Uitstapje naar St Petersburg, deel 1

Blog 15: Op naar Sint Petersburg in Rusland, deel 1

Donderdag 1 juni 2016
Alsof ik vandaag op schoolreisje ga, zo voelt het. De nacht was dan ook korter dan anders en om 06.15 uur sta ik al naast mijn bed. Er gaat wat gebeuren en daar reageren mijn geest en lichaam op. Om 08.30 uur zit ik bij de receptie klaar om op de taxi te wachten. Natuurlijk veel te vroeg maar zelfs op dit tijdstip is het al flink warm in en rond mijn caravan. Voor €10,- word ik, met mijn koffer, afgeleverd op het vliegveld van Riga. Het is een tamelijk klein vliegveld. Mijn koffer kan al direct ingecheckt worden en ik ga snel door de poortjes. Er stond overduidelijk in de papieren van Air Baltic: 1 stuk handbagage. Een laptop e.d. wordt als handbagage geteld. Maar ik zie passagiers met wel twee of zelfs drie stukken handbagage.

Welke gate ik moet hebben staat niet op mijn ' boarding pas' dus ik ga op zoek waar ik moet zijn. Tijd genoeg, dus geen gehaast en gestress. Dan banjer ik door de winkels en ga trap op en trap af. Ik maak twee filmpjes voor mijn kleinzonen als er een vliegtuig wordt geladen en van brandstof voorzien. Dat vinden ze vast leuk om te zien. Inmiddels weet ik dat ik Gate 3 moet hebben dus ik ga alvast even kijken. Maar het is toch echt nog te vroeg om daar al te gaan zitten. Dus weer naar boven en een plekje zoeken waar free WiFi is. Maar ik houd wel in de gaten hoe laat mijn 'boarding time' is want ik wil zeker niet als laatste passagier aankomen. Maar daar denken anderen blijkbaar anders over want als ik om 11.55 uur in de bus zit om naar het vliegtuig gereden te worden, blijft hij, met ronkende motor en deuren open, stilstaan. Een smerige diesellucht hangt er in de bus en ik krijg een Pavlov reactie, ik word misselijk. Dus stap ik uit en houd één voet op de treeplank. Het vliegtuig moet om 12.10 uur opstijgen maar blijkbaar wordt er nog op een passagier gewacht. Om 12.05 uur komen een man en vrouw helemaal bezweet aangerend naar Gate 4 want blijkbaar is dat ook heel vanzelfsprekend dat je zelf opzoekt waar je moet zijn en of het op het laatst een andere gate wordt. Dit houdt wel in dat het vliegtuig tien minuten later vertrekt dan de planning is.

Ik zit op stoel 6c en als ik die vind dan ligt er een colbertje op mijn stoel en op de stoel er naast zit een man, ik schat een begin veertiger. Ik zeg vriendelijk gedag maar blijkbaar had hij liever alleen gezeten met zijn colbertje naast hem. Hij kijkt me aan als een oorwurm en zegt nauwelijks iets terug. Vrolijk als ik me voel maak ik de opmerking dat het goed is dat ik korte benen heb. Hij zit namelijk prinsheerlijk wijdbeens met zijn linker knie op mijn helft. Het signaal pikt hij op en hij trekt zijn lange been wat naar zijn helft. Ik ga op mijn plaats zitten maar dan merk ik dat ik scheef zit want zijn linker arm rust prinsheerlijk breeduit op die ene smalle armleuning. De man ziet er vermoeid uit en ik schik me op mijn te smalle plek. Duidelijk een oververmoeide manager die met zijn laptop op reis is. Maar als hij op gegeven moment gaat verzitten dan neem ik de kans waar om mijn rechter arm snel op het leuninkje te zeggen. Hij merkt dat er iets veranderd is want als hij weer als een prins breeduit wil gaan zitten dan schuift hij tegen mijn arm aan. Ik doe alsof ik slaap en blijf zitten waar ik zit. Ruim een uur heb ik me geschikt naar hem en die laatste twintig minuten zijn voor mij op de armleuning. Hij moet nu wel van houding gaan verzitten want hij kan zijn arm niet kwijt of hij moet als een minnaar zich tegen mij aan vleien. Maar zo intiem zijn we vanmorgen niet geworden want hij heeft me geen blik waardig gekeurd en geen woord gezegd.

Als het vliegtuig is geland dan sta ik snel op, pak mijn rugzak uit het luik boven me en ben als een van de eersten buiten. Heerlijke frisse lucht adem ik in en dan neem ik dit keer een zitplek in de bus die ons naar de hal rijdt. Daar is het even zoeken voor welk loket ik me moet melden. Eerst sta ik in de rij voor Rusland en Bellarus gasten dus snel uit de rij gestapt en op zoek naar de juiste rij. Dan is het wachten op het tempo van de dienstdoende ambtenaar en het computersysteem hoe snel ik door de douane kom. En dat gaat dus echt traag. Maar uiteindelijk ben ik met mijn meest belangrijke document, een klein papiertje, binnen in St.Petersburg. Nu snel de koffer van de band ophalen. De band is al gestopt en er staan nog drie koffers op. De mijne pak ik er af en loop, zonder controle of ik mijn eigen koffer heb, de aankomsthal in. Mij verbaast het altijd dat hier geen controle op is want waarom krijg ik dan een reçu bij afgifte van mijn koffer?

Nu op zoek naar een taxi die me tegen een 'normale' prijs naar mijn hotel in het centrum van St.Petersburg wil brengen. Via internet heb ik me al voorbereid hoe het zoeken van een taxi hier zal gaan. In Rusland is naast de officiële taxicentrale er ruimte voor particulieren die illegaal taxiritten uitvoeren. Maar de onnozele toerist die net aankomt op Russische bodem wordt bedonderd als hij niet oplet. De man die me een taxi aanbiedt vraag ik naar zijn prijs. Hij vraagt maar liefst €28,50 om me naar mijn hotel te brengen. Dat is echt ver boven de prijs die ik wil betalen en ik zeg nee. De hele hal loopt hij achter me aan en zegt dat het ook voor minder kan, €25,- en zelfs €20,-. Maar ik ben niet van plan om meer dan €15,- te betalen zeg ik, anders pak ik de bus. Ik loop door en stap op een gele taxi af die bij de uitgang staat. Er hangt een man nonchalant tegen het portier en op mijn vraag wat hij rekent voor een ritje naar het Kravt Hotel krijg ik als antwoord: €25,-. Is ie nu helemaal gek of denkt hij dat ik gek ben. Niet meer dan €15,- kan hij krijgen. Ik loop door en dan komt hij achter me aan. Hij weet iemand voor €15,- en pakt zijn mobiel en belt blijkbaar een maat. Die komt snel op me af en ik bevestig nog even dat de afgesproken prijs €15,- is. Akkoord en ik loop samen met een kleine, tengere man naar de parkeergarage.

Dit is een slimmerd, hij heeft een knalgele, kleine ford die de kleur heeft van veel taxi's. Maar het is een beunhaas die zo een graantje mee pikt. Daar maak ik me niet druk om. Als ik maar snel en veilig bij mijn hotel kom want ik wil vanmiddag nog op pad. Nou ben ik best wel wat gewend van taxidrivers maar dit is een staaltje van jongleerkunst door het Russische verkeer. Hij kruipt als een rat door alle kleine gaten en schiet van baan één naar baan twee naar baan drie. We huppelen als het ware door de verkeersstroom en ik noem hem een 'real cowboy'. Hard, snel en gewiekst en als het had gekund, over de auto's. Hij vliegt door het verkeer. We hebben schik met elkaar en ik besluit dat dit mijn taximan wordt voor deze dagen dat ik hier ben. Ik krijg zijn telefoonnummer en maak al een afspraak voor de terugrit. Voor €15,- sta ik drie kwartier later bij mijn hotel, het Kravt Hotel, midden in het centrum van Petersburg, waar ik een eenpersoonskamer heb geboekt.

Snel schrijf ik me in en dat kleine papiertje dat voor mij geen betekenis heeft, wordt gevraagd. Het is het belangrijkste document zegt de aardige receptioniste want dat is het bewijs dat ik geregistreerd sta in Rusland. Er is geen lift in dit kleine hotel en een jongen draagt mijn koffer naar de tweede verdieping. Nu op naar de Tourist Office voor informatie over deze drukke stad. Ik krijg bij de receptie een plattegrond waar ik niet mee uit de voeten kan want alle straten staan in het Russisch geschreven. Ik laat een kruis zetten waar het hotel is en waar ik moet zijn. Aan de TomTom heb ik nu niks want hij herkent deze straat niet. Ik vertrouw er op dat ik goed terug kom want ik steek een kaartje van het hotel in mijn rechter kontzak.

Zo vertrek ik tegen vieren om de stad te verkennen. Eerst op zoek naar de Tourist Office maar die is niet eenvoudig te vinden. Veel Russen spreken geen Engels of Duits dus ik vraag steeds een jonger iemand die er slim genoeg uitziet de weg. Toch is het half vijf als ik van een redelijk ongeïnteresseerde jongedame een duidelijker plattegrond krijg en één papiertje over de openingstijden van de bezienswaardigheden. Echt toeschietelijk vind ik haar niet voor zo'n publieksfunctie maar blijkbaar zijn er al heel veel toeristen voor me geweest die ze wel een glimlach kon geven. Ik ga daar deze week op een andere tijd nog wel een keertje langs.

Nu zoek ik mijn weg met deze plattegrond en om klokslag 17.00 uur sta ik voor attractie 1, DE highlight van St.Petersburg: de kerk van de Redder van het Bloed. De entree is 250 roebel en dat is circa €4,- en ik heb een uur de tijd om deze prachtige kerk te bekijken. Hij is geopend tot 18.00 uur en ik dacht dat zo tegen sluitingstijd het wel wat rustiger zou zijn. Maar ook hier vergis ik me in, het is stampvol. Voor veel groepen loopt er een man of vrouw met een nummer op een stok of een vaandeltje in de hand. Horden mensen in alle soorten, maten en kleuren die hier vooral met het hoofd en camera omhoog staan te kijken. Je weet niet waar je kijken moet en al helemaal niet waar je beginnen moet. Een grote kleurenpracht van allemaal kleine mozaïeken. Ik heb geen ongekleurde plek kunnen vinden op de muren en plafonds. Deze kerk is gebouwd nadat Alexander (de zoveelste) vermoord is. Op de plek waar dat gebeurt is, staat een groot baldakijn als herdenkingsplek. Er staan, lopen en hangen suppoosten in rode jasjes maar hier zullen toeristen het wel uit hun hoofd halen om aan de muren te zitten. De kerk vraagt respect maar het gonst er als een bijenkorf. Banken of stoelen staan er niet en ik schiet tussen veel andere toeristen door. Na drie kwartier heb ik een stijve nek van het vele omhoog kijken en ben ik hor en dol van het rumoer en sta ik weer buiten.

De buitenkant is van de kerk zeker zo mooi als de binnenkant. De koepels glimmen in de zon en je kunt om de kerk heen lopen. Er achter is een park waar ik een flesje water koop voor de dubbele prijs die je in de winkel betaalt. Maar ik heb niks bij me, dacht even te gaan verkennen, maar het loopt dus uit. Ik loop het goed verzorgde park in maar alle banken zijn bezet en het gras mag niet betreden worden. Dan slenter ik langs het kanaal en zoek mijn weg terug naar het hotel.

Er is vanmiddag nog even iets voorgevallen dat ik jullie niet wil onthouden. Ik loop naar die mooie kerk toe, vlak langs de balustrade van het kanaal. Daar staan drie opgeschoten, goed verzorgde jongens van een jaar of 20 te praten en rond te kijken. Eentje heeft een leuk, helblauw hoedje op. Ik draag vandaag het rode zonnehoedje van de Alkmaarse Vierdaagse. Hij vraagt of we hoedje zullen ruilen en ik loop terug om te zeggen dat mijn zonnehoedje me dierbaar is omdat er een naam op staat. Op dat moment voel ik dat de andere jongen die naar achteren loopt aan mijn zwarte rugtasje zit. Als een furie draai ik me om en slinger gelijk mijn rugtasje van mijn schouder. De rits heeft hij helemaal open gemaakt. Woest ben ik en dat is vast aan me te zien want ik zeg fel: 'wat heb je er uit gehaald?' Op dat moment voel ik met mijn hand in zijn rechter broekzak want ik zie daar een bobbel zitten. Nu niet lachen gaan want ik denk dat het mijn portemonnaie is. Ik controleer dus niet eerst mijn tas maar eerst zijn broekzak. Die bobbel blijkt een spuitbusje te zijn voor slechte adem. Op dat moment wordt er gelachen maar ik ben er nog niet gerust op dat hij niks gejat heeft. Gelijk zeg ik dat hij op deze manier Petersburg een slechte naam geeft bij toeristen en dat dit gedrag niet past. Het Engels is goed genoeg bij de jongemannen om me te begrijpen. Gelijk pak ik zijn andere broekzak beet om te voelen of daar wat zit. Dit is wel komisch want ik sta die jongen te fouilleren en hij laat het nog gebeuren ook. Dan maak ik er een grap van en zeg: 'pas maar op anders moet ik daar ook nog checken'. Dat 'daar' is natuurlijk het midden van zijn broek. De twee andere jongens liggen in een deuk en met nog een strenge vermaning van mij loop ik weg. Zij zijn gewaarschuwd, maar ik ook, Morgen ga ik mijn blauwe rugzakje nemen en doe daar een slotje op. Bij de rits van het zwarte rugtasje kan dit niet want de rits kan maar naar één kant dicht.

Om 22.30 uur lig ik schoon gewassen maar uitgeteld in mijn bed. Morgen komt er weer een lange dag.

Vrijdag 3 juni 2016
Dat is een goede nachtrust die ik binnen heb en vol energie zit ik net over achten aan het ontbijt. Binnen no time is de ontbijtruimte vol en sommige gasten moeten wachten tot er een tafeltje vrij komt. Vandaag ga ik naar de attractie waar Sint Petersburg bij de meeste mensen bekend om is: de Hermitage. Dit is wel zo'n groot museum dat je niet in één dag kunt bekijken. Om 10.30 uur zal het open gaan, dus ik heb nog tijd om in de supermarkt wat broodjes te kopen. Op TripAdvisor zag ik de tip om een eigen lunch mee te nemen omdat de wachtrij in het restaurant lang is en de kosten van de catering hoog zijn.

Vandaag heb ik mijn kleine blauwe rugzak bij me en een slotje om de twee ritsen aan elkaar te koppelen. Nu afwachten of dat rugzakje wel naar binnen mag in de Hermitage want in het Rijksmuseum moet hij in de kluis. Ik loop vandaag de straat naar de andere kant uit en loop op gevoel richting de Hermitage. In Petersburg heeft Nicolaas de Grote net als in Amsterdam grachten laten aanleggen. Ik loop langs een gracht en kom uit bij de grote Sint Isaac Kathedraal. Wat grootte betreft komt hij overeen met die van Vilnius in Litouwen. Enorme dikke en hoge zuilen staan er. Hier is alleen een hoge trap voor de kathedraal en er staan hekken met suppoosten bij. Even heb ik de neiging om mijn programma aan te passen en eerst hier naar toe te gaan maar ik denk toch dat het verstandiger is om door te lopen naar de Hermitage en daar voor de openingstijd aan te komen. Dus ik loop door en kom dan langs een heel mooie zaak met zulke mooie matroeska's. Ik kan het niet laten om even naar binnen te gaan en te genieten van de aparte modellen. Hier zie je wel het verschil met de poppetjes die buiten aangeboden worden. Voor degenen die deze Russische matroeska's niet kennen, het zijn die houten poppetjes die je open kunt draaien en dan zit er nog eentje in maar dan wel een maatje kleiner. Minimaal zitten er altijd drie poppetjes in maar vaak ook vijf of zelfs nog meer. Dat hangt van de maat van de buitenste pop af. De echt mooie poppen worden met de hand beschilderd en er zijn ware kunstwerken bij. Ze zijn niet goedkoop en komen al gauw op circa €25,- voor een mooi exemplaar.

Maar snel door naar de Hermitage. Het grote plein er voor loopt al aardig vol met groepen toeristen die met bussen vol aan komen rijden. Vijf minuten voor de openingstijd sluit ik me aan bij de rij voor het loket voor internet vouchers. Dat gaat snel, mijn voucher wordt gekeurd en goed bevonden en ik mag doorlopen langs een rij van zeker tien meter. Ik passeer velen en voel me erg gelukkig want de zon is om deze tijd al warm. Binnen moet ik wel in een rij aansluiten want er blijken al honderden mensen binnen te zijn. Groepen met een gids mogen namelijk als eerste via een eigen ingang binnen komen. Maar het gaat snel en dan moet mijn rugzakje door de scan en ik mag hem zowaar mee nemen. Als eerste ga ik naar de shop waar boeken te koop zijn en ik zoek daar een Engelstalige gids van de Hermitage. Een audio begeleiding is niet aan mij besteed want het gonst hier van de vele stemmen. Ik zet zelfs mijn gehoorapparaatjes uit want er komen teveel geluiden binnen.

Gewoonlijk gedragen mensen zich in een museum wat anders dan op het strand of op straat. Maar hier in de Hermitage lijkt het wel een grote kermis. Horden mensen lopen achter een gids die parmantig met een bordje of pluim omhoog gestoken loopt. Die gids staat te praten en hij of zij wordt gevolgd door mensen die een kastje om de nek hebben en een plug in het oor. De nieuwe manier van de gids om niet te luid te hoeven praten en voor de volgelingen is het handig want ze hoeven niet naar voren te dringen om de gids te verstaan. Dan gaat het bordje of de pluim weer omhoog en gaat de groep weer verder.

Het valt me op dat er heel veel Aziaten rondlopen. Nu herken ik niet altijd de Chinezen van de Japanners en de Koreanen maar de Maleisiërs haal ik er meestal wel uit. Die zijn wat kleurrijker gekleed, lopen als klitten bij elkaar en hebben allemaal een mobiel in de hand. Ze komen aan gelopen, meestal erg luidruchtig en maken een foto voordat ze gekeken hebben naar dat wat ze willen fotograferen. Er komt ook een kinderlijke trek naar boven. Als eentje een foto maakt, dan willen ze het allemaal en om de beurt schieten ze een kiekje. Maar het meest in trek is om zelf voor het kunstwerk te gaan staan en het mooiste gezicht op te zetten en gefotografeerd te worden. Ik doe vandaag twee keer mee met een groep Maleisiër en laat me fotograferen voor de keizerlijke troon en voor de paarden en harnassen.

Je hoort hier alle talen door elkaar, een bonte mengeling van mensen voor al die mooie kunstwerken. Want daar gaat het vandaag om. Waar je ook kijkt, op de grond of naar het plafond, het is allemaal even mooi. Alleen is het moeilijk om het juiste moment voor een foto te nemen want er loopt altijd wel iemand net voor de lens. Ook is de lichtinval niet altijd goed want het is zonnig buiten en de dunne witte vitrage houdt het daglicht niet buiten. Binnen schijnen er volop lampen die weerkaatsen op de schilderijen. Er hangen hier zoveel schilderijen van Nederlandse en Belgische schilders zoals Rembrandt, Rubens, Van Dijck en nog veel meer waarvan ik me afvraag waarom ze niet in het Rijksmuseum en Belgische musea hangen. Ook zoveel prachtige kunstwerken van kunstenaars uit andere Europese landen en zelfs uit andere delen van de wereld zoals Japan, India, Azië. Ik heb al veel musea bezocht in mijn leven maar de Hermitage lijkt wel een verzameling van al die musea bij elkaar. Zowel in tijdsbeeld als in diversiteit van kunst. Er hangen ook prachtige gobelins, wandtapijten, maar het allermooist vind ik de witte marmeren beelden. Zo'n perfectie van vormen en veel beelden zijn geënt op mythologische goden en godinnen zoals Amor, Cupido, Bacchus. Uren kan ik hier naar kijken. De Aziaten gaan er graag in dezelfde pose naast staan voor een foto en rennen dan door naar de volgende attractie.

Om even over vieren ben ik vol van de vele indrukken en verlaat ik de Hermitage. Ik loop over de brug over de brede rivier de Neva en zoek even de schaduw op in het smalle park langs de rivierinham. Ook vandaag is het flink warm geworden, tegen de 28 graden.
Er is een stel stoere jongens op jetski's bezig het publiek aan de kant te vermaken door hard een bocht te nemen zodat het water over de reling sproeit. Nieuwkomers verwachten niet wat er gaat gebeuren en ik zie mensen van onder tot boven nat worden. Ik duik snel achter een boom als zo'n golf in mijn buurt komt. Het is warm genoeg om weer snel op te drogen.

Ik loop een eind door maar merk dat ik moe en hongerig word en ga de brug weer over richting de hoofdstraat, Nevski Prospect. Op zoek naar het buffetrestaurant Tea Spoon waar ik gisterenavond voor een prikkie heb gegeten.

Zaterdag 4 juni 2016
Vanmorgen merk ik dat mijn hele lijf stijf voelt van het uren slenteren dat ik gisteren heb gedaan met mijn rugzakje. Stijfheid wordt niet minder door stilzitten maar wel door een rustige start. Na een heerlijk ontbijt en een gezellige praat met een groep Belgen vertrek ik richting de Kazan Kathedraal, attractie nummer 4 in Petersburg. Eigenlijk heet hij Kathedraal van Onze Lieve Vrouw van Kazan (Kazansky Sobor) en is een kopie van de St. Petrus Kathedraal in Rome. Ik zie een paar jonge meiden die op een krukje langs het kanaal zitten met een schetsboek op hun schoot. Ze schilderen de twee grote gouden leeuwen met vleugels die op de brug staan. Ze willen wel beroemd worden via mijn blog, dus ik maak een foto.

De Kazan kerk ligt in het hartje van Petersburg aan de beroemde Nevsky Prospect. Dit is die kerk die je op de foto ziet met aan weerszijde een vleugel in de vorm van een halve maan. Daar heb ik een Panorama foto van gemaakt die aardig gelukt is. In deze katholieke kerk mag niet gefotografeerd worden want er worden nog missen gehouden. De entree is gratis maar van de bezoekers wordt enig respect verwacht. Als ik binnen kom zie ik een lange rij met mensen staan die naar een altaar waar een icoon op staat, lopen. Daar bidden ze wat en geven een kus op de beeltenis. Het is doodstil en er hangt een sfeer van religiositeit. Bewakers letten op dat er geen foto's gemaakt worden. Ondanks dat het met grote letters en een kruis door een camera staat aangegeven zijn er toch toeristen die als een toerist rondlopen met een camera in de aanslag.

Aan de andere kant van het middenschip wordt een mis opgedragen. Veel vrouwen bidden er met een hoofddoek om. Er is een balkon waar een viertal jonge mensen staat te zingen. Ik krijg letterlijk kippenvel op mijn benen en armen. Zo glaszuiver zingen ze, echt prachtig en ik blijf dan ook een tijd staan luisteren. De akoestiek in deze kerk is heel mooi. Toeristen wordt gevraagd achter een koord te blijven maar ook hier zijn er die dit niet respecteren en gewoon langs de biddende mensen lopen. Mij stoort dat enorm want je proeft hier de echte gelovigheid van de bevolking en wij zijn toch als toeristen hier te gast. Ik koop drie kaarsjes en steek voor iedere kleinzoon hier een kaarsje op bij een mooie icoon. Heel mooi om te zien dat in deze katholieke kerk er symbolen zijn van de Russisch Orthodoxe kerk. Eigenlijk vind ik deze Kazan Kathedraal een van de mooiste kerken tot nu toe omdat hier geen poppenkast is met toeristen maar het nog een kerk is van de bevolking die nog echt gelooft.

Na geruime tijd vertrek ik en zoek mijn weg naar de St. Isaac's Kathedraal, attractie nummer 2 in Petersburg. Deze kathedraal kun je echt niet missen want hij heeft een gouden koepel die van verre in de stad te zien is. Hij is immens groot en er is een uitzichtpunt boven op de koepel. Voor zowel de kerk als het uitzichtpunt moet je betalen. Je krijgt een mooi kaartje met een barcode die jezelf moet scannen bij een draaihekje. Als eerste klim ik een kleine 200 treden omhoog om de stad van boven af te bekijken. Mijn verrekijker heb ik niet bij me maar het weer is zo helder zodat ik ver genoeg kan kijken. Je kunt rond de koepel lopen maar boven is het flink koud en winderig. Er vliegt juist een helikopter langs die ik nog net kan spotten. De haven is in de verte te zien en ook de kerk van de Redder van het Bloed met de mooi gekleurde koepels is goed te zien. In de verte zie ik een grote kerk met blauwe koepels maar ik heb nog niet ontdekt welke kerk dat is.

Als het me te koud wordt dan daal ik aan de andere kant van de balustrade weer een kleine 200 treden naar beneden. Om de kerk te betreden moet ik buiten om lopen want de ingang is aan de andere kant. Dat is nog best een flink eindje want echt, dit is de grootste kerk hier en de omtrek is niet mis. Binnen komt de overdaad van goud me tegemoet. Wat een tierelantijnen aan gouden krullen en versieringen. Vind ik het mooi? Nee, niet echt, het is mij veel te druk en ik gebruik voor deze kathedraal het woord bombastisch. Er zijn wel heel mooie iconen van mozaïeken bij het altaar maar daartussen zijn knalgroene marmeren pilaren. Vast heel bijzonder maar mijn smaak is het niet. Overdaad schaadt zou ik van deze kerk zeggen. Maar ieder zijn smaak want ik zie hier ook veel Aziaten verrukt kijken naar al de gouden ornamenten. Wat ik hier het mooiste vind dat zijn twee immens hoge houten deuren waar bronzen afbeeldingen opgemaakt zijn. Ik voeg daar een foto van toe. Hier heb ik wel ruime tijd naar staan kijken want de afbeeldingen zijn zo verfijnd, echt prachtig.

Daarna door het park waar ik een foto van een Rus met een kameel maak. Nie een echte maar een beeld. De bronzen kameel glimt op veel plekken omdat kleine kinderen er graag opklimmen en jongeren zich er graag op laten fotograferen.

Dan door naar de Staff Building van de Hermitage waar de tentoonstelling is van de Franse Impressionisten. Nu waren ze gisteren op het grote plein voor de Hermitage een podium aan het opbouwen en vandaag is het plein afgesloten met een cordon van politie. Allemaal jonge jongens die de toeristen tegenhouden als ze door willen lopen. Om de vijf meter staat er een politieagent. In de loop van de dag lijkt het wel een vesting te worden. Militairen, arrestatiewagens, ziekenauto's en diverse 'special forces' van politie en leger zijn hier vandaag. Heel grappig de tekst op de pantserauto en de rug van sommigen. Daar staat omoh, omgekeerd homo. Ze verwachten vanavond duizenden jongeren voor een rock concert. Het probleem is wel dat ik er niet door mag lopen en tot drie keer toe de verkeerde kant word opgestuurd. Het kost me een uur om te komen waar ik moet zijn. Maar echt dramatisch is het niet want ik maak natuurlijk wel een praatje met die jonge agenten. De meesten spreken geen Engels maar dan komt er eentje met net wat meer insignes op zijn grijze uniform die me keurig te woord staat. Maar er door mag ook ik niet.

De tentoonstelling van de Impressionisten is toch zeker de moeite waard. Er hangen heel veel doeken van Picasso die ik nog nooit gezien heb. Heel veel schilderijen van Franse Impressionisten als Matisse, Renoir, Gaugain, Manet en zelfs Van Gogh en zielsverwanten. Ook hier zit in iedere zaal een suppoost, veelal oudere vrouwen. Het is hier beduidend koeler dan in de Hermitage aan de overkant van het plein en er lopen minder toeristen. De tentoonstelling is op de vierde etage en daarna daal ik af en ontdek nog prachtige zalen met allerlei gebruiksvoorwerpen. Tegen half zes verlaat ik het pand om nog even bij de Hermitage naar binnen te gaan om in de shop wat kleine presentjes te kopen. Helaas kan ik niet zeggen wat het is, anders is het straks geen verrassing meer. De drie jonge verkoopsters van in de twintig vinden het leuk om nog een praatje in het Engels te maken. Drie mooie jonge vrouwen die ik op de foto zet.

Inmiddels is het grote plein aan het vol lopen met jongeren. Er zitten kappers die gratis fraaie kapsel knippen, scheren en touperen. Om 18.00 uur gaat daar het rockconcert beginnen dus ik maak dat ik net voor die tijd weg ben. De terugweg over de hoofdstraat Nevsky Prospekt verloopt chaotisch. Hordes jongeren die het plein willen bereiken. Ik manouvreer me door de tegemoet komende menigte en zie een reclame van MacDonalds, 130 meter rechtsaf. Deze tent verwacht ik niet in Rusland en ik ga hem zoeken. Er hangt hier geen uithangbord van Mac Donalds maar ik zie aan de prullenbakken waar ik moet zijn. Ongelooflijk druk is het er, alle tafeltjes zijn bezet, het is er warm en er staan rijen jongeren. Maar ik heb geluk en binnen twee minuten heb ik mijn vanille milkshake te pakken doordat een jonge bediende me helpt terwijl ik in de rij sta. Met mijn milkshake in mijn hand ga ik naar buiten want binnen is het niet om te harden, zo vol, warm en lawaaiig. Russen zijn blijkbaar aan zoveel lawaai gewend, ik word er stapelgek van en doe geregeld mijn gehoorapparaatjes uit.

Al lurkend aan mijn milkshake slenter ik door de stad naar het kanaal, richting de 'kerk van het bloed' zoals ik hem steeds noem. Daar is het druk, maar gewoon gezellig druk. Veel straatartiesten zijn er bezig om hun kunsten te vertonen. Ik haal mijn kleine geld uit mijn portemonnaie en geef her en der een paar kleine munten. Eén jongeman valt echt op. Hij heeft een doorzichtige bal waar hij heel elegant mee kan spelen. Heel subtiel laat hij de bal over zijn handen rollen en het lijkt net of de bal tussen zijn handen zweeft. Ik maak er een video van want dit zullen mijn kleinzonen zeker leuk vinden om te zien. Het is echt apart en zo knap hoe hij met de bal omgaat. Dit heb ik nog nooit gezien. Er zitten ook twee mooie jonge vrouwen muziek te maken met twee aparte snaarinstrumenten. Een soort tokkelmuziek is het die je bij ons niet hoort, wel heel apart.

Dan ga ik door naar Tea Spoon om een lekkere kop broccoli soep en salade te eten. De crèpe laat ik vandaag staan want ik heb al een milkshake genomen. Heel leuk om te zien dat het jonge personeel me al gaat herkennen. Drie avonden achter elkaar broccolisoep en gemengde salade, dat gaat natuurlijk opvallen. Ik hoef vanavond al niet meer uit te leggen hoe de salade moet worden, ze schept al zelf een schaaltje vol. Je betaalt hier trouwens het gewicht dat in je schaaltje zit. Het bakje wordt eerst leeg gewogen en daarna met inhoud. Vanavond eet ik hier voor nog geen €4,- en weer vind ik de kwaliteit van het voedsel buitengewoon goed. Je ziet dat met gepast budget je hier goed weg komt.

Op de terugweg naar mijn hotel schiet ik nog een eethuis binnen voor een kop thee en een stukje chocoladetaart. De thee is heerlijk maar het stuk taart eet ik niet helemaal op. Net als in Vietnam zie ik soms iets liggen waarvan ik een voorstelling heb hoe het zal smaken maar dan smaakt het niet hoe het er uit ziet. Dit heeft met mijn verwachtingspatroon te maken want ik denk dat het precies smaakt zoals de Russen denken dat het zal smaken.

In het hotel krijg ik nog wat inspiratie van Sofia die me uitlegt hoe en waar ik morgen munten kan kopen voor de metro. Morgen wil ik naar de overkant van de rivier de Neva waar de kern van Petersburg is ontstaan. Het was vandaag een intensieve dag, mede dankzij het koele weer goed te doen. De temperatuur is zo'n 17 graden geworden.

De helft van mijn verblijf in St. Petersburg zit er op. Intensieve dagen zijn het geweest die ik optimaal gebruikt heb. Dit eerste deel van het blog Petersburg heb ik op mijn IPad geschreven en plaats ik alvast op Waarbenjij.nu. Twee dagen heb ik mijn accu van mijn fototoestel helemaal leeg geschoten. De foto's heb ik op mijn IPad gezet maar ik kan er geen tekst bijzetten. Toch plaats ik alvast een aantal mooie foto's om een beeld te geven van de pracht en praal die in deze stad te zien is.

Deel 2 volgt als ik Petersburg verlaat.