Het eiland Hiiumaa en Haapsalu op het vasteland

Blog 19: Het eiland Hiiumaa en Haapsalu op het vasteland van Estland

Donderdag 16 juni 2016
Vannacht heeft het flink geregend maar gisterenavond heb ik alles dat buiten stond al in de auto gedaan. Vanmorgen plaats ik eerst het reisverhaal van het eiland Saaremaa op internet. Dit doe ik bij de receptie omdat ik in de caravan geen internet heb. Ik krijg een pot kruidenthee van de eigenaresse en onderhand zit ik wat te WhatsAppen met Irene die met een groep van de Eriba Rijders in Hongarije zit. De auto staat al in de startblokken en als het blog geplaatst is, dan ga ik op pad naar dat kleine haventje Triigi van waar een boot drie keer per dag vaart naar het eiland Hiiumaa.

Gisteren heb ik al gemeld dat het laatste stuk aan de weg gewerkt wordt. Het eerste stuk van de weg is glibberig zand en ik kan niet harder dan in de 1 rijden. Dan kom ik op een stuk waar zwarte kiezels plat gereden worden door een heel grote schuiver. Daar hang ik achter en we passeren een aantal grote kiepwagens die kleine stenen op de weg laten vallen. Ik denk maar zo, als die schuiver er tussendoor past, dan pas ik er zeker door. Maar ik wil niet van het verharde stuk afrijden want daar waar nog geen steentjes liggen ziet het er blubberig uit doordat het zoveel geregend heeft. Maar het loopt allemaal goed af doordat ik twee kilometer in de 1 blijf rijden.

Bij de haven moet ik in het vak gaan staan van diegenen die niet via internet een ticket hebben gekocht. Voor me staat een zware tractor met een aanhanger. Ook wel apart een boer die naar het andere eiland gaat met zijn gereedschap. Achter me komt een wagen en daar stappen vier Aziatische mannen uit. Ze blijken uit Shanghai te komen. Ik ben verrast dat hier Chinezen lopen. Wat moeten die op een eiland als Saaremaa en Hiiumaa. Zouden ze echt ooit van deze eilanden van Estland gehoord hebben? Mannen uit een wereldstad als Shanghai die op een eiland van nog geen 3.000 vierkante meters lopen waar een kleine 30.000 inwoners wonen en die naar een eiland gaan van 1.000 vierkante meters waar een kleine 1.000 inwoners wonen. Op mijn vraag wat hun beweegt om hier te zijn, krijg ik van degene die Engels spreekt het antwoord dat ze voor de rust en natuur komen.

Ik geloof er niks van, maar zeg dat niet. De mannen zijn veertigers en vijftigers en zien er uit als ontwikkelde zakenlieden. Het woord Hiiumaa klinkt trouwens wel erg Chinees, toch? Er loopt nog een jonge vent uit Estland die voor zijn bedrijf zaken gaat doen op Hiiumaa. Hij moet relaties leggen voor elektronische componenten. Ook hij gelooft niet dat deze mannen voor hun rust naar dit onbekende eiland gaan. Ik houd het op onderzoek voor business.

Nu komt het leuke. Die Chinezen zijn razend enthousiast over mijn Eribaatje en e-bike. Ze willen weten hoe duur die twee zijn, en ze mogen even om de hoek van de deur kijken. Er worden foto’s gemaakt, met mij en zonder mij. Van alle kanten komt mijn auto, caravan en fiets op hun camera te staan. Dan moet ik met de Chinees die Engels spreekt ook nog op de foto. Maar als ik in de auto zit om mijn navigatie alvast in te stellen, wordt er zelfs door de ruit een foto van mij met mijn navigatie gemaakt. Deze Chinezen zijn niet dom en zuigen zich vol met informatie van de Europeanen. Een soort verkenners, zo zie ik het.

Er is nog even een akkefietje over de prijs die ik moet betalen voor de overtocht. Het ticket moet op de boot gekocht worden en de vrouw die de prijs berekent komt uit op boven de €25,-. Dit vind ik te veel en ik geef aan dat de prijs naar mijn berekening minder moet zijn want het is een kleine caravan. Ik heb op internet gezien dat het gewicht bepalend is en dat als maatstaf 750 kilo wordt genomen. Nu weet ik wel dat mijn Eribaatje een flinkerd is op de weegschaal maar ze is toch maar klein en het gewicht zie je er niet vanaf. Dus ik protesteer en degenen die achter me staan moeten gewoon even wachten want de vrouw gaat met mij naar het eerste dek om naar Eribaatje te kijken. Hoeveel die weegt? Ik bluf en zeg: 600 kilo. We gaan weer terug naar boven en er wordt een nieuwe prijs gemaakt die gebaseerd is op tot 750 kilo. De nieuwe prijs wordt €18,20. Niet geschoten is altijd mis moet je maar bedenken.

Op de boot trek ik me wat terug. Het is een oude schuit en we varen er 65 minuten over om de oversteek te maken. Ik word wat misselijk door het geronk van de motor en de diesellucht. Ik weet dat ik gevoelig ben voor zeeziekte maar ik kan dit keer geen medicijnen nemen omdat ik nog auto moet rijden. Achter de tractor met aanhanger rijd ik van het dek. De man is zo vriendelijk me voor te laten gaan en ik spurt zonder nog aandacht aan de Chinezen te schenken richting Kӧpu om de camping te zoeken die ik in de ACSI App heb gevonden. De omtrek van dit eiland is maar 100 km dus het kan nooit echt ver zijn.

Het eiland Saaremaa is rustig en mooi, dit eiland is nog stiller en ik zie nog meer bomen. Het lijkt Zweden wel. Mooie strakke, brede weg en vooral veel hoge, donkere dennenbomen. Dan een licht stuk waar gekapt wordt. Heel grappig om te zien is dat de houthakkers steeds plukjes bomen bij elkaar laten staan op het omgekapte veld. In totaal komt er één vrachtwagen me tegemoet en één personenauto. Dat is niet veel op 36 kilometer te gaan. Dan zie ik een camper aankomen en je zult het niet geloven, dat zijn die Duitsers die ik gisteren bij de Hollandse molens in Angla heb gesproken en die mij geïnspireerd hebben om via dit eiland te reizen. Zij slaan af naar links maar stoppen en ik zet mijn auto aan de kant. De raampjes worden even open gedraaid maar we blijven in de auto want het regent zachtjes. We roepen wat we gaan doen en wuiven elkaar toe.

Dan rijd ik door naar de camping die geen camping is. Het is een questhouse in de middle of no where aan de westkust van het eiland. Er staat geen enkele camper of caravan en ik zie geen elektriciteit paaltjes. Ik ga op zoek naar iemand die me kan helpen. Een alleraardigste jonge vrouw komt naar me toe en ze heet me welkom. Als ik stroom nodig heb dan kan ik het stopcontact boven op een soort balkonnetje gebruiken. Ik kijk om hoog en schat in dat ik het met mijn tien meter snoer niet haal. Maar ik heb ook nog een dertig meter snoer bij me en dat haal ik tevoorschijn en maak een constructie om een paal zodat niemand over het snoer zal struikelen.

Er zit een gezin met jong kind te eten en op internet had ik al gelezen dat de vrouw en haar man voor de gasten koken. Ik zie de prijslijst en daar wil ik me wel voor laten verwennen. Geen koken en vooral geen afwas. De platvis wordt aangeraden en die is ook heerlijk. Daar een verse salade bij en zelfgebakken brood maken het af.

Nu neem ik mijn rust en ga languit op mijn bed liggend verder met een intrigerend boek waar ik aan begonnen ben. Het heet: De wijde hemel en is geschreven door Alice Sebold. Misschien kent iemand het? Vanavond kijk ik op mijn laptop naar wat YouTube filmpjes van Got’s Talent. Een prima dag zo om weer even op adem te komen. Morgen ga ik met de auto eerst naar de vuurtoren hier in Kӧpu en dan naar de hoofdplaats van het eiland, Kärdla. Twee nachten wil ik hier blijven en dan reis ik weer naar het vasteland van Estland. Voor diegenen die op de kaart willen opzoeken waar ik zit, het is noord westen van Estland.

Vrijdag 17 juni 2016
Vandaag zal het bewolkt zijn en zo’n 18 graden worden. Als het maar droog blijft dan vind ik dat een beste dag om er op uit te trekken met de auto om het eiland wat beter te verkennen. Eerst ga ik naar de beroemde vuurtoren hier in Kӧpu. Het is een robuuste, witte, stenen vuurtoren. Hij blijkt de op één na oudste vuurtoren te zijn in Europa die nog in gebruik is. Hij is op een heuvel gebouwd en staat als hoogste vuurtoren op Hiiumaa, niet direct aan zee maar is van verre op zee te zien en is zo een ijkpunt voor de schippers. Het is bewolkt en ik besluit om niet naar boven te gaan omdat het uitzicht gering zal zijn.

Er is nog een andere vuurtoren die erg beroemd is op dit eiland, die van Tahkuna in het noorden van Hiiumaa. Hij is de hoogste van bouw, 42,5 meter hoog en met 208 treden kun je naar het bovenste puntje klimmen. Dat is een hele klim maar het is zeker de moeite waard want het uitzicht is prachtig. Ik ben helemaal verrukt van deze vuurtoren en ter plekke geef ik vijf sterren op TripAdvisor. Dat kan ter plekke want er is gratis wifi bij de receptie van de vuurtoren. De jongeman die daar de gasten opvangt vindt het heel leuk dat ik dit gelijk zo beoordeel en ik leer hem het Nederlandse woord vuurtoren. Maar op dit eiland komen minder Nederlanders dan ik had verwacht. Het zijn voornamelijk mensen uit Estland, Finland en Duitsers die hier komen.

Dan door naar de hoofdplaats Kärdla dat je staccato uitspreekt als Kerdtla. De Estlandse taal klinkt staccato en klinkt me eerder Italiaans in de oren dan Zweeds. Snel en kortaf worden de zinnen gesproken en er is heel weinig herkenning van woorden. Kärdla is een vrolijk provincie stadje met een plein waar ijzeren bakken met rode en witte stippen staan waar kleurrijke planten in zitten. Daar om heen een paar gebouwen waaronder een grote supermarkt waar het een in- en uitlopen is voor de dagelijkse boodschappen. De Tourist Information bezoek ik daar en een jonge vrouw vertelt me van alles over het eiland. Zo worden hier auto’s, fietsen en huizen niet afgesloten want er wordt niks gestolen, volgens de jonge vrouw. So wie so kun je een auto wel stelen maar niet van het eiland af krijgen met de boot. Dus het criminaliteits gehalte is hier niet noemenswaard op dit eiland. De mentaliteit van de eilandbewoners is nog hoog maar misschien verandert dat de komende jaren als er meer toeristen komen.

Dat er de komende jaren meer toeristen gaan komen, vermoed ik wel want het is hier een oase van rust en de natuur is prachtig. In het weekend komen er wel veel mensen van het vasteland hier een weekend ontspannen. Er is dit weekend een jazz festival in twee havens en er komt een groep jagers. Het gaat druk worden dit weekend. Ik probeer via de Tourist Information een boot terug naar het platteland te boeken voor de komende zondag maar die dag is al helemaal volgeboekt. Ook is er geen plek meer voor maandag te boeken via internet. Het is nog wel mogelijk om tickets in de haven van Heltermaa, vanwaar de ferry vertrekt, te boeken.

Dus op naar Heltermaa maar tot mijn verbazing kan ik bij het loket geen ticket boeken voor zondag of maandag. Wel kan ik een uur van te voren komen en kijken of er nog een ‘regular ticket’ vrij is. Maar dat is een risico dat ik niet wil nemen vooral nu blijkt dat het weer de komende dagen regen zal worden. Of ik moet dus zaterdag of dinsdag het eiland verlaten. Voor zaterdagmiddag is nog wel een ticket te koop en ter plekke hak ik de knoop door. Zaterdagmiddag ga ik om 14.30 uur met de ferry naar Haapsalu. Het gaat een tocht worden van 1,5 uur.

Dan ga ik de zuidkust verkennen en kom ik in Kassari. De zuidkust is een heel ander gebied dan het westen en noorden. Hoe klein het eiland ook is, je ziet de verschillen van de streek. Hier is het opener, gecultiveerder, meer boerenbedrijven. Het westen waar ik overnacht is meer ruiger, meer dennenbossen en het noorden is rotsachtig met tussendoor zandstranden. Bij toeval kom ik op een zandpad dat naar een bezienswaardigheid leid. Het is de Kassari Chapel, een klein wit kerkje vanuit 1700 dat nu nog wordt gebruikt. Er zit een oudere vrouw voor het kerkje op een bankje en die komt me vriendelijk tegemoet. Ze spreekt enkel geen woord Engels of Duits. Ze neemt me mee naar de begraafplaats naar een graf met een mooi ijzeren kruis en blijkbaar is dit een bijzonder graf. Mij zegt het niks maar ik neem er een foto van want het is een mooi kruis vooral als je bedenkt dat het al zo oud is.

Het kerkje is van binnen sober en er is een houten, verlaagd plafond. De oude banken staan er nog en dat is wel een bezienswaardigheid want in alle banken staat aan weerszijden op het zijkant een ijzeren kandelaar met een kaars. Ook hangen er lampen met kaarsen want er is hier geen elektriciteit. Het kerkje ruikt wat muf door het vocht en het is er berekoud. Dan wijst ze me op een schriftje waar bezoekers iets in schrijven. Ik zie allemaal vreemde talen en dan is het natuurlijk leuk om wat in het Hollands te schrijven.

Dan weer terug naar de verharde weg en daar zie ik een mooie molen staan. Er staan twee fietsen buiten. Binnen zit een verliefd jong stel in elkaars armen en ze kijken op als ik binnen kom. Even een praatje want ze spreken Engels en ik wens ze veel geluk en liefde toe. De molen blijkt gerestaureerd te zijn maar ziet er prachtig uit. Buiten staat geen bord over hoe en wat en ik kan hem op internet niet terug vinden.

Dan zie ik een bronzen beeld staan van een reus met twee mensjes op een rots die hij vasthoudt. Dit blijkt de jongere broer van Tӧll van het eiland Saaremaa te zijn. Hij heeft een wat driftiger aard dan zijn broer en stond bekend om het gooien van stenen. Zo probeerde hij een dam te leggen naar het eiland Saaremaa maar die is nooit af gekomen door een ruzie met zijn broer. Dit is het stuk van Kassari waar ik nu sta. Altijd mooi om iets van de legendes te weten van een streek.

Als ik terug kom bij mijn caravan bij het Questhouse kan ik zo aanschuiven. Er wordt vanavond weer door de eigenaar voor me gekookt. Dit keer een kippetje met rijst, bietensalade en groene salade. Eenvoudig maar voedzaam is de maaltijd. Dan breekt de bui los die er aan zat te komen. De hele avond hoor ik het gekletter op het dak van mijn caravan. De foto´s worden op de laptop gezet en ik schrijf een paar beoordelingen voor TripAdvisor. De avond is zo om en ik pak mijn rust.

Zaterdag 18 juni 2016
Dat is een slechte nacht die ik gehad heb. De hele nacht regent het en ik ben meerdere keren er door wakker geworden. In mijn onderbewuste maak ik me zorgen om de boottocht want ik ben op de heenreis naar dit eiland zeeziek geworden. Nu is de vaartocht nog langer en het belooft slecht weer te worden. Maar ik kan geen anti zeeziek pilletje nemen want dat beïnvloedt de rijvaardigheid. Vanaf 05.00 uur lig ik al klaarwakker en ga maar een doorloper maken. Om 06.00 uur pak ik mijn leesboek, dan maar lezen als ik niet meer slapen kan. ´Of ik het vier of betreur, het gebeurt, het gebeurt´, zou Maya zeggen. Dus laat maar komen dat wat komt.

Dan is het even droog en neem ik de kans om de auto aan te koppelen, de pootjes in te draaien en de caravan rijklaar te maken. Mocht de volgende bui gaan vallen, dan kan ik zo weg. Om 14.30 uur vertrekt mijn boot en ik zorg dat ik er vroeg ben. De bui is inmiddels aan het vallen en die blijft vallen, de hele middag. Ik sta als eerste in de rij tickethouders en in de auto zit ik mijn boek te lezen. De rij achter me wordt steeds langer. De boot die van het vasteland komt telt 57 auto’s en 2 campers. Dit is duidelijk een grotere boot dan die ik op de heenreis had van het eiland Saaremaa naar het eiland Hiiumaa. Inmiddels is de wind storm geworden en ik voel mijn auto en caravan trillen.

Op de boot ga ik in het midden zitten op het middelste dek. Daar waar het minste trilling is. Ik concentreer me op de klok die er hangt en houd mijn ogen daar op gefixeerd. Mensen lopen slingerend tussen de tafels want het stormt flink en de golven spatten hoog op. Als ik even naar een raam kijk dan zie ik witte schuimkoppen en woeste golven. Ik wil er niet aan denken en doe ontspanningsoefeningen want ik wil niet gaan kotsen. Voor de zekerheid heb ik wel een plastic zak, zonder gaatjes, in mijn handtas gedaan want ik ken mezelf, ik ben onbetrouwbaar op een boot. Maar het gaat goed en na 1,5 uur rijd ik als nummer 2 van de ferry af.

Wel heel leuk om eens een keertje als eerste op zo’n ferry te komen en vooraan te staan. Maar dat houdt wel in dat met het er uit rijden ik als een koningin voorop rijd met een stoet onderdanen achter me. Die moeten wel achter me blijven want het stormt en regent behoorlijk en ik wil niet harder dan 65 km op de bochtige weg rijden. Een enkeling durft het aan me voor bij te scheuren maar ik zie een lange stoet achter me aan komen. Totdat ik in Haapsalu rechts af sla en de meesten door rijden.

Op de camping waar ik aankom is het nat, doornat en het regent nog steeds. Nu zet ik in de regen de pootjes uit en sluit snel de elektra aan zodat het elektrisch kacheltje direct aan kan. Ik sta niet helemaal waterpas maar ik heb geen zin om nog langer buiten in de regen te staan. Voor één nachtje moet het maar en morgen zie ik wel weer verder.

Hier in Estland kun je glazen potten met allerlei soorten gevulde soepen kopen. Daar kan meneer Unox een voorbeeld aannemen want ze zijn echt heel smakelijk. Na het eten van zo’n pot volle soep kan ik er gelijk weer tegen.

Het lokt niet om naar buiten te gaan. Dan maar even een beoordeling geven op de ACSI site van de afgelopen camping in Kӧpu op het eiland Hiiumaa. Een dikke onvoldoende heb ik gegeven want vanmorgen kan ik om 07.30 uur niet naar het toilet en de douche omdat de deur op slot zit. Nou heb ik wel een pottipotti maar daar wil ik niet alles op doen. Tja, wat doe je dan? Ik zal er hier niet over uitweiden maar ik heb van een paar Eriba Rijders een aardige hint gekregen en die heb ik toegepast. Dan blijkt ook nog dat ik de pottipotti hier niet kan legen. Maar ik ga hem toch echt niet vol mee nemen op de boot. Komt de eigenaar en die neemt hem mee om hem ergens te legen. Waar? Dat zie ik niet omdat hij achter het huis verdwijnt. Een beetje gênant vind ik dit wel maar ik zet me er over heen.

Dan wil ik nog een fles water vullen maar er is geen watertappunt. Ook de afwas kan ik er niet doen, dus die gaat vuil mee. Een heel mooi plekje in de voortuin van een questhouse voor €15,- per nacht maar er zijn geen voorzieningen. Maar er is wel lekker voor me gekookt tegen een redelijke prijs. Maar het woord camping wil ik aan deze plek niet hangen. Dus, niet naar toe gaan, er is een betere plek 8 kilometer van de hoofdplaats Kärdla.

Het is nu 17,45 uur en het regent nog steeds. Deze dag is dus een natte dag van onderweg zijn. Niks nieuws meer te melden dan dat het binnen lekker warm is en de kop thee me heerlijk smaakt.

Voor Maya: nee ik kom nog niet terug naar huis en ik ben nog niet op de terug reis. Eerst nog naar Tallinn en Helsinki. Dan ga ik via de noordelijke kusstrook van Estland naar het oosten naar de Russische grens en dan kom ik pas op de terugreiis. Maar ik zit al wel op 60 dagen, schiet al aardig op naar de 100.

Zondag 19 juni 2015
De regenbuien zijn voorbij maar het waait nog wel flink terwijl de zon tussen de wolken door wil komen. Alles is echt doornat en op straat liggen nog hele plassen water. Ik haal de fiets van de caravan en ga het stadje Haapsalu verkennen. Het is zondag dus het is wat rustiger dan normaal maar de winkels zijn wel open. Haapsalu ligt aan de westkust van Estland op een soort landtong. In het verleden is het een handelshaven geweest maar de haven is dicht geslibd. Toen is het een kuuroord geworden voor de Russen en notabelen. Er is zelfs een spoorlijn van Haapsalu naar Tallinn gebouwd en Nicolaas II heeft die laten afbouwen om de economie van deze streek te activeren. Daar is dat schitterende overdekte station van te zien op de foto’s. Maar er rijdt nu geen trein meer en het stationsgebouw en de oude locomotieven zijn de herinnering aan vervlogen tijden.Er is de klad gekomen in Haapsalu maar de stad doet haar best om weer een aantrekkelijke stad te worden.

Het Bisschoppelijke kasteel is de grote trekpleister van het stadje. Er staat nog een lange muur die deels gerestaureerd is en de Domkerk die bij het kasteel hoorde. Zelf vind ik het station de grootste bezienswaardigheid en ik heb het vermoeden dat ze dat hier niet door hebben hoeveel het stationsgebouw en rijtuigen waard zijn. Jonge meiden lopen te klooien in het prachtige overdekte binnen gedeelte en toeristen klimmen op de oude, antieke ocomotieven. Mijn advies zou zijn: maak een toegangshek en hier is geld te halen van de toeristen dat te investeren is in het opknappen van veel oude panden. Er staan hier namelijk schitterende kleine huizen die echt opgeknapt moeten worden want ze staan letterlijk te verrotten.

De tweede grote trekpleister vind ik de boulevard die langs de Golf van Haapsalu loopt. Dit is echt een prachtige boulevard waar vandaag ook velen lopen. Er ligt een expositie aardige kunstwerken in het water. De ijsbeer spreekt mij bijzonder aan. De zwanen die toevallig in dezelfde houding staan, zijn wel echt. Alsof ze even voor me gaan poseren. Langs de boulevard staat de beroemde bank waar de componist Tchaikovsky vroeger graag zat. Je kunt een knop indrukken op een apparaat en dan krijg je uitleg in o.a. het Engels over zijn leven. Ook staan er witte houten banken waar belangrijke beroemdheden op gezeten hebben.

Ik ben op de fiets en rijd door naar de haven. Maar daar staat een stevig hek voor met camera bewaking. Er komt een automobilist aan en dan gaat het hek open. Ik piep gelijk met de auto naar binnen maar niet beseffend dat het hek achter ons sluit. Ik kan er nu dus niet meer uit want ik heb geen pasje. Tja, gewoon wat rond rijden over de haven, een paar foto’s maken en wachten tot er iemand weer naar buiten gaat. Ja hoor, daar komt al iemand aan en ik piep weer gelijk met die automobilist naar buiten. Zo rijd ik heel wat kilometers door Haapsalu, een vriendelijk provinciestadje waar volgens mij veel meer uit te halen is dan nu gedaan wordt. Ik krijg neiging om een marketingplan op te stellen voor dit aardige stadje maar ik denk dat dat er niet meer van gaat komen. In zo'n plan zou ik zeker een bezoek aan het eiland Hiiuma in opnemen want dat vind ik nog een van de grote trekpleisters. Zelfs nog meer dan het eiland Saaremaa omdat de afstanden kleiner zijn tussen de bezienswaardigheden.

Ook hier in Haapsalu is buiten het directe centrum een groot winkelcentrum waar meerdere kleinere zaken in zijn ondergebracht. Daarnaast is er een grote Maxima supermarkt voor voedsel. Daar koken ze in de winkel en daar koop ik vanavond wat lekkere producten. Enkel wat rijst koken en ik kan buiten, in het zonnetje mijn avondeten gebruiken. De komende dagen belooft het mooi weer te worden. Morgen ga ik door naar Tallinn, de hoofdstad van Estland. Daar schrijf ik een nieuw blog dus dit sluit ik hierbij af.

Wordt vervolgd vanuit Tallinn.