Blog 12, Richting Murcia en Valencia de terugreis

Blog 12, De terugweg is begonnen, via Guadix richting Murcia en Valencia in Spanje
Als eerste een dank voor al het medeleven van vele volgers. Ook via persoonlijke berichten kreeg ik ondersteuning. Weet dat de ribben al beter aanvoelen maar dat de rechter knie nog pijnlijk is. Maar ook dit zal wel slijten na een paar weken.

Twee dagen voordat de Eriba opgehaald gaat worden huur ik een huisje op de camping. Dit omdat er volop regen is voorspeld en ik graag alle spullen droog in de caravan wil zien te krijgen. De Eriba gaat in Spanje namelijk in depot en komt er misschien pas volgende maand uit. Alle etenspullen zoals olie en azijn en alles waar vocht in zit zoals schoonmaakspullen en toiletartikelen gaan uit de caravan de auto in. En alles wat ik voorlopig niet nodig heb gaat droog en schoon de caravan in.

Op donderdag 19 december wordt Eribaatje opgehaald door een jonge Spaanse man met een trailer. Maar hij heeft een probleem omdat de dissel scheef staat en de handrem het niet doet. Maar de mover doet het en de wielen ook. Dus ik draai met de sleutel de mover op de wielen en haal de afstandsbediening uit de auto. Zoef, zoef, daar gaat ze gewoon braaf de trailer op. De aardige Duitse buurman Volker helpt de Spaanse trailerman om op te letten dat ze niet achterover van de trailer afvalt. Maar eenmaal boven krijgt de man de caravan niet op de knop gehaakt. Het gewicht helt nog naar achteren en de twee mannen krijgen haar niet naar voren. Dan maar als een jonge meid de trailer opklimmen en met de rechterhand bedien ik de afstandsbediening en met de linker haak ik haar over de kogel. Dit is zoiets als je eigen huisdier vasthouden bij de dierenarts en zelf een spuitje toedienen. Maar ze staat goed vast en de sjorbanden gaan er om.

Dan krijg ik het verzoek of ik de afstandsbediening en de wielsleutel mee kan geven want de Spaanse trailerman ziet het probleem al dat zonder handrem hij de Eriba niet van de trailer afkrijgt. Nou dat is me ook wat, dit zal hij toch wel eens vaker mee gemaakt hebben dat een handrem het niet doet. Er zit een lier aan de trailer maar hij legt uit dat dit lastig gaat worden vanwege de scheefstaande dissel. Ik leg hem uit dat dit apparaat me €150,- heeft gekost en hoe garandeert hij dat ik het terug krijg? Hij is alleen maar de man van het depot en daarna is iemand anders verantwoordelijk voor het vervoer. Dan komt de clou, ik moet ook de sleutel van de caravan mee geven. Nou is mij uitgelegd dat ik die juist bij me moet houden. Maar hij belt de ANWB in Barcelona en een vrouw die Nederlands spreekt legt me uit dat dit de procedure is vanwege grenscontrolles. Nee, u moet niks van waarde in de caravan leggen. Nou is alles wat er in ligt voor mij van waarde. Maar het meest wel mijn vouwbare Shinga e-bike. Maar die heb ik met een slot aan de tafel gebonden en onder een doek gelegd. Op hoop van zegen geef ik de caravansleutel af en steek een kaarsje op dat alles er nog in zit als ik in de Lienden bij het Caravanbedrijf Midden Betuwe haar leeg ga halen. Maar dat gaat pas in het nieuwe jaar worden.

Een dag eerder dan ik gepland heb, verlaat ik op vrijdag 20 december het huisje op de camping in Viñuela. Er is voor de hele dag regen voorspeld en dan kan ik beter in de auto zitten dan niks doen in een vakantiehuisje. De kleine 200 kilometer die ik rijd, regent het volop. De ruitenwissers doen op de voorruit hun werk, die op de achterruit is gesneuveld door mijn val toen ik hem vastgreep. Maar de auto ligt zo vol met spullen dat ik nauwelijks over mijn dekbed heen kan kijken. Ik weet nog dat er vroeger maar 1 zijspiegel aan de auto zat, enkel aan de bestuurderskant. Later is het verplicht gesteld om ook aan de passagierskant een zijspiegel te hebben. Ik heb nog steeds het gevoel dat Eribaatje achter me hangt en ik kijk dan ook nauwelijks in de binnenspiegel. Die kun je met een caravan toch niet gebruiken.

Dan kom ik via de navigatie in Guardix aan. Heel apart, ik verwacht in een klein dorp terecht te komen want het inwoneraantal is niet echt groot. Maar zowaar, ik zie een heuse stad met een druk winkelcentrum. Er staat in het centrum een heel grote barokke kathedraal. Daar hebben vroegere bewoners vast krom voor gelegen om die te kunnen bouwen. Een imposant bouwwerk dat ik morgen ga bewonderen. Maar eerst naar de plek waar ik de sleutel kan ophalen, dat is in het centrum op nummer 52. Het regent nog steeds en ik parkeer de auto op een plek waar hij niet mag staan. Nr 50 heb ik gevonden maar waar is nou nummer 52? Ik vraag het aan iemand maar die weet het ook niet. Dan komt er een vrouw onder een plu naar me toe gelopen, Maria. Ik had net toen ik 2 kilometer voor Guardix stond even een seintje gegeven dat ik er aan kwam. Zo goed van haar om me even op te komen halen. Het blijkt dat ze geen woord Engels spreekt maar een warme omhelzing kan ik van haar krijgen. Welkom in Guardix. Monti laat ik in de auto en ik loop met haar mee naar een woning in het centrum

Daar krijg ik gelijk een tweede knuffel van haar dochter die twee woorden Engels spreekt. Maar het is duidelijk, ik kan gaan zitten en mijn benen onder het tafelkleed stoppen? De dochter tilt het kleed op en wat blijkt, onder de tafel staat een roodgloeiend elektrisch kacheltje om de benen warm te houden. De dochter vraagt mijn paspoort en vult een papier in, dan vraagt ze het tweede paspoort. Ik neem Monti haar paspoort uit mijn tas maar dat paspoort bedoelt ze niet. Nee, van de tweede persoon. Nou beste meid, ik reis alleen met mijn kleine hondje, er is geen tweede persoon. Ook goed maar het huis waar ze me naar toe brengt is zeker groot genoeg voor wel 8 personen. Het ligt in een soort vinexlokatie, net buiten het centrum. Het regent nog steeds en het belooft morgen ook te gaan regenen. Tja, dat is het risico van reizen, je hebt veel in de hand maar niet het weer. Op de heenreis kon ik nog wel eens mijn route aanpassen maar op de terugweg ligt dat moeilijker.

Brrr, wat is het koud in het huis, vooral in de keuken en in de badkamer. Maar er is plenty ruimte, meer dan in mijn huis thuis. Een echt Spaans huis heeft veel koude vloeren en wanden om het in de zomer koel te houden. De airco zet ik op een hoge stand, 26 graden, maar het gevolg is een warm hoofd en koude benen. Dan maar een warme douche genomen en op tijd het bed in. Op de slaapkamer zet ik de airco op 20 graden en installeer Monti daar op haar warmtemat. Maar de badkamer is zo koud dat ik heel snel klaar ben. Het bed ligt heerlijk en al snel laat de vermoeidheid zich voelen en slaap ik in. Midden in de nacht maakt Monti me wakker, ze staat te trillen op haar pootjes en is duidelijk van slag. Ik til haar op bed en laat haar op haar eigen kleedje gaan liggen. Ze ligt tegen mijn buik en benen aan en ik laat mijn hand op haar buikje liggen. Zo vallen we in slaap en in dezelfde houding worden we ’s ochtends wakker. Wat haar nou zo van streek heeft gemaakt, dat weet ik niet maar het is voor het eerst dat ze zo dicht bij me geslapen heeft. Eigenlijk wel een goed teken want ze vroeg duidelijk bescherming van mij. Denk ik met een waakhond in een groot huis te zijn, krijg ik de rol van beschermvrouwe toebedeeld.

De tweede avond haal ik mijn elektrische kacheltje uit de auto en zet ik een tijd voor ik ga douchen het kacheltje aan in de badkamer. Doet die toch nog goede dienst tijdens deze terugtocht. Maar de keuken blijft koud, te koud voor mij. Een prima huis voor de zomer maar voor mij te koud in de winter.

In de middag ga ik alleen op pad in Guadix, Monti blijft een keer alleen thuis. Lopend ga ik naar de kathedraal en word begeleid door een Spanjaar die in hoog tempo naar het centrum loopt. Hij spreekt geen woord Engels dus het is lastig communiceren. Bij de kathedraal nemen we afscheid en ik dwaal wat rond. Helaas, de buitenkant is mooi maar hoe de binnenkant is weet ik niet want de deuren zijn gesloten. Zelfs de Tourist Info is gesloten en eigenlijk zijn alle winkels om 14.00 uur al dicht. Het is zaterdagmiddag en om 14.00 uur ligt het centrum stil wat winkels betreft. Zo dwaal ik nog wat door het centrum en ga richting een berg waar ik wat grotwoningen bekijk. Daar is deze plaats beroemd om, de vele grotwoningen die in de bergen zijn uitgehouwen. Ze hebben witte kachelpijpen op het dak en ik maak van diverse grootwoningen foto’s. Ook is er een Grotmuseum waar ik naar binnen loop. Zeker mooi om te zien hoe de ruimtes in de grot vroeger zijn aangelegd. Nu kun je ook nog logeer-accommodaties vinden in grotwoningen maar ik heb daar niet de voorkeur aan gegeven. Ik wil liever slapen in een ruimte met ramen en daglicht. Maar interessant is het zeker en vele toeristen worden er door aangetrokken.

Na twee uur slenteren door het oude Guadix ben ik weer terug bij Monti die rustig haar middagdutje heeft gedaan. Nog even een ronde met haar lopen en dan is deze dag weer voorbij. De regen is uit gebleven en eigenlijk was het best een mooie dag om wat te ondernemen. Ik merk goed dat de nachtrust me goed heeft gedaan en ik vandaag meer energie en zin heb om wat te ondernemen. Twee nachten in Guardix is lang genoeg voor mij. Morgen gaan we verder richting Murcia.

Op zondag 22 december start de dag droog en na een rondje lopen met Monti vertrek ik ’s ochtends om 10.30 uur op mijn gemak uit het grote huis in Guadix. Twee nachten heb ik hier goed geslapen en de energie lijkt weer terug te komen. Het is dan wel droog maar het is heel mistig op de weg. Veel auto’s hebben hun mistlampen aan en het tempo van rijden ligt lager dan gebruikelijk. Ik rijd richting Granada maar zie dan ook niet veel van de omgeving, slechts vage contouren. Onderweg tank ik en wil op een uitlaatplek met Monti gaan lopen. Maar ik zit op 1.100 meter hoogte, het is 11 graden en het waait flink. Nee, dan maar door naar een volgende plek. Zo’n100 kilometer voor Murcia knapt het weer op. De temperatuur loopt snel op tot boven de 20 graden en de zon breekt door. Dat is toch wel een stuk aantrekkelijker rijden zo.

Het mooie van het landschap tussen Granada en Murcia is dat er een kleurverschil is. Hoe dichter bij Murcia, hoe geler de grond lijkt te worden. Het stuk er voor is de bodem meer roodbruin en zelfs zwart. Ik zie eindeloos grote velden met sinasappelbomen en olijfbomen. Tussen de bergen zijn grote valleien en daar staan zowel kassen met plastic als ook veel open tuinbouw. Ik meen broccolivelden te zien. De stukken landbouwgrond zijn hier wel vele malen groter dan in Nederland. In dit deel lijkt ieder stukje vruchtbare aarde gebruikt te worden. Ook zie ik veel hoveniersbedrijven waar palmbomen en olijfbomen gekweekt worden. Om de stam zit een wit plastic zodat de stammen niet uitdrogen of door de konijnen stuk gevreten worden.

Dan blijkt Murcia aan mijn rechterhand te liggen en ik moet rechtsaf naar het dorp Archena. Daar heb ik een appartement gehuurd dat op Booking.com goede recensies heeft. Het zou 17 kilometer en een kwartier van Murcia liggen. Ik kijk op de klok en ik bemerk al dat dit stuk zeker niet in een kwartier is te rijden. De route gaat eerst via een industriegebied. Het komende stuk doet me aan de Golanvlakte denken. Onherbergzame omgeving met daarin nieuwe blokken huizen neer gepoot. Dan rijd ik over een lange brug waar je 30 mag rijden. de rivier over. Die brug is zo smal dat er maar van een kant tegelijk een auto mag rijden. Nu heb ik voorrang maar ik besef dat als ik de andere kant op ga ik zal moeten wachten. Wel heel apart dat Archena maar via 1 smalle stalen brug bereikbaar is. Als ratten zit je daar in de val als er iets ernstigs uitbreekt. Of je moet de stromende rivier over willen zwemmen. Via de navigatie vind ik het appartementencomplex Archybald, boven een druk restaurant gelegen. Oef, er is geen parkeergelegenheid meer in de straat. Ik zet de auto ergens waar hij niet echt mag staan maar ik heb gelezen dat er een parkeergarage onder het pand is. Dan ga ik me met Monti melden bij de receptie.

Ik meld me bij de receptie maar er is niemand. Dan maar even mijn neus in het overvolle restaurant laten zien. Daar komt een vrouw gehaast naar me toe met een sleutelbos. Ze blijkt geen woord Engels te spreken maar ik begrijp dat het appartement op de 2 etage is en de parkeergarage op -2. ‘Ze laat me de lift zien en loopt met haar schort nog voor weer terug naar het restaurant. Zoekt u het vandaag zelf maar uit mevrouw, ik heb het te druk met het bedienen van mijn klanten. Met Monti aan de lijn en haar bedje onder mijn arm gaan we naar boven. Altijd even zoeken welke sleutel hoe in het slot moet en jawel daar zie ik een aantrekkelijke ruimte die wel erg naar kokos ruikt. Er blijkt zo’n verstuiver in het stopcontact te zitten. Als eerste haal ik die er uit en doe de deur van het super grote terras open. Nou hier ga ik het wel even uithouden. Ik laat Monti in het appartement en ga de auto in de ondergrondse garage zetten. Met een druk op de knop gaat in een smalle straat achter het pand een deur open. Dat is wel even manoeuvreren om recht voor de ingang te komen want er staan auto’s geparkeerd in de smalle straat. Voorzichtig rijd ik naar beneden en krijg nu al de schrik hoe steil het pad naar beneden is, zeker een helling van 20%. Heb ik toch een trauma opgelopen van de camping in Viñuela en rijd ik hier weer op zo’n steil stuk wegdek.

Het is zeker tien keer lopen om de spullen die ik de komende vier dagen nodig heb boven te krijgen. Maar de lift werkt goed en Monti ligt rustig op haar kleedje. De elektrische mat wordt neer gelegd en dan heeft ze haar eigen plekjes op de koude vloer. Maar echt koud is het niet en het vest kan uit en de deur open. Zo apart om te beleven dat vlak voor kerst het zo zonnig is. Voor mij wordt het geen koude en witte kerst dit jaar. Dat wordt aan de WeerApp te zien zelfs KBW zoals Aaltje en Joop dat noemen. (korte-broeken-weer) De komende dagen gaat het minstens 22 graden worden.

Wat een heerlijk breed bed en goede boxspring matras heb ik hier. De eerste avond lig ik al om 20.30 uur in bed en slaap al voor 21.00 uur. Midden in de nacht word ik wakker en heb het gevoel dat het al ochtend is. Nee, gewoon weer slapen gaan tot het licht is. In de ochtend ga ik met Monti een rondje lopen, deels gaan we de berg op. Haar jachtinstinct speelt op, ze ruikt konijnen en is ongeduldig aan de lijn. Als ze nu los zou zijn, dan ben ik haar zondermeer kwijt. Dan gaat ze haar neus achterna en springt de berg af of klimt omhoog. In het appartement heeft ze haar draai niet echt. Ze hoort te veel holle geluiden op de gang van deuren die open en dicht gaan. Dan neem ik haar even mee naar het dakterras want ik heb ondertussen een wasje gedraaid in de privé wasmachine die in het appartement staat. Dit is weer de luxe van zo’n appartement, een magnetron, broodrooster en wasmachine naast een supergrote koelkast met vriezer.

Boven op het dakterras is de eigenaresse van het pand en zij geeft aan dat Monti daar gerust los mag lopen. Dat is feest, harnasje uit en ze mag vrij rond snuffelen. Ik haal een leesboek en installeer me op het dakterras in de zwoele zon en zacht briesje. Even twee uur rust inbouwen en Monti is nu in haar element. Ze zet een keel op als het wasvrouwtje met een teil aan komt. Die schrikt van Monti en ik roep haar gelijk bij me. Daarna laat ik Monti een uurtje alleen op de kamer en ga wat eten op het terras van het restaurant. In de namiddag wil ik met de auto de buurt verkennen om een plek te vinden waar Monti aan de lange lijn kan lopen.

Met de lift gaan we naar de ondergrondse parkeergarage. Ik heb een zoemer gekregen om van binnenuit de deur open te maken. Ik start de auto, rijd richting de uitgang en blijf onder aan de steile helling even staan. Dan trek ik op, druk volledig het gas in en wil naar boven spurten. Nee maar, daar slaat vlak voor de deur de motor af. Mijn hart slaat over en de auto laat ik een stukje achteruit rijden om straks weer vaart te kunnen maken. Nu maar hopen dat de deur niet al dicht gaat terwijl ik er nog langs moet. Ik spreek mezelf vermanend toe en start de motor. Hellingproef is toch niet zo moeilijk? Maar met een koude motor op een steile helling van 20%, dat gaat minder makkelijk dan ik gewend ben. Ik geef een dot gas, de motor loeit en ik ruik de koppelingsplaten. Op tijd ben ik door de deur zonder boven op een auto te knallen die te krap geparkeerd staat of op een toevallig langskomende auto. Dit is geen kattenpis zeg ik tegen mezelf en maan mezelf tot rust. Maar eerlijk is eerlijk, mijn hart slaat een tikje sneller dan anders.

Toch zet ik na de wandeling de auto weer in de ondergrondse garage want er is weer geen enkele plek buiten vrij. Morgen ga ik naar Murcia en dan ben ik benieuwd hoe het uitrijden uit deze parkeergarage gaat. Ik ben net een paard dat een hindernis nog een keer moet nemen. Of mijn trauma is morgen over of hij is versterkt. In ieder geval besluit ik nu al dat als het morgen weer met horten en stoten gaat, dat ik de auto niet meer binnen parkeer. Dan loop ik wel een rondje rond het blok en ga ik in de avond een plek dichter bij het huis zoeken. Het restaurant trekt zoveel bezoekers en er is gewoon te weinig parkeerplek in deze smalle straat.

Op 24 december ga ik vroeg in de ochtend als een straaljager de parkeergarage uit. JE KUNT HET, had mijn dochter me geschreven. Niet aarzelen, gewoon een dot gas geven. Laat de auto maar loeien. Ik kan het maar het is toch lastig om boven de hoek te nemen want de Spanjaarden nemen verkeersborden en strepen niet zo letterlijk. Daar staat er eentje zo ver over de gele lijn zodat ik moet manoeuvreren om de bocht te kunnen nemen. Bij de stalen brug aangekomen zie ik dat er verkeerslichten aan staan en dat het nu al druk op de weg is. In een half uur rijd ik naar Murcia. Dit is de stad die Marijke S. me heeft aanbevolen om te gaan bezoeken. Maar eenmaal in Murcia is er geen doorkomen aan. Wat een drukte van jewelste, wat veel geparkeerde auto’s waar nauwelijks langs te komen is. Blijkbaar heb ik de verkeerde dag gekozen. De Spanjaarden zijn al vroeg op pad de dag voor kerst voor de laatste kerstinkopen.

Een parkeerplek is in Murcia niet te vinden dus rijd ik kriskras in z’n een of z’n twee door de stad. Hoge gebouwen die me aan Den Haag doen denken. Hier zie ik mezelf niet met Monti lopen. Dat arme beest krijgt hier een shock van. Ik zie een mooie kerk maar laat het hierbij en besluit de stad uit te rijden. Een hele dag voor de boeg want terug naar het appartement in Archena, nee dat ga ik niet doen. Gewoon bijsturen van het plan noem ik dat.

Dan zie ik op de borden Cartagena staan. Dat ligt toch aan de kust? Hup we gaan vandaag naar de oostkust, zo’n 65 kilometer te gaan. Ik geniet volop van de omgeving, rijd door de bergen en de dalen en zie ook hier hele grijze vlakten in de diepten tussen de bergen. Het lijkt net of er water staat maar het zijn de plastic doeken boven de druiven en tuinbouwproducten. Bij Cartagena zwaai ik af naar Fuerta de Navidad, een klein kustplaatsje. Een goede zet want er is geen Spanjaard op het strand te bekennen. Ik zet mijn auto op een camperplaats en zo struinen Monti en ik zeker anderhalf uur over de lavasteen en het strand. Er is geen restaurant te bekennen dat open is maar ik heb in de koelbox altijd drinken en eten bij me. Zo trekken we naar nog een paar plaatsen langs de kust. Ik zet de auto aan de kant en we gaan een stukje lopen of op een bankje aan de boulevard zitten. Het is duidelijk de dag voor kerst, geen kip op de weg en het strand. Een heerlijke zonnige dag en zowel Monti als ik genieten met volle teugen.

Misschien is Murcia beter op eerste kerstdag te bezoeken maar ik heb een kerstdiner om 14.30 uur in het restaurant besteld. Helaas Marijke, Murcia sla ik gewoon over. Het is toch anders reizen met een neurotisch hondje dan alleen. Maar de omgeving is ook zeker heel aantrekkelijk om door te brengen. Weer een heel andere kust dan ten westen van Malaga. Deze kustlijn is gevormd door een soort korrelige zwart-rode lavasteen zoals in Luz in Portugal. Op het strand liggen de mooiste stenen en ik kan het niet laten om er een paar op te rapen en mee te nemen. De mooiste zet ik bij de foto’s. Daar zie je in de steen alle kleuren en soorten stenen die op het strand liggen. Samen gesmolten in 1 steen, waarschijnlijk ooit onder hoge temperatuur.

Terug naar Archena via de autostrade en werkelijk het is uitgestorven op de weg. Maar eenmaal in Archena is het erg druk in het restaurant van Archybald en de inrit van de parkeergarage is bijna niet te doen. Niks geen gedonder meer met die ondergrondse parkeergarage. Ik zoek een parkeerplaats een heel eind van het appartement en vanavond ga ik de auto verzetten zodra het restaurant gesloten is en de bezoekers vertrokken zijn. Zo gezegd, zo gedaan. De rust is weer gekeerd.

Dan is het Eerste Kerstdag, woensdag 25 december 2019. De zon schijnt volop en ik maak met Monti een lange ochtendwandeling over het terrein van de sport-accommodaties, aan de rand van Archena. Ze ziet een eekhoorn en piept het uit van spanning. Ze springt zelfs met vier poten tegen de boom op waar de eekhoorn zijn toevlucht neemt. Eenmaal terug in het appartement trek ik de korte broek aan, pak mijn leesboek en wat drinken en we verschansen ons boven op het dakterras van 4-hoog in de zon. Wat een heerlijke kerstochtend, alle rust en een zwoel windje en de zon die voor ons schijnt. Om 14.30 uur meld ik me bij het restaurant en wijs op de menukaart een entrecote aan van €8,-. Sla heb ik zelf nog en een biertje staat er nog in de koelkast. Als ik de biefstuk wil afrekenen, zegt de ober €12,-. Ik pak nog wat extra geld en ga er maar van uit dat de kerstbiefstukken groter uitvallen dan de doordeweekse. Ook goed, ik verwen me deze kerstdag met een overheerlijke biefstuk. Hopelijk is het een diervriendelijke koe geweest die een goed leven heeft gehad anders ga ik me nog schuldig voelen ook. In de namiddag verwen ik Monti met weer zo’n lange kerstwandeling. Een prima Eerste Kerstdag is het geweest. Eigenlijk voor mij niks anders dan de andere dagen.

De auto is buiten blijven staan en op Tweede Kerstdag zet ik hem naast het pand zodat ik gemakkelijk alle spullen in de auto kan zetten. Monti is onrustig en blaft zo hard dat het galmt door de gang. De schoonmaaksters lopen op onze gang en ze voelt dat er iets spannends staat te gebeuren. Als bijna alles in de auto is, zet ik haar maar in de bench. Ze is volgens mij bang dat ik haar niet mee neem want ze is prompt rustig. We rijden om 10.30 uur weg richting Valencia. Wat is Spanje groot en wat zie ik eindeloos grote percelen met sinaasappels en mandarijnen. De bergen liggen op dit traject verder uit elkaar en in de valleien staan velden met kassen waaronder druiven groeien. Ook staan er aparte bomen waar de bladeren af zijn maar de takken hangen vol met kleine oranje mandarijnen. Een raar gezicht die kale bomen met oranje vruchten. De route rijdt gemakkelijk en ik zet de cruise control niet hoger dan op 100.

Onderweg heb ik trek in een broodje en ik parkeer bij een klein restaurant. Of ze een broodje voor me kunnen maken? De man laat een stokbrood zien en vraagt of ik een heel of een half wil. De trek zegt heel en ik vraag of er kaas en bacon op kan. Dan krijg ik een keurig in aluminium folie ingepakt brood dat nog een beetje warm aanvoelt en heerlijk ruikt. Hoe duur dat is? Ik schat zo’n €7,- maar hij zegt zonder blikken en blozen €10,-. Had ik net gisteren zo’n moment met een biefstuk en nu met een brood. Maar tja, ik heb niet van te voren gevraagd hoe duur een half of heel stokbrood zou zijn. Dus ik betaal gewoon wat hij vraagt en besluit extra van dit brood te genieten. En het moet gezegd worden, het belegde brood is overheerlijk vers en het smaakt perfect.

Dan komen we aan in het dorp waar ik de volgende accommodatie heb geboekt. Dit keer is het een hotel op het hoogste punt van Vall d’Alba. Het dorp ligt in een vallei en het hotel en restaurant liggen op 439 m hoog op een berg. Ik heb de coördinaten opgevraagd en zonder moeite kom ik aan bij de accommodatie. Het is Tweede Kerstdag en ik merk er helemaal niks van. Onderweg zag ik wegwerkers en fruitplukkers gewoon werken. Misschien vieren ze in Spanje helemaal geen tweede kerstdag. Is dat iets in Nederland? Wie weet dat? Vanavond picknick ik buiten met een bak sla, jus d’orange en een kefir toetje. Het is niet gebruikelijk om in een hotel op je kamer je eigen spullen te eten maar de koelbox zit nog vol genoeg om wat maaltijden door te komen. Morgenavond ga ik in het restaurant, dat goed staat aangeschreven, eten. Morgen wordt een wandeldag in de vallei. Monti heeft in dit wat kneuterige hotel direct haar rust gevonden. Zo apart hoe anders ze zich hier gedraagt dan in het super moderne appartement in Archena. Ze is rustig en trippelt gezellig mee.

Terwijl ik dit blog zit te schrijven komt er een bericht van een neef van me, zoon van een zus van me, die het adres van zijn broer in Zaragoza door geeft. Zijn broer heet Martin en hij woont al jaren in een Cuerta Hde Huerva aan de rand van Zaragoza. Dat is nou net de volgende stop voor me en het zou toch raar zijn als ik niet even laat weten dat ik in de buurt ben. Ook al heb je elkaar jaren niet gezien of gesproken, de familieband is er nou eenmaal. En jawel, als ik hem bel dan vindt hij het direct leuk als ik aan kom vliegen. Zaterdag de 28’ reis ik verder en ga ik hem opzoeken. Dit blog sluit ik nu af, genoeg belevenissen staan er op papier. Vast mooi om terug te lezen als ik nog eens in een bejaardenhuis beland. Wees gerust, het lijf herstelt zich nu echt door de betere nachten die ik maak. Komt allemaal dus goed.

Wordt vervolgd, ik vermoed uit zuid Frankrijk.