Blog 18,Slovenië, Izola, Koper, Piran, Hrastovilje

Blog 18, Slovenië, stadjes Izola, Koper, Piran, Hrastovlje

Woensdag 23 mei start de dag bewolkt. Op de WeerApp zie ik dat om 09.00 uur de regen gaat vallen. Dan wil ik de caravan aan de auto hebben zitten want in de regen vind ik dat een nare klus. Precies volgens schema rijd ik om 09.00 uur weg en warempel, het gaat regenen. Wij zitten droog en hebben geen haast want de komende rit naar Slovenie is maar 56 kilometer. Het is deels de weg naar Porec in Kroatie, de weg die ik al gereden heb de berg op van 7%. Dat gaat nu wel wat langzamer dan de keer dat er geen caravan achter de auto hing. Het is nog rustig op de weg en ik verheug me er op om vandaag de eerste indrukken van Slovenie te krijgen.

Alle kuna’s zijn bij de kampwinkel Vestar opgemaakt dus het tanken gaat over de grens gebeuren. De tolweg in Kroatie betaal ik met euro’s. Over de grens gaan, gaat hier trouwens heel soepel. Aan beide kanten zit een vrolijke man en de Sloveens neemt zelfs de tijd voor een vriendelijk praatje. Ja, vier weken kom ik er aan!!! Mijn paspoort wordt niet eens ingekeken. Blijkbaar is het Hollandse kenteken al voldoende om vertrouwen te wekken. Dan ben ik in Slovenie en ga op zoek naar Kamp Belvedere in het stadje Izola, halverwege Piran en Koper.

Voor wie niet zo bekend is in de regio het volgende. Tussen de kust van Italië aan de Adriatische Zee en Kroatië, ligt nog een stukje kust van Slovenië. Zij noemen dit stuk ook Istrië, maar dan Sloveens Istrië. Gisteren heb ik besloten om eerst dit stuk kust van Slovenië te verkennen en te kijken of er veel verschil is met de stadjes in Kroatië die eigenlijk maar 50 tot 80 kilometer verder op liggen. Deze hele kuststrook is vroeger Venetiaans grondgebied geweest dus ik verwacht wel wat overeenkomsten in Italiaanse bouwstijl.

Camping Belvedere ligt hoog op de berg en hoort bij Hotel Belvedere. Je kijkt uit over de Baai van Triëste en op het stadje Izola. De kampeerplaats is nat en modderig maar ik mag ook op de camperplaats gaan staan. Niet zo gezellig maar wel zo praktisch want ik zie diepe moddersporen op het grasveld van de kampeerplek. Prima zo want ik ga hier toch voornamelijk op pad. Er staat een Nederlandse camper met een ouder stel maar die zitten in de stress want ze kregen vanmorgen bericht dat hun dochter een herseninfarct heeft gehad. Ze zijn pas een week onderweg maar ze hebben geen rust meer en willen naar huis. Vanmiddag gaan ze rijden.

Ik wil naar Koper want dan kan ik vanmiddag gelijk wat ondernemen. Dat is weer het voordeel van vroeg op een camping aankomen, dan kun je in de middag nog op pad. Koper, een kustplaats aan de Adriatische Zee met circa 52.000 inwoners. De bevolking is hier voornamelijk katholiek en in het stadscentrum staat een heel grote katholieke kerk. Zowel van binnen als van buiten valt hij bij mij niet in de prijzen. De binnenkant is erg donker barok. Goedkope houten banken staan er. Ik heb mooiere kerken gezien in Kroatië. Het plein waar de kerk staat vind ik wel heel mooi. Het doet me aan Italië denken en hier zijn de Venetiaanse invloeden duidelijk te zien. Koper is toch een ander soort stad dan de kustplaatsen in Istrië aan de Kroatische kant. Koper is eenvoudiger. Het is meer een plaats om te wonen en te werken. Er is een grote haven voor containeropslag en ik zie een paar heel grote boten met containers de zee op gaan. In het stadje lopen voornamelijk inwoners van de plaats, totdat er een cruise aanmeert. In de middag komt een supergroot cruise aanleggen waar 1200 toeristen op verblijven en 800 bemanningsleden. Ik maak een praatje met twee jonge mannen die op het schip werken. Zij noemen dit een klein schip want een van die jongens heeft op een schip gewerkt waar 6.000 toeristen op verblijven. Op dit cruise zitten vooral Amerikanen, Canadezen en Australiërs.

De stad Koper bevalt me wel. Misschien ook juist wel omdat het minder toeristisch is dan de plaatsen Porec en Rovinj in Kroatië. Er is een grote jachthaven waar veel grote en middelgrote (zeil)jachten liggen. Er zijn heel fraaie banken en kunstwerken langs de haven. In het centrum is een Tourist Information waar ik heel veel informatie en tips krijg over deze kuststreek. Zelfs een heel goed gedetailleerde landkaart en een flyer met campings in Slovenië. Deze krijg ik nadat ik vertel dat ik vier weken door Slovenië ga rond reizen. Met de nodige documentatie stap ik weer in de auto en ben verbaasd dat ik maar €2,- parkeergeld hoef te betalen voor ruim 3 uur parkeren. Maar er blijkt een fraai fietspad te liggen vanuit Izola naar Koper en naar Piran. De fietskaart ga ik vanavond bestuderen en morgenochtend haal ik de fiets uit de auto en bevestig de plastic box voor Monti er weer op.

Monti doet het vandaag voortreffelijk. Ze blijft braaf buiten vastgebonden zitten als ik even de kerk in ga en de Tourist Information. Ze blaft ook minder naar honden, laat zich vandaag wat meer corrigeren en trekt wat minder aan de riem. Ik koop een chocolade croissant en voor haar een wit bolletje. Een likje choco er op en oh, ze zit te smullen zoals ze in Ulcinj op de camping deed. Ik heb haar op een hondenvoedselpakket gezet maar ik moet niet vergeten dat ze maanden hapjes bij elkaar heeft gescharreld. Ze doet een moord voor een stuk witbrood met pindakaas of chocopasta. Dat heeft ze zelfs nog liever dan een bak hondenvoer. Maar wees gerust, ze eet voornamelijk gezond en het bedelen dat zal nog wel even blijven. Als ze iemand op een restaurant ziet eten en ze ruikt voedsel dan loopt ze er naar toe en kijkt allerliefst. Vooral vrouwen zijn snel vertederd door haar. Er komt in het centrum van Koper een vrouw naar me toe die me vraagt of ze een foto van Monti mag maken. Ze loopt zelf met een klein pluizig wit-zwart hondje maar ze vertelt me dat Monti sprekend op de moeder van haar hondje lijkt. Vandaar dat ze de foto maakt van Monti.

Op de terugweg koop ik langs de weg verse aardbeien. Oh die zijn hier superlekker op dat witte brood van Monti. Ze zijn zo zoet dat er zelfs geen suiker op hoef. Daar eet ik een paar sneden van en dan heb ik geen zin meer om de sperziebonen te koken. Er wordt nog wat gelopen met Monti en een praatje gemaakt met twee buren die op de camperplaats zijn komen te staan. Dan voel ik dat ik geprikt ben door een mug. Die zijn hier zo slim. Hij gaat op de rand van mijn sok zitten zodat ik hem niet voel en prikt dan voorzichtig in mijn huid. De bult voel ik pas als de mug vertrokken is. Dat was dus echt een slimmerik. Vanavond op tijd naar bed want ik ben nu moe van de vele indrukken. Morgen is er weer een dag.

Als ik donderdag 24 mei uit de caravan stap en naar de auto kijk dan lijkt het wel of er een nest jonge koeien in de boom er boven wonen. De linkerkant van de auto is een grote poepvlek. Het blijkt dat er een nest jonge houtduiven in de boom zit die er ook wat van kunnen. Het ergste spoel ik even af en dan gaan we vroeg op pad naar Izola. Er loopt een steil pad naar de kuststrook. Halverwege zie ik een slang op de weg liggen. Ik denk eerst dat hij dood is want ik zie wat groens in zijn bek. Zijn ingewanden vermoed ik. Monti ziet de slang ook liggen en wil er heen lopen. Ik trek aan de riem om dat te verhinderen. Op dat moment beweegt de slang en springt er een groene kikker uit de bek van de slang. Die kikker heeft een ‘lucky day’, gered door Monti. De slang zal op zoek moeten naar een ander ontbijtje. Het is jammer dat ik er geen foto van kan maken. Op dat moment komt er een man het pad af, waarschijnlijk ook van de camping. Ik vertel hem wat er gebeurde op het pad. We lopen samen op naar Izola. Hij is een Oostenrijker, van 58 jaar, die hier zijn zeilervaring aan het opkrikken is. Vier dagen les en volgende week gaat hij met een zeiljacht en nog vijf bemanningsleden tien dagen varen in Kroatië. Hij blijkt wel een vrouw te hebben in Oostenrijk maar die werkt in het onderwijs en die kon geen vrij krijgen en zeilen heeft niet echt haar interesse. Als hij een terras op wil, neem ik afscheid en ga met Monti het stadje verkennen.

Izola, heeft een mooie, grote haven waar veel grote zeiljachten liggen. Het eerste dat me opvalt is dat het er erg schoon is. Maar waar ik ook loop zijn schoonmakers dan ook aan het vegen. Of het nou in de haven is of in het park midden in het centrum. Prullenbakken worden geleegd en de straten geveegd. Het is duidelijk een wat rijkere plaats want er staan grote luxe Venetiaanse huizen. In het centrum zijn de huizen in de straatjes goed onderhouden. Vele zijn in pasteltinten geschilderd. Roze en geel zijn de hoofdkleuren. Er ligt een wandelpad rond de hele baai en er lopen juffrouwen met peutertjes die een lint moeten vasthouden. Ze lopen in een slakkenpas en het is schattig om te zien hoe ieder kind een stuk van het lint vast houdt.

In het centrum staat een mooie, brede kerk in roze geschilderd. De kerk is gesloten dus de binnenkant kan ik niet bekijken. Maar vooral de losstaande klokkentoren vind ik mooi. Van grote natuurstenen is hij opgetrokken en hij is hoog. Van verre zie je deze toren al. In het centrum is een gezellig parkje waar veel banken staan. Het zijn voornamelijk ouderen die hier zitten. Hier eet ik een kaasbroodje en Monti ligt onder de bank. Ze wil niks van het witte broodje eten dat ik voor haar gekocht heb. Dat verbaast me want meestal staat ze al te bedelen als ze een zak hoort knisperen. Maar het is me wel opgevallen dat ze vandaag vaak door de achterpoten gaat. Geen trek, beetje suf, te dunne ontlasting, oei als ze maar geen darmklachten heeft opgelopen. Dat is vervelend voor haar. Ze laat duidelijk blijken dat ze het zat is want ze gaat geregeld liggen. Net als met kleine kinderen, de dag wordt gewoon aangepast en we gaan terug lopen langs de kust.

Ik piep nog even bij het toiletgebouw van de haven binnen als er een man zijn magneetstrip voor de beveiliging houdt. Gewoon net doen of ik ook bij zo’n boot hoor en het wel gemakkelijk vind dat hij de deur al open maakt. Monti zit vast gebonden aan een rek en zo valt dat helemaal niet op dat ik hier vreemd ben. Al met al is het ruim drie kwartier lopen van de camping hoog op de berg naar het centrum en een uur om er weer terug te komen. Naar boven kost me duidelijk meer moeite en het is nu warm, zeker 25 graden. We zijn ruime 3,5 uur op pad geweest naar en in Izola. Een relaxte en schone badplaats met veel sport- en spelmogelijkheden voor kinderen langs de kuststrook. Een badplaats die ik kan aanbevelen bij mijn lezers. Er is geen zandstrand maar er liggen goed begaanbare rotsen, een afgevlakt plateau en het water is kraakhelder. Het stadje is aangenaam met veel groen, leuke pleintjes en parkjes en voldoende winkels. En vooral, het is niet overlopen door massatoerisme.

Terug op de camping nemen we beiden onze rust. Monti is niet echt fit want ze wil niks eten. Ze heeft duidelijk last van haar darmen want ze is zeker acht keer door de achterpoten gegaan. Het plan om vanmiddag met de fiets naar Piran en Portorosso te gaan laat ik maar varen. Dan maar iets later weg en wat minder ver. Om 16.00 uur haal ik de fiets uit de auto en tuig hem op met de fietsbox. Monti is duidelijk minder actief en gaat braaf in de box zitten. Ik fiets binnendoor in een prachtige omgeving de berg af naar Strunjan. Van oudsher is deze plaats bekend vanwege de zoutbekken. Maar die zijn niet meer in bedrijf. Strunjan is echt een luxe plaats aan een meer en aan de zee. Een plaats waar van die luxe kuuroorden zijn. Er is een fraai park met een paar tennisbanen die in de schaduw liggen. Daar wordt volop getennist door fitte mensen Er lopen veel oudere mensen met stokken door het park te slenteren. Hier valt me op hoeveel bloeiende struiken er zijn. De kleuren geel, lila en paars zijn de hoofdkleuren. Monti laat ik even een eindje lopen maar ze gaat steeds op haar buik liggen met de achterpoten gestrekt. Nee, het meissie is niet echt fit, dus maar weer in de box gezet en terug naar de caravan.

Maar dat valt even tegen. De berg af kwam ik met dicht geknepen remmen maar zelfs met de volle ondersteuning en in de lichtste stand trekt de fiets ons niet de berg op. Dat wordt te zwaar om te lopen dus dan maar weer naar beneden en een andere weg geprobeerd. Maar die weg gaat ook te steil naar boven dus weer omgedraaid en naar beneden rijden. Dan maar de hoofdweg waar de auto’s rijden. De afstand is het niet, zo’n 4 kilometer maar de weg is smal en er rijden veel auto’s. Gelukkig zit er een helgele hoes om de box van Monti en het moet raar zijn als die niet gezien wordt. Zo komen we om even over zessen weer op de camping aan. De fiets breek ik maar gelijk af want deze omgeving lijkt mooie fietspaden te hebben maar voor mij is dat enkel bergafwaarts. Hoewel ik dan wel heel snel met versleten remblokken kom te zitten want de bergen zijn hier steiler dan in de kuststrook van Kroatië. Maar het is hier zeker mooi. Morgen gaan we dan maar met de auto naar Piran en Portosrosso en blijven we gewoon een nacht langer op deze camperplaats.

Inmiddels is er een jong Tjechisch stel vlak naast me komen te staan. Ze zijn in 10 uur hier naar toe zijn gereden. Ze slapen vannacht in de auto want ze hebben geen tent bij zich en hun gasflesje blijkt leeg te zijn. Op mijn inductieplaat heb ik net hun prakkie rijst warm gemaakt. Tja, dat zijn de tijden die voor mij voorbij zijn maar ik was vroeger ook blij als buren me hielpen. Hij is gek met Monti en die fleurt helemaal op als hij hem in zijn lange armen optilt. Als dank krijgt hij een paar natte likken over zijn wang. Het deert hem niet want hij heeft thuis ook een hond en weet dat dit echte hondenliefde is. Ik hoop dat Monti vannacht herstelt van zijn darmen en morgen weer de oude is. In ieder geval heeft zijn eten, dat ik in twee kleine porties heb gegeven, hem goed gesmaakt.

Vrijdag 25 mei schijnt de zon al heel vroeg. Het belooft een warme dag te worden met minimaal 25 graden. We gaan dan ook vroeg op pad met de auto naar Piran, temeer daar ik heb gelezen dat daar een parkeerprobleem is. De afstand is het niet, circa 6 kilometer maar met de fiets is de route naar Piran niet te doen. De weg is smal, de auto’s rijden stevig en er is geen ruimte naast de witte streep. Dat is een risico dat ik niet wil nemen. Er is buiten Piran een parkeerdek maar ik rijd door de slagboom het stadje in. Aan de boulevard vind ik nog net een laatste krappe parkeerplek. Hoe ik daar straks uit kom, dat zie ik straks wel weer.

Piran, op z’n Italiaans Pirano, wordt ook wel de parel van de Sloveense kust genoemd. Piran is 500 jaar onder Venetië gevallen en dat is nog goed te zien aan de Venetiaanse bouwstijl. Het hele stadje staat op de Unesco Werelderfgoedlijst want het oude Middeleeuwse centrum is hier nog goed intact gebleven. Piran is ook beroemd omdat hier een beroemd violist is geboren, Tartini. Het grote ovale plein in het centrum is naar hem genoemd en er staat een groot bronzen beeld van hem voor het stadhuis. Op het Stadhuis zie ik de leeuw met de vleugels. Dat is het symbool van deze stad.

Piran ligt op een schiereiland en van boven af gezien is dat goed te zien. Op een heuvel ligt de witte St. George kathedraal te pronken. Helaas is hij niet open maar het is al mooi om zo hoog te lopen. Dan zie ik een soort fort in de hoogte. Dat ziet er echt als een fort uit maar het is de oude stadswal. Hiervan heb ik gelezen dat het de moeite waard is om naar boven te klimmen. In een rustig tempo lopen we over kasseien naar boven, een hele klim en ik ben blij dat ik mijn stevige trimmers aan heb. Het is al behoorlijk warm. Of mijn hondje mee mag de stadswal op? En jawel hoor, Monti mag mee naar boven. Dat is leuk want we zijn de eerste toeristen die hier komen. Het is nog vóór negen uur. De stadswal is niet zo lang, circa 200 meter maar het uitzicht vanaf deze hoogte is magnifiek. Op de stadswal zijn een paar torentjes die je op kunt klimmen. Die op de hoek, die gaan we op. Ongelijke, smalle traptreden die hoog zijn. Monti moet achter mij aan de trap op en ze doet het vanmorgen voortreffelijk. Geen gezeur en getrek, ze volgt me braaf. Ze is zelfs zo nieuwsgierig dat ze tussen de spijlen door haar kop wurmt om ook te kijken wat daarachter die muur zit. Hoogtevrees kent ze niet. Als je of niet goed ter been bent of hoogtevrees hebt, dan is dit uitje niet aan te raden. De stadswal kost €2,= en Monti is gratis. Ik vind het een mooie prijs voor een half uur mooi uitzicht en een plek om prachtige foto’s te maken van Piran en van de Baai van Triëste. Er ligt een groot cruise vlak voor de kust en met pendelbootjes worden de toeristen aan land gebracht. Ook zie je vanaf hier de containerschepen uit Koper langsvaren.

Piran wordt dus het pareltje aan de Sloveens kust genoemd en daar ben ik het helemaal mee eens. Ik vind het de mooiste van de drie kuststadjes: Koper, Izola en Piran. Maar er is een maar. De eigen bevolking heeft tegenwoordig auto’s en de binnenstad staat vol met auto’s die een vergunning hebben. Hoe ze er parkeren, vraag het me niet, ik zou het niet durven want de binnenstad is steil. Maar ik zie ook nauwelijks auto’s zonder butsen en schrammen. De toeristenbussen kunnen het stadje niet in en een slagboom weert buitenstaanders buiten. Ik kwam er om kwart voor acht nog door en na 2,5 uur was de prijs van dat penibele parkeerplekje €9,-. Dit is dus een ontmoedigingsbeleid voor auto’s. Ook het lopen naar het centrum is geen pretje. De weg is smal en als er van twee kanten een auto komt, dan zit je als voetganger klem tussen de muur en de auto of val je bijna in het water. Maar toch ga ik iedereen die in deze regio is aanraden om naar Piran te gaan. Een schone stad, een echt stadje zonder dat het vergeven is door rare souvenirswinkeltjes. Je waant je er nog in de Middeleeuwen als je door de gewone steegjes in de binnenstad slentert.

Nog leuk om te vermelden is dat om de haven heen een brede boulevard ligt. Die is autovrij en er rijden enkel bestelbussen die goederen leveren aan de vele restaurantjes. Er liggen aan deze boulevard heel grote blokken gelige rots. Tussen de rotsen zijn aluminium trappetjes gemaakt waar je het water in kan. Aan het eind van de boulevard staat het bord BEACH. Verwacht geen zandstrand of keienstrand. Er zitten en liggen mensen op de rotsblokken te zonnen en daar wordt volop gezwommen. Er is een terras waar tussendoor de mensen gaan om het water in te gaan. Heel leuk om te zien hoe vertier en horeca samen gaan. Tussen dit alles lopen mannen met bezems te vegen. Ook Piran is net als Izola en Koper een schone stad. Blijkbaar staat dit in het beleid van deze badplaatsen want vuil op straat of overvolle prullenbakken zie je hier niet.

Op het eind van de boulevard staat nog een heel klein kerkje van Madonna. Je kunt er niet in want er is een hek achter de deur. Wel kun je er naar binnen kijken. Het lijkt niet veel bijzonders tot ik naar het plafond kijk. Een prachtige afbeelding in het stucwerk zie ik van Maria. Op het pleintje waar dit kerkje aan ligt zijn een paar mooi pastel geschilderde huizen. Geel, roze en lila. Veel huizen hebben hier een schild met een afbeelding.

Monti was gisteren niet zo lekker, ze had wat last van de darmen. Vandaag las ik dan ook meer rust in. Na Piran ga ik weer terug naar de caravan waar ze twee uur slaapt. Inmiddels is de temperatuur opgelopen en ga ik de verkoeling in de auto opzoeken. Er is in het boekje van de ANBW een plaats genoemd, Hrastovlje waar een fort van natuursteen is met een klein kerkje dat ook op de Unesco Werelderfgoedlijst staat. Het kerkje is beroemd door de oude fresco’s die op alle wanden en het plafond zijn aangebracht. Met de airco aan rijd ik naar dit dorp dat in het Karstgebergte ligt. Monti ligt relaxed in de open box. Heuvel op en heuvel af met haarspeldbochten. Op een heuvel ligt dit bouwwerk dat er zeker als een fort uit ziet. Het blijkt dat dit fort vóór 1500 is gebouwd om de Turken tegen te houden. Het kerkje ligt binnen het fort.

Als ik het kerkje binnen gaat dan valt mijn mond open van verbazing. Er is zoveel te zien en de wanden zijn zo kleurrijk. Er zit een suppoost en de entree bedraagt €3,-. Dat heb ik er zeker voor over en ik vraag de man of hij Engels spreekt. Nee, voornamelijk Sloveens en Italiaans. Nou kan ik me aardig redden in het Italiaans en we komen aan de praat. Er komen gemiddeld 60 bezoekers per dag naar het kerkje kijken. Dat verbaast me niet want het ligt achteraf in de bergen en er is in het dorp zelf niet veel te beleven. Met een grote camper zit je hier al gauw in de problemen want ik heb al moeite om door de smalle straten te rijden. En maar hopen dat er geen tegenligger komt. Maar wat is dit een pareltje van een kerkje. Echt heel bijzonder. Het leuke is dat als ik vertel dat ik uit Holland komt hij een instructiebandje opzet met Nederlandse tekst. De suppoost ontpopt zich als een ware gids. Met een rood seinlampje schijnt hij op de afbeelding die op het bandje besproken wordt. Alsof hij Nederlands verstaat, zo leidt hij me door alle afbeeldingen heen. Van het scheppingsverhaal in 7 dagen, van het ontstaan van de aarde, de maan en de zon, van Adam en Eva en de val van de mensen; van de symbolen van de 7 dagen en de 12 maanden; van de 12 Apostelen; de levensgeschiedenis van Jezus Christus. Alles wijst hij aan, een prima gids die er lol in heeft om mij wijs te maken. Monti ligt al die tijd braaf aan het hek en kijkt me zo nu en dan aan. Hij weet dat ik terug kom.

Wat mij het meest intrigeert is de zogenaamde ‘Dodendans’. Een hele wand met afbeeldingen van mensen als de koopman, de dokter, de jonkvrouw, de priester, de bisschop, de kardinaal en zelfs de paus. Allen hebben naast zich een geraamte. Aan het begin staat zelfs een kind en aan het eind ligt een doodskist met schop en houweel. Wie je ook bent, je eindigt allemaal op dezelfde wijze in de kist. Een prachtige verbeelding van de relativering van het leven. Van de Dodendans heb ik een afbeelding gekocht die in mijn caravan hangt.

Als ik terug kom op de camping krijg ik de schrik als ik bedenk dat ik vergeten ben om een sticker voor Slovenie te kopen. Net als voor Oostenrijk heb je in Slovenie een sticker nodig. Voor een maand kost die €30,- en is bij een benzinepomp te koop. Er wordt op de snelweg stevig op gecontroleerd en ik ben vanmiddag twee keer door de tunnel van de snelweg gereden. Als ik maar niet geflitst ben want dan is dit een duur vergeten. Snel naar de dichtstbijzijnde benzinepomp om te tanken en de sticker te kopen. Daar word ik gerustgesteld. Als een toerist gesnapt wordt dat er geen sticker op de ruit zit, dan wordt hij na de tunnel opgewacht. Dus ik ben niet gesnapt. Toch vraag ik of de man van het benzinestation de sticker een dag eerder wil laten ingaan. Dat wil hij gerust doen want hij is er van overtuigd dat ik niet gesnapt ben. Dus mensen, voor Slovenië is een sticker op je voorruit nodig.

Op de terugweg ga ik nog even naar Koper omdat ik daar een visfriture had gezien met sardientjes. Die blijven in mijn geheugen zitten en ik koop daar een bak gefrituurde sardientjes met knoflooksaus. Nog een vers wit broodje er bij en dat wordt straks smullen. Monti heeft blijkbaar goede ervaring met vis want die is door het dolle als ik met de zak vis loop. Ze fleurt helemaal op, de oortjes staan omhoog en ze kijkt me constant aan. Door haar eten doe ik twee sardientjes zonder graat en zo smult zij er ook van mee. Dan nog als toetje een stuk wittebrood met twee sardientjes en haar avond kan niet meer stuk. Morgen is ze nu vast helemaal beter.

Vanavond word dit hier mijn derde en laatste nacht in Izola. Morgenochtend verlaat ik de kuststrook van Slovenië. Ik had willen ervaren of er verschillen zijn met Istrië van Kroatië. Ik kan zeggen: ja die zijn er. Beide Istriës zijn mooi. Maar Kroatië is drukker, toeristischer dan Slovenië. Ik trek meer naar de cultuur in Slovenië. De mensen ervaar ik hier tot nu toe vriendelijker, minder bits dan in Kroatië. Kijken of ik die ervaring ook heb in het binnenland. Morgen trek ik 50 kilometer verder naar het Karstgebergte in de buurt van Vipava. Een klein stukje hoger naar het westen. Daar zijn grotten en wijngaarden. Een heel andere omgeving dan waar ik nu ben. Trouwens de afstanden zijn het hier niet. Slovenië is de helft van Nederland en er wonen circa 2 miljoen mensen. Maar er zijn bergen en ook heel hoge bergen. Die kant ga ik op en dan wil ik zien of ik dezelfde ervaring heb als in Montenegro. De eerste indruk van deze drie dagen is in ieder geval aangenaam.

Wordt vervolgd vanuit het Karstgebergte.