Van Polen naar Meissen en Dresden in Duitsland

Blog 29 Van Polen naar Meissen en Dresden in Duitsland

Zaterdag 23 juli 2016
Nog een nieuwtje vooraf: in Dresden in Duitsland komt een goede vriend, Sjaak (84 jaar) helemaal uit Purmerend. Hij komt me tegemoet rijden en de laatste week rijden we dan samen op naar Nederland. Dat lijkt me beregezellig. Een beetje Avondvierdaagse gevoel: er staat iemand op je te wachten met een bos bloemen. Joehoe, dat wordt vast leuk.

Vanmorgen wil ik om 09.00 uur zien te vertrekken richting Dresden. Het is volgens de navigatie 259 kilometer rijden en ik verwacht dat het op de wegen drukker zal zijn dan op de heenreis want de zomervakantie is dit weekend voor velen begonnen. Ger start de ochtend wat later dan ik maar er zijn drie Duitse buurmannen die Eribaatje van haar plek trekken zodat ik haar kan aankoppelen. Dag fraai Wroclaw, het waren op deze twee sterren camping toch vier heel mooie dagen. Het mooie weer is hier zeker debet aan geweest maar ook het feit dat er een goede wifi verbinding was in de caravan.

De rit naar Duitsland is een makkie. Snelweg met glad asfalt, ik ben weer in het rijke westen waar de infrastructuur van de wegen goed is. Dat waardeer ik als eerste bij mijn terugkomen vanuit Polen, de mooie gladde wegen. Ik ga direct tanken want ik wil mijn laatste Poolse Zlotties opmaken aan benzine. Twee jaar geleden heeft ene Gerard uit de wijk Petenbos een stickie voor me gemaakt met muziek om mee te nemen op mijn reis naar Azië. Daar staan diverse ‘oude’ muzieknummers op. Met BZN en André Hazes rijd ik naar Duitsland, onderwijl flink meezingend.

Daar komt de laatste benzine pomp voor de grens. Er staan voor acht pompen al rijen auto’s te wachten. Ik schuif aan in een rij en wacht geduldig op mijn beurt. De dop haal ik van de benzinetank en hang de Euro 95 slang in de opening van de benzinetank. Er gebeurt niks. Nog een keertje opnieuw proberen, maar weer blijft het bedrag van mijn voorganger staan. Die staat vast in de rij te wachten om te betalen. Geduldig blijf ik wachten en geef een signaal naar mijn achterligger dat ik nog niet kan tanken. Dat duurt wel heel erg lang en ik besluit om naar binnen te gaan om te vragen of de pomp omgezet kan worden zodat ik kan tanken.

Binnen staat een lange rij betalers en ik sluit aan. Als ik aan de beurt ben vraag ik of pomp elf omgezet kan worden. Maar in Polen spreken niet alle kassamedewerkers Engels. Ik krijg een bonnetje voor mijn neus om te betalen. Nee, zeg ik, ik wil tanken, heb nog niks te betalen. Ze houdt vol dat ik eerst betalen moet voordat de pomp omgezet kan worden. Blijkbaar is mijn voorganger weg gereden zonder te betalen en daarom blijft die pomp op een bedrag vast staan. Nee, ze kan de pomp niet omzetten voordat er betaald is. De rij achter me wordt alleen maar langer en ik zie al dat mijn gesoebat niet zal helpen. Omrijden en achter aansluiten in een andere rij, dat wordt me voorgesteld. Maar daar sta ik met een caravan die minder flexibel is dan een losse auto. Als ik terug loop dan zie ik in een andere rij Ger en José staan. 'Gewoon doorrijden naar de volgende pomp', zegt Ger laconiek.

Ik heb een bord langs de weg zien staan dat er na 6 kilometer een Shell pomp is. 'Maar die ligt vast niet aan de snelweg', zeg ik nog. Maar ik heb geen andere keuze, dus ik loop maar naar mijn auto en zeg de twee achterliggende bestuurders dat ze beter de rechter pomp kunnen nemen dan de mijne want dat ze daar geen benzine kunnen verwachten. Dan rijd ik door, zonder getankt te hebben, naar de snelweg.

De Shellpomp ligt zeker niet aan de snelweg maar ik ga er toch maar vanaf om te tanken. Hier is het wel zo druk dat ik niet meer de kans zie om mijn Poolse geld op te maken. Goed, dat komt in een plastic zakje te zitten voor een volgende reis. Een voordeel is nu wel dat Ger en José me ingehaald hebben en eerder op de volgende camping zullen zijn en al geïnstalleerd zijn als ik aankom. BZN wordt maar weer aangezet om me niet chagrijnig te laten worden en zo rijd ik richting Meissen.

Maar deze dag heeft nog een hindernis voor me. Er staat een streep door de afslag naar Meissen. Afgesloten is de weg maar er zal vast wel een omleiding zijn dus ik neem gewoon de afslag. Maar helaas, er is geen omleiding, alleen een barricade op de weg met een bord van verboden in te rijden. De auto's voor me draaien op de weg en gaan terug. Ik schat in hoeveel ruimte ik nodig heb om te draaien. Dat moet lukken en zal ook moeten lukken want de mover doet het nog steeds niet. Ik maak een grote boog en draai de weg terug. Maar waar nu heen? Ik heb enkel de ANWB routekaart van Duitsland bij me want ik was enkel van plan om deze reis op de snelweg te blijven. Ik rijd door naar een benzinepomp en ga binnen vragen hoe nu te rijden. Met de routekaart in mijn hand loop ik naar binnen maar daar zie ik een prachtig blinkende Harley Davidson motor staan. Ik blijf even kijken want het is een plaatje. Binnen staat een brede man in zwartleren pak met embleem van de motorclub, helm op, grijze sik, te praten met de pompbediende, een oudere vrouw. Ik begrijp dat het over de wegafsluiting gaat en ik meng me in het gesprek. 'Ja, je komt er echt niet door en daar en daar is het ook al afgesloten'. 'Maar ik moet naar de camping Rehbocktal, hoe daar te komen?' Dan gebeurt er iets leuks. De vrouw vraagt aan de motorrijder om mij daar even heen te brengen. Hij wilde toch een ritje maken in de omgeving. Dus daar ga ik op pad met de stoere Harley Davidson motorrijder voor me uit. Ik heb wel aangegeven dat ik niet hard kan rijden met Eribaatje maar dat is geen probleem voor hem.

Het is maar goed dat ik op dat moment niet weet welke weg ik moet rijden want anders had ik hartkloppingen gekregen. Voor mijn reis ben ik een dag naar Limburg gegaan om met Petri, de voorzitter van de Eriba Rijders, te oefenen in Geulle. Hellingproef op een heuvel, nauwe bochten, smalle weggetjes, alles lukte toen. De motorrijder zie ik schuin omhoog gaan en zelfs in z´n twee kan ik hier niet rijden. Hier moet ik echt terug naar z´n één. Hier is Geulle een softie bij. Met hellingen van 13,5 % rijd ik omhoog en omlaag. De ene is nog niet geweest of er komt er weer eentje. Dan komt er een bus aan, ik aan de kant en ik blijf maar even staan met de handrem aangetrokken. Rustig blijven denk ik nog. Als Ger hier met zijn grotere auto en caravan gereden heeft dan moet ik er ook door kunnen. Dan komt er nog een dikke tractor met wel heel grote en brede banden. Gewoon blijven staan en zachtjes er langs manoeuvreren. Alles lukt vandaag en de motorrijder wacht op me. Als mijn navigatie aangeeft naar links te moeten gaan, gaat de motorrijder rechtdoor. Wie moet ik nu volgen? Ik volg de motorrijder en hij brengt me naar het volgende dorp. Hij doet geregeld zijn linker duim omhoog om me moed in te spreken: ´het gaat goed hoor’. Ook wijst hij geregeld met zijn rechter- of linkerhand omhoog om me te wijzen op de flitspalen.

Vlak voor de camping geeft hij het signaal waar ik links af moet voor de ingang. Met een ferme zwaai neemt hij afscheid van me, mijn wegwijzer, mijn beschermengel. Zo´n 40 kilometer heb ik omgereden, voornamelijk in z´n één en twee, door de hoge heuvels in noordwest Dresden en ben weer wat rijervaring rijker. Als ik op de camping de deur van de caravan open doe, ligt niks meer op zijn plek. Het bed is van zijn plek geschoven, de bankkussens liggen op de grond, de tafel is verschoven. Zelfs het medicijnkastje is opengetrild en de tubes crème liggen op de grond. De pottipotti staat half op z’n kant. Dit is me in de drie maanden nog niet gebeurd. Maar zo’n rit als deze heb ik dan ook nog niet gemaakt. Weer een ervaring rijker.

Op de camping zoek ik een plek, nummer 27, en Ger rijdt achteruit de caravan er in. De zon schijnt behoorlijk, het is 28 graden. De plek naast me, nummer 28, laat ik gelijk reserveren voor Sjaak.

Dan wil ik een berichtje sturen naar mijn dochter om te zeggen dat ik er ben. Maar er is geen wifi, je kunt het kopen, voor €2,- per dag. Oké, doe dat dan maar, maar dan is het echt te gek want de wifi doet het niet in mijn caravan. Wil je dus in de buurt van de receptie je mailtjes willen lezen dan moet je betalen. Zo zot heb ik dit nog niet mee gemaakt. Ik sta op het punt om chagrijnig te worden en loop te mopperen. Nu heb ik wifi gekocht en moet ik door de regen, want inmiddels is het gaan regenen, helemaal naar de receptie om mijn mails te kunnen lezen. Waar betaal ik dan voor, welke service krijg ik en wat kost het de camping als ik op hun lijn inlog? Een ontvanger staat blijkbaar niet op de camping. Morgen gebruik ik maar de Mifi dat lijkt me handiger want die kan ik in de caravan gebruiken. De hele avond en nacht regent het maar ik heb er niet echt last van. De kleine tv haal ik uit het opberg vak en ik installeer me voor kijkplezier.

Dit was een dag met tegenslagen: benzinepomp die geen benzine gaf, een wegafsluiting, de niet werkende wifi, maar ondanks dat was het een dag waarop ik in de auto gezongen heb, een motorrijder mijn beschermengel was en ik nog een goede dvd heb om te zien. Morgen komt Sjaak helemaal uit Purmerend om me op te halen. Prima zo, geen reden om chagrijnig te worden.

Zondag 24 juli 2016
Het heeft vannacht veel geregend en dat bevalt me wel want het was gisteren erg benauwd. Een buitje doet de lucht weer klaren. Beetje miezert het maar de lucht klaart alweer op.

Vanmorgen ga ik met de laptop, die ik toch weer aan de praat heb gekregen, naar de huiskamer van de camping en installeer me in een hoek en ga mijn blog van Wroclaw plaatsen en de foto’s uploaden. Het gezin met de drie jonge kinderen komt hier ontbijten en natuurlijk komen ze even bij mij kijken wat ik aan het doen ben. Leergierige kinderen zijn het en ze vragen honderduit. Zo wil Stan presentator worden en dat vind ik wel wat voor hem want hij heeft een sprekende manier van vertellen. Zijn gezicht en handen praten met hem mee. Sanne wil piloot worden maar de motivatie waarom, is discutabel. Ze denkt dat een piloot veel verdient. Maar ze is nog jong en de beroepskeuze hoef je gelukkig nog niet in groep 6 te maken.

Vandaag komt, als alles goed is, Sjaak naar de camping. Hij heeft aangegeven zo rond 15.00 uur er te kunnen zijn. Het sportieve gezin met de drie jonge kinderen zwaai ik uit. Maar eerst nog een foto van de drie, Stan is de oudste en zijn twee zussen Myrthe en Sanne zijn een tweeling. De een heeft de scheiding links de ander rechts. Maar dat is lastig om te onthouden want ze lijken wel erg op elkaar. Het was gezellig om een moment met ze te delen en ze komen nog even voor ze weg gaan naar mijn caravannetje kijken.

Ik pak de fiets en ga in de ochtend er nog even op uit naar het stadje Meissen. Er is een fietspad langs de Elbe en de afstand is een kleine drie kilometer. De Elbe stroomt behoorlijk en er komt bij het stadje een riviertje op uit dat bruin slib meevoert. Van verre zie ik een kerk hoog op een rots met twee kerktorens boven het stadje uitsteken. Dit is de Dom van Meissen en hij ligt tegen het kasteel van Meissen aan gebouwd. Daarna zie ik een aanwijzing naar het centrum. Wat een schattig plaatsje is dit maar de winkels zijn hier op zondag gesloten. Enkel de restaurants en toeristenwinkeltjes zijn open. Mooi opgeknapte huizen staan er op diverse pleintjes. Ik zie een verwijzing naar een Porcelan Fabrik. Dat zou wat voor Ria uit Twello zijn. Er is een flink hoogteverschil in de straten en fietsen is eigenlijk niet goed mogelijk. Naar beneden is het zo steil dat ik met de fiets aan de hand loop. Goed dat ik dit nu verken want dan zet ik vanmiddag als Sjaak komt de fiets beneden bij de toegang van de plaats.

Na een eerste verkenning ga ik weer terug naar de camping waar ik even bij Ger en José langs ga. Zij geven al de tip waar heerlijke pizza’s te eten zijn tegen een redelijke prijs. Zij zijn al voor de vijfde keer op deze camping en kennen de omgeving op hun duimpje.

Zo rond 15.00 uur komt Sjaak aan. De plek, nummer 28, heb ik voor hem laten reserveren en omdat er op dat moment nog meer gasten komen, gaat hij met zijn caravan al mee naar zijn plek. José, ik en de buurman van het hondje met de bruine kop en het witte lijf en Sjaak duwen de caravan met de dissel naar voren op zijn plek. Zo staan onze deuren naar elkaar gericht en hebben we tussen onze caravans een grote ruimte om te zitten. Schaduw van zijn caravan en zon aan mijn kant.

Als Sjaak is geïnstalleerd komt er nog een nieuwe gast op plek 30 met een dikke caravan en we duwen met zes man hem op zijn plek. Zo ontstaat er al gelijk een gezellige sfeer op ons rijtje Nederlanders. Zoveel landgenoten ben ik op mijn reis nog niet tegen gekomen. Het lijkt hier wel een Nederlandse enclave. Het zijn wel allemaal koppels die er staan met twee eenlingen er tussen.

Iets over 17.30 uur gaan we met de fiets langs de Elbe naar Meissen om wat te gaan eten. De fietsen zetten we beneden bij de stad met kabels aan elkaar vast en lopend gaan we op zoek naar de aanbevolen pizzeria. Het is meer een snackbar annex eetcafé maar er is een mooi plekje op het terras aan het riviertje vrij en daar nemen we plaats. Het is mogelijk om zelf een pizza samen te stellen met vijf onderdelen. Op een klein papiertje schrijven we op de voorkant en de achterkant onze keuze op. Tonijn, champignon, ham, kaas en ui. De sla die we samen gaan eten en de druivensap en jus d’orange worden als eerste gebracht. Dan de pizza voor Sjaak. Die begint al aan zijn warme pizza terwijl ik toekijk en lekkere trek krijg. Waar blijft mijn pizza? Na vijf minuten begin ik het vermoeden te krijgen dat de aardige Turkse man niet op de achterkant van zijn papiertje heeft gekeken. Ik loop op gegeven moment naar de bar en jawel hoor, hij dacht dat alleen meneer een pizza had besteld. Het verfrommelde papiertje wordt uit de prullenbak gehaald en daar staat mijn pizza op de achterkant. Hij verontschuldigt zich en snel wordt mijn pizza gebakken. Dan maar alvast een strip van de pizza van Sjaak genomen. Hij is zondermeer heerlijk en eigenlijk vinden we dit wel een komisch moment. Wat we er van leren is dat je beter twee papiertjes kunt nemen voor je bestelling dan op de achterkant schrijven. We hebben het bij het bestellen wel laten zien maar dat is hij bij de uitvoering alweer vergeten. Kan gebeuren en we tillen er niet aan want de pizza is niet alleen overheerlijk maar ook goed te betalen. Samen eten en drinken we hier voor €15,- en dat zijn vijf sterren waard.

Voor het donker zijn we terug en na wat praatjes op de camping duik ik onder de douche. De dag wordt afgesloten met een kop thee in de ruime Eldiss caravan van Sjaak. Dit was een leuke dag met heerlijk weer. Een soort binnenhalen na de Honderd Dagen Wegzijn, hoewel, ik zit op dag 96. Nu is de terugreis echt al bezig. Morgen gaan we op de fiets naar Dresden en daar bekijken we hoe de laatste dagen samen in te vullen.

Maandag 25 juli 2016
De luchtvochtigheid is groot hier onder aan de berg maar de zon schijnt vanmorgen. Voor mij is het dagritme dat ik in de ochtend vroeg wakker word en redelijk snel actief ben. Deze dagen start het actief zijn wat later want Sjaak zit in een later dagritme. Als ik er al twee uur op heb zitten, komt hij in zijn rood-groen gestreepte badjas de caravan uit om naar de douche te gaan. Goedemorgen, de dag gaat beginnen voor hem.

We gaan op de fiets, via een pad langs de Elbe, naar Dresden. De stad die aan het eind van de Tweede Wereldoorlog is verwoest door de bombardementen van de Amerikanen en de aanval van de Russen. Dresden is gewoon plat gegooid maar na de oorlog is de binnenstad herbouwd in de oude stijl. Het stratenplan is hetzelfde als voor de oorlog en de oude gebouwen die je er ziet staan, zien er oud uit maar ze zijn dus niet echt oud. Heel knap om de indruk te wekken dat het een oude stad is door dezelfde bouwstijl te hanteren als van voor de oorlog.

Jawel, daar zie ik MacDonalds en ik geef aan dat dit de gratis wifi plek voor me is waar we eerst even naar binnen gaan. Bovendien wil ik Sjaak de vanille milkshake laten proeven die ik in alle steden waar ik geweest ben genomen heb. De milkshake is hier echter dunner dan ik gewend ben en ik schrik van de prijs. Alle keren heb ik in alle landen er €1,- voor betaald maar hier is de prijs bijna drie keer zo hoog. Bijna €6,- voor twee kleine milkshakes die ze hier als mittel verkopen. Ik ben weer in het westen van Europa waar minder voor de euro is te kopen dan in de Baltische Staten en Polen.

De grote trekpleister in de oude stad is de Frauenkirche. Als je binnenkomt dan zie je wel dat het een interieur is dat niet oud is. De muren en plafonds zijn in pasteltinten geschilderd, er zijn balkons die aan een opera gebouw doen denken en er is een prachtig altaar waar veel te zien is. De kerk maakt een heel lichte indruk binnen doordat ook de banken van licht eiken zijn. Het is er druk met toeristen die gaan zitten in de banken. De religieuze sfeer ontbreekt volkomen. Mensen staan in groepjes te praten met plattegronden in hun hand. Er mogen geen foto´s gemaakt worden maar daar houden de toeristen zich niet aan. Die ene suppoost kan de groep niet in bedwang houden.

Het is een geroezemoes van jewelste en dan opeens gebeurt er iets. De pastoor stapt het altaar op en spreekt de menigte toeristen toe. Het is plotsklaps doodstil. Hij spreekt in het Duits en ik kan me niet voorstellen dat alle Aziaten die ik hier zie lopen er ook maar iets van snappen. Hij vertelt over het gebouw, wijst naar beeltenissen op de muren. Ik kan niet alles volgen maar het is duidelijk: het is een Godshuis waar een zekere eerbied gevraagd wordt. Wij gaan rustig de kerk uit en ik vermoed dat de pastoor nog wel een paar keer achter de preekstoel zal gaan staan. Deze lichte airco kerk is een toevluchtsoord op deze hete dag want het is buiten zo rond de 30 graden.

Bij de Turist Information laten we ons informeren wat de bezienswaardigheden zijn in Dresden. Dat wat we echt gezien moeten hebben. Een plattegrond is hier niet gratis maar voor €1,- koop ik er eentje en de jonge receptioniste kruist aan waar de plekken zijn waar we langs kunnen gaan. We nemen de fiets mee en doorkruizen Dresden. Over de brug van de Elbe ligt een prachtig gebouw dat de Statskanselerei is. Er staat een gouden kroontje op dat van verre schittert.

Als we over een andere brug terug gaan, ben ik Sjaak ineens kwijt. Blijkbaar heeft hij niet gezien dat ik links af gegaan ben. Ik sta in de schaduw te wachten maar hij komt er niet aan. Dan maar terug naar boven met de fiets aan de hand. Gelukkig zit er een knopje op de fiets waardoor de e-bike wat ondersteuning geeft met naar boven lopen want anders zou het te zwaar zijn geweest. Boven zie ik Sjaak bij de kathedraal staan. Ik schreeuw hard, Sjaak en hij ziet waar ik sta. Hij heeft me inmiddels al gebeld maar door de herrie op straat heb ik mijn mobiel die in mijn rugzak zit niet gehoord. Gelukkig, we zijn elkaar in deze drukke stad niet kwijtgeraakt en hebben alle twee het besef te blijven staan als we het spoor bijster zijn. We maken de afspraak dat als het nog een keertje gebeurt we terug gaan naar het punt waarop we nog samen waren. Maar het is vandaag bij deze ene keer gebleven.

Dan gaan we op zoek naar het grote winkelcentrum waar ik een wegenkaart van Duitsland wil kopen. Eerst zitten we in het verkeerde winkelcentrum maar daar is een Apple Store. Gratis wifi en met Gerrit wisselen we wat WhatsAppjes want die vindt het leuk te horen dat Sjaak goed is aangekomen. Mijn dochter laat weten dat de oudste kleinzoon kiespijn heeft, in zo’n mate dat er actie ondernomen moet worden. Maar ze zitten op een vakantieadres in de Vogezen in Frankrijk. Later hoor ik dat zijn vader ‘even’ op en neer is geweest met hem naar Driebergen om een Hollandse tandarts te bezoeken. Die heeft de melkkies open gemaakt want er zat een ontsteking onder. Ocherm, het arme jong had echt flinke kiespijn.

Omdat het flink warm is, willen we het park opzoeken dat op de plattegrond staat. Er staat een Russisch circus met een roodwitte gestreepte tent en diverse circus wagens. Door het park zijn straten waar auto’s rijden. Eigenlijk hebben we niet het gevoel dat we door een park rijden want er staan hoge moderne flatgebouwen. Daar omheen is het groen dat op de plattegrond als park overkomt. Maar het is er koeler dan in de binnenstad.

Dan zien we een ijscotentje waar een lange rij mensen voor staat. Zullen we er eentje nemen? We zetten de fietsen onder een boom en Sjaak gaat in de rij staan. Ik zie een bankje dat nu voor ons is. Het ijs is heerlijk en afgekoeld op deze plek genieten we er zo van dat als hij op is ik zeg: ‘ik zou er nog wel eentje lusten’. ‘Nou dat doen we dan toch gewoon’, zegt Sjaak en hij staat op en haalt nog zo’n ijsco. Oh, dit is echt snoepen en dit heb ik alle maanden nog niet gedaan, twee ijsjes achter elkaar. Als stoute kinderen zitten we daar op het bankje te genieten van het tweede ijsje.

Dan op pad op zoek naar die wegenkaart van Duitsland die we nodig hebben om de terugreis op te plannen. Voor Ton van Vera: ik ben dus nog niet thuis in Nederland maar maak mijn laatste dagen vol in Duitsland. Nog even dat vakantiegevoel vast houden en langzaam afkicken.

Nadat de wegenkaart van Duitsland gekocht is, fietsen we naar het kruis dat op de plattegrond van Dresden is getekend. Wat is daar ook al weer te zien? Dat is het moderne winkelcentrum van Dresden. Prachtig vind ik het opgezet. Er staat een fraai stalen kunstwerk waar ik een foto van neem. Vooral met de achtergrond van de gekartelde omlijsting van een modern gebouw komt het kunstwerk goed uit. Er zijn fonteinen in het midden geplaatst waar jongeren met hun benen inzitten en ouders met kleine kinderen op de rand zitten. Ik kan de verleiding niet weerstaan om even de sandalen uit te doen en mijn voeten en onderbenen af te laten koelen want het is echt warm. Het valt me op dat in Dresden weinig bankjes staan en weinig groen is. In alle steden in de Baltische Staten zijn parkjes in de stad en er staan volop banken. Hier is het zoeken naar een bank en als die er is een lege bank.

We eten en drinken wat en gaan op de fiets terug naar de Elbe. Weer langs de prachtige kathedraal en het museum dat op een opera gebouw lijkt. Daar boven op staat een zwart kunstwerk, een wagen met paarden. Net zoals op de poort in Berlijn. De zon is al aan het zakken. Dan zien we weer het gebouw waarvan we op de heenreis denken dat het een moskee is omdat er minaretten op staan. Maar het blijkt een museum te zijn. Er is een prachtige geel glazen koepel op.

Langs de Elbe fietsen we terug. De zonnebril is niet meer nodig maar ik zet hem weer op want er kruipen zoveel bruine slakken op het pad die ik niet allemaal ontwijken kan. Brrr, ik rijd ik zeker vele doormidden en iedere keer krijg ik een onpasselijk gevoel. Maar ze zijn zo zacht dat ik geen bobbel onder de fietsband voel. Tegen 20.45 uur zijn we op de camping bij de caravans terug. Deze dag hebben we 58 kilometer op de fiets afgelegd.

Dresden, een prachtige herbouwde stad die op vele plekken je de indruk geeft dat het een oude stad is. Een fraai stukje bouwkunst dat ze in deze stad hebben toegepast nadat de keuze is gemaakt om de stad weer op te bouwen in de oude stijl. Heel anders dan in Rotterdam waar voor een ander concept is gekozen. Een stad die levendig is en waar veel toeristen lopen, waar paard en wagens met kleurige versieringen toeristen rond rijden, waar boottochtjes op het water zijn. Maar omdat ik deze reis zoveel mooie oude binnensteden heb gezien in Riga, Vilnius en Tallinn ben ik al wat verwend. Ik ben eigenlijk het meest onder de indruk van het immens grote moderne koopcentrum achter de Altstadt. Een koopcentrum dat een belevingscentrum is met mooie fonteinen. Een rustpunt, ontmoetingsplek in het drukke Dresden waar jong en oud verkoeling kan vinden op warme dagen. Waar onder grote overkappingen gewinkeld kan worden als het regent en waar zoveel winkels op loopafstand zijn. Zo’n mooi winkelcentrum heb ik in Nederland nog niet gezien. Dresden, daar kun je zeker een dag doorbrengen, alleen al door er te zijn. Wij hebben niet eens een museum van binnen gezien en alle kerken bezocht. Twee dagen zou eigenlijk beter zijn maar wij kiezen er voor om de komende dagen langs de Elbe te gaan fietsen en de kleinere stad Meissen te bezoeken.

Dinsdag 26 juli 2016
Om 06.30 uur ben ik wakker en Ik pak de nieuwe wegenkaart van Duitsland, het ANWB kampeerboekje Onderweg en de ACSI campings Duitsland. Eigenlijk moeten we eerst bepalen hoeveel kilometers we per dag op de terugweg willen rijden. Gaan we in twee stops terug naar Nederland of in drie? Mijn voorkeur heeft het om in twee stops te gaan omdat de mover het niet doet maar ik weet dat Sjaak liever in drie stops rijdt. Straks als we koffie drinken moeten we deze keuze eerst gaan maken.

Als we op het grasveld tussen de caravans koffie drinken, gaan we het over de terugreis hebben. In ieder geval gaan we straks één dag langer boeken op deze camping want we hebben een heerlijk rustig plekje en er is genoeg te doen in de omgeving. De campingbaas komt op zijn grasmaaier onze ochtendrust verstoren. Hij ziet dat mijn auto naast mijn caravan staat en geeft aan dat hij daar weg moet. Ik heb van de vrouw van de camping toestemming gekregen dat hij naast Eribaatje mag staan. Nee, hij is de baas, de vrouwen hebben niks te zeggen over het terrein. Weg met die auto.

Sjaak maak ik deze ochtend wijs wat je allemaal met de TomTom navigatie kunt zoeken en dat er een fietsmodule in zit. Kennis doorgeven doe ik graag maar ik leer zelf ook nog graag van anderen.

Het gaat wat spetteren maar de regen zet nog niet door. We besluiten om te gaan fietsen richting Meissen en langs de Elbe nog verder te gaan. Maar eerst bij de Lidl een luchpakketje kopen want de koelkast is leeg gegeten. Daar beseft Sjaak dat hij zijn rugzak met regenkleding is vergeten. Maar die zullen we vandaag echt wel nodig hebben want de weersvoorspellingen zijn regen en onweer. Hij fietst even terug naar de camping en ik doe alvast mijn inkopen.

Dan gaan we eerst nog op zoek naar leuke kinderkaarten. We hebben afgelopen zondag in een etalage leuke kaarten gezien maar de winkel was toen gesloten. Waar is die winkel nou ook alweer? Meissen is niet echt groot maar het is even zoeken naar de bedoelde winkel. Ik koop mijn laatste drie kaarten voor de drie kleinzonen, om vanuit Duitsland te sturen en Sjaak koopt vier kaarten. Twee voor zijn kleinkinderen en twee voor zijn Oer-Enkelkinder oftewel achterkleinkinderen. Die fase van achterkleinkinderen zal ik vast niet mee maken want mijn oudste kleinkind is 5 jaar. Ton van Vera, ik zou het zeker leuk vinden als mijn kleinkinderen ‘later’ als ze op reis zijn hun 'oude' oma een kaart sturen. Ze ervaren nu hoe leuk het is om zelf een kaart te krijgen. Vooral als hij in een enveloppe zit want dan is het een extra verrassing welke kaart er uit komt. De 3 dimensionale kaarten van de dinosaurussen zijn een groot succes, die nemen ze mee naar bed, heb ik van mijn dochter gehoord.

Sjaak heeft aan de winkeleigenaar nog gevraagd of de Altstadt Meissen na de oorlog is herbouwd of dat de huizen nog echt oud zijn. De man vertelt dat toen de Russen kwamen er iemand uit het dorp de heuvel op geklommen is en met een witte vlag heeft staan zwaaien. Zo is de stad bespaard gebleven om vernield te worden. Ze gaven zich al vroeg over aan de Russen en de binnenstad is dus authentiek oud. Wel gerestaureerd maar niet zoals in Dresden opnieuw opgebouwd in de oude stijl.

Na het kopen van de kaarten gaan we met de fietsen naar de Elbe. We fietsen een eindje voorbij Meissen en dan ziet Sjaak een bankje. Eerst even stoppen voor een lunch. We prefereren een vers gekocht broodje op een bankje aan de Elbe boven een kant en klaar broodje op een terras. Het broodje is bijna op en dan begint het echt te regenen. Snel de regenkleding aan en dan is het komisch om te zien dat ik ingepakt in mijn rode regencape zit en Sjaak met zijn Agu regenjas. We hebben korte broeken aan en de benen en sandalen zijn al snel doornat. Wat gaan we doen? We willen toch nog een stukje doorrijden maar dan keren we toch maar om. Dit is gekkenwerk want het plenst inmiddels. Op naar de Porzelanfabrik waar Meissen wereldberoemd om is.

Daar aangekomen geven we de natte jassen af en kunnen nog net bij een klein groepje aansluiten. Het is er in de hal stampvol want er zijn net een paar bussen met toeristen aangekomen. De entree is voor een volwassenen €14,- maar voor gepensioneerden €9,-. Wat krijgen we daarvoor te zien? We krijgen een audioapparaat in ons oor en komen in een zaaltje waar we een video zien over het ontstaan van de porseleinfabriek in Meissen. De spreker geeft de tekst in het Nederlands. Het herkenningsteken van deze fabriek is twee sabels die elkaar kruizen en de basiskleur is blauw. Dan worden we naar volgende ruimtes geleid waar workshops gegeven worden. Een man die de eerste fase van een ontwerp in een mal aan het maken is; een man die onderdelen van een beeld aan elkaar zet en met een scherp mesje details aan het aanbrengen is; een vrouw die aan het intekenen is; een vrouw die aan het beschilderen is met een fijn penseeltje. Ze spreken ons niet aan, ze laten enkel zien wat ze aan het doen zijn. Daarna zal het gemaakte in de oven gaan maar dat zien we niet. De rondleiding is klaar en we kunnen in het museum dat bij de fabriek is naar diverse prachtige producten gaan kijken. Via toonzalen waar porseleinen producten gekocht kunnen worden wordt de toerist weer naar de hal geleid. De prijzen van dat wat we zien is schrikbarend hoog en we vragen ons af wie hier wat koopt. Wij in ieder geval niet want hoe mooi het ook is, dit past niet in ons budget. Na een uur staan we weer buiten en mijn reactie is dat de prijs voor dit bezoek te hoog is. Zelfs de €9,- gepensioneerden prijs vind ik te veel voor wat we te zien krijgen.

Maar we hebben de regenbui overwonnen want als we buiten komen schijnt de zon weer. Alsnog gaan we langs de Elbe fietsen. Een stuk Meissen voorbij en dan komen we bij een pontje dat gesloten is. De opzet is om aan de andere kant van de Elbe terug te fietsen maar omdat we in de verte geen brug zien keren we op gegeven moment om als we zien dat het al tegen vijven is. We willen vanavond naar dat leuke eettentje gaan en het niet te laat maken. Bij de eerste brug gaan we toch nog even de Elbe over en fietsen tot de spoorbrug waar fietsers over kunnen. Zo gaan we terug naar de Altstadt Meissen en gaan op zoek naar de pizzeria. Daar worden we herkend en we mogen de fietsen op het binnenplaatsje zetten. Hetzelfde tafeltje kiezen we langs het water en bestellen een dӧnner kebab en falafal en eten ons buikje vol want het is dit keer te veel voor ons wat er gebracht wordt.

Op de terugweg houd ik mijn zonnebril weer op om de bruine slakken niet te willen zien. Dan zie ik een dode muis liggen en Sjaak rijdt er overheen. Of was het een dikke slak met huisje op zijn rug? Knap hoor ik en ik gruwel.

Weer terug op de camping komen Nederlandse buren, Jacqueline en John, die in de buurt van Rotterdam wonen een gezellig praatje maken. Het gesprek komt op de nieuwe generatie die werken en taken van huishouden en kinderen opvoeden anders verdelen dan wij. Dan blijkt dat dit stel voorloper was in rolverdeling. Zij werkt in het onderwijs en baarde vier kinderen, hij werd huisman en verzorgde de kinderen. Deze zestigers waren trendsetters in rolwisseling maar hun eigen kinderen raden ze wel aan om beiden in het arbeidsproces te blijven en de taken samen te verdelen.

Nog even een puzzel en dan is het slapen. Dit is, ondanks de regenbui een gezellig dagje samen uit geweest.

Woensdag 27 juli 2016
De ochtend begint droog maar het is bewolkt. In de caravan is het 22 graden dus het is buiten zeker niet fris. We hebben afgesproken dat ik deze morgen gebruik om mijn blog bij te werken want doordat we ’s avonds gezellig zitten te kletsen raak ik achterop met het schrijven. Nu ben ik weer bij met schrijven en foto’s op de laptop zetten. Straks ga ik uitzoeken welke foto’s ik bij dit blog ga plaatsen.

Heel leuk om de welkomstberichten te lezen maar ik ben nog niet thuis. Morgen zit ik op dag 99 en nacht 98, dus ik mag nog niet naar huis, grapje. Deze week gaan Sjaak en ik nog een paar dagen fietsen in Duitsland. De Elbe hebben we verkend en morgen gaan we naar het stadje Hann.Műnden. Deze plaats wordt ook wel Hannoversch Münden genoemd. Hij ligt waar de rivieren Werra en de Fulda samen de Wezer vormen.

Donderdag 28 juli 2016
Het is droog maar de zon is niet te zien. De buren John, Jacqueline en Ger komen ons helpen om de caravans van hun plek te duwen en aan te koppelen. Altijd gezellig zo’n laatste moment en dan komt het afscheid. Een dikke knuffel en zeker een hele dikke voor Ger die mij op drie campings heeft geholpen met het plaatsen en weghalen van de caravan.

Sjaak en ik rijden ieder voor zich naar de camping die we aanbevolen hebben gekregen. Ik heb een Garmin navigatie en Sjaak een Tomtom. Garmin laat me het laatste stuk de toeristische route, in z’n twee en door lieflijke dorpjes, rijden terwijl de Tomtom voor de snelweg kiest. Wat me opvalt is dat deze streek tussen Dresden en Kassel in Duitsland mooi is. Het is heuvelachtig en er zijn strakke vlakken groen en lichtbruin. Het graan wordt geoogst en het gras gemaaid. De natuur zit weer een fase verder. Ooievaars zie ik hier niet, wel roofvogels die op paaltjes zitten te loeren op muizen. De velden zijn strak geordend en mooi onderhouden. De snelweg is een luxe, zo glad en de kanten zijn verzorgd. Wat een verschil met Polen en de Baltische Staten. Als je hier rijdt dan besef je niet hoe de infrastructuur van de wegen daar is. Een heel groot verschil is dat.

De camping Spiegelburg in Hannmünden ligt bij een hotel-restaurant, wel aan de overkant van de weg. Het wordt gerund door een jong Nederlands stel. Een mooi geschoren groen grasveld aan het riviertje de Werra. Aan weerszijden zie je heuvels die begroeid zijn met bomen. In een soort smalle vallei zit je hier. De camping is over genomen en ze hebben net een ACSI keurmerk gekregen. Er is stroomvoorziening en een watertappunt maar meer voorzieningen moet je aan de overkant van de weg naast het hotel zoeken. Ik hoor auto’s razen maar het stoort me niet want het uitzicht op de waterkant is echt prachtig.

Het gaat regenen en ik duik met de rest van de soep de caravan in. Sjaak heeft zijn zinnen gezet op een bloemkooltje dat echt op moet. Hij gaat dat voor zichzelf klaarmaken want ik hoef nu echt geen bloemkool. Ik ga dit blog schrijven en kijken of ik het vanavond op internet kan zetten. Hier is geen wifi in mijn caravan maar wel in het restaurant.

We willen hier zeker twee nachten blijven want vandaag was een rijdag. Morgen gaan de laatste drie kaarten voor de kleinzonen op de bus. Dan zijn de kaarten uit Duitsland ook verzonden. Ton ik hoop dat jouw wens uitkomt en dat de jongens aan hun ‘oude oma’ denken als ze groot zijn en zelf op vakantie gaan. Dat wil ik zeker nog mee maken.

Morgen wordt het fietsen naar mooie plaatsjes want de laatste etappe is nu echt in zicht. Van hier gaan Sjaak en ik nog naar één camping. Of bij de grens van Duitsland of net over de grens in Nederland. Morgen ga ik ook het Caravanbedrijf Midden Betuwe bellen en kijken of Eribaatje welkom is voor het maken van de mover. Hopelijk kan dat in het begin van volgende week. Dan zijn mijn kleinzonen met hun ouders ook weer thuis. Loes, je ziet het goed, dat wordt feestelijk gevierd want oma Nicolette heeft een paar leuke kadootjes voor ze mee genomen. Voor ze weer naar school gaan wil ik dan nog een paar dagen met de jongens kamperen in het Grote Bos in Doorn. Maar zo ver is het nog niet.

Wordt vervolgd vanaf de laatste camping, nummer 35.
De foto's komen nog maar dit blog is met een USB-stick via Sjaak zijn laptop geplaatst.