Blog 5, Naar Porto, regen ontvlucht, naar Nazare

Blog 5, Door via Vila Real naar Porto aan de noord-westkust, gevlucht voor de regen, door naar het visserdorp Nazaré boven Lissabon

Een onverwachte bezoeker staat er vannacht op de natuurcamping Cepo Verde, voor de caravandeur. Ik word om 01.15 uur wakker van Monti die met een lage grom voor de deur ligt. Geen geblaf, enkel een diepe grom. Ik doe gelijk het buitenlicht aan en het rolgordijn omhoog. Ja, er zit een groot bruin beest op de groene mat. Die zit de etensresten uit een bakje van Monti te snoepen. Wat voor dier het is? Een groot konijn, een Vlaamse Reus denk ik eerst. Dan doet het beest de kop omhoog en denk ik een wilde hond te zien. Maar als het dier zich draait dan zie ik een grote pluimstaart. Jawel, hier zit een vos op de mat en die blijft gewoon zitten snoepen nu het licht aan is. Ik probeer nog snel een foto te maken maar dat lukt niet, net te laat. Kijken of ik morgenavond wat eten voor de deur kan leggen en hopen dat hij terug komt.

Dit is nou net iets voor Lidia van de Leeskring, denk ik en ik app haar het voorval door. Wat blijkt, zij hebben eens op de camping een vos voor hun camper gehad en die was er met de leren sandalen van haar man vandoor gegaan. Dat was zeker een hongerige vos want ze hebben 1 sandaal terug gevonden en daar was flink aan gekloven. Vannacht zet ik mijn synthetische trimschoenen toch maar uit voorzorg in de auto.

Het gaat warm worden op de laatste dag dat ik op campismo Cepo Verde ben, ruim 27 graden. Daarom ga ik vroeg in de ochtend 20 kilometer rijden naar Vinhais. Deze plaats staat in een reishandboek omdat het bekend is om een biologische tuin met dieren. Nu is dat niet de juiste plek om met Monti naar toe te gaan maar ik ben benieuwd wat voor plaats dit is. Ik heb de verwachting dat het een groot dorp is maar als ik aankom dan doet het me eerder aan een kleine stad denken. Ik parkeer voor een gezondheidsinstituut maar word door vrouwen die buiten staan te kletsen er op gewezen dat daar een parkeervergunning nodig is. Dus terug en in de stad een vrije plek zien te vinden. De Portugese politie controleert veel op foutparkeren en ik zie ze geregeld boetes uitschrijven. Iets verder lopen is voor mij en Monti geen probleem.

Het is een plaats waar duidelijk een ander beleid is voor stadsvernieuwing dan in Braganca. Ik zie heel mooie oude gebouwen, twee verdiepingen hoog met gietijzeren balkonnetjes. Maar daarnaast staan dan oerlelijke blokken nieuwbouw die een andere sfeer uitstralen. Vinhais wil modern worden, dat is te zien. Er wordt een heel ‘transportcomplex‘ aangelegd. Een groot billboard laat een foto zien hoe het er uit komt te zien. Een gigantisch busstation complex in een plaats met 9.000 inwoners. Op de toekomst voorbereid!

Vinhais is beroemd om de varkensworstjes. Er is zelfs een museum over varkenfokkerij en worstmakerij. Nou dat laat ik maar voorbij gaan.

Wat me wel aanspreekt is een muurschildering met maskers met duivelsoren. In deze plaats is al van oudsher een traditie dat de jongeren zich jaarlijks, ik meen in februari, als duivels verkleden. Een volksfeest waar veel aandacht aan gegeven wordt. Ik zie ook een groot cultureel centrum en een fraai pand van het gemeentehuis. Oud en nieuw mengt zich hier en deze plaats houdt zo wel de jeugd binnen boord.

Het dorpse is er af en echt stads is het ook niet. Maar het is geen plaats die mij kan bekoren dus na een uur rijden we weer via een tweebaans slingerweg terug naar de camping. De rit er naar toe en terug is fantastisch mooi. Deze ruige, onherbergzame streek bevalt mij wel. Even genoeg indrukken van het gebied Tras-O-Montes / Achter-de-Bergen in noord-oost Portugal.

Morgen rijd ik 120 kilometer door naar de plaats Vila Real. Een stop op de route naar de noord-westkust waar Porto een belangrijke plaats is. Porto is na Lisaabon de grootste plaats in Portugal. De camping Cepo Verde waar ik nu zit kan ik aanbevelen. Er is een maar, je moet goed ter been zijn want het is een terrassencamping waar het trap op en trap af is.

Er is voor de komende dagen veel regen voorspeld. De hele regio van de westkust tot het oosten geeft hetzelfde weerbeeld. Omdat het hier in de bergen dan zeker nog kouder zal zijn, besluit ik op te breken en naar Vila Real te gaan. Er is geen ACSI-blauw camping in deze plaats maar ik zoek via internet naar een camping, niet ver van het centrum. Nu heb ik geen idee wat voor plaats Vila Real is en als ik er aankom dan merk ik dat de stad flink heuvelachtig is. Verspreid over vele hellingen zie ik veel nieuwbouw en industrie. Het is druk op deze zaterdag 12 oktober en dan weten de juffrouwen van de navigatie even niet meer welke weg ik moet nemen. Tijd om te wachten is er niet want er rijden veel auto’s achter me. Rustig ga ik rechtsaf, foute keuze. Ik kom via hobbelige kinderhoofdjes in het drukke centrum. Manoeuvreren tussen geparkeerde auto’s, overstekende zaterdagkopers, om de oude kerk heen. Rustig blijven Nicolette, zeg ik tegen mezelf, alert blijven om de draai ruim te nemen, geen risico op deze druilerige zaterdagochtend. Dan zie ik een benzinepomp en rijd daar heen om te tanken en mijn reisdoel bij te stellen. Nee, dit is geen plek om de komende regendagen door te brengen. Ik vraag welke kant ik op moet om naar Porto te rijden, toets de camping in Vila do Condo bij Porto in en rijd Vila Real weer uit. Zo snel kan het gaan.

Op naar de westkust nu de zon weer doorbreekt. Aangekomen in Vila do Condo blijkt de camping in het dorpje Vila Cha te zijn. Een gehucht met smalle straatjes waar kinderhoofdjes liggen. De kopjes en borden rammelen achter me en in z’n twee rijd ik naar de ingang van Parque de Campismo Sol de Vila Cha. Er staat een rij campers voor me dus aansluiten en mijn beurt afwachten bij de receptie. Daar word ik allerhartelijkst ontvangen en een medewerker gaat mij een plek aanwijzen. De man wijst me een plekje op een smalle strook achter smerige jaarcaravans. Ook moet mijn auto verderop naar een parkeerplaats. Nee, op die plek kan ik niet staan want daar past mijn luifel niet. In principe wil ik hier de regenweek overbruggen en de meeste spullen zitten in de auto. Oke, ik mag een paar plekken doorschuiven, zet Eribaatje dwars op de smalle strook en ga de zonneluifel opzetten.

De naam van de camping belooft zon maar de weerapp belooft regen. Ik installeer me op een regenweek. Had ik dat maar niet gedaan want als in de nacht de regen losbarst blijkt de zonneluifel met recht een zonneluifel te zijn en geen regenluifel. Er komen kuilen in het dak die volstaan met regenwater. Als ik ’s nachts wakker word en door het raam kijk dan zie ik het gevaar al voor me, een gescheurde luifel. Dus het bed uit en het water uit de kuilen zien te krijgen. Monti houdt zich gelukkig rustig terwijl ik drie keer die nacht mijn bed uit ga. De dag er na regent het echt de hele dag en ik stut de luifel met een paar tentstokken die ik omgekeerd neer zet. Twee nachten achter elkaar nachtbraken, en natte blubbervoeten krijgen want ik sta in een kuil naast het smalle pad doen me besluiten om de natte zooi op te pakken en te vertrekken. Hier houd ik het met Monti echt geen week uit. Op mijn bed leg ik de plastic regenhoes van de fiets en daarop drapeer ik de natte zonneluifel en windscherm. De rest gaat nat achter in de auto. Wat een natte zooi is het en ik vlucht hier van deze camping waar het niet goed staan is op deze smalle strook. Het enige positieve is dat de auto alsnog bij de caravan mocht staan en dat het personeel hier alleraardigst vriendelijk is.

Nog een positief punt is dat ik veel aanspraak heb op mijn plek met zowel Duitsers, Hollanders en Portugezen. Mijn overburen komen overstuur van hun dagje Porto. Hij is of beroofd van of heeft zijn hoesje met telefoon, rijbewijs en diverse bankpassen verloren. De bankpassen worden direct geblokkeerd dan maakt de ING een fout en blokkeert ook de bankpas van zijn vrouw. Dan heb je vast nog een creditkaart. Jawel maar wat is ook alweer die pinpas? Vergeten en het nummer staat opgeslagen in de telefoon die kwijt is. Ik houd het op gestolen want Porto is berucht voor zakkenrollers. De campingmanager leent ze even flink wat contanten want de ten onrechte geblokkeerde pas blijkt niet weer gedeblokkeerd te worden. Inmiddels weet ik dat zij Elly heet, aan het accent hoor ik dat ze uit het westen komt, Den Haag, en nu in Emmen woont samen met haar man Dés. Die aardige Hollander die dus beroofd is. Ik wil ze eventueel nog een paar flappen lenen maar dat is niet nodig. Morgen gaan ze door naar Albufeira aan de zuidkust waar ze van plan waren naartoe te gaan.

Deze overburen zijn dus vertrokken en ik blijf de dag na de eerste regennacht nog positief staan. Monti slaapt 90% van de dag en ik lees een dik spannend boek uit, De Roodborst van Jo Nesbo. Maar na die tweede nacht heb ik het dus helemaal gehad en zie een uittocht van campers en caravans. Ik vlucht weg, waarheen?, word me gevraagd. Geen idee, wel richting de zon. Die lijkt zo’n 400 kilometer zuidelijker nog te schijnen. Maar het is inmiddels over elven in de ochtend en dan is 400 kilometer wel ver voor mij. Vooral na twee gebroken nachten.

Richting Evora in midden Portugal, typ ik in de navigaties en onderweg zie ik wel wat ik doe. Met regen vertrek ik en onderweg houdt de regen op maar zie ik wel de nodige stapelwolken. Ik word moe en ben het zat. Langs de weg zet ik de 3/4G aan en kijk op de WeerApp. In Leiria is het droog en dat is niet ver weg.

Er is een camping in Nazaré, een plaats aan de westkust boven Lissabon. Die plaats staat ook op mijn verlanglijstje dus ik zwaai af naar de camping Vale Paraiso Naturpark. Daar verrast me dat de receptie hier Monti haar paspoort vraagt te laten zien. Dit is de eerste keer dat gecontroleerd wordt of ze een paspoort heeft en gevaccineerd is. Vriendelijke, jonge medewerkers staan er bij de balie en dan ben ik verrast op hoe een mooi aangelegde camping ik terecht ben gekomen. Ik mag zelf een plek uitzoeken en de zon schijnt. Ik kies een mooie open plek waar ik alle natte zooi kan schoonmaken van de blubber en kan drogen.

Het leed is alweer geleden en Monti is verheugd dat er een mooie grote groenstrook achter Eribaatje is. Ze voelt zich hier direct thuis en ik ook.

En wie zie ik daar naar me toe komen? Zowaar, de beroofde overburen uit Vila Cha, Elly en Dés uit Emmen. Die zouden toch naar Albufeira gaan? Jawel maar ze zijn even van de route afgeweken. Dat is dus zo leuk van reizen op de bonnefooi. Zo zeg je elkaar gedag en zo tref je elkaar weer een paar dagen later op een plek waar je ze niet verwacht. Ze zien me de natte boel uitleggen en wensen me sterkte. De ING heeft inmiddels een nieuwe code voor de creditkaart naar hun huis gestuurd en de buurvrouw heeft de post open gemaakt en de code door gegeven. Zij hebben geld en ik de zon.

Dan komen er twee heerlijke dagen in Nazaré, een mooi oud visserdorp met veel witte huizen en een prachtige kustlijn. Hoge golven en een hoge rotspunt in het water. Eén ochtend ga ik met Monti naar het strand, loop er een paar uur naar de haven. Klauter over de rotsblokken en maak mooie foto’s. De andere dag lopen we naar het centrum van Nazaré en gaan we de rots op. Daar klauteren we over wat rotsblokken, luisteren naar een gitarist die liedjes uit mijn jeugd zingt en kopen een mooi tafelkleed als verjaardagskado.

En Monti? Die doet het deze twee zonnige dagen heel erg goed. Ze is gezellig en relaxt en geniet van deze omgeving die ruim is en geen loslopende honden laat zien. Nazaré en deze camping ga ik aanbevelen bij de bloglezers. Zeker in het voor- en naseizoen is het hier heerlijk verblijven. In de zomermaanden zal het wel erg druk zijn met toeristen en de smalle straten van dit witte dorp zullen dan wel overbevolkt zijn.

De dag dat ik in het centrum van Nazaré ben, gebeurt me iets dat echt suf is. Meestal houd ik goed bij waar ik mijn auto heb geparkeerd. Ik sta op een pleintje aan de rand van het centrum maar doordat het een kriskras lopen is over de rots en er veel hoogteverschil is, is mijn oriëntatie van slag en weet ik op de terugweg niet meer waar de auto staat. Oei, de naam van het plein, daar heb ik niet naar gekeken. Ik dacht dat ik op gevoel zo terug zou lopen maar dat heb ik vandaag mis. Ik sta bij de Arena, sectie 2, zo te zien een voetbalstadion. Daar tegenover is een restaurant en daar ga ik vragen waar de uitvalsweg is naar de camping Vale. De eerste man spreekt nauwelijks Engels, die haalt de man van het restaurant er bij. Die snapt niet goed wat ik bedoel en hij haalt de vrouw van het restaurantje er bij. ‘Hoe moet ik weten waar uw auto staat?’, zegt ze. Ja, dat snap ik ook wel maar ik vraag toch maar door naar de uitvalsweg naar de camping. Er wordt omhoog gewezen, die straat in. Ik bedank ze en sla die straat in, omhoog en zowaar daar zie ik het plein waar de auto staat. Dichterbij dan ik dacht. De auto staat op een redelijk koele plek en de zon is nu weg. Monti is moe en die zet ik in de bench met de vier ramen een stukje open. Ik loop de steile weg weer af en ga naar het restaurantje en bestel gegrillde sardientjes en sla. Ik ben de enige buitenlander, er zitten alleen maar Portugezen die luid en gezellig aan een lange tafel zitten te genieten van het samenzijn en de vismaaltijd. Dit is typisch Portugees, families en vrienden eten op de dag de hoofdmaaltijd en zitten lang aan tafel terwijl de wijn rijkelijk vloeit. Ik maak het niet te laat, reken af en ga weer omhoog naar de auto waar Monti rustig in de bench ligt. Maar ze is wel blij me te zien en we rijden terug naar de camping. De volgende keer dat ik de auto ergens parkeer zal ik weer beter noteren waar hij staat.

Regen is er voorspeld voor de komende dagen. Hier, maar ook in de plaats waar ik hierna naar toe wil, Evora. Anders was ik een week in Vila Cha geweest, nu boek ik bij tot een week en blijf hier een volle week. Een heerlijke camping waar ik Monti uit kan laten achter de huizen op palen en waar het rustig is. Twee dagen volop actie vraagt voor Monti toch een rustdag dus laat het maar regenen. Ik zet alle spullen in de auto en stel me in op het overbruggen van een paar regenuren. Naast me staat een groene bestelbus met koplampen. Ene Gosse en Joke trekken met deze bus rond en Monti reageert goed op ze. Ik maak een mooie foto van ze voor hun alternatieve bus. Ik blijf staan en al mijn buren vertrekken, ik zwaai ze uit. Een paar gezellige momenten hebben we gedeeld en nu gaat ieder weer zijn eigen weg. Misschien zien we elkaar nooit meer, misschien ontmoeten we elkaar ergens waar dan ook. Sommigen volgen mijn blog, en met sommigen volgen we elkaar op Facebook. Dat is het reizen, een contact aangaan en weer loslaten. Dat is het leven van reizenden.

Nu ik dit schrijf is de regen gestopt, het is buiten 21 graden, een fado-cd van Camamé staat aan en Monti slaapt alweer op de warmtemat. Voor haar mag de dag zo blijven. Ik ben bij met schrijven van blog 5, ga even op internet het nieuws lezen over het brexit-akkoord dat de Eu heeft gesloten met het Verenigd Koninkrijk en daarna ga een nieuw boek kiezen. Prima rustdag zo. Morgen schijnt de zon weer. Goed besluit om hier te zijn hoewel ik de hele Beira-regio nu niet heb kunnen bezoeken. Porto, Braga, Guimarraes, Viseu, Aveiro, Guarda, Coimbra heb ik geschrapt want het weer was er niet naar om daar met een hondje op een blubbercamping te staan. Vanaf hier ga ik morgen deze regio in en komt er vast wat ander moois.

Na regen komt ook hier zonneschijn. De rustdag heeft ons beiden goed gedaan en vandaag ga ik naar een kleine plaats, Alcobaca, 12 kilometer van Nazaré. Deze plaats is beroemd vanwege de Mosteiro de Santa Maria, een gigantische abdij van de Cisterciënzer orde. Dit is ook de enige bezienswaardigheid in deze kleine plaats. In vroegere eeuwen zat hier veel macht van de katholieke kerk. Eenvoud was een waarde van de orde en dat is aan de binnenkant van de kerk te zien. Hoge gewelven, kale lichtgrijze pilaren, immens hoog. De abdij is aan de buitenkant wat vervallen maar beslaat een groot oppervlak, de binnenkant wordt gerestaureerd. De eenvoud is niet altijd gebleven. Er blijken in de abdij vele schatkamers met mooie spullen te zien te zijn. Alleen moet ik het bezichtigen voorbij laten gaan. Bij de kerk kan ik Monti even vastbinden en een Canadese toerist vragen een moment op te letten dat ze niet mee genomen wordt. Maar de bezichtiging van het klooster kost meer tijd. De zon schijnt en de temperatuur in de auto is nu te hoog om Monti daar minstens een uur in te laten zitten. Terug naar de camping om haar in de caravan te doen trekt me ook niet. Dit is een consequentie van het alleen reizen met een hondje.

We dwalen wat door het stadje en ik zie toch wel veel vervallen huizen. Prachtige panden die er verlaten bij staan, een konijnenhok zie ik op het balkon nog staan. Bij sommige huizen stinkt het maar blijkbaar is er geen geld om de ouwe zooi af te breken of op te knappen. Maar bij het zanderige plein van de immense kerk komen hordes toeristen. Ook hier zie ik veel Aziaten lopen. De horeca en souvenirwinkeltjes varen er wel bij. Hier koop ik een paar kaarten en postzegels. Mijn drie kleinzonen krijgen nu eindelijk een kaart van hun oma.

Dan terug naar de camping waar Monti weer bij kan komen van het uitje. Ik neem de kans om alleen naar een grote supermarkt te rijden en weer het nodige voedsel in te slaan. Er zijn weer twee dagen regen op komst. Ik had niet verwacht dat het in deze periode zoveel zou regenen. De tas met zomerjurken en open shirts is nauwelijks open geweest. Mijn fleecevest draag ik bijna dagelijks en eigenlijk had ik ook een dikker exemplaar mee kunnen nemen. Dus voor wie in het najaar naar Portugal wil, als de zon schijnt is het heerlijk maar als het regent dan is het ook gelijk een stuk frisser. Ik stel me op deze zaterdag de de 19’oktober in op regen, kijk een film en heb een nieuw leesboek, een spannende detective. Dan zie ik op de WeerApp dat het twee uren droog zal zijn. Snel de auto in en door naar het strand om met Monti even een frisse neus te halen. Het stormt er en ik zie omgewaaide parasols. Voor de komende regenbui losbarst zijn we weer in de auto.

Morgen, zondag ga ik nog even het centrum van Nazaré in om op zoek te gaan naar twee beige tafelkleden met vissen. Prachtige tafelkleden heb ik hier gezien en het is maar afwachten of ik die ook aan de zuidkust kan vinden. Dat wordt dan even opletten waar ik de auto in het centrum parkeer. Als ik nog niet betaald had, dan zou ik nu door rijden naar de regio Alentejo. Maar daar zie ik deze week ook regen, enkel de temperatuur is er wat hoger. Gewoon twee dagen overbruggen en dan ga ik op maandag 21 oktober door naar Evora. Kleine 200 kilometer naar het midden en beetje zuidelijker. Na strand weer even naar de bossen. Zo ga ik dan zigzaggend naar beneden tot ik in de streek de Algarve ben. Maar zover is het nog niet.

Wordt vervolgd vanuit Evora.