Blog 2 Drie dagen reizen tot stop in Verona

Drie dagen rijden en de eerste stop bij Verona in Italië

Op vrijdag 16 maart ben ik dus gestart met mijn reis die als hoofddoel heeft een rondreis door Kroatië, Montenegro en Slovenië. Maar omdat ik nog nooit in noordoost Italië ben geweest, heb ik besloten om hier mijn eerste stop te maken. Twee steden wil ik in ieder geval bezoeken: Verona en Venetië.

De eerste dag rijd ik 400 kilometer en moet ik wat wennen aan de nieuwe auto. Ja, Jopie, jij hebt het goed opgemerkt, er staat een nieuwe auto voor mijn caravan. Ik rijd op de toerenteller maar hoor nog niet wanneer ik schakelen moet. De motor van de nieuwe Peugot 2008 maakt duidelijk minder geluid dan de vorige 208. Dan maar kijken naar het display en op tijd schakelen. Dan zie ik ineens dat deze auto aangeeft wanneer je naar een hogere versnelling moet schakelen. Wat een luxe om in zijn vijf te kunnen blijven rijden. De cruise control zet ik op 90 en de Garmin navigatie geeft aan dat ik 88 rijd. Zo hard heb ik de afgelopen twee jaar niet kunnen rijden met de caravan. Zelfs vrachtwagens kan ik nu met gemak inhalen als zij naar boven sukkelen. Ik blijf stationair rijden en als de berg naar beneden gaat dan word ik weer ingehaald door de grote jongens. Die denderen de berg af, ook al hebben ze een sticker van 90 achterop hun vrachtwagen. Met mijn Eriba mag ik maximaal 90 rijden en als er geen file is dan haal ik dat met gemak.
Files zijn er volop op de Duitse snelwegen. De 3 richting Keulen en Frankfurt am Main heeft ‘Baustelle’, oftewel onderhoud. Soms splitst de weg zich in een linker stuk over een deel van het tegemoetkomend verkeer en een rechter stuk. De weghelften zijn smal en ik rijd geconcentreerd want heb het gevoel dat deze auto wel wat breder is dan de vorige.

Onderweg stop ik op een parkeerplaats tussen vrachtwagens om een broodje te eten. Dan komt er links van mij een joekel van een vrachtwagen staan met wel 8 nieuwe auto’s op zijn aanhanger. Er komt donkere rook van zijn rechter voorwiel, net op de hoogte van mijn deur. Oei, denk ik, dat wordt straks een klapband. Snel start ik de motor en rijd de caravan een stukje naar achteren. Maar de stank van het wiel is zo erg dat het niet aangenaam is om in die lucht mijn broodje met ei en spek te gaan eten. Bovendien gooit de vrachtwagenchauffeur een emmer water over de band wat weer stinkende stoomwolken geef. Ik start de motor en rijd vooruit de parkeerplek af, zigzag tussen de andere vrachtwagens door en een eind verderop parkeer ik op een andere plek. Op zo’n moment ben ik wel blij dat ik een klein caravannetje achter mijn auto heb hangen want daar is handig mee te manoeuvreren.
Voor de eerste nacht heb ik een camping gebeld in de buurt van Frankfurt am Main. Circa 16.00 uur verwacht ik er te komen. Daar aangekomen bel ik nog een keer naar de beheerder met de mooie naam Herribert en die komt in no time de campingpoort voor me openen. ‘Morgenfruh bezahlen, okay?’ Prima en ik mag de caravan aangekoppeld laten zitten aan de auto en sta over twee plaatsen.

Oei daar vergeet ik de wifi code te vragen. Met mijn mobiel en een kladblokje in de hand ga ik wat rondkijken op de camping. Er staan voornamelijk vaste caravans die ingebouwd zijn in diverse bouwwerkjes. Beetje kneuterig ziet het er uit maar het heeft wel wat. Maar mensen lopen er niet rond. Daar zie ik een zwarte auto staan en loop er heen. Er loopt een man buiten de caravan en die spreek ik in vriendelijk Duits aan. Nee, de wifi code heeft hij niet, hij heeft zelf wifi. Tja, ik moet mijn kinderen laten weten dat ik goed ben aangekomen. Kom maar mee en dan mag ik zijn wifi lijn gebruiken. Van het een komt het ander want binnen zit een alleraardigste vrouw van hem, Ulrike, die al snel een pot thee zet en zo zit ik daar ruim een uur in het Duits te kletsen. Ze zijn een zogenaamd ‘patchworkgezin’. Van deze term heb ik nog nooit gehoord maar het blijkt dat het hun tweede huwelijk is en zij heeft drie kinderen mee genomen en hij twee. Van de twee huizen hebben ze er eentje verkocht en daar deze caravan en vaste staanplaats van gekocht en een camper waarmee ze iedere zomer mee gaan rondtrekken. In de winter zitten ze twee maanden bij familie in Thailand. De vrouw vertelt me dat ze vorig jaar maar 4 weken in hun huis hebben gewoond. Nou dacht ik dat ik van avontuur houd maar bij deze mensen ben ik een watje. Der Peter wijst me er op dat ik data roaming aan kan zetten want in de EU kunnen we gewoon met 3 of 4 G internetten. Net als thuis. Dat was ik vergeten dus nu is dit probleem ook al opgelost. Gewoon de bundel gebruiken in de EU-landen.

De tweede reisdag op zaterdag is een crime op de 3 en de 7 in Duitsland. Zo druk is het en zo veel files. Maar ik heb geen haast en rijd door tot dichtbij Füssen bij de Oostenrijkse grens. Daar kom ik tegen vieren aanrijden en ook hier mag de caravan aangekoppeld blijven aan de auto. Dat scheelt echt wel wat energie en tijd. Ik maak mijn prak boerenkool met worst warm en stook de kachel wat op want het is rond het vriespunt. De rit voor morgen naar Italië wordt voorbereid en op tijd ga ik naar bed. Als ik om zeven uur wakker word dan is buiten alles wit. Het heeft gesneeuwd en het heeft gevroren. Buiten is het -2 graden en binnen 4 graden. Het kacheltje zet ik flink hoog en banjer door de sneeuw naar de wasruimte voor een warme douche. Wat een mooi sanitair gebouw staat er en wat een heerlijke warme douche. Als ik terugkom in de caravan dan is die inmiddels goed opgewarmd. Wat eten en om 09.00 rijd ik weg richting de Fernseepas.

Dit wordt een nieuwe uitdaging: bochten rijden, omhoog en omlaag, s-bochten nemen zonder de kant te raken, geconcentreerd blijven rijden en me niet gek laten maken als er eentje op mijn bumper gaat zitten op de tweebaanswegen waar niet ingehaald mag worden. Nou dat is even wat anders dan de grote snelweg rijden maar ook deze uitdaging ging me goed af. Dan zie ik dat ik beter wel even tanken kan, maar ik heb van Petri de tip gekregen om dat in Italië te doen en niet in Oostenrijk. Dus net over de grens zie ik een bord met een tank en P voor vrachtwagens. Die neem ik maar dat had ik beter niet kunnen doen want ik kom bij een slagboom waar ik een kaart moet trekken. Dan ben ik ineens op een heel groot parkeerterrein met wel honderden vrachtwagens. Ik zoek het benzinestation en er zijn drie diesel pompen en een voor ‘super sans plombe’. Er zit niemand bij het hok maar je kunt een eurobiljet in de pomp stoppen. Let op je krijgt geen geld terug als je minder tankt dan het biljet waard is. Een tientje stop ik in de gleuf en dat wordt er weer uitgespuugd. Op z’n kop misschien er in gedaan? Dus omgedraaid opnieuw er in en weer wordt het biljet er uit gespuugd. Dan zie ik dat de pomp aangeeft niet in werking te zijn. Ik stap in en rijd weer weg. Maar het is een wirwar van paden tussen de vrachtwagen en jawel, ik zit op de verkeerde uitgang. Terug kan ik niet dus dan maar vooruit en zien waar ik uitkom. Dus niet naar de kant waar ik heen moet, net tegengestelde richting. Maar de Camper navigatie redt me en via een grote lus rijd ik in de goede richting. Maar wel op de oude weg die parellel loopt aan de snelweg. Hoog boven me zie ik het verkeer razen en ik rijd omhoog en omlaag, zelfs over een 12% helling door kleine dorpjes. Dit schiet niet op en zodra het kan zoek ik weer de route naar de autostrada. De rest van de route naar Verona is een fluitje van een cent en ik rijd gestaag met de cruise control op 90 en een muziekje op de achtergrond. Als ik de autostrada bij Verona verlaat ben ik wel 21 euro armer maar relaxed ga ik op zoek naar het dorpje waar de Agricampeggio Corte Comotto ligt. Een kleine boerencamping die pas 1 jaar open is. Het is weer gelukt om een camping te vinden die vóór 1 april open is. Het regent pijpenstelen maar de temperatuur is al wat hoger, 6 graden. Ik meld me bij de poort en schrijf me in voor twee nachten. Als welkomstgeschenk krijg ik een bak met wel een kilo kiwi’s van eigen kweek. Ik zit hier namelijk op een kiwi kwekerij. Morgen ga ik Verona bezoeken en op advies van de jonge vrouw die me inschreef, ga ik met de trein. Een nieuwe uitdaging wacht, een dag zwerven door Verona, de liefdesstad van Romeo en Guilietta.

Wordt vervolgd.