Blog 16, Montenegro, laatste drie dagen in Bijela

Blog 16, Via Podgorica terug naar Bijela in de Baai van Kotor, door naar Kroatië

Vandaag is het zaterdag 12 mei en als ik wakker word, staan de bergen rond de camping weer in de mist. Dit is zo apart om te zien want er is echt geen berg te zien. Als tegen achten de mist optrekt en de zon doorbreekt komen de bergen weer tevoorschijn. De twee bruine hondjes komen op me toegesneld zodra ze me uit de caravan zien komen. Ze krijgen van mij hun laatste ontbijt: hondenbrokken en wit brood. Als ik vandaag weg ga dan zullen de Nederlanders Olfert en Andrea het stokje overnemen om voor de hondjes te zorgen zolang ze op de camping staan. Ze zijn gisterenavond gekomen en ik heb ze toen eerst nog wat informatie kunnen geven over wat er te doen is in en rond Mojkovac. Zelf hebben ze een klein hondje in de camper, zo eentje met een platte neus en die je wel eens bij een inspecteur op tv ziet. De zak met brokken en het halve witte brood draag ik over aan Andrea. Wat er daarna met de hondjes moet gebeuren, dat is een zaak van de campingeigenaren.

Tegen negenen rijd ik de camping af richting Kolasin. Het eerste stuk heb ik al eerder deze week gereden en weer geniet ik van de mooie omgeving. Dan neem ik de afslag richting Podgorica. Een prachtige route met mooie glooiende en geplooide begroeide bergen. Maar ook stukken waar het kale zwarte rotsen zijn en waar gletsjers te zien zijn. De Tara stroomt een heel eind aan mijn linker hand. Helaas kan ik nergens stoppen om een foto te maken. Dan tunnel in en tunnel uit. De tunnels zijn hier over het algemeen onverlicht. Dat is snel de zonnebril afzetten en op hoop van zegen het donker in. De meeste tunnels zijn echt pikkedonker. Op deze hele rit vandaag is er maar 1 verlichte tunnel geweest.

Ik heb het adres van een Autocamp bij een Hostel in Podgorica op internet gevonden en daar wil ik enkel vannacht blijven. Maar het loopt heel anders dan ik verwacht. De camping kan ik namelijk niet vinden. De Garmin navigatie zegt rechtsaf te slaan een keienpad op naar boven. Nu heb ik daar in Zabljac vast gezeten op zo’n weg dus ik rijd door. De juffrouw van de Garmin blijft maar herhalen dat ik om moet draaien maar dat doe ik dus niet. Blijkbaar is er geen andere routen in de Garmin want daar rijd ik ineens in Podgorica. Het is daar 33 graden en dan te bedenken dat ik met 12 graden ben vertrokken uit de bergen. In de stad is het druk en warm en het trekt me niet om om te keren en de camping te zoeken.

Ik rijd door en besluit om naar de camping te gaan waarvan ik vanmorgen een flyer heb mee gekregen. Oh, had ik dat maar niet gedaan want dit was echt een crime. De flyer ziet er aantrekkelijk uit en de camping heet Mostima Kamp in het plaatsje Rijeka Crnojevica. De camping zou aan het water liggen, dus dat betekent eerst wat bergen op en dan de bergen af naar beneden. Het is een witte weg en die is heel smal, echt heel smal. Maar het is gelukkig (nog) niet druk. Ik parkeer mijn auto met knipperlichten aan om een foto te maken. Wat een uitzicht op de Skadarsko Jezero (Jezero = meer). Prachtig als ik daar op een camping kan staan. Dan komt er een jongeman in een auto waarvan de spiegel aan flarden is gereden. Hij draait zijn raam open en ik zeg sorry en haast me naar mijn auto. Maar die jongeman heeft verkooptalent. Hij vraagt of ik misschien iets locals wil kopen. Honing, marmelade, jam? Ach waarom niet denk ik en roep Ja. Even de deur van mijn auto dichtdoen en mijn portemonnee pakken. Bij hem koop ik een potje jam voor de helft van de prijs als wat ik van de week heb betaald en een flesje eigen gemaakte wijn. Een mooie onderbreking van de spannende rit. Maar nu wordt het pas echt spannend want ik denk de camping te zien maar het pad naar beneden is steil. De auto laat ik met knipperlichten op de weg staan en loop het pad naar beneden af. Daar zit een groep jongelui met begeleiders in een soort kamp. Op een bord dat op een hek hangt staat: CLOSED. Maar dit is toch geen camping? Enkel een grasveldje waar niks is. Nu wijst een van de begeleiders me op een doel van een voetbalveld dat bijna tot bovenaan in het water staat. De camping staat letterlijk onder water. Ook hier is het waterpeil hoger dan anders en de camping is gewoon moeras geworden. Ik blij dat ik niet naar beneden ben gereden maar wat nu? Ik neem afscheid van de jongelui en loop terug naar de auto. Monti ligt gewoon rustig te dommelen en heeft nauwelijks in de gaten dat ik weg was. Snel de airco aangezet want de buitentemperatuur is 33 graden.

Op dan maar naar Cetinje en het natuurpark Skadarsko vergeten. Maar ook in Cetinje loopt het mis. Geen camping te bekennen en ik wil niet meer over een witte weg de bergen in. Het is er prachtig maar ik moet vandaag echt de ‘billen knijpen’. Dan maar door naar Budva, dat is bekend terrein. Maar in Budva is het zo druk, er lopen al diverse toeristen met ontbloot bovenlijf en daar sta ik in de file. Lang leve Budva, de toeristen komener dit weekend al op af. Dan maar door richting Tivat en Lepetane naar de ferry richting Kamenari. Oh ik heb een leuk idee. Ik ga naar de camping Zjlicovic in Bijela. Daar zou een nieuw restaurant bij de camping geopend worden dus daar ga ik vanavond eten. Heel leuk om te zien dat het deel van Montenegro waar ik nu rijd me al zo vertrouwd voorkomt. Hele stukken heb ik hier met de fiets gereden en ik herken veel.

Bij de ferry van Lepetane naar Kamenari is het druk, echt druk. Het is een dringen wie het eerst op de veerboot mag. Ik moet wat achteruit want anders kan ik de bocht straks niet maken om op de ferry te komen. Als ik dat doe komt een man op mijn raam tikken. Echt niet verder anders raak ik zijn auto. Prima meneer en de man in de camper naast me geeft een seintje dat ik me niet druk hoef te maken. Mijn auto en Eribaatje druk ik gewoon tussen de rij en laat me niet afschrikken door grote auto’s met stoere mannen. De motor laat ik aan op de veerboot want het is stervenswarm en de airco geeft nog wat verkoeling. Monti heeft door dat er wat spannends gebeurt, ze ligt wat te trillen in de box.

Als ik de ferry verlaat rijd ik links af richting Bijela. Ik ken deze weg en rijd met gemak naar de camping. Daar is nog een plekje vrij vlakbij het water en in de schaduw. Het stinkt er alleen wat naar rotte vis en afval. Maar het is maar voor één avond en nacht of hooguit voor twee. De campingeigenaren herkennen me meteen want ik heb hun in Utrecht op de Vakantiebeurs ontmoet. Ook ben ik vanaf de camping Naluka bij deze camping op bezoek gegaan toen ik naar Herceg Novi fietste. Waarvoor ik kwam, het restaurant, is ook een pech. Het restaurant is nog niet klaar want de vergunningen zijn nog niet rond. Dat wordt vanavond een pizza halen bij een pizzatent.

Monti krijgt op de camping praatjes. Er lopen hier meerdere honden en katten en ze heeft het er druk mee. Ze blaft veel alsof ze wil zeggen: blijf maar uit mijn buurt. Volgens mij is ze gewoon bang en onzeker. Dus ik probeer haar maar rustig te houden door een pizza te halen en bij de caravan op te eten. Biertje er bij en ook ik kan mijn rust pakken. Het was een enerverende dag met wat tegenslag. Bij de camping zie ik dat de rechterwieldop van mijn caravan is beschadigd. Geschuurd langs de rots toen er een auto moest passeren. Maar die reed aan de kant van het ravijn en ik was allang blij dat ik daar niet reed. Beter een afgeschaafde wieldop dan krassen op mijn auto of caravan. Die hebben enkel wat sporen van takken van struiken.

Ik denk wel dat ik vandaag mijn brevet heb gehaald om echt in de bergen te rijden. Smalle bergwegen, zelfs zonder vangrail, donkere tunnels waar soms een vrachtwagen in het midden door moet omdat hij anders de bovenkant er af rijdt, manoeuvreren bij nauwe doorgangen, achteruit rijden om op de veerboot te komen. Morgen neem ik een rustdag want mijn hoofd tolt nog van het vele draaien op de haarspeldbochten.

Zondag 13 mei is het Moederdag en in de middag komt een filmpje door waarop mijn twee dochters en drie kleinzonen voor me zingen. Het is dus ook een beetje Omadag want voor de kleinzonen zit ik in een andere rol dan moeder. Maar de traditie is inmiddels gezet: er wordt voor me gezongen: ‘t is Moederdag, ’t is Moederdag, de thee die staat al klaar. En leve, leve het Moederschap en leve Moederdag. Ieder jaar weer leuk om dit te horen en ik hoop het nog heel lang te mogen horen.

Vanmorgen geef ik de campingbaas door dat ik of van plek wil veranderen of dat ik weg ga. Dit omdat de plek waar ik sta naar rotte vis stinkt. Hij kent het probleem want een van de eerdere kampeerders heeft daar zelf gevangen vis gefileerd en dat op de grond gedaan. Mijn oren doen het niet zo goed meer maar mijn neus, daar mankeert niks aan. Deze plek voelt voor mij niet goed, dus wegwezen. Dus de pootjes opgedraaid en in de startblokken gestaan toen de overbuurman aanstalten maakte om te vertrekken. Nu heb ik een plek met meer schaduw en die frisser ruikt.

Ondertussen staat er een was te draaien van beddengoed en handdoeken. Dat wordt vanavond lekker slapen in een fris gewassen bed. Ik span twee waslijnen om de grote stukken aan op te hangen. Maar na twee uur gehangen te hebben, komen er dikke spetters uit de hemel vallen. De was is nog niet droog maar ik haal de stukken toch maar binnen en leg ze opgevouwen op het bed. Het weertype is hier vaak dat er een fikse bui komt maar dat daarna de zon weer gewoon schijnt.

Ik ga met Monti langs de weg lopen op zoek naar een bakker. Net als ik een brood gekocht heb, breekt de bui los. We schuilen onder een groot afdak waar we het net aan droog houden. Het is echt een stortbui en Wodan raast over de wolken. Een motorrijder voegt zich bij ons en we wachten de bui af. Dan lopen we via een paadje naar de boulevard om richting de camping te gaan lopen. Blijkbaar was nog niet alle regen gevallen want het gaat weer flink regenen. Ik heb een klein pluutje bij me maar Monti wordt weer door en door nat. Ze springt over plassen heen maar we houden de pootjes beide niet droog. Doornat komen we op de camping aan maar het brood is droog gebleven in mijn rugzak. Monti duikt in haar slaaphoek en ik verwen me met vers wittebrood met roomboter en de frambozenjam die ik gisteren van die jongeman in de bergen heb gekocht. Dit is echt een lekkernij, nog lekkerder dan koek.

Het blijft een tijdje regenen maar voor nu geen probleem want dat is een kans om weer wat te lezen. Ik ben bezig met een bizar verhaal van Renate Dorrestein, ‘Een nacht om te vliegeren’. Dit boek kan ik de Leeskring aanraden want er zit veel in om over na te denken. Dan komt de zon door en is het meteen weer ver boven de 20 graden. Ik trek mijn badgoed aan en steek de boulevard over en ga met mijn waterschoenen aan de zee in. Eigenlijk moet ik zeggen, de Baai van Kotor maar dat is een inham waar zoutwater van de Adriatische Zee in komt. Een echt getij zoals bij het strand van Ulcinj in zuid Montenegro aan de kust, is hier niet. Het water is koud en helder en als ik eenmaal door ben dan is het heerlijk zwemmen. Monti heb ik bij de caravan gelaten want die houdt niet van water. Toch ga ik even proberen wat ze er van vindt. Ik haal haar op en lok haar naar de waterkant. Nee hoor, geen zin in, haar te nat. Ik til haar op en zet haar met de vier pootjes in het water. Nee, echt niet hoor, echt te nat. We lopen naar de caravan en daar is ze de hele middag en avond lastig.

Er zijn hier veel honden en katten op de camping en dat maakt haar onrustig. Zoveel geuren en zoveel uitdaging. Er is een witte zwerfkat die zo brutaal is om geregeld dichtbij te komen. Ze daagt Monti gewoon uit en die stuift als een bezetene op de kat af. Nu heb ik een elastiek tussen zijn riem en de caravan gedaan zodat de klap niet te hard aan komt als hij aan het eind van de lijn zit. Ook lopen er ineens twee vreemde honden rond de caravan. Honden die niet van de camping zijn maar die over de boulevard schooieren. Monti heeft het niet meer, ze blaft de hele tent bij elkaar. Is ook niet eerlijk, zij zit vast en dan komen er twee monsters op haar af. Met uitlaten is ze ook lastig vandaag. Op de boulevard lopen we langs huizen waar een hek voor is. Een grote herdershond gaat tekeer als we langslopen en Monti voelt zicht uitgedaagd om terug te blaffen. Maar goed dat die hond achter een hek zit want het is een joekel die Monti zo te pakken zou kunnen nemen.

Buiten zit ze aan een langere lijn en ze ontdekt dat de buren gaan eten. Hmm, dat ruikt lekker en ze trekt en sjort aan de riem en probeert of het riempje over haar kop er af kan. Dat is het oude gedrag van een paar maanden zwerven. Voedsel ruiken en er op af gaan. Ook vanavond is ze buiten niet te houden als ze een spoor oppikt. Ik laat haar even snuffelen en dan stuiten we op een karbonade bot. Dat wil ze wel maar dat mag ze niet. Dan is ze niet meer te houden, ze wil naar dat bot toe en haar neus gaat over de grond. Ze laat zich lastig afleiden want steeds wil ze die kant op. Net een magneet die trekt. Tot we ver genoeg van het bot af zijn en ze weer andere geuren oppikt. Nou dit gedrag zal ze morgen ook nog wel hebben want ik blijf nog één dag op deze camping staan. Nog één dag heerlijk zwemmen in de zee, tenminste als er geen regen is. De WeerApp heb ik nog niet bekeken.

Er is een Duitse motorrijder op de camping aangekomen met een hond achterop in een leren koffer die hij zelf heeft aangepast. Ik loop naar hem toe voor een praatje want dit vind ik nou apart. Een ouwe hippie met een blauwe glimmende motor en een hond bij hem. De hond is groter dan Monti en het blijkt dat de man deze hond als zwerfhond heeft mee genomen uit Sicilië. De man is 73 jaar en slaapt op een matrasje in een tent die geen echte tent is. De grond is gewoon open en hij ligt op een opblaasmatras in een mummie slaapzak. De hond slaapt naast hem op de grond op een eigen matje. Jammer dat de man weinig fris ruikt anders had ik mijn stoel bij hem aangeschoven om zijn reisverhalen te horen. Want een apart geval is het zeker en daar houd ik wel van.
Dit wordt morgen mijn laatste dag in Montenegro want dinsdag reis ik terug naar Kroatië, richting Split naar camping Stobrech die Desi heeft aangeraden. Maar morgen bedenk ik of ik zo snel mogelijk door reis naar Slovenië of dat ik toch nog een bocht maak naar Istrië in Kroatië. Op de heenreis was het daar in maart nog te koud en de meeste campings waren nog dicht. In principe heb ik nog 7 dagen in te zetten voor Kroatië. Of de beurs het trekt is wat anders want daar zijn de campings wel duurder dan in Montenegro. Morgen ga ik de WeerApp raadplegen en dan hoop ik de juiste keuze te kunnen maken.

Maandag 14 mei loop ik al vóór half zeven buiten om Monti uit te laten. Nu de andere honden nog slapen op de camping is het een stuk ontspannener om buiten te lopen met dit kleintje. Zo neurotisch ze zich gisteren gedroeg, dat wil ik vandaag zien te voorkomen. Het hek van de camping is nog dicht dus we gaan via de boulevard. Twee plastic zakjes neem ik mee voor het geval ze daar haar uitwerpselen laat vallen. Tja, dat is een consequentie van het hebben van een hond. Zelf erger ik me altijd dood aan hondenpoep op de stoep of op een grasveld waar kinderen spelen. Dus mijn hond gaat dat niet zomaar op de boulevard doen. Ja, ze doet het op het grasveld maar wel op een plek waar vissers zitten. Dus hup, opgeraapt en verderop in de afvalcontainer gegooid. De grote herdershond van gisteren blaft weer luid als we langs lopen en Monti heeft al door dat hij niet uit het hek kan.

Vandaag ga ik de boel opbreken, schoonmaken en voor een paar dagen koken. Lopend gaan we naar een grote supermarkt in het stadje Bijela. Even vastbinden aan een paal en ik haal alles dat nodig is voor een verse spaghettisaus. Gehakt, ui, rode en groene paprika, champignons en Parmezaanse kaas. Spaghetti en knoflook heb ik nog in de kast. Dat wordt op de camping lekker buitenkokkerellen. Het is bewolkt maar het is niet koud. In mijn korte broek en open shirt en schort voor maak ik een heerlijke spaghetti saus. Die is voor morgenavond als ik op welke camping dan ook aan kom. Dan is het met twee bakken naar de afwashoek lopen. Gelijk maar alles schoon spoelen zodat ik morgenochtend zo in de startblokken sta. Vanavond eet ik de rest van de bloemkool met kaas en heerlijk vers bruin brood met mortadelle.

Zo lastig Monti gisteren was, zo gemakkelijk is ze vandaag. Ze is gezellig, zoekt vandaag meer contact met me door me aan te kijken en loopt minder te trekken aan de riem. Enkel als er een kat in de buurt van de caravan komt dat heeft ze het niet meer. Ze vliegt er als een raket van door en de kat schrikt zich een hoedje. De katten van Jolanda zullen straks thuis merken wie de baas is in de tuin van nummer 20.

Op alle campings en ook hier heb ik gezellig contact met kampeerders uit welk land dan ook. Dan is het wel heel opvallend dat ik naast een stel Nederlanders sta waar nog geen woord mee gewisseld is. Zelf praten ze ook niet met elkaar, ze zitten de hele dag te lezen. Of zij gaat naar het strand met haar stoel en boek of hij loopt van de camping af. Ik heb geen enkele zin om zelf met hun contact te zoeken. Ik heb zelfs een lijn gespannen tussen de luifel en een boom en daar hangt al twee dagen een dun kleed op. Een beetje privacy schep ik zo en het signaal is er: blijf maar uit mijn buurt. Dit is voer voor psychologen want ik praat volop met andere kampeerders. De analyse die ik zelf maak zal ik maar voor me houden want wat je op papier zet komt soms anders over dan in een gesprek. Maar het is een feit dat dit de eerste buren zijn waar echt helemaal geen contact mee is. Zelfs een groet kan er van beide kanten niet vanaf. Prima zo.

De auto staat gepakt, de camping is betaald, het eten staat in de koelkast en onder de caravan. Morgenochtend wil ik rond 08.00 uur gaan rijden. Het wordt een hele rit, zeker 6 uur in de auto. Zodra ik op de snelweg ben dan zal het rijden gemakkelijk gaan. Nu maar hopen dat bij de grens naar Kroatië geen oponthoud is en Monti haar paspoort goed gekeurd wordt. Montenegro zeg ik morgen dus gedag. In totaal ben ik hier 28 dagen en nachten geweest en heb een hele ronde door dit prachtige land gemaakt. Meren, Adriatische Zee, strand, natuurparken, bergen en dalen, de Tara rivier, historische centra als Kotor en Perast, kerken en ruines. Vele kilometers gefietst en gewandeld. En als souvenir een klein vriendinnetje, lees hondje, mee genomen. Montenegro, ik houd er van!

Ik heb alvast uitgerekend wat de gemiddelde campingprijs in Montenegro was voor de 28 nachten. Een koopje: nog net geen €10,- per nacht. Nu heb ik wel een vriendenprijsje gekregen op camping Naluka en op camping Safari Beach heb ik een nacht gratis gestaan omdat ik Monti ging ophalen. Wat eten en drinken betreft ben ik goedkoper uit geweest dan thuis. Dus mensen, ga maar naar Montenegro, dat land is nog te betalen in het voorseizoen.

Vaarwel Montenegro, er is een tijd van komen en van gaan. Ik kijk terug op prachtige ritten door de bergen, vriendelijke camping eigenaren en prachtige omgeving. Een land dat voor mij een dikke 9 verdient want het is nog redelijk puur en nog niet echt overlopen met toeristen. In het voorseizoen wel te verstaan.

Volgers bedankt voor de aardige reacties op de blogs. Er komen nog meer reisverhalen vanuit Kroatië en Slovenië. Foto’s uploaden lukt op deze camping niet dus die zet ik er pas bij als ik op een camping sta waar een betere wifi verbinding is. Zelfs nu heb ik geen wifi verbinding dus morgenochtend ga ik voor het vertrek proberen dit blog nog te plaatsen. Het is nu nog vroeg als ik dit blog plaats, er heerst nog rust op de camping en dit wifi-netwerk.

Wordt vervolgd vanuit Kroatië.