Blog 9, Huisarrest in Lagos en door naar Spanje

Blog 9, ‘Huisarrest’ op Turiscampos in Lagos en door naar Isla Cristina aan Spaanse zuidkust

In het vorige blog heb ik al aangegeven dat de eerste tekenen van Monti haar loopsheid zich laat zien. Ze is het afgelopen anderhalf jaar al twee keer loops bij mij geweest en ik heb toen gezien dat zij zichzelf heel goed schoon houdt. Ook heb ik diverse lichtgewicht handdoeken aangeschaft die snel te wassen en te drogen zijn. Maar welk gedrag ze laat zien, dat ga ik de komende dagen, weken mee maken. Nu is al de vraag gesteld of het niet handiger is om Monti te laten steriliseren. Waarom ik dit nog niet heb laten doen is op advies van een paar hondengedragsdeskundigen. Een snibbig, onzeker teefje wordt er niet vriendelijker op als haar hormoonhuishouding verstoord wordt. Er is een verschil tussen steriliseren en castreren. Tegenwoordig worden teefjes gecastreerd, dwz de eierstokken en baarmoeder worden verwijderd. Een hele ingreep voor een hondje als Monti dat al een nestje heeft gehad en wat lastig gedrag naar andere honden heeft. Van daar dat ik had besloten om het nog even aan te zien. Maar goed, ik zit nu met ‘huisarrest’ op de camping in Lagos. Waarom ik op deze camping blijf, leg ik even uit.

Deze week maak ik een tochtje naar een dichtsbij gelegen dorp Burgau. Burgau is een kleine kustplaats met een zandstrand in een baai tussen hoge bergen. We zijn vroeg op pad en het is lekker weer om buiten te lopen. Monti rent op het strand aan een lange lijn en we klimmen over wat rotsen die op het strand liggen. Terug naar de auto want er komen meer honden op het strand. Als we in het dorp lopen richting de auto komt een klein vies hondje aangerend. Dat beestje heeft Monti haar geur opgesnoven en die bevalt hem wel. Hij volgt ons en komt dichterbij dan ik wenselijk vindt. Weg hond, en ik dreig met de vliegenmepper die ik bij me heb. Monti zet een luide keel op en we hebben het nodige bekijks. Maar het reutje laat zich niet afschrikken en blijft ons volgen. Er zitten mensen op een terras en die kijken geamuseerd toe. Het ziet er natuurlijk grappig uit, ik met een gestrekt been en een vliegenmepper om het hondje weg te houden van mijn Monti. Nou daar is niks grappigs aan hoewel ik zelf ook wel moet lachen want een man komt van het terras om mij te helpen het hondje weg te jagen. Het is een Nederlander en hij zegt dat dit het meest vieze hondje van Burgau is. Hij duikt op alle teefjes en lust er wel pap van. Nou daar ben ik mooi klaar mee. Monti is gelukkig nog niet in de mood en gecharmeerd van dit hondje. Zou die een wasbeurt krijgen, dan is het beest een leuk beestje. Ik denk dat ze leuke, kleine, beige nakomelingen zouden krijgen.

Maar goed, ik wil geen nest met puppies en mep het hondje weg. Het beestje is zo slim dat hij door heeft dat via de achterkant hij geen schijn van kans heeft. Hij loopt snel de straat op, langs een paar geparkeerde auto’s en jawel daar staat het vieze mannetje voor ons. Ik zie de lezer al lachen maar om eerlijk te zijn, ik heb het er warm van. Het is een hele kunst om bij de auto de sleutel uit mijn rugzak te halen. Monti tussen mijn been en de auto te houden en met de andere hand de vliegenmepper te hanteren. Hė, hė, gelukt. Monti zit veilig in de bench in de auto en het hondje likt nog even de plaatsen waar ze op de stoep gezeten heeft. Dit is dus geen doen meer om met Monti te gaan lopen in een plaats waar honden los op straat mogen lopen en waar echte straathonden zijn.

Dan maar een tochtje langs de kust maken en Monti in de auto laten. Ik rijd langs een prachtige kustweg met een helling van 20% naar boven naar het plaatsje Salema. De plaats ligt hoog op een berg en er is een breed zandstrand aan de kust waar vissersboten op het zand liggen. Er is een parkeerplek dicht bij het strand vrij en daar zet ik de auto neer. Er loopt een klein scharrelbakkie rond het strand dus ik laat Monti in de auto met de ramen een klein stukje open. Laat nou dat scharreltje Monti al opgemerkt hebben en als ik terug loop dan zie ik dat dit reutje snel zijn poot optilt om tegen de trekhaak te piesen. Nou Monti, het is maar goed dat je niet buiten loopt want dit reutje in Salema is zeker vuriger dan het reutje in Burgau.

Deze week ga ik even een rit maken naar Albufeira, de meest toeristische plaats in de Algarve. Via de N125 rijd ik er heen, een mooie maar drukke route met veel rotondes. Aan de rand van de stad ligt Camping Albufiera. Die is me aangeraden door Nederlanders in Fuseta. Daar rijd ik eerst naar toe en vraag of ik de camping mag bekijken want ik moet een paar weken overbruggen. Nu heb ik op de weerapp gezien dat er een regenfront aan gaat komen. Mocht het gaan regenen, dan is deze camping geen optie voor mij. Een prachtige camping, mooi aangelegd, hoog op een heuvel. Maar, de grond is rode aarde onder bomen. Dat gaat het niet worden, bedenk ik ter plekke. Dat wordt een kliederzooi van jewelste. Bovendien is Monti hier niet op haar best. Ze ruikt de konijnen die hopen keutels op het gras achter hebben gelaten. We gaan nog even de stad in maar dat is ook geen succes. Daar loopt weer zo’n klein hondje los door de straten en ik besluit om te keren en met de auto langs de boulevard te rijden. Vast een mooie stad voor diegenen die van vertier houden. Mij is het te groots, te modern en te toeristisch. We keren om en gaan via de elektronische tolweg, de A22 terug naar de camping in Lagos.

Terug op de camping besluit ik om bij te boeken en hier te blijven tot Monti haar loopsheid over is. Haar gedrag laat ook te wensen over, trekken en blaffen zoals ze een jaar geleden deed. Dat wordt een paar passen terug doen en eerst rust in de tent brengen. Kortere wandelingen op en rond de camping voor Monti en voor mij ga ik een stapel boeken halen uit de campingbibliotheek. Op deze camping houd ik het wel even uit met een zwembad om de hoek en super sanitair. Ik zet de zonneluifel op en installeer me alsof ik ga overwinteren. Hier heb ik ook genoeg aanspraak. Naast me staat een leuk Engels echtpaar waar ik iedere dag wel even mee praat. Er staan hier veel Nederlanders, onder andere Aaltje en Joop uit Nunspeet. Aaltje heeft veel afgeschreven boeken bij zich uit de bieb van Oldebroek. We wisselen wat boeken uit en ik loop er iedere dag wel even aan. De zon schijnt tussen de buien door en de leesboeken doen de rest. IK merk dat het vooral de veranderde mindset is die me rust geeft. Gewoon even er niet op uit maar na het wakker worden, een wandeling, ontbijtje, opruimen, kleedjes uitkloppen, bed opschudden, boek pakken en lezen. In de middag weer een broodje, zonnekleren aan, even naar het zwembad, terug komen en Monti wat aandacht geven, wat lopen enzovoort, enzovoort. De uren draaien gewoon door en ik ben tevreden als er geen spanning is met mijn loopse hondje.

Na een aantal dagen zie ik gedragsverandering bij Monti. Ze flirt op de camping met een prachtige bruine collie met honingzoete ogen. Echt een plaatje. De collie is een intacte reu en die valt ook op dit kleine ding. Ze staan zo’n twintig meter van elkaar af, kunnen elkaar niet zien maar ruiken elkaar wel. Monti loopt tot het eind van de lijn en gaat hoog blaffen en kirren. Soms huilt ze als een wolf en die collie roept dan terug. Als de eigenaar met de hond langs loopt dan staat Monti al te kwispelen met haar staart en de hond huppelt aan de lijn en zou het liefst op bezoek komen. Het is duidelijk dat ze haar keuze gemaakt heeft en hij vindt het ook prima en spannend. Maar nee, ik wil geen nest met mooie bruine hondjes dus we houden de honden goed gescheiden van elkaar. Ze mogen kijken, flirten en kirren maar geen ‘faire l’amour’. Ik boek gewoon weer dagen bij op deze camping en loop zonder risico te lopen braaf alle dagen eenzelfde pad langs de autoweg want hier lopen geen zwerfhonden. Als ik naar het toiletgebouw loop dan doe ik Monti nu wel even in de caravan. Ook mag ze mee met de auto maar ik ga nergens anders meer lopen tot de loopsheid over is. Zo’n situatie in Burgau is nu zeker te riskant want ze is ‘willig’ zoals dat in hondentaal heet. Ik zeg steeds dat ze ‘in de mood’ is voor love. Dat vind ik wat romantischer klinken.

Veel spannende zaken zijn er dus afgelopen twee weken niet echt te melden. Ik ben nog even naar het vissersdorp Alvor gereden en als een echte luie toerist door alle smalle straatjes gereden. Monti is mee maar mag de auto niet uit. Ook bezoek ik nog een keer de fraaie rotsen van de kust van Lagos en rijd nog wat ritjes in het binnenland. Deze kuststreek rond Lagos bevalt me wel en hier kom ik misschien nog wel een keer terug.

Nog wel wat aparts. Op het stuk dat ik iedere dag met Monti loop staat langs de weg een oude witte fabriek. Twee grote panden die leeg staan. Als ik er langs loop dan ruikt het er naar hennep. De eerste keer denk ik dat het de dennenbomen zijn die ik ruik maar de tweede keer komt de wietgeur in vlagen naar me toe. Hmm, deze geur herken ik wel want ik had vroeger een collega die wietplanten op haar balkon had staan. Toen haar zus op vakantie ging kwamen haar planten logeren en stond het hele balkon vol. Het hele huis rook naar wiet want er hingen ook wat planten te drogen. Zij was een meester in het bakken van space-cake. De naam van de collega zal ik niet noemen maar misschien leest ze dit blog wel. In ieder geval vraag ik me af of ik wat met mijn waarneming moet doen. Heb ik burgerplicht in Portugal? Als ik op de camping terug kom op de derde dag dat ik het ruik, spreek ik de beheerder van het buitengebied van de camping aan. Hij weet direct over welk pand ik het heb en zegt dan dat deze oude fabriek van een oom van hem is. Die zit momenteel twee maanden in Brazilië. Nee, volgens hem zit er echt geen hennepkwekerij in het pand. Nou, ga maar eens kijken zeg ik tegen hem want het ruikt er verdacht veel naar wiet. Het kan zijn dat er jongelui wel eens een jointje roken zegt hij nog. Zou zomaar kunnen maar ik denk het niet. Ik laat het hierbij en loop lachend verder. De andere dagen kijk ik of ik verdachte bewegingen rond het pand zie maar nee, ik zie er geen rokende jongelui. De geur blijf ik ruiken en dat zijn geen eucalyptus bomen die ik ruik.

Minder fraai is het als ik op een ochtend voel dat er een vulling van een hoektand los zit. Oef, dat Portugese brood heeft een harde korst, net als het Franse stokbrood en ik vermoed dat het daardoor gekomen is. Na drie dagen krijg ik een zeurend gevoel in mijn kaak en dat trekt door tot in mijn hersenkwab links. Nu zit er in het dorp Luz, zo’n drie kilometer van de camping, een Dental Clinic. Een van de meisjes bij de receptie van de camping vraag ik of ze voor me kan bellen om een afspraak te maken. Dezelfde middag kan ik er terecht om een nieuwe vulling te laten zetten. Ik kom bij een oudere heer, een Duitse tandarts die de kliniek leidt. Hij peutert aan de vulling en zegt dan dat die vulling niet de reden kan zijn van de pijn. “Wilt u dat ik kijk waar de pijn vandaan komt? Dan moet er een foto gemaakt worden”. Door naar de röntgenkamer waar ik met mijn kin op een plaatje hang en rondom wordt er van heel mijn gebit een foto gemaakt. De boosdoener wordt gevonden, de kleine kies naast de hoektand. Daar zit een ontsteking onder. Oplossing? “Trekken mevrouw want die ontsteking zit er niet van gisteren op vandaag maar al jaren”. Nou breekt mijn klomp want ik loop al jaren bij een tandarts en paradontoloog en er zijn geregeld foto’s gemaakt. Ik weet dat een andere kies een zwarte vlek liet zien op een foto maar deze kleine hoekkies naast mijn hoektand, , dat is me nieuw. “Mag ik er over nadenken of ik hem laat trekken?” De vulling wordt vernieuwd en met een bedrukt gevoel verlaat ik de kliniek.

Hoe nu verder met een kies waar een ontsteking onder zit? Ik heb een slechte nacht en twijfel wat te doen. Ik stuur de foto door naar mijn tandarts in Veenendaal en vraag raad. Daar krijg ik even geen reactie op en ik besluit: trekken van de hoekkies dan maar en maak een afspraak voor komende vrijdag. Maar dan komt er op woensdag alsnog een reactie van mijn eigen tandarts: ‘niet laten trekken, start eerst met een antibioticakuur en dan kunnen we als je terug bent kijken of er een nieuwe kanaalbehandeling gedaan kan worden’. Ik bel direct naar Dental Clinics in Veenendaal en daar zegt de assistente heel nuchter: “als hij er echt uit moet dan kan dat ook in een andere plaats op uw reis. In Spanje zijn ook tandartsen”. Tja, dat is zo en op het advies om de kies niet te laten trekken ga ik in en alsnog zeg ik de afspraak af. Mijn gemoed is opgelucht maar daar is de zeurende kaakpijn niet mee over. Via de mail krijg ik een recept voor antibiotica en dan naar de apotheek in Luz. Binnen twee minuten heb ik 16 antibiotica pillen voor nog geen €3,- in mijn bezit. Om de acht uur een pil tot de kuur op is. Heel eenvoudig en snel is dit geregeld. Nu maar hopen dat de hoekkies behouden kan blijven want als hij getrokken moet worden dan zit er vooraan in mijn gebit een gat. Een gulle lach kan ik dan voorlopig niet meer geven.

Nog even een ritje naar Burgau, 6 kilometer ten westen van Luz want daar heb ik een paar mooie onderzetters in een etalage zien liggen. Nou blijkt die souvenirszaak dicht te zijn, dus ik heb voor niks gereden. Maar de kroegbaas die naast het pand zit raadt me aan om het nummer te bellen dat op de etalage zit. Dat doe ik ter plekke en de eigenaar van de zaak zegt vriendelijk in goed Engels dat de zaak dicht is in verband met de winterstop. Maar hij wilt morgen wel even naar de zaak komen. Nou of dat geen service is, en ik zeg prima, ik kom morgen terug. De dag erna rijd ik weer even naar Burga en daar is de eigenaar met zijn zoon al in de winkel. Hij is een Engelsman die 37 jaar geleden hier verliefd werd op een Portugese vrouw. Tja, voor de liefde is hij gebleven en nu gaat zijn zoon de zaak overnemen. Ik koop de onderzetters en een klein souvenir voor mijn drie kleinzonen en rijd weer naar de camping terug waar Monti rustig geslapen heeft in de caravan.

De pillen worden geslikt, Monti haar hormonen worden rustig en met Aaltje en Joop gaan we nog een paar gezellige uren delen. Monti is dol op deze mensen en ze voelt dat ze hier welkom is in de caravan. Ze laat zich van haar braafste kant zien maar buiten gaat de blaf weer open naar andere honden. Zonder Monti gaan we naar de fraaie rotskust in Lagos. Prachtig, prachtig, prachtig. Als je in deze regio bent dan is dit stuk kust bij Lagos een MUST. De grillige uitgesleten kust doet me zelfs aan Halong Bay in Vietnam denken. Natuurlijk niet zo groots en imposant maar het principe is hetzelfde. Er doemen grote stukken rots op uit het water en met kleine bootjes worden toeristen door de rotsen gevaren. Er loopt een lange houten balustrade over een stuk kust waar Aaltje angstvallig met haar hoogtevrees op blijft lopen. Ik klauter er tussendoor om dichter bij de afgrond te kunnen kijken en een paar mooie foto’s te kunnen maken. Helemaal beneden zie je op een foto is een houten trap gemaakt naar de bootjes toe.

Een ander leuk uitje is dat we gaan eten in een echt Portugees visrestaurant waar Aaltje en Joop zeven jaar geleden ook gegeten hebben. Volgens Joop is alles nog hetzelfde als toen. De salade en aardappels die je bij de gegrilde vis krijgt die je bij het entree uitzoekt. Joop neemt een snoekbaars, Aaltje een stuk verse zalm en ik een dorado. Hmmm, overheerlijk is de maaltijd en de verrassing is dat ik getrakteerd ben. Nogmaals heel veel dank voor dit lekkers. Maar mijn verrassing is dat we in Luz een ijsje toe gaan eten van het ijsrestaurantje dat aan de kust staat en dat in mijn reisboek vermeld staat. Het zelfgemaakte verse ijs wordt hier geroemd en wij hebben de test gedaan. Overheerlijk is het zelfgemaakte ijs. Ook een aanrader als je in de buurt van Luz bent.

Huisarrest voor Monti en ook voor mij. Ik boek een week bij en op donderdag 28 november wil ik verder reizen. Dan heb ik hier 23 dagen op deze camping gestaan en goede steun gehad van goedlachse Aaltje en nuchtere Joop uit Nunspeet en mijn aardige Engelse buren Gale en Garry. De reis verloopt dus anders dan gepland, het lijkt nu meer op een overwinteren in Lagos. Geen straf want ondanks dat het in de nacht veel regent, schijnt toch overdag nog heel wat uren de zon. Zodra de zon weg is, wordt het al wel kouder en de korte broek is verruild voor een lange broek en het fleece vest is mijn daagse outfit. Het wordt tijd om richting de zuidkust van Spanje te trekken, daarna richting Malaga. Daar is de temperatuur hoger maar er zal een moment komen dat ik richting de kou en misschien wel sneeuw van Frankrijk moet rijden. Maar dat zie ik straks wel weer. De 80 dagen zijn voorbij, nu de laatste etappe van de reis gaan opmaken. Hopelijk zit Monti de komende weken in haar evenwicht en houdt mijn kies zich rustig.

Morgen,woensdag 27 november breek ik de luifel af, ruim de boel op, maak wat schoon, pak opnieuw de auto in. Morgenochtend, donderdag 28 november rijd ik door naar Spanje naar camping Giralda in Isla Cristina na drie weken oponthoud. Monti is weer stabiel en de kies houdt zich tot nog toe rustig. Weer even afscheid nemen van de lieve buren Aaltje en Joop en een dikke kus van mijn Engelse buurvrouw. De 23 dagen overwinteren hebben me goed gedaan en ik ben denk ik weer wat ronder dan ik was toen ik vertrok. Dus even de teugels aantrekken de komende dagen.

Wordt vervolgd vanuit Isla Cristina aan de zuidkust in Spanje.