Blog 3 ,Les Landes, (Fr) door naar Burgos, Spanje

Blog 3: Frankrijk, Les Landes en door naar Burgos, Spanje

Eerst even een bedankje voor alle leuke reacties die ik bij blog 1 en 2 heb gelezen. Eigenlijk schrijf ik voor mezelf om ‘later’ mijn reis terug te lezen. Maar het stimuleert me wel als ik merk dat er een paar volgers zijn die vrolijk worden van mijn belevenissen. Dus ga gerust door met reageren want ik ben nog onderweg op de heenreis naar Portugal en voorlopig nog niet terug.

Op de camping Les Tourterelles in St-Girons-Plage maak ik de week vol want ik moet een tijd overbruggen voordat de nieuwe sleutels van de caravan in Frankrijk aankomen. Er is nog een stevig incident op de camping met een loslopende hond van Belgen die Monti aanvalt op het moment dat ik op het pad een camper passeer. Ik zal dit incident maar niet uitvoerig beschrijven want dan komt de emotie vast weer boven. Nu heb ik als aandenken zeker een week een flinke kras op mijn rechter dij die nu pimpelpaarblauw aan het worden is. In ieder geval ben ik zo onthutst door het gedrag van de Belgische man dat ik een klacht indien bij de receptie van de camping. Die nemen mijn klacht serieus en er volgt een gesprek met het Belgische stel. Deze Belf zegt in het Nederlands nog dat hij het onnodig vindt dat ik dit incident gemeld heb bij de receptie en dat als ik kwaad wil hij dat ook naar mij kan doen. Hier worden de rollen even omgedraaid en ik vertaal direct het gezegde in het Engels. De receptioniste van de camping spreekt haar talen vloeiend en spreekt haar hoop uit dat het bij dit ene incident blijft. Ik houd me verder rustig want een boze Belg op mijn pad kan rare streken leveren.

Na twee dagen breek ik de boel schoon en droog op en bereid me voor op een week regen in Moliets-Plage waar de sleutels naar toe gezonden gaan worden. Op zondag 22 september regent het volop als ik opsta maar de caravan staat al aangekoppeld aan de auto. Enkel de achterpootjes moeten nog opgedraaid worden en Monti uitgelaten. Ik wacht tot de ergste regenbui voorbij is en dan rijd ik tussen de buien door, 16 kilometer verderop naar het zuiden naar de luxe viersterren camping, Saint Martin in Moliets-Plage. Hier staan Marleen en Leo, het Belgische stel dat ik drie jaar geleden in Wroclaw in Polen heb ontmoet. Dat was op de terugreis van de Baltische Staten. Mijn mover was toen kapot gegaan en Leo heeft toen op zijn knietjes in mijn caravan een poging gedaan om de mover weer aan de praat te krijgen. We waren buren op de camping en zo is dat contact ontstaan en we houden nog geregeld via internet een lijntje. Altijd leuk om oude bekenden weer te ontmoeten en bij te praten. Ik kan een plek op deze grote camping uitzoeken en zie een aardig vlak stuk achter hun caravan. Maar dat is geen officiële kampeerplek. De buren die er staan zijn Fransen en ik ga vragen of zij het bezwaarlijk vinden als ik daar ga staan. Voor hun is het geen punt maar hij raadt me aan dit even met de receptie te overleggen. Dus op naar de receptie en daar weet de jonge vrouw van mijn probleem met de caravan die niet op slot kan en een geadopteerde hond die reageert op andere honden. Dit is een rustig en veilige plek om de hoek van het zwembad en ik krijg permissie om hier te gaan staan. Je ziet maar weer, nee heb je als je niks vraagt, ja kun je krijgen.

Moliets-Plage is duidelijk toeristischer dan St-Girons-Plage. Er zijn volop winkeltjes en restaurants. Het strand is hier ook veel breder dan waar ik eerst was maar er lopen ook beduidend veel meer honden. Vele lopen los en dan is Monti weer van slag. Dat worden dus geen strandwandelingen overdag met haar maar ik trek meer het bos in achter de duinen.

Wat doe je zoal op de camping? Lezen, wat koken, langer slapen en alle handelingen als wc-bezoek, afwassen, koken kosten de dubbele tijd van hoe je het thuis doet. Dat is het doorsnee camping-leven. De fiets haal ik hier voor het eerst uit de auto en terwijl Monti in de caravan blijft fiets ik naar de SPAR om wat eten te kopen. Ik schrik van de prijzen in deze Franse strandwinkel. 12 eieren kosten hier €3,75 en het fruit is ook niet goedkoop. De winkel is aan het leeg verkopen want de meeste schappen staan al leeg. Het zomerseizoen sluit ook hier halverwege oktober. In het buitenzwembad kan ik nog een keer zwemmen want dat wordt deze week gesloten voor de toeristen.

Er staan nu circa 400 personen op de camping en in de zomer zijn dat er 3.000. Dan te weten dat er naast deze camping nog een paar grote campings zijn, dan kun je uitrekenen dat hier in Moliets-Plage een compleet dorp van toeristen aan de kust ligt. Ik zie hier heel veel grote campers, veel Fransen en Duitsers en in verhouding weinig Engelsen en Nederlanders. Het is ook een heel eind voor Nederlanders om hier te komen want we zitten al een heel stuk onder Bordeaux richting San Sebastian, de Spaanse grens.

Maandag 23 september slaat het weer om, de regen laat zich zien en de temperatuur is flink gedaald. Ik zit prinsheerlijk onder mijn nieuwe ronde luifel en ga me verdiepen in het land Portugal. Ook ga ik uitzoeken via welke route ik naar Portugal ga rijden. In eerste instantie heb ik het plan om via de noordkant naar Braga te rijden maar Leo de Belg raadt me aan om, als het even kan, via Burgos naar Salamanca te gaan. Daar hebben ze goede herinneringen aan de plaats Salamanca. Nu ken ik die naam want een oude kennis ging daar vroeger altijd met een groep Flaminco dansen. Ook worden hier Spaanse cursussen gegeven omdat in Salamanca hoog-Spaans gesproken wordt. Maar Spanje is geen echt doel op zich voor me, enkel een doortrekland naar Portugal. Toch neem ik de tip ter harte en zoek een camping in Burgos en een in Salamanca. Twee campings die in oktober nog open zijn en die mee doen met de blauwe ACSI-voordeelkaart. Ondanks de voordeelkaart zie ik dat de prijzen in Spanje hoger zijn op de campings, €20,- per nacht in Burgos. Als ik de campingprijzen met vorig jaar vergelijk dan ben ik bijna het dubbele kwijt aan overnachten. Maar ik zal dit jaar minder kilometers maken dus dat compenseert weer wat.

In de nacht van 23 of 24 september schrik ik in de nacht wakker van Monti die ligt te grommen richting de deur. Dan zet ze het op een venijnige blaf alsof ze een indringer wil verjagen. Ze is een echte waakhond aan het worden. Ik doe direct het buitenlicht aan en doe het rolluikje omhoog. Maar natuurlijk staat er niemand voor de deur. Toch zal ze van iets wakker geworden zijn dat in de voortent of rond de caravan gescharreld heeft. Ze wil naar buiten maar omdat ze geen tuigje aan heeft en het midden in de nacht is, laat ik de caravandeur dicht en sus ik haar zodat ze stopt met blaffen. Toch geeft haar waaks zijn me een extra veilig gevoel.

Die nacht, van 23 op 24 september, heb ik een angstdroom waar ik wakker van word. Mijn auto staat op hellend vlak, redelijk dicht bij een houten afscheiding naar het zwembad geparkeerd. Met de neus naar het hek en de achterwielen moeten over een boomstronk als ik achteruit ga rijden. Ik droom dat ik geen hellingproef kan doen en dat de auto naar voren doorschiet door het hek. (Vandaag is mijn oudste dochter Lara jarig en om 06.00 uur stuur ik maar gelijk een felicitatie per Whatsapp nu ik wakker ben.) Ik vertel ’s ochtends mijn angstdroom aan Marleen die gelijk zegt dat Leo de auto wel even voor me kan keren. Gewoonlijk roep ik: ik doe alles zelf maar angst is altijd een slechte raadgever dus ik neem het aanbod aan. Voordat ze vertrekken neemt Leo de hobbel over de boomstronk en draait de auto op het smalle paadje zodat hij met de neus naar de andere kant staat.

Terwijl ik nu aan het schrijven ben ligt Monti prinsheerlijk languit op de warmtemat met haar neus tegen mijn gedragen sokken. Het summum van tevredenheid. Als ik buiten met de landkaarten op tafel zit dan ligt ze graag op haar kleedje onder de tafel bij mijn voeten. Huiselijkheid op de camping noem ik het en ze is nu inmiddels gewend.

Huisarrest heb ik tot de sleutels van de Eriba caravan van Duitsland via de Eriba Classic dealer in Nederland naar Moliets-Plage komen. Het protocol is dat de sleutels via de dealer bij de klant komen en niet rechtstreeks gezonden kunnen worden. Of ik het vier of betreur, ik moet gewoon wachten.

Mijn protocol is een aantal dagen deze: zodra het licht wordt loop ik met Monti via een zandpad naar het strand. Daar doe ik de 20 meter lijn aan en dan mag ze rennen tot ze er bij neer valt. Ze springt en huppelt en is vrolijk. Na drie kwartier lopen we terug naar de camping. Dan is het nog niet zo druk dat alle honden die op de camping zijn uitgelaten worden. Ik probeer loslopende honden zoveel mogelijk te omzeilen en duik geregeld tussen de struiken. Terug bij de caravan krijgt ze haar brokken in de caravan in een snuffelmat. Ik doe mijn badgoed aan en om 09.15 ben ik de eerste of de tweede die het zwembad in duik. Nou niet echt duiken maar het binnenbad in stap. Eigenlijk gaat het binnenbad om 09.30 uur pas open maar ik sta naast het zwembad en zie wanneer de schoonmakers het bordje van Fermė naar Ouverte omdraaien. Drie dagen achter elkaar zwem ik een klein half uur in het midden van het bad. Heen op mijn buik en terug op mijn rug. Ik zwem in het midden zodat ik naar een balk in het plafond kan kijken om koers te houden. Links van me zwemt al die dagen een wat jongere vrouw. Ze heeft een strakke zilveren badmuts op en zo’n strak zittende zwembril. Ze zwemt twee keer zo hard als ik in de borstcrawl. Rechts van me voegt zich een derde, wat rondere vrouw zich bij ons. Zij zwemt in een bejaardentempo de schoolslag. Heel rustig en netjes zodat haar haren droog blijven. Zo leuk om te zien dat er een soort verbondenheid ontstaat in dat half uur in het zwembad. We groeten elkaar en lachen elkaar toe. Spreken doen we niet met elkaar maar we zwemmen gestaag met ons drieën tot er meer mensen komen. Dan ga ik het bad uit, stap onder de warme douche, spoel me af en loop druipend naar de caravan. Monti kijkt me verbaasd aan wat ik kom doen. Zij ligt prinsheerlijk op de warmtemat bij te komen van haar ochtendwandeling. Na het zwemmen ga ik met de fiets even op pad. Als het 11.00 uur is dan heb ik er al een ochtendprogramma op zitten. Ik heb genoeg leesboeken bij me en de hele dag is er wel wat af te wassen. Bedenk dat iedere handeling die thuis zo gedaan wordt op een camping twee keer zo lang duurt. Flessen water vullen, eten koken, afwassen, ik kan de dag er wel mee vullen. En zo nu en dan lig ik te luieren in de stoel. Zo komt een gepensioneerde zeventiger het huisarrest wel door.

Dan komen de sleutels op zaterdag 28 september aan bij de receptie. Als ik de brief ga ophalen dan verontschuldigt de juffrouw van de receptie zich dat ze de enveloppe heeft open gemaakt. Ja, je voelt duidelijk dat er twee bobbeltjeszakjes in zitten. Ik vraag plagend of ze dacht dat ik heroïne had laten komen. Voor mij geen probleem dat de post is open gemaakt. Ik ben blij dat de sleutels er zijn. Alle lof voor Aart Marechel van Eriba Classics in Schijndel die deze service voor mij heeft verleend. Nu nog kijken of de sleutels passen. Voor de zekerheid haal ik Monti uit de caravan en doe het raam boven mijn bed open. Stel dat er wat mis gaat dan kan ik altijd binnen komen. Maar, ze passen en nu kan ik gaan ruimen, schoonmaken en afbreken. Ik vraag de receptie of ik de caravan al aangekoppeld op een gemakkelijker plek kan zetten zodat ik de zondagochtend vroeg kan gaan rijden. Dit is even een klus maar dat loont zich wel.

De nacht is kort en wat gespannen want Monti voelt dat er wat staat te gebeuren. Ook is ze flink geïrriteerd door al die gillende kinderen die op fietsjes vlak langs onze plek sjezen. Ja het is duidelijk een mooi weekend en Franse families komen met jonge kinderen naar de camping. De buren met de gillende kinderen heb ik geen enkele keer horen inperken. Een nieuwe generatie komt er aan met andere omgangsvormen. Ik word oud en zeur er maar niet om, morgen ben ik weg.

Op zondag 29 september sta ik al om 06.45 uur onder de douche. Au, daar stoot ik mijn linker grote teen tegen een stenen traptree. Dat is het lastige van in het najaar reizen. Het is niet alleen vroeg donker maar het is ook nog eens laat licht. Wil je op tijd weg rijden dan doe je alle voorbereidingen in het donker. Een ongeluk ligt in een klein hoekje dus ik doe al voorzichtig en houd me aan een trapsteun vast. Stel dat ik een trede oversla. Maar nu zit ik met een zere grote teen waar ik de hele dag last van houd. Daarna ga ik met Monti een stuk lopen en de laatste hand aan de caravan slaan.

Precies om 07.45 uur rijd ik in half schemer weg. Op naar Burgos in Spanje over Franse en Spaanse tolwegen. Nu ben ik in 1969 ooit liftend met mijn vriend, later mijn man, naar Spanje gegaan via San Sebastian. Ik kan me herinneren dat we toen de auto uit moesten van de mensen met wie we mee konden rijden. Voor het geval er controle op drugs in de rugzak zou zijn. Eenmaal over de grens mochten we weer instappen. In die tijd werden de paspoorten nog gecontroleerd en moesten we guldens omwisselen in Spaans geld. Nu zijn niet alleen de wegen breder maar rijd je zo van Frankrijk Spanje in. Het heeft toch wel veel voordelen dat we Europa zijn en de Euro delen.

Inmiddels heb ik door hoe de Franse tolpoortjes werken. Maar ook nu weer loopt het niet gesmeerd om er door heen te gaan. Ik sta voor de rij om met contant geld te betalen. Je kunt met een flap betalen door die in een gleuf te doen of met klein geld. Die munten gooi je in een soort spuugbakje aan de automaat. Nu heb ik drie twee-euro stukken in mijn portemonnee dus daar ga ik mee betalen. Ik rijd met caravanspiegels op de autospiegels dus ik houd gepaste afstand tot het tolpoortje om te voorkomen dat ik de linker spiegel er af rijd. Het raam draai ik open en gooi de eerste munt in het spuugbakje. Althans, dat was de bedoeling maar ik was op de kermis al geen goede ringenwerper om houten blokken, dus het gaat mis. Het twee-euro muntstuk valt er naast, op de grond. Gelukkig rolt het niet onder de auto maar ligt het tussen de auto en het muurtje. Ik doe de deur een stukje open maar daar kan mijn arm niet door want de caravanspiegel komt tegen de automaat. Nu heb ik met mijn linkervoet de koppeling ingedrukt terwijl de auto nog in z’n 1 staat. Terwijl ik wat onhandig buk, komt die voet omhoog en jawel, de motor slaat af. Hup, in z’n vrij de versnelling, starten en de auto een klein stukje naar voren zetten om de deur iets verder open te kunnen doen. Jawel, dat lukt maar nu sta ik verder van het muntstuk dat op de grond ligt. En nog zien te bukken tussen de auto en dat muurtje om dat geldstuk te pakken. Nou dat is echt manoeuvreren maar het is gelukt. De drie twee-euro stukken deponeer ik nu wat handiger in de spuugbak en daar rinkelt het van de kleine munten. Mijn arm is weer net te kort om door het raampje het wisselgeld te pakken. Daar gaat weer de deur open terwijl nu de versnelling nog in de vrij staat. Volgende keer ga ik maar kijken of ik in de rij van de creditkaart kan gaan staan. Op naar Burgos.

Zodra je 50 kilometer vóór Biaritz bent, dan verandert het landschap. De bergen ga ik in, schakel terug van de 5 naar de 4. Langs de kant zie ik heel veel groene pollen met witte pluimen. Het waait en de pluimen wuiven me tegemoet. Welkom in de Pyreneeën. Het is prachtig om te zien en op de een of andere manier doen deze wuivende pluimen me aan Cleopatra denken. Het groen van Frankrijk verandert in Spanje in geelbruin. Het landschap is dor en er liggen hele stapels gedroogde hooibalen. Dan komen de ruige stenen bergen. Vele tunnels zijn er op deze weg. Na San Sebastian is een tolpoort waar je ruim dertien euro tolgeld voor betaalt. De gebruiker betaalt is hier het devies. Eigenlijk zouden we dat in Nederland bij de grens ook best kunnen aanschaffen. Al die Duitsers die via Arnhem en Enschede ons land in komen om naar de kust te gaan betalen dan mee aan het vernieuwen van de wegen.

In Burgos kom ik aan bij Camping Fuentes Blancas. Deze camping ligt op een kwartier fietsafstand van het centrum van Burgos. Ik ben er in het begin van de middag en zie al veel grote, luxe campers staan. Allemaal senioren uit diverse landen. Ik pak een plek in de schaduw en laat de auto aangekoppeld staan. Dit is geen plek om de luifel op te zetten. De meeste toeristen blijven hier 1 of 2 nachten. Ik heb voor twee nachten betaald en laat zoveel mogelijk spullen in de auto. Wat ben ik blij dat ik in Moliets-Plage voor drie dagen vooruit heb gekookt. Heerlijke verse groentesoep en spaghetti zit er in de koelbox. Voor Monti heb ik vers rundvlees dat ik bij de charcutterie/slager in Moliets-Plage heb gekocht. Daar was ik gewoon binnen gelopen en vertelde dat ik een probleem had. ‘Ik heb een kleine hond die iedere avond vers vlees eet. Maar mijn kleine vriezer is leeg en nu eet ze al een paar dagen crocantes/brokken. Daar wordt ze niet echt vrolijk van. Of ik wat vlees voor de hond kan kopen?’ De vrouw die ik dit vertelde, haalde haar man er bij. Hij kwam in een blauw slagersschort naar de toonbank en ik vertelde nog een keer wat mijn probleem was. Toen knikte hij, ging naar achteren waar hij vandaan kwam, deed een koelbox open en kwam met een stuk papier met daarop stukken rauw rundvlees. Ja, dit was de bedoeling. En weet je wat zo mooi is? Ik kreeg het gratis! In de caravan heb ik de grote stukken vlees in kleine stukjes gesneden en in totaal voor vijf avonden is er een verse vleesmaaltijd vermengd met wat brokjes.. Daar wordt Monti zeker blij van. Eigenlijk was het vlees zo mals dat ik er best wat af had kunnen snijden voor mezelf. Had gekund maar ik heb het niet gedaan want ik heb ook nog pittige rundersaucijsjes gekocht.

Nu zit ik op het opstapje van mijn caravan met mijn laptop op en klein krukje. Monti ligt naast me op een kleedje. Ik kijk uit op een camper van een stel Fransen. Hij is 82 en zij 85. Ze hebben in het verleden drie keer een Eriba caravan gehad. Kwieke Fransen, hij was bergbeklimmer, vertelt hij. Aan de andere kant staat een koppel Duitsers. En achter mij staan Engelsen. Drie talen spreek ik hier met de verschillende buren. Ik zit nu buiten in mijn korte broek en blote benen terwijl er een bericht doorkomt dat in Nederland het vandaag koud en nat is. De herfst is in Nederland begonnen. Ik kom nu zuidelijker en de temperatuur is hier hoger, zelfs als het regent is het niet zo koud als in Nederland.

Morgen ga ik vroeg met Monti lopend naar het centrum van Burgos om de beroemde kathedraal te gaan bezichtigen. Daar zal ik een oplossing moeten zoeken als ik naar binnen wil gaan. Dan zal Monti veilig buiten moeten blijven. Als dat niet mogelijk is, dan laat ik het bij de buitenkant. Ooit heb ik de binnenkant gezien maar daar herinner ik me geen beelden meer van.

Na een lange en goede nachtrust klop ik even aan bij de camper van de Franse buren om ze bon voyage te wensen. Monti en ik vertrekken al om 08.00 uur te voet vanaf de camping. Ik zet de Strava App aan om de route in kaart te brengen. Rond een uur lopen is het lopen naar het centrum van Burgos, is me verteld, en dat klopt ook. In een stevig tempo lopen we 5,25 km binnen het uur. Er zijn al veel vroege vogels op pad. Vooral veel Spaanse mannen die in rode trainingsjacks en rode trimschoenen mij voorbij lopen of tegemoet komen. Korte gedrongen mannen met korte benen die er niet uit zien als sporters maar die er flink de pas in hebben. Opvallend veel oudere mannen lopen hier in het Stadspark. Langs de rivier, de rio, is een lang en breed voetpad dat rechtstreeks naar het centrum van Burgos leidt. Je kunt niet mis lopen maar er lijkt geen eind aan te komen.

Als we bij een stoplicht komen, wil ik de plattegrond die ik van een stel uit Wales, zeg vooral geen Engelsen, op de camping heb gekregen, openvouwen. Net op dat moment komt er een jongeman op een elektrische step voorbij en voor ik het weet, vliegt Monti er op af. Net op dat moment dat ik de lijn even laat vieren omdat ik mijn handen voor de kaart nodig heb. Gelukkig zit ze extra aan een heupband beveiligd, maar toch, geen pretje een uitvallende hond naar een stepper. Op dat moment haalt een Spanjaard me in en hij beduidt me dat ik de lijn kort moet houden. Goed, goed zeg ik en vraag gelijk de richting naar de kathedraal in het centrum. De man geeft aan dat hij wel even mee loopt naar het centrum. Het eerste wat een Spanjaard zegt is: Futball, Koeman, Ronald Koeman en Frankie de Jong-Barcelona. De lijn is gelegd en in rap tempo haal ik weer wat Spaanse woorden boven tafel. Dat valt altijd goed als je laat blijken dat je moeite doet om hun taal te spreken. In het centrum aangekomen staan we op de Puento (brug) van Sankta Maria. Hij beduidt me de terugweg naar de camping. Dat kan straks niet missen. Hij loopt mee naar de kathedraal, een imposant bouwwerk met veel frivole Renaissance ornamenten. Om 09.30 uur is de kerk open maar cane/pero/hond is niet toegestaan. Hij neemt me mee naar de zijkant van de kathedraal en maakt daar een foto van Monti en mij. Dan denk ik dat hij verder zijn weg zal gaan. Ik vertel dat ik morgen doorreis naar Salamanca en dan naar Portugal. Ja, gepensioneerd en ik reis 3 maanden, alleen. Alleen? Ja en ik ben al 71 jaar oud. Zijn mond valt open van verbazing en hij geeft aan dat hij denkt dat ik 63 jaar ben. Zo jong en sportief en alleen! Een gemeend compliment is altijd leuk en dan nodigt hij me uit om samen koffie te drinken. Ik wijs op Monti en zeg dat ze niet altijd gemakkelijk is met andere honden. Hij zoekt wel een bar uit waar we rustig buiten kunnen zitten. Nu ben ik geen echte koffiedrinker maar ik stel hem niet teleur en vraag koffie met lèche/melk. Voor Monti heb ik haar kleedje mee, water en brokjes. Zowaar ze gedraagt zich keurig naast mijn stoel en neemt haar brokjes aan.

De Spanjaard heet Jésus, en ik in het Spaans Nicoletta. Dan krijgen we een heel leuke conversatie in het Spaans. De man spreekt geen woord Engels of Frans maar hij leert me in rap tempo weer wat Spaanse woorden. Hij blijkt jager te zijn en 5 volwassen Galgo’s en twee galgo pups van 2 maanden te hebben. Hij laat foto’s en video’s zien van de honden. Vliegensvlug zijn ze en heel bijzonder om zo’n slanke hond zo’n grote haas te zien vangen en in de bek te hebben. Dan komen de familiefoto’s van moeder, zoon van 35 en dochter van 42. De man zelf is een vijftiger, kort, gedrongen en echt een Spanjaard met vrolijke ogen. We lopen na de koffiepauze nog samen een stuk op en hij maakt nog een foto van Monti en mij voor de poort van de stad bij de toegangsbrug Sankta Maria. Met een paar dikke kussen nemen we afscheid en gaan alle twee onze weg.

Ik ga nog een paar foto’s maken van de kathedraal en moet eigenlijk even naar de wc. De weg naar de bar waar we zaten weet ik te vinden en daar herkent de serveerster me. Of ik even hier naar het toilet kan? Er zit een vrouw op een barkruk koffie te drinken en een zoet broodje te eten. Ze vraagt me in het Frans of ik Frans spreek. Ze is Spaans maar heeft een aantal jaren in Frankrijk gewoond. Ze biedt aan om mijn hondje even vast te houden zodat ik naar het toilet kan. Ik leg haar uit dat ze Monti echt goed vast moet houden omdat het een rescue-chien is. Geen probleem en zo kan ik gerust even naar achteren lopen. Monti ligt heel rustig op me te wachten en we blijven nog een praatje maken in half Spaans en half Frans.

Dit is nou het leuke van alleen reizen. Je ontmoet altijd vriendelijke mensen die je willen helpen. Het is wel handig om wat vreemde talen te spreken, al zijn het maar de basis woorden. Inmiddels stroomt de stad vol met toeristen. Een groep Japanners zie ik lopen en een paar vrouwen dragen mondkapjes. Alsof hier luchtvervuiling is. Deze stad ademt frisse lucht uit. Er is ook zoveel groen rond de stad en de binnenstad is schoon. Tegen half een zijn we weer terug op de camping. Het belooft vanmiddag 27 graden te worden en de temperatuur loopt nu al op. Maar de caravan staat onder de bomen in de schaduw en daar is het zelfs fris.

Driekwart van de camping staat nu weer leeg, enkel de Duitse achterburen staan er nog. Er heerst rust en Monti ligt nu weer op haar kleedje naast me. Ze heeft ruim 10 kilometer gelopen en ik ook. Zij slaapt, ik maak dit derde blog af en ga kijken of ik het kan plaatsen.

Morgenochtend rijd ik door naar Salamanca, 245 kilometer naar het zuiden. Salamanca is kleiner dan Burgos maar blijkt zeker de moeite waard te zijn. Als Camping Don Quijote me bevalt dan wil ik daar een week blijven.

Blog 4 wordt gestart in Salamanca, daarna door naar Portugal.