Blog 7, Via Porto Covo naar Fuseta in Algarve

Blog 7, Van Evora in Alentejo naar Porto Covo aan de westkust en door Fuseta aan de zuidkust, de Algarve

Na een week gestaan te hebben op de camping Alentejo in EvoraMonte, rijd ik naar het westen. Eigenlijk weet ik als ik in de auto stap nog niet waar ik heen zal gaan. Of naar Vila de Milifontes óf naar Porto Covo. Ik ga daar heen waar het niet regent. Onderweg regent het licht maar hoe meer ik naar het westen rijd, hoe droger het wordt. Een deel rijd ik over de tolweg en een deel over een route nationaal. Het mooie van de route nationale is dat ik wat meer van de omgeving zie. Van de weelderige heuvels kom ik in een zanderige omgeving. Lange wegen met pijnbomen en wat loofbomen die aan het verkleuren zijn. De heuvels zijn afgevlakt en er is niet meer hoogteverschil dan 300 meter. Een deel doet me aan de wegen in Les Landes van Frankrijk denken. Maar dan kom ik in het gebied waar de grond duidelijk armer is. Zand en de kleuren wit, beige, lichtgelig en wat oranje. Daarnaast zijn hele grote vlakke velden, omgeploegd en ik vraag me af wat hier verbouwd wordt. Ik vermoed aardappels, de grond ziet er wat armzalig uit. Zeker niet het vruchtbare gebied waar ik vandaan kom.

Dan zie ik een grote groene camperbus aankomen. Het zal toch niet? Jazeker, de lichten worden aangedaan en er wordt driftig naar me gezwaaid. Eribaatje is herkend door de Hollandse buren Gosse en Joke die in Nazaré naast me stonden. Dat is weer een voordeel van deze kleine Eriba met gele strepen, die zie je niet zo vaak en die wordt snel herkend.

Dan kom ik aan de kant waar de zee aan mijn rechterhand te zien is. De kust is hier grillig van hoge rotsen. Ik stop onderweg, sluit de auto af en doe Monti de 10 meter lijn aan. Even de kans nemen dat ze kan rennen want ik zie een mooi stuk helder zandstrand. Ze herkent inmiddels de rode lijn en springt van vreugde tegen me op. Rustig, rustig, eerst even goed verzekeren dat je niet de benen kunt nemen. Als we bijna bij Porto Covo zijn dan zie ik een heel groot industrieterrein dat me aan IJmuiden doet denken. Hoge schoorstenen zie ik waar dikke witte rookpluimen uit komen. Tja, toeristen zijn niet dol op uitstoot van wat dan ook als ze op vakantie zijn. Dit gedeelte van de westkust is tot nu toe nog redelijk rustig. De kust leent zich ook niet om eindeloos langs het strand te lopen want het zijn hoge kliffen met daartussen kleine stranden in de baai. Het klif is niet ongevaarlijk voor loslopende kleuters en honden. Maar prachtig, prachtig vind ik het hier. Ierland, Schotland, zo stel ik me daar de kust voor. Maar dit is het leuke aan Portugal, zo afwisselend zijn de verschillende streken en ook de kustlijn. Monti is uitgerend en we zoeken de auto weer op.

Trouwens hoe is het afgelopen met de deur van de caravan? Niet goed dus. Op de vorige camping had ik de deur een keer afgesloten en die blokkeerde weer. Maar het raam stond gelukkig op de tochtstand en met een haak heb ik de hendeltjes open gekregen. Weer als een jonge deern klom ik toen door het raam. Maar als ik met de caravan rijd dan doe ik het raam goed dicht maar de deur niet op slot. Ik vertrouw er maar op dat de inhoud van mijn caravannetje niet aantrekt om de deur open te maken als ik op een parkeerplaats sta. Maar al het echt waardevolle leg ik in de auto die wel op slot gaat.

Op naar de Camping Costa Vizir in Porto Covo. Een adres kan ik niet vinden van deze camping maar in de kleine campinggids van ACSI zie ik de GPS-gegevens. Een mooie camping die 200 meter van de kustlijn ligt. Het weer blijft twee tot drie dagen goed volgens de weerapp dus daar houden we het zeker twee dagen uit Twee nachten betaal ik vooruit en laat het van het weer, de wifi en de douche afhangen of het er drie worden.

Als ik op de camping de caravan met de mover op zijn plek zet, komt er een vrouw enthousiast naar me toe. Nee maar, dat zijn mijn Duitse buren van de vorige camping in EvoraMonte. Zij waren eerder vertrokken en ik wist niet waar ze heen waren. Monti herkent ze zelfs en springt tegen ze op. We spreken af om een moment samen thee te drinken en wat bij te praten. Altijd gezellig zo’n moment met gelijkgestemden.

Het weer laat de tweede dag zon zien maar de douche is in de ochtend spartaans koud. Maar de nachttemperatuur was buiten 16 graden en dat was zweten in de caravan die nog op 8 graden was ingesteld. Dan maar een frisse ochtenddouche. Voor de Wifi hoef ik ook niet te blijven want die doet het enkel als ik richting de receptie loop. Dit is een driesterren camping die ik vergelijk met een mooie verpakking om een cadeau waar lucht in zit. Een schitterend sanitair complex is er gebouwd, echt super de luxe maar er is geen warm water. Het terrein heeft prachtig mooie paden om op te rijden maar waar ik sta loopt de mover vast door het rulle zand. En dat er geen wifi is op een camping die €18,- in het naseizoen vraagt, iets klopt er dan niet. (Alvast maar verklappen dat er op de tweede ochtend wel warm water is in de douche.)

Porto Covo is een groot wit dorp waar in razend tempo de omgeving vol wordt gebouwd. Deels met grote, luxe villa’s maar ook met enkele afschuwelijke blokkendozen waar appartementen in komen. Ja, de kust is hier echt prachtig en de Lidl is op 13 kilometer. In het dorp is 1 kleine mini-markt die laat op de dag open gaat.

Dan is Vila de Milifontes meer op toeristen ingesteld. Daar ga ik de tweede dag met de auto naar toe. Ruim 30 kilometer zuidelijker ligt deze plaats aan de westkust. Hier stroomt de rivier Rio Mira in Zee. Daar ben ik naar toe gelopen met Monti. Een soort drijfzand is het er nu want het is eb. Ik vraag me af of het water zoet of zout zal smaken en ik doop mijn vinger in het water. Het water smaakt dus zout. De zee heeft hier vrij spel aan de kust. Op het ondiepe gedeelte zie ik suppers die les krijgen. Een mooi stuk om hier te oefenen want het is een rustig stuk water. Mannen zijn een loopbrug in het water aan het repareren. Een grote bulldozer graaft kuilen waar nieuwe palen in geslagen worden. Verder is het er rustig. Boven het strand is een boulevard en boven aan staat een oud fort dat nu een hotel-restaurant is. In de straten zijn veel kleine witte huizen. De meeste hebben aan de onderkant een bies blauw of okergeel geverfd. Honden blaffen luid achter schuttingen. Ik zie zeker op vijf plekken schoonmakers met een karretje lopen en een bezem. De straten worden goed schoon gehouden. Toch is het een klein stadje dat niet mondain aan doet. Maar het wordt wel volgebouwd met mooie en lelijke gebouwen. Het stadje is levendig met veel winkeltjes en in de smalle straten rijden overal auto’s. Parkeren is in het centrum gratis. Ik heb goed opgelet waar mijn auto staat en vind hem met gemak terug. Een prima uitje is dit geweest.
Terug richting Porto Covo dat een dorp is vergeleken bij Vila de Milifontes. Maar de kust vind ik hier wel heeeel erg mooi en ik zoek de vuurtoren op. Monti mag weer aan de 10 meter lijn maar ik let goed op dat ze niet te ver vooruit loopt want ze zou me zo naar beneden kunnen trekken de afgrond in. De nodige foto’s worden gemaakt en dan rijd ik weer een stuk verder waar ik op de eerste dag een mooi stuk strand heb gezien. Het is nu eb en via een lange trap gaan we het klif af en lopen een eind over het strand. Ik loop en Monti rent en huppelt aan de lange lijn. Dan lokt het water me maar ik heb geen badgoed aan. Niet getreurd, de schoenen, sokken en lange broek gaan uit en tot en met mijn zwarte onderbroek ga ik in het water. Maar Monti houdt niet van zout water en haar heb ik dan ook vastgeknoopt aan de rots. Ze houdt me in de gaten maar blijft braaf liggen, zelfs als ik een eind van haar vandaan ben in het water. Het vertrouwen in elkaar is deze reis zonder meer gegroeid. Ze ligt braaf bij de rugzak met sleutels en geld. Maar ik denk dat het meer mijn zweetschoenen zijn die haar vertrouwen geven dat ik terug kom.

Nu sta ik in dubio wat verder te doen. Eigenlijk wil ik naar Sagres. Dat ligt op het verste punt waar west en zuid elkaar ontmoeten. De golven van de Atlantische Oceaan, van zuid en west, breken hier op elkaar. Daar wil ik eigenlijk naartoe maar ik word niet vrolijk van de weerapp. Zoveel regen en onweer in de komende week is er in die regio voorspeld. Zal ik nog een dag blijven of morgen weg rijden naar het zuiden? Morgenochtend beslis ik pas. De zon is er vandaag volop geweest maar morgen is hij echt weg.

Bij een glas wijn die ik met de Duitse buren Gabriele en Hartmunt drink, komen we tot het besluit om met elkaar naar daar te rijden waar de zon schijnt. Dat is in het kleine vissersdorp Fuseta, mag ook met een z geschreven worden, 20 kilometer voorbij Faro aan de zuidkust van de Algarve. Ik sla dan wel een heel stuk over van de zuidwest kust maar ik heb echt geen zin meer om met Monti regendagen te krijgen. De Duitsers hebben een oude Mercedes camper en zij gaan onderweg eerst nog naar Sagres op het zuidelijkste puntje. Ik rijd via binnenwegen naar het zuiden en pak daar de autoweg, de A22. Dan gaat er echt wat mis. Ik zie allemaal senzoren boven de weg, vele keren en zie geen tolpoorten. Zo suf hier in Portugal dat er zoveel verschillende systemen van betalen zijn op de tolwegen. Op de zuidelijke tolweg kun je dus niet contant of met een creditcard betalen. Je moet vooraf een kaartje kopen waar een bedrag op staat en die activeren. Of een elektronisch kastje, dat je kunt huren, in je auto hebben. Met de prepaid belkaart die je vooraf activeert wordt automatisch het traject van dat tegoed afgeschreven. Maar op het moment dat ik op de autoweg rijd heb ik dit nog niet door en verwacht dat ik toch ergens bij een poortje moet betalen. Nou nee dus, ik rijd bij Fuseta de autoweg af, zonder betaald te hebben. Dit gaat niet goed, dat weet ik wel. Als later op de avond de Duitsers er zijn, hoor ik wat ik had moeten doen. Morgen ga ik proberen dit op te lossen.

Bij de receptie van de camping ga ik de dag er na informeren of ik de gemiste euro’s achteraf kan betalen want ik heb op de site van de ANWB gelezen dat als je geflitst bent er een flinke boete te verwachten is. Blijkbaar komt het vaker voor dat toeristen verrast worden op de A22 want ik word naar het postkantoor verwezen en daar zal een man me wel kunnen helpen. Hup met Monti en mijn autopapieren naar het postkantoor. De man spreekt gelukkig goed Frans en ik leg hem uit wat mijn probleem is en dat op de camping gezegd is …. Enz. Nou zo gemakkelijk gaat het toch niet maar hij gaat wel iets voor me regelen. Ik laat twee wachtenden achter me voorgaan want dit is een wat bewerkelijke klus voor de man. Hij hangt aan de telefoon, moet mijn mobile nummer weten en het kenteken van mijn auto, toets de cijfers van een prepaid kaart in en na een half uur sta ik weer buiten. Ik heb een kaart van twintig euro gekocht die ik moet opwaarderen als het toltegoed op is. Nu maar hopen dat er geen vette bekeuring op mijn deurmat komt te liggen.

Op TripAdvisor zoek ik op wat er voor aardigs te doen is in en rond Fuseta. Er blijkt een veerboot naar een eiland van zand te varen. In vijf minuten en voor €1,80 word je daar afgezet. Ieder kwartier vaart de pont weer terug naar het vasteland. Helaas mag Monti niet op het eiland want het is een puur stuk natuur waar nu geen dieren mogen komen. Gabriele, Hartmunt en ik gaan als eerste gasten met de veerboot mee terwijl Monti een slaapochtend heeft in de caravan. Hier is het echt een mooi stuk fris en schoon strand. De zee is kraakhelder en de golven hebben grote schelpen aan laten spoelen. We rapen en een stel op om mee te nemen. Binnen het uur zijn we weer op het vasteland want ik wil Monti niet langer dan twee uur alleen in de caravan laten. Nu blijkt dat het vandaag de laatste dag is geweest dat de veerboot vaart want vanaf 1 november stopt de vaarregeling tot 1 april volgend jaar. Dit was dus een tip die ik op Trip Advisor heb gelezen. Dus mocht je hier ooit komen, noteer dit uitje, het is echt de moeite waard.

In de middag sjouw ik met Monti wat rond de vissershaven. Ik neem voortaan een lange bamboestok mee want dit is de eerste plaats dat ik meerdere zwerfhonden zie. Sommige honden hebben wel een halsband om. Portugesen laten gewoon hun hond vrij op straat scharrelen. Maar er lopen ook honden die er wat verwaarloosd uitzien en geen baasje hebben. Tot nu toe zijn er geen echte incidenten geweest. Wel eentje van een hond die naast zijn baas op de bank zit en het nodig vindt om daar van af te springen om op Monti af te rennen.

Bij de haven lopen we langs houten schuurtjes waar oudere mannen vishaken aan een lijn zitten te knopen. Ook zitten er twee mannen groene plastic mandjes in elkaar te zetten. Die zijn er om octopussen mee te vangen. Ik loop duidelijk op grond waar ook vis wordt verhandeld want het stinkt er behoorlijk. Eigenlijk vind ik de hele kustlijn hier sterk ruiken. Er zijn namelijk zoutbekkens die met eb droogvallen. Dan is het een soort moeras waar aan de zijkant witte drab zit. Dat ruikt zo sterk dat het slijmvlies in mijn neus en keel er op reageert. Maar de Duitsers hebben er geen last van dus houd ik het maar op mijn gevoeligheid. In ieder geval ruikt het hier in de oude vissershaven anders dan aan de westkust bij de kliffen.

Op vrijdag 1 november rijden de Duitsers door naar Spanje. Ik ga met Monti in de auto naar Tavira. Nelly heeft op internet een mooi hotel gevonden en zou graag willen weten of het zo mooi is als op internet staat. Tavira is een wat grotere stad met een historisch centrum en die ligt 14 kilometer hier vandaan richting de Spaanse grens. Ja, het is een mooi hotel met een prachtig zwembad aan de rand van Tavira. Maar niet echt op loopafstand van het oude centrum. Dus je hebt altijd een auto nodig en in het centrum is het betaald parkeren of je moet weer 8 minuten buiten de parkeergrens een plek zien te vinden. Ik vind hem in ieder geval niet dus rijd naar de nodige informatie opgehaald te hebben door naar een camping in Tavira. Nou, daar word ik ook niet beter van. Een grote camping met weinig schaduw en heel veel grote campers. Nee, dan verkies is de plek die ik heb op de overvolle camping in Fuseta want daar sta ik onder bomen en zonder directe buren naast me. Ook zit ik in Fuseta om de hoek van het centrum en 200 meter van het strand. Terug naar de camping maar eerst nog even naar het dorp Santa Lucia. Een heel dorp van grote luxe witte huizen voor vakantiegangers. Ik rijd er door en voel de ongelijkheid hoe de eigen Portugese bevolking woont in kleine huisjes in smalle straten en de rijke toeristen die hier komen huren grote luxe villa’s. Voornamelijk Portugese auto’s zie ik rijden en wat Engelsen. Geld maakt niet gelukkig, is een gezegde maar als je het hebt dan kun je hier een prachtig huis huren en naar het lange witte strand lopen. Heb je geen geld, dan heb je hier niks te zoeken. Dus terug naar de camping waar Monti naar rust verlangt.

Ik heb soms het gevoel dat ik met een klein kind op reis ben die ’s middags een dutje moet doen na een ochtend op pad geweest te zijn. Maar een prima kans voor mij op er even alleen op uit te trekken. Even alleen het vissersdorp Fuseta in, door smalle straten lopen en dan kom ik op een heuvel bij een witte kerk en een prachtige begraafplaats. Zo schoon en goed onderhouden deze begraafplaats is, dat zie je zo niet in Nederland. Er staan heel veel verse chrysanten bij de graven. Er zijn huisjes van familiegraven waar de kisten onder een kleed staan. De doden die daar in liggen zijn gebalsemd. In de muur is er een soort flatgebouw voor kisten. Er staan foto’s op de voorkant van wie er ligt. Ook staan er vazen met bloemen op een richel.

Daar staat een vrouw te bidden voor een hoog graf waar ik drie foto’s op zie: een oudere man, een oudere vrouw en een mooie jongere vrouw liggen hier. Met de vrouw die staat te bidden kom ik in gesprek. Het zijn haar ouders en haar zus die maar 52 jaar geworden is, die hier liggen. De Portugese vrouw die even oud is als ik, spreekt vloeiend Duits. Wat blijkt, ze heeft meer dan 25 jaar in Duitsland gewoond want haar man was daar gastarbeider. Toen hij 60 jaar werd, ging hij met pensioen en zijn ze terug gekeerd naar Fuseta waar zij geboren is. Nu is haar man helaas drie jaar geleden overleden. We lopen naar het graf waar hij ligt en daar krijg ik wat bijzonders van haar te horen.

Die graven, daar kan eigenlijk maar 1 kist in geschoven worden. Maar als ik vraag waar zij straks begraven wil worden dan zegt ze bij haar man. Maar daar passen toch geen twee kisten in dat graf? Wat blijkt, als een persoon drie jaar dood is dan mag in principe het graf geruimd worden. De man van deze vrouw ligt er al drie jaar. Maar mocht ze vandaag dood gaan dan wordt er eerst een test gedaan of het lichaam van de man die er al ligt, al geruimd mag worden. De beenderen worden verzameld en in een box gedaan. Dan mag zij in een nieuwe kist in dat graf geschoven worden en de box met beenderen van haar man mogen in datzelfde graf. Heel bijzonder vind ik dit en volgens mij is dit in Nederland zeker niet toegestaan. Nu snap ik ook dat in het graf van haar ouders haar zus mocht komen te liggen. Maar deze vrouw wil graag bij haar man komen te liggen. Haar liefde reikt over het leven heen tot in de dood.

Met deze Portugese vrouw kom ik nog meer aan de praat. Ze vertelt dat ze een tweede huisje hier in het centrum heeft dat ze verhuurt om nog aan wat extra inkomsten te komen. Of ik het wil zien? Zeker want misschien is het wel wat voor Nelly en haar man Louis. We lopen door de smalle straten van Fuseta en in het centrum wijst ze het huis aan waar ze zelf nu woont. Een huis helemaal blauw van de geglazuurde tegels. Dan lopen we naar het huisje dat van haar ouders was en waar zij geboren is. Een poppenhuisje want het is echt smal. We gaan naar binnen en dan kijk ik toch mijn ogen uit. De woonkamer is wel erg klein en smal maar achter is nog een heel gedeelte. Een keuken, groter dan wat ik thuis heb. Een badkamer, binnenplaatsje en slaapkamer. Dan via een witte marmeren trap naar boven waar twee slaapkamers en nog een ruime een badkamer is. Ook weer met twee balkons. Dan via een buitentrap naar de derde laag waar een groot dakterras is en een mooi uitzicht op de witte huizen van het oude centrum. Een plaatje is het, zo mooi onderhouden en kraakfris. Dus kom maar op wie hier heen wil. Ze stelt me voor dat ik het in de wintermaanden mag huren van haar. Gewoon vliegen naar Faro, een taxi voor de 25 kilometer naar Fuseta en dan een heel klein autotootje huren. Zo kun je de wintermaanden door komen. En de prijs? Ik durf het niet te schrijven maar all-in, een compleet huis met wasmachine en tv. Als iemand echt interesse heeft dan mag die me schrijven want de prijs is speciaal voor mij en mijn vrienden gemaakt.

We lopen samen naar de camping waar de vrouw, Emanuela heet ze, mijn kleine Eriba bewonderd. Ze is niet bang voor Monti en die springt vrolijk tegen haar op. Morgen is het Allerzielen. Dan is er eerst een kerkdienst en een processie naar de prachtige begraafplaats. Daarna ga ik haar thuis ophalen en gaan we samen lunchen in een visrestaurant. Monti heeft dan even caravanarrest. Toch een heel bijzondere ontmoeting op het Friedhof = kerkhof van Fuzata. Toch typisch weer iets voor mij om op zo’n contact in te gaan.

Tijdens ons etentje in een Portugees visrestaurant komen we in gesprek over de jaren dat ze met haar man in Duitsland wonden. Zij was 19 jaar toen hun kind werd geboren. Toen het kind drie jaar was, werd haar man geronseld om in Duitsland in een alluminium fabriek te komen werken. Een jaar lang is ze alleen bij haar ouders blijven wonen. Zijn contract werd verlengd en zij mocht overkomen met het kind naar Duitsland. Bijna 30 jaar hebben ze daar gewoond en de zoon is inmiddels met een Duitse vrouw getrouwd en ook zij hebben daar nu kinderen. Het waren zware jaren vertelt ze me. Van het inkomen van haar man konden ze nauwelijks rondkomen en daarom zocht zij werk. Eerst als poetsvrouw en daarna kreeg ze een kantine onder haar hoede. Daar heeft ze 28 jaar gewerkt. Hoe ze terug kijkt op haar Duitse jaren als gastarbeiders? Zware jaren en ze werden nooit echt geaccepteerd. Er waren daar veel Spanjaarden en Portugesen aan het werk maar de integratie was er niet echt. Veel Portugesen zijn dan ook terug gekeerd naar Portugal. Nee, ze zou het niet overdoen maar toen wisten ze niet beter en in dit arme vissersdorp Fuseta was te weinig toekomst voor ze. Nu maakt Emanuela een welvarende indruk. Een vrouw van mijn leeftijd, een echte aanpakker met stevige uitstraling. Niet echt Portugees ervaar ik, gehard door de Duitse jaren. We hebben een heel goede klik met elkaar, herkennen blijkbaar wat in elkaar hoewel we 180 graden anders in het leven staan. Ik vlieg er op uit en zwerf rond, zij geniet van haar huizen die in optima vorm zijn.

Na de lunch gaan we samen terug naar de camping om Monti op te halen. Dan lopen we het dorp weer in om op de boulevard een koffie op een terras te gaan drinken. Daar lopen toch meer honden dan ik goed is voor Monti en die zet het dan ook geregeld op een blaffen. Terug naar de camping want zo komt ze weer in de stress. Tja, ik moet me nou eenmaal aanpassen aan wat zij aankan. Morgen zien we elkaar weer want dan ga ik mee dansen in de Kino, een soort buurthuis, schuin tegenover haar huis. Die uitdaging wil ik wel aangaan.

Op zondag 3 november zit ik al om 08.15 uur in de auto met Monti om naar het dorp Moncarapacho te rijden. Dit dorp ligt circa 6 kilometer ten noorden van Fuseta. Daar is op de eerste zondag van de maand een Gipsy Market. Marktlui komen samen met hun waar op een groot terrein aan de rand van het dorp. Omdat ik vroeg ben, is er nog een parkeerplaats vrij bij het kerkhof. Nou die plek kan ik in ieder geval terug vinden. Monti is bij me en als we het terrein oplopen dan staan veel marktkooplui nog hu waren uit te stallen. Vooral veel textiel zie ik, beddengoed, kleden, maar ook potten en pannen. Eindeloze rijen van waar waar voornamelijk de lokale bevolking uit de streek op af komt. Monti gedraagt zich voorbeeldig en zo struinen we ruim een half uur over de markt. Dan zet ze het op een hoog piepen alsof ze een konijn of eekhoorn ziet. Ik zie nog niks maar zij heeft ze al geroken. Om de hoek zie ik de dieren in kooien staan. Nou die hoek slaan we maar over en ik leid haar de andere kant op zodat ze tot rust kan komen. Nee, een konijntje wordt er vanmorgen niet voor haar gekocht. Wel een aantal souvenirs die hier in prijs drie keer zo laag zijn als in de souvenirwinkels.

Terug naar de camping want het wordt warmer, 22 graden en het wordt drukker op de paden. Even een rustmoment voor ons beiden en zowaar val ik in slaap. Dit is me in de afgelopen twee maanden niet overkomen maar ik slaap zeker een uur. Als ik wakker word dan zie ik een camper naast me staan met de ingang naar mijn caravan. Nee maar, er staat een hondenwaterbak en een hondenlijn. Dit is nou niet echt handig om een hond recht voor mijn deur te hebben op nog geen 10 meter afstand. De buren aan de andere kant vraag ik me even te helpen om een windscherm tussen de twee bomen neer te zetten. Zij hebben er alle begrip voor dat ik een scherm voor Monti ga opzetten want ze hebben al gezien dat ze wat ontregeld raakt als er straathonden op de camping lopen. Eigenlijk een beetje zielig want die worden door de overbuurman met een stok weg gejaagd. Nou Monti jaagt ze op haar manier weg, met een luide blaf.

Even een wandeling met Monti langs het strand en dan omkleden om naar het dansfestijn in de Kino te gaan. Daar aangekomen zie ik vele danslustigen op Portugese muziek dansen. Er zijn meer vrouwen dan mannen en de vrouwen dansen ook met elkaar. De leeftijd van de aanwezigen schat ik boven de 60 jaar. Ik vind Emanuela met twee vriendinnen en hun man en schuif bij ze aan. Een van de mannen blijkt wat Engels te spreken maar hij is niet danslustig. Zijn vrouw vraagt mij ten dans en het leuke is dan dat er gezien wordt dat je kunt dansen. Dus de volgende dans komt een kleine Portugese man me halen. Oef, wat drukt hij me strak tegen zich aan. Ik trek wat ongemakkelijke gezichten naar ons groepje en die lachen me toe. ‘Tja, jij bent ook zo dun, hij moest je wel stevig vasthouden’, was de opmerking van Emanuela. De volgende man is wat zweterig maar hij danst zo licht als een veertje en we zwieren op de dansvloer rond. En zo vermaak ik me een uur en vraag zelfs nog de vrouw van dat veertje om met me te dansen. Zo leuk om met een klein, oud Portugees vrouwtje te dansen en geen woord te kunnen wisselen. Maar we hebben pret met elkaar en na anderhalf uur opgenomen te zijn in de groep, ga ik weer terug naar de camping waar Monti rustig heeft liggen slapen.

De nieuwe Engelse buren zijn nog niet terug en ik maak een heerlijke zalmsalade. Nu schrijf ik het blog en ga het plaatsen. Op 30 oktober ben ik hier in Fuseta gekomen en had als eerste indruk dat ik hier geen twee dagen wilde blijven. Nu heb ik mijn draai hier gevonden en kan nog wel een paar dagen blijven. Maar dat ga ik toch niet doen want ik wil nog graag terug naar de zuidwestkust. Morgen blijf ik nog en ga ik naar de plaats Olhao, een oude havenplaats richting Faro. Ik ga me instellen op vertrekken op dinsdag. Of terug naar Albufeira of naar Lagos. Welke plaats het wordt, beslis ik morgenavond.

Dit is een lang blog geworden maar er is ook veel gebeurd. Heel gezellige dagen heb ik hier gehad en Fuseta ben ik gaan waarderen. Ik had meer een luxe badplaats verwacht zoals ik ze in Kroatie vorig jaar gezien heb maar dit is hier een oude vissersplaats waar het toerisme wel reuring en geld heeft gebracht maar waar het zeker niet mondain is. Eenvoud, gezellig, sfeer, dat kun je hier vinden. Maar de uitstraling is nog wel wat armoedig. Ach, alles went, dat merk ik deze dagen. Sfeer is belangrijker dan een mooie boulevard met palmbomen.

Sibilla, ik ben op zoek naar de blauwe tegeltjes.
Wordt vervolgd vanuit zuidwest Algarve.