Blog 11, van Isla Cristina naar Vinuela / Malaga

Blog 11, Van Isla Cristina naar Viñuela / Malaga in Spanje

Op dinsdag 10 december rijd ik ’s ochtends op tijd van de camping Giralda in Isla Cristina om op mijn gemak richting Malaga te gaan. Het is mooi droog weer en niet te druk op de weg. Zelfs via de snelweg is het een mooie route om te rijden. Vooral zo’n 100 kilometer vóór Malaga wordt het prachtig. Glooiende heuvels met sinasappelbomen en volop olijfboomgaarden. De olijfbomen staan strak in paden en krijgen hier alle ruimte. Tussen de heuvels liggen witte dorpjes en de zon schijnt er vrolijk op. Dan ga ik de snelweg af en de laatste kilometers gaan over een slingerende tweebaansweg. Het is heuvel op en heuvel af met veel bochten. Het hoogteverschil is hier tussen de 350 en 550 meter. Er mag hier 80 kilometer per uur gereden worden maar dat is niet aan te raden want rechts van de weg zijn nogal wat verzakkingen van het wegdek. Geen gewone kuilen of gaten in de weg maar hele stukken weg zijn gewoon verzakt. Als ik door zijn stuk rijdt dan zal Eribaatje kreunen en zuchten door het scheef hangen dus ik pas mijn snelheid aan en rijd niet harder dan 60 kilometer per uur. Ik zit juist te denken dat deze weg wel eens wat onderhoud kan gebruiken als ik een bord zie: wegwerkzaamheden. De snelheid op het bord staat op 60 kilometer en een stuk verder op 40 kilometer. Ik houd me aan de aanwijzingen maar waar zijn nou die mannen die aan de weg werken? Ik zie ze tenminste niet en dan staat er weer een bord dat de beperkingen worden opgeheven.

Zo gaat dat de hele weg door, dan staat er weer een bord wegwerkzaamheden, 60 km, 40 km maar geen mannen te zien. Tot de navigatiejuffrouwen me melden dat ik bij Camping Viñuela ben. Eigenlijk zou ik naar een camping in Torre del Mar aan de kust gaan maar deze camping heb ik aanbevolen gekregen door Joop en Adrie want ik ga hun een dezer dagen bezoeken. De camping in Torre del Mar is erg druk en het is prima om het strand weer af te wisselen met bergen. Een rustige omgeving doet Monti ook goed en ik heb weer even genoeg zee gezien. Joop en Adrie heb ik op de camping DonQuijote in Salamanca ontmoet, we waren buren. Zij hebben een leuk klein teckeltje, Lux dat zich daar beter gedroeg dan mijn Monti. Zij reizen ieder jaar heel veel maar hebben een huis in de bergen in het dorp Arenas dat ook onder Malaga valt. Ik verheug me op het weerzien want we hadden een leuk contact.

Om even voor drieën kom ik bij de camping aan en de slagboom is gesloten. Ik parkeer de auto en caravan zo dat de parkeerplaats niet geblokkeerd wordt en loop naar de receptie. Maar die is gesloten, dan door naar het grote restaurant dat er bij is. Om 16.00 uur gaat de receptie pas weer open. Maar de zon schijnt warm en er zit nogal wat vlees voor Monti in de kleine vriezer. Of ik al op de camping kan om een plek te zoeken? Dat kan en de man van het restaurant doet voor mijn de slagboom open. Dan zie ik een flink steile afdaling en vraag aan hem welke kant hij aanbeveelt om te rijden. Links af, zegt hij en ik vraag nog of ik rond kan rijden. Ja, dat kan en ik daal langzaam af. Nu heb ik al wel van te voren op internet de plattegrond van de camping gezien maar dat het hier zo steil zou zijn, dat verwacht ik niet. Over het algemeen stap ik uit om lopend met Monti een plekje te gaan zoeken maar omdat het zo steil is en het pad niet echt breed, rijd ik langzaam door naar beneden en ga onderaan links af. Alle plekken zijn vol en de plekken zijn aan de schaduwkant. Ik rijd tot het eind en ga links af de bocht door. Daar zet ik de auto even stil en kijk naar de rij plaatsen boven de onderste rij. Het is hier namelijk een terrassencamping met mooie vlakke plekken maar de zijpaden zijn wel erg smal. Ik wil linksaf gaan maar omdat ik in het midden van de weg sta, kan ik de draai niet maken. Bovendien staat er een bord, rood met een witte streep, verboden in te rijden. Ik besluit om via het volgende pad naar links te gaan en zo om te rijden. Ik rijd de auto naar de rechterkant van de weg om met een ruime bocht het tweede pad in te gaan. Ook bij dit pad staat echter een bord verboden in te rijden.
Dan zit ik in dilemma. Ga ik het pad in waar dat bord staat of neem ik pad drie linksaf? Ik besluit om nog een stuk omhoog te gaan en het derde pad te nemen. Oef, het wordt wel steiler op dit stuk en jawel, daar slaat de motor af. Ik start opnieuw maar hij slaat gelijk weer af en rolt wat achteruit naar beneden. Dan even de grip control er op maar die werkt op sneeuw, modder en zand en niet op asfalt. Ik voel de voorwielen slippen als ik start en kom dus niet vooruit. Wat te doen? Er is niemand op het stuk waar ik sta en dan neem ik de verkeerde beslissing. Ik zet de auto op de handrem en stap uit om Eribaatje op de handrem te zetten, de mover er op te zetten en los te koppelen. Het klinkt nu zo logisch want zo heb ik vaker gehandeld op lastige stukken weg maar hier gebeurt dan het ergste waar je van dromen kunt.

Ik sta tussen de auto en caravan en trek de handrem van de caravan aan. Daar slipt de auto door de handrem en komt naar achteren. Ik zie mijn been al onder het wiel komen en in een reflex grijp ik de achterruitenwisser van de auto vast en spring naar achteren. Niet te houden dus en ik val op de grond, de Eriba schaart tot 90 graden en komt stil te staan tegen de fietsdrager van een Engelse camper. Ik ben onthutst, nee echt in shock. Dit kan niet waar zijn, dit is een nachtmerrie wat er nu gebeurt en ik huil en roep. Daar komen wat campinggasten aangesneld en ik word als eerste opgevangen, of ik wat mankeer. In de paniek voel ik alleen dat mijn knie zeer doet en ik zie een scheur in mijn lange broek. Alle lof voor de Engelsman John die me kalmeert en de autosleutel van me overneemt. Hij rijdt de auto een stukje opzij zodat de dissel los komt van de bumper en ik Eribaatje kan loskoppelen. John rijdt dus pad 1 in waar dat rode bord met witte streep op staat en zegt dat iedereen dat doet. Een Duitse oudere heer zegt vermanend dat ik meer rechts had moeten rijden. Hij bedoelt het goed want hij komt even later met een grote pleister aanzetten die ik nog maar niet op mijn knie plak want die wil ik eerst ontsmetten.

De bumper van de Engelse camper heeft een kneuzing op de bumper links achter en de fietsdrager staat er even verbogen bij. Geen grote schade maar altijd heel vervelend om iemand met zoiets op te zadelen temeer daar ze de dag er na weg gaan. Eribaatje heeft een snee in de achterwand door de fietsdrager van de camper en de twee lichten zijn kapot. Doordat ze schaarde is de rechtervoorkant van Eriba in de rechter achterdeur van mijn auto gekomen. Nee, ik wil het niet zien maar het is echt zo. De Engelsen troosten me door te zeggen dat ik nu volwassen ben want als je veel op de weg bent dan kan zoiets gebeuren. Maar ik ben nog niet te troosten en steeds herhaal ik de handelingen die ik gedaan heb. Ja, het had slechter kunnen aflopen als ik niet in een reflex naar achteren was gesprongen. Maar het had ook beter kunnen aflopen als ik in de auto was gebleven en zoals Joop zei, flink had getoeterd. Dan hadden andere de caravan kunnen loskoppelen. Maar dat is allemaal achteraf, je maakt een keuze en achteraf zie je de gevolgen.

Van Joop heb ik al gehoord dat er kennissen van hun op deze camping staan. Laat dat nou net die Engelsman John zijn en zijn vriendin Deliah. Op dat moment word ik omarmd en krijg wat troostdrinken aangeboden. Hij raadt me aan om direct Joop te bellen want die kan zondermeer mij goed helpen. Zo gezegd en gedaan en Joop en Adrie komen direct naar de camping. Het weerzien is anders dan we ons voorstellen. Joop helpt om het schadeformulier in te vullen voor de Engelse camper en we spreken af dat ik morgen naar hun huis kom om de verzekeringen in gang te zetten. Zo gezegd, zo gedaan en op woensdag 11 december ga ik met Monti en de map met belangrijke documenten richting Arenas de bergen in. We spreken bij een MacDonalds af in Vėlez=Malaga en Joop loodst mij door het verkeer naar een onderhoudsbedrijf om te kijken of de Eriba daar een noodreparatie zou kunnen krijgen. Hij heeft al gezien dat de dissel uit het lood is. Alles is mogelijk maar voor de lichten moeten we toch naar een andere bedrijf. Informeren kost niks en dan rijden we naar Arenas waar Adrie ons verwacht. Nu moet je weten dat ze echt hoog op een prachtige plek wonen. Maar om er te komen gaat het laatste stuk van de weg wel over een heel smalle off-road weg door kuilen en langs afgebroken wanden van de berg. Een vangrail is hier niet en ik knijp de billen in de hoop geen tegenligger te zien aankomen. In ieder geval weet ik wel dat ik voor het donker wordt hier vanmiddag voorbij wil zijn.

Een prachtig huis met prachtig uitzicht, hoog op een top, hun droomwens. Maar nu eerst aan de slag, uitzoeken welke verzekeringen ik heb met welke dekking. Joop doet alle telefoontjes en als eerste wordt de ANWB gebeld. Als de vriendelijke man van de ANWB hoort dat de dissel van de caravan uit het lood is, dan geeft hij aan dat in zo’n geval de caravan wordt opgehaald en op een trailer naar Nederland wordt vervoerd. Nee, dit is niet wat ik wil maar als Centraal Beheer waar Eribaatje verzekerd is, aangeeft dat reparaties in Nederland worden vergoed maar niet helemaal in Spanje, dan neem ik het besluit: ophalen en in Nederland laten bekijken wat de schade is en of die te herstellen is met de originele Eriba onderdelen. Want een Eriba is niet zomaar een caravan die je oplapt met andere onderdelen.

Het is een middag van hard werken, vooral voor Joop, veel aantekeningen maken maar de structuur ligt er. Alle dank aan Joop die de rust heeft om die structuur te leggen en de dossiernummers aan te laten maken. Alle dank aan Adrie die geduldig is en een heerlijke pan nasi maakt. Dan nog een fraaie wandeling met de twee hondjes die het even uitgevochten hebben wie hier de baas is: Lux natuurlijk. Ook al ben je een kleine teckel, het is jouw huis en Monti moet maar leren zich als een gast te gedragen. De grenzen zijn gelegd en de twee tolereren elkaar nu. Voor het donker wordt, rijd ik terug achter de auto van Joop aan die me als gids weer over de ‘billenknijpweg’ loodst.

Op donderdag 12 december ben ik een hele dag druk bezig met alle nodige informatie en foto’s te sturen naar de betrokken verzekeringen en partijen. Als ik met Monti ga lopen voel ik dat mijn knie pijnlijker is dan gisteren en dat mijn ribbenkast toch wel erg pijnlijk is. Het is hier steil en als we naar het meer beneden lopen en weer omhoog dan merk ik dat ik niet diep kan ademen. Maar er is niks gebroken dus niet zeuren zeg ik en we lopen een mooie wandeling. Monti is hier in haar element. Er zijn nauwelijks honden en er is een prachtige natuur waar veel te snuffelen is. Zo is er op een ochtend iets spannend. Er schiet ineens een vos voor ons langs. Monti in alle staten van opwinding en het is maar goed dat haar vijfmeterlijn vastzit aan mijn heupriem. Ze blaft en piept en wil achter de vos aan. Vanaf dat moment wil ze alle dagen naar de hoek waar ze de vos heeft gezien. Ja, wij lopen in het gebied van de vos en dat is heerlijk snuffelen.

Met de ANWB maak ik de afspraak dat Eribaatje op donderdagochtend 19 december opgehaald gaat worden door een Spaans bedrijf dat een trailer meeneemt. Of ik met de auto ook opgehaald wil worden? Nou liever niet, de buts in de auto is niet fraai maar de deur kan gewoon dicht en met de auto is gewoon te rijden. Of ik dan een vervangende caravan wil? Nou ook liever niet, nee ik kom gewoon thuis maar wel op een andere manier in mijn eigen auto. De aardige man raadt me aan om gewoon op mijn gemak mijn reis voort te zetten want zeker nu mijn ribben gekneusd zijn is het niet handig om lange afstanden op een dag te gaan rijden. Ik mag er maximaal 21 dagen over doen om thuis te komen en zo kan dat gewoon in het weekend dat daar voor gepland staat. Lang Leve de ANWB! Ee spanning neemt af hoewel de nachtrust nog niet optimaal is.

Met Joop en Adrie ga ik zaterdag 15 december een leuke dagtocht maken langs de zuidkust naar Torre del Mar en richting Torrox en Nerja. Prachtige witte kustplaatsen met steile rotswanden. Het is heerlijk zonnig weer en ondanks dat het december is, lopen er veel toeristen. Vooral het dorpje Frigiliane dat hoger in de bergen ligt vind ik erg mooi. Te voet gaan we via steile trappen en door smalle straatjes door het stadje. Op de muren hangen in glazuurtegels verhalen over de historie van het stadje. In 1631 is hier volop strijd geleverd door de Moren en de Christenen. De Moren zijn verdreven maar er zijn veel slachtoffers gemaakt, vooral onder vrouwen en kinderen. Op de boulevard staan hoge palmbomen waar het een gekwetter is als jewelste. Het blijkt van groene parkieten te komen die hier de duiven hebben verjaagd uit de bomen. Dit is echt een mooi schouwspel, ze vliegen af en aan de kruin van de boom in.

Een mooie ochtend is het en we gaan heerlijk buiten eten, op een terras bij een uitstekend restaurant. Ik trakteer en Joop geniet van een overheerlijke, grote, malse biefstuk. Hij heeft hem verdiend want hij heeft me veel werk uit handen genomen. Ja, hij heeft dan wel mij deze camping aanbevolen maar het is mijn keuze geweest om uit te stappen op een te steil stuk helling.

Hoe is het met mijn bankpasje afgelopen? Ook al zegt de bank dat er een nieuw pasje binnen drie werkdagen op de deurmat ligt, dan loop het toch anders. Er komt, vertraagd, een nieuwe code voor het nieuwe bankpasje maar dan blijkt dat het nog vijf dagen duurt voordat het pasje er zelf is. Nee, dat is niet handig om meer op te sturen nu de kerstpost in de decembermaand er aan gaat komen. Joop laat ik zien dat ik zo geld naar hem kan overmaken via mijn bankapp en als hij het geld ziet binnen komen op zijn rekening, krijg ik het bedrag in contanten van hem. Zo hebben we het opgelost en met mijn credit card en voldoende cash geld kan ik aan de terugweg gaan denken.

Dan is er regen voorspeld en ik zie het al aankomen dat de spullen die in de caravan moeten buiten nat staan te worden. Dat is niet aan te raden want de caravan gaat eerst nog in Spanje in depot totdat er voldoende brokkenmakers zijn die op een trailer naar Nederland vervoerd kunnen worden. Dat zal waarschijnlijk wel na de feestdagen zijn. Ik besluit dan ook om eerder een huisje op deze camping te huren dan ik van plan was zodat ik voor de buien alles droog overgeheveld heb. Alles dat ik voor onderweg of in Nederland nog nodig heb, gaat in de auto. Alles wat ik niet nodig heb nu ik in hotels en appartementen ga overnachten, dat gaat de auto in. Aan de slag met schoonmaken en arrangeren. Tussendoor loop ik in een rustig tempo mooie wandelingen met Monti langs het meer en geniet toch nog van de mooie omgeving hier. Bovendien is Monti hier allergemakkelijkst nu er zoveel te snuffelen is. Alle dagen loopt ze aan de vijfmeterlijn en trekt ze niet. Zij moet met mij rekening houden als we naar boven gaan en ik laat haar in het vossengebied lekker snuffelen.

Op maandag 16 december installeer ik me met Monti in huisje nummer 11 op de camping. Wat een luxe, zoveel ruimte en lekker warm. Een eigen toilet en douche en een aparte slaapkamer. Ik voel me er gelijk thuis, vooral nu ik nog aan het herstellen ben van gekneusde ribben en een diepe schaafwond op mijn knie. Hoewel ik wel mijn aardige Duitse buren Volkert en Talia mis. Een jong stel, veertigers dat met een kleine camper een paar maanden reist. De kinderen zijn het huis uit en ze hebben beiden een sabbatical genomen. We hebben heel wat afgepraat en gelachen met elkaar. Ja, het leven gaat door, ondanks pech.. Ik zie nu al wel het verschil tussen het reizen via huisjes of in de caravan. Nu ik dit schrijf is het buiten fris en het heeft flink geregend dus alles is buiten vochtig. Ik zit heerlijk warm en droog met mijn laptop op een tafel. De tv staat aan met een natuurprogramma en Monti ligt te soezen in haar mandje. Maar ik zie niemand want ik hoef er niet meer uit om naar de wc of douche te gaan. Maar ik geniet er nu wel even van en kan deze dagen de rust nemen om het vervolg van de reis te gaan opmaken. De terugweg is begonnen, wel anders dan verwacht.

Vanavond heb ik nog een leuk moment in het restaurant dat bij de camping is. Ik ga mezelf trakteren met een overheerlijke pizza. De duurste pizza op de kaart is €8,60 maar ik leg €10,- neer en vraag in het Engels of ik de lekkerste pizza kan krijgen die ze kunnen maken. Maar de beste ober spreekt geen Engels en snapt niet wat ik bedoel. Dan springt er een man bij die aan de bar zit met een pilsje voor zich. Hij vertaalt mijn Engels in Spaans zodat de ober weet dat ik een soort combi-pizza wil voor €10,-. Een klein half uur gaat dit duren. Monti heb ik in het huisje gelaten met een bak avondeten en ik schuif aan bij de man die mijn hielp. Ik heb het koud en de man bestelt direct bij de ober warme chocomel om op te warmen. Een goede daad van hem want ik kikker er gelijk van op. Ik vermoed, aan zijn ogen te zien, dat hij al meer dan een pilsje op heeft. Hij ziet er uit als een Spanjaard maar hij blijkt uit Wales te komen en al vele jaren hier in de bergen te wonen. Een afgekeurd soldaat, 48 jaar, die wat lijfschade heeft opgelopen tijdens gevechten. Hij vertelt me een stuk van zijn privé en het is duidelijk dat de man hartezeer en meer problemen heeft. Alles is hij kwijt, zijn baan, zijn vrouw en zijn wat nog meer. Ik probeer hem te troosten door te zeggen dat hij nog op een leeftijd zit dat hij nog een mooie toekomst kan opbouwen. Met 48 jaar moet dat kunnen lukken, toch? Een lach breekt door want hij vertelt dat hij een nieuwe vriendin heeft. Liefde verzacht zijn pijn. De vrouw heeft hem ontmoet nu hij op zijn dieptepunt zit, dus dat komt wel goed. Zo overbrug ik het half uur dat ik moet wachten op een pizza en met twee kussen nemen we afscheid van elkaar. Ach bedenk ik, wat is mijn leed in vergelijk met dat van hem? Ik heb het hem maar niet verteld, hij had even een luisterend oor nodig.

Nog 2.400 kilometer te overbruggen, nog een paar weken te gaan, een soort nieuw avontuur gaat beginnen. Laten we het maar zo zien en ik ben niet voor 1 gat te vangen. Zoals Lidia weleens zei: ‘never a dull moment met Nicolette’. Materiële schade veroorzaken is heel naar maar mijn dochter zegt steeds dat als je veel kilometers maakt je ook meer risico loopt. Ik heb er tot nog toe al 5.600 op de teller staan van deze reis in 3,5 maand. En die kilometers zijn, wat het rijden betreft, voorspoedig gereden. ‘Een ongeluk ligt een klein hoekje’ , is ook wel een gezegde. Voor mij was het: ‘het ongeluk lag op een te steil stuk wegdek’. We gaan het gewoon oplossen en ik doe mijn best om extra voorzichtig terug te rijden. Wel met kortere afstanden en meer stops dan ik in gedachten had nu mijn ribbenkast nog wat zeurt. In ieder geval ga ik een paar dagen naar Murcia. Marijke S. was zo enthousiast over deze stad, daar kan ik niet zomaar omheen gaan.

Voor de lezers van dit blog, alvast gezellige kerstdagen 2019 gewenst. Ik zit dan in Murcia in een appartement en hopelijk staat er een kerstboom in de centrale hal.

Wordt vervolgd vanuit Murcia in Spanje