Blog 6, Van Nazaré naar Evora in Alentejo

Blog 6, Door van Nazaré aan de westkust naar Evora in de streek Alentejo

Wat me opvalt dat velen die reageren op de blogs, zelf in Portugal zijn geweest en goede herinneringen er aan hebben. Er komen vragen of ik naar Fatima ga, of dat ik weet dat er een kabellift is bij de rots in Nazaré, dat de mensen hier zo vriendelijk zijn, dat het verkeer lastig is te rijden. Door het lezen van mijn blogs komen oude herinneringen blijkbaar weer naar boven. Ik ben op een leeftijd dat het korte geheugen vermindert en als ik over een paar jaar mijn reisblogs terug lees dan zal ik vast me vaak afvragen of ik daar echt geweest ben. Daarom is het goed om nu dat wat me raakt op papier te zetten. Voor de volgers leuk om te lezen voor hun herinneringen en voor mij straks mijn herinnering als ik in het bejaardenhuis zit.

De regen was nog niet uitgeregend en ook op mijn laatste zondag in Nazaré komen de wolken tot uitbarsten. Eigenlijk wil ik een gekleurde was gaan draaien maar de kleren krijg ik vast niet aan de waslijn gedroogd. Er is wel een droger maar ik denk dat dit enkel voor mijn blauwe lange broek goed is als hij een maatje kleiner wordt. Dus gaat de was gewoon mee naar de volgende camping en wordt hij gedaan als de zon schijnt. Er liggen nog genoeg schone kleren in de vakken, bakken en tassen.

Voor degenen die ooit in Portugal geweest zijn, is het volgende geen nieuwtje maar voor degenen die hier nooit geweest zijn vast wel. Weet dat de Portugezen zoetekauwers zijn. Als ik aan taarten denk dan denk ik aan de Oostenrijkse Sachertorte. Maar als ik aan eiergebakjes denk, dan kan ik aan Portugal denken. De lekkerste taartjes in diverse smaken vind je hier in Portugal. De basis is eigeel. Ik zal even vertellen hoe dat komt. Vroeger werd eiwit gebruikt om wijn mee te klaren. Het eigeel dat overbleef werd aan de nonnen in de kloosters gegeven en die bakten daar hun eiercakes mee en maakten er lekkere desserts van. De nonnen werden steeds vernuftiger om taartjes te maken, beetje een soort competitie zoals wie de hoogste kerktoren in Italië heeft. Nu zijn het de bakkers die de recepten hebben om op basis van eigeel taartjes te maken. Sommige taartjes en dessert hebben nog leuke namen, zoals nonnenbuik, hemelse reuzel e.d. De kleine ronde bladerdeegbakjes gevuld met een soort custard kon ik zelfs in Frankrijk in Mollier-Plage bij de patisserie kopen. Nu weet ik niet of deze kleine taartjes ook in Nederland te koop zijn maar dat zou een verrijking zijn in ons assortiment. Knapperig bladerdeeg met zacht-zoete custardvulling. Nu heb ik kleine cocosmacroontjes gekocht in de supermarkt. Niet eens zo duur maar o zo heerlijk. Niet van die droge kokoskrengen die je bij ons koopt. Nee, zodra je een hap neemt dan proef je de zachte, zoete eiervulling met kokos vermengd. Hmmm, een hemelse lekkernij.

Mijn laatste zondag 20 oktober is de 50’dag dat ik onderweg ben op deze reis. Maar deze zondag is ook een ‘drama-dag’. Het is mijn opruimdag om morgenochtend vroeg te vertrekken richting Evora. Als ik mijn tas in de reisstand wil zetten, kan ik de paspoorten van mij en Monti niet vinden. Dit was de eerste camping in Portugal dat mijn paspoort en dat van Monti gevraagd is. Ik zie me nog het setje mee terug nemen en achter me in de auto leggen. Ook mee de caravan in nemen en ergens weg bergen omdat ik het niet mee wil sjouwen naar het strand. Maar waar heb ik het verstopt? Dit gaat een probleem voor mij in de toekomst worden. Eigenlijk nu al. Ik verstop iets omdat ik niet wil dat het gejat wordt maar dan ben ik echt helemaal vergeten waar ik het verstopt heb. Geen punt, ik ga de caravan grondig ruimen en dan vind ik het vast wel. Nou niet dus. Dan moet dat beige hoesje met de paspoorten in de auto liggen. Maar daar ligt de boel schots en scheef omdat het al een paar dagen regent. Zo goed als het gaat, zoek ik daar achter en tussen de stoelen. Nee, geen beige hoesje vind ik daar.

Dan ben ik het even zat en besluit om maar eerst naar het centrum te rijden om op zoek te gaan naar nog twee tafellakens om als (verjaars)presentje te geven. Monti zit al in de auto en dan bedenk ik dat ik mijn pet niet bij me heb. Even uit de caravan pakken. Daar komt het drama: het slot van de caravan blokkeert. Nu heb ik een nieuwe sleutel en nou geeft het slot hetzelfde probleem als vorig jaar in Montenegro. Voorzichtig draai ik, andere kant van de sleutel, geef een hens tegen de deur maar het slot wil niet open. Het zweet breekt me uit want ook de ramen heb ik op alle hendeltjes gedaan. Wat te doen? Nu zijn er gisteren twee campers met twee stellen gekomen, volgens mij Roma trekkers. Stoere mannen waar ik al een praatje mee gemaakt heb want ze hebben drie hondjes bij zich die eerst los liepen. Gewoon uitgelegd dat die niet bij mijn hondje moeten komen want dan is er oorlog en daar hadden ze alle begrip voor. Die mannen ga ik nu om hulp vragen want zelf krijg ik de deur echt niet open. Man nummer 1 komt, duwt, trekt, draait maar het lukt niet. Hij haalt man nummer 2 er bij en twee schouders tegen de deur en dan schiet het slot los. Ik blij en dankbaar. Voor de zekerheid zet ik het raam enkel op de twee onderste hendeltjes en in nood kan ik met een schroevendraaier die open krijgen en door het raam klimmen.

Nu op naar het centrum van Nazaré waar ik goed oplet waar ik de auto parkeer. Het is zondag en op de dag en tussen de buien door lopen hier nu veel toeristen. Ik koop mijn tafellakens en ga weer terug naar de auto. Monti heeft zich keurig gedragen, hoewel ze het presteerde om zomaar op de stoep te gaan zitten poepen. Maar plastic poepzakjes heb ik standaard bij me maar een gène gevoel heb ik op zo’n moment wel.

Weer terug op de camping ga ik verder met het rijklaar maken van de auto en caravan. Eigenlijk zou het wel handig zijn als ik de auto op een plek zet waar de caravan al aangekoppeld kan worden. Ik zoek op de camping een handige plek, zet de mover aan, verzet de auto en caravan en zeg de Roma families gedag. Morgenochtend kan ik in een mum klaar zijn en gaan rijden. Nu eerst met Monti nog een rondje lopen. Ik sluit de auto en caravan af en ga een rondje op de camping lopen. Maar alsof ik mijn deur al niet vertrouwde, heb ik niet alle hendeltjes van het raam boven mijn bed gesloten maar op twee hendels op de tochtstand gezet. Dat was vorig jaar mijn noodstand. Als ik terug kom bij de caravan gebeurt hetzelfde als in de ochtend: het slot blokkeert. Hoe ik ook draai of duw, het slot draait niet door. Daar sta ik dan tegen de schemer aan en ik kan de caravan niet in. De auto is op slot dus ik kan niet bij een schroevendraaier komen. Op naar hulp. Er staat een man een luifel voor zijn caravan op te zetten en daar ga ik een schroevendraaier lenen. Ook ‘leen’ ik een stoel die bij een andere caravan staat. Ik ga terug en bind Monti aan een boom. Tussen de tochtgleuf manoeuvreer ik de schroevendraaier, duw twee hendeltjes omhoog, zet de stoel voor de caravan, klim als een jonge meid door het raam en laat me op mijn bed ploffen. Opgelost, de caravandeur kan ik nu van binnen uit open maken. Ik bedank de Duitser voor het lenen van zijn hulpmiddel en bedenk dat het slot toch echt onbetrouwbaar is. Morgen ga ik op pad, zonder paspoorten en met een caravandeur die ik niet ga afsluiten.

Twee tegenslagen op een dag zijn slecht voor mijn nachtrust en om 06.00 uur lig ik alweer wakker. Die paspoorten zitten me niet lekker en ik ga op zoek in het vak waar de lakens en handdoeken liggen. Monti kijkt me aan en snapt niet wat ik aan het doen ben. Het is nog pikkedonker. Nee, ook daar liggen ze niet. Maar van slapen komt niks meer dus ik laat het licht aan en ga maar een uur liggen lezen. Als ik de camping ga verlaten regel ik nog wel met het aardige meisje van de receptie dat als de volgende camping mijn paspoort wil zien, ze haar mogen bellen voor de gegevens. Het vangnet is gemaakt en opgelucht ga ik op pad.

Een prachtige route is het naar Evora. De eerste kilometers gaan over de N-weg. Daar is het asfalt behoorlijk stuk gereden door de vele vrachtwagens die daar voorbij razen. De toegestane snelheid is 80 maar daar houden deze mannen zich niet aan. Met grof geweld vliegen ze mij voorbij. Dit doet me aan de reis in Polen en Litouwen denken. Hobbelig wegdek en Eribaatje zucht en steunt achter me. Ik ben benieuwd wat er straks nog op zijn plek ligt. Maar zodra ik de tolweg op rijd is het leed geleden. Een prachtige gladde weg en bijna geen kip te zien. Op de cruise control en met Barbara Streisand op de achtergrond zoef ik richting Evora. Het landschap is veranderd. Ik zie veel olijfboomgaarden. De bomen staan keurig in strakke rijen. Ook zijn de strakke heuvels nu glooiender geworden en zelfs hele stukken lijken vlak. Er staan volop bruine koeien in de wei. Portugal is mooi waar ik nu rijd. Meer gecultiveerd dan in het Noord-Oosten, lieflijker en met meer dorpen met witte huizen in de dalen.

De streek waar Evora, met de klemtoon op de E, ligt, heet Alentejo. Dit betekent: achter de Tejo. Wij noemen de Tejo de Taag. Het verbaast me altijd waarom wij de oorspronkelijke naam van een stad of rivier niet aanhouden en een eigen naam er van maken. Lisboa noemen wij Lisssabon. De rivier de Tejo noemen wij de Taag. Tja, waarom? Wie kan me dat uitleggen? De noordkant van de streek Alentejo is dus de Taag, de zuidkant is de streek de Algarve, de oostkant is Spanje en de westkant is de Alantische Oceaan. Alentejo beslaat zo’n derde deel van Portugal maar er woont maar 10% van de inwoners. In totaal heeft Portugal 11 miljoen inwoners en is qua oppervlakte twee keer zo groot als Nederland. Deze streek die ik nu ga verkennen is dus dunbevolkt. Het is het platteland van Portugal, de graanschuur ook wel genoemd. De streek waar de eikenkurkbomen groeien, waar uitgestrekte olijfgaarden en wijngaarden zijn. Ik zie hele velden met schapen. Niet van die mooie volle witte Hollandse schapen. Nee, wat armoedige goor-bruine magere schapen. Zowaar zie ik een wei waar de schapen najaarslammetjes hebben gekregen. Die zijn net zo wit als de lammetjes in Nederland. Er wordt wel gezegd dat het tempo in deze streek waar het in de zomer flink heet kan worden, langzamer en gemoedelijker is dan elders in Portugal. We gaan het zien en beleven.

Ik ga naar camping Alentejo in het dorp Evoramonte, zo’n 30 kilometer ten noorden van Evora en 12 kilometer ten zuiden van Estremoz. De omgeving bevalt me bijzonder en deze camping hebben Frans en Marianne uit Brandwijk me aangeraden. Hij staat in het boek van ACSI kleine campings en is ook aangesloten bij de SVR. De prijs is laag voor mij, €12,- per nacht en ik krijg daarvoor een prachtig plekje in de zon, superschoon en nieuw sanitair, een zwembad én gratis wifi op mijn eigen kampeerplek. Bovendien is de eigenaresse Catarina uiterst vriendelijk en ik mag zelfs Monti uitlaten op haar eigen terrein want haar hond is overleden en rond haar huis lopen geen honden. Hier houd ik het wel even uit want er is veel te zien in de omgeving. Monti denkt in luilekkerland te zijn en is in alle staten als ze konijntjes ziet rennen en springen. Haar staart kwispelt en ze staat bijkans te kwijlen van genot. Nee Monti, konijntjes laten we lopen. Maar ze hoort en ziet me niet meer staan en ik controleer maar eerst of alle sloten aan de lijn deugdelijk vast zitten. Oh, wat is ze opgewonden, ze wil er achter aan. Uitlaten van haar is hier dus niet echt een pretje want ze zet zich schrap aan de lijn. Hermine Stout zou haar zo eens moeten zien. Haar tip van stilstaan en opzij gaan lopen, is hier niet toe te passen want de spanning is er al zodra de caravandeur open gaat. Het enige voordeel is dat ze uren op de groene mat kan liggen turen, het veld in op zoek naar konijntjes.

De zon belooft vijf dagen hier te schijnen. Op maandag gaan we op pad in dit dorp Evoramonte naar een bijzonder kasteel en ruïne. De plaatst is een klein gewoon dorp waar oude mannen op het centrale plein een praatje maken. Maar boven op de berg staat hier een raar kasteel dat al van verre te zien is. Ik parkeer de auto beneden in het dorp en te voet gaan we via de weg een paar kilometer omhoog. Er stond heel vroeger hier al een kasteel op de berg en dat is In de 16’eeuw afgebroken. Later is het herbouwd met beton. Echt het is geen gezicht, een soort bunker boven de grond. Mooi vind ik het niet maar het is wel heel imposant. Het mooie is dat de oude kasteelmuur er nog omheen staat en binnen die muren is een kerk met een mooie begraafplaats en er staan leuke kleine witte huizen waar artisans/kunstenaars wonen. Ik klim met Monti op de oude kasteelmuur en we lopen omhoog naar een van de vier oude hoektorens. Hier ziet het er wel uit als een ruïne, vervallen en niet gerestaureerd. Via een oude landweg gaan we naar beneden en komen bij een kerkje waar duidelijke Moorse invloeden te zien zijn. De zon schijnt volop en we hebben een heerlijke, pittige wandeling gehad langs mooie marmeren muren en marmeren goten. Ja, je leest het goed, marmer. In de streek Alentejo zijn meerdere marmergroeven. Wit, roze en groen marmer wordt hier nu nog uit de grond gehaald. Op de weg naar het kasteel is aan de ene kant van de weg de muur gerestaureerd met marmer. Ik vind het een prachtige muur en maak er gelijk een foto van. Ook zijn hele stukken van de goot langs de weg van marmer. Prachtig gewoon.

De middag wordt besteed aan lezen terwijl Monti slaapt en als ze niet slaapt ze naar konijntjes kijkt. Ik heb hier contact met Jannie en Piet uit Klarenbeek. Jannie heeft een klein zwart hondje, Joy dat een braaf, goed sociaal hondje is. Ze trekt zich niet veel aan van Monti haar snibbige gedrag en Jannie en ik lopen twee keer op de dag even met de twee hondjes. Joy is dus een soort therapiehondje voor Monti die zich nog niet sociaal gedraagt want ze heeft meer oog voor de konijntjes dan voor Joy. Maar ze gaat al aan Joy wennen hoewel ik haar toch in de gaten moet houden want ze kan snibbig doen als Joy te dichtbij komt. Joy gaat braaf op haar rug liggen want heeft al wel door dat Monti een apart geval is. Ze heeft nog een lange weg te gaan wat haar socialiseren betreft.

Een heerlijke, beschutte plek in de zon heb ik hier en er is echt veel te zien in de omgeving. We gaan op pad naar de grootste plaats in deze streek, Evora. De Middeleeuwse binnenstad staat op de WereldErfgoedlijst. Ik zoek op de plattegrond van Evora welke parkeerplek het dichts bij de Capelo dos Osses is want daar wil ik als eerste naar toe. Dit is een kapel waar een Franciskaner monnik in het verre verleden de wanden en pilaren behangen heeft met schedels en botten van op gegraven skeletten op de begraafplaats. De kapel ligt naast de Sao Francisco kathedraal. Wat doe ik met Monti? Tja, er lopen hier zoveel toeristen en het is wat onrustig voor haar. Voor de kapel zit een vrouw met een noga stalletje. Ik vraag haar of Monti aan haar stalletje vastgezet mag worden. Daar heeft ze bezwaar tegen omdat het voedsel is dat ze verkoopt maar ze wijst me een plek waar ik haar kan vastbinden. Dan zal zij op mijn hondje letten en als dank zal ik straks wat noga bij haar kopen. Goede deal. De kapel met beenderen is niet groot maar wel bizar. Er hangt een bord voor de ingang waar op staat: ‘het wachten is op u’. Het is een soort herinnering dat we allen op gegeven moment de dood in de ogen zien en onze beenderen over blijven. Blijkbaar werd vroeger daar nog niet gecremeerd want er staat oses/beenderen. Het museum loop ik even binnen maar ik ga terug om Monti op te halen. Die heeft braaf op me gewacht en een zakje noga koop ik voor een te hoge prijs.

De stad Evora is te belopen, hoewel het hoogteverschil groot is. Ik haal bij de Tourist Office een plattegrond en Monti gedraagt zich hier voortreffelijk. We struinen de hele stad door, naar het Romeinse bouwwerk dat op het hoogste punt staat. Daar maak ik een foto van Monti voor een marmeren beeld. De betekenis van het beeld is me helaas ontgaan. Ruim twee uur lopen we door Evora en dan koop ik in een smalle straat wat van die lekkere zoetigheid. Monti mag er niet naar binnen maar de jongeman die daar achter de bar staat, komt naar buiten en daar laat ik me aanbevelen wat te kopen. Hij komt terug met een doosje met drie lekkernijen. Twee zoet, een custard en een met amandelspijs en een hartig, alles in bladerdeeg verwerkt. Dit wordt vanmiddag smullen op de camping. Evora is een aantrekkelijk stadje om wat uren te verblijven. Een aanrader als je in Alentejo bent. Er is genoeg te zien en er zijn leuke kleine winkeltjes en horeca gelegenheden. Die horeca sla ik trouwens over want daar doe ik Monti echt geen plezier mee.

Op de terugweg zoek ik de Lidl in Evora op. Ik ga mezelf nog meer verwennen, met scampi’s en zalm. Een grote ui, rode paprika, verse knoflook, kastanjechampignons en bladspinazie. Dat wordt het menu voor de komende twee dagen. Overheerlijk en het weer is er naar om deze komende dagen buiten te koken. Op de foto kun je het resultaat van mijn kookkunst zien. Koken is voor mij geen straf en ik vind het leuk om met verse producten te werken.

De zon blijft schijnen en dan is het alweer donderdag. We gaan met de auto naar Estremoz, 12 kilometer de andere kant op. Ook aan deze kant van Evoramonte rijd ik tussen olijfbomen, kurkbomen en uitgestrekte wijngaarden en magere schapen. De tweebaanswegen zijn goed onderhouden en de weg is glooiend met de nodige bochten. Als je vlakbij Estremoz komt dan zie je stapels blokken marmer liggen. Zoals in Limburg er bergen liggen met kolengruis, zo liggen hier hele bergen met marmer gestapeld en bergen met het afval vanuit de marmergroeve. Op sommige toppen lijkt het of er sneeuw ligt maar dat is het poeder dat over blijft van het slijpen van het marmer. Dan zie ik hoog op de berg het kasteel van Estremoz. Ik rijd om het stadje heen en rijd door een smalle poort. De eerste de beste parkeerplek neem ik en te voet gaan Monti en ik verder. Maar dit is geen plaats om met een aangelijnd hondje te lopen. De straten zijn smal en de auto’s zijn breed en er rijden er veel. Als we op het grote plein aankomen dan zie ik veel oude mannen op bankjes zitten. Er worden zelfs schoenen gepast van een venter. Waar de oude vrouwen zijn? Ik zie wat bloemenstallen met aan de ene kant fel gekleurde plastic bloemen en aan de andere kant de echte bloemen. Het is er levendig op het plein en er staan honderden auto’s. Op dit grote plein is iedere zaterdag een grote streekmarkt waar het een drukte van belang is.

Ik loop via binnenstraatjes terug en haal de auto op. Via een omweg rijd ik om het stadje heen want in het centrum was het mij te druk. Door naar een marmergroeve, Bora en Vila Vicosa. De temperatuur is buiten aangenaam, 18 graden. Ook mooi weer om even met de auto wat van de omgeving te zien. Borba is een mooi klein stadje waar de straten smal zijn en de huizen wit. Ik stap er niet uit maar rijd door naar een weg waar ik eigenlijk niet in mag maar ik wil iets dichter bij een marmergroeve komen. Daar maak ik een paar foto’s en keer om. Op naar Vila Vicosa dat bekend is om een groot kasteel waarvan de muur nog mooi intact is. Deze plaats ligt nog geen 50 kilometer van de Spaanse grens en ziet er heel aantrekkelijk en luxer uit. Het is er flink druk in het centrum, veel verkeer en veel ‘voetvolk’. Er is een heel groot plein maar ik zie daar een paar loslopende straathonden lopen. Acherm, daar loopt een soort Monti, een slagje groter maar het koppie, de kleur en de vacht lijken er op. Ze is mager en de vacht is ruw plukkerig. Zo zag Monti er ruim een jaar geleden ook uit. Maar confrontaties met zwerfhonden heb ik liever niet dus ik rijd door naar het kasteel. Mooi is het hier en deze plaats ziet er welvarend uit met mooie, goed onderhouden, grotere huizen. Ik zal nog even nalezen waar deze welvaart vandaan komt. Misschien het marmer dat hier gewonnen wordt.

In de middag zijn we weer terug op de camping. We hebben beiden even genoeg indrukken gehad. Monti gaat slapen en ik lezen. Rust na zoveel impressies. De streek Alentejo bevalt mij heel goed. Ruimte en rust , veel natuur, mooie oude dorpjes en een mooi rustig levenstempo. Vast een teken dat ik wat bezadigder aan het worden ben. Ook de camping Alentejo bevalt me erg goed. Ik heb een mooi plekje op nummer 22, iets afgeschermd door een haag en de hele dag zon. Deze camping wordt gerund door Siebo, een Hollander en zijn Portugese vrouw Catherine. Een kleinschalige camping die alles heeft wat ik nodig heb. Wifi is daar heel belangrijk bij en die is hier snel en betrouwbaar én betrouwbaar.

Dan belooft het twee dagen flink warm te worden, circa 27 graden. Ik blijf op de camping om Monti een rustdag te geven. Lezen, wat extra luieren in de stoel, lekker koken en dan wil ik wel even naar het buitenzwembad. Maar verder dan tot mijn knieën ben ik niet gekomen. Zo koud dit water is, dat is mij echt te koud. Dan maar een praatje maken met de hondeneigenaren van het zwarte hondje Joy uit Klarenbeek. Piet en Jannie rijden in een spiksplinternieuwe caravan die van alle gemakken voorzien is. Piet geeft me graag de nodige technische tips voor het geval ik overweeg om een grotere caravan te gaan kopen. Zo leer ik dat op zijn caravan geen zonnepanelen zitten maar daglichtpanelen. Ook heeft de caravan twee steunen aan de kant van de deur om de caravan waterpas te zetten. Twee mooie toevoegingen die mij wel aanstaan.

Op zaterdagmiddag is er Happy Hour buiten bij de receptie. Er worden klapstoeltjes en tafeltjes neer gezet en wie wil kan aanschuiven met wat eigen drinken en wat snacks. Maar eerst wil ik Monti gaan uitlaten. Ze is aangelijnd en ik loop richting de toiletten om daar eerst even naar toe te gaan. Het kleine zwarte hondje Joy komt kwispelend Monti tegemoet maar ik houd haar even op een afstand. Dan zie ik een grote zwarte hond onder de tafel zitten. Die is van andere Nederlanders die boven aan de camping staan. Ik vraag de vrouw die bij de hond zit of ze de hond wel even vast wil houden. Of ze me niet hoort of dat ze het onzin vindt, de hond blijft los onder de tafel zitten. Dan doe ik twee stappen en Monti is rustig om te passeren. Die grote hond vliegt onder de tafel vandaan en valt uit naar Monti. Ze had hem dus niet vast. In een reflex trek ik aan de riem en hijs Monti omhoog. Die gaat natuurlijk te keer als een speenvarken. Maar ik heb geen zin in een bezoek aan een dierenarts voor een beet want die zwarte hond is deels een pittbull. ‘Houd je hond vast, lijn hem toch aan’, maar het antwoord is: ‘Zo erg is het nou ook weer niet’. Dit is steevast het antwoord van hondeneigenaren die vinden dat hun hond de ruimte moet hebben om los te lopen. ‘Hij doet niks, ze zoeken het zelf maar uit’. Inleving in honden die getraumatiseerd zijn en angstig zijn als een hond op ze afstormt, dat hebben ze niet. Intussen is de campingeigenaar opgestaan en zegt op barse toen dat de honden, ook dat kleintje, aangelijnd moet zijn op de camping. Dat is de campingregel en daar moeten ze zich aan houden. Piet uit Klarenbeek pakt zijn lieve kleine zwarte Joy op en verdwijnt naar boven. Zijn hond aanlijnen? Aan-mijn-nooit-niet is zijn principe.

Na het uitlaten van Monti breng ik haar terug naar de caravan, kleed me om en ga met mijn drankje naar het Happy Hour en schuif aan. Daar heb ik nog een genoeglijk gesprek met een Nederlander die hier wat langer staat. Ze hebben vorig jaar hier ook gestaan en een katje geadopteerd van de campingeigenaren. Die gaat aangelijnd mee in hun camper dat nu hun huis is want ze hebben hun huis in Nederland verkocht. Op deze camping kom ik vier stellen tegen die hun huis verkocht hebben. Engelsen, Duitsers, Fransen en Nederlanders. Een nieuwe rage? Huis verkopen en een luxe camper of caravan kopen en een rustige camping zoeken om vier tot zes maanden op te staan. Dan trekken ze door of gaan in hun eigen land de kinderen en kleinkinderen opzoeken. Mij zou dit niet trekken. Ik ben graag op reis maar vind het toch wel een fijn idee dat ik een plek heb om naar terug te keren.

Dan gaat mijn mobiel en om de beurt zie en hoor ik mijn kleinkinderen even. De kinderen hebben herfstvakantie en ze zijn alweer gegroeid. Het leven gaat ook voor hun door.

Dan is zondag 27 oktober, dag 57 dat ik op reis ben. De klok wordt ook in Portugal een uur terug gezet maar nu is het hier toch nog een uur vroeger dan in Nederland. Piet en Jannie uit Klarenbeek met hun hondje Joy gaan vanmorgen vertrekken. Ik loop tegen negenen naar boven om ze gedag te gaan zeggen. Ai, ze komen net met de auto met de caravan er al aan naar beneden. Jannie draait het raampje open en ik geef haar twee symbolische kussen op de wangen. "Was gezellig", zeg ik nog. Dan draait Piet zich naar mij toe en komt er een stortvloed van agressie door het raampje naar me toe. “Ik heb het helemaal gehad met jou en je rothond. Je hebt mijn middag, avond en nacht verkloot, als je dat maar weet. Allemaal door die rothond van jou”. Ziedend is hij en ik ben een beetje beduusd want wat is er nou toch aan de hand? Jannie zegt niks, haalt enkel haar schouders op en Piet roept nog een keer kwaad dat hij het helemaal met mij gehad heeft. Hij geeft plankgas en daar rijden ze weg. Dit gezellige contact loopt dus anders af dan met menig contact. De angel is dat hij weigerde om hondje Joy aan te lijnen en de campingbaas de regel van aanlijnen hanteerde toen die andere hond gisteren naar Monti uitviel. Ja, hij kon moeilijk zeggen dat dit niet voor Joy gold. En we hadden al door dat Piet vanuit principe zijn hond niet wil aanlijnen want Joy ‘doet geen vlieg kwaad’.

Zo kun je op een camping een conflict krijgen over een huisregel terwijl ik die regel niet heb ingesteld maar er wel heel blij mee ben. Nu krijgt dit alles nog een staartje want het blijkt dat Piet bij de campingbaas beklag heeft gedaan over mijn asociale hond. Hij had mij moeten weigeren om op de camping te komen. Ik helemaal verbaasd want Monti heeft op deze camping geen enkele overlast bezorgd. Konijntjes kijken was haar hobby en daarna slapen. Bovendien was ze altijd aangelijnd en als ze ging blaffen dan gold de huisregel: ‘even in de caravan tot rust komen als je het eng vindt’. Hoe onredelijk en egoïstisch kunnen hondeneigenaren zijn. Gelukkig maakt de campingbaas zich er niet te druk om. “ik bepaal hier de regels en als die je niet zinnen, zoek dan een andere camping waar honden wel los mogen lopen”. Nu kan ik vertellen dat ik nog geen camping tegen ben gekomen waar honden wel los mogen lopen. Katten, honden en kinderen kunnen bang zijn voor een loslopende hond. Dus aanlijnen graag op een camping.

Een heerlijke week heb ik hier gehad op camping Alentejo in Evoramonte. Prachtig weer, mooie omgeving waar veel te doen is, een heerlijke camping. Wat wil een mens nog meer? Harmonie om zich heen met hondeneigenaren. Links komt nu een Duits hondje aan en die ligt inmiddels, aangelijnd, in zijn mand te slapen. Morgenochtend vertrek ik richting de westkust van deze streek Alentejo in Portugal. Even weer naar het strand en de ruige kust bewonderen. Dan zak ik af naar de zuidkust, de regio de Algarve. Blog 7 geeft vast weer strandfoto’s te zien.

Nog bedankt voor alle leuke reacties. Hanneke van tekkel Katrientje heeft me ook gevonden. Net als Marianne en Frans uit Brandwijk en nog vele trouwe volgers. Altijd leuk om te lezen. Ik ga het blog 6 nu zien te plaatsen op internet en kijken of ik via de mobiel weer een paar mooie foto’s van deze mooie streek kan uploaden. De streek Alentejo en deze campng Alentejo, dikke aanrader. Veel leesplezier.