Blog 4, Salamanca (Sp), door naar Braganca (Port)

Waar ben ik gebleven? De camping in Burgos, een dure camping, barstensvol met grote dure campers en internationaal publiek maar waar een goede sfeer hangt en buren graag een praatje met elkaar maken. Ik sta aangekoppeld en startklaar om vroeg te vertrekken. Maar om half een in de nacht springt Monti op bed en stoot me aan. Dat heeft ze deze maand nog nooit gedaan dus ik denk dat ze wat gehoord heeft. Ik wijs haar op het voeteneind om daar te gaan liggen. Maar daar springt ze snel van af. Ze loopt naar de deur en wil er uit. Ik stap uit bed en voel nattigheid aan mijn voet. Oei, zou ze al geplast hebben? Omdat onder de dikke handdoek de warmtemat ligt, rol ik snel de natte handdoek op. Dan zie ik dat er ook twee natte plekken in de handdoek voor de koelkast zitten. Ook die rol ik op en de natte handdoeken gooi ik in een prop naar buiten. Niet geplast, maar gespuugd heeft ze want er komt een vieze lucht van de handdoeken. Ik blij dat ik grote handdoeken op de vloer leg want anders had ik echt een probleem. Ik ga met Monti naar buiten waar alle rust op de camping heerst. Pikkedonker buiten de paden en het is tegen enen in de nacht. Niks geen plasje, ze komt in de konijnen/muizenstand en gaat wild snuffelend over het grasveld. Kom op, terug naar de caravan, het is geen speeltijd. Eenmaal terug in de caravan leg ik een flanellen kussensloop op mijn voeteneind waar Monti op mag liggen. Maar ze ligt te hijgen als een paard en te trekken met haar achterpoten. Als ik haar wat masseer dan voel ik dat ze buikpijn heeft. Ze springt weer van bed en wil weer naar buiten. Geen flauwekul, slapen zeg ik en zet de porta potti voor de deur. Ze wurmt zich met een poot er tussen en eentje er op. Ze wil echt naar buiten, kijkt me aan en hijgt. Hup, weer de lange broek en jack aan en naar buiten. Het is inmiddels twee uur geweest. Al snel gaat ze door de achterpoten en de vieze lucht die ze verspreid verraadt dat haar darmen van streek zijn. Twee keer ontlast ze zich en dan gaan we terug naar de caravan. Alsof het de normaalste zaak van de wereld is om er ’s nachtes uit te gaan, gaat ze in haar slaaphoek, zegt geen dankjewel en doet haar ogen dicht. Het is inmiddels kwart voor drie in de nacht. Toch sta ik op de geplande tijd op omdat het een stuk rijden is naar Salamanca. De weg van Burgos naar Salamanca rijdt rustig. Het landschap wordt wat glooiiend en er staan hele velden zielige zonnebloemen. Niet van die grote met lange stengels en grote koppen. Nee, van die kleine zielige stengels en kleine hangende verbrande kopjes. De bladeren zijn al verlept en het zijn echt treurige velden die vast eerdaags geoogst gaan worden. Dan komen we aan in het dorp Cabrerizos dat onder Salamanca valt. Monti is duidelijk niet lekker, haar oortjes gloeien en ze wijst zelfs de lekkerste brokjes af. De lucht die ze verspreidt is onfris dus ik sprenkel wat lavendelolie in de caravan en lucht door alle ramen open te zetten. Op de camping Don Quijotte in Salamanca koop ik gelijk een wasmachine munt en gooi alle handdoeken van Monti in de wasmachine nadat ik ze met de hand heb voorgespoeld. Gewoon een week hier staan en tot rust komen. Ik bedenk wanneer ze voor het laatst gegeten heeft en wat dat was. Ik kan niks raars bedenken enkel dat ze geregeld aan poep van andere honden ruikt en weleens iets van de grond eet en kraanwater gedronken heeft. Ook heb ik al een paar keer een eikel uit haar bekje gehaald. Maar stress van de vele indrukken kan ook invloed hebben. Gewoon rust en slapen en veel flessenwater drinken. Ik heb op de camping Don Quijotte in Salamanca een lekker afgebakend plekje op de camping en tuig alles op. De luifel, het kookmeubel, stoelen, de waslijn, hier houden we het wel een week uit. Er is een leuke actie, zeven nachten staan en zes nachten betalen. Zo kom ik op €15,25 per nacht op deze heerlijke, rustige camping. De camping Don Quijotte ligt 6,2 kilometer van Salamanca en de tweede dag ga ik met de fiets en Monti achterop, de stad verkennen. Als eerste op zoek naar het centrale plein, Plaza Mayor. Volgens de reisgids zou dit het mooiste plein van Spanje zijn. Een groot vierkant plein met mooi onderhouden gebouwen. De oude binnenstad is hier een juweeltje en dat vind ik niet alleen. Er lopen heel veel toeristen en schoolklassen met kinderen. Met de fiets aan de hand ga ik de Tourist Office in voor een plattegrond. Monti vindt alles best en krijgt een aai en veel aandacht. Een paar Japanse toeristen willen haar graag op de foto zetten. Ze kan ook zo lief kijken, vooral als ze niet honderd procent lekker is. Dan is het weer het hondje zoals ze in Montenegro op de camping was. Aandoenlijk lief maar wacht maar tot ze weer helemaal beter is. Dan blaft ze de honden uit haar buurt toe. De dag er na ga ik in de ochtend eerst met Monti lopen en daarna laat ik haar in de caravan achter. Ik heb inmiddels leuke buren gekregen en van hun hoor ik later dat ze rustig is geweest. Ik fiets naar het centrum van Salamanca om de twee kathedralen van binnen te bezichtigen. Er stond vroeger een kathedraal, de oude wordt hij genoemd en die was al snel te klein. Daarnaast werd een nieuwe kathedraal gebouwd, de nieuwe, maar de oude lieten ze hier staan. Nu is er binnenin een verbinding gemaakt tussen de twee kathedralen. De nieuwe is gotisch met veel kapelletjes waar rijke versieringen in zitten met veel goud. De oude is romaans, soberder maar van binnen o zo mooi door de eenvoud. Ik krijg een koptelefoon aan zo’n toestel omdat de speaker niet sterk genoeg voor mij is. Goede service dus. Er lopen wel veel toeristen in de kathedraal maar er heerst toch een gewijde sfeer. Eigenlijk bedenk ik wat een rijkdom hier te zien is die bekostigd is door de plaatselijke bevolking. Maar goed dat de kerken nog wel te bezichtigen zijn tegen een kleine vergoeding. Gratis een kathedraal bezoeken is er niet meer bij, overal wordt entree gevraagd. Na twee en halve uur weg zijn, ben ik weer terug op de camping waar Monti nog slaperig op de warmtemat ligt. De caravan staat op een schaduwrijke plek, een prima oplossing voor bijkomen van Monti en zo krijg ik wat ruimte om een kerk of museum te gaan bezichtigen.

Inmiddels heb ik leuk contact met mijn buren gekregen. Adri en Joop, zestigers die heel veel gereisd hebben met een grote bus, door de hele wereld. Ze hebben en klein teckeltje waar Monti even tegen blaft maar omdat die rustig is, wordt Monti ook rustig. Deze reizende buren wonen niet in Nederland maar in Malaga. We zoeken elkaar op Facebook op en leuk om elkaar te volgen op de reizen.

De ene buur is weg, een nieuwe komt alweer de camping op. Soms zeg je elkaar enkel gedag, soms maak je een praatje en soms klikt het. Dan schuif ik de stoel bij en wordt er een kop thee gedronken. Zo klikt het erg leuk met Marianne en Frans uit Brandwijk. Een heerlijk relaxt stel dat rust uitstraalt. Monti reageert erg goed op Frans en wil steeds aangehaald worden. Ze hebben een mooie nieuwe caravan waarmee ze volgend jaar wel mee naar Montenegro willen. Dan door naar Griekenland waar een dochter woont. Van hun heb ik vele tips gekregen voor Portugal, waarvoor mijn dank. Eigenlijk zijn we niet toe gekomen aan Montenegro maar luitjes, jullie hebben mijn blogadres en de reis van vorig jaar naar Montenegro staat links onder reisverslagen. Hopelijk inspireert dat jullie om volgend jaar de stap te maken. Montenegro, ik ben er groot fan van. Een prachtig land, veilig en ze hebben de Euro.

Zo ga ik nog een keer alleen op de fiets naar Salamanca om het gebouw tegenover de Universiteit te bezichtigen. De befaamde kikker heb ik op de muur gevonden. Voor wie hier nog nooit van gehoord heeft is het wel leuk om het te vermelden. De architect heeft een grap uitgehaald en als decoratie tussen de schelpen op de muur een kikker verstopt. De legende is dat de studenten die de kikker vinden voorspoedig zullen studeren. Voor toeristen is het gezegde dat als ze de kikker vinden ze een lang leven is geschonken. Nou laten we dat dan maar hopen. Zo zit er bij de decoraties van de oude kathedraal een astronaut ‘verstopt’. De astronaut is zelfs wereldnieuws want hij was een deel van zijn arm kwijt door kwajongens die hem gemolesteerd hadden. Maar nu zou hij een nieuwe arm gekregen hebben. Helaas ik weet dat hij er zit maar ik heb hem niet gevonden. Salamanca is een stad dat een stevig beleid heeft op het in stand houden van het middeleeuwse centrum. In de binnenstad komt geen hoogbouw en ontsierende uithangborden. Het is een trekpleister voor toeristen maar er wordt ook in geleefd omdat het een studentenstad is. Er lopen veel jongeren van diverse nationaliteiten omdat er ook veel Spaanse cursussen worden gegeven. Zeker dus geen dode stad in het oude centrum maar een levendige en vooral schone stad. Er wordt volop geveegd en met een stofzuiger wordt het grote plein schoon gehouden. Een stad die ik een ieder kan aanraden om, mocht je op de route naar het zuiden zijn, even aan te doen. Het kan, als je geen hond bij je hebt in één dag maar twee dagen zou ik aanbevelen.

De gebruikelijke rustdagen heb ik op deze camping gehad en ingevuld met kleren wassen, auto poetsen, aandacht voor Monti hebben, vooruit koken voor de volgende camping, veel lezen en gezellig kletsen met de diverse buren.

Dinsdag 8 oktober heb ik een week in Salamanca gestaan en rijd ik ’s ochtends weg richting Portugal. Mijn voornemen is om in het noorden van Portugal de rondreis te starten omdat het daar in november een stuk kouder is dan in het zuiden van de Algarve. De noord-oost streek heet Trás-os-Montes, wat betekent: Achter de Bergen. Circa 190 kilometer te gaan via de Spaanse stad Zamora. Omdat in Portugal de klok een uur eerder aangeeft heb ik geen haast om te vertrekken. Tegen half tien rijd ik weg met extra vers gekocht brood omdat we naar een camping in een natuurpark gaan: Parque Natural de Montesinho. Dit is de onherbergzame streek, met een granietachtige bodem, 74.000 hectare groot, in nood-oost Portugal, grenzend aan Spanje. Er zijn in deze streek circa 90 kleine dorpjes en in totaal wonen er nog geen 9.000 inwoners. Braganca is daar de grootste plaats en de hoofdplaats van de streek.

Nu moet je weten dat ik op twee navigatiesystemen rijd. De Garmin Camper navigatie en de navigatie van de Peugot 2008. Beide systemen hebben een update gekregen maar ik lig geregeld met de twee juffrouwen van de navigatie in de clinch. We zijn de camping net uit en beiden geven aan rechtsaf. Nietsvermoedend doe ik wat ze beiden zeggen en heb er gelijk spijt van. De weg gaat steil omhoog naar een dorpje. Dat kan toch echt niet de snelste en gemakkelijkste route voor een caravan zijn. Bij een scherpe bocht geef ik dan ook een zwieper aan het stuur en draai om. Ik heb nog geen bord zien staan met de plaats Zamora dus besluit ik richting Salamanca te rijden. En jawel, daar staat een groot bord met de plaatsnaam waar ik heen wil. Maar de juffrouwen van de navigatie zijn het niet eens met mijn besluit en blijven aandringen: DRAAI OM. De eerste keer klinkt deze oproep nog vriendelijk maar na de derde keer wordt haar stem wat barser en dwingender. Ik pak mijn kaart er bij en trek me niks aan van twee ontevreden vrouwenstemmen en rijd door. Dan hebben ze door dat ik vanmorgen mijn eigen spoor trek en na een paar nieuwe berekeningen zijn we het eens dat ik op de goede weg zit. Nu blijf ik wel met de vraag zitten hoe dit kan. Bij de Garmin Camper navigatie heb ik aangeklikt dat ik met de caravan rijd. Dan zou je toch verwachten dat de gemakkelijkste route gezocht gaat worden. Bij Instellingen heb ik zeker niet de kortste route aangevinkt. Maar ook de nieuwste update van het navigatiesysteem in mijn Peugot brengt me geregeld op een dwaalspoor. Zo rijd ik op een weg waar 90 km staat aangegeven. De Garmin Camper navigatie geeft aan dat ik 70 km mag rijden en de Peugot zit er 30 km boven en denkt dat ik 100 mag rijden. Mijn advies is dan ook: gebruik je gezonde verstand en vertrouw niet blindelings op je navigatiesysteem en heb een goede landkaart bij de hand. Ik bereid de route voor door op de landkaart de route al vooraf geel te arceren en de grote plaatsnamen te noteren. Maar het blijft alert zijn, dat zie ik deze ochtend.

Het landschap in Spanje is op deze route geel-bruin. Het is vooral landbouwgebied en ik zie hele velden maïs staan die geoogst gaan worden. Ook zie ik hier bij afgelegen boerderijen meters hoge en brede stapels met gedroogd hooi en balen stro. Zulke grote stapels heb ik in ons land nooit gezien. Maar hier zijn de velden vele meters uitgestrekter. Richting Portugal verandert het landschap. De omgeving wordt meer glooiend en geregeld ga ik 300 meter omhoog of omlaag tot ik op ruim 800 meter rijd. De aarde verandert van kleur, van geel zand naar bruine aarde en dan wordt het roestbruin en bruin-oranje. Zelfs hele stukken lijken eerder oranje-rood dan bruin. Ook komen er kale grijze rotsformaties in het landschap. Dan ga ik zo’n 20 km vóór Braganca de grens over en rijd ik ineens in Portugal. Daar zie ik iets heel opvallends: stenen afrasteringen van percelen. Vorig jaar reed ik op eilanden van Kroatië waar ik in het landschap afbakeningen van gestapelde stenen zag om de schapen in zo’n omheining te houden. Maar hier zie ik geen schapen en de afbakening is anders. Er staan scherpe grijze stenen met de punt omhoog in de grond. Het lijken wel misvormde grafzerken. Ze staan redelijk dicht bij elkaar en de scherpe punten wijzen dus omhoog. Dan ontstaan er driehoekige ruimten tussen die stenen en daartussen worden kleine stenen gestapeld. Deze muurtjes zijn bijna kunstwerkjes en ze doen denken aan de muren van vakwerkhuizen. Ook zie ik grote rotsformaties die bekleed zijn met grijs metselwerk. Ik vind de rots er uitzien of een stucadoor zijn professie wilde laten zien.

Dan kom ik via een slingerweg omhoog bij Campisimo Cepo Verde dat in het Parque Natural de Montesinho ligt. Een kleine eenvoudige camping waar een spiksplinternieuw zwembad is. Maar eerst ga ik een plekje zoeken. Het is een terrassencamping en met Monti loop ik eerst omhoog omdat die plekken aangeraden worden als rustige plekken. Maar we worden hier belaagd door vliegen. Echt zoveel dat er geen ontkomen aan is. Ze kruipen zelfs tussen mijn zonnebril en komen bij mijn ogen. Bij Monti zie ik ook vliegen op haar oogleden zitten. Hier wil ik niet staan, dat lijkt me niet gezond. Dan naar beneden naar het grote veld waar 6 of 7 plekken zijn. We zijn net op het veld en daar komt een witte hond, soort poedel, op Monti aangestormd. Een vrouw roept hem terug maar ook zij heeft deze hond niet onder appèl. De hond verdedigt duidelijk zijn territorium en gedraagt zich niet vriendelijk. Monti gaat tekeer en mijn rechterbeen doet wonderen, ik raak de witte hond in de flank en hij is even beduusd. De Nederlandse vrouw komt er aan en lijnt de hond aan en brengt hem naar de grote camper waar ze hem vastbindt. Dan komt ze terug en legt uit dat hij los loopt omdat hij de enige hond hier is. Dan is nu zijn vrijheid beperkt want ik zoek hier een plekje voor mij en mijn geadopteerde, niet sociale hondje. Daar mag echt geen loslopende hond bij komen. De man is er bij komen staan en zegt nog dat dit altijd zijn manier van kennismaken is. Eerst er op af stormen, dan snuffelen en dan is het oké. Tja meneer, op dit niveau zit dit kleine hondje uit Montenegro nog niet. Eerst kalmeren en op afstand naar elkaar kijken. Niks geen gesnuffel aan elkaar, ruimte en rust. Ik ben vanaf nu een waakhond voor Monti want ze is net afgelopen week heerlijk bij gekomen. Ze komt snel tot rust met haar snuffelmat waar ik wat brokjes in verstop, zet de caravan op een onmogelijke plek waterpas en zet de auto dwars voor de caravan om het uitzicht wat te blokkeren. Geen ideale kampeerplek, geen wifi en veldgenoten die me liever zien gaan dan komen. Welkom in Portugal!

Als ik met Monti een eindje ga lopen dan worden we werkelijk belaagd door vliegen. Blijkbaar vinden ze mijn zweet lekker ruiken en ze strijken met vele neer op mijn blote armen, benen, hals, gezicht en overal waar ze kunnen komen. Ook Monti heeft last van ze en probeert ze van zich af te schudden. Snel terug naar de camping, Monti in de caravan en ik duik dat supernieuwe zwembad in. Maar wat is dat water koud, ik schat dat het nog geen 20 graden is. Heel langzaam wen ik aan het koude water maar het is geen genoegen om hier te zwemmen. Even afspoelen en dan op zo’n ligbed even drogen. Ik zie een paar van die bedden staan waar handdoeken op liggen maar waar zeker in het uur dat ik er ben, niemand op ligt. Er komt een jong Frans stel aan, ik zie ze naar de bedden kijken maar er wordt geen sjoege gegeven door de Nederlandse vrouw van die witte hond en een Engels stel. Het Franse stel blijft op het muurtje zitten om op te drogen en vertrekt. De bedden blijven leeg, op de handdoeken na. Dit gedrag ben ik tot nu toe nog niet op een camping tegen gekomen. Mooie, dure campers, de beste plaatsen op de camping en de bedden in het zwembad. De egotrippers met de dikke portemonnee noem ik ze. Ze laten weinig sociaal gedrag zien naar anderen. Mijn plek is niet ideaal, koud en vochtig want er komt geen zonnestraaltje in die hoek. Ik lucht mijn hart bij Nelly op de whatsapp maar besluit af te wachten of er morgen iemand weggaat. Zo nee, dan blijf ik hier maar twee nachten staan ondanks dat het een goedkope camping is in een mooi natuurgebied.

De rust is weer gekeerd bij Monti en mij. Dan komen er naast me mensen staan, familie van de mensen die aan mijn andere kant staan. Aardige Hollanders die gelijk een praatje komen maken. ’s Avonds krijg ik zijn wifi code te leen om bij de receptie even in te loggen. Ik kan natuurlijk 3G gebruiken maar dan ben ik snel door mijn bundel heen. Het lijkt lang licht maar dan is het ineens, pats boem donker. Het is nu hier 19.30 uur en in Spanje en Holland 20.30 uur. Gewoon rustig wennen aan het uur tijdsverschil en naar bed als ik moe ben. Monti ligt al te slapen op de warmtemat. Die doet niet aan zomer- en wintertijd. Voor haar is het nu bedtijd. Ik zet een kop thee en neem de kans om blog 4 te schrijven. Morgenochtend ga ik eerst de caravan verzetten want mijn buren links gaan weg. Dat is een mooi plekje en de jongen bij de receptie heeft er alle begrip voor dat ik uit mijn donkere schaduwhoek wil komen. Een ideaal plekje voor hoogzomer maar een bedompte hoek voor oktober.

Dat was een koude nacht en het is binnen en buiten onder de 8 graden. Deze streek van het Natural Parque Montesinho is bekend om de koude en het vocht. Daarom wordt het hier Terra Fria, oftewel koude grond genoemd. De hoogste top is de berg Montesinho en die ligt op 1486 meter. De camping ligt op 800 meter hoogte. De druiven die hier groeien krijgen minder warmte en zonlicht en door het hoge vochtgehalte gebeurt er iets met de alcohol. Het percentage is hier lager in de wijn en de wijn wordt ‘vino verde’ genoemd. Groene wijn? Nee het is voornamelijk witte wijn en rosé maar het woord groen verwijst naar dat het een wijn is die jong gedronken moet worden. Maar ik heb nog een fles uit Salamanca en heb de ‘groene wijn’ nog niet geproefd.

Op naar de grootste plaats in deze streek, de Middeleeuwse stad Braganca. Deze streek in het noord-oosten van Portugal heeft in het verleden veel oorlog gehad met buurland Spanje. In Braganca staat nog een prachtige oude burcht met een meters dikke muur omheen. De citadel wordt het genoemd en er staan nog oorspronkelijke huizen. Hier is het begin van Braganca ontstaan. Het werd een handelsstad waar in het verre verleden veel Spaanse joden zich vestigden. Maar met veel grenssteden was er altijd ruzie tussen hertogen en de directe buur. Het Historische Centrum is mooi bewaard gebleven en daarbuiten is een moderne stad ontstaan met veel moderne hoogbouw. Zeker geen arme stad, heb ik de indruk. Een stad waar veel gerenoveerd wordt zonder te slopen. Ik voel me er aangenaam thuis en Monti heeft een prima dag hier. Zij snuffelt en ligt op de grond als ik een praatje maak met een jonge Portugese vrouw uit Porto die met haar moeder een dagje uit is. Opvallend is het hoe goed Engels ze spreekt. Helaas kan ik ze in Porto niet opzoeken want ze hebben vier honden en daar kan ik Monti geen plezier mee doen.

Terug op de camping heb ik mijn draai gevonden. Een lekkere zonnige plek en Monti ligt tevreden op haar kleedje te slapen. De harmonie is vandaag erg goed en het lijkt dat ze haar draai gevonden heeft.

Na weer een koude nacht ga ik op donderdagochtend naar twee authentieke dorpen: Franca en Montesinho. Berg op en berg af via slingerwegen en dan rijd ik boven de 1.000 meter. De bergen zijn ver uit elkaar en er is weids uitzicht. Onherbergzaam wordt deze streek genoemd omdat de bodem hier niet zo vruchtbaar is door het gesteente in de grond en doordat de temperatuur hier in de nacht flink daalt. Wat er veel groeit dan zijn percelen vol met tamme kastanje bomen. Die vallen nu spontaan van de bomen en geven rare ploppende geluiden. Appel- en perenbomen zie ik met wat kleine maisveldjes. Toch vind ik het hier een prachtige streek, zo weids is het uitzicht en de loofbomen die er staan zijn nu aan het verkleuren. Maar veel auto’s zie ik niet op de goed onderhouden tweebaanswegen. Franca, met een cedille onder de c, een allermooist plaatsje aan de Rio Sabor. Ik zet de auto buiten het dorpje en ga te voet de buurt verkennen. Ai, daar komt een grote wit-zwarte loslopende hond en en die verjaag is maar. Ik heb hier een apart verkeersbord langs de weg zien staan. Een man die op een stok leunt en de vrouw leunt op de man. Misschien krijgen we in de toekomst ook zulke verkeersborden in Nederland waar geen stoep is. Er staat een klein kerkje en dan maak ik een praatje met een oude man die ook wat Frans spreekt. Hij wijst me dat ik door de enige lange straat kan lopen en dan rechtsaf de kleine brug over. Dan kom ik weer aan de andere kant van de rivier waar mijn auto staat. Prachtige authentieke huizen staan hier. Houten balkons en leistenen daken. Maar er staan er ook een paar vervallen bij waar een bord te koop op staat. Zal niet veel kosten om te kopen maar het opknappen zal een hele klus zijn. Maar dit dorpje Franca krijgt subsidie van Europa zie ik en er is zowaar een vrouwenhuis. Een paradijselijke plek met vooral oudere bewoners. Twee oude vrouwen staan te kletsen en ik blijf bij ze staan. Maar dan komt er een zwart hondje op Monti afgestormd. Oef in de paniek raakt ze en ik til haar op. Waar ze vandaan komen weet ik niet maar ineens staan er zes honden om me heen. De twee vrouwen geven aan dat de honden niks doen en het klopt, Monti in mijn armen en de honden gaan vrolijk hun eigen ding doen. Maar een bruine hond blijft geïnteresseerd naast me staan. ‘Zet maar neer’ gebaart de oude vrouw, ‘die hond is braaf, doet niks’. Ik zet Monti op de grond, de honden snuffelen even aan elkaar en dan, flats haalt Monti uit. Ik til haar gelijk weer op en de oude vrouw zegt verbaast,’oh,e mordre’. Dit woord ken ik wel, ze bijt. Nou bijt Monti niet maar ze is wel snibbig naar alle honden die in haar buurt komen. We proberen nog wat te praten en dan lopen de vrouwen mee naar het smalle straatje dat uitkomt op het smalle bruggetje. De zes honden worden door hun weggejaagd zodat Monti op haar eigen pootjes kan lopen. Wat een lieve vrouwtjes waren dat en hoe bijzonder dat je kunt communiceren met een paar woorden Portugees/Spaans/Italiaans/Frans. Door naar boven naar Montesinho. Deze plaats is zo klein dat mijn Garmin navigatie hem niet in het systeem heeft zitten. Maar de Peugot navigatie wijst me goed de weg. Dan verandert de weg in aparte klinkers die ongelijk liggen en rijd ik tussen een paar huizen en over een bruggetje. Stop tot bij een waterbassin waar een restaurantje is dat niet open is. Prachtige oude huizen met leistenen daken staan hier. Meer dan tien tel ik er niet. Een man staat met een lange stok iets uit een boom te halen. Monti laat ik in de auto want ook hier loopt een hond los. Peren is de man aan het plukken en natuurlijk krijg ik met een brede glimlach de volgende peer aangeboden. Hij voelt nog hard maar ik neem er gelijk een hap uit. Hmmm, lekker zeg ik in het Frans. Er volgt nog een peer om mee te nemen en dan ga ik weer naar de auto. Dit is het platteland van noord-oost Portugal. Geen vreemde blikken van wat kom je doen, maar een vriendelijk gezicht, een lach en een peer. Nu lees ik in een reisgids dat in het verleden de regering in deze streek het leven op het platteland zijn oorsprong zou houden en dat de flora en fauna in stand gehouden zou worden. Een soort openluchtmuseum van 74.000 hectare. Nou dat is volgens mij wel gelukt maar het is in Portugal wel de armste streek want de middelen van bestaan zijn karig. Toeristen komen hier niet in horden naar toe want wat moet je in een onherbergzaam gebied zoeken? Vossen, wolven, marters, roofvogels, ja dit leven hier volop. Een mooi gebied met natuurcampings voor vogelaars en biologen. Ook sporters kunnen hier lange natuurwandelingen maken en er zijn mountainbike routes uitgezet. Ook paardenliefhebbers kunnen in dit natuurpark eindeloos zwerven. Ik vind het hier in ieder geval erg mooi en in zo’n dorpje als Franca is het vast goed oud worden. Morgen ga ik naar Vinhais, ook een klein dorp aan de westkant van Branganca. Dan heb ik wel een goede indruk van deze regio gekregen en reis ik door of richting Porto aan de westkust of naar Vila Reaal, iets lager in het midden. Dat lees je in het volgende blog, nummer 5. Wordt vervolgd.