Liefdesstad Verona en eerste indrukken van Venetië

Blog 3 De liefdesstad Verona en op weg naar Venetië

Lopend vanaf de campeggio (camping) zoek ik waar het treinstation is en neem de trein van 10.07 naar Verona. De wandelschoenen aan en de rugzak op en een pluutje bij de hand voor het geval het weer gaat regenen. Ik ga op zoek naar het station van het dorp waar ik nu ben, Villafranca di Verona en naar de Tabacci zaak waar ik een ticket kan kopen. Gelijk maar een retourticket genomen want dat scheelt weer voor de terugreis. Voor 1,85 euro ben je in 8 minuten in het centrum van Verona. Maar het is altijd even puzzelen om het goede perron te nemen. Borden zie ik niet maar er staat een jongeman in een trainingspak. Hij blijkt goed Engels te spreken en hij gaat ook naar Verona. We raken aan de praat. Voor mij ziet hij er Italiaans uit maar hij blijkt Marokkaans te zijn en woont vanaf zijn 16’ in Italie. Hij voelt zich meer Marokkaans dan Italiaans. Ook hier is het voor jonge Marokkanen moeilijk om aan werk te komen. Hij is nu werkeloos maar vult zijn tijd nu in de sportschool en met solliciteren. Als we in Verona komen, lopen we samen op naar het centrum, dichtbij de Arena. Daar nemen we met een hand afscheid en wensen we elkaar ‘good luck’.

Wat feitjes over Verona: de stad ligt tussen Milaan en Venetië in noord-oost Italië. Er wonen circa 260.000 inwoners en het is de 2’ stad van de regio Veneto. Door de stad stroomt een brede rivier, de Aldige. Er is een prachtige oude stadsmuur om delen van de stad. Wellicht dat velen Verona al eens bezocht hebben of het kennen van het wereldberoemde Amfitheater, hier de Arena genaamd, waar in de zomermaanden wekelijks operavoorstellingen worden gehouden. De akoestiek blijkt prachtig te zijn. De Arena stamt nog uit de Romeinse tijd, was oorspronkelijk drie verdiepingen hoog maar door een aardverschuiving is er een laag afgebrokkeld. Het staat op de Unesco Erfgoedlijst en is zeker het pronkstuk van Verona. Er kunnen ruim 20.000 toeschouwers geplaatst worden.

Maar er is meer moois hier in het oude centrum. Een mooie stadsmuur met kantelen en een prachtig oud kasteel, een basiliek, wat kleinere kerken, diverse musea en prachtige grote oude gebouwen. En natuurlijk het huis van Julia, hier Guilietta genaamd. Daar is het een drukte van jewelste en menige jongere kalkt zijn of haar naam op de witte muur. Ook worden er briefjes opgeplakt aan een deur. Mensen willen net als dieren hun reukvlagen achter laten. Nu is het wel zo dat waar je naar binnen wilt, je moet betalen. €10,- voor de Arena, €6,- voor Julia’s huis, €3,- voor een kerk. Je kunt een dagticket kopen voor meerdere bezoeken, de Verona Card, maar ik besluit enkel een stadstour in zo’n toeristentreintje te nemen. Een half uur husseldebussel door de stad geeft een goede indruk wat ik lopend nog wil bezoeken. En dat is zowat het hele oude centrum. Met mijn stevige, hoge wandelschoenen aan stap ik heel wat uren door de steegjes en over pleinen. Het is koud en nat maar het deert me niet want Verona is mooi, zelfs op een frisse voorjaarsdag. Er lopen trouwens tamelijk veel toeristen, vooral Aziaten die stevig ingepakt zijn. Vorig jaar was het hier al zomers weer en nu lijkt het wel winter.

Degenen die mijn andere reizen hebben gevolgd weten dat ik altijd op zoek ga naar Mac Donalds. Niet dat ik daar ga eten maar wel voor 3 dingen: gratis wifi, gratis wc en de heerlijke bananen milkshake. De milkshake kost hier €1,- en is overheerlijk, de wc is matig schoon en de gratis wifi doet het niet. Maar het is binnen druk met jongeren die allemaal meer met hun mobiel bezig zijn dan met elkaar. Het is er lekker warm en in deze tent kun je gewoon even bijkomen van de kou.
Terug naar de trein want mijn voeten ga ik voelen. Ik vraag de weg aan een jonge vrouw en die blijkt met haar mobiel in de hand juist het station te zoeken. Ze komt uit Rusland en spreek een beetje Engels. Zij gaat het station in, ik wacht nog even want mijn trein gaat pas om 16.30 uur. Als ik op de halte Dossobuono uitstap dan staat zij daar op me te wachten. Blijkbaar zat ze in dezelfde trein. Ze reist ook alleen rond in Italië en gaat morgen ook naar Venetië. Alleen doet zij alles by plane en train.

Het leuke van alleen reizen is dat contact maken zo gemakkelijk gaat. Gewoon iets vragen, wat uitwisselen, praatje maken. Als ik me thuis, in Veenendaal, zou gedragen als ik hier doe, dan zouden mensen me gek aankijken. Op reis is dat heel gewoon en in het buiteland vinden mensen het bijna altijd wel leuk om wat uit te wisselen. Ik koop nog een artisjok en vijf mandarijnen in een klein groentewinkeltje en zoek mijn weg naar de Agricampeggio.

Het is fris, het kacheltje loeit en ik ben de enige op de camping. Gelukkig is de grote ijzeren poort van de camping nu gesloten en op slot. Morgenochtend komt er iemand van de receptie hem om 09.00 uur voor me open maken. Dan ga ik door naar Venetië, 125 kilometer van Verona. De zon belooft daar te komen en de temperatuur klimt zachtjes omhoog naar 8 graden. Nog fris voor het jaar maar als het droog is dan ben ik al lang blij.

Wordt vervolgd.

Venetië
De zon schijnt en het is 7 graden als ik op dinsdag 20 maart naar Venetië rijd. Het is maar 125 kilometer te gaan maar het zijn pittige kilometers. Er rijd veel vrachtverkeer van diverse landen op de snelweg en ook al staat er een sticker van 70 en 80 achterop, ze rijden beduidend harder. Als ik ingehaald word, terwijl ik 88 rijd, dan moet ik gas terugnemen, zo dicht gaan ze langs mijn voorbumper. Ik heb geen haast dus pas me aan. Het wegennet rond Venetië is een wirwar. Kruip en sluip naar de camping, veel bochtenwerk en er rijdt in de buitenwijk Mestro ook nog een tram. Dan kom ik bij Camping Venezia aan en check in voor drie nachten. Een juweeltje van een camping. Hij ziet er behoorlijk nieuw uit en er zijn grote vakken met grind waar de caravan en auto inpassen. Het toiletgebouw is gloednieuw en super-de-luxe. Deze camping doet mee met de ACSI-voorjaarsactie. Voor een aangepaste prijs, denk achttien of negentien euro kun je in het voorjaar hier staan. De prijs in de zomer is minimaal drieëndertig euro. De jonge vrouw bij de receptie raadt aan om niet met de fiets naar het centrum van Venetië te gaan. De weg er naar toe is maar acht kilometer maar er is geen fietspad. Ik besluit dan ook om bij haar een bus ticket te kopen en zal vanmiddag vanuit de bus dan wel zien of de route te fietsen is. Zodra de caravan geïnstalleerd is ga ik op pad, op zoek naar de bushalte richting centrum. Dat is altijd spannend want als je in de bus naar de andere richting stapt dan kom je er dus niet.

Bij de eindhalte stappen alle inzittenden uit. Het is er druk, meer dan druk, het barst er van de toeristen. Ik ga een hoge, deels glazen brug over en kom aan de andere kant van een breed water door een wirwar van straatjes bij het grote kanaal dat als een slang door het centrum stroomt. Een plattegrond koop ik niet want ik denk hier niet te verdwalen. Maar verdwalen doe ik dus wel in de wirwar van steegjes. Maar dat is misschien ook wel het leuke van Venetië. Je verdwaalt er onherroepelijk. Het kanaal houd ik aan mijn rechterhand en loop tot het einde waar een groot water is. Ik zie op een aantal daken een vreemde uitbouw. Net of er op schoorstenen gebouwd is, een soort houten vlonder waar waslijnen hangen om de was te drogen. Dit verschijnsel heb ik nog in geen enkel ander land gezien.

In Venetië rijden geen auto’s, fietsen, brommers. Ik zie werklieden cement en bouwmateriaal sjouwen op steekkarretjes waar ze een grote plaat op de bodem hebben gelegd. Het is een gemanoeuvreer over bruggen heen met die steekkarren. Hobbel, hobbel, tree voor tree. Er wordt veel gewerkt aan Electra, draden worden getrokken door de grond en werkmannen staan op ladders aan huizen te werken.

Op het grote kanaal is het een drukte van belang. Er varen boten van Rialto, een soort watertaxi, alle maten kleine bootjes en rondvaartboten. Hier varen geen gondels want het water klotst geregeld over de kant als een boot wat hard vaart. In 20 minuten ben je van het Piazza Roma waar het busstation is met de watertaxi bij het San Marco. Ik doe alles lopend en doe er wel veel langer over maar zie wel meer.

Een stukje terug en dan een brug over en door smalle straten tot op een plein waar allemaal kraampjes staan. Ze verkopen allemaal hetzelfde: maskers, poppetjes, magneetfiguurtjes, hoeden, shawls en wanten. Zo te zien zijn veel verkopers uit India of omstreken. Het verbaast me hoe druk het op deze dag in maart is. Horden scholieren zijn er, zo te zien van de middelbare scholen. Meisjes met lange, wapperende haren en blote enkels. Ze lijken allemaal op elkaar met hun donkere jassen en zijn duidelijk kleiner dan de meiden in Holland. De jongens doen stoer met petten op hun hoofd. Grote groepen pubers die rond de fonteinen als marmotten tegen elkaar gaan liggen om warm te blijven. Hoe verder ik kom hoe smaller de kanaaltjes worden. Daar liggen de gondeliers te wachten op toeristen. De mannen hebben zwart-wit gestreepte jassen aan of rood-wit gestreepte truien onder een bodywarmer en een hoed op hun hoofd. Ik zie wat toeristen onderhandelen maar het is niet echt druk bij de boten. Voor mij hoeft dat gewiebel in zo’n gondel niet want ik word al zeeziek als ik er naar kijk.

Als je geen plattegrond hebt dan is het toch eenvoudig om naar het grote San Marcoplein te gaan. Op veel hoeken van de huizen staat namelijk San Marco geschreven en dan staat er een pijl bij. Dit plein wil ik al wel even bezoeken. Druk, druk, druk, overvol is het er en er staat aan twee kanten een grote stroom mensen die de kerk in willen. Daar ga ik dus niet bij staan want morgen heb ik nog een dag. Vandaag wil ik enkel een eerste indruk krijgen van Venetie. De San Marco kathedraal is een juweeltje. Ik krijg dezelfde ervaring als in Sint Petersburg toen ik daar die bijzondere kerk zag staan. Je weet niet waar je naar moet kijken, het is allemaal even mooi. Op een foto is het niet te vatten dus ik maak veel foto’s van bogen, torentjes, fresco’s, beelden. Prachtig is te weinig gezegd voor dit bouwwerk. Een bezoek aan het San Marco plein is al de moeite waard om Venetie in te gaan. Maar in de zomer zou ik het iedereen afraden, dan is er in de kleine steegjes geen doorkomen aan. Ik vind het nu al te druk en neem me voor om er enkel nog morgen heen te gaan. Vandaag ben ik er tot over vijven geweest, ruim vier uur en ik ben al moeier dan de hele dag lopen in Verona.

Met het nummer van de bus in de hand vraag ik een paar keer aan een gondelier de richting van het busterminal. Een klein uur lopen is dat van het San Marcoplein af. Ik laat me niet verleiden om pizza of antipasta te gaan eten want ik heb voor vanavond nog voer uit Holland in de koelkast liggen, een maaltijdsalade en soep. Morgen ga ik op zoek naar de lekkerste Venetiaanse pizza.

Er is een probleem met mijn nieuwe Ecomat kacheltje. Soms doet hij het en soms blaast hij enkel koude lucht. Dit is al de tweede keer dat hij het laat afweten en me in de kou laat zitten. Het is nu binnen maar 14 graden in de caravan en ik doe het dak maar dicht en even de haardroger aan die wat warme lucht blaast. Een tweede fleecevest aan, dubbele sokken en een fleecekleed om mijn heupen. In het ergste geval moet ik op zoek naar een elektrozaak voor een goedkoop kacheltje want het zal nog wel even duren voor het in de avonden 20 graden is. In ieder geval is de vloermat warm en de elektrische deken heb ik alvast aangezet.

Vandaag, woensdag 21 maart mogen jullie gaan stemmen voor de Gemeenteraadsverkiezingen en het Referendum over de ‘Sleepwet’. Mijn stem gaat niet verloren want ik heb een plaatsgenoot die in mijn lijn stemt, gemachtigd om voor mij te stemmen. Ik heb voor mezelf vandaag een rustdag en poetsdag ingelast. Even geen gesjouw in een stad maar een campingdag om te klussen. De auto zag wit van de pekel en Eribaatje zag grauw van het vuil. Dus poetsen dan maar want nu de zon gaat schijnen brandt het zout in de lak. De gekochte artisjok vanmorgen buiten op de plaat gekookt en die lekkernij staat te wachten tot vanavond. Tussendoor een praatje op de camping met een jonge Hollandse vrouw die met vriend en twee luier-kleintjes een half jaar aan het rondtrekken zijn in hun ‘homemobile’. Zij had haar vakantiedagen opgespaard en heeft een sabbatical. Hij heeft gewoon zijn baan opgezegd. Zo kan het dus ook als de kleintjes nog niet verplicht naar school moeten. Vanmiddag de ergernis van het dure, kwispelturige Ecomat kacheltje opgelost door naar de MediaMarkt te rijden en een ruisend blazertje te kopen. Maar het wordt nu lekker warm en de jas kan blijven hangen. Ook nog even bij de lidl langs gegaan om verse groente te kopen en vanavond daar heerlijk van gegeten. Zo gaat een dag ook gewoon voorbij zonder dat er iets bijzonders gebeurt. Morgen ga ik weer een dag op sjouw, of met de bus naar het centrum om de San Marco te bezoeken of met de auto naar Padova/Padua om deze stad te bezichtigen. Wat het wordt dat beslis ik morgenochtend pas.

Foto’s plaatsen lukt me nog niet, een mail is naar de helpdesk van Waarbenjij.nu gestuurd. Maar dat wordt vast ook opgelost. Leuk al die reacties van mijn volgers. Dat stimuleert mij om beeldend te schrijven zodat je net als Ine vanuit je luie stoel een beeld krijgt van de steden die ik bezoek en de momenten die ik beleef. Want alleen reizen vraagt voorbereiding vanaf de plek waar ik ben en concentratie in de auto op de vreemde wegen. Vooral de rotondes zijn hier in Italië inspannend omdat de invoegstroken zeer kort zijn. Tot zaterdag blijf ik op deze heerlijke camping en dan reis ik door naar een kleine Agricamping in de richting Trieste. Het leuke is nog wel dat officieel die camping pas zondag open gaat maar ik mag al zaterdag komen omdat het goed weer blijkt te worden. De 10 graden wordt vandaag gepasseerd en de zon laat zich zien.

Wordt vervolgd.