met 24 campers drie weken Slovenië verkennen. Er staat nog een groep van de ANWB maar die staan verder bij mij vandaan en die heb ik nog niet ontdekt. Morgen maak ik een campingdag en zal ik eens gaan rondkijken.

Het heeft een paar dagen geregend en ik ruik dat de handdoeken op de grond naar ‘hond’ gaan ruiken. Vanavond zet ik ze in de biotex om te weken en morgen was ik ze uit. Een hond in de caravan is prima maar ik wil niet in de hondenmand slapen. Monti maakt het niks uit, volgens mij vind een hond het zelfs lekker om op een doek te slapen die een beetje stinkt. Ze is vandaag uiterst gezellig geweest en we hebben heel wat af gelopen. Ze heeft weinig geblaft en vanavond heb ik zelfs nog een tien minuten training gedaan met de commando’s ‘kom hier’ en ‘voet’. Met geduld blijven herhalen, dan leert ze het wel.

Morgen start een nieuwe week en dan is het maandag 11 juni, wasdag want alle doeken staan een nachtje in de biotex te weken.

Maandag 11 juni zou ik in principe weggaan want de vijf dagen zijn om. Ik heb gisterenavond van mijn buren gehoord dat er een actie is op deze camping: 7 dagen boeken en 6 dagen betalen. Nou ik wil best nog wel twee dagen op deze camping bij boeken want ik heb het er prima naar mijn zin. Op naar de receptie om te vragen of die regeling ook voor mij geldt want ik heb al vijf dagen betaald. Prima, ik kan blijven staan en betaal nog 1 dag extra op woensdagochtend.
Vanmorgen is het wasdag. Alle handdoeken waarop Monti heeft gelegen zijn uitgewassen en hangen in de zon te drogen op de droogmolen van mijn buurvrouw Mariette. Het is zonnig weer en het zal warm worden dus niet te laat op de fiets een ritje maken. Het wordt de berg op aan de overkant van de weg, door kleine lieflijke gehuchtjes waar mooie huizen staan waar veel rode geraniums aan de balkons hangen. Het is ook rozentijd en grote trossen rode, roze en witte rozen staan vastgebonden tegen de muren van de huizen. In de hoogste ondersteuning en in de lichtste stand trap ik de fiets naar boven. Ik haal het maar net en komt bezweet en buiten adem boven. Maar dat is nog altijd gemakkelijker dan lopend de top te halen. Met geknepen remmen rijd ik rustig naar beneden en de wind om de oren. Monti haar koppie voel ik tegen mijn rechterbil, ze snuift de wind op.

De Garmin navigatie heb ik voor de zekerheid mee genomen en ik toets Mozirje in. Via smalle weggetjes, langs mooie grote huizen, door kleurrijke velden kom ik op het kruispunt richting kabelbaan waar ik al eerder ben geweest. Vanaf hier is het dalen en kom ik weer langs de wegwerkers die de weg aan het verbreden zijn. Blijkbaar is de weg in de winter te smal voor de skigangers die naar boven rijden om naar de kabelbaan te gaan om zo naar de top van de berg te gaan. Mozirje is toch wel een leuke plaats om nog een keer door te fietsen. Ik zie naast het witte kerkje een terrasje bij een ijssalon. Het is pufheet en ik parkeer de fiets, haal Monti uit de box en koop een lekkere dot ijs. Monti krijgt vers water en zo ploffen we op het terras neer.

Dan komt er een stel en de vrouw heb ik op de camping gezien. Ik geef ongevraagd advies over het chocoladeijs dat hier echt heel lekker is. Nou dacht ik een luxe ijsje te hebben met drie bollen maar zij komen terug met een ijscoupe waar vers fruit onderin zit, ijsbollen er op en een dot slagroom. Dat is echt luxe maar mij iets te veel. We raken in gesprek met elkaar over honden. Hun hondje is net dit jaar na 13 jaar ingeslapen en de vrouw mist haar maatje. Monti ligt languit onder tafel en is ontspannen. Volgens deze mensen is Monti een ‘tevreden hond’. Het blijkt dat deze mensen meerdere honden hebben gehad en ze is er van overtuigd dat Monti mijn maatje gaat worden net zoals zij haar maatje had. Ze zou Monti zo van me over willen nemen. Maar ook al is ze soms lastig wat betreft het blaffen, ik ga haar toch niet weg geven. Gewoon naar een training om wat aan dat blaffen naar andere honden te doen. Komt vast wel goed.

Dan weer op de fiets via binnenwegen naar de camping. Het is hier goed fietsen en op het kleine stukje dat ik over de grote weg moet fietsen voel ik me toch veilig. De automobilisten zijn hier gewend dat er fietsers op de weg rijden en houden er goed rekening mee. Het wordt een beetje het patroon van de week, tegen vijven betrekt het, breekt het onweer los en komt er een fikse bui. Maar mijn was is inmiddels droog gewaaid in de zon en die ligt al weer droog in de caravan. De caravan ruikt naar fris gewaaide was. Nog even een kop thee bij de buren en dan vanavond vroeg naar bed want morgen ga ik toch nog maar een keer terug naar het nationaal park om de waterval te bezoeken. Volgens de buurman Jos is het wel wat meer dan een ‘pisstraaltje’ water en is de tocht er naar toe zeker een bezoekje waard. Ik laat me graag inspireren door goede ervaringen en besluit dan ook om nog een keer de rit te rijden. Het is er mooi genoeg voor. Dus op tijd een keer naar bed om morgenochtend vroeg op pad te zijn.


Dinsdag 12 juni gaat het warm worden en in de namiddag wordt er onweer en regen verwacht. De dag start ik dan ook vroeg. Om 06.00 uur loop ik al met Monti buiten de camping en om 07.00 uur rijd ik met de auto de camping af naar het National Parc Logarska dolina. Even voor achten kom ik daar aan en zowaar, er is niemand bij de entree. Er is geen slagboom dus ik rijd het park in, de bekende weg naar de waterval. Er is niemand te zien, ik ben de eerste bezoeker in het natuurgebied. De auto wordt geparkeerd en dan gaat de klim omhoog via een steil pad met grove stenen. Monti fungeert weer als poolhond en trekt me naar boven. Ik hoor de waterval maar heb geen idee waar hem te zien. Dan ineens zie ik zo’n 80 meter hoog uit een spleet een flinke straal water komen. Die plonst neer en verspreidt nevel. We klimmen via een trap omhoog naar een uitkijkpunt. Ik moet er niet aan denken dat ik hier afgelopen zondag met honderden mensen had gestaan. Nu sta ik als enige en kan van alle kanten de waterval goed fotograferen. Ik loop naar beneden richting de waterval en daar waait een koude stroom lucht met nevel. In een mum van tijd ben ik nat gewaaid. Monti houdt het voor gezien en die blijft op gepaste afstand. Haar is het te koud en te nat. Maar de waterval is wel apart en zo een als deze heb ik nog niet gezien. Dus het ritje zeker waard.

We lopen het pad weer af naar beneden en komen drie sportieve trekkers tegen met stokken. Die gaan waarschijnlijk vandaag meer in het natuurgebied lopen. Ik ben enkel voor de waterval gekomen. Na een uur ben ik weer bij de entree van het National Parc en nu staat er wel een man waar betaald moet worden. Ik stop en geef een gebaar of hij even wil komen. Ik vertel dat ik afgelopen zondag hier was voor de waterval maar geen parkeerplek kon vinden en dat het te ver voor me was om te lopen. Nu blijkt dat er één keer in het jaar een Memorial Day van de landelijke politie is in het park. Dat was nou net afgelopen zondag, de dag dat ik er was. Dit was geen normale zondag geeft hij aan. Ik zeg dat ik nu niet betaald heb maar 60 kilometer heen en weer heb gereden omdat ik toch niet naar Holland terug kan gaan zonder de hoogste waterval van Slovenië gezien te hebben. Geen enkel punt, als hij er gestaan had en ik dit verteld had, dan had ik ook niet hoeven te betalen. Misschien gaan de Franse camperaars ook nog terug om de Rinka Waterfall in het echt te zien. Hij is zeker de moeite waard om te bezoeken. Maar zeker niet op zondag, ook niet op een gewone zondag want dat wordt boven dringen bij het uitzichtpunt.

Terug naar de camping om bij te komen van de vroege ochtend. Monti zet ik op een handdoek in de kleine stoel, ik in de luie met mijn benen op haar stoel en dat wordt slapen. Zeker een uur slapen we beiden buiten in de frisse lucht. Het is rustig op de camping want het wordt bewolkt maar het is zeker boven de 30 graden. Dat wordt straks een fikse bui die te verwachten is. Als de buren Jos en Mariette terug zijn van hun fietstocht is het theetijd. Maar dan breekt het onweer los en gaan we binnen in hun grotere caravan thee drinken. Dan horen we dat het niet regent maar hagelt. Er vallen hagelstenen uit de lucht, zo groot als knikkers. Ik wil naar buiten voor een foto en raap een paar hagelstenen op en fotografeer ze. Zo groot heb ik ze nog nooit gezien. Snel weer naar binnen maar dan vallen er hagelstenen die nog groter zijn. Ik ga weer naar buiten maar word letterlijk bekogeld. De stenen zijn nog groter dan die op het blauwe bordje op de foto zijn. Ik krijg er eentje op mijn rug die gewoon zeer doet want de stenen zijn niet egaal glad maar met uitsteeksels. Snel naar binnen want dit is met te gortig. Dit is zo’n hagelbui waar menige caravan en auto lakschade en butsen aan overhoudt. Gelukkig heeft Eribaatje een hagelbestendig dak en mijn auto staat tussen twee bomen die de ergste klap wel zullen opvangen.

De temperatuur is inmiddels tien graden gezakt, een verademing want het was mij te benauwd. Nu het blog schrijven en bedenken wat ik morgen hier in de omgeving nog wil doen. In ieder geval boodschappen doen want ik ben door de voorraad voedsel van drie dagen heen. Ook wat opruimen en schoonmaken zodat ik overmorgen verder kan reizen naar de laatste regio in Slovenië, het Triglav gebergte. Morgen plaats ik dit blog en dat zal een klus worden want de wifi in de caravan werkt niet echt. Zeker foto’s uploaden gaat hier niet lukken. Dat wordt met de laptop onder de arm naar de receptie lopen om de serie blogs compleet te maken. Het eind gaat nu wel in zicht komen want ik zit nu op bijna 3 maanden dat ik onder weg ben. Dat lijkt een hele tijd maar in mijn beleving is het pas.

Woensdag 13 juni regent het zowaar als ik wakker word. Het ziet er buiten somber en grauw uit en ik blijf nog maar even in bed liggen. Als het droog word ga ik Monti uitlaten. Er woont een eekhoorn vlakbij de caravan en die ruikt ze. Ze trekt als een bezetenen en vliegt over het veld. Niet te kalmeren is ze en het is maar goed dat de riem met een mustangclip verzekerd zit aan mijn broek. De kleinkinderen kunnen haar dus niet uitlaten want als ze de kolder in de kop heeft dan is ze niet te houden. Ze springt met 4 poten tegelijk omhoog tegen de boom op of de greppel in. Het lijkt leuk als ik het zo schrijf maar het is erg vermoeiend want ze loopt zich vaak vast met de flexriem.

Vandaag ga ik de fiets opvouwen, de luifel afbreken, de caravan en auto wassen en de auto inruimen. Vanmorgen zal het verder droog blijven tot circa vijf uur. Een mooie tijd om alles te laten drogen en schoon in de auto te krijgen. Tussendoor een praatje met de buren en wat mensen van de NKC-groep. In de middag rijd ik met de buren mee naar een grote supermarkt, Tus genaamd, in Mozirje om inkopen te doen voor de komende dagen. Dan de nieuwe camping inprogrammeren in de Garmin navigatie. De thee staat weer klaar en we kunnen nog buiten thee drinken. Monti is allervervelendst, ze blaft niet alleen naar honden die voorbij lopen of in de verte te zien zijn, ze blaft ook naar mensen die langs komen op de fiets. Mariette moet ze niet, dat is duidelijk, maar Mariette houdt ook niet van honden, dat straalt ze uit. Met Jos is ze dikke maatjes maar ik moet haar uit de buurt van Mariette houden want dan lijkt ze te gaan grommen. Oud sentiment zal ik maar denken maar dit moet ik wel in de gaten gaan houden. Ze was echt zo vervelend dat ik haar met kop en staart gepakt heb en in de caravan gezet heb. Je ziet maar weer dat een hondje dat het ene moment zo kalm en rustig is het andere moment een vuurbal is. Toch een hondje met een verleden dat nog niet gewist is.

Morgenochtend verlaat ik deze camping en deze mooie streek van de Savinjske Alpen. Camping Menina kan ik zeker aanraden. Mooie omgeving, goede schaduwrijke plekken en er is voldoende te doen in de directe omgeving. Maar …… er is een tijd van komen en van gaan. Morgen door naar Triglav gebergte en vanavond dit blog plaatsen. De foto’s komen helaas later want er is geen wifi in de caravan, enkel bij de receptie maar het regent nu weer.

Wordt vervolgd.