Blog 2: Uitjes rond Aubazine, door naar Bordeaux e

Blog 2: Uitjes rond Aubazine (Dordogne), door naar de westkust (Les Landes) Nog twee uitjes onderneem ik vanaf de paradijselijke camping Coiroux in Aubazine. Een ochtend rijd ik, op aanraden van een vrouw bij de receptie, zo’n 35 kilometer naar Beaulieu-sur-Dordogne. Een mooi oud stadje aan de rivier de Dordogne. Daar wandel ik wat rond door de smalle straten en over de snelstromende rivier. Er is een flink verval in de rivier en daar is een soort tunnel gemaakt voor de vissen, o.a. de zalmen, die stroomopwaarts willen zwemmen om kuit te gaan schieten. Dan zie ik in het centrum een oude maar goed onderhouden Citroën bestelwagen staan. Oud sentiment voel ik en dan spreek ik de oudere man aan die er bij staat. Ik geef hem een compliment over zijn fraaie auto en vertel dat vroeger mijn eerste eigen auto een Citroën Duck was. Dan komt zijn vrouw naar buiten en we raken aan de praat. Een heel bijzonder stel, zij komt uit Wales en hij uit Inda. Ze hebben elkaar in Nederland ontmoet en wonen nu al jaren in Beaulieu-sur-Dordogne. Dit is het leuke van alleen reizen, tenminste als je niet verlegen bent, je talen spreekt en het leuk vindt om andere mensen te ontmoeten. We begonnen in het Frans, gingen over in het Engels en hij sprak zelfs nog wat woorden Nederlands. Ook in deze plaats zie ik een heel mooie camping aan de rivier liggen. Zeker een plaats en camping om te onthouden want ondanks dat er de nodige Franse toeristen lopen is het wel een klein stadje waar gewoond en geleefd wordt.

Het tweede uitje is circa 25 km van de camping vandaan naar Collonges-la-Rouges. Ja, het woord zegt het al: er is iets roods te zien. Dit plaatsje is een soort openluchtmuseum van oude gebouwen die gebouwd zijn met rode stenen. Het is een soort Volendam maar dan slimmer aangepakt. Het stadje is afgesloten voor buitenstaanders en er is buiten de afzetting een grote parkeerplaats waar je voor drie euro kunt parkeren. Alleen degenen die verbonden zijn aan het stadje hebben een kaart waarmee ze de paaltjes kunnen laten zakken. Ik ben er met Monti vroeg want heb al begrepen dat dit plaatsje een curiositeit is en overlopen wordt door horden toeristen. Ja, de gebouwen zijn mooi authentiek, er staat een mooi kasteel, er is mooi gerestaureerd maar het kan mij niet bekoren want er lopen geen gewone mensen. De mensen die ik zie binnen komen werken in de vele shops die snuisterijen aanbieden of in de horeca. Na een uur ben ik dan ook weer weg en dan staat de parkeerplaats al vol met vele auto’s van voornamelijk oudere Fransen. Via een wat bredere weg rijd ik terug naar de camping in Aubazine en geniet van het zwembad.

Na 7 nachten op de paradijselijke Campėole Coiroux in Aubazine te hebben gestaan, rijd ik op zaterdagochtend 14 september om 08.30 uur door richting Bordeaux. Ik weet nog steeds niet naar welke camping ik zal gaan. Of eentje in de streek Gironde of gelijk door naar de streek Les Landes. Nu heb ik een rustige ACSI-camping gezien in Lège-Cap-Ferret, het zuidelijkste puntje van de streek Gironde aan de Atlantische Oceaan. Daar blijkt de kuststrook aantrekkelijk te zijn voor board-surfers vanwege de hoge golven. Dat lijkt me spectaculair om te gaan zien. Als ik nu tig jaren jonger zou zijn, dan zou dit ook mijn sport worden. Zo’n 35 jaar geleden stond ik op een surfplank en onlangs nog eens op een supboard. Maar zo door de golven surfen lijkt mij het summum. Maar goed, op de parkeerplaats waar ik voor Bordeaux net getankt heb, beslis ik om naar het boardsurfen te gaan kijken en het thuisfront geef ik door wat de volgende camping wordt. In de ACSI-App staat dat camping Brėmontier 400 meter van het strand af ligt en nog twee dagen open is. Die twee dagen wil ik daar wel volmaken en dan afzakken naar St-Girons-Plage in de streek Les Landes.

Rond Bordeaux is het erg druk op de weg, veel auto’s en veel wegwerkzaamheden. Dat is alert rijden om de goede afslag te nemen. Het wordt inmiddels warm in de auto ondanks dat de airco aanstaat. De buitentemperatuur is opgelopen tot 28 graden. De weg naar Lège-Cap-Ferret rijdt vlak en soepel. Tot de laatste kilometers want dan is er file. Die was wel te verwachten want het is zaterdag, de zon schijnt volop en dat trekt vele strandgangers. In een rustig tempo kom ik bij de camping aan, die ligt aan mijn linker hand. Het is een smalle weg waar veel auto’s rijden. Helaas, ik zie een ijzeren ketting voor de ingang van de camping. Ik steek de weg over, rijd de auto met de neus tot de ketting maar de kont van Eribaatje staat half op de weg. Dan komt er een jongeman aan en die kijkt me aan wat ik moet. “Graag een plekje voor de dagen dat jullie nog open zijn”. De conversatie gaat half in het Frans en half in het Engels. Dan is zijn antwoord: “we zijn vanaf vandaag gesloten”. “Nee toch? In de ACSI-App staat dat de camping tot 16 september open is”. “Een foutje”, zegt hij laconiek. Maar je kent me, of niet, ik kijk hem smekend aan en vraag of ik dan voor 1 nachtje er mag komen te staan. Ik heb niks nodig, wc en water aan boord, wassen kan ik me in de caravan, vanmiddag ben ik naar het strand met mijn hondje en morgen om 09.00 uur weg. Dan zie ik dat hij aarzelt en ik zeg nog een keertje “PLEASE, only one night”. Dan is het ijs gebroken maar eerst moet de caravan daar weg. Maar ik kan niet achteruit rijden. De jonge ridder gaat mij helpen. Raampje open graag, in z’n achteruit, zachtjes gas geven en hij draait aan mijn stuur door het open raam en houdt het verkeer tegen. Dan staat de wagen met caravan aan de overkant van de camping op een plek waar hij niet mag staan. Maar de jongeman zal wel weten wat hij doet. Het grappige is dat zulke moment ik me niet meer druk maak en zelfs niet echt zenuwachtig word. Mijn ergste angst was dat een automobilist op de achterkant van Eribaatje zou knallen. Maar na een kwartier doet hij de stalen ketting weg, verplaatst een paar houten blokken en mag ik de camping op. Onder de hoge pijnappelbommen kan ik aangehaakt blijven staan en hij wijst me hoe ik morgenochtend moet laveren tussen bomen en caravans om bij de uitgang te komen. Echt maar voor ėėn nacht benadrukt hij nog en laat zien dat er in het boek van ACSI de ACSI-blauwe voordeelkaart vannacht nog geldt maar morgen niet meer. Op zondag komt er een aantal surfers voor een festijn en dan zijn alle plaatsen bezet en op maandag FINI met de zomerpret. Met Monti ga ik naar het strand en het lijkt hier wel Zandvoort. De mensen zitten hutje bij mutje op elkaar en vergapen zich aan de vele boardsurfers op het water. Er zit hier vlakbij de camping een grote sufschool en ik zie vele klassen in, bij en op het water. Jong en oud en aan de kleur hesjes zie je wie in welke groep zit. Echt zoveel sporters heb ik nog niet bij elkaar gezien. Ik vind het een festijn om naar te kijken want de golven zijn hier huizenhoog en het water is kraakhelder. Maar Monti vindt het maar niks. Ze is bang van de zee en de woeste golven en zodra ze een hond ziet of iemand met een rare tas op de rug dan gaat ze blaffen. Na een stuk lopen en gezeten te hebben kalmeert Monti en valt ze zelfs in een soezerige staat. Ik kijk mijn ogen uit hoe zelfs kinderen van circa acht jaar op de boards handig manoeuvreren op de golven.

Eenmaal terug op de camping zie ik tot mijn schrik hoe mijn auto er uit ziet. Het lijkt wel of de auto onder een nest jonge koeien staat. De ramen had ik een stukje open gelaten en zelfs binnen ligt de drek van de boosdoeners, een nest houtduiven. Wat een smurrie, de handvaten van de deuren zitten onder. Echt grote witgroene drabberige klodders. Zo kan ik morgenochtend zeker niet wegrijden. Nu kan ik wel gaan mopperen maar ik moet blij zijn dat ik er sta. Zou die jongeman dit geweten hebben? Gelukkig is het nest niet boven de caravan want dan had ik het dak niet kunnen schoonmaken. Ik pak een afwasbak en ga water halen. Een zachte doek neem ik en dat wordt poetsen. Als ik het water heb weg gegooid zie ik weer nieuwe klodders liggen. Blijkbaar was het etenstijd voor de jongen in het nest. Ik kijk omhoog maar de boom is te hoog om de duiven te zien zitten. Wel zie ik grote duiven rondscharrelen op de grond. Twee bakken water heb ik nodig om de drek er af te wassen. Nu hoop ik maar dat hun ontbijt later is dan mijn wegrijdtijd. In ieder geval staat er een bak water naast de auto om morgenochtend gelijk nieuwe klodders te gaan wegspoelen en zijn de autoramen nu dicht. Dan zelf even een frisse douche om al het zand van me af te spoelen.

Terwijl ik dit schrijf komt een bekende lucht me tegemoet. Naast mijn caravan staat een busje met jonge sporters. Mijn luchtramen zijn in het tentdoek open en daardoor komt de hashlucht naar binnen. Het ruikt best lekker nu in mijn caravannetje. Monti ligt uitgeteld al vanaf half acht onder de kast te slapen. Rust in de tent. Morgenochtend voor de duivenklodders weer vallen, weg zijn van deze plek.

Om 08.30 uur rijd ik op de zondagochtend van camping Brėmontier weg richting St-Girons-Plage. Maar op de heenweg heb ik al een grote Lidl gezien waar ik eerst heen wil. Het is nog vroeg en dan is er vast nog volop parkeergelegenheid om met de caravan de parkeerplaats op te gaan. Voor vier dagen koop ik weer eten in en dan nog even voordelig tanken bij LeClerq. De prijs hier, €1,47 voor Euro 95 is €0,20 lager dan op de snelweg. Zondagochtend, uitslaapochtend of kerkgang voor velen, dus het is rustig op de weg.

Dan komt er weer een tolweg aan en ik snap nog steeds niet goed hoe het werkt. Nu neem ik de rij waar een groen handje bij staat en stop mijn credit kaart in de gleuf. Die komt onverrichter zaken er weer uit. Graag met muntgeld betalen. Een flap van twintig euro laat heel veel munten van twee euro in de bak rollen. Altijd handig om wat kleingeld in de beurs te hebben, maar wel zwaar.

Onderweg stop ik toch wel een keer om in de caravan even gebruik te maken van de portapottti. Zo’n vijftien kilometers vóór de camping aan de zee zet ik de auto aan de kant en wil de caravan in. Oei, wat gebeurt daar? De sleutel van caravan breekt spontaan. Ik kan het stukje dat in het slot zit er gelukkig uithalen en nog meer geluk is dat ik een reserve sleutel voorin de auto in het dashboardkastje heb liggen. Dat kastje gaat lastig open omdat Monti haar bench er klem tegenaan zit. Op de tast vind ik het doosje waar de reserve sleutel in zit. Maar dat is die kromme sleutel die in Montenegro vorig jaar problemen gaf. Voorzichtig met deze sleutel want ik zie nu al de inkeping waar hij zal gaan breken als er druk op komt te staan. Dit is natuurlijk heel suf want het slot had ik met de grote beurt even moeten noemen. Maar de laatste keren dat ik met de caravan op pad ben gegaan had ik geen probleem met het slot. Vanaf nu durf ik de caravan niet meer op slot te doen want die kromme reserve sleutel heb ik ook nodig om de klep van de watertank open te maken.

Weet je wat nou zo raar is? Ik word niet warm of koud als er zo’n probleem zich voor doet. Misschien is dit het waarom ik ook graag op pad ben en het avontuur zoek. Je komt altijd iets tegen dat niet gemakkelijk is en dan voel ik de uitdaging om het probleem op te lossen. In de jaren dat ik nog actief was met werk, was dat een dagtaak. Problemen oplossen en relativeren en programma aanpassen: de grijze hersencellen worden in werking gezet.

Op de camping vraag ik direct of er een caravanbedrijf in de buurt is. Op internet wordt het dichtstbijzijnde bedrijf gevonden in Dax, zo’n 45 kilometer hier vandaan. In nood kan er altijd nog een nieuw slot in de deur gezet worden. Maar ik stuur ook een mail met mijn probleem naar Evert van Caravanbedrijf Midden Betuwe in Lienden. Daar wordt mijn Eribaatje ieder jaar vertroeteld. Hij geeft aan dat er vaak sleutels bijgemaakt kunnen worden als het nummer van de sleutel bekend is. Een foto van de gebroken en kromme sleutel mail ik hem. Maar dan ben ik drie dagen verder en heb nog geen uitsluitsel hoe het verder gaat met de sleutel.

Inmiddels is het dinsdagochtend 17 september en loop ik met Monti al heel vroeg op het strand. Al om acht uur zijn er boardsurfers actief en we zitten dan ook heerlijk relaxed te kijken. In de verte zie ik twee vrouwen met een klein hondje spelen. Monti blaft al van verre ten teken dat ze dit eng vindt. We lopen dan ook met een boog van het water vandaan, omhoog in het rulle zand om naar de opgang te gaan. Dan ineens is Monti in alle staten. Ze gromt en snauwt en blaft. Blijkt dat dit kleine bruine hondje, een soort pincher naar haar toe is komen rennen. Weg zeg ik en houd mijn rechter been tussen de hondjes. Maar het hondje is niet van plan om weg te gaan en Monti hangt aan haar twee lijnen en draait rondjes van ellende. In mijn rechterhand heb ik een vliegenmepper en daar geef ik het brutale hondje een mep mee. Dan komt de vrouw aanlopen en die is woedend op mij dat ik haar hondje met de vliegenmepper weg probeer te jagen. “Hij wil alleen maar kennismaken, snuffelen en spelen”. Ik hoor dat ze van Duitse origine is maar verdom het om Duits te praten. In het Engels geef ik haar duidelijk aan dat ze toch had kunnen zien dat ik van de kustlijn omhoog liep om haar loslopende kleine hondje te ontwijken? Bovendien zie je zo dat mijn hondje een harnasje draagt en met twee lijnen vast zit. “Is niet voor niks mevrouw, dit hondje wil niet dat er gesnuffeld en gespeeld wordt met uw hondje”. Ze is nog steeds kwaad en raad me aan om mijn hond los te laten lopen, dan kunnen de honden het zelf wel oplossen. Ik raad haar aan om haar hond aangelijnd te houden of te leren onder appèl te houden. Nu geeft ze een probleem aan mijn hond. Ik loop kwaad verder en ben eigenlijk ook Monti spuugzat. Zo zitten we heerlijk relaxed naar de zee te kijken en zo trekt ze honden naar zich toe die op 100 meter of nog verdere afstand haar nog geen blik waardig hebben gekeurd. Ik zeg boos tegen haar dat als ze zo doorgaat ik haar naar Montenegro terug breng. Wel apart dat een hondje dat er eigenlijk niks aan kan doen omdat het getraumatiseerd is mij zo kwaad kan maken. Zowel kwaad op een ander om haar te beschermen als op haar zelf. In straf tempo loop ik terug naar de camping en houd de twee lijnen flink kort. Niks geen gesnuffel meer, ik ben je effe flink zat. Bij de caravan doe ik haar met water en voer in de caravan. Verplicht slapen nu om de stress er uit te krijgen. Ik pak mijn zwemspullen en ga voor het eerst alleen naar het zwembad. Tot nu toe heb ik haar nog niet alleen in de caravan achter gelaten omdat het te heet was. Nu is het koeler en ben ik van plan een uur weg te blijven om zelf ook af te koelen. Ik duik het koele water in en kom gelijk bij. Daar komt een Duits koppel en we zijn even de drie enige gasten in het zwembad. We maken een praatje en ook deze man heeft in Nederland gewerkt. Hij noemt heel veel plaatsen op aan de kust van Delfzijl tot en met Rotterdam. Ik vertel in geuren en kleuren hoe kwaad ik was op een Duitse vrouw die haar kleine pinchertje niet bij zich hield. Oh die vrouw heeft hij op de camping zien lopen. Zij zwemmen verder en ik laat me opdrogen.

Als ik het zwembad uit ga, wie zie ik daar staan? Jawel die vrouw met haar bruine krengetje onder haar arm. Haar man doet de afwas en zij staat daar met hondje onder haar arm en een theedoek. Maar ook nu is het kleine kreng niet aangelijnd. Zij herkent mij niet maar ik haar wel. Nu kan ik voorbij lopen maar dat past niet bij mij. Ik spreek haar aan en zeg dat we vanmorgen een probleem hadden met haar niet aangelijnde ‘leuke’ hondje. Nu herkent ze me en ze blijft ook nu nog zeggen dat haar hondje geen kwaad in de zin heeft, altijd wil snuffelen en spelen. Ik spreek nu inmiddels Duits met haar, wat haar niet eens opvalt. Toch ga ik haar nu duidelijk maken dat het niet om HAAR hondje gaat maar om MIJN hondje. Als je ziet dat een hond in een harnasje loopt en ook een halsband draagt en twee lijnen heeft, dan kan dit echt wel een signaal zijn dat er iets met die hond is. Dan gaat het er niet om dat UW hondje wil spelen maar dat MIJN hondje met rust gelaten wil worden. Ja, ja, ze beaamt dat ze vanuit haar hondje redeneerde en biedt nu haar excuses aan. Haar man heeft inmiddels de theedoek uit haar handen genomen en staat in zijn eentje de afwas te drogen. We nemen als twee volwassen hondeneigenaren afscheid en op haar aanbod om met haar hondje bij mij langs te komen om de honden kennis te laten maken wil ik niet ingaan. Ze heeft het dus nog niet echt begrepen hoe het met getraumatiseerde honden gaat die niet van drukke, springerige hondjes houden.

Terug naar de caravan om Monti wat milder te begroeten maar ik houd vandaag wat afstand van haar. Dagen pas ik me aan om haar rust te geven en vandaag ga ik wat ruimte voor mezelf inruimen. Even de boel aan kant maken dan gaan we een kort ommetje maken aan de twee korte lijnen. Even geen lange wandeling met veel prikkels. Hup, slapen madammeke en ik ga wat spannends doen: ik ga een body-wave-board kopen. Dat is zo’n drijfplank om op de golven te liggen. Voor mijn twee oudste kleinzonen heb ik die al twee jaar geleden gekocht maar nu ga ik er eentje voor mezelf kopen. Dit jaar wordt er meer kustlijn bezocht. Wandelen voor Monti en spelevaren voor mij op de plank. Ik zie een mooi helgele plank maar die wordt me afgeraden. Het blijkt dat de plank bij de lengte van je lichaam moet passen en ik heb een plank van 1 meter nodig. Ik loop verrukt terug naar de camping met de plank onder mijn arm en kleed me om. Mijn zwarte sportkleren die ik ook voor skeeleren gebruikte passen nog perfect. Alles van waarde laat ik in de auto. Enkel een identificatie van de zorgverzekering gaat in het zakje van mijn shirt, achterop mijn rug. Op naar het strand met een badlaken bij me. De golven zijn huizenhoog, hoger dan ik tot nu toe gezien heb. Nu is het zaak om door de branding heen te komen maar ik zal eerlijk zeggen dat mij dat staand niet lukt. De golven zijn zo sterk dat ik gewoon omgesmeten wordt. Hoe doen al die jonge gasten dat? Die spietsen hun grotere sufboard gewoon DOOR de golf heen of ze wachten tot er een moment is dat het wat rustiger is. Maar vandaag is het niet rustig aan de kust, het is de dag van de hoogste golven. Ik ploeter en worstel en moet mijn broek vastknopen want die wordt vol zand van mijn kont getrokken. Op mijn hoofd heb ik een strakke roze badmuts gedaan. Je weet maar nooit wat golven kunnen doen en zo is mijn roze hoofd tenminste zichtbaar als boei. Heerlijk is het om zo te stoeien met deze hoge golven maar ik voel al dat het handiger zou zijn om een heel pak te dragen want het zand komt echt overal tussen te zitten.

Maar dan nog wat leuks. Er zijn wat jongeren bezig achter de branding. Door de sterke stroming drijven ze wat af na hun kunstjes op de golven gezien te laten hebben. Met het board onder hun arm lopen ze weer een stuk de andere kant op. Daar lopen drie mooie, jonge, slanke meiden. Het bovenlijf is bedekt met een surfpak maar de billen en benen zijn bloot. Heel sexy ziet dit er uit maar of het functioneel is, dat is een andere vraag. Het pak zit als een soort string tussen de billen. En die zijn rond en gebruind. Een blikvanger op de hoge golven als de meiden gebogen hun kunsten laten zien. Dit heb ik nog niet eerder gezien, of tenminste geen oog voor gehad. Maar het is blijkbaar een nieuwe trend onder de twintigers: stoer en uitdagend en sexy. Een bijzondere manier om het wave surfen bedrijven. Tenminste voor de mooie, slanke meiden want de jonge mannen lopen in functionele pakken die hun huid warm houden en beschermen. Zo’n uitdagend pak kun je natuurlijk alleen maar dragen als je echt goed bent op je plank. Ook zal je er het nodige figuur voor moeten hebben want de ronde, gebruinde billen zijn de blikvangers. Tja, ik houd het maar bij mijn afkledende Nike sportkleding en stoei wat met de branding.

Als ik me boven bij het strand onder een lekkere koude douche me afgespoeld heb, loop ik drijfnat met mijn board onder mijn arm richting de camping. Daar is aan de overkant een terras en ik zie een vrouw zitten die op Marleen lijkt. Dan zie ik een blonde labrador die ik herken, Pippa, de hond van Marleen. De combinatie is gemaakt. De man met het helrode shirt zal dan wel Leo zijn. Ik steek over een roep: MARLEEN? En jawel hoor, ze zijn het, de Belgen die ik twee en half jaar geleden in Wroclaw in Polen heb ontmoet. We hebben steeds contact gehouden en ik weet dat ze op een camping in de buurt staan. Nu blijkt dat ze mijn caravan op de camping al gevonden hebben maar ik was op het water. Gelukkig hebben ze de deur van de caravan niet open gedaan want Monti ligt in de caravan nu ik even weg ben en de caravan zit niet op slot. Ik schuif drijfnat bij ze aan en we kletsen gelijk weer heel wat af. Ik koel te veel af en het ziet er naar uit dat er regen op komst is. We nemen afscheid en morgenmiddag ga ik ze in Moliet-Plage, 16 kilometer hier vandaan opzoeken.

Terug op de camping is Monti weer blij mij te zien en ik haar. De goede vrede is weer getekend en we gaan even een stukje lopen. Maar wel aan de twee korte lijnen. Even wordt haar gegeven ruimte nog wat ingeperkt tot ik zie dat ze de ruimte weer aankan. De dag erna, woensdag heb ik nog niks van mijn caravanbedrijf gehoord hoe het met sleutel is. Ik bel Evert op en er is nog geen echte actie in gang gezet.

Dan bel ik Eriba Classics in Schijndel waar ik vijf jaar geleden Eribaatje gekocht heb. Ik leg het probleem uit en krijg opdracht om wat gegevens door te sturen. Dat doe ik direct en nu maar hopen dat er sleutels bijgemaakt kunnen worden. Zo ja, dan worden die opgestuurd naar de volgende camping in Moliets-Plage. Daar wil ik vrijdag of zaterdag eigenlijk naar toe verhuizen. Tenminste als ik daar een plekje vind dat net zo riant is als waar ik nu sta op camping Tourterelles in St-Girons-Plage. Ook deze camping kan ik van harte aanbevelen als je van rust, ruimte, strand en zee houdt. Maar weet wel dat overal zandkorrels komen en die lijken ’s nachts echte kiezels in je bed. Zand schuurt en dat is te voelen. Het goede nieuws is binnen: er kunnen in Duitsland bij Eriba sleutels bij gemaakt worden. Wel via een protocol worden ze verzonden naar de dealer in Nederland. Die zendt ze dan door naar de volgende camping waar ik komend weekend naar toe ga, Camping Saint-Martin in Moliets-Plage. Daar ben ik op bezoek geweest bij de Belgen, Marleen en Leo en hond Pippa. Er is genoeg plek die naar mijn zin is. Het is wel een heel grote camping maar het voordeel is dat daar gratis Wifi is. Nu heb ik via KeepGo mijn Mifi opgeladen met 5GB. Communicatie via internet is voor mij belangrijk omdat ik alleen reis en uithoeken op de camping voor Monti opzoek waar vaak geen bereik is. Goed nieuws dus dat er nieuwe sleutels gaan komen. Slecht nieuws is dat de wifi via KeepGo niet op mijn laptop werkt. Het blog kan dus nog niet geplaatst worden. Weer eerst een nacht slapen en morgen wifi op de camping voor een paar uur kopen. Over 20 jaar is dit vast allemaal veel gemakkelijker. Einde Blog 2. De eerste 1.500 km zijn gereden. Wordt vervolgd vanuit Moliets-Plage.