Via Kaputy naar Warschau en door naar Piecki

Blog 6: Via Kaputy naar Warschau en naar de Mazurische Meren

Woensdag 4 mei 2016
Vanmorgen ben ik op mijn gemak alles wat nat is geworden gaan drogen. De fiets staat nog op de fietsendrager en die zitten beide onder de smurrie van de hoosbui van gisteren. De SVR-boer komt met zijn vrouw en de knecht nog even kijken want ik heb aan gegeven naar Warschau door te reizen. Dinie, de knecht heeft schone kleren aan en ruikt dit keer fris. Alleen spreekt hij enkel Pools dus het is weer met handen en voeten vragen of hij de e-bike nu op de fietsdrager wil zetten. Die man is beresterk want met een ferme zwaai tilt hij hem er zo op. Omdat deze staplaats wel heel primitief is heb ik er niet gedoucht. In de caravan heb ik een keteltje water warm gemaakt en twee ochtenden heb ik me met een washandje gepoedeld. Als er betaalt moet worden geef ik dan ook aan dat ik me gewassen heb zoals Unsere Mutti vroeger altijd deed: ‘mit Washändchen und warmes Wasser’. Er wordt wat gelachen want dit is natuurlijk geen goed Duits. Maar het resultaat is dat er gelijk drie euro per nacht af gaat. Ik heb hier gestaan voor €10,- per nacht en daar zit de wifi bij ingesloten. Dus wie mooi in een boomgaard wil staan naast sparren, die raad ik aan om naar de SVR-camping Bumerang in Chlebów in Polen te gaan. Een gat van niks maar je staat er ook bijna voor niks en met gratis goedwerkende wifi.

Nog geen 100 kilometer heb ik vandaag gereden naar een ACSI-Camping in het dorp Kaputy, zo’n 16,5 kilometer van Warschau. Warschau noemen ze hier trouwens Warszawa en ik vraag me af waarom wij buitenlanders veel namen van andere plaatsen veranderen. Waarom niet gewoon Warszawa in plaats van Warschau? Wie het weet mag het zeggen.

Waarom naar Kaputy en niet rechtstreeks naar Warschau gereden? Die Hollandse buren, Jaap en Anja uit Beverwijk hebben deze camping vorig jaar bezocht en zijn van plan er weer heen te gaan. Als het goed is zal ik ze er enkel vandaag nog treffen. En jawel hoor, ze staan er als ik al toeterend aan kom rijden. Zo grappig om te merken dat je het leuk vindt om ‘ouwe bekenden’ te ontmoeten die je nog maar pas kent. Dat weet ik ook nog van mijn backpackersreizen. Op je route kom je vaak weer dezelfde reizigers tegen en dan is het even bijpraten, informatie uitwisselen. Blijkbaar hebben wij mensen toch behoefte om ons bij anderen aan te sluiten. Na de twee dagen op de SVR-camping en geen kip gezien te hebben is het weer goed om even te communiceren.

Aan het eind van de middag besluiten we met elkaar een biertje te drinken. Maar eerst zet ik de caravan op de pootjes en neem een frisse douche. De zon schijnt volop en zowaar loop ik al in een korte sportbroek en open shirt. De boel wordt geïnstalleerd en ik pak de fiets om de dichtstbijzijnde minimarkt op te zoeken.

Een kleine vier kilometer van de camping is een kleine minimarkt aanwezig. Als ik er heen rijd dan ervaar ik deze streek een stuk rijker dan vanwaar ik kom. Dit is wel Pools platteland maar duidelijk voor beter gesitueerden. Grote, luxe huizen in allerlei mooie vormen zie ik. Hekken er om heen met een signaal dat er bewaking is. Ook zie ik een slagboom met daarachter een villawijkje. Er zit een bewaker bij de slagboom en je komt er niet zomaar binnen. Er is een groot sportveld waar een paar fitness apparaten staan en ook hier staan de paardenbloemen weelderig geel te bloeien. Ik vermoed dat deze streek een overloopgebied is voor welgestelden die in Warschau werken. Deze streek is zeker niet armoedig te noemen. Ik koop in de minimarkt verse groente, brood, beleg en kefir. Straks ga ik een pan verse groentesoep maken van courgette, rode paprika, wortel, ui, prei, erwtjes. Maar eerst nog dat biertje bij mijn Hollandse buren. Dat klikt met deze mensen en we hebben genoeg gespreksstof. Maar wat wil je ook met een ‘ouwe’ schoolmeester. Die hebben altijd wel verhalen om te vertellen. Vooral als ze veel gereisd hebben dan gaan mijn oren wel open. Vanavond een keer vroeg naar het nest.

Maar even nog een paar vragen beantwoorden, o.a. van Jozephine. De kleine lettertjes liggen niet aan mijn blog maar ik vermoed aan de instelling op jouw pc. Ik kan wel de reacties van jullie lezen maar er niet direct op reageren. Dat is de instelling van www.waarbenjij.nu.

Ook was de vraag of ik me veilig voel in Polen en hoe het rijden met de caravan me af gaat. Ik heb tot nu toe goede ervaringen in Polen. Eigenlijk had ik een vooroordeel wat Polen betreft. Ik had het beeld van een arm land, net als Roemenië maar dat is zeker niet juist. Hier zie ik geen paard en wagen op zanderige straten. Wel is het zo dat de infrastructuur voor verbetering vatbaar is. Buiten de snelweg is het niet prettig om met een caravan te rijden. Het is hotsend en klotsend door de kuilen en gaten gaan. Nu zit ik op een camping waar een gesloten hek is maar zelfs op de boerderij camping waar ik alleen stond, voelde ik me veilig. Het rijden met de caravan gaat me goed af maar ik matig mijn snelheid als ik twijfel aan de breedte van vrachtwagens omdat ik niet van de weg af wil met de wielen. Een lekke band wil ik hier niet riskeren.

Wel zie ik in Polen dat het groot kapitaal flink aanwezig is. Banken en hotels trekken huizenhoge panden op die veelal niet passen in het straatbeeld. De grote reclameborden, ook langs de snelweg, proberen consumenten te trekken.

Het verschil tussen het echte platteland en de steden is groot. Op het platteland lopen nog ouwe vrouwtjes met bloementjes jurken en schorten en hoofddoekjes om. Het verschil tussen arm en rijk lijkt mij in Polen groter dan in ons land. Maar het land is flink in ontwikkeling. Er wordt aan wegen gewerkt, fietspaden worden aangelegd en volop huizen gebouwd. Maar het is duidelijk Oost Europa en geen Nederland.

Op deze camping in Kaputy is de wifi kapuut. Hij is er wel maar werkt niet. Zo nu en dan kijk ik even via mijn MIFI van Wereldwijdwifi of er mailtjes of whatsappjes zijn binnen gekomen. Ik stel het zeker op prijs om zo in contact te blijven met mijn Hollandse achterban. Morgen meer.

Donderdag 5 mei 2016
Met de auto en fiets op de fietsdrager naar Warschau, dat is het plan en dus ben ik vroeg op pad. Aan de rand van Warschau zijn een paar heel grote winkelcentra, o.a. de sportzaak Decathlon. Daar parkeer ik mijn auto en binnen koop ik een nieuw petje met een goede klep om de zon uit mijn gezicht te houden.

Een kleine 7 kilometer sta ik van het oude centrum van Warschau. De weg heeft aan twee kanten drie banen en het is al druk met auto’s die naar het centrum gaan. Voornamelijk over de stoep en deels over fietspaden rijd ik naar het centrum. Echt vrolijk word ik niet van deze route. Grote flatgebouwen, sommige nieuwbouw en in pasteltint, maar de meeste zijn grauwe betonnen blokken. Auto’s staan op terreintjes geparkeerd waar een slagboom voor zit. Er zit een bewaker in een hokje bij.

Warschau is een miljoenenstad en dat voel je ook. Bussen en trams rijden af en aan en hordes mensen stappen in en uit. Ik manoeuvreer met mijn fiets tussen al die mensen door. Ik rijd dan wel rustig maar ik geef een compliment aan de geduldige houding van de Polen. Ze vinden het heel normaal om een stap naar voren of naar achteren te doen om me door te laten. Geen irritatie of gesnauw, de Polen hebben iets in hun aard dat wij in Holland missen. Rust, geduld, gelatenheid. Dit in verhouding tot ons opgewonden standje als er iemand voor je voeten loopt.

Polen, vooral de ouderen, ervaar ik als gesloten en weinig toegankelijk. Ze houden rekening met elkaar en mij maar echt contact komt er niet. Dit ervaar ik wel bij MacDonalds waar ik vandaag twee keer geweest ben. Een jonge knul schrijft voor mij het adres op waar ik ben en op de terugweg ga ik nog een keer daar langs. Ik word herkend, uiterst hoffelijk geholpen en gedag gezegd. In deze buitenwijk zie je geen toeristen lopen en dan val ik wel op met mijn fiets en helgroene sportjack. Deze MacDonalds is spiksplinternieuw en ik zie wat nieuwe dingen. Zo een sporthoekje voor kleintjes met wee racefietsjes, een indoor (basket)balveldje. De toiletten zijn hier niet openbaar maar op je bon staat een code. Die code toets je in op een apparaat op de wc-deur en die gaat dan open. Dit systeem heb ik in Holland nog niet gezien bij een restaurant.


Nu nog wat over Warschau. Eenmaal in het oude centrum dan vergeet je dat je door de grauwe buitenwijk bent gekomen. Wat een schoonheid heeft dit centrum. Het oude Marktplein is het kloppend hart. De grote oude huizen worden stuk voor stuk gerestaureerd. Er zijn heel veel terrasjes en er staat de beroemde fontein waar ik een foto van plaats.

Warschau is de stad van kerken. Een hele straat vol met kerken waar honderden toeristen en schoolkinderen vandaag lopen. Foto’s maken is soms wat moeilijk omdat er altijd wel iemand net voorbij loopt. De gebouwen zijn zo hoog dat ze vaak scheef op de foto staan. Je mag in het oude centrum niet fietsen maar ook al doe je dat, niemand zegt er wat van. Zo heb ik een paar uur door het oude centrum en er om heen gekeken.

Indrukwekkend vind ik het stuk muur dat nog bewaard is gebleven van het Joodse Getto. Voor de oorlog bestond de bevolkingssamenstelling uit 30% Joden. Op het bord staat dat een groot aantal is gestorven aan honger en uitputting en de meesten zijn naar Treblinka afgevoerd. Er wordt gewezen op de Joodse opstand in Warschau en de grote brand. Warschau vergeet zeker niet wat er in de oorlog is gebeurd.

Als je aan Warschau denkt dan denk je vast aan de musicus en componist Chopin. Hij heeft in Warschau geleefd en de stad Warschau is verbonden met (zijn) muziek. In veel kerken worden ’s avonds concerten gegeven. Flyers worden er voor uitgedeeld. Ook is Marie Curie, wij zeggen meestal Madame Curie, beroemd in Warschau. Ik zie een bronzen beeld van haar staan met een plaquette er op dat het in 2014 geschonken is door de Franse president Hollande.

In de namiddag ga ik weer terug want het wordt me te druk in het oude centrum met de fiets aan de hand. Buiten het centrum liggen heel grote winkelcentra. Wolvo Plaza, Mediamarkt, Tesco, Decathlon en nog veel meer waar ik de namen van vergeten ben. Grote parkeerterreinen vol met auto’s, maar ook komen er mensen met de bus en stappen weer in met hun tassen en handen vol. Zulke grote koopcentra heb ik in Nederland nog niet gezien.

Warschau is de grootste stad die ik in Polen heb bezocht. Warschau is in het centrum eigenlijk een openlucht museum. De gewone Pool loopt hier niet want er zijn geen winkels, enkel restaurants en souvenirwinkels. Lódz is me bijgebleven van de prachtige winkelstraat met patriciërs huizen. Poznań is gewoon een levendige stad waar de markt in het centrum tegenover de kerk is.

Morgen trek ik verder naar het noorden, naar de plaats Piecki bij de Mazurische Meren. Aan de oostkant van Polen ligt Kaliningrad waar je niet zomaar door heen mag reizen. Een visum voor dit land is ingewikkeld om te krijgen als je alleen reist. Dus even naar boven en dan kan ik richting het oosten naar Litouwen. Maar morgen de laatste plaats in Polen en dan zoek ik uit waar ik de grens over ga naar de Baltische Staten. Dan kan ik de euro’s weer gebruiken.

Vrijdag 6 mei 2016
Vanmorgen ga ik op tijd weg vanuit Kaputy om 237 kilometer naar het noorden van Polen te rijden naar een plaats met de mooie naam Piekci. spreek uit als pie-e-tsji-kje. Dit dorp ligt aan een meer en het hele gebied heet de Mazurische Meren. Van mijn oudste dochter heb ik gehoord dat dit een mooi gebied is dus daar ga ik een kijkje nemen. De temperatuur is inmiddels flink gestegen naar zo´n 28 graden. De weg naar de camping is heel bijzonder. Soms rijd ik over mooie gladde asfastwegen, dan weer afgewisseld met slecht wegdek. Er is zelfs een stuk dat me doet denken aan de zwarte bϋgelpiste waar ik met mijn skies niet graag afging. De tegemoetkomende auto’s springen als herten over de weg. De koplampen deinen op en neer. Op de weg mag 70 km gereden worden maar ik verlaag mijn tempo naar 60 en soms zelfs 50. Ik dein letterlijk over de weg heen. De vrachtwagens denderen gewoon door en halen me geregeld in. Dan komt er een stuk mooi glooiend landschap. Naar boven schakel ik naar de 4 en soms zelfs naar de 3. Ik zou wel uit willen stappen om een paar foto’s te nemen want de weilanden zijn wonderschoon geel van bloemen. Zoveel paardenbloemen op een veld heb ik nog nergens gezien. Er zijn mooie kleine dorpjes en deze streek is zeker niet armoedig te noemen maar het is wel Pools platteland. Parkeerhavens zijn er niet maar ik ga twee keer op de ruimte van de bushalte staan om even te pauzeren.

Dan nog even een tankbeurt en dan kom ik op de camping in Piecki aan. Bij de receptie komen drie personen me te woord staan want niemand spreekt hier Engels of Duits. Dat is dus handen en voetenwerk. Ik mag gaan staan waar ik wil want er zijn nog geen kampeerders. Het is een glooiend terrein en nu is het een kunst om waterpas te gaan staan. Gelukkig heb ik een mover onder de caravan en eindelijk vind ik een plekje dat waterpas te maken is. Vandaag heb ik alle oefeningen gedaan die ik bij een cursus caravanrijden zou krijgen. Met de auto door smalle wegafzettingen, terugschakkelen naar z´n drie, hellingproef en nu de oefening met de caravan om hem waterpas te krijgen.

Dan op de fiets naar het dorp Piecki voor de dagelijkse boodschappen. Oei dat verkeer rijdt wel erg hard op de weg en er is geen fietspad. Ondanks de warmte doe ik het helgroene jack aan om goed gezien te worden. Het laatste stuk rijd ik over de stoep en zoek een supermarktje. Piecki is een klein dorp maar er zijn wel zes kleine minimarktjes. Ik kies nu de grootste want ik heb zin in verse kip en wil geen risico lopen met vlees dat niet goed gekoeld is. Op de terugweg nog even een stop bij de kerk die gebouwd wordt en waar veel vrouwen en kinderen de tuin aan het beplanten zijn. Dan ga ik terug naar de camping en grill de kippenstukjes, ui, paprika en champignons op de grillplaat.

Inmiddels is het half zes en er is nog steeds geen kampeerder bij gekomen. Wel zie ik een vrouw die snel de sanitaire voorziening aan het poetsen is. Dat is zeker nodig want het is hier in mijn ogen een ouwe zooi en een poetsbeurt is het minste dat ze voor deze eerste gast kunnen doen. Ik loop nog naar het meer dat in de diepte ligt. Het is hier een schitterend plekje. Ik sta in het bos en aan het meer maar ik sta wel alleen en de camping ligt aan een doorgaande weg.

Ik krijg wat unheimische gevoelens en besluit te gaan vragen of vanavond het hek dicht gaat en of er iemand op de camping slaapt. Maar nu is de taal weer een barrière om goed uit te leggen wat mijn probleem is. Het meisje is vriendelijk en gaat via de pc wat opzoeken en schrijft het in het Engels op. 'De kok slaapt op het terrein en er zijn gasten in een paar huisjes'. Laat ik dan maar eens uitzoeken waar die kok slaapt. Ik op de fiets over het terrein en ruik gebraden worstjes en zie rook. Tussen twee huisjes zitten mensen met kinderen en mannen staan worstjes te grillen. Ik denk eerst dat het een groep vluchtelingen is want ze komen zeker vanuit het oosten, wellicht zijn ze Arabisch. Maar ik heb het flink mis. Ik rijd naar de mensen en vraag of er iemand Engels spreekt. 'A little', maar er is een dochter van dertien die Engels spreekt. Het meisje wordt er bij geroepen en ik vraag haar of de camping een veilige plek is om te overnachten voor me want ik ben alleen. Ze vertaalt het in het Arabisch want de mensen zijn uit Algerije. Dan vraagt het meisje me of ik misschien Frans spreek en jawel dat doe ik dus ook. In mijn hoofd schakel ik om naar Frans en zowaar kan ik de woorden weer vinden. Nu wordt het dus echt leuk want ik krijg een broodje met gegrilde worstjes aangeboden en er wordt me gevraagd of ik er bij kom zitten. Ondanks dat ik net gegeten heb neem ik het broodje aan en er komt een geanimeerd gesprek. De kinderen zijn nieuwsgierig en komen er bij en over een weer worden er vragen gesteld.

Twee vrouwen, drie mannen en zes kinderen in totaal. De jongste volwassen man is de broer van een van de vrouwen en hij is een ´driver´. Ik denk aan een vrachtwagenchauffeur maar hij rijdt belangrijke personen in een luxe auto rond naar hun werk en conferenties e.d. Hij laat wat foto´s zien op zijn mobiel waar hij te zien is in net pak met een mooie auto, een Skoda. Hij is een maand op vakantie bij zijn familie. De twee gezinnen wonen in Warschau en zijn deze week op vakantie in Piecki. Hun twee auto´s, kleiner dan de mijne, die er staan hebben een blauw kenteken en er staat CD op. Het blijken Algerijnse nummerborden te zijn en de CD is Corps Diplomatique. De mannen zijn dus diplomaten die tijdelijk in Polen wonen. De kinderen gaan allen naar een Franse school in Warschau. Ze spreken met elkaar Arabisch en met mij Frans. Er worden vele foto’s gemaakt van mij met de kinderen op de bank en ook ik maak een aantal foto’s. Als ik een woord niet in het Frans kan vinden dan zeg ik het in het Engels tegen het oudste meisje van 13 jaar en dan vertaalt zij het in het Frans.

Dan gaan de twee mannen met de auto weg, ze moeten iets kopen in het dorp. Het blijkt dat een van de kinderen vandaag jarig is, hij wordt 8 jaar. Of ik nog Algerijnse thee wil drinken? Ja maar eerst even warme kleren halen want het is inmiddels afgekoeld. Met Hollandse koekjes ga ik terug en dan blijkt dat er een grote taart op tafel staat die versierd wordt met een 8 en vuurwerk. We zingen in alle talen Happy Birthday en na de taart wordt er een auto naar achteren gereden en wordt de radio luid aangezet. Algerijnse muziek schalt uit de speakers. De twee jongens van 8 en 10 jaar springen op en dansen er vrolijk op los. Zoals deze jongentjes dansen heb ik nog nooit Nederlandse kinderen zien dansen. Met de armen, schouders, heupen maken ze bewegingen die onze kinderen niet maken. De volwassenen klappen in de handen en soms wordt er gejeld. Ik doe lustig mee maar ga niet dansen omdat de volwassen dat ook niet doen. Alle kinderen dansen en zingen en er is complete harmonie van deze twee gezinnen met de zes kinderen. Bij een van de vrouwen is kind nummer vier op komst. Over drie maanden komt ´de surprise´ zoals ze het noemen en de vrouw gaat in Algerije bevallen.

Om 22.30 uur neem ik met kussen afscheid en beloof om geen foto´s van de volwassenen op internet te zetten. De mannen werken in diplomatieke dienst en gaan voorzichtig met hun privacy om en daar heb ik alle begrip voor. Ik loop nog met de broer van 31, de twee meisjes van 13 en het jongetje van 6 naar de receptie omdat daar wifi is. Tegen elven nemen we afscheid.

Wat een bijzondere avond is dit geworden. Mijn unheimische gevoel is zeker verdwenen en bij deze mensen zal ik zelfs in de nacht hulp kunnen vragen. Zoveel hartelijkheid van deze Algerijnse families. Midden in de nacht word ik wakker omdat ik in het Frans lig te praten. Morgen maar een beetje rustig aan doen want de nacht is minder rustig dan anders.

Zaterdag 7 mei 2016
Vanmorgen schijnt de zon volop. Ik ga er wasdag van maken en neem wat kleren mee om in een sopje te spoelen. De vrouw die gisterenmiddag de sanitaire voorziening aan het schoonmaken was, is nu bezig om de grond van mos te ontdoen. Ze spreekt enkel Pools, dat is dus enkel een groet over en weer. Dan naar de receptie om dit blog af te maken. Het plan om te gaan fietsen naar Mragowo wijzig ik. De weg waar ik zou fietsen vind ik te gevaarlijk. Met de auto ga ik een ritje maken door wat kleine dorpjes. Dit wordt mijn laatste dag in Polen, morgen trek ik door naar Druskininkai in LItouwen. Dan duurt het weer even voor ik door Polen ga, dat wordt op de terugweg. Al met al heb ik dus goede ervaringen in Polen gehad.

Wordt vervolgd van uit Litouwen.