Blog 1: Eerste tien dagen Frankrijk, drie campings

Blog 1. Eerste tien dagen Frankrijk: Orvillers-Sorel; Chateauroux; Aubazine Op zondagochtend 1 september word ik om 07.30 uur uitgezwaaid door Nelly. Het was vroeg opstaan voor haar en dat heb ik dan ook zeer gewaardeerd. Een lange rit wordt het vandaag naar de camping de Sore in het dorpOrvillers-Sorell.

Onderweg stop ik twee keer om te tanken en het valt me op hoe smerig de plaatsen zijn bij de tankstations. De urinegeur ruik je zodra je de auto open doet en er liggen zelfs plastic zakken afval langs de weg. Nu valt het me ook op dat er zoveel vrachtwagens een plek proberen te vinden om te stoppen maar dat de stopplekken overvol zijn. Zelfs voor mij is er geen plek bij de eerste stop en ik zet de auto en caravan dan ook dwars voor drie vrachtwagens. Ik blijf in de buurt om Monti uit te laten en de auto in de gaten te houden. Het eerste avontuur begint op de tolweg. Er op komen is geen probleem maar er af gaan wel. Ik doe de Master card in de gleuf om te betalen maar die wordt weer uitgespuugd. Dan maar op de knop gedrukt. Ja mevrouw, u staat in de rij voor de credit card. Maar waar is mijn credit card? Die houd ik gescheiden van mijn master card. Inmiddels staan er drie auto’s achter me dus omkeren is geen optie. Nogmaals op de knop gedrukt omdat ik mijn credit card niet kan vinden in die overvolle handtas. Er gaat iemand komen om me te helpen want ik kan wel contant betalen. Maar dan vind ik mijn credit card, weggestopt in mijn rijbewijs hoesje. De eerste hobbel van tien minuten een rij ophouden, is genomen, dit gebeurt me niet meer op de tolweg. Op naar Orvillers-Sorel naar camping de Sorel. Daar aangekomen kan ik zelf een plekje vinden want de administratie is nog niet open. Nu moet je weten dat twee en een half jaar geleden ik in Frankrijk op een camping in Neufchatel stond en daar kwam een Fransman naast me staan met ook een kleine Eriba caravan. We hebben toen samen wat uren en dagen opgetrokken en samen gekookt en gegeten. Een Fransman is geen Nederlander en ik had toen al gauw door dat het tempo van de dag anders was dan ik gewend ben. Maar goed, ik pastte me aan en om 12.00 uur werd er warm gegeten. Een paar dagen uit mijn comfort zone, dat kan geen kwaad en ik heb ook deze reis geen haast. Al lang leuk dat ik twee dagen welkom geheten word in Frankrijk door een echte Fransman. Maar of het dit keer een succes zal worden, daar krijg ik twijfels bij als ik op de mail lees dat hij een probleem met honden heeft. De Fransman is net voor mij aangekomen op camping en ik herken zijn oude grijze Volvo. Hij zou een klein tentje mee nemen om te overnachten maar ik zie hem pootjes uitdraaien van een super glimmende grote Hobby caravan. Hier klopt iets niet. Maar goed, leuk om hem te zien maar als hij Monti ziet dan maakt hij gelijk afwerende gebaren. Geen hond in zijn buurt, svp. Monti zet het gelijk op een blaffen als de Fransman een stap achteruit doet en zijn armen zwaaiend in de lucht. Nu is het zo dat ik onderweg Monti uitliet met twee lijnen: eentje aan haar martingale halsband en eentje aan haar blauwe sporttuigje. Op dit moment van kennismaken heeft ze slechts 1 lijn aan, enkel aan het blauwe tuigje. Ik bedenk dat ik haar harnasje beter aan kan doen en loop naar de caravan om het te pakken. Dan gebeurt het. In een mum gaat Monti achteruit en wurmt zich uit haar blauwe tuigje, trekt het over de brede martingale halsband en foetsie, ze loopt los en neemt de benen. Haar en mijn avontuur tegemoet. Nog geen tien minuten op de camping en ze is er vandoor. Mijn hart staat stil en wat doet de Fransman? Hij maakt een gebaar met zijn arm en zegt op z’n Frans, “prima, die is weg”. Ik kijk hem verbaasd aan maar het is duidelijk dat hij het meent. “I hate dogs”, is zijn commentaar. Tja, dit weerzien zal dus anders verlopen dan we verwacht hadden. Ik raad hem aan niet mee te gaan zoeken want het is duidelijk dat er geen sympathie van hem naar Monti is. Ik loop de kant op waar ik haar naar toe zag rennen en roep. Maar geen Monti. Even tot rust komen en bij de caravan blijven, ik vertrouw er op dat onze verbinding inmiddels sterk genoeg is dat ze terug komt. Maar niets is zeker want ze heeft een aantal uren in de bench in de auto door gebracht. Na tien minuten loop ik richting een hek van de camping en klauter er langs. Net als ik aan de andere kant sta, komt ze aangerend en blijft voor het hek staan. Ze kijkt me aan met een gezicht van, wat ga jij daar doen? Dus ik terug langs het hek en hurk en zeg rustig haar naam. Ja, ze komt naar me toe en laat zich aanlijnen en kroelen. “Goed zo meisje”, zeg ik geruststellend. “Mooi dat je me komt halen. Maar dit mag niet meer gebeuren”. Bij de caravan doe ik haar Ruffwear harnasje aan en leg haar aan een lange lijn. Vanaf dat moment is er geen sfeer van mij naar de Fransman en de Fransman naar Monti. Ik zie hem geregeld dreigend kijken en zelfs met een koekepan zwaaien. Na twee nachten vertrekt hij van de camping en ik blijf nog een dag extra staan om tot rust te komen. Je ziet maar weer hoe een hondje tussen volwassenen kan komen te staan en een sfeer kan bepalen. Gelukkig stond er een Nederlands koppel vlak bij ons en die man was dol op Monti. Daar loop ik dan ook even langs om wat positieve energie te voelen. Monti reageert daar allerleukst en laat zich graag kroelen. Er zijn dus hondenhaters en hondenliefhebbers, dat is duidelijk. En de Fransman? Die zal ik in de toekomst niet meer zien, dat is duidelijk.

Na de eerste drie nachten rijd ik op woensdag 3 september door naar camping Le Rochat de Belle Isle in Chateauroux. Een goede tip van de Fransman want hier is het rustig en er is een prachtig park net buiten de camping om te wandelen. Drie nachten betaal ik vooruit want tot nog toe heeft Monti nog niet willen eten. Ik houd het op stressdarmen maar ik heb even contact met de trainer Marlies van Canis Cunerae in Rhenen. Zij kent Monti goed en geeft per Messenger wat advies. Rust is nu het belangrijkste, dus verplicht slapen Monti. Even niks bijzonders op de camping. Wandelen, rusten en wat rondkijken. Daar staat een apart Engels koppel van mijn leeftijd met een oude groene camper waar plantjes voor de voorruit staan. Hij is een ouwe marine man met de nodige tattoos over zijn lijf. Zij heeft een fleurige rode roos op haar rechter onderbeen getatoeerd. Ouwe hippies zo te zien. Maar de klik is er want ik ben ook nog zo’n flower-power girl die in Amsterdam liep te demonstreren tegen de kernwapens en de Vietnamoorlog. Maar tattoos zijn niet aan mij besteed. Naast me komt een Schots koppel staan met een super de luxe camper. Al snel staan we met z’n vijven te kletsen over o.a. de Brexit. Nee Schotten blijven in Europa en deze Engelsen hebben tegen de Brexit gestemd. Er zijn hier trouwens veel Engelsen, veelal oudere echtparen die wat langer door Europa trekken. De Engelsen is duidelijk ander publiek dan de Fransen die bij ons in de buurt staan. Er staan een paar grote luxe caravans, Tabbert en Fendt, en grote bestelbussen. Zo te zien zijn het families die langer op de camping staan en vanuit hier werken. De mannen hebben ladders op een kleine bestelwagen. Glazenwassers? Dakdekkers? Dan is er een incident met een klein hondje, een chichuawa of iets dergelijks. Dat hondje zit de hele dag aan een stalen ketting en er staat een klein houten huisje bij hem. Van wie dat hondje is, dat weten we niet maar al de hele ochtend kijkt er niemand naar dat hondje om. Dus ik geef het water en wat kleine brokjes van Monti. Arm beestje, het zit onder de klitten en is duidelijk niet iemands lievelingsdier. Maar het is mak en laat zich door me aanhalen. Maar als ik weg ga dan gaat ze hoog keffen en de Engelsen die er vlakbij zijn hebben geen rust meer. Zij, Pauline gaat geregeld bij het hondje kijken en wat aandacht geven. Dan komt ze me ineens bij de caravan vragen mee te komen want er zijn Fransen die kwaad zijn. Het hondje is van hun en ze zijn nu kwaad op haar omdat ze gezegd had dat het hondje zo zielig was. Ze spreekt ietsjes Frans maar te weinig om een gesprek te voeren. De fransen spreken geen woord Engels en dan sta ik te tolken tussen Frans en Engels. Nou heb ik dat twee dagen met de Fransman gedaan dus dat komt goed van pas. In mijn beste Frans leg ik uit dat de Engelse vrouw en ik ons zorgen maakten om het hondje enz. Om een verhaal kort te maken er werd gesust en het hondje verplaatst. Ja dit zijn felle Fransen zeg ik nog tegen Pauline, daar kun je beter geen ruzie mee hebben. We komen tot de conclusie dat het Travellers zijn, waarschijnlijk Roma trekkers. Maar niks mis met de mensen want we nemen in harmonie afscheid. Alleen heeft de oudste man zijn oog op mij laten vallen. Vrouw alleen? Ik vind je aantrekkelijk en wil wel een schuivertje. Hij blijkt 49 jaar te zijn en zijn zoon is de leeftijd van mijn schoonzonen. Er huppelen drie kleine kindertjes bij de caravan. Oma en moeder zijn de hele dag aan het poetsen en de mannen rijden met een dikke zwarte mercedes geregeld de camping af. Het raampje wordt open gedraaid als ze me zien lopen en de flirt vliegt naar buiten. Nee, ik heb geen interesse in een campingschandaal met een aantrekkelijke Traveller. Ik zie moeders al met de koekepan achter mij aan komen. Dus allez mannen, travaillez, un homme doit travailler et pas de flirt!

Vlak naast de camping ligt een groot park, ooit aangelegd door een burgemeester. Een prachtig natuurgebied rond een meer. Van af de camping kun je door het park naar het centrum van Chateauroux lopen en niet iets verder naar het grote kasteel. Dit heb ik enkel van de buitenkant kunnen bewonderen. De straten zijn flink hellend in Chateauroux, een aangename middelgrote stad met veel groen en bloemen. Morgen, zaterdag 7 september rijd ik 357 km verder naar de camping in Aubazine. Ook een tip van de Fransman want het blijkt dat de omgeving daar prachtig is en er een oude abdij ligt. Vandaag genoeg gewandeld met Monti. Door het park gaat prima maar in de stad is ze nog wat schrikachtig en blafferig. Komt vast goed. De eerste week zit er bijna op, de dagen vliegen om en de nachten zijn lang om te slapen. Twee dingen mis is: mijn donzen dekbed en een elektrisch snoer voor de koelbox. De nachten zijn kouder dan ik had verwacht en gelukkig kan de koelbox nog buiten staan want het regent nog niet. Een snoer is vast ergens te kopen en in bed neem ik maar een extra fleece deken.

Aubazine, een klein oud dorp vlakbij Brive en Tulle in de streek Corrèze. De Corrèze is de rivier die hier door stroomt. De Campeole de Courioux ligt 400 m hoger dan het dorp Aubazine. Met een smalle steile weg rijd ik rustig via haarspeldbochten omhoog en hoop geen snelle dalers tegen te komen. Dan rijd ik over een lange lage brug over een groot meer en zie borden voor een 18 holes golfbaan en de camping. Groen en mooi en rustig is het hier. Dat zal in de zomer vast wel anders zijn want ik zie een grote parkeerplaats. Ik rijd een viersterren camping op waar ik een comfortabele ruime plek zoek, weg van de weinige andere kampeerders. Rust en kalmte protocol is ingetreden voor de kleine blaffer. Ik had het naar mijn zin met de Engelsen maar Monti werd te onrustig door de vele prikkels. Dus minstens een dag terug naar af, zij slapen en ik lezen. Maar na driekwartdag slapen wordt er weer gewandeld. Prachtig, prachtig, prachtig is het hier. Dit kadootje heb ik dan tenminste nog van de Fransman want zelf zou ik nooit op deze camping gekomen zijn. Zo’n mooie, ruime camping met super sanitair heb ik lang niet gezien. De omgeving is ook prachtig en de ochtenden starten we met wandelen bij het meer. In principe ben ik van plan om hier twee nachten te blijven maar ik stel mijn schema gelijk bij. Hier ga ik zeker vijf nachten blijven. De nieuwe zonneluifel wordt opgezet, het windscherm schermt een kant af, het kookmeubel wordt uit de auto gehaald, de stoelen en de grote tafel. Deze plek wordt een paar dagen ons thuis. Nog even een duik in het prachtige diepe zwembad met kraakhelder water. Monti mag niet mee door het hek en ik bind haar vast aan een paal bij de zonnebedden buiten het hek. Blaf, blaf, wat ga jij doen? Even opfrissen, dan naar Monti terug en opdrogen. Nog een keertje naar het water en de blaf blijft uit. Van de week nog eens doen en dan zal ze vast wel door hebben dat ik weer terug kom want de tas met handdoek laat ik bij haar staan. Wat een luxe zo’n zwembad op een camping en dat alles voor een nazomerprijs van €17,- per nacht. Lang leve de ACSI blauwe reductiekaart!

Nog even wat bijzonders over het zwemmen. Drie dagen en nachten had ik lage rugpijn, ik werd er zelfs ’s nachts van wakker. Toen ik op mijn rug ging zwemmen, toen kon ik mijn linker been niet uitdraaien. Knap, voelde ik en dacht het zelfs te horen. Ik schrok er even van maar vanaf dat moment is mijn rugpijn over. Mijn therapeut Willem kent deze kwaal van me en hij was er niet bij maar ik weet nu wat ik volgende keer moet doen: op mijn rug zwembewegingen maken! In het dorp Aubazine is op maandag alles gesloten. Enkel de Tourist Information is open. Na een bezoekje aan de oude Romaanse kerk stap ik daar binnen. De vrouw die er staat spreekt ook Nederlands. Ik wil de wandeling naar het Canal des Moines, gaan lopen maar kan de startplek niet vinden. Ik was blijkbaar te ver gelopen maar op het verkeerde pad zag ik een mooie kapel verscholen van de Grieks Orthodoxe kerk. Als er geen bordje had gestaan, dan was ik er langs gelopen. Nu dus omhoog het pad op naar het kanaal dat monniken in vroegere jaren gegraven hebben om Aubazine van water te voorzien. De vrouw van de Tourist Information benadrukt tot twee keer toe dat het niet toegestaan is om daar met een hond te lopen. De paden zijn smal en stel dat de hond je het ravijn in trekt. Ook zouden er slangen in het water gesignaleerd zijn. De doemdenker denk ik en ik zeg braaf dat ik mijn hondje wel op til. In het hoogseizoen kan ik me deze maatregel voorstellen maar hoeveel mensen zullen er vanmorgen op dit pad lopen? Monti is dubbel aangelijnd en ik houd haar kort. Eėn keertje til ik haar op als er twee snelheidsduivels aangerend komen vliegen. Dit smalle pad langs het aangelegde water heet kanaal maar is heel smal. Soms moet je er over een stappen, of over een rots klimmen. Een prachtig uitzicht heb je over het dal en het pad eindigt bij een waterpartij. Vandaar is het water naar beneden geleid. Kunstig hoe monniken in vorige eeuwen al zo strategische dachten en deze watertoevoer konden aanleggen. Zo konden ze menige belegering overleven. De abdij heb ik niet bezocht, dat is geen optie om Monti zo lang buiten vast te binden. Dat doe ik wel bij de kerk en de kapel. Bij het bezoek aan de Lidl in Tulle laat k haar in de auto. Het is vandaag niet zo warm en de auto staat in de schaduw. Maar het valt me op dat ze gaat blaffen als ik weg loop. Dit is nieuw gedrag dat ze laat zien. Of het nou in de auto is of bij of in de caravan, ze blaft als ze me weg ziet lopen. Tja, dat krijg je als je je baasje ziet staan. Een jaar geleden maakte het haar niks uit of ik er was of weg liep. Nu houdt ze me goed in de gaten. Dus het wegblijven probeer ik zo kort mogelijk te houden en ik prijs haar als ik terug kom. Dan is ze stil dus na ettele seconden of minuten bedaart ze wel. Afgelopen nacht was er een bijzonder moment. Ik werd om 03.00 uur wakker maar weet niet waarvan. In ieder geval ging Monti te keer richting de deur, ze gromde en blafte heftig. Ik dacht nog dat als er iemand met slechte bedoelingen voor de deur zou staan, die vast wel de benen genomen zou hebben. Maar ik deed het rolluik op en zag niemand staan. Ik houd het er op dat het de dief was die de vegetarische burger heeft gestolen. Ik weet inmiddels wie dat was, een kleine zwarte kat, vast nog een kitten. Die kwam vanavond aansluipen om uit de bak van Monti te eten en te drinken. Sttt, zei ik nog tegen het katje, wegwezen jij want als Monti je hoort dan ben je niet veilig. Monti lag al binnen te soezen en die is dit ontgaan. Maar ze zou de tent afbreken als ze de kat ziet. Zij heeft echt de pest aan katten en in Aubazine heeft ze een oranje kat de stuipen op het lijf gejaagd. Hoe en of dit gedrag er uit te trainen is, dat is voor mij een vraag. Morgen krijgen we hier een koelere dag, circa 22 graden en dan komen er een paar warme dagen aan van tegen de 30 graden. Ik bekijk nog wat ik doe. Of ik zoek verkoeling in het water of trek door naar de kust onder Bordeaux. Wat een luxe zo, geen haast te hebben want er zijn er nog 90 te gaan. Een koele dag tussendoor is best prettig om eens een stad te bezoeken. Brive, de grootste stad met een uitgebreid winkelcentrum werd me aanbevolen. Maar deze drukke stad met winkels die ik ook in Veenendaal zie, kan me niet bekoren. Er staat een immens grote Romaanse kerk in het centrum met torenhoge pilaren. De kerk wordt op dit moment verbouwd. Net zoals de Romaanse kerk in Aubazine vind ik het oude bouwwerk op zich mooier dan de binnenkant van de kerken. Monti heeft zich redelijk koest gehouden hoewel ze bij een kerk even buiten moet blijven en daar niet van gecharmeerd van is. Ik ga er maar vanuit dat ze zich niet zomaar mee laat nemen door een vreemde want ze zet al een keel op als iemand in de buurt komt. Ze wordt een echte waakhond, ook bij de caravan. Foto's komen nog via mijn mobiel. Nu werk ik op mijn laptop. Wordt vervolgd in Blog 2.