Muggenplaag in Klaipéda, naar City Camping Riga

Blog 9: Muggenplaag in Klaipéda, door naar City camping in Riga in Letland

Zaterdag 14 mei 2016
Ik twijfel of ik vandaag in Kaunas zal blijven of een dag eerder weg zal gaan richting de westkust van Litouwen. Klaipéda staat op mijn lijstje om te bezoeken en ik heb een kleine camping gevonden in de ACSI-gids in het dorp Karklès. Of zal ik toch nog het museum bezoeken in Kaunas van de componist / schilder Ciurlionis? Nee, ik vertrek op tijd en zeg de aardige Duitse reizigers gedag en rijd op mijn gemak richting Klaipéda. De wolken beloven niet veel goeds en het gaat wat motregenen. Maar als ik aankom in het dorp Karklès dan is het nog droog en wat broeierig. Het lijkt of ik de tuin van een particulier in rijd. Alleen is er niemand dus ik ga op zoek achter de struiken of er iemand is. Daar staat een jongeman te klussen aan een grasmaaier maar hij is niet de campingeigenaar. Net als hij die wil gaan halen komt hij aanlopen. Hij heet mij welkom en op dat moment gebeurt er iets.

Een horde muggen cirkelt om me heen en ik begin ze weg te meppen. Gelukkig heb ik een lange broek aan, sokken en een vest. Maar mijn hals is onbedekt. Als ik er rechts een weg jaag voel ik dat ik links gestoken word. Mep ik links dan word ik rechts gestoken. ‘Vers bloed’ zullen ze denken dat lekker zoet smaakt. De campingman lacht er om maar ik maak me zorgen want ik weet dat ik slecht tegen insectenbeten kan. Deet heb ik bij me maar nog niet gebruikt want tot nu toe is er geen mug gezien. Ik mag een plekje uitzoeken in de grote tuin en ga zo ver mogelijk van de plek staan waar de muggen zijn. De koelste plek wordt het. Maar daar barst het van de vliegen die op de warme auto gaan zitten. Snel spuit ik deet op mijn nek en hals maar het leed is al geschied. Mijn linker oor is lek gestoken en je zult het geloven of niet, zelfs achter mijn oor, onder mijn gehoorapparaat ben ik gestoken. Snel doe ik wat muggenzalf op de plekken om de zwelling te onderdrukken. De caravan zet ik op zijn plek, de fiets haal ik van de drager en inmiddels is het half vier. De campingman is niet meer te zien en er staat nog wel een auto en caravan van Nederlanders maar die zijn er blijkbaar niet. Langs de tuin is een doorgaande weg waar auto’s redelijk hard rijden.

Op de fiets ga ik door het Natuurpark naar Klaipéda, 13,5 kilometer enkele rit. Dus even doortrappen wordt dat. Dwars door het bos waar veel fietsers, wandelaars en vooral skeeleraars zijn. Het wordt fris en ik hoop dat het niet gaat regenen. Maar waar is nou toch dat centrum van Klaipéda? Wat ik tot nu toe zie kan me niet bekoren, behalve het natuurpark waar ik door heen gereden ben. Dan moet ik onder het spoor door en houd mijn e-bike in balans op zo’n richel. Naar boven is altijd een hele klus want het gewicht is niet gering van de fiets. Maar het lukt en ik ga verder.

Het wordt steeds kouder maar ik zie geen centrum. Wel zie ik een pizzeria van DODO. Dat ruikt lekker en ik besluit om niet verder te gaan maar een pizza te gaan halen. Ja halen want ik kijk op mijn horloge en maak me zorgen om alleen 10 kilometer terug door het bos te rijden. Na zessen zullen daar vast niet veel mensen meer zijn. Dus die pizza bestel ik en laat ik inpakken. Ik wil opschieten maar het is druk op de weg, er staan rijen auto’s die moeten wachten voor een stoplicht. Maar ook in dit land heeft een fietser geen voorrang en sta je minutenlang te wachten tot het stoplicht op groen springt. Ik doe dus iets dat niet mag maar dat ieder weldenkend mens vast doet: ik rijd door mijn rode stoplicht. Niet een keer maar meerdere keren want, of er komt geen auto aan of er staat een rij stil. Tot een man in de file ziet wat ik wil doen en snel optrekt en mijn oversteken wil blokkeren. Hij draait zijn raampje open en ik vermoed dat hij niet vroeg of ik vanavond met hem uit eten wilde. Zijn non-verbale uiting is niet uitnodigend. Gewoonlijk reageer ik op zulke situaties door stevig terug te meppen maar ik doe maar net of ik stom ben en trek mijn wenkbrauwen en schouders op en zeg helemaal niks. Stap weer op en rijd met mijn warme Dodo pizza, die onder de snelbinders zit, snel achter zijn auto door. Dat had die man natuurlijk niet kunnen weten dat ik graag die warme Dodo pizza wilde eten. Maar na 10 kilometer is die pizza vast koud als ik aankom op de camping Dus aangekomen in het bos ga ik op een bankje zitten en smul die pizza op. Altijd leuk om dan de voorbijgangers te zien kijken met blikken als: ‘wat doet die vrouw daar nou in haar eentje met een pizzastuk in haar hand?’.

Dan ga ik weer op pad met de fiets en rijd met nieuwe energie in fors tempo, zo’n 25 km per uur over het pad. Daar zie ik een grote vent op skeelers rijden. Die rijdt knap aardig maar wat jammer nou dat hij de techniek niet helemaal onder de knie heeft. Ik voel me vrolijk door de pizza en stop bij hem en vraag in Engels of hij Engels spreekt en of hij het op prijs stelt om wat technische tips te krijgen wat betreft skeeleren. Ik leg uit dat ik vijf jaar geleden nog derde in het toerklassement skeeleren ben geworden en ik kan hem wel een paar tips geven want hij heeft aanleg en kracht om goed te skeeleren. Ik stap af en doe wat droogoefeningen voor. Hij leunt op mijn fiets en doet ze na. Oh, dit vind ik nou grappig. Sta ik als ouwetje een vent van achter in de dertig wijs te maken met skeelertechniek. Na een kwartiertje gaat hij de lessen in praktijk brengen en ik fiets door. Dan regent het inmiddels.

Weer in de bebouwde kom ga ik nog even naar het beroemde uitkijkpunt op de Baltische Zee: ‘Olandu Kepurè’. Blijkbaar doet dit stuk kust aan een Hollandse pet denken want dat is de vertaling. Voor hier is deze plek een attractie, voor mij niks bijzonders.

Als ik weer op de camping kom dan weet ik niet waar die campingman woont en ik rijd een paar rondjes rond de verblijven. Maar ik kan hem niet ontdekken en dan duik ik de caravan in. De Nederlanders zie ik niet bij hun caravan dus ik doe de luikjes dicht. De campingman zal om 23.00 het hek sluiten. Toch komt het bij me op dat deze plek niet goed voor mijn auto en caravan is. Als ik morgen op pad ga dan staat dat leuke caravannetje vlak langs de doorgaande weg en er is totaal geen toezicht. Dit voelt niet goed en ik twijfel of ik hier morgen nog wil blijven. Onveiligheid en muggen, twee punten die negatief zijn. Zelfs bij de 10 graden blijven de muggen hier actief. Het zijn niet van die kleintjes zoals bij ons maar van de stevige dikkerds met lange poten. Razendsnel zijn ze en ze zijn met vele. Niet tegen op te meppen. De nacht ga ik in en morgenochtend zie ik wel verder. Het regent inmiddels stevig en de temperatuur is buiten onder de 10 graden. Brrrr, koud, thermo-ondergoed weer aan doen.

Zondag 15 mei 2016
Het is koud in de caravan en het regent nog steeds. Op de WeerApp zie ik dat het vandaag de hele dag zal regenen. En morgen ook en overmorgen ook en over-overmorgen ook. Dat ziet er niet goed uit. Ik loop naar het toilet en zodra ik een voet buiten doe vliegen er alweer muggen op me af. Hoe moet dat hier in de zomer dan wel niet zijn als het 25 graden is? De prikken van gisterenmiddag zijn in mijn hals flink opgezwollen tot dikke harde schijven. Mijn linker oor brandt en broeit en mijn gehoorapparaatje kan ik nauwelijks inhouden want die drukt op een zwelling van een beet.

Dan komt de campingman om het hek open te maken. Het is inmiddels 08.30 uur. Ik ga naar buiten en zeg hem dat ik twijfel of het wel goed is om te blijven. De komende dagen blijft het regenen en blijft het koud. Wat doe ik dan bij de Baltische Zee? Daar is geen lol aan, dan kan ik beter door rijden naar daar waar de zon is. Hij kan me geen ongelijk geven en ik hak dan de knoop door. Ik ga nog voor de volgende bui los barst. Hij helpt me de fiets op de caravandrager te zetten en ik geef hem de 12 euro die we overeen komen voor de korte logeerpartij. Binnen het uur ben ik vertrokken en ik heb het gevoel dat ik gevlucht ben voor muggen en een staplek waar geen toezicht is.

Als ik hem er op wijs dat er gisteren niemand was toen ik terug kwam en dat ik toezicht toch wel belangrijk vind, dan vertelt hij me dat er vorig jaar juli overdag is ingebroken in een caravan. Ja, zegt hij laconiek, als er toeristen komen dan komen de dieven ook. Ik denk nog, als jij je voortuin uitleent en geld incasseert dan moet je ook veiligheid bieden. Maar ik zeg het niet want ik ga toch weg.

Op naar Letland waar het vandaag ook regent maar waar het morgen in ieder geval droog is en minstens 16 graden. Ik voel me relaxed maar het rijden kost wel inspanning want het regent echt de hele dag. Het water blijft op het asfalt liggen en het spat hoog op over mijn voorruit heen. Als er een auto op de baan naast me passeert dan zie ik even niks. Eribaatje heeft het zwaar als er een wegomlegging is in verband met wegwerkzaamheden. Zo erg heb ik het nog niet mee gemaakt. In een hoek van 45 graden ga ik door kuilen en blubber heen. Litouwen is flink bezig met de wegen beter te maken.

Daar is de grens, even uitstappen om een foto te maken van Latvija zoals het land hier heet. Ook in Letland zijn de wegen soms goed berijdbaar en soms’ Pools’, met gaten en kuilen en verdikkingen van asfalt op asfalt. Waar ga ik heen? Ik wil de Baltische Zee zien dus naar het noorden, naar Jurmala. Een plaats met een mooie naam en een grote camping die vanaf 1 mei open is. Zo staat het tenminste in de ASCI-gids. Inmiddels rijd ik al heel wat uren en is het tegen vieren. Als ik in Jurmala de camping vind, dan is het hek gesloten. Ik durf de oprit niet op te rijden want stel dat het hek niet open gaan dan moet ik achteruit een drukke weg op. Dus ik rijd door en ook al toetert er een automobilist, ik zet mijn auto er gewoon weer tussen. Met caravan wel te verstaan. Ik rijd een blokje om en draai de sleutel om van de motor. Wat zal ik doen? Het regent hier ook, dus jas aan en pluutje pakken.

Op dat moment stopt er een tegenligger naast me en kijkt een man, een veertiger, me vriendelijk aan. Hij draait zijn raampje open, ik dus ook, en hij vraagt: 'Can I help you? 'Ja graag', zeg ik in Engels en ik leg uit wat het probleem is: het hek is gesloten. We stappen beiden uit en ik pak mijn Ipad uit de auto waar de ASCI-campings in staan. Hij pakt zijn mobiel en samen staan we daar onder mijn roze pluutje. Hij had gezien dat ik een Nederlandse nummerplaat heb en zag me zoeken. 'Dus even helpen', dacht hij. Hij belt wel eventjes om navraag te doen waarom het hek dicht is. 'Ja, ze zijn gesloten', zegt hij me als hij ophangt. 'Maar er is nog een camping in Jurmala, camping Nemo'. Ik zoek deze camping op in de App van ACSI en ik neem dankbaar afscheid van deze engel die op mijn pad kwam.

Op naar de andere camping, camping NEMO. Die blijkt ruim 12 kilometer buiten het dorp te liggen, in het bos. Als ik er aan kom is het eerste dat ik voel: hier wil ik niet staan. Wat een ouwe zooi en zo midden in het bos. Ik rijd de camping op tot een hek en stap uit. Daar komt een man uit een ouwe houten barak op me af. Ja, er is één camper op de camping. Ik zeg maar gelijk dat dit niet is wat goed voor mij is. ik zoek een veilige plek waar meer mensen zijn. Niet een plek waar ik alleen in een groot bos sta, 12 kilometer buiten het centrum. Hoe noemen we dat? Van de regen in de drup zou ik vallen. Ik had het gevoel van de regen in de sloot. Dus ik zeg maar direct dat ik terug rijd richting Riga. Daar kom ik nu dan wel een week te vroeg aan maar dat los ik van de week wel weer op.

Weer in de auto en nog 31 kilometer te gaan naar Riga. Op naar een plek die 2,5 kilometer van het centrum ligt: Riga City Camping. Dit is weer een soort camping dat ik niet ken. Er is bewaking als je er komt, dan door naar de receptie en er staat hier een kapitaal van luxe campers. Niet normaal wat ik hier zie. Er blijkt een meeting te zijn van een groep camperaars die dwars de wereld over gaan door de Sahara. Ik zie exemplaren hoog op wielen die tot mijn schouders komen. Met trapjes er voor zodat de leeuwen niet bij je kunnen komen. Daar ga ik morgen wat foto’s van schieten want echt, dit heb ik nog nooit gezien. Er staat maar één klein caravannetje en verder is het voornamelijk groot kapitaal dat er staat.

Ik zoek een plekje en ga dwars staan om mijn buren wat ruimte te geven. Die komen even gedag zeggen, vlotte Duitsers in een alternatief camperbusje. Zo eentje als Andrea heeft. Als ik de spullen aan kant heb komen ze even binnen kijken. Mijn Eribaatje doet velen verbaasd zijn wat er allemaal aan handigheidjes in zitten.

Dan ga ik mijn toiletje legen en als ik terugloop dan hoor ik zowaar mijn naam roepen. Daar staan Gerd en Hannelore, de aardige Duitsers waar ik in Kaunas de Vietnamliefde mee gedeeld heb. Het potje wordt neer gezet en ik krijg een gezellige kus en ga binnen vertellen wat ik in deze twee dagen heb mee gemaakt. Zij zijn in Kaunas gebleven en zijn vandaag ook pas aangekomen. Maar als ik op de terugweg naar Kaunas ga, dan moet ik toch echt naar dat museum van Curlionis toe. Een aanrader zeggen ze.

Gezellig om op deze rare camping te staan want mensen vinden het hier leuk om wat uit te wisselen. Zo komt de man van dat andere kleine caravannetje even een praatje maken. Je ziet mensen om die rare campers lopen en foto’s maken. Vanavond kijk ik even via mijn wereldwijd MIFI of er digitale post is want er is hier geen gratis wifi. Dan zie ik een WhatsApp van de Hollanders, Jaap en Anja, die me waarschuwen om niet naar een bepaalde camping te gaan. Overlast van hangjongeren was er en ze zijn midden in de nacht om half twee weg gereden. Dat wil ik zeker niet mee maken. Maar nu ben ik drie dagen achter elkaar verkast en nu blijf ik gewoon minimaal drie dagen achter elkaar op deze camping in Riga staan.

Morgen op de fiets naar Riga om de eerste verkenning te doen. Dit is de plaats waar ik altijd al naar toe had gewild, waar de reis om begonnen is. Kijken of het echt de droom is die ik voor ogen had.

Riga wordt apart vervolgd.