Blog 8, Van Fuseta terug naar Lagos e.o. en Sagres

Blog 8, Van Fuseta terug naar Lagos e.o. en Sagres e.o. aan westkust

Jawel, ik ben vergeten om te vermelden hoe het met de paspoorten is afgelopen. Omdat de caravandeur niet op slot kon, had ik de paspoorten verstopt in een zijvak van mijn badtas. Die badtas had ik in de auto gezet en de auto op slot gedaan. Na lang zoeken heb ik ze op de camping waar ik toen naar toe reed gevonden. Alleen is het suffe dat ik niet meer kan herinneren dat ik ze in mijn badtas heb verstopt. Nu had mijn dochter Sanne een mooie oplossing voor dit korte termijn geheugen probleem. Gewoon haar in een WhatsApp laten weten waar ik ze verstop. Nu dus op een andere plaats en Sanne is mijn korte-termijn-geheugen. Opgelost dus.

En de caravandeur? Die blijft kuren houden. Soms gaat het goed en soms ook niet. Maar ik sluit nooit de deur meer af zonder dat het raam op de tochtstand staat. Als ik naar een andere camping rijd dan sluit ik het raam maar doe de deur dan niet op slot. Zoals iemand schreef, ik ben niet voor een gat te vangen en laat me ook niet van de wijs brengen. Gewoon wat aanpassen en doorgaan. Maar ik ben nu wel alerter waar ik mijn mobiel, autosleutel en paspoort laat want dat geeft wel onrust als ik die niet direct kan vinden.


Na zes gezellige dagen in Fuseta in de Algarve rijd ik op dinsdag 5 november terug richting waar ik vandaan kwam, de westkust. Het weer belooft de komende dagen goed genoeg te worden om naar Lagos te gaan en vandaar uit Sacres als dagtocht te bezoeken. De rit naar Lagos verloopt anders dan ik heb gepland. De bedoeling is om via de N125 te rijden en niet via de tolweg. De beide navigaties geef ik aan om tolwegen uit te sluiten. Het eerste stuk gaat goed, nou goed enkel wat betreft dat ik op de route national zit maar niet goed wat betreft de snelheid van het verkeer. Ik zit al vast in Olhao want de weg gaat dwars door het stadje. Mensen schieten op zebrapaden voor de auto, Portugesen denken sneller te kunnen inhalen via de rechterkant en op rotonde’s staat het verkeer vast. Dit schiet niet op om zo 127 kilometer te gaan. Dan kom ik op de hoogte van Faro en daar schiet in eens een paard en wagen de weg op net voor het punt dat ik van de weg wil. Een vrouw ment een paard en onder haar linker arm zie ik een klein kind zitten. Alsof dit nog niet genoeg is, houdt ze ook nog een paard achter de wagen vast. Ze kijkt geregeld naar dat paard en ik blijf rustig achter haar houten kar rijden. Even denk ik dat ik in Roemenie rijd want dit verwacht ik toch niet op een vierbaansweg in de Algarve om de hoek van het vliegveld van Faro? Snel maak ik een foto want dit vind ik toch wel heel bijzonder.

Op de hoogte van Loule gaat er wat mis. Ik mis een afslag en rijd alsnog de tolweg A22 op. Maar dan wel in de verkeerde richting. Niet richting Lagos maar richting Alviera. Het is maar een kleine vijf tolweg gekocht heb. Een bekeuring zal er nu niet inzitten en eigenlijk ben ik wel blij dat ik van de binnenweg af ben. Ik besluit dan ook om maar in de buidel te tasten en tol te betalen en rijd niet terug naar de N125. Die route kost dan minder euro’s maar kost dubbele energie van opletten, kuilen ontwijken, aanrijdingen voorkomen. Alleen rijden en kaart lezen is op dit traject wat lastiger want er rijden ritsen auto’s achter me die wat opjagen om sneller dan 70 te gaan. Ali schreef al dat ze een herinnering heeft van rijgedrag van de Portugesen. Eigenlijk vind ik ze best netjes rijden. Ze wachten voor zebra’s maar stoplichten betekent niet echt dat je ook stoppen moet. Portugesen zijn dan wel dol op verkeersborden maar ze houden zich er niet aan. Maximum snelheden worden dan ook grof overschreden.

Soms zie ik onlogische borden staan. 80 en na 20 meter 60 en dan weer na 20 meter 40. Bij iedere rotonde mag je officieel maar 40 rijden en ik houd me er aan maar menigeen niet. Toch vind ik de Portugese rijstijl niet gevaarlijk maar wel pittig. Ik heb me tenminste nog geen moment onveilig gevoeld. Nu moet ik wel eerlijk bekennen dat ik soms ook wat ruimte neem en de auto met Eribaatje er gewoon tussen zet. Met een brede lach en soms een schouderophalen en handgebaar beduid ik dat ik niet anders kan. Maar risico neem ik liever niet en als iemand echt haast lijkt te hebben dan mag hij of zij er gewoon langs en ga ik een stukje naar opzij.
Eigenlijk vind ik het beleid van de A22 tolweg en de route national, de N125 langs de Algarve heel tegenstrijdig. De autoweg is goed onderhouden, ligt om de stadjes en dorpen heen en daar betaal je voor. Maar er zijn stukken tolweg waar geen kip rijdt. De hele route vanmorgen heb ik geen camper gezien. De N125 daarentegen gaat dwars door dorpen en stadjes, het wegdek is op sommige stukken allerbelabberst doordat al die zware campers en vrachtwagens het wegdek stuk rijden. Die N125 is gratis en zware diesels knallen daar wel overheen maar die weg is daarom overvol. Eigenlijk zou het beleid zo moeten zijn dat de autoweg gepromoot wordt door hem gratis te laten zijn en de N125 enkel voor plaatselijk verkeer. Misschien is het een idee om de toeristen hier tol te laten.

Ik begrijp de camperaars wel. Zij willen de toeristische route, parkeren onderweg hun camper, stappen uit en bezoeken de kustplaatsen en attracties. Dan nog even bij de Lidl, Intermarchee of Continente langs om levensmiddelen in te slaan en hup of op een gratis camperplaats of naar een camping. Degenen die met een caravan rijden gaan meestal eerst naar een camping en gaan vanuit die plaats dagtochten met de auto maken. Veel van die toeristen gaan zeker ook naar de Lidl en ik zou liegen als ik zeg dat ik dat niet doe maar ik koop ook heel geregeld bij de plaatselijke detailhandel. Zelfs het tanken van benzine doe ik graag in klein dorp.

De Turistcamping in Lagos is een luxe camping maar ook tot nu toe de duurste, €20,- per nacht. Er is een buitenzwembad waar ik tot mijn knieën in ga staan maar ik vind ook hier het water echt te koud. Maar ….. er is een overheerlijk bubbelbad, een jacuzzi noemen ze het hier. Daar badder ik een tijdje in als Monti in de caravan ligt te slapen. Dan even op een ligbed drogen en wat lezen en denken aan de regen en kou die er in Holland is. Maar ook hier in Lagos is de temperatuur lager dan het oosten van Algarve, daar waar ik vandaan kom. Het verschil tussen west en oost van de Algarve scheelt toch gauw een paar graden. Dus als je echt in het najaar een heerlijk warm zonnetje wilt hebben, ga dan richting Tavira en niet richting Lagos.

Ik ben naar Lagos gereden deels omdat ik graag naar de plaats Sagres wil. Dit is de zuidelijkste plaats op de zuid-westpunt van Portugal en zelfs van heel Europa. Hier komt de Atlantische Oceaan van west en zuid elkaar tegen. Met de auto rijd ik daar op woensdag 6 november in de ochtend naar toe. Monti gaat mee want die kan daar vast ergens op het strand lekker rennen. Via de N125 kom ik al vroeg in Sagres en de rit naar het verdedigingsbolwerk op het uiterste puntje van het land staat goed aangegeven. Maar je mag er niet gratis lopen, ik ga door een poort en daar is een kassa. Of ik even €3,- wil betalen bij een zeer onvriendelijke man. Maar goed, mijn hondje mag mee mits die aangelijnd blijft. We lopen eerst omhoog over de muur van het oude fort en kijken uit over de Atlantische Oceaan. Dan weer naar beneden en er loopt een lang geplaveid pad langs de rand van de rotsen. Dat pad ligt hoog want dit verdedigingsbolwerk stamt nog uit de tijd van Hendrik de Zeevaarder, ergens in 1444. Een zeer strategisch punt hier op het uiterste puntje van het vasteland. De kanonnen staan er niet meer maar ik kan me zo voorstellen hoe het er vroeger was.

Er staan veel borden die aangeven dat het gevaarlijk is om buiten de omheining te lopen. Maar die borden gelden blijkbaar niet voor de vele vissers die boven op de rots zitten te vissen. Ik schat dat de afstand tot het water al gauw 50 tot 100 meter zal zijn. Ik blijf braaf met Monti op het rechte pad en loop langs de vuurtoren en een paar grotten terug naar het fort. Het gesteente is hier grijs en lijkt op sintels. Het is door het zoute water en de wind en de zon verweerd. Limestone heet het en tussen de brokken groeien diverse plantensoorten, o.a. de subtropische ijsplanten met die helgekleurde bloemen. Er komen soorten planten voor die elders niet gedijen. Ook is het hier een walhalla voor diverse vogelsoorten. Over deze zuidelijke punt is de trekroute van de vogels die in de winter naar Afrika vliegen. Langs het pad staan diverse palen met foto’s van planten en vogels en wetenswaardigheden. Folders worden er niet bij de kassa gegeven. Je wordt verwacht de informatie op de borden te lezen.

Zeker een uur lopen we hier en gaan terug naar de uitgang. Onderweg bedenk ik me dat het bedrag dat ik betaald heb vast veel te hoog is. Ik ben boven de 65 en dan krijg je toch reductie? Ik vraag dat aan die knorrige man die bij de receptie zit en die zegt: “dat had u kunnen lezen, dat staat aangekondigd”. Ik kijk op het papier dat op de ruit hangt en ergens tussen veel regels staat heel onopvallend: 65+ €1,50. Heeft die vent me dus toch geflest en ik vraag of ik alsnog reductie kan krijgen. Je had zijn gezicht moeten zien. Nu komt er op dat moment een ouder echtpaar en ik hoor hem de prijs €3,- per persoon zeggen. Wat denk je dat ik doe? Ik wijs die mensen op de regel van 65+ €1,50 en vertel dat hij me teveel heeft laten betalen. Dus geen drie euro betalen hoor maar gewoon een euro vijftig zeg ik ze. Woest wordt die vent en begint dreigend te zeggen dat ik er uit moet. Nou meneer, dat gaat u dan een slechte beoordeling op TripAdvisor opleveren zeg ik nog en ik begrijp dat dit zijn manier is om de toeristen op te lichten. Toch zit dit me dwars hoe ik als toerist opgelicht word bij een culturele plek. Op de Gipsy Market kun je dit verwachten maar bij een ingang bij een fort toch niet.

Ik rijd langs de kust door richting het noorden naar het Fort Beliche. Het is gesloten maar ik loop met Monti een steile trap af om een paar foto’s te maken. Het ruikt er flink naar urine en het is er warm. Dus weer naar boven en terug naar de auto. Door naar Carrapafeira, het mooiste stukje kust aan die zuidelijke westkust. Tenminste dat heb ik in een reisgids gelezen. Via een zanderige weg kom ik bij de kust aan en daar staan al diverse campers en auto’s. De reisgids heeft niks gelogen want dit is echt een idyllisch stukje kust. De kleuren zijn van diep paarsrood naar zanderig bruin. Het is hier steil, noem het een klif maar toch heel anders dan de westkust bij Porto Covo. Daar was ik gecharmeerd van de steile zandkleurige rotsen. Hier zijn de rotsen meer grijs maar bij deze plaats zie je veel meer kleuren in het gesteente. Prachtig vind ik het en neem drie rode stenen van het strand mee.

Op de terugweg stop ik nog even op een plek waar ik veel jongelui in surfpakken zie. Hier is een stuk breed strand waar surfers elkaar ontmoeten. Allemaal jonge mensen die of in campers leven of in de jeugdherberg die in het fort is of op de camping om de hoek. Dit stuk zuid-west wordt ook wel de hippiestreek genoemd. Niet echt ontgonnen met grote hotels en een luxe camping maar een streek voor de jongere generatie. De strandjes tussen de baaien zijn klein en de wanden van de rotsen zijn steil. Oudere toeristen en gezinnen met kleine kinderen verlangen vaak een andere omgeving. Maar als je van ongerepte natuur houdt dan is deze wat onherbergzame streek aan je besteed. Ik houd meer herinneringen over aan de westkust op de hoogte van Porto Covo. Maar het zuidelijkste punt Sacres waar de Atlantische Oceaan van zuid en west elkaar ontmoeten zal me ook bij blijven.

Terug naar de camping want Monti valt al bijna in slaap. Ze heeft het vandaag uitstekend gedaan. Zij gaat slapen en ik ga weer even badderen in de jacuzzi. Vanavond ga ik een film van Hercule Poirot kijken op de laptop. Een ouwe klassieker, Moord op de Nijl. Morgen boek ik twee nachten bij want ik wil zeker nog twee dagtochten maken: naar Lagos en de bergen in naar Monchique en het hoogste punt van Portugal, de Foia.

Op naar Lagos, de zon schijnt en het wordt vandaag, donderdag 7 november 18 graden. Weet je waar de naam Lagos vandaan komt? Die komt nog uit de koloniale tijd toen Portugal overzeese gebieden had veroverd. Er was hier een haven waar de kolonisten slaven mee naartoe namen en verkochten. Ze noemden de plaats Lagos. De naam Lagos deed denken aan dat verre land, Lagos in Nigeria, waar ze hun ‘koopwaar’ vandaan haalden. Nou zijn mensen geen koopwaar maar in 1444 was hier in Lagos de eerste slavenmarkt voor Europa. Dit is voor mij ook nieuw, ik wist niet dat in Europa Afrikaanse mensen verhandeld werden als slaven.

Ik parkeer de auto aan de buitenrand van Lagos en via een steile trap naar beneden kom ik bij een park waarachter een heel hoge muur ligt. Lagos was een vestingstad en de buitenste muur staat er nog. Echt een heel hoge muur, hoger dan ik tot nu toe gezien heb. Er is een poort in de muur en dan kom ik in de oude binnenstad. Ik krijg het gevoel dat ik in Fez in Marokko loop want ik kan geen lijn zien in de straatopbouw. Kriskras liggen de smalle straatjes en het verbaast me dat hier nog auto’s mogen rijden. Het is wel eenrichtingsverkeer en er parkeren is verboden. Het is hier niet vlak en als een auto omhoog moet dan wordt er een dot gas gegeven. Monti is hier niet echt gelukkig want die schrikt iedere keer van auto’s maar ook van boormachines want er wordt volop gerenoveerd. Lagos is mooi en schoon en duidelijk op toeristen ingesteld. Toch proef ik in het oude centrum de sfeer van een klein stadje. Mij bevalt deze plaats wel ondanks dat ik de weg kwijt raak en aan een paar jonge meiden vraag waar het park is. We gaan eerder terug dan ik had gepland maar ik zie dat Monti moe is. Die is aan slapen toe dus terug naar de camping die nog geen 6 kilometer buiten Lagos ligt in het dorp Espiche, om de hoek van Luz aan de N128.

Ik zit op een superdeluxe camping, Turistcamping, de duurste tot nog toe maar het is hier echt schoon en super relaxt. Dus gewoon nog een paar dagen blijven en van hier uit dagtochten maken. Monti slaapt als een roos en ik zie dat ze de eerste tekenen van loopsheid krijgt. Ze doet wel heel veel kleine plasjes en likt zich geregeld. Dat gaat wat worden straks als ze echt loops is want dan wil ze op zoek naar een reu. Nou die lopen hier genoeg los dus ik ben benieuwd hoe me dit vergaat de komende weken.

Op vrijdag 8 november wil ik het achterland in, op naar de bergen van Serra Monchique. Het hoogste punt, Foia ga ik bezoeken. Daar staan boven op de berg zendmasten en meteorologische apparatuur. Vanaf het dorp Monchique rijd ik via haarspeldbochten naar boven naar 930 meter. Dit is voor de Algarve het hoogste punt. Er waait een frisse wind en de temperatuur is hier boven circa 10 graden. Monti haar oren waaien alle kanten op en na wat rondlopen en foto’s maken duiken we weer snel de auto in. Via een witte weg rijd ik de berg af zonder een tegenligger tegen te komen. Dan gaat er wat mis want ik rijd ineens in hele smalle straatjes van Monique. Er staan auto’s geparkeerd en aan de andere kant hangen bloembakken aan de raamkozijnen. Dit is echt manoeuvreren en stapvoets rijd ik naar beneden. Dan weer verder op een ‘normale’ witte weg. Prachtig is het hier in het binnenland en o zo rustig. Ik zie veel terrasbouw maar geen druiven. Wat er op de smalle stroken verbouwd wordt kan ik niet zien maar dit binnenland is wel een agrarisch gebied. Weer anders dan ik tot nu toe gezien heb.

Door naar Silves, een kleine plaats die ten oosten van Portimao richting Faro ligt. In een reisgids lees ik dat Silves een van de mooiste stadjes en is in de Algarve. Vroeger is tot circa 1400 deze plaats in Moorse handen geweest en werd een van de belangrijkste steden. Er zijn op het hoogste punt nog resten van een oud fort en een heel lange rode verdedigingsmuur. Het eerste dat me opvalt zijn de prachtige tropische bomen die hier langs de weg staan. Zo mooi onderhouden en zo puntgaaf. Er staan er een paar in bloei, zie foto. Ik zet de auto ver van het centrum en loop via een steile trap naar boven. Vanaf deze plek heb ik een fraai uitzicht over de stad, de rivier en nog veel verder. In de tijd van de Moren zijn hier sinaasappelbomen en amandelbomen geplant. De sinaasappelbomen hebben nog sinaasappels hangen en er bloeien nog volop struiken met felgekleurde bloemen. Ik zit hier duidelijk hoger dan bij de kust maar er waait vandaag toch een fris windje.

In de straten van Silves zijn heel veel kleine terrassen bij kleine restaurants. Er lopen wel toeristen maar we lopen elkaar niet voor de voeten. Het fort boven op de berg is de trekpleister van deze plaats. De muur is nog mooi intact maar het fort is vervallen. Ik ga er niet in met Monti en we zwerven wat door de omgeving. Zondermeer een aantrekkelijke plaats om aan te doen als je in deze streek bent. Dat in combinatie met een rit door de bergen van Serra Monchique geeft je een hele dagtocht.

Pas laat in de middag zijn we terug op de camping en Monti is hard aan slapen toe. Vanmiddag is haar middagdutje er bij ingeschoten. Morgen een rustdag voor haar inplannen en ik boek gewoon nog twee dagen bij op deze mooie camping. We hebben geen haast en het weer is aangenaam genoeg. Hoewel ik vanavond voor het eerst weer het elektrisch kacheltje uit de kast haal en aanzet. Misschien ook de elektrische deken weer op bed leggen want ik had het vannacht ook wat fris.

We slapen zowaar uit en op zaterdag 9 november rijden we laat op de ochtend naar het dorp Luz om even op het strand te lopen en boodschappen bij de SPAR te gaan doen. Wat een leuk plaatsje is Luz. Een mooi fris zandstrand in een kleine baai waar geen onaangelijnde honden lopen. In de middag neem ik alle tijd om uitgebreid met verse produkten te koken. Monti neemt haar rust en ik lees een leesboek van Nicci Gerrard, de Onderstroom uit. Dit boek mag op de camping achter blijven. Via via heb ik hier een boek gekregen van ene Aaltje en haar ga ik mijn boek geven. Leuk stel, hij is 80 jaar en zij 77. Ze overwinteren hier tot januari. Maar er komen vandaag ook Limburgers die tot 1 april blijven. Achter me staat een Nederlands stel uit Assen dat hun huis heeft verkocht. Zij zwerven gewoon Europa door en vertrekken na twee maanden. Tja, ik ben een jonkie vergeleken bij deze globetrotters. Naast me op een terras hoger staat een big camper met een leuk ouder stel Engelsen. Zij komt Monti iedere ochtend even begroeten en het is opvallend hoe goed Monti het op deze camping doet. Het Prins Charles hondje van de Fransen die achter me staan lokt haar niet uit om te blaffen. We staan op een hoek en ze ziet geregeld honden langs lopen maar ze houdt zich rustig. Vandaar dat ik steeds een paar dagen bij boek.

Zondag 10 november slapen we weer uit tot tegen negenen. Nou Monti slaapt en ik lig in bed al te lezen om haar de rust te gunnen. Ze gaat echt loops worden en dat is aan haar fluimpje al te zien. Tegen twaalven ga ik met de auto naar het dorpje Burgau dat boven Luz ligt. Ik parkeer de auto boven in het dorp op een uitvalsweg en we dalen te voet een steile weg af naar de zee. ER ligt een breed zandstrand tussen de rotsen. Mooi zal ik hier de kustlijn niet noemen. Rommelige grauwe rotsblokken en veel gruis. Er staat een bord dat honden niet op het strand mogen maar ik zie al wel honden lopen met hun eigenaren. Monti wordt vrolijk van in zand lopen en ze rent en huppelt vooruit.

Na een klein uur lopen we weer naar boven en dan gebeurt het. Een klein viezig straathondje pikt Monti haar geur op en het mannetje toont interesse in haar. Maar Monti gaat te keer en ik mep er flink op los met de vliegenmepper. Het hondje heeft echt zijn zinnen op dit lekker ruikende vrouwtje gezet en volgt ons zeker een kilometer. Hij is zo slim want hij heeft al door dat hij via achterom er niet bij kan. Dus snel over de weg, langs een paar auto’s en daar staat hij ineens voor ons. Weg jij, kleine duvel. Eigenlijk is het een leuk hondje en Monti is wel zijn maat. Dit hondje heeft vast voor meer nakomelingen gezorgd want hij laat zich niet wegjagen. Bij de auto is het een heel gedoe om de autosleutel uit de rugzak te halen, de vliegenmepper in de aanslag te houden en Monti bij mijn been te houden. Dit kost energie en is niet echt leuk voor Monti en mij. Dat gaat vast problemen geven de komende dagen want ze is nu nog pas in het begin van haar loopsheid. Stel dat ze volgende week wel zin heeft in zo’n mannetje. Tja, dan heb ik echt een probleem.

Dan rijd ik via de kustweg nog een paar kilometer richting Sagres naar de plaats Salema. Hoog op de berg ligt deze plaats en hier rijd ik de steilste berg op, 20% omhoog. In z'n twee met een verbruik van 30 liter benzine op 100 km. Gelukkig is het maar een kort stuk maar het is een pittige klim. In Salema laat ik Monti in de auto zitten want ik zie een klein bruin hondje, een jack russell zo te zien die onaangelijnd rond loopt te scharrelen. Ik kijk even op het strand en loop gelijk weer naar de auto. En zowaar, dit hondje heeft Monti al geroken want haar raam staat open. En wat doe hij? Hij piest tegen de trekhaak van mijn auto. Weg jij viespeuk roep ik maar het hondje heeft al de pootjes genomen. Monti gaf geen reactie in de auto. Ze is nog niet willig, zoals dat heet.

Ik had op de camping bijgeboekt tot woensdag 13 november maar op maandagochtend 11 november besluit ik dat we hier voorlopig blijven. Monti is hangerig en duidelijk niet in goeden doen. De weerapp laat deze week de nodige storm en regenbuien zien. Maar hetzelfde weertype zie ik in Albufeira. Waarom vertrekken naar Albufeira terwijl ik hier mooi sta op een superdeluxe camping en het binnenzwembad vandaag weer open gaat. Ik haal de luifel uit de auto en zet hem op. Beetje raar idee om na vijf dagen ergens te staan en dan niet op te breken maar juist op te bouwen. Als ik alleen zou zijn dan zou ik komende woensdag verder trekken. Maar ik zie dat ik even een pas op de plaats moet maken voor Monti. Ze ligt nu naast me op haar beige kleedje te soezen. Ze zit vandaag niet goed in haar energie dus rust zal haar goed doen. De Franse buren achter me heb ik maar gezegd dat Monti in haar periode zit. Wees gerust, hun mannetje is gecastreerd. De Engelsen naast me houden een oogje op Monti als ze buiten is en ik even wegloop. Mocht er een hond naar haar toe komen dan jagen zij hem weg en doen ze Monti in de caravan. Het gaat er op lijken dat ik ook een ‘overwinteraar’ ga worden op deze Turistcamping in Lagos. Het gaat hopelijk een rustige week of twee weken worden.

Wordt vervolgd maar ik weet nu nog niet waar vandaan.