Blog 9 Kroatië: Trogir, eiland Ciovo, Split

Blog 9, Trogir, eiland Ciovo, mee naar Split, morgen door richting Dubrovnik

Vanmorgen, zaterdag 7 april is de eerste ochtend dat ik chagrijnig ben. Dat is voor drie weken op pad zijn niet echt veel. De reden van mijn chagrijn is dat de elektriciteit is uitgevallen en de wifi het niet doet. Als ik ga betalen dan ben ik wat knorrig tegen de vrouw van de camping maar het blijkt dat de hele regio hier hoog in de bergen geregeld dit probleem heeft. Er komt een man in pyjamabroek aankloppen om te vragen of hier ook de Electra het niet doet. Het blijkt de buurman van de camping te zijn. Dit doet mijn chagrijn wel temperen maar ik merk dat ik toch uit mijn humeur blijf omdat ik bij het blog dat ik gisterenavond heb geplaatst nu geen foto’s kan zetten.

Maar ik ga om half tien op mijn gemak rijden via de autoweg A1. Nu ga ik het afdalen in praktijk brengen want het wordt vandaag veel klimmen en dalen. Met een muziekje van Cornelis Vreeswijk, op een sticky die Gerard uit mijn wijk in 2013 voor me gemaakt heeft, rijd ik op mijn gemak richting Trogir. En gaande de rit klaart mijn humeur weer op. Ik heb besloten om een middelgrote camping te zoeken om de hoek van Trogir en vanaf deze plek ook een dagtocht naar Split te maken. Maar eerst krijg ik de schrik als ik in Trogir kom. Er is markt en het is heel druk op de weg. Ik moet het centrum door en het is echt oppassen geblazen. Dan brug 1 over en dan brug 2, zo staat het in de ACSI-gids en zo zegt de juffrouw van de navigatie het ook.

Wat ik niet beseft heb is dat ik naar een heel klein eiland ga, Ciovo, 2 kilometer voorbij Trogir. Dan komt de narigheid, een steile weg omhoog langs de kade en de weg wordt steeds smaller en steiler. Het is er druk met tegemoetkomend verkeer en dan moet ik stoppen want er wordt aan de weg gewerkt. Nee, eigenlijk wordt er een kanjer van een huis gebouwd aan de kant van de zee en daar moet blijkbaar de weg voor open gebroken worden. Er is dus maar 1 baan vrij en die is echt heel smal. De weg wordt steeds smaller en dan komt er een joekel van een vrachtwagen aan. Ik ga zo vlak mogelijk langs de kant staan en wil niet de ander raken dus hoop maar dat hij mij niet raakt. Dan komt er achter nog een vrachtwagen en dan moet ik toch wat naar voren manoeuvreren. Dit is de eerste keer dat ik de billen echt knijp, zoals wij Nederlanders dat zeggen. Als ik vooraf geweten had dat dit de toegangsweg naar de camping was dan had ik waarschijnlijk deze camping niet gekozen. Maar uiteindelijk kom ik heelhuids boven en meld me bij een jonge vrouw bij de receptie. Ik laat me door haar graag adviseren welke dag en moment het rustigst is om weer terug te gaan naar de weg richting Dubrovnik.

Ik mag een plekje aan het water gaan zoeken, of in de schaduw of in de zon. Nu is hier meer schaduw dan zon maar ik verkies een zonnige plek want de avonden koelen nog wel af. Een prachtig plekje heb ik aan het water en ik besluit zelfs de luifel er aan te doen en vanavond uitgebreid buiten te gaan koken. Dit houdt wel in dat ik langer dan drie dagen hier ga staan want mijn auto is nu een warboel want de tentstokken lagen onderop.

Als ik geïnstalleerd ben, haal ik mijn fiets uit de auto, vouw hem open en ga twee kilometer de heuvel af naar het centrum van Trogir. Eerst op zoek naar een plek om wat euro’s te wisselen in kuna’s. Maar gelijk een tip voor diegenen die nog eens naar Kroatië willen, wissel niet te veel in Nederland want je krijgt hier echt veel meer kuna’s voor je euro’s dan bij het GWK. Het meisje rekent voor hoeveel in Nederland ze minder hebben gegeven dan ik hier zou krijgen. Ik wil het maar niet weten want het is gebeurd. Nu op zoek naar een horlogezaak want mijn horloge staat ineens stil. Op vakantie kun je misschien beter geen horloge om hebben maar ik merk dat ik hem toch de afgelopen dagen mis. Dus maar gelijk een nieuw batterijtje in laten zetten. Dan loop ik door het centrum en merk wel dat ik hier beter geen fiets bij me kan hebben want de steegjes zijn wel erg smal. Maar een eerste indruk krijg ik van Trogir en dat bevalt me wel. Een oud stadje met een mooie haven en kasteel. Het is duidelijk weekend want er zijn nu het zulk mooi weer is veel mensen op de been.

Nu op zoek naar een supermarkt om voor vanavond eten te kopen. Ook dat lukt en heel grappig om te zien dat ik met een pak van 10 rollen wc papier onder de snelbinders de klim omhoog ga maken, terug naar de camping. Wat moet ik moet 10 rollen wc papier? Nou, er zijn hier gewoon geen kleinere pakken te koop. Wc papier gebruik ik vooral om mijn bestek en borden mee schoon te maken. Dat is nog een truc van de kampeerjaren, haal eerst het vet er af met wc papier en was dan pas af, eventueel met koud water. Dus nu zit ik met 9 rollen wc papier in dit kleine caravannetje. Morgen ga ik ze onder mijn bed zien weg te werken.

Vanavond lees ik op TripAdvisor zeer slechte recensies over deze camping. Onvriendelijk personeel, geluidsoverlast van vliegtuigen, auto’s, brommers en lang herrie van de discotheken en de mensen op het strand. Dat is nou zo mooi van in het voorjaar reizen: ik heb nergens last van en heb juist laten weten dat ik dit zo’n heerlijke camping vind dat ik langer dan drie nachten ga blijven. Nu ik dit schrijf is het tegen tien uur in de avond en hoor ik herrie. Ik luister even buiten en hoor muziek en brommertjes over de weg scheuren. Dan knallen van vuurwerk. Ik doe de deur dicht en mijn oren uit. Heb ik eindelijk een voordeel van mijn gehoorprobleem. Zo kan ik genieten van het mooie plekje dat ik op deze camping heb, vlak bij het water met een mooi uitzicht, zon en schaduw en met de fiets kan ik veel kanten op. Mijn humeur is weer opperbest en ik ben vandaag gelukkig in deze streek en zet Trogir en omgeving als een ‘highlight’ op de lijst naast het eiland Pag en de oude stad Sibenik.

Vandaag is het zondag 8 april en de zon zal vandaag nog de hele dag schijnen. Trogir en Split zullen op het weekend vast heel druk zijn dus ik ga een fietstocht maken langs de kust van Trogir richting Split. Dit is een aanrader van Maya van de receptie. Zij woont in een van de dorpen en ze geeft me al aan dat ik hier geen buitenlandse toeristen tegen zal komen maar enkel lokale mensen uit de omliggende dorpen. De namen van de dorpjes waar ik door gekomen ben vergeet ik direct als ik door het dorp ben. Daarom zal ik ze maar opschrijven: Stafilic, Novi, Stari, Luksic, Kambelovac, Gomilica en Sucurac. Ze liggen aan de Kastelanski baai en hier is bijna geen zand/kiezelstrand. Allerschattigste dorpjes met oude huizen, een grote kerk en een haventje met een plein met bars en eethuisjes.

Als ik in het eerste dorp kom dan zie ik zo’n ijzeren grill langs de weg staan waar net een spies met dier in opgehangen wordt. Ik stap af en vraag of ik een foto mag maken. Aan twee kanten kan er geroosterd worden. Aan de ene kant hangen drie klein biggetjes met de spies door de snuit. Dan komen de man en vrouw aan met een spies waar een klein lammetje aan geregen zit. Door de snuit is de spies en ik zie dat de tanden en kiezen nog aanwezig zijn. De buik is dicht gebonden en daar liggen de afgehakte pootjes van het lammetje op. Wel zonder de hoefjes maar het is een raar gezicht om te zien dat ze de buik dicht houden met de pootjes. Als een soort deurklink zitten ze op de buik van het lammetje vast. Dan vraag ik hoe lang de dieren geroosterd moeten worden. In totaal circa 6 a 7 uur, morgenmiddag kunnen ze vanaf 12.00 uur gegeten worden. Eerst komt de oude baas nog een praatje maken en dan een jonge man die wat Engels en Duits spreekt. Er wordt hout in de ijzeren grill gelegd en dan gaan de deuren dicht. Ik neem afscheid en fiets verder.

In het centrum, bij de haven, gaat net de kerk uit. Hele gezinnen, netjes in de kleren die naar terrasjes lopen. Ik zie veel kleine kinderen en jonge ouders die na de kerkgang met de kleintjes naar het speeltuintje gaan dat in ieder dorp bij de terrasjes is. Opvallend veel kleine speeltuintjes met schommels, wippen en klimtoestellen. De ouders zitten op het terras met elkaar te kletsen en de kleintjes zijn zoet in de speelhoek. In alle dorpjes waar ik door kom zie ik dit gebeuren maar als ik na 20 kilometer gereden te hebben terug ga, dan zijn de terrasjes leeg. Tussen de middag wordt hier uitgebreid warm gegeten en ik vermoed dat de gezinnen naar huis zijn.

Ik probeer zo lang mogelijk langs de kust te fietsen maar het pad wordt een grindpad en met de fiets aan de hand loop ik verder. Maar dan kan ik niet meer verder en til de fiets op over een paar traptreden en sta ineens op een groot terrein van huisjes. Ik fiets wat rond maar zie dat ik hier niet uit kan. Er is een groot hek maar dat zit op slot. Wat nu? Ik fiets weer terug want ik heb een auto zien staan van bewaking. Daar staat een man met zijn mobiel en ik spreek hem in Engels en Duits aan. Hoe kan ik van dit terrein komen op de weg richting Trogir? Zijn Engels en Duits is niet bijster groot maar hij snapt wat ik bedoel. Hij pakt een sleutelbos en loopt met me naar het grote groene hek dat hij voor mij van slot doet. Naar links wijst hij, dan kom ik vanzelf op de grote weg. Mijn ervaring is dat alles zich vanzelf oplost, zelfs als je van de gebaande paden gaat.

Als ik in de namiddag terug op de camping ben dan heb ik precies 40 kilometer op de teller staan. Dit was dus een sportief dagje. De WeerApp geeft aan dat morgenmiddag een regenbui te verwachten is. Dat wordt weer wat hoofdstukken in mijn nieuwe boek lezen. Dit was een prima dag met mooi weer en veel nieuwe indrukken.

De WeerApp heeft al voorspeld dat het vandaag, maandag 9 april, wat koeler zou worden en dat er een paar regenbuien zijn te verwachten. Het Nederlandse vlaggetje is zowaar van de luifel gewaaid en het doek staat te klapperen. Eerst maar een paar extra scheerlijnen er aan gemaakt zodat het luifeltje net wat strakker staat en de fiets en kooktafeltje er onder droog blijven. Dan ga ik de gelegenheid nemen om de bak met folders te schonen en in de plastic mappen te doen. Per land maak ik een aparte map waar ik dat in bewaar dat ik bewaren wil. Zeker van Italië en Duitsland want daar kom ik op de terugweg weer door heen. Maar het scheelt ook uitzoekwerk en tijd als ik thuis kom.

Dan ga ik op internet zoeken naar campings in Montenegro. Dat zal nog wel een klus worden want in de ACSI-gids staan geen campings van dit land. Ik lees een reisverslag van een koppel dat met een camper door Montenegro is geweest en noteer een paar van de campings die zij bezocht hebben. Zo kom ik aan de informatie, zoeken via Google op internet en links en rechts vragen. Maar de hoofdaandacht zit eerst nog op twee plaatsen in Kroatie: Split en Dubrovnik. Daarna ga ik door naar Montenegro.

De tip van Desi om naar Camping Stobrec bij Split te gaan neem ik ter harte en ga dus niet vanuit hier naar Split voor een dagtocht. Dan heb een extra fietsdag die ik kan maken rond het eiland Ciovo. Morgen wordt het weer mooi weer dus die dag gebruik ik daarvoor.

Maar vandaag dus rustig aan en tijd om te ruimen en te lezen. Tegen drieën klaart het weer op en ik besluit met de fiets nog even naar Trogir te gaan. Mijn fiets zet ik bij een horecagelegenheid aan de ketting en dan ga ik wat rondlopen door de smalle steegjes. Er zijn vandaag beduidend minder toeristen dan in het weekend. In het centrum bezoek ik de Kathedrala van Sint Lawrence en beklim de kerktoren. Vanavond ga ik een recensie op TripAdvisor zetten want ik vind het een prachtige, intieme, kleine kathedraal en vanaf de kerktoren heb je een mooi uitzicht over de haven en de stad.

Deze weken heb ik nog geen ijsje gegeten maar vanmiddag koop ik er een. Op het terras geniet ik er van en daarna slenter ik door wat steegjes. Bij een boetiekje dat opdrukken op t-shirts maakt, laat ik drie t-shirts met een piraten afbeelding voor de kleinzonen bedrukken. Terwijl de vrouw aan het werk gaat, krijg ik een pannenkoek met chocolade aangeboden die ik daar ter plekke op eet. Dan door naar de markt waar ik vers brood en kaas van een naburig dorp koop en olijfolie uit het vat.

Klaar voor de klim terug naar boven waar de camping is en ik merk dat ik nu al wat gemakkelijker door de bochten ga. Er staan nu drie grote campers op het veld aan het water. Het is hun blijkbaar ook gelukt om naar boven te komen over de steile, bochtige weg. De storm is voorbij, de regen is over en morgen schijnt weer de zon.

Als ik op dinsdag 10 april wakker word, schijnt al de zon. Ik ben in een boek begonnen van Hennig Mankell, ‘Moordenaar zonder gezicht’ en ik heb zin om te lezen. Heerlijk buiten met het uitzicht op het water, zacht zonnetje om me heen, vogeltjes die fluiten en verder rustig lezen. Dat is met pensioen zijn en geen haast hoeven te hebben. Daarna een frisse douche en als ik terugloop dan zie ik midden op het veld van de camping een gigantische boot achter een heel luxe camper staan. Hoe is die over die steile, bochtige weg naar boven gekomen? Dat ga ik dus vragen aan de man die bij de boot staat. Het blijkt een Duitser te zijn, zo de leeftijd van mijn eigen kinderen en ik spreek hem aan. Het blijkt dat hij vorig jaar hier ook is geweest want hij gaat naar een botenshow in Split en hoopt de boot en nog meer te kunnen verkopen. We stellen ons aan elkaar voor. Hij heet Paul Keller en is de eigenaar van A.G.A. Marine, een botenbouw bedrijf. Hij vertelt in het kort dat hij in de Oekraïne is geboren en daar tot zijn 16’ heeft gewoond. Hij heeft nauwe banden met Rusland, spreekt vloeiend Duits en Russisch en Pools. Zijn vrouw en kinderen zijn nu in Duitsland maar van de zomer gaan ze met de camper en boot met de hele familie op pad.

Een slimme jonge man die een gat in de markt zag: botenbouw van opblaasbare rubber speedboten. Hij heeft dit bedrijf in 2013 over genomen van een Fin en er een draai aan gegeven. Moderne, luxe design in modieuze tinten. En het is een succes op de markt geworden. Zie de site www.aga-marine.com om een indruk te krijgen van de boten. Hij vertelt me dat hij het ontwerp doet en Duitse onderdelen in Polen laat assembleren. Een Poolse medewerker van hem en zijn Poolse vrouwelijke salesmanager komen aan met een spiksplinternieuwe luxe, witte rib-speedboat. (rib is rubber en met een compressor opblaasbaar). Dit witte model blijkt hier goed in de markt te liggen. De jonge botenbouwers spreken Russisch en Pools met elkaar. Ik spreek met Paul de Duitser Duits en met de Poolse Sebastiaan en Monika Engels. Altijd handig als je meerdere talen spreekt.

De Duitse botenbouwer komt even in mijn Eribaatje kijken en noemt mijn combinatie: ‘Spielzeug’. Als je weet dat zijn boot al 7,60 lang is en zijn camper net zo lang dan weet je dat in zijn ogen mijn combinatie een speeltje is. Nou als hij hier door de bochten kan, dan kan ik straks zeker naar beneden. ‘Gewoon op de andere helft rijden, ze wachten wel’, is zijn advies. Hij nodigt me uit om morgen mee te gaan naar Split. Ik kan dan de stad bezoeken en zij blijven op de botenshow. Dat lijkt me een prima idee, dat wordt een nieuwe ervaring en scheelt mij een rit naar de camping bij Split.

In de middag worden de twee boten te water gelaten en ik sta tot over mijn knieën in het water om de grootste boot tegen te houden zodat hij niet afdrijft. De jongelui vertrekken ’s avonds met de boten naar Split en ik ga eten maken. Morgenochtend zal ik om 09.00 uur paraat staan om mee te rijden naar Split. Dit is nou zo’n bijzondere ontmoeting die ik vieren wil. Dus gewoon gaan met die luxe banaan!

Woensdag 11 april schijnt de zon weer volop en het ziet er naar uit dat het weer een zonnige dag gaat worden. Mijn rugzakje heb ik in de avond al klaar gemaakt en Paul komt tien voor negen melden dat hij bijna klaar is. Sebastian en Monika slapen in een hotel in Split en wij rijden om negen uur weg. Dan zien we hoe lastig het is om van dit eiland te komen en door Trogir te rijden. Er zijn geen stoplichten in Trogir en de gelijkwaardige kruispunten zijn een soort Vietnamese chaos. In Split halen we de hotelgasten op en in totaal doen we er ruim een uur over om bij de haven in Split te zijn. Wat een chaos om een parkeerplaats te vinden. De jongelui gaan de twee boten in orde maken en poetsen en ik help nog even de vlaggen van het bedrijf op te tuigen.

Om elf uur verlaat ik de botenshow en ga lopend de stad Split verkennen. Er is een prachtige, brede boulevard met exotische bomen en heel veel comfortabele banken. Daar kunnen Zandvoort en Scheveningen een voorbeeld aan nemen. De hele dag is het er levendig met mensen die of in de zon of in de schaduw willen zitten. Er zijn ook waterkranen waar ik ’s middags de aardbeien was die ik op de groente- en fruitmarkt gekocht heb. Ook loop ik er weer heen om zo’n lekker ijsco te eten en de duiven te voeren.

Het oude Middeleeuwse centrum van Split is ommuurd met een hoge oude stadswal en is autovrij. Ook dit centrum staat op de Werelderfgoedlijst van Unesco. En terecht want het is gewoon oud en mooi. Er staat een aparte kathedraal en je kunt zelfs onder een gewelf door lopen. Daar is het koud en tochtig en daar staan zelfs kramen met souvenirs. Niet de meest lekkere plaats om daar je waar zien te verkopen. Ook in deze binnenstad zijn volop pleintjes met terrasjes, veel souvenirwinkels en bakkers met lekkere broodjes. Vergeleken met Sibenik en Trogir is Split veel grootser opgezet. Split is echt een grote stad en zelfs het oude centrum is ruimer dan ik tot nu toe heb gezien. Een aangename stad om een dag te verblijven want je loopt elkaar niet snel voor de voeten. De toeristen verspreiden zich over de stad en de lange boulevard.

In de middag ga ik nog even aardbeien bij de jongelui op de botenshow brengen en daarna ga ik weer terug de stad in. De show is tot zeven uur dus ik moet wachten tot zij klaar zijn. Voor de derde keer loop ik de binnenstad door en geniet van al het moois. Tussendoor zit ik op een bankje wat te eten of te drinken en maak nog wat foto’s van Koreanen die hier in grote getalen lopen. Ze lopen achter vlaggetjes met daarop Bus 1, Bus 2, Bus 3. Reken maar uit hoeveel er dan op een plein staan. Ik heb er een foto van genomen want er stonden er echt veel. Het is vooral lachen om te zien hoe de vrouwen in een pose gaan staan voor een foto. Been omhoog, arm in de lucht, ze willen er op hun voordeligst op staan. Van enkele vrouwen heb ik foto’s gemaakt en grappig dat je elkaar dan de hele dag herkent en groet.

Iets over zessen meld ik me bij de botenshow maar mag er ineens niet door want ik heb geen pasje. De man die me eerder illegaal doorliet is er niet meer en zijn collega is blijkbaar strenger. Dat wordt bellen naar Paul en Monika maar er is een misverstand want ze komen me niet ophalen. Ik blijf gewoon staan en zeg dat ik wel een uur bij de balie kan wachten tot de show over is. Dan vinden zij het blijkbaar te lang duren dat ik er sta. Er wordt wat heen en weer gepraat en ik mag er ineens toch door, zonder pasje. De boten worden voor de nacht klaar gemaakt en even over zevenen rijden we weg. Om kwart over acht kom ik op de camping aan. Moe maar voldaan, het was een mooie dag vandaag met veel nieuwe indrukken.

Eigenlijk was ik van plan om morgen, donderdag, weg te gaan maar het is nu donker en het is toch een klus om alles af te breken. Ik besluit dan ook om morgen nog een dag te blijven, uit te rusten, te fietsen en de boel zo op te breken en schoon te maken dat ik vrijdagmorgen door kan richting Dubrovnik. De camping die Desi aanraadde bij Split sla ik nu dus over.

En zo is alweer mijn laatste dag aangebroken op dit paradijselijk plekje. Maar ook in het paradijs moet er vast geruimd en schoon gemaakt worden. Auto poetsen, leeg halen, kooktafel en luifel afbreken, auto weer inruimen, tussendoor koken, geld gaan wisselen, eten voor morgen gaan kopen, zo kom je een dag ook door. Gewoon doen wat er gedaan moet worden zodat ik de komende week weer door kan. Een grote klus is het om mijn bed om te bouwen. De elektrische deken is er nu af, het warme Optidee onderlaken ook, net als het donzen dekbed. De zomerstand is ingezet en vanavond slaap ik in een fris, zomers bed. De nachttemperatuur komt niet meer onder de 14 graden en het bovenraam bij de kookhoek staat nu dag en nacht open. Zo snel kan het gaan als het lente wordt en als je wat zuidelijker komt.

De eerste muggenbeten heb ik binnen net als bezoek van een familie mieren. Ik verwacht dat er morgen een paar gaan verhuizen richting Dubrovnik. Verstekelingen neem je als reiziger altijd mee en nu het warmer wordt komen de insecten ook ineens tot leven. Ik heb nu binnen een mug zien vliegen maar hij heeft zich verstopt. Dat wordt nog even lastig om hem te vinden.

Deze plek is de mooiste plek geweest tot nu toe en hier heb ik zes nachten gestaan. Ook dat is de langste tijd tot nu toe. Genoten heb ik er van maar er is een tijd van komen en van gaan.

Nu rond ik dit lange verhaal af want morgen gaat er een nieuwe regio verkend worden. De afstand die ik ga rijden is circa 270 kilometer, maar ik neem de autobaan, de A1 richting Dubrovnik. Allemaal duimen dat ik morgenochtend heelhuids de steile haarspeldbochten op de smalle weg door kom en het mooie stadje Trogir. Marleen uit België noemt mij haar held en vele noemen me stoer dus ik ga het gewoon DOEN.

Wordt vervolgd vanuit Dubrovnik.