Blog 10 Kroatië: Dubrovnik en eiland Lokrum

Blog 10, Dubrovnik, eiland Lokrum, door naar Montenegro

Vrijdag de 13’ doet velen voorspellen dat er iets mis gaat. Ik laat me niet van de wijs brengen en om negen uur verlaat ik camping Rozac in Okrug Gornji op het eiland Ciovo, 2 km van Trogir. Nog even heb ik een briefje tussen de camperdeur van de Duitse botenman gestopt om hem succes te wensen.

Ik zou me niet druk maken hoe ik van het eiland zou komen en Trogir door zou komen. Natuurlijk komt er een tegenligger net in de steile haarspeldbocht als ik naar beneden ga. Maar ik was al op zijn helft en ondanks dat opgaand verkeer voorrang heeft moet die auto wel een stukje achteruit rijden. Tja, het kan niet anders want de bocht is echt te krap om op mijn eigen helft te blijven. Dit is dus de eerste hindernis die ik neem. Dan komt de tweede, de brug bij Trogir dat ik de Vietnamese chaos noem. Het is een gelijkwaardige kruising maar als je de brug op wilt dan moet je links af en omhoog. Hellingproef dus terwijl er ook nog zebra’s zijn met overstekende voetgangers en scootertjes die er tussendoor glippen. Daar is het bijna niet te doen om zonder slippende koppeling te rijden. Maar ik sta half op de brug en nu blokkeer ik dus met mijn caravan het kruispunt. Tja, het is niet anders denk ik weer en ik blijf gewoon wachten tot mijn rij een stukje opschuift. Maar dat gaat voetje voor voetje en voordat ik de koppeling los kan laten staat de rij alweer stil. Nu ruik ik toch iets dat ik niet wil ruiken en houd toch maar meer afstand. Dan glippen de scootertjes er maar tussen want verbrande kleppen, daar wil ik niet mee thuiskomen.

Uiteindelijk zit ik op de uitvalsweg naar de A1, de tolweg. Een prachtige weg er naar toe, gele bloemen aan de kant, ontluikende struiken, bomen met frisse groene bladeren, daar tussen hoge donkergroene cipressen. Dit alles tussen half kale bergen en bergen die een groenbruine kleur krijgen. Want een berg kan nog zo kaal niet zijn of er komt op gegeven moment toch wat groens door heen. Een prachtige glooiende weg die ik in de twee naar boven rijd en ook weer naar beneden. Zes dagen heb ik de auto niet gebruikt dus het is weer heerlijk om wat te rijden. Dan schiet ik de tolweg op en rijd zo’n 150 kilometer zo relaxed op een supermooie vierbaansweg richting Dubrovnik. De omgeving is ook hier prachtig. Grote meren waar ik langs kom, hoge bergen, viaducten en vele tunnels. Maar ik kan de auto’s tellen die me inhalen, zo rustig is het vanmorgen.

Dan komt de vertraging, de snelweg is voorbij en ik kom op een tweebaansweg waar redelijk hard gereden wordt. Misschien weten sommigen het niet maar voordat je in Dubrovnik bent, zo’n 100 kilometer daarvoor, is er de grens met Bosnie-Herzegowina. En laat daar nou een grens zijn waar je je paspoort moet laten zien. Er staat een lange rij vrachtwagens en er schieten een paar auto’s langs me heen over de tegemoetkomende baan maar dat risico wil ik niet nemen. Een kwartier sta ik braaf achter een truc te wachten tot ik er langs kan. Er steekt een arm uit een raampje, ik groet en geef mijn paspoort. Wat een chagrijnige man zit daar en een groet kan er niet van af. Dan rijd ik een aantal kilometers niet door Kroatië maar daar is alweer de volgende grens. Bij deze man moet ik zelfs mijn paspoort én de auto papieren laten zien. Hij groet nog wel maar ook hij is nooit naar een training klantgerichtheid geweest. Ik zeg nog vriendelijk dat het leuk is om weer in Kroatië te zijn maar er kan geen reactie af.

Nu nog 91 kilometer tot Dubrovnik en deze afstand doet er langer over dan de hele rit tot nu toe. Een bochtige tweebaansweg door dorpen, heuvel op en heuvel af, voornamelijk in de 2 en 3 gereden. Maar eens kom je toch weer op een camping aan. Camp Pod Maslinom ligt 16 kilometer vóór Dubrovnik. De naam van deze camping betekent: onder de olijfbomen. Daar sta ik nu en de zwarte olijven van vorig jaar liggen verspreid om me heen. Ik heb een plek gekozen dicht bij de ingang zodat ik zeker ben dat ik wifi heb. Maar het is hier een terrassencamping en er zijn prachtige vlakke plekken met uitzicht op de Adriatische zee, prachtig gewoon.

Er loopt hier een super steil pad naar beneden naar de zee. Het hoogteverschil is, vermoed ik, zo’n 150 meter met een helling van 15%. Als je last van je knieën hebt dan is het geen goed idee om hier te lopen. Naar beneden gaat bij mij goed en ik kom bij een klein kiezelstrand waar een paar bootjes op de kant liggen. Weer naar boven loop ik heel rustig, zigzaggend over de weg. Bij de beoordelingen van deze camping staat dat dit steile stuk niet te lopen is. Laten we het een uitdaging noemen maar het viel mij mee want zonder pauzeren kom ik weer boven.

Morgen ga ik met de bus naar Dubrovnik. De bus stopt pal voor de camping en ondanks dat het maar 16 kilometer is, word me afgeraden om met de fiets te gaan. Het verkeer rijdt hier namelijk stevig en de tweebaansweg is smal. Laat ik dit risico dan maar niet nemen.

Om 08.00 uur sta ik op zaterdag 14 april bij de bushalte. Ik zie daar campinggasten komen die op de camping ook een kleine Eriba hebben. We praten wat en als bus 35 komt stappen we in. Na een klein half uur zijn we in Dubrovnik en ik zie dat deze mensen uitstappen. Ze gebaren mij dat ik er uit moet. Dus snel vraag ik de chauffeur of ik nog uit kan stappen. Maar wat nu? Hij heeft een loop/fiets navigatie bij zich maar zij denkt het te weten want ze zijn hier twee jaar eerder ook geweest. De harmonie is niet zo aanwezig bij dit echtpaar en ik heb spijt dat ik uitgestapt ben. Via een steile trap gaan we naar beneden de stad in en jawel we komen toch in het oude centrum. Daar willen we alle drie als eerste de ommuurde stadswal op. Maar waar is de ingang? Hier is weer wat gestrubbel en ik besluit op eigen houtje het te gaan zoeken. We zeggen elkaar gedag en ik loop de andere kant op.

Daar zie ik mijn rechterburen van de camping lopen. Ik herken ze maar zij mij duidelijk niet. Ik spreek ze in het Duits aan maar ze snappen er niks van. Het blijkt dat het Fransen zijn, dus ik ga gelijk over in het Frans. Dat is leuk, ik kan weer Frans spreken en soms doorspekt met Engels. Klik, zegt het met dit jeugdige koppel, Nathalie en Dominique. Zij hebben gisteren al in Dubrovnik gelopen en zij wijst mij de ingang. Een ticket is zo gekocht, 150 kuna oftewel €20. Aan de prijzige kant maar op TripAdvisor heb ik heel goede recensies gelezen. Dan een forse klim over een steile trap naar boven. Boem, boem, boem zegt mijn hart en ik houd even stil. Er zijn nog niet veel mensen boven en op mijn gemak ga ik de twee kilometer stadswal beginnen. Wat een prachtig uitzicht heb je hier over de rode daken van de oude stad. Om heel Dubrovnik is dus nog deze stadswal die nog in tact is. Natuurlijk wel gerenoveerd maar op zo’n manier dat je echt het gevoel krijgt dat je op de oude muur loopt. Aan de zeekant is de muur wel 25 meter hoog. Om iedere hoek is er wel wat anders te zien. Ik loop een heel stuk alleen maar dat duurt niet lang want ik zie dat beneden op het plein waar de touringcars stoppen er ladingen bussen komen. De mensen zwerven uit als mieren en komen de stadsmuur op. Maar de eerste kilometer is een waar genoegen.

Dan komen de Duitsers van de Eriba achter me op de stadswal. Ze maken beiden foto’s en we praten wat. Maar ik trek mijn eigen spoor en zij ook. Even later komen de Franse buren de stadswal op en ze zien me in de schaduw zitten. Ze komen er bij zitten en weer hebben we dikke pret. Zo apart om te zien dat met sommige mensen het direct raak is en je weinig nodig hebt om het leuk te maken. Nathalie en ik maken grappen om de vele Japanners die er lopen en die in rare houdingen gaan staan voor een foto. Ik maak een foto van een groepje Japanners en die willen dat ik ook op de foto met ze ga. Hup Nathalie, maak jij dan even de foto? Als dank krijgen we Japanse snoepjes van een van de vrouwen. Een smaak die ik als Hollander niet ken maar wel lekker vind: het lijkt een stuk vijg met zout-zoet-zuur door elkaar. Nathalie trekt een vies gezicht en haar man is ook niet gecharmeerd van deze smaak. Fransen kennen ook geen drop en ik vermoed dat het daaraan ligt dat ik het wel lekker vind en zij niet.

We lopen een stukje met elkaar op en dan scheiden onze wegen want zij hebben nog een tour geboekt. In totaal ben ik ruim twee uur op de stadswallen geweest, een waar genoegen en ik heb prachtige foto’s kunnen maken. Als ik om 11.00 uur de trap naar beneden neem dan ziet het boven zwart van de mensen. Mocht je ooit in Dubrovnik komen, zet dan het lopen over de ‘Chinese muur van Dubrovnik’, zoals hij ook wel genoemd wordt, als eerste op je lijst om vroeg in de ochtend te doen.

Tot 15.00 uur zwerf ik door leuke straatjes, beklim vele trappen, zit op muurtjes, eet het lekkerste ijsje van Kroatië en dan ben ik het zat want het is warm en het er lopen nu wel heel veel toeristen. Dus op zoek waar ik welke bus moet nemen om weer op de camping in Orasac te komen. Aangeraden wordt om naar het busstation bij de haven te gaan. Ik besluit op mijn gemak te gaan lopen. Maar dat is een heel eind, vier kilometer op hellend terrein. Tussendoor bezoek ik nog een begraafplaats, loop door het park waar een bloemen- en plantenmarkt is, loop langs prachtige boten in een kleine haven, zie twee joekels van cruiseschepen liggen en kom dan eindelijk bij het busstation aan. Daar neem ik bus 15 en heb in de bus nog een leuk gesprek met een vrouw van hier die in het plaatselijke hotel werkt. Ze spreekt vloeiend Engels. Met vijf tassen met planten stapt ze een halte eerder uit dan ik.

Eenmaal op de camping ga ik eerst mijn rust nemen met een lekkere kop thee. Daarna een heerlijke douche en dan heb ik weer een leuk contact met nieuwe Duitsers die met twee campers zijn gekomen. Een joekel, splinternieuwe Concorde en een grote Hymer. Ze hebben in hun camper een splinternieuwe scooter staan en gaan morgen naar Dubrovnik met de vrouwen achterop. Drie maanden reizen deze mensen rond. Mannen die altijd hard gewerkt hebben en nu nog snel een aantal jaren gaan genieten met hun partner met reizen. “Nu kan het nog”, zegt er eentje, “hoewel de voeten van mijn vrouw niet meer zoveel lopen kunnen”. Dit is voor mij de eerste camping waar zo gemakkelijk een burenpraatje gemaakt wordt. Het is duidelijk geen strandcamping maar een plek voor reizigers die naar Dubrovnik willen. Misschien maakt dat wel het verschil.

Weet dat ik vandaag voor een wc-bezoek €1,- moest betalen. Wil je koffie, reken dan maar op €5,- per kopje. De prijzen zijn in Dubrovnik aan de hoge kant. Enkel het ijs is goedkoper. Maar het is voor mij vandaag een topdag geweest. Heerlijk weer, 23 graden, veel mooie dingen gezien en leuke contacten gehad. Morgen ga ik een dagdeel naar het eiland Lokrum, een tien minuten varen vanuit de haven van de oude stad. Daar is een botanische tuin die ik graag wil bezoeken. Morgen meer.

Het plan om op deze zondag 15 april naar het eiland Lokrum te gaan valt in duigen. Dat het bewolkt is, vind ik niet zo erg maar dat er een harde wind staat, dat weerhoudt me om een boot op te gaan. Ik zie me zelf al op de golven deinen en misselijk worden. Dit wordt dus een dag op de camping verblijven. Via de Eriba Touring groep krijg ik een hint om een auto die onder olijfbomen staat geregeld af te spoelen omdat het stuifmeel in het voorjaar vlekken kan geven op de lak. Die tip neem ik ter harte en ik rijd de auto naar de wasplaats waar een tuinslang ligt. Er ligt zeker veel donkergeel spul op de auto en dat spoel ik met water en een zachte borstel er af. Ook zie ik nog een paar harsplekken op het glazen dak. Even terug naar de caravan om de roomboter te halen. Daar maak ik de laatste plekken mee schoon. Voldaan start ik zo deze zondagochtend.

Nu is mijn leesboek van Hennig Mankell aan de beurt want tot het laatst toe is het spannend wie nu de dader is. Ondertussen is het flink gaan waaien dat toe neemt tot een heuse storm. Ben ik blij dat ik niet op een boot zit maar in mijn korte broek voor de caravan. Van zitten komt niet zo veel want mijn Franse buurvrouw komt vrolijk binnen lopen terwijl ze nog slaperig uit de ogen kijkt. Wat ik vandaag ga doen? Ik blijf hier, zeg ik en dat zijn zij ook van plan. Nu blijken er nog Franse vrienden van hun op deze camping te staan en het is vandaag voor mij de Franse dag. Op gegeven moment zitten en staan we met z’n vijven in mijn Eribaatje en ze zijn verrast hoeveel comfort er in dat kleine ding is. Zij reizen met campers die in mijn ogen wel luxe zijn maar op zich is er veel leefruimte in mijn caravan. Het is gewoon gezellig vandaag op de camping. Een praatje met de Duitsers van de grote Concorde en Hymer en er komen Zwitsers met een grote camper waar ik wat mee klets. Het is dus een ‘doe- en beppendag’.

De regen blijft vandaag uit en het ziet er naar uit dat die ook morgen niet komt. Het heeft zo hard gewaaid dat de bui vast voorbij is getrokken. De WeerApp geeft aan dat het morgen droog blijft, half bewolkt en 23 graden. Weer pas ik mijn reisschema aan want ik blijf gewoon een dag langer op deze camping en ga morgen naar het eiland Lokrum met de local boat om o.a. de botanische tuin te bezoeken. Ook is dit een van de eilanden waar opnames zijn gemaakt voor het beroemde televisie programma Game of Thrones. Deze serie heb ik niet gekeken dus daar heb ik geen herkenning mee.

Ondanks dat de dag anders is ingevuld dan de bedoeling was, is het een prima dag geweest met veel gezelligheid. Nathalie en ik zijn nu vrienden op Facebook en we volgen elkaar deze reis. Ook leuk om een reactie van Elaine te lezen die ik al een tijdje niet gezien en gehoord heb. Het is zondermeer leuk om reacties te lezen want op zich schrijf ik wel mijn belevenissen voor mezelf maar ik weet dat velen het leuk vinden om me te volgen op deze verre reis. Voor sommigen zal de tekst te lang zijn, die gaan er vast zigzaggend doorheen of die kijken alleen naar de plaatsen die hun interesseren. Als je van de mailinglist wilt, geef dan even een seintje. Kan allemaal.

Vandaag is het alweer maandag 16 april. De Duitsers met de dikke campers rijden al vroeg weg. De Fransen doen het in een rustiger tempo. Nathalie en Dominique komen nog snel gedag zeggen als ze zien dat ik bepakt en wel weg wil gaan. Ze gaan alsnog met de vrienden mee naar Montenegro. Misschien kom ik ze deze week nog wel ergens tegen in de Baai van Kotor. Het weer is voor mij prima, wat bewolkt en niet te warm. Het wordt vandaag maximaal 22 graden volgens de WeerApp van vanmorgen, het blijft droog en de zon komt in de middag even kijken. Met de bus van 10.05 uur vertrek ik naar Dubrovnik. Er stappen nieuwe campinggasten in en bij het uitstappen wijs ik ze de weg hoe ze in de Old Town moeten komen. Dat gaat zo snel, een tweede keer. Dan lijkt het net of ik er al vele malen geweest ben. De Zwitsers die mee lopen gaan de stadswallen op, ik loop door naar de oude haven om een ticket te kopen voor het eiland Lokrum. Dit eiland ligt 10 minuten varen vanaf Dubrovnik en wordt geroemd om de rust en mooie natuur. Voor mij zal dit het Pauweneiland voortaan heten want bij aankomst staat een mannetjes pauw zijn veren uit te zetten en fladdert en trippelt. WELKOM op Lokrum. Dat wordt gelijk foto’s nemen want hij is echt mooi. Maar er blijken vele pauwen te lopen en blijkbaar is het de bronsttijd want geregeld staan de veren uit en maken de mannetjes een rondje om de vrouwtjes te behagen.

De meeste toeristen die op de boot zijn gaan op het eiland het hoofdpad op en ik ga natuurlijk de andere kant op. Zeker een uur loop ik alleen over het eiland, spring over grote rotsblokken aan de kust, maak foto’s van diepe afgronden, klim over ruige paden naar boven en kom dan pas een jong stel tegen dat de klim ook waagt. Beneden staan routes aan gegeven naar de bezienswaardigheden maar ik dwaal wat zonder op de kaart en de borden te kijken. Op dit eiland is een prachtig stuk rotsformatie afgeschermd voor nudisten. Het ziet er uit als een licht gele pinguïnrots en via een trap kun je naar beneden de woeste zee in. Hier is geen zandstrand en de golven beuken tegen de rotsen. Ik heb mijn waterschoenen en een handdoek bij me maar maak er geen gebruik van want de zon is niet gekomen.

De andere kant van het eiland is groener en de botanische tuin is apart met palmbomen en cactussen. Het blijkt dat in vroegere jaren de Benedictijnen monniken die hier op het eiland huisden al inheemse planten meenamen. Nu is er een proef van de Universiteit om te kijken of ook andere inheemse planten hier kunnen aarden. Verwacht geen arboretum zoals wij ze in Nederland hebben. Het is een rotsachtig gebied en dat geeft toch een ander beeld. Maar ik heb een paar mooie foto’s kunnen maken. Eigenlijk wilde ik naar dit eiland vanwege de botanische tuin maar eigenlijk vind ik de rotspartijen waar de zee tegen aan beukt, nog het mooiste. Je kunt behoorlijk goed over de grote afgevlakte rotspartijen lopen en klauteren.

Er zijn op het eiland mannen aan het werk. Er worden nieuwe wandelpaden aangelegd en een oud klooster wordt gerestaureerd. Je betaalt 150 kuna’s, circa 20 euro om hier te komen maar hiervan gaan 120 kuna’s naar het eiland voor onderhoud. Ik vind het de investering waard en heb vandaag genoten van dit eiland. Zeker ook van de vele pauwen en konijnen die naar me toe komen om te kijken of er wat te halen valt. In het leesboek dat ik heb mee genomen zijn slechts vijf bladzijden gelezen. Maar ik schat dat ik zeker 10 kilometer vandaag loop, klim en klauter.

Terwijl ik op de boot van 17.15 uur zit te wachten geef ik op TripAdvisor gelijk maar een mooie beoordeling over dit eiland. Voor mij is het vijf sterren waard en een aanrader. Dan vaar ik weer met vele anderen terug naar Dubrovnik. Daar lopen beduidend minder toeristen dan afgelopen zaterdag. Maar toen waren er ook twee cruiseschepen gemeerd die wel zesduizend toeristen brachten. In Dubrovnik wil ik deze dag afronden met het lekkerste ijs van Kroatië. Als ik in de zaak de vijf sterren beoordeling op TripAdvisor laat zien, wordt er nog een extra bol ijs opgeplakt. Met een dikke smile geniet ik van deze lekkernij, zittend op de trap van de kathedraal, naast een Amerikaanse man en zijn dochter die ook zitten te smullen.

Terug op de camping bedenk ik dat er niet veel te eten is. Ik loop het steile pad op naar het dorp Orasac om in het plaatselijke winkeltje wat eten te kopen. Vissticks, tomaat en komkommer. Dat met een gekookt ei en appel gaat het worden. Prima om het ijs te compenseren.

Morgenochtend sluit ik de eerste weken in Kroatië af. Dan reis ik door naar Montenegro, naar de Baai van Kotor. Volgens verhalen moet het daar prachtig zijn. Daar ga ik deze week mijn caravan ergens zien neer te zetten. Wat ook wel aantrekkelijk is dat er dan weer met euro’s betaalt kan worden. Welke camping het gaat worden dat ga ik vanavond nog uitzoeken. Maar eerst dit blog plaatsen want nu heb ik nog wifi in de caravan. Hoe het morgen is moet ik maar afwachten.

Wordt vervolgd vanuit Montenegro