Sigulda, Araisi, Sovjet bunker in Skalupe,Letland

Blog 13: Sigulda; dorp Ãraisi in National Parc Gauja; Sovjetbunker in Skalupe bij Ligatne

Donderdag 26 mei 2016
Als ik wakker word dan voel ik al dat het weer omgedraaid is. Het is tamelijk koel in de caravan en buiten is het maar 12 graden en klammig. Wat een verschil met gisteren toen ik in de kajak op de Gauja rivier zat. Vandaag zal ik geen zonnebrandcrème nodig hebben en hopelijk ook geen parapluie. Wel haal ik mijn thermo lange onderbroek uit het kastje en een warm fleece vest. Op kou kan ik me kleden. Ik start de dag heel rustig en blijf tot 10.00 uur lezen over de stad Sigulda waar ik vandaag wil gaan kijken. Maar eerst schrijf ik naar de Facebook community van ANWB over de mooie camping Apalkalns waar ik nu verblijf. Een aanrader voor de ANWB om deze camping in Letland in de gids op te nemen.

ik voel geen haast om te vertrekken en besluit om vandaag mijn fiets niet mee te nemen. Het is me te fris om met twaalf graden te gaan fietsen.

Tegen enen vertrek ik met de auto en de Garmin naar Sigulda. In de gids is dit een van de meest aantrekkelijke plaatsen van Letland. Ik zal het gaan zien. Omdat ik geen plattegrond van de stad heb, rijd ik eerst naar de Tourist Office. Daar staat een jonge vlotte vent die vloeiend Engels spreekt. Hij tipt me wat ik op een lange middag in Sigulda niet zou mogen missen. Als eerste wijst hij het oude kasteel van Sigulda aan. Hij raadt aan om de auto mee te nemen want daar is ook een gratis parkeerplek. Als ik naar de aangewezen plek rijd, valt me al gelijk op dat Sigulda brede lanen heeft met veel bomen. Ik krijg een herbeleving van een andere plaats waar ik al geweest ben. Even denk ik na en dan komt Druskininkai in Litouwen bij me naar boven. Dat is die plaats waar de Russen (en ik) gingen kuren. Sigulda is de plaats waar de rijke Russen uit Riga kwamen om te relaxen in de bossen en parken. Die ontspannen sfeer hangt hier nog in de brede, goed verzorgde straten en lanen. De stad is ruim opgezet en er is een station met een rechtstreekse verbinding naar Riga. De stad ademt welstand uit maar wat ik mis is een gezellige stadskern. De afstanden zijn groot en omdat het koud is geef ik de voorkeur aan mijn warme auto en niet om in die lange lanen te gaan lopen.

Het oude kasteel Sigulda heeft een mooie toegangslaan met allemaal gekleurde viooltjes. Een vrolijke binnenkomst is het. Er staat een fraai pand, meer een rijk landhuis dan kasteel. Maar daarachter ligt het oude kasteel, eigenlijk net als in Cesis meer een ruïne. Ik word allerhartelijkst ontvangen door een jongeman in klederdracht en omdat ik aangeef de vijfenzestig jaar al overschreden te hebben hoef ik maar 1 euro te betalen. Dat is niet veel bedenk ik me, wat is daarvoor te zien? Ik zie mooi gerestaureerde oude kasteelmuren. Hier zijn ze met grijze stenen en grijs metselwerk gerestaureerd. Dit is nou precies wat ik bedoelde met de opmerking over de restauratie in Cesis. Daar zijn rode bakstenen gebruikt die erg afsteken tegen de grijze oude stenen. Er is een heel grote binnenplaats waar mannen bezig zijn om een podium op te knappen. Er staan veel rijen met banken, blijkbaar gaan de zomerconcerten en de operavoorstellingen weer komen. Het oude kasteel is er klaar voor.

Achter het podium is een oude toren waar bovenop een houten uitkijkpunt gemaakt is. Er is zowaar een kleine lift in en ik laat me naar de vijfde verdieping brengen. Een schitterend uitzicht heb ik hier op het National Parc Gauja. Er komt juist een cabine van de kabelbaan aan. De jongeman van de Tourist Office gaf aan dat de twaalf euro die je moet betalen voor dat ritje heen en weer met de kabelbaan niet in verhouding is met wat je te zien krijgt. Vanuit de torens van dit oude kasteel is er ook veel te zien volgens hem. Aan de andere kant van de toren is de uitkijk op de beroemde Turaida burcht. Dat zijn de foto’s van die rood bakstenen ronde toren. Lopend ga ik de vijf verdiepingen weer naar beneden en daar hangen nog plaquettes met wat informatie over dit Middeleeuwse kasteel. Het is een ruïne maar ik krijg toch het gevoel of ik in een oud kasteel loop. Ik vind het mooi en geef bij het weggaan aan dat de prijs zeker meer dan 1 euro waard is.

Waar nu naar toe? Naar de kabelbaan of de Turaida burcht? Ik typ op de Garmin de straat van de Turaida burcht in en rijd over een helling van 11% naar beneden naar de rivier de Gauja. Dan nog zo’n zeven kilometer verder maar ik kan niet met de auto bij het kasteel komen. Daar is een grote parkeerplaats en ik denk te gaan parkeren maar er komt gelijk een vrouw naar me toe omdat het hier geen vrij parkeren is. Hoe ver is het dan naar het kasteel? Tien minuten naar boven lopen, geeft ze aan. Dan vraag ik me af: wil ik dit wel? Ik heb net een prachtige ruïne gezien en afgelopen tijd al zoveel moois, wil ik in deze kou van 14 graden tien minuten klimmen naar een top voor nog een kasteel? ‘Blijf bij mijn gevoel’, zeg ik tegen me zelf en ik laat die mevrouw weten dat ik verder rijd. Dan maar attractie nummer 1 van Sigulda gemist. Ik rijd terug naar het centrum en ga op een parkeerplaats in de ANWB gids wat lezen. Ik zie dat er op de terugweg naar Cesis een klein dorp is dat de moeite waard is om te bezoeken: Ãraisi. Het wordt geschreven met een golfje op de hoofdletter A en een golfje boven op de s. Maar mijn pc heeft het symbool van dat golfje op de s er niet in zitten, dus bedenk die er maar bij.

Tegen half vijf rijd ik terug richting Cesis en zodra ik de plaatsnaam Ãraisi zie, schiet ik van de A2 af. Mijn Garmin kent deze plaats niet maar ik was alert genoeg om de naam op tijd te zien. Nu rijd ik echt naar mooi platteland in het Gauja Parc. Glooiend landschap en wat kleine huizen. Dan kom ik bij een kruispunt waar aangegeven staat dat links de kerk is, rechts de windmolen en rechtdoor het archeologisch museum en de ruïne. Eerst ga ik links naar het kerkje dat aan een schitterend meer ligt. In het meer liggen houten huisjes op een landtong. Dit is een overblijfsel van een dorpje uit de 9’eeuw en deze houten huisjes zijn gerestaureerd en worden zorgvuldig als museumstuk bewaard. Een plaatje van een foto maak ik er van. Het kerkje ligt verhoogd en is van buiten zalmroze geschilderd en ziet er aantrekkelijk uit. Het is een Luthers Evangelische kerk, geeft een bronzen plaquette aan. De deur staat uitnodigend open en omdat ik nieuwsgierig ben of de kerk van binnen net zo mooi is als van buiten, ga ik naar binnen. Er wappert een witte vitrage voor de open deur en die schuif ik op zij. Dan gebeurt er iets dat ik nog nooit gehad heb in een kerk. Meestal loop ik de kerk wat in, kijk links, rechts, naar boven en loop dan door het gangpad naar voren. Nu sta ik achterin en durf niet naar voren te lopen. Ik krijg letterlijk een koude rilling over me en een beklemd gevoel. Een onaangename kerk vind ik het van binnen. Ik geloof niet in spoken en geesten maar ik ga gelijk weer naar buiten en ga snel de auto in.

Terug naar het kruispunt en door naar de windmolen. Ik rijd een onverharde weg op en rijd op glooiend terrein naar boven. Ja, daar zie ik hem staan en daarnaast een ooievaar op zijn of haar nest. Ik stap even uit om een foto te maken. Je weet dat mannetjes ooievaars net zo goed de jongen voeden als de vrouwtjes? Ze wisselen elkaar af en zodra de eieren uit gekomen zijn blijft de ouder op de rand van het nest staan om de jongen niet te pletten. Er zijn duidelijk jongen te voeden want ik zie geregeld de vogel wat voer op geven. Dan door naar de molen. Er staat een beschrijving bij en het blijkt dat deze molen al in 1852 is gebouwd naar Hollands model. Het is een windmolen die gebruikt is om graan te malen. Hij ziet er echt Hollands uit en ik vind het een prachtig exemplaar. Kijk maar naar de foto’s.

Maar er staat nog een bord met tekst en daar lees ik het volgende. Deze heuvel is vermaard vanwege de vele ophangingen die hier plaatsvonden. Toen de burcht er nog was, in vroegere eeuwen, was de kasteelheer meester. Maar de kerk ook en zij bepaalden hoe er met ongehoorzame burgers om gegaan moest worden: aan palen opgehangen als voorbeeld. De heel slechten en vrouwen werden onderste boven gehangen. Er was een schrikbewind in deze streek. Dit staat niet in de ANWB reisgids. Wat daar nog wel in staat is het volgende. In de kerk zou de dochter van de burgemeester levend in een muur gemetseld zijn. Dit had ik wel gelezen voordat ik de kerk in ben gegaan maar dat was niet het eerste waar ik aan dacht toen ik daar naar binnen ging. Misschien dat haar geest nog rondwaart in de kerk. Wie zal het zeggen maar dat ik me er niet prettig voelde, dat was duidelijk.

Ik rijd nog even naar de ruïne en de opgravingen, het archeologisch gedeelte. Ik heb hier geen toerist gezien maar toch zit er een juffrouw in een hok achter een ruitje naar me te kijken want ook hier moet betaald worden. Het is over vijven en ik besluit om terug te rijden naar Cesis. Dit dorp Ãraisi ligt er prachtig bij maar het heeft in het verleden een duistere kant gehad. Een kasteelheer en de kerk die heer en meester waren over de gewone burger. Op internet zal ik eens meer informatie over dit dorp zien te vinden want het is er echt prachtig.

Nog even in Cesis bij de supermarkt Maxima langs om eten te kopen voor vanavond en dan door naar de camping in Raiskums. Bij aankomst schijnt de zon volop en is het 16 graden. Kijken wat het morgen gaat worden.

Vrijdag 27 mei 2016
Vandaag neem ik een snipperdag. Gisteren in Sigulda merkte ik dat ik even vol genoeg was met kastelen en ruïnes dus vandaag ga ik luieren op de camping. In mijn korte broek en open shirt loop ik de hele dag hier wat te banjeren tussen de keuken, caravan, wc, het meer en mijn stoel. Wel was ik op deze zonnige dag mijn lichtblauwe spijkerbroek, mijn donkerblauwe korte broek en wat shirts en sokken. Lekker ouderwets met de hand in een bak warm water met biotex. Laat de zon maar de rest doen, ik heb vandaag geen haast. Ik loop wat rond en maak foto’s van de campingman (blauw shirt) die met nog een man een vlot aan het bouwen is om in het meer te leggen. Daar komt een trap aan en zo is het straks gemakkelijk om het water in en uit te kunnen. Er wordt hier hard gewerkt om de camping tip top te krijgen voordat het echte kampeerseizoen aanbreekt. Nu is het nog rustig, circa 6 campers/caravans staan er vandaag, verspreid over het terrein.

Er is een camper gekomen met twee vrouwen. Ze blijken uit Estland te komen. Een vrouw spreekt geen woord Engels, de ander ‘a little’. Ze vindt het toch leuk om wat met me te praten en ik ga duidelijk ‘SchoolEngels’ spreken. Beetje zoals ik ook in Vietnam deed: korte zinnen, makkelijke woorden. Ze komen uit Tartu in Estland. Ik vertel dat deze plaats ook in mijn programma zit. Een uur later komt ze naar me toe en vraagt of ik het leuk vind om haar te komen opzoeken als ik in Tartu ben. We gaan de caravan in en ik open de pc en mijn reisprogramma. Circa 2 juli gaat dat dan worden. Ze heet Rita en is masseuse in een Spa Resort in Tartu. Dat wordt straks me weer een middagje verwennen laten in Tartu. Ik krijg haar telefoonnummer en beloof haar te bellen zodra ik in de buurt ben. Zo zie je maar weer dat als je alleen reist er altijd mensen op je pad komen die het leuk vinden om wat met je te delen.

Gisterenavond ben ik met een nieuw boek begonnen: ‘Wat doen we met Fred’, geschreven door Tineke Beishuizen. Zeker geen boek voor onze WmjW-Leeskring maar wel een komisch boek om op de camping te lezen. Mocht je het hebben, kijk dan eens op bladzijden 138 en 139. Ik zit te schateren want ik herken deze situatie. De wc-rol valt uit de houder en rolt onder de wastafel door naar een hoek. Ze kruipt half onder de wastafel en kan er niet bij. Ze trekt aan de afgerolde rol maar die blijft liggen terwijl ze steeds meer papier in haar handen heeft. Dan spoelt ze dat stuk papier door de wc maar dat is natuurlijk veel te veel en spoelt niet weg. Komische situatie die me deed lachen.

Tussen de middag heb ik de inductie kookplaat buiten gezet en heb rauwe ham uitgebakken met tomaat en daar twee eieren op gedaan. Dat is toch zo lekker om buiten in het zonnetje een eitje te bakken. Vanavond heb ik zelfs niet gekookt maar enkel tomaat, radijs, komkommer en rode paprika gegeten. Als toetje stevige yoghurt met walnoten en honing. Ik ben vandaag dus lui en voel me lekker relaxed. Maar morgen ga ik er weer tegen aan. Ik heb namelijk wat bijzonders op TripAdvisor gevonden en dat ga ik doen. Dus op tijd slapen want ik ga er op de fiets heen. Zo’n 23 km heen en 23 km terug over voornamelijk onverharde wegen. Het wordt weer een uitdaging voor me. Kijken hoe ik morgenavond terug kom van die dag.

Zaterdag 28 mei 2016
Vanmorgen laat ik al om 08.45 uur de campingbaas weten dat ik met de fiets naar Ligatne en Skalupe vertrek. Hij geeft aan dat de weg erg slecht is om te fietsen en dat als ik vanavond terug kom ik ook wel mag bellen als ik bij de veerpont ben. Dit neem ik dankbaar aan en geef aan dat als de weg echt te slecht is, ik terug kom om de auto te halen. Dan fiets ik van de camping en na 100 meter ga ik rechtsaf een onverharde zandgrind weg op. Eigenlijk is de weg niet te fietsen met mijn zware e-bike. Mijn achterwiel glipt steeds weg in het grind of zachte zand. Hele stukken loop ik en ik heb mijn tanden er in gezet om in ieder geval de heenweg te fietsen. De onverharde weg is ruim 13 kilometer door het bos en ik doe er 1 uur en 3 kwartier over om bij de veerpont te komen. Van deze rit zal ik mijn bovenarmen meer voelen dan van de kajaktocht.

Bij de pont ben ik op zoek naar de veerman. Ik roep en roep en gelukkig begint er een aangelijnde hond te blaffen. De veerman komt naar buiten en voor 1 euro zet hij me de Gauja over. Dit is de pont waar ik een paar dagen geleden met de kajak geëindigd ben en vanwaar de campingbaas me heeft opgehaald. Vandaar dat ik weet dat de weg slecht is maar wel begaanbaar. Maar ik ga niemand aanraden om via deze weg met de fiets naar Ligatne te rijden. Aan de overkant van de Gauja moet ik zelfs een stuk lopen door rul zand. Als ik eenmaal weer fiets dan ben ik al ruim twee uur onderweg.

Om 12.00 uur word ik in Skalupe, een dorp dat onder Ligatne valt, verwacht voor een bijzondere excursie. Ik heb op TripAdvisor gezien dat daar een Secret Sovjet Bunker is die voor publiek is opengesteld. Hier is tussen 1970 en 1980 een groot ondergronds complex, 9 meter onder de grond, gebouwd waar 250 personen, waaronder hoge top Russische politici, gehuisvest konden worden als er een nucleaire ramp zou gebeuren. Vanaf 1985 is die bunker in gebruik geweest als communicatiecentrum voor de Russen. Waarom hier in dit natuurgebied zo’n groot Russisch ondergronds complex? En hoe kun je dat secret houden? Er zijn berekeningen gemaakt dat als er een bom op nucleaire bom op Riga zou vallen, de stuwdam daar zou breken en de rivier zou overstromen. De radioactiviteit zou met het water mee gevoerd worden. Vandaar dat deze locatie in de heuvels is gekozen want dit gebied ligt zo hoog dat het water hier niet kan komen.

Deze bunker had de functie om het communicatiecentrum te zijn met Cesis, Riga en Moskou. Deze bunker was dus top secret en kon geheim gehouden worden omdat er een dekmantel was. Boven de bunker werd namelijk een ‘Vacation Hotel’ gebouwd voor militairen die er even tussen uit moesten. Nu is het een herstellingsoord voor mensen die fysiek moeten rehabiliteren. Aan de buitenkant zie je hier dus niet wat er onder de grond allemaal zit. Die kernramp is er dus niet gekomen en nu is het bunkercomplex de laatste jaren opengesteld voor rondleidingen. Het is volledig zelfonderhoudend wat betreft water, stroom en verse lucht voorziening. Ik denk dat menige techneut hier likkebaardend rondkijkt naar alle instrumenten.

In de ANWB-reisgids staat deze Sovjet bunker niet vermeld. Langs de weg staat wel bewegwijzering maar toch is het complex lastig te vinden. 'Secret is eenmaal secret', zei de vrouw aan de balie. Maar ik ben er vandaag getuige van hoe de Sovjet bunker 9 meter onder de grond er uit ziet.

Gisterenavond heeft de campingbaas al gebeld en een plek voor de rondleiding voor me gereserveerd. Ik ben ruimschoots op tijd en koop een ticket voor € 8,-. Om 12.00 uur moet ik me melden in de centrale hal. Daar loopt het tegen twaalven behoorlijk vol. Ik sluit me aan bij een groep waar veel jonge vrouwen bij zijn en vraag of er iemand Engels spreekt. Het is namelijk vandaag nog niet mogelijk om een Engels sprekende gids te reserveren. Die werken pas in het hoogseizoen als er meer buitenlanders zich aanmelden voor de rondleiding. Dan komt er de gids, een vrouw die er ouderwets communistisch uitziet in haar kledij. Zwarte laarzen, lange grauwe rok, witte blouse en een onverstoorbaar gezicht. Inmiddels spreekt een man me aan die merkte dat ik Hollands ben. Hij is een landgenoot en reist ook alleen. We mogen van de gids niet bij deze groep aansluiten en worden terug naar de hal gestuurd. Ik heb er de pest in en wil eigenlijk niet weg maar er is geen ontkomen aan. Ik moet uit de groep en die man dus ook.

We lopen terug naar de hal en moeten met een groep jonge mannen mee. Zo te zien allemaal macho sporters en flink uit de kluiten gewassen. Er loopt nog wel een ouder koppel maar ik ben zo te zien een klein wijfie tussen al die bomen van kerels. Ik kom tot de oksels van menige man en versta er ook nog eens niks van wat de gids vertelt. Mijn humeur is bij de start van de rondleiding dan ook niet al te best. Dan vraag ik of er iemand is die voor ons kan vertalen. Een van de jongemannen maakt zich uit de groep los en komt bij ‘ons’ lopen. ‘Ons’ is dus: die andere Nederlander en ik. Het leuke is dat de groep denkt dat we samen zijn gekomen maar deze man is wel wat jonger dan ik, 49 jaar, en we zien er dacht ik niet als koppel uit. Maar goed, mijn humeur wordt al wat beter omdat die jongemannen wel heeeeel gezellig zijn. Het blijkt een groep vrienden te zijn die hier vandaag een bachelorsparty houden. Een van de knapen gaat half juni trouwen en dat moet even gevierd worden met zijn vrienden. Een stoere vent in wit hemd met stevige biceps en zo te zien komen velen geregeld in de sportschool. Ze worden steeds luidruchtiger en de gids is de grip op de groep kwijt. De jongemannen gedragen zich als dolle pubers, ze lachen en maken grappen. Eentje loopt er met een grote fles cola in zijn hand en om de beurt gaat die fles langs. De Nederlandse maat vermoedt al dat er alcohol door de cola zit. Dan vraagt een van die gozers of ik ook wat drinken wil. Ik reik mijn hand naar de cola fles maar hij haalt een fles rum uit zijn rugzak. Er kijken een stuk of vijf van die jonge kerels naar mij wat ik ga doen. Wat denk je? Ik pak de fles rum en neem er een slok uit. Dan krijg ik de cola en neem een slok cola. Ik kan dus niet meer stuk in de groep want dit hadden ze niet verwacht.

We lopen 9 meter onder de grond van de communicatiekamer, de telexkamer, de machinekamer naar de kamer van de hoogste Sovjetbaas, naar de douches, de ontspanningskamer waar nog een oude grammofoon staat. Het is echt te gek wat hier allemaal onder de grond is gebouwd. Op sommige plekken mogen we fotograferen, bv bij het beeld van Lenin maar op de meeste plekken mag niet gefotografeerd worden. Tja, ik versta de gids niet, zie niet alles en maak zo nu en dan een foto. Dan roept de clown van de groep steeds luid: ‘No photo, no photo’. Het is te gek hoe die dertigers zich als dolle pubers gedragen. Maar mijn humeur is 180 graden omgeslagen en de Nederlander die Rolf blijkt te heten en ik hebben het best naar ons zin.

Dan krijgen we nog een Sovjet lunch aangeboden: deegblaadjes met wat vlees er in en een klodder zure room en een glaasje limonade. Niet echt mijn smaak maar ik eet het wel op. Ik maak meerdere foto’s van de bacholor groep en enkele zal ik laten zien. De sfeer proef je op de foto’s.

Na twee uur rondleiding staan we weer boven in de hal van het revalidatie complex. Als er buiten geen bordje bunker op de muur had gestaan dan had k niet kunnen gissen naar wat hier onder de grond zit. Een aanrader voor allen die ooit in de buurt van Riga, Sigulda of Cesis komen.

Rolf en ik besluiten om de middag samen verder op te trekken. Het is inmiddels over tweeën De campingbaas heeft mij aangeraden om ook naar het Vienkoci Park in Augsligatne te gaan. Net aan de rand van Ligatne ligt het maar het is toch zeker 8,5 kilometer vanaf de bunker. Rolf stelt voor om mijn fiets nog even te laten staan en met zijn auto te gaan. Zo gezegd en gedaan, we gaan naar het park waar veel houten dieren in boomstammen zijn gemaakt. Dus niet er op gezet maar gesneden vanuit de boomstronk. Het park is op zich aardig, geaccidenteerd terrein en we brengen er een drie kwartier door. Nog even een Letse dagsoep op een terras en dan brengt Rolf me weer naar mijn fiets die nog bij de Sovjet bunker staat.

Dan fiets ik weer door Ligatne naar de veerpont over de Gauja en bel toch maar de campingbaas. Ik verheug me namelijk niet op nog eens een kleine twee uur ploeteren door zand en grind. Het is inmiddels al half zeven en ik voel dat het een lange dag is geweest. Ik ploeter nog wel drie kilometer door zand en grind tot een kruising en daar mag de e-bike in de auto. Wat een luxe dat ik opgehaald word. De laatste 11 kilometer mag ik ontspannen overbruggen.

Maar welke toerist van mijn leeftijd waagt het nou om helemaal naar Skalupe op de fiets te gaan? Ik heb er toch wel ruim 40 kilometer op zitten vandaag en zeker niet op gemakkelijk terrein. Een soort survival is het vandaag geweest maar ik voel me uiterst voldaan. Een prima dag, wat anders dan anders is het geweest. Morgen is het zondag, dan kan ik relaxen en ga ik de belevenissen van weer drie dagen plaatsen. Mijn laatste momenten wordt het hier in dit paradijs en dan ga ik maandag of dinsdag weer terug naar City Camping in Riga.

Zondag 29 mei 2016
Ik heb het goed gevoeld dat ik spierpijn over zou houden van de survival tocht van gisteren. Mijn rechter schouder, rug en nek zijn stijf. Vandaag ga ik me dus rustig houden op de camping en hooguit even naar Cesis. Tenminste als op zondag de winkelcentra open zijn want ik heb daar een aardappelschilmesje gekocht dat me goed bevalt en waar ik er nog eentje van wil aanschaffen.

Iemand heeft me gevraagd naar de levensstandaard hier in Letland. Nu weet ik niet wat de inkomsten zijn maar ik merk wel dat als ik boodschappen doe ik veel minder uitgeef dan in Nederland. Voor een halve liter kefir betaal ik €0,49. Ook is de benzineprijs hier een stuk lager. Een liter Euro 95 kost hier tussen de € 1,03 en €1,14. Ik had verwacht dat hier veel vis gegeten zou worden omdat er veel water is maar in de supermarkten zie ik voornamelijk vlees en met name varkensvlees liggen.

De zon schijnt, het belooft een mooie dag te worden met temperaturen niet boven de 24 graden. Prima weer om hier wat rond te lopen en te zitten. Het boek 'wat doen we nu met Fred' heb ik vandaag uit gelezen. Ook met de fiets even op en neer naar Cesis gegaan om nieuwe plastic slippers te kopen. Voor twee euro worden die van dertig euro vervangen. Nog geen half jaar oud, niks bijzonders mee gedaan en toch is hij bij de teen door gebroken. Op zondag zijn hier de grote winkels open maar de kleine detailhandel laat de winkels dicht.

Vanavond was ik de auto en terwijl ik dat doe word ik heel venijnig meerdere keren op mijn rug geprikt. De muggen gaan nu ook hier actief worden. Dus eerder de caravan in dan me lief is maar ik reageer zeer heftig op de prikken.

Vandaag was dus een rustige dag en morgen ga ik me opmaken voor Riga. Nog een paar dagen stilte voor de storm, oftewel Petersburg. Mijn energie nu dus goed verdelen zodat die vijf dagen ik goed actief kan zijn.

Wordt vervolgd vanuit Riga.