Blog 17, terug naar Kroatië, 7 dagen Istrië

Blog 17, Via Split in Kroatië naar Istrië
Een week op de camping Vestar in Rovinj. Bezochte plaatsen: Rovinj; Pula; Bale/Valle; Porec.

Op dinsdag 15 mei rijd ik om kwart voor acht de camping Zlogovic in Bijela in Montenegro af. Het is droog en nog niet druk op de weg. Het is circa 80 kilometer rijden tot de grens. Even overweeg ik of ik Monti met haar box beter in de caravan kan zetten om vragen bij de grens te voorkomen. Maar ik gok het er op dat haar paspoort goedgekeurd gaat worden. Bij de eerste grens wordt er niet naar de box gevraagd maar bij de tweede grens wel. Passeport? Dan geef ik het blauwe boekje dat ik van de dierenarts in Montenegro heb gekregen? “Cat or dog?”. “Small dog”, geef ik als antwoord. De man zegt: “European passeport for dog?” “What do you mean? Hoe bedoelt u?” En ik houd me van de domme. Hij bladert in het hondenboekje en zegt dat ik ook nog een Europees paspoort voor de hond moet hebben. Dan ga ik bluffen. “No, no, this passeport is INTERNATIONAL, more then Europa”. De man kan blijkbaar geen Montenegrijns lezen anders had hij wel gezien dat het om een hond gaat. Hij weet niet wat hij er mee aan moet en geeft het paspoort terug terwijl hij bedenkelijk kijkt. De slagboom gaat open en we rijden nu richting Kroatië. Daar passeer ik twee grensposten die niet eens zien, of misschien ook wel, dat er een box met dier naast me op de passagiersstoel staat.

Ik ben in Kroatië terug en het eerste dat me opvalt zijn de hoge donkere cipressen die hier langs de weg staan. Dat waren de soldaatjes in stramme houding die me op de heenweg al opvielen. Als tweede valt me op dat de weg breder is en beter geasfalteerd dan in Montenegro. Zelfs de tweebaansweg ziet er verzorgder uit dan de wegen in Montenegro. Blijkbaar heeft de lokale overheid hier meer geld te besteden aan wegenonderhoud. Als derde valt me op dat Kroatië ruimer is. De bergen staan verder van elkaar weg en tussen de bergen zijn lieflijke dalen met gras, groente en druiventeelt. Wat me echt opvalt is dat de weg die door de bergen gaat anders is aangelegd dan in Montenegro. Het is niet enkel dat het hier ruimer is maar het lijkt ook ruimer. Dat komt omdat de bergen die doormidden zijn gezaagd schuin naar boven aflopen. Dan oogt de rijbaan breder maar dat is gezichtsbedrog. In Montenegro wordt een stuk van de berg gezaagd tot de hoogte van een vrachtwagen. De bergen zitten dichter op elkaar maar ze hangen ook over. Daardoor heb je het gevoel dat je onder de berg doorrijdt. Voor hoge vrachtwagens, bussen en campers is het vaak oppassen geblazen om met de bovenkant niet tegen de berg te botsen. De bergen in Kroatië zijn geel/zandkleurig en in Montenegro meer grijs/zwart. In Kroatië gaan de bergen geleidelijk omhoog, in Montenegro loodrecht naar boven. Dan de tunnels. Die meeste zijn in Montenegro onverlicht. Je duikt dan een zwart gat in. Hier in Kroatië zijn alle tunnels breder en verlicht. Nu ik in Kroatië rijd ervaar ik dat Montenegro is samengeperst en Kroatië ruimte heeft. Maar waar ik nu rijd is vooral de kuststrook mooi maar de tolweg nu ideaal. Even in z’n 5 rijden lijkt ineens een luxe te zijn.

Dan komt er file, een wegopstopping. Een rij vrachtwagens staat stil met daar tussen in een paar personenwagens. Daar gaat er eentje van rijden en nog een paar en nog een paar en ik volg. Maar o wee, die worden door een man met een semafoon naar links geleid het dal in. Daar wil ik echt niet heen en weer op een witte weg terecht komen. Dus ik draai mijn raampje open en zeg dat ik naar Split moet. “ACCIDENT” is het enige Engelse woord dat de man spreekt. Hoe lang dat duurt? De man die naast me uit zijn vrachtwagenraampje leunt blijkt Engels te spreken en zegt dat het een half uur tot uur wel kan duren. Ik zeg hem dat ik niet met mijn caravan vast wil komen te zitten op een smalle weg. Hij praat met de man met de semafoon en ik mag vooraan gaan staan op de weg richting Split. Monti haal ik uit de auto en we lopen een stukje. Dan komt er echt spektakel. Vier grote campers uit Oostenrijk rijden brutaal uit de rij en blokkeren de weg. Ze willen ook niet links af maar de man laat ze invoegen. Dat willen ze blijkbaar niet en ze gaan pal voor mijn auto staan. Die dachten even door te kunnen rijden. Die zijn gek, denk ik nog, er staat niet voor niks een man het verkeer te regelen. Een van die campers mag er niet meer langs en die gaat op een vluchtstrook staan, maar wel met zijn neus naar de verkeerde kant. Je snapt het al, verkeerschaos alom.

Na ruim een uur mogen we weer gaan rijden tot we halverwege moeten wachten want er is één rijstrook afgesloten. Er ligt een aanhanger van een grote vrachtwagen op zijn kant. De vrachtwagen zelf is al op een andere vrachtwagen getakeld door een grote hijskraan. De aanhanger die lijkt op een olietank ligt er nog. Dagelijks blijken er hier ongelukken te gebeuren op de weg. Dat verbaast me ook niks want er wordt hard gereden in de bochten en de doorgetrokken strepen worden niet altijd als grens gezien. Meermalen moet ik ruimte maken en de bocht krapper nemen of gas terug nemen om de tegemoetkomer of voorbijganger niet klem te laten komen. Ik zit niet op mijn recht maar op mijn eigen veiligheid. De vele kruizen en plastic bloemen getuigen van menig slachtoffer die is omgekomen op de tweebaanswegen in Montenegro en Kroatië.

Ik kom veilig aan op de Camping Split in het dorp Split-Stobrec en kies plaats 118. Snel draai ik de poten uit en sluit de elektra aan. Dan is Monti aan de beurt om te lopen. De plastic zakjes neem ik mee want ze zal toch wel een keer iets moeten doen. Ik passeer een ouder stel Nederlanders dat op hun stoel bij de caravan zit te lezen. Vriendelijke mensen en de man loopt even mee om aan te geven waar de hond uitgelaten kan worden. Als ik terug ben loop ik even bij ze langs en dat is eerst staan, dan op een stoel zitten en dan een kop thee drinken. Het zijn Hennie en Gerde uit Groenlo en we blijken gezamenlijke kennissen daar te hebben. Zo gemakkelijk we zitten te praten over Groenlo, movers die het niet meer doen, schakelen met een caravan, de caravan loskoppelen omdat we fout zitten, het is allemaal heel herkenbaar. Echt een bekende sfeer uit Groenlo waar ik twee jaar actief geholpen heb om het sociaal cultureel centrum De Bron te verbouwen. Natuurlijk gaan ze de groeten doen aan de oude voorzitter en die zal verrast zijn dat wij elkaar in Kroatië ontmoet hebben. De wereld is vanmiddag kleiner dan we denken.

Het gaat regenen en blijft regenen. Monti krijgt een lekkere bak eten in de caravan. Ze heeft het vandaag prima gedaan in de box. Hier op de camping wordt ze wild van een eekhoorn die in de boom naast de caravan klimt. De wifi doet het niet in de caravan en dat is even lopen naar de receptie. Het lijkt er op dat morgen en overmorgen hier in Split het regent en dat vrijdag pas de zon doorbreekt. In Pula in Istrië lijkt de zon morgen te gaan schijnen. Als morgen dit weertype er nog is, dan vertrek ik morgenochtend richting Pula. Richting zeg ik want de rit is te ver om in een keer te rijden. Maar ik zie zoveel campings op de route en ik waag het er op dat ik wel ergens terecht kan. Hoewel ik moet zeggen dat er ook op deze grote camping al heel veel campers te zien zijn. Het is hier een mooie camping aan het water met veel mooie struiken, planten en bomen. De oleanders bloeien hier volop. Het sanitair gebouw is nieuw en goed verzorgd. Maar het is een grote camping waar de echte persoonlijke aanspraak van het personeel ontbreekt. Wel een verschil met de campings in Montenegro waar het voornamelijk familiecampings zijn. Het niveauverschil met deze camping is wel erg groot maar de persoonlijke aanpak spreken mij wel erg aan.

Vanavond niet te laat gaan slapen zodat ik morgenochtend kan zien of ik blijf of verder door reis.

Vandaag, 16 mei ben ik twee maanden van huis en ik heb het gevoel dat ik pas weg ben. De dagen vliegen om en nu moet ik weer gaan slapen. Er zitten te weinig uren in een dag als ik zo bezig ben. Ik heb besloten om op de bonnefooi te gaan rijden. In principe richting Rijeka en dan zie ik onderweg wel of ik stop bij de Plitvice meren of dat ik door rijd naar Istrië. Het weer laat ik bepalend zijn.

Ik sta al vroeg bij de douches en kan niet ontdekken hoe dat elektronische bandje werkt. Het is pas 06.30 uur en er loopt niemand op de camping die ik het vragen kan. Nou sta ik half ontkleed want ik stond al in de doucheruimte toen ik er achter kwam dat er gaan water kwam door het bandje tegen de muur te houden. Dan maar naar zo’n washok en daar wat gepoedeld. De aardige Grollenaren zijn nog niet op. Jammer want ik wil ze eigenlijk even gedag zeggen. Maar ik trek mijn eigen spoor en wil vroeg op pad want misschien wordt het wel een eind rijden vandaag.

Hoe luxe deze camping ook mag zijn, het is geen camping voor mij. Als ik ga afrekenen dan valt me weer op hoe onpersoonlijk ik hier word aangesproken. Daar komt bij dat ik geen wifi in de caravan had en een probleem met de douche. Mooie aangelegde camping maar zo groot dat ieder persoonlijk contact ontbreekt. Dit is wel een heel groot verschil met de familiecampings in Montenegro. Daar werd ik uitgezwaaid en vaak omhelsd bij het afscheid nemen. Om 08.15 uur rijd ik de camping af en het is nog droog. Maar onderweg verandert dat, de lucht is helemaal zwart van de regen. Daar komt een wolkbreuk uit de hemel vallen en de ruitenwissers razen over de ramen. Even wat gas terug nemen maar prima om te rijden als het regent want anders zit ik in de caravan te wachten. Op de WeerApp had ik al gezien dat hier in de regio van Split drie dagen regen te verwachten zijn. Bij de Plitvice meren rijd ik dus door. Jammer maar met regen is het daar ook niet te wandelen. Bij Sibenik regent het, bij Zadar regent het. Geen punt, ik rijd gewoon door op de A1, de tolweg. Een mooie strakke weg en met regen is het toch niet aangenaam om de kronkelige kustweg te zien. De omgeving is mooi, zelfs als het regent. De kop van de bergen staat vaak in de wolken en in de verte zie ik de regenbuien naar beneden komen. Dan ben ik aan de andere kant van de berg en daar is het droog en er komt zelfs een klein zonnetje door. Dit wordt een stop om Monti even de benen te laten strekken.

Zo verloopt de hele reis naar Istrië want ik ben uiteindelijk aangekomen in het stadje Rovinj aan de westkust, zo’n 36 km van Pula. Hier ga ik naar camping Vestra die ik op het laatst via de App van ACSI heb opgezocht. Als ik daar kom dan kijk ik mijn ogen uit want ik verwacht een kleine camping te zien. Een zeer moderne, fraai onderhouden terrein. Aan de receptie zit een jongen en meisje die me vriendelijk begroeten. Ik mag een plek gaan uitzoeken in de cirkels die gelden voor de ACSI-prijs. Prima want ik heb al veel aan zee gestaan en de portemonnee wordt al wat dunner. Monti haal ik uit de box en we gaan op verkenning. Plek 162 wordt het, er staan twee hoge bomen en er is om 17.00 uur nog zon. Zo laat ben ik nog niet op een camping aan gekomen maar ik heb ook 510 kilometer vandaag gereden. Monti heb ik drie keer uitgelaten en zonder mopperen gaat ze weer in de box. Ze heeft zelfs al neiging om de box in te springen maar dat is te hoog voor haar. Prima reisgenootje zo, ze moppert niet in de box en ik maar tegen haar kletsen als een oud vrouwtje. Wel net zo gezellig.

Vandaag was wel een aderlating door het rijden over de tolweg. De rit van Split naar Rijeka kost op de tolweg omgerekend 46,50 euro. Dan komt er nog de tunnel en het rijden naar Rovinj waar ook tol geheven wordt. Dat was circa 8,50 euro. Dan nog een volle tank en tel uit wat er vandaag uit ging. Dit zijn de hoogste kosten van zo’n reis in Kroatië: benzine, tolweg, camping. Deze kosten zijn in Montenegro beduidend minder. Daar zijn geen tolwegen en de afstanden zijn veel geringer.

Het grootste stuk weg naar boven heb ik nu afgelegd en dit worden mijn laatste dagen in Kroatië. Als de camping me blijft bevallen dan laat ik de caravan staan en maak dagtochten met de auto. Dat geeft wel net zoveel rust dan steeds te verplaatsen. Tot nu toe voel ik me hier behoorlijk op mijn plek. De wifi werkt goed in de caravan en de douche was heerlijk. Nu snel onder de wol want morgen wordt een loopdag naar het historische centrum van Rovinj. Ik ga nog even vragen hoe de weg te lopen is naar het dorp Rovinj want morgen gaan we samen op tijd op pad. Via de weg over de camping van de buren is het zeker 7 kilometer lopen. Dat gaan we doen en mocht het te zwaar zijn, dan nemen we terug een taxi.

Donderdag 17 mei schijnt de zon als ik wakker word. We hebben er zin in. Monti wordt uitgelaten en dan zie ik een marktwagen staan met verse broodjes. Wat een luxe en ik ga snel de portemonnee halen. Verse broodjes worden gekocht en een lunchpakketje klaar gemaakt. De rugzak wordt gevuld en om 09.15 uur starten we de wandeling naar het centrum van Rovinj. Monti ziet de flexriem en reageert er al op. Dat wordt vrij lopen voor haar want we gaan via de camping langs de kuststrook. We komen over meerdere campings en daar staat een tent waar je gemasseerd kunt worden. Een aardige jongeman die sportleraar volleybal blijkt te zijn, geeft massages tegen Hollandse prijzen. Voor 25 minuten rugmassage moet de toerist €25,- betalen. Ik bedank voor het aanbod en na een gezellig praatje lopen we verder. Monti snuffelt en huppelt heel wat af. Ik merk wel dat ze veel blaft als ze een andere hond ziet. Dat gaan we er in Nederland op een training sociaal gedrag uit zien te krijgen. Of misschien heeft Tinie of Muriel nog wel tips hoe ik hier aan kan werken. Dan lopen we een stuk op met een jonge Russische vrouw waarmee ik Italiaans spreek. Ze is aan het trimmen en loopt in een behoorlijk hoog tempo. Tussendoor zitten we even voor een broodje.

De kuststrook is hier prachtig en de wandeling vordert gestaag. Dan ga ik even bij de kust kijken en daar blijken zonneaanbidders poedelnaakt te liggen. Het is het gedeelte naturisten camping en het strand van de buurman. Er ligt een hondje bij een stel dat op Monti afkomt. Dat valt niet in goede aarde bij haar en ze keft er flink op los. Ik vertel dat ik eigenlijk liever had gefietst maar dat ik nog een mandje heb. De naakte Duitse vrouw loopt als Eva met me naar haar fiets om haar constructie te laten zien. In Duitsland te koop en in de middag zoek ik dat mandje met metalen frame op internet op en ik zie dat die ook te koop is in Nederland. Levering in 5 dagen maar daar heb ik nu niet zo veel aan. Ik maak wat foto’s van de kust en inmiddels is het over elven. Ruim twee uur onderweg en we moeten nog 2 kilometer. Maar we hebben de hele dag en het is redelijk warm, zo’n 25 graden.

Dan komen we op de weg richting het centrum. Monti heeft al 2,5 uur gelopen en de fut lijkt er uit. We lopen relaxed met de flexlijn op een talud van een park. Dan gebeurt er wat. Wat, dat weet ik niet maar in een fractie van een seconde krijg ik een ruk aan de flexriem, hij vliegt uit mijn hand en Monti duikt het talud af en is weg met de flexriem achter haar aan. Maar wat gebeurt er dan? Ik heb geen idee maar duik als een jonge meid het talud af onderwijl roepend: Monti hier, Monti hier. Dan zie ik dat ze bij een andere hond staat, een witte buldog met een zwart oogvlak. Zo’n hond die een chiwawa of konijntje in één hap doormidden kan bijten. Er loopt een man naar de honden en ik roep in het Engels: “Please take my dog”. Inmiddels staat Monti stil en kijkt me aan met een toet dat ze weet dat ze iets doet dat niet mag. Heeft een hond een geweten? Ik denk weer aan Martin de hondenman en geef haar een compliment dat ze stilstaat. De flexriem rol ik in en doe de korte lijn vast. Wat blijkt, die andere hond had helemaal geen interesse in Monti want die was met zijn baas met een bal aan het spelen. Wel zij de baas dat hij agressief kan worden als een andere hond zijn bal probeert te pakken. Maar Monti kan gelukkig nog niks met een bal, die kijkt er alleen maar naar en weet nog niet wat ze er mee moet. Dus dit akkefietje is goed afgelopen. Als ik op de camping ben dan ga ik kijken hoe ik de flexriem een beveiliging kan geven aan mijn broekriem. Het moet te gek zijn als ze mij het talud af zou trekken. Weer een ervaring rijker met deze pittige jongedame die de indruk wekte suf te zijn na 2,5 uur wandelen.

Rovinj, een alleraardigste klein stadje met een gezellige haven. Er wonen hier zo’n 15.000 inwoners maar ik zie voornamelijk toeristen. Er zijn smalle straatjes waar vrouwen op krukken zitten, vaak met sigaret, me aanspreken om te komen kijken wat ze verkopen en ontevreden kijken als ik nee schud en ‘thank you’ zeg. De frustratie straalt er van af want blijkbaar wordt er niet veel verkocht. Er zijn ook zoveel souvenir winkeltjes en ze verkopen allemaal dezelfde magneten, poppetjes en prullaria. Bij een marktkraam koop ik een bal voor Monti. Boven op de heuvel staat een grote kerk die ik wil bezoeken. Maar een hond mag er niet naar binnen. Ik bind haar vast aan een paal en vraag twee vrouwen die op een richel zitten met twee honden of ze even mijn hondje in de gaten willen houden. Dat niet iemand anders haar mee neemt. Ik ga de kerk in en als ik weer buiten kom dan ligt Monti rustig op me te wachten. Ze heeft gelijk oogcontact met me zodra ik de kerk uit kom. Ze gaat zich al meer op me richten. Alleen met naast me lopen nog niet, dan denkt ze de arrenslee te moeten voorttrekken. Dat zal nog wel wat oefening en geduld vragen.

In Rovinj is een alleraardigste haven waar veel kleine bootjes liggen. Een rondvaartboot pikt toeristen op. En jawel, hier kom ik weer een groep Aziaten tegen die met de selfiestick foto’s aan het maken zijn. Rond de haven zijn voornamelijk eethuisjes en terrassen. Een vrolijke geheel want veel huizen hebben de kleur oranje en geel. Deze plaats doet me eerder aan Frankrijk denken dan aan Montenegro. Zo’n tafereeltje heb ik daar nergens gezien in de Baai van Kotor. Je ziet duidelijk dat Kroatie verder ontwikkeld is dan Montenegro wat betreft toerisme. Daar is me echter niet opgevallen dat verkoopsters chagrijnig zitten te balen dat de toeristen niet bij ze kopen.

Ik blijf tot half drie in het stadje Rovinj rondlopen en merk dat Monti moe wordt want ze gaat steeds liggen. Dan vraag ik waar de taxi’s staan en voor 110 kuna’s, €15,-, worden we weer bij de camping afgezet. Zij gaat slapen en ik duik ook even op mijn bed waar ik prompt in een korte slaap val. Tegen zessen zijn we weer monter en ga ik eerst uitproberen of Monti in de fietstas past. Met Lidia zit ik via WhatsApp te bedenken hoe Monti op de fiets mee kan. In de fietstas past ze niet maar wel in een plastic bak. Och, kijk haar eens beduusd zitten kijken. Ze is voor mij zo mak als wat en ze vindt alles wat ik met haar doe goed. Maar hoe krijg ik die bak op de fiets gemonteerd? Morgen ga ik kijken of de maat op de fietsendrager van de e-bike past. Zo ja, dan moet ik op zoek gaan naar iemand met een boor om gaten in de bodem te boren waar een riem door kan.
Vanavond wordt er vers gekookt: sperziebonen en nieuwe aardappels. Een luxe want deze groente zie je hier niet vaak in de supermarkt. Nog even wat lopen met de kleine, een warme douche en het blog schrijven. Weer een dag voorbij en het was een prima dag. Morgenochtend bedenken wat ik ga ondernemen. Of naar Pula met de auto of naar Porec. Vanuit hier is genoeg te ondernemen en het hondje gaat gewoon mee.

Vrijdag 18 mei rijd ik al om 08.15 uur de camping af om naar Pula te gaan. Pula is de zuidelijkste stad in Istrië en is bekend o.a. omdat er een fraai Amfitheater, ook wel Arena genaamd, staat. In Verona ben ik op zoek gegaan naar de Arena en daar komen drommen toeristen op dat bouwsel af. Dat er een Arena in Pula staat, dat was mij niet bekend maar ik vermoed dat ook hier wel de nodige kijkers op af komen. Op TripAdvisor heb ik gelezen dat het parkeren in Pula een probleem is maar omdat ik al om 09.00 uur bij de Arena sta, heb ik nog een plek vrij. Wel zijn alle parkeerplekken in het centrum van Pula betaalde plekken. Geen punt, ik sta dichtbij en Monti mag de box uit en we lopen naar de Arena. Een prachtig bouwsel en het wordt gerestaureerd met grijze blokken op een manier dat het toch natuurlijk lijkt. Ik kijk door tralies en zie dat er binnen niet heel veel te zien is. Er blijkt nog wel een kelder te zijn waar de slavenvertrekken waren. Maar Monti mag hier zeker niet naar binnen dus ik loop via-via zo ver mogelijk om het gebouw heen. Fraai dat er nog zoveel resten van over zijn.

Dan loop ik het centrum in en op een plein wordt een Romeins evenement opgetuigd. Mannen lopen in witte gewaden als Julius Caesar. Wat er precies gaat gebeuren ontgaat me maar ik vind hier wel een heel leuk kadootje voor Marijke die mijn post en de plantjes verzorgd. Natuurlijk ga ik niet verklappen wat het is want zij leest mijn blog. Ik loop door leuke straten, gezellige pleinen. Maar Pula straalt een heel andere sfeer uit dan Rovinj. Pula is een stad waar de eigen bevolking woont en leeft. Er lopen wel toeristen maar die zijn niet in de meerderheid. In Rovinj lopen meer toeristen dan eigen bewoners. Rovinj is een soort Volendam, iets ruimer opgezet maar de toeristen lopen elkaar achterna. Dan komen ook hier in Pula de toeristen de stad in. Vele schoolklassen middelbare scholieren komen naar de Arena en Monti wordt bijna onder de voet gelopen. Het arme beest loopt met haar staart tussen de benen en haar oren naar achteren. Die voelt zich in deze drukte niet senang. Dus snel een ander pad genomen.

Er ligt een heel groot schip waaraan gebouwd wordt. Immens groot is het en het ligt aan de rand van het centrum. Bussen staan iets verderop op een groot plein geparkeerd. Daar worden de toeristen gedropt. Mijn parkeertijd is om dus ik ga naar de auto. Daar zitten Monti en ik op de rand van een plantsoen en eten er een broodje. Dit hondje heeft liever wittebrood met een plakje kaas dan haar eigen hondenbrokken. Tja, dat heeft zij maanden gegeten en als ze de geur van mortadelle worst ruikt dan gaat ze door het lint. Bekende geuren en herinneringen voor haar.

Nu ze weer tot rust is gekomen gaan we met de auto terug. Halverwege ligt een stadje, Bale/Valle en daar parkeer ik de auto aan de rand van de bebouwde kom. In Istrië staan alle plaatsen in twee talen: in Kroatisch en in Italiaans. Vroeger was deze streek onder bewind van Venetië. We lopen naar de plaatselijke katholieke kerk. Een groot Romaans gebouw dat veel te groot is voor 1000 inwoners. Via de crypte dat als museum dienst doet, kom ik in de kerk. Die ziet er uiterst verzorgd uit en wordt nog wekelijks gebruikt. Volgens de jonge vrouw die bij het museum staat, komen er circa 100 katholieken op zondag naar de kerk, dus 10% van de inwoners. Buiten voor de kerk staat een oud vrouwtje met allemaal zelf gehaakte bloemetjes en broches. Ik koop een engeltje voor 30 Kuna, (€4,50), natuurlijk veel te duur maar dan kan zij vandaag weer een boterham eten. Ik ben verrast hoe mooi authentiek stadje dit is. Er staat nog een hoge kasteelmuur en er zijn kronkelige steegjes. De huizen hebben aparte luiken. Eigenlijk boeit dit stadje me meer dan Pula want hier lopen nauwelijks toeristen rond en hier is het gewone leven nog te voelen, zien en te ruiken. Een aanrader om te bezoeken als je in de buurt bent.

In het begin van de middag komen we weer op de camping aan. Nu krijg ik de kriebels om uit te proberen of ik de plastic box die ik gisteren leeg gemaakt heb op de e-bike past. Monti durft er in te zitten dus het zou mooi zijn als hij op de fiets gemonteerd kan worden. Met Lidia heb ik gisteren even via WhatsApp gebrainstormd hoe de constructie te maken. De fiets wordt uit de auto gehaald en jawel, de box past op de bagagedrager. Ik zoek diverse bandjes bij elkaar, een centimeter en viltstift en fiets naar de Technische Dienst van de camping. Daar vraag ik of een man me kan helpen. Degene die ik eerst aanspreek die verstaat geen andere taal en die snapt niet goed wat ik wil. Dan komt er een jongeman die goed Engels spreekt, zelf honden heeft, die technisch slim is en samen rekenen we uit waar er geboord moet worden. Hij is toch nog wel even met dit klusje bezig maar ik zie het als service. Ik heb beloofd om op TripAdvisor 5 sterren te geven voor deze service. Hij heeft er schik in en later op de middag ziet hij me op de camping fietsen met Monti in de box. We stoppen even en hij bekijkt hoe ik haar vastgebonden heb zodat ze er niet uit kan springen. Een tuigje had ik al in Montenegro gekocht en daar zet ik haar mee vast.

Ik ben helemaal happy want nu kan ik gaan oefenen met fietsen met Monti in de box. Het fietsen gaat dus goed hoewel ze nog wat onwennig in de box zit. Met het lopen krijgt ze spatjes. Ze blaft naar iedere hond en gaat wel erg hard aan de riem trekken. Ik denk dat ze nu ze gewend is ook wat ander gedrag durft te laten zien. Maar het is allemaal nog goed hanteerbaar. Maar ik ga in Veenendaal wel met haar naar een hondentraining om haar wat socialer naar andere honden te laten zijn. Ze begint namelijk zelf als eerste te blaffen. Blijkbaar is ze een bangerik en denkt ze ‘de eerste klap is een daalder waard’. Morgen gaan we echt fietsen naar de vogeltjes in het National Park. Kijken hoe de eerste fietstocht bevalt. Ik maak er wel een paar foto’s van want ik heb de box veilig gemaakt.

Zaterdag 19 mei schijnt de zon volop als ik wakker word. Voor mijn doen heb ik lang geslapen want het is 07.00 uur. We gaan fietsen en daar verheug ik me op. Een paar kilometer richting Valle/Bale is een ornithologisch natuurpark. Ik heb bij de receptie gevraagd of er honden mogen lopen en volgens het meisje mag dat. Monti wordt in de box getild en vastgebonden en dan de weg op. Achterop de box zit een helgele hoes van de fietstas dus ze wordt goed gezien door de automobilisten. Dit is echt leuk en ik zie kinderen in passerende auto’s naar Monti wijzen. Ze valt dus wel op. Dan gaat de rit de grote weg af een grintweg op. Dat is lastig fietsen want het is glooiend terrein en de fiets slipt wat. Maar behendig loods ik de fiets door de kiezels tot de ingang van het park waar Monti bevrijd wordt en de fiets vastgebonden wordt.

Ai, op het toegangsbord staat een rode streep door een hond. Wat nu te doen? De flexlijn doe ik af en de korte lijn gaat om. Ik besluit toch een stuk het natuurbos in te gaan. Daar lopen een paar jonge biologie studenten die naar bloemetjes kijken en naar dieren speuren. Eentje heeft grote rode handschoenen aan. Hij heeft een slang ontdekt en die laat hij me zien. Monti wordt door een student even vast gehouden zodat ik een foto kan maken. Dan bukt er eentje om een spin op te tillen. Niet eens zo’n grote spin maar blijkbaar wil ze niet dat hij vermorzeld wordt en hij wordt over het pad getild. Tja, dit is echt dierenliefde die ik zie. Ik loop door tot een vogelkijkpost over het meer. Er zitten een paar jongelui met verrekijkers te turen. Ik maak een paar foto’s en ga terug naar Monti want die zat buiten vast gebonden aan een paal. Er staan overal borden met Pssttt, en Monti kan vast lezen want ze geeft vanmorgen geen kik. Daarna lopen we het hele eind weer terug. Toch ruim een uur hebben we gewandeld, als beloning op de fietstocht van 6 kilometer. Dan fiets ik weer terug naar de camping om mijn passagier bij te laten komen van alle indrukken. Ze valt gelijk in slaap op haar slaapmat die ik buiten heb gelegd. Een prima ochtend is het zo samen geweest, vooral als je bedenkt dat dit de eerste echte fietstocht is.

In de middag ga ik de map van Slovenië uit de auto halen en wat lezen over dit land. Nog een paar dagen blijf ik op deze camping want er is goed weer voorspeld en er is hier genoeg te beleven. Vandaag loopt de camping vol want in Duitsland hebben de scholen twee weken Pinkstervakantie. In file staan de caravans en campers voor de slagboom bij de camping. Veel gezinnen met jonge kinderen komen aan en ook families die hier al jaren komen en die elkaar hartelijk begroeten. Ik word begroet door die aardige vrouw uit Groenlo die vandaag ook is aangekomen. Zij hebben een plekje niet zo ver van mijn plek dus daar ga ik vandaag nog een praatje maken.

Vanavond ga ik nog even fietsen met Monti op de camping. Oefenen met het aandoen van het tuigje, in de box gaan zitten en vast gebonden worden. Het gaat allemaal heel soepeltjes. Het blijkt dat veel buren me gisteren en vandaag in de gaten hebben gehouden hoe ik met de fietsbox bezig was. Vanavond krijg ik dan ook volop aandacht. En Monti menig snack om haar te belonen dat ze zo braaf achterop in de box zit. Vooral een paar vrouwen vinden dit enig en ze komen echt op me af voor een praatje. Als ik na de fietsoefening met haar ga lopen passeer ik twee vrouwen en een man met een hond. Monti begint gelijk te blaffen en dreigt op een grote witte herder af te stormen. Die blijft kalm onder dit schijnvertoon en de man raadt me aan de lijn te laten vallen. En zo sta ik dan een uur met de buren en twee honden te oefenen met Monti om wat sociaal gedrag te vertonen. Ik geef de lijn aan de man en de vrouw want het blijkt dat ze honden trainen. Dat is nog eens leuk want ik zie dat ze er echt verstand van hebben. Monti blaft niet om mij te verdedigen maar uit angst voor zichzelf, is hun conclusie. Ze heeft vast ervaringen opgedaan dat ze zichzelf moet verdedigen. Misschien uit de tijd dat ze een nest jongen had, wie zal het zeggen. In ieder geval kwam ze door de ballotage, ze is niet agressief, goed op mij gericht, en volgens die Duitse vrouw zijn we een goed team. Ze is nog jong en kan nog veel leren. De basis is gelegd want ik liet zien dat ze ging zitten op mijn commando en ging liggen. En dat zonder snack want daar gaat ze niet voor, ze gaat voor een aai over haar bol.

Morgen ga ik op de fiets naar de Lidl in Rovinj want de snack die ze daar voor honden verkopen vond ze wel lekker. Dan ga ik met haar aan de slag om het commando VOET te leren. Nu trekt ze nog erg aan de lijn met het lopen als we net naar buiten gaan en ik zou het prettig vinden als ze naast me blijft lopen. Misschien kan ze dat deze maand leren met de Lidl-snack. Ik ben benieuwd.

Zondag 20 mei, het is Eerste Pinksterdag en de zon schijnt vandaag de hele dag. Op het programma staat: fietsen-wandelen-zwemmen. Dus een sportief dagje gaat het worden. Om 09.15 uur fiets ik de camping af met Monti achterop in de box. Ze reageert al op het wordt FIETS maar heeft nog niet de neiging om er vrolijk van te worden. Nog wat schuchter zit ze achterop maar gaande de rit relaxet ze meer. Over de weg fiets ik op zoek naar de LIDL voor de hondensnacks. Ja de winkel is gevonden dus nu door naar het centrum van Rovinj en op de terugweg ga ik de spullen kopen. Het is nog vroeg maar er lopen toch al de nodige toeristen in het centrum. Een grote groep scholieren van middelbare leeftijd staat in de haven ergens op te wachten. Ik fiets naar een sportwinkel waar ik van de week gevraagd heb of ze een tennisbal verkopen. Die hadden ze niet maar ik had er wel een leuk praatje. De jongen waar ik mee gepraat had, herkent me en weet zelfs nog de naam Monti. Ik laat hem zien hoe de box op de fiets zit en hij vindt het wel grappig dat hondje in de box. Dan fiets ik door het centrum en terug naar de Lidl. Monti even uit de box, een rondje lopen, plasje doen op het gras en vastbinden bij mijn fiets. Zo gemakkelijk laat ze het allemaal doen. Dit is echt een sterke kant van deze hond, voor mij is ze gemakkelijk. Maar voor andere honden niet, dan keft ze al van verre. Vandaag ga ik daar wat strenger mee om: “DOSTA”, oftwel stop en ik draai me om. De snacks zijn gekocht en wat rucola maar ik kan niet veel meenemen op de fiets want de fietstassen passen niet meer op de bagagedrager. Daar ga ik nog een oplossing voor zoeken.

Terug op de camping is het net of ik met een kleinkind ben dat nog een slaapje moet doen. Wat eten en hup op de matje een dutje doen. Ik geef een paar beoordelingen op TripAdvisor en ga een half uur zwemmen in het prachtige zwembad. Er is een deel met allemaal rariteiten van water. Zo hangt er een grote ton hoog in beugels die vol gesproeid wordt. Als hij vol is dan kantelt hij en komt er een plons water over je heen. Daar ga ik onder staan en ik probeer een moeder van een jongetje te verleiden om dat ook te doen. Nee, ze vindt het te veel water en blijft boven bij het hek kijken. Daar staat ze wel iets te dichtbij en terwijl ik de volle mep over me heen krijg, krijgt ze toch ook nog heel wat water tegen zich aan. Ze staat te druipen van het water en ik? Ik ben gelijk door en ga het zwembad in. Wat een luxe op deze camping want er zijn wel vier baden. Voor hele kleintjes een poedelbad, dan een groot ondiep bad voor de iets grotere kleintjes en een gewoon groot zwembad en een echt diep bad met duikplanken. Dan nog de attractiehoek met diverse waterfonteinen. Zo attractief dat ik zelfs door diverse sproeiers ga.

Terug naar de caravan waar het meissie wakker is geworden. Dan doe ik de sandalen aan en gaan we op pad. Wandelen staat er op het programma. Maar het is flink warm, ruim 24 graden en pal in de zon nog warmer, dus we gaan via het bos naar de natuurcamping van de buren. Daar is veel groen en met de flexriem om snuffelt ze in de schaduw heel wat af. Ook hier heb ik weer een gezellige babbel met Duitsers die poedelnaakt naast me staan want ik loop over de naturisten camping. Maar Monti ziet niet het verschil en blijft er koel onder. In totaal zijn we 2,5 uur weg geweest en de strengere aanpak met het commando DOSTA lijkt te werken. Ze keft minder en houdt eerder op. Helaas is ze niet voor snacks te porren om het blaffen te vermijden. Maar er wordt aan gewerkt.

De rucola en veldsla van de Lidl laat ik me goed smaken met twee eieren en de avond is om voor ik het weet. Dit was een sportief dagje met veel beweging. Morgenochtend ga ik vroeg op pad met de auto naar het stadje Porec dat 46 kilometer boven Rovinj ligt. Hier staat een bijzondere kerk die ik graag wil zien. Maar het is een toeristenplaats dus parkeren geeft een probleem als je er laat bent.

Maandag 21 mei, 2’ Pinksterdag schijnt weer de zon en vanmiddag gaat het warm worden, boven de 28 graden. Dus vroeg op pad met de auto naar het stadje Porec dat 46 kilometer ten noorden van Rovinj ligt. Deze plaats is beroemd vanwege een oude basiliek die op de lijst staat van Unesco Werelderfgoed. Op TripAdvisor heb ik al gelezen dat het meer een complex is van gebouwen en niet enkel een kerk. Om precies 08.00 uur rijd ik de camping af. Ik neem de binnenweg want het is nog rustig op de weg. Ik rijd door kleine dorpen en dan zie ik ineens een groot beest op de weg liggen. Het dier ligt midden op de weg op de witte streep. Eerst denk ik dat het een hond is maar dat is het niet. Ocherm denk ik, dat beest is dood en wordt straks aan flarden gereden. Ik stop naast het dier en zet mijn knipperlichten aan. Inmiddels staan er drie auto’s achter me en eentje toetert. Ik sta naast mijn auto en geef ze het sein om over de andere baan door te rijden en maak het gebaar dat ik het dier ga optillen om weg te leggen. Een vrouw kijkt verstoord dat ik de weg blokkeer maar ik blijf staan. Een vrachtwagen die van de andere kant komt sein ik om er met een grote bocht omheen te rijden. Dan sta ik er alleen voor want geen automobilist die stopt om te helpen. Ik pak een plastic zak en doe daar mijn handen in. Dan pak ik het dier bij zijn vier poten op. Nou die weegt meer dan mijn Monti en die weegt net 7 kilo. Ik schat dat ik 10 kilo in mijn handen heb en draag het dier naar de berm waar ik hem netjes neer leg. Een prachtexemplaar van een das is het, een volwassen dier dat blijkbaar geschept is door een auto. Hij ziet er nog helemaal gaaf uit, enkel is er bloed uit zijn kop gekomen. Ik maak een foto van hem want wil op internet opzoeken of het echt een das is. Ik kan het niet over mijn hart verkrijgen om zo’n mooi beest stuk te laten rijden. Eigenlijk heb ik de neiging om een dierenarts te bellen die wellicht interesse heeft in een dode das. Maar hier laat ik het maar bij.

Kleine Monti is al een stap verder in haar leerproces. Ze zit in de auto in de box zonder de tralies er voor. Ze blijft gewoon rustig liggen en gaat zelfs wat slapen. Dat scheelt weer een hoop gepeuter om dat hekje er voor te krijgen. Ze krijgt zelfs al de neiging om de auto in te springen maar dat mag ze niet van me. Ik til haar op en schuif haar voorzichtig in de box. Op naar Porec en daar aangekomen parkeer ik aan de rand van het stadje. We lopen de stad in en jawel, midden op de straat gaat Monti zitten poepen. Nu raak ik er al aan gewend om die kleine drollen van haar op te rapen en gelukkig is er een prullenbak op de hoek van de straat. Ik zie Marleen al met vier van die kleine plastic zakjes lopen als ze de vier Daltons uit laat.

Dan ga ik op zoek waarvoor ik gekomen ben: de Eufrazijeva Bazilika. Dit is een tempelcomplex dat op de Unesco Werelderfgoedlijst staat. Monti mag niet naar binnen en die bind ik vast aan het hek. Ik vraag de kaartverkoopster en de suppoost of ze een oogje in het zeil willen houden want ze is nog niet zo gewend om mee te gaan. De vrouwen zijn vertederd door Monti dus ik ga met een gerust hart naar binnen. Vooral het altaar in de kerk is beroemd. Maar ik vind de klokkentoren ook heel mooi. Met een trap kun je naar boven en helemaal bovenaan hangen vier grote bronzen klokken. Aan alle kanten heb je een mooi uitzicht over de stad Porec en de Adriatische zee. Er is een museum bij waar mooie beeldhouwwerken staan. Via bewegwijzering kom je uiteindelijk in de Basiliek en daar zitten al wat mensen zich te vergapen aan de prachtige mozaïeken van het altaar en de koepel. Christus met het laatste Avondmaal en de twaalf apostelen aan zijn zijde. Ook zijn de apostelen in het groot afgebeeld. Dit mozaïek doet me aan de kerken in St Petersburg denken. Zoveel goud en blauw, oogverblindend mooi.

Na twintig minuten zoek ik Monti weer op. Volgens de vrouwen is ze stil blijven liggen en heeft ze niet geblaft. Weer een stap verder met haar. Ze kan mee als ik iets ga bezichtigen. Wel kom ik iets eerder terug dan ik zou doen als ik alleen ben. Maar ik moet natuurlijk wel rekening met haar houden. Maximaal een half uur is voor mij de grens om haar aan een hek vast te leggen. Dan wel met wat toezicht van iemand. We lopen de stad door en ik koop nog zonneolie. Dan terug naar de auto en dezelfde weg weer terug maar dan via de Lidl om de voorraad eten aan te vullen. Vanavond ga ik runderworstjes grillen op de bakplaat. Dit samen met verse sperziebonen en nieuwe aardappel. Een gewone Hollandse maaltijd maar voor mij een feestmaal.

Terug op de camping is het weer een slaapuurtje voor Monti en ik ga weer even zwemmen. De middag is om voor ik er erg in heb. Dan even een wandeling met de jongedame en ik ben haar wat sterker aan het corrigeren als ze gaat blaffen als ze een hond ziet. Ze heeft al veel nieuwe dingen geleerd en dit geblaf moet ze maar snel afleren. Het trekken aan de riem gaat ook al beter nu ik het woord VOET zeg en haar een snack geef die ze wel lekker vindt als ze naast me loopt. Na het eten ben ik in dubio of ik morgen door ga rijden naar Slovenië of dat ik nog een dag blijf. De aarzeling is omdat de WeerApp aangeeft dat er 80% kans op regen is. Dat verbaast me nik want het is vanmiddag behoorlijk drukkend en de thermometer loopt op tot 32*. In ieder geval ruim ik de auto in alsof het vannacht gaat regenen en morgenochtend beslis ik wat ik ga doen. Dat wordt dus ook spannend voor mij want ik heb nog niet gekozen welke route ik wil gaan rijden.

Dinsdag 22 mei begint het om 05.00 uur te regenen. Alles staat in de auto of caravan dus het was een goed idee om gisterenavond al alles af te breken. Om zeven uur is het droog en dan ga ik gelijk Monti uitlaten. Als we terug komen dan gaat het weer regenen en blijft het een paar uur regenen. Ik ga wat rommelen en als het droog is wat favoriete kleren wassen. Want het was een opfrisbui en nu schijnt toch weer de zon. Vandaag wordt een lummeldag en voorbereidingsdag voor Slovenie. De mappen worden geschoond, Montenegro en Kroatië kunnen de auto in. Slovenië komt op tafel.

De camping wordt betaald, 7 nachten heb ik hier met plezier gestaan. Zeven dagen was het prachtig weer en prima dat het nu even wat minder is. De laatste Kuna’s worden in de supermarkt van de camping besteed. Dan ga ik lezen, lezen, lezen en proberen plaatsnamen op de landkaart van Slovenie te vinden. Op de een of andere manier vind ik Slovenie moeilijker dan Kroatie en Montenegro. Ik weet dan ook niks van dit land en de plaatsnamen zeggen op Bled en Ljubjana me nog niks.

Monti is lastig vandaag naar andere honden. Ze blaft al als ze van verre een hond ziet. Er lopen Nederlanders met twee prachtige jonge witte honden die wel op pluche speelgoedhonden lijken. Brave honden, een pup en eentje van 7 maanden. Maar Monti doet vervelend naar ze en lijkt, volgens die man, te willen happen. Oei, ik hoop niet dat ze een tik heeft over gehouden van haar buitenleven in Ulcinj. Ook bij de caravan blaft ze als ze in de verte een hond ziet lopen. Ze trekt dus zelf de aandacht en ook als die andere hond niet reageert dan blijft ze blaffen. Tinie, als je dit leest, weet jij raad?

Ook al doe ik zo’n dag wat minder, hij gaat gewoon voorbij. Er wordt gegeten en afgewassen, de kleren van de lijn gehaald, de caravan opgeruimd, de volgende camping gebeld of er plek is. En zo is het tijd om nu Kroatië af te sluiten met dit blog. Het is een heel epistel maar ik heb het toch maar bij elkaar gehouden want dit is de week in Istrië. De Plitvische meren heb ik moeten overslaan. Zowel op de heenreis als op de terugreis was het daar slecht weer. Maar wellicht dat ik nog wel een keer door Kroatië kom op weg naar Albanië en Griekenland. Dan maak ik een stop en bezoek ik graag dat Nationaal Park.

Er is een tijd van komen en van gaan. Morgenochtend vertrek ik in rustig tempo richting Izola aan de Adriatische Zee. Ik ben benieuwd of de plaatsen Piran en Koper die in Slovenië liggen en die boven Porec in Kroatië maar onder Trieste/Italië liggen, een eigen Sloveense sfeer uitstralen. Of dat ze toch in dezelfde stijl zijn als Rovinj en Porec waar de Italiaans invloed duidelijk zichtbaar is. Hier ga ik twee of drie nachten verblijven en dan gaat het echte verkennen van Slovenië beginnen.

Voor al diegenen die al op vakantie zijn, veel plezier. Voor de thuisblijvers geniet de werkzaamheden en straks de welverdiende vakantie. Mijn laatste land staat voor de deur.

Wordt vervolgd vanuit Slovenië.