Blog 2: Via Zwitserland naar Italië

Blog 2 Via Zwitserland naar Italië

Het is dinsdag 23 april 2024. Het voornemen om in de ochtend te gaan wandelen rond Wiesloch is al gewijzigd. Mijn host Constanza appt me twee bezienswaardigheden: de Slottuin van Slot Schwezingen en een bezoek aan het oude centrum van Heidelberg.

Beide plaatsen zoek ik op via Google en ik besluit met de kleinste plaats, Schwezingen te starten. Hier staat een prachtig Slot, opgetrokken van rode steen. De route leidt me naar de parkeergarage, het dichts bij het Slot Schwezingen. De entree is €8,-per volwassene en Monti is gratis. Ik maak de opmerking dat dit mijn Kulturbeitrage für Deutschlan’ vandaag is.

De immense tuinen liggen achter het slot. De eerste indruk die me te binnen schiet is: ‘Deutsche Punktlichgkeit’. De bomen staan in rijen van dertig, als soldaten, stram naast elkaar. De hagen zijn strak gesnoeid. De haagbogen zijn architectonische fraai. Ze doen me aan Margritte denken. De zon schijnt volop en schaduwen vormen zich. Een lust voor het oog. Vele tuinmannen zijn aan het werk met knippen, snoeien en met een brander onkruid weg aan het branden. De geur van gemaaid gras komt me tegemoet. De bloemperken zijn een herhaling van een patroon. Het grind wordt met een soort eg omgewoeld. De toeristen mogen komen.

Deze tuinen zijn internationaal beroemd en ik vermoed dat in het hoogseizoen vele toeristen van heinde en verre komen. Deze tuinen zijn ook beroemd door de vele en grote beelden. Maar hier gaat het voor mij mis. In zo’n kasteeltuin verwacht ik statige, marmeren beelden. Maar de grote beelden zijn van beton en blijkbaar zijn ze net helwit gekalkt. Net te nep en te kitsch voor mij. Gelukkig vind ik nog een paar marmeren beelden die grijs en groen uitgeslagen zijn. Voor mij meer passend in zo’n tuin.

Dan ontdek ik een prachtige hoek met een moskee. Helaas mag Monti in die tuin niet lopen. Dus maar vanuit verschillende hoeken een foto genomen. Monti leek te beseffen dat ze even mooi moest poseren. Ruim twee uur hebben we door de lanen gesjouwd en heb ik veel foto’s gemaakt.

Op naar het centrum van dit kleine stadje en de latte macchiato. Er staan trouwens veel aparte beelden in het super schone centrum. Voor deze plaats is het Slot wel de eyecatcher. Wel zie ik nog iets aparts: vier dezelfde mannen op een sokkel.

Weer terug bij de parkeergarage blijkt dat ik de parkeerkaart kwijt ben. Een druk op de knop van de parkeerautomaat verbindt me met een stuurse vrouwenstem. Geen genade voor die domme Nederlandse toerist. Als straf moet ik het driedubbele tarief betalen. Tja, door schade en schande leert men, is het gezegde. Laat dit een les voor me zijn!

Op naar Heidelberg, een stad van circa 124.000 inwoners. Zodra ik bij het centrum rijd is het 15.00 uur en ben ik het zat. Nu voel ik dat ik ouder word. Een ochtend alert autorijden en struinen is genoeg voor mij. Mijn hoofd heeft genoeg prikkels gehad. Ik ben verstandig, toets Wiesloch in en draai om. Wat is belangrijker? Morgen fit 584 km rijden of nu Heidelberg bezichtigen? Een eerste indruk heb ik al: grote stad met mooie grote gebouwen. Terug naar het appartement om wat te rusten en te eten. Monti kan ook haar rust goed gebruiken. Terwijl ik dit schrijf, ligt ze luid te snurken in haar mand. Vandaag dus twee wijze lessen voor deze oudere solo reiziger: 1. luister goed naar de signalen van je lichaam en stop voordat je echt moe bent. 2. Let niet alleen op je sleutel, portemonnee en mobiel maar berg je uitrijkaart van de parkeergarage ergens anders op dan in dat vakje waar je mobiel zit. Dit voorkomt de nodige stress en spaart pegels.

De dag er na volgt een lange rit via Zwitserland naar het platteland van noord-west Italië. Ik zag op tegen de 584 km maar de rit liep zo soepel. Wat is Zwitserland een plaatje. Lichtgroen aan de onderkant, donkergroene sparrenbomen, witte sneeuwtoppen en dan grijs boven de bomengrens. De zon schijnt en er komt wat natte sneeuw. Het is 8 graden als ik de Gotthardtunnel in rijd en 18 graden én droog als ik ruim 20 km later er uit kom. Dan denk ik dat ik al in Italië ben want de man aan de kassa van de benzinepomp spreekt Italiaans maar Lugano is nog echt Zwitserland. Maar de Zwitserse francs worden omgerekend in euro’s en die 2 francs mag hij houden.

Door naar de host op het platteland in de richting Varese. Dit is echt het Italiaanse platteland. Zo strak Duitsland is, zo lieflijk Zwitserland, zo’n zooi is het hier op het platteland. Grauwe betonnen huizen, rommelig neer gezet, zooi rond het huis. De Italianen hebben ruimte zat en alles is goed. Niet zo moeilijk doen, zet je auto maar aan de kant en rijdt er gewoon omheen. Kuilen, verbrokkelde binnenwegen, niet moeilijk doen en gewoon uitkijken. Sommige verkeerssituaties doen onveilig aan, vooral het invoegen bij rotondes. Geen haast hebben en rustig rijden helpt. Wat wel opvalt is dat de meeste weggebruikers zich niet aan de toegestane snelheid houden. 60 in een tunnel? 70 op sommige stukken? Deze regel geldt niet voor Italianen en helemaal niet voor vrachtverkeer. Toeteren, knipperen, inhalen waar niet mag, ik ben te braaf voor dit verkeer. Gelukkig heb ik een goede auto en sprint soms vooruit.

Een bezoek aan het beroemde eiland D’Orta San Guilio is in het water gevallen. Een dik uur file rijden in plensende regen en alle parkeerplekken waren vol. Het was Liberation Day en dat was de host vergeten te zeggen. Dus terug geleid door suppoosten. Dit was een rit met ‘billen knijpen’. File rijdend de berg op vraagt hellingproef vaardigheid. Mijn achterligger had er blijkbaar vertrouwen in dat mij dat lukte want hij zat erg dicht op mijn bumper. Zo rijden is niet mijn hobby en kost me veel energie. Dan maar naar een restaurant maar de restaurants waren overvol door Italiaanse gasten. Niet geboekt? Vandaag geen plaats. Toen maar even bij een supergrote store gaan kijken. Op het platteland in de middle of nowhere stond dit pand met spullen uit China en gerund door Chinezen. Die veroveren echt Europa met hun Chinese spullen.maar ze hadden een waterkokertje voor mij. Nu kan ik thee zetten.

Op vrijdag 26 april rijd ik verder naar de regio Toscane. Wat een nare tocht was dat. Uren stromende regen en uren file. Een uur stilstaan in tunnels waar van de drie banen er maar een gebruikt kan worden. Wegwerkzaamheden en een stilstaande truck in een tunnel. Daarna proberen velen de verloren tijd in te halen. De tachograaf liegt niet dus velen moeten aan de kant wachten. De rit voert me over Genua, een immense stad met viaducten hoog op de poten, drie lagen boven elkaar. Zo hoog heb ik nog nooit over een viaduct gereden. Tunnel in en tunnel uit. En dan ineens schiet de temperatuur omhoog van 8 naar 18 graden, de zon schijnt zowaar. Wat ben ik blij met mijn abonnement op Telepeage. Met 30 km door de slagboom, piep en piep. Niet meer in een rij voor het loket om een biglietto te trekken en bij de afrit te betalen. Dit is een aanrader voor de tolwegen.

Nu op zoek naar dat bergdorp Mulina waar ik me 2,5 week verstop. Hier wordt geen vreemde taal gesproken. Hier lopen de weduwe vrouwen in het zwart gekleed en roepen elkaar wat toe. Ik zwaai naar wat oudere vrouwen die belangstellend me volgen. Weer zo’n buitenlander die een parkeerplaats komt inpikken. Ik stel me voor: sono Nicoletta e vorrei imparare bene Italiano. Ik word brava genoemd, er wordt gelachen, het ijs is gebroken. Maar ik mag niet parkeren naast het huisje waar ik ga verblijven. No problema, ik loop wel met de spullen. Dan met Monti lopen, langs de berm de berg op. Opnaar de plaatselijke trattoria om een latte macchiato te bestellen. Hier zitten de plaatselijke boertjes uit de bergregio wat te kletsen en te drinken. De barman neem ik gelijk voor me in. ‘Due settimane bevo latte macchiato li’. Hij zegt dat hij expert is om de lekkerste latte te maken. Een hele geruststelling want twee weken ga ik hier oefenen om Italiaans te praten. Morgen neem ik mijn rust en ga lopend verder de omgeving met Monti verkennen. De auto laat ik gewoon staan want ik ben blij dat ik een plekje heb. Anders moet ik 200 meter de berg op om daar te parkeren.

Bij jullie is het vandaag Koningsdag en Koningsmarkt. Ik was aan de wandel, de berg af naar Pontestazzemese om bij de alimentari in het Italiaans een appel te kopen. Onderweg zie ik puur marmer in de bergwand zitten. Ook een verlaten fabriekje. Terug naar boven valt tegen en dus mijn oude hobby weer opgepakt: duim omhoog[e-1f44d]. Zowaar de derde auto stopt en de bestuurder blijkt de zus van mijn host Cinzia te zijn. Natuurlijk weten alle buren in Mulina inmiddels dat er een gast in het dorp is. Ze had me gisterenavond al met Monti zien lopen bij de koffiebar. Ze zet me bij mijn auto af met de uitnodiging om een keer koffie bij haar te komen drinken. Dat ga ik zeker komende week doen. Ze wijst me er op ook Pietresante te gaan bezoeken. Ook dat ga ik zeker doen. Maar eerst dit weekend scharrelen rond mijn authentieke berghuisje van Cinzia. Een dag rust voor Monti en mij.

Wordt vervolgd.