Van Kaunas in Letland naar zuidoost Polen

Blog 26 Van Kaunas in Letland naar zuidoost Polen

Dinsdag 12 juli 2016
Vandaag schijnt de zon volop en ga ik dus niet naar de Kruizenberg in Siauliai. Heel jammer, maar ik ga vandaag schoonmaken.

Dan hoor ik een hond keffen, twee honden, drie honden? Gisterenavond zat ik nog achter mijn pc toen ik om 23.15 uur een kabaal naast mijn caravan hoorde. Iemand was met ijzer bezig. Als ik ga kijken zie ik een heel grote camper naast me staan die op 'mijn' grasveldje een hekwerk aan het installeren is. ‘What are you doing in my garden?’, vraag ik die man. ‘Do you have goats or what else?’ Voor zijn honden zou het worden. Maar ik wil echt niet dat hij een hondenren vlak naast mijn caravan zet, zo voor mijn deur. Ik wijs hem er op dat hij zijn grasveldje aan de andere kant van zijn camper heeft. Hij verontschuldigt zich en rolt het gaas weer op en draait zijn camper om. Ik duik weer achter de pc en later mijn bed in.

Maar goed dat ik niet wilde dat hij die hondenren zo vlak voor mijn deur zou zetten want als ik in de morgen erna gekef hoor ga ik kijken. Ik loop om de camper van de buurman en dan zie ik iets dat ik bijna niet geloven kan. Ik zie niet 1 hond, niet 2, niet 3 maar 15 kleine chihuana’s, of hoe die honden ook heten. In wit, zwart en bruin, met lange haren en korte haren. 'No', zeg ik tegen mijn buurvrouw, ‘that’s not normal, 15 dogs in a camper, you are not normal’. Vanaf dat moment hebben we dikke pret met elkaar en ik loop geregeld naar die hondjes toe en dan gaan ze tekeer tegen me. De bovenlip trekken ze op en ze vliegen en masse tegen het gaas op. Dan stapt zij over de rand en zegt in het Engels: 'kom maar bij mammie' en zowaar ze worden stil. Het zijn Zweden die met die honden naar tentoonstellingen gaan. Er zitten er een paar bij die al in de prijzen gevallen zijn. Hij ziet er uit als een hippie uit de zeventiger jaren met haren zo lang, tot op zijn schouders. Hij lijkt een macho maar is gek met zijn ene kleine hondje want van de 15 zijn er 14 van haar en 1 van hem. Grote vent met klein, wit mormel in zijn handen en dan smelt hij. Heel leuk om te zien. Zij is een veertiger, mooie vrouw die een eigen schoonheidssalon heeft. Altijd druk met werken en hondjes en nog twee kleinkinderen. Zij waren van plan om vanmorgen weg te gaan maar het is zulk mooi weer dat ze lekker met dat beestenspul op de camping blijven. Voor mij heel gezellig want ik heb zo tussendoor een loopje of ze komt even bij mij buurten.

Alles is schoongemaakt, de caravan binnenstebuiten gekeerd. Warme kleren in de auto en zomerspul er uit. Kaarten van Estland, Letland en Litouwen de auto in en Polen en Duitsland er weer uit. De terugreis is nu echt ingezet. Eigenlijk ga ik een week eerder weg uit de Baltische Staten dan is gepland. Dit komt toch deels door het weer. Eén dag mooi weer, twee dagen regen. Zo voelt het tenminste. Nu geniet ik dan ook volop dat ik vandaag in mijn korte broek en open shirt kan lopen.

’s Avonds komen er nog twee Nederlanders naar me toe die mijn caravan herkennen. In Toila, Estland, stonden ze op de zelfde camping. Ze komen uit Oestgeest en daar woonde mijn oma Strijk waar ik als kind ging logeren. Altijd leuk om herkend te worden en dat er dan een gezellig praatje is.

Woensdag 13 juli 2016
Vanmorgen als ik wakker word, miezert het en is het bewolkt. Ik vertrek precies om 08.30 uur en de hele rit van Kaunas via Suwalki en Augustow in Letland naar Polen, regent het behoorlijk. Ik weet nog steeds niet goed of ik via Bialystok naar het oosten van Polen zal rijden of via Warschau. Ik heb gisterenavond nog geprobeerd om via internet een camping in oost Polen te vinden maar dat is niet gelukt.

De ruitenwissers verstouwen flink wat water en de auto zit weer onder de modder van het opspattend water van de tegemoetkomende vrachtwagens. Op de snelweg naar Polen, route 61, een tweebaansweg, wordt een vierbaansweg aangelegd. Flink wat kilometers is er vertraging doordat er smalle rijstroken zijn. Er mag niet harder gereden worden dan 70 en in de dorpen 50. Ondanks de snelheidsbeperking, de doorgetrokken strepen en de borden verboden in te halen, denderen vrachtwagens me gewoon voorbij. Ik laat ze gaan en houd me aan de snelheidsbeperking. Langs de weg zie ik meerdere kruizen staan met bloemen. Maar op zich rijdt deze weg wel sneller dan de weg die ik op de heenreis naar Litouwen heb gereden. De grensovergang naar Polen gaat voorbij zonder dat ik er erg in heb.

Vanaf nu zie ik geen gekleurde houten huizen meer. Maar des te meer ooievaars. Die zijn inmiddels zo groot geworden dat ze niet meer in het nest zitten maar net als de ouders op de rand. Twee jongen is gewoon maar soms zie ik drie jongen zitten. Een paar keer zie ik een grote, volwassen ooievaar er bij zitten. Dan zitten er vier op de rand te verpieteren in de regen. Als de ooievaars volgens de ouders groot genoeg zijn, dan worden ze uit het nest verjaagd. Het nest blijft van de ouders en die komen dan volgend jaar weer als vast koppel op het oude nest terug voor een volgend nageslacht. De weg gestuurde jongen worden geacht zelfstandig verder te gaan.

Wel heel mooi om te zien dat in de twee maanden dat ik weg ben geweest uit Polen de natuur zo veranderd is. Het graan staat nu zo hoog en de kleur is bruingeel. Dezelfde kleur als het zand waar de snelweg mee gemaakt wordt. De aardappelvelden zijn uitgebloeid en de velden zijn donker groen van kleur. Polen is toch wel heel mooi in de streek van Litouwen naar het zuiden. Meren en bomen en daar tussen kleine dorpjes. De snelweg gaat gewoon door alle dorpen en dan kom ik in de plaats Tomza, een levendige grote stad.

Dit wordt wel een aparte rit want als ik besluit om via Warschau naar Lublin te rijden, weet ik nog niet naar welke camping ik zal gaan. Na 200 kilometer schiet ik een parkeerhaven in waar vrachtwagens staan. Met mijn Mifi hotspot van Wereldwijd Wifi, geef ik aan mijn dochter Sanne door dat ik naar Warschau ga. Dan kies ik voor camping Kaputty, West Warschau, waar ik op de heenreis ook gestaan heb. Daar is voldoende ruimte en open veld. De camping die ik in oost Warschau heb gevonden is in het bos. Nu het zo regent, verkies ik het open veld en een grasmat. Op de parkeerplaats ga ik wat eten en een half uur op mijn bed liggen ontspannen. Vandaag ga ik voor het eerst de 400 kilometer rijden overschrijden. Maar ik voel me fit en denk nog wel 200 kilometer te kunnen rijden.

Op de hoek van de parkeerplaats staat een man met een open kar met verse groente en fruit. Ik koop voor een habbekrats tomaten, radijsjes, kersen en soepspullen. Daar ga ik vanavond verse tomaten-groentesoep van maken.

Na een uur pauze rijd ik verder en bij Camping Kaputty word mijn Eribaatje herkend. Ik mag voor dezelfde prijs staan als op 4 mei maar eigenlijk geldt nu het hoogseizoen tarief. Maar morgenochtend trek ik vroeg door naar Lublin en ik heb beloofd om een recensie te schrijven op de ACSI pagina. De caravan laat ik aangekoppeld staan maar de fiets haal ik van de fietsdrager. Dan rijd ik 9,5 kilometer richting Warschau naar de grote sportzaak Decathlon. Daar heb ik op de heenreis een grijs petje gekocht dat bijzonder prettig zit. Daar wil ik er nog eentje van zien te vinden. Het is nu 24 graden en zonnig. Heerlijk om in de korte broek en open shirt op de fiets te zitten na 420 kilometer autorijden. Ik knap er zienderogen van op. Het petje wordt gekocht en dan weer en kleine 10 kilometer op de fiets terug naar de camping om de soep te gaan maken. De caravan geurt heerlijk naar de soep en die smaakt ook heerlijk.

Dan nog even het verslag van de dag schrijven en naar bed. Morgen komen er weer nieuwe indrukken van een nieuwe omgeving. Zuid Polen ga ik de komende dagen verkennen.

Donderdag 14 juli 2016
Quatorze Juillet en ik rijd niet in Frankrijk maar in Polen. Van Kaputty bij Warschau naar het zuiden van Polen naar de stad Lublin. Van de eigenaresse van de camping in Kaputty heb ik een brochure gekregen met Poolse campings. Alleen is ze vergeten te zeggen dat die gedateerd is want als ik in Lublin aankom bij de camping Graf Marina, dan blijkt die al een paar jaar geleden opgeheven te zijn. Maar hij staat ook nog in mijn Garmin navigatie. De route naar Lublin kost me al flink wat energie want de Garmin geeft aan dat er wegwerkzaamheden zijn en dat een toerit naar de weg die ik moet hebben is afgesloten. Ik word dus omgeleid, om Warschau heen en blijkbaar ben ik niet de enige. Voor het eerst rijd ik weer file en wel op een tweebaansweg die smal is en vol zit met kuilen, gaten en bobbels. De weg is heuvelachtig dus de hellingproef wordt in praktijk gebracht. Het is echt alert zijn want de Polen rijden hard en vlak langs mijn auto. Op het bredere stuk ga ik over de zijstreep en dan krijg ik iedere keer weer knipperende lichtjes als dank. Dat vind ik nou weer zo attent van de Polen. Ze waarderen het als je voor ze aan de kant gaat en dat laten ze dan weer blijken.

In Lublin moet ik een manoeuvre uithalen om te draaien. Achteruit rijden is nog steeds niet mijn troef maar ik schiet een straat in waar ik op het eind een groot grasveld zie. Daar ga ik op en maak een ruime draai. Weer opgelost.

De IPad haal ik tevoorschijn en zoek een ACSI camping die het dichts bij Lublin is. Dat is toch 57 kilometer weer naar boven richting Warschau. Maar de Garmin leidt me via allerlei kleine dorpjes waar de binnenwegen miserabel zijn. Vele kilometers rijd ik maar 30 en maximaal 40. Maar ik geniet van het prachtige landschap. Ik rijd dwars door de graanschuur van Polen. De velden zijn immens groot en het bruingeel van de tarwe wordt afgewisseld met lichter beige van de haver. Daar tussen liggen groene vlakken van de maïs die al behoorlijk hoog staat en de aardappelvelden. Zulke grote percelen zie je bij ons niet in Holland, hooguit enkele in Drenthe.

Een beetje misselijk word ik van de vele doodgereden dieren. Sommige zijn al in flarden gereden en dan sluit ik mijn ogen als ik er over heen moet. Maar sommige liggen nog behoorlijk vers op de weg en dan probeer ik er om heen te rijden. Er lig echt van alles: konijnen, katten, vogels, honden, zelfs een ooievaar zag ik liggen. Brrr, echt smerig om te zien, vooral als ik net aan een boterham zit te knagen.

Om half acht ben ik vanmorgen vertrokken en om vier uur kom ik bij de, mij totaal onbekende, plaats aan: Kazemierz Dolne. Dit blijkt een toeristische trekpleister te zijn vooral voor Polen. Campers en caravans ben ik de hele dag niet tegen gekomen in deze omgeving. Maar blijkbaar is dit DE plaats voor toeristen uit Polen. Ik kan de camping niet vinden. De navigatie leidt me door het drukke centrum en ik kom klem te staan achter een buurtbus. Even uitstappen, me verontschuldigen achter degene die achter me staat en waarvoor ik de weg blokkeer. Dan rijd ik verkeerd en nog een keer verkeerd en dan vraag ik voor de zesde keer de weg en wijst een vrouw naar een pad maar dat is het verkeerde. Ik sta al half ingedraaid en tja, moet weer achteruit. Maar dat lukt me dus niet. Wat is wijs? Ik vraag of ik het erf op mag rijden om daar te draaien. Ze spreekt geen woord Engels maar snapt wat het probleem is. Ik rijd tussen de huizen door naar het erf maar daar staan een paar auto’s zo geparkeerd dat ik er echt niet door kan. Wat dan? Nu denk ik aan een vrouw van de vakantieclub die zei: ‘niet moeilijk doen, gewoon loskoppelen en met de mover draaien’. Zo doe ik het dus maar daar ben ik best nog wel even mee bezig.

Dan het volgende pad in waar enkel een P staat en het woord camping of kemping ontbreekt. Het is gewoon een tuin van particulieren die ze als camping gebruiken. Dicht op elkaar gezet en het is manoeuvreren om tussen de campinggasten door te komen. Maar er is nog 1 plekje vrij dus ik zeur niet en sluit keurig aan bij mijn buren. De fiets halen we direct van de caravan en de auto zet ik met de kont naar het hek zodat ik zeker ben dat ik er wel weer uit kan. Er wordt veel naar me gekeken hoe ik aan het sturen ben met de auto en de caravan. Het is inmiddels al half vijf geweest en ik ben voor het eerst bekaf van het autorijden. De Poolse binnenwegen kan ik niemand aanbevelen.

Er is wifi maar blijkbaar sta ik te ver van de router. Als ik naar het zitje van de eigenaars loop word ik gelijk uitgenodigd om er bij te komen zitten. De schnaps wordt voor me ingeschonken en harde boerenmetworst krijg ik aangeboden. Het is wat converseren met handen en voeten en wat Engels en Duits door elkaar maar het is zowaar nog gezellig ook. Ik krijg van de eigenaar een compliment dat ik een goed chauffeur ben. Hij had me de auto achteruit zien draaien en dat ging in één keer goed. Ik vraag advies over campings op de route van zuid Polen en zowaar er wordt een kaart van Polen tevoorschijn gehaald waar alle campings met zo’n driehoekje en naam er bij op staan. Die kan ik voor 10 Ztl kopen. De brochure waar de camping van Lublin in staat blijkt vernieuwd te zijn en die koop ik voor 15 Ztl. Dan ga ik naar de caravan want nu kan ik de 10 dagen die ik nog heb, gaan inplannen.

Morgen ga ik dit stadje bezoeken. Het blijkt echt een toeristische trekpleister te zijn. Er staan veel bussen met toeristen die een dagje uit zijn. Het heeft de naam een kunstenaarsdorp te zijn. Kijken of het iets is om Marijke op af te laten gaan. De eerste indruk was een beetje Valkenburg maar morgenavond weet ik meer.

Deze dag komt dus niet overeen met mijn spreuk dat onderweg zijn ook prettig is. Ik heb meerdere keren een vloek geuit op de Poolse wegen. Het is een pittig dagje hard werken geweest maar ik ben er zonder kleerscheuren door gekomen. Weer wat ervaring opgedaan. Nu nog dat achteruit rijden beter zien te leren. Nu slapen want de klok is wel een uur terug gedraaid maar mijn lijf is er nog niet aan gewend.

Vrijdag 15 juli 2016
Ik ben nog steeds niet gewend aan de nieuwe tijd want ik word wel erg vroeg wakker. Maar het is bewolkt en fris buiten dus ik doe het rustig aan vanmorgen. Tegen elven loop ik naar het centrum van dit mooie provincie stadje. Halverwege zie ik zo’n toeristenkarretje, een soort verlengd golfkarretje en ik vraag of ik nog mee kan. Achterin, achterste voren is een bank en daar kan ik nog op zitten. Begrijpen wat er gezegd wordt is er niet bij maar ik heb mijn ogen om goed rond te kijken.

We gaan een stuk buiten het centrum naar de oudste Joodse begraafplaats van Kazemiers Dolne. Voor de Tweede Wereldoorlog woonden er ruim 3.000 Joden in deze stad. Zij waren o.a. graanhandelaren die grote huizen lieten bouwen. Over de rivier de Wisla ging het transport van het graan. Kazemiers Dolne was dus een handelsstad, maar dat is veranderd.

Buiten de stad was op een heuvel een begraafplaats waar hun voorouders begraven lagen. De nazi’s hebben alle Joden van deze stad weggevoerd en er is niemand levend terug gekomen. Maar ze hebben ook deze oude begraafplaats vernietigd. Alle zerken zijn kapot geslagen en als bestrating gebruikt. Nu is zo’n veertig jaar geleden, in 1985, van alle stukken zerken een muur gebouwd. In de muur zit een gehavende opening als symboliek. De hele grafzerken zijn nog overeind gezet, een aantal voor de muur en een aantal achter de muur op de heuvel waar de oude begraafplaats was. Dit is dus een soort Klaagmuur waar ieder jaar vele Joodse jongeren uit Israël komen om hun voorouders te herdenken. Hier zou ik zelf niet lopend naar toe gegaan zijn dus het is prima om in dit toeristenkarretje te zitten.

Dan gaat de kar nog verder de stad uit naar een kloof die 700 meter lang is. Het is een holle weg zoals wij die in Limburg wel vaker zien. Een uitgesleten pad van leem en zand waarvan de wanden als het waren ombuigen over de weg heen. Hier komen veel Poolse toeristen kijken want het blijkt een attractie te zijn. Voor mij niks bijzonders want zo indrukwekkend vind ik de kloof niet. Maar ach, leuk uitje op de achterbank van het karretje. Dan langs het oudste houten huis van Kazemierz Dolne. Zondermeer een leuk Hans en Grietje huisje.

In het centrum van de stad worden we afgezet bij een heel grote kerk die op de heuvel is gebouwd. Een prachtige katholieke kerk maar van binnen wat donker door de barokke stijl. Er staat een immens groot orgel waarop gespeeld wordt. Er zijn een paar zijbeuken waar mooie altaren in staan. Er hangen heel veel engeltjes aan de pilaren waarop lampjes zijn gemaakt. Het mooiste vind ik een beeldwerk in pasteltinten van Maria en engeltjes dat boven een deur is aangebracht.

Er is in de morgen markt op het centrale plein. Er wordt voornamelijk groente, fruit, honing, bloemen en planten verkocht. Ik koop voor 5 Ztl, circa €1,25 een pond verse frambozen die overheerlijk smaken. Op een bankje bij dat gekke grote figuur dat op het plein staat eet ik een groot deel op. In het midden van het plein staat een heel aparte pomp met een houten koepel. Er staan ook nog oude huizen op het plein met aparte houten daken en uitbouwsels. Er staan in deze plaats nog meerdere mooie renaissance huizen met veel versierselen. Het hele plaatsje straalt welstand uit, ik heb hier geen armoedige omgeving gezien. Wel lopen er zigeunervrouwen opdringerig te bedelen in het centrum op de markt. Als ik niks wil geven gaat ze aan mijn mouw sjorren waarop ik even flink uithaal. Zo is in Italië eens door zo’n vrouw iets uit mijn zak gepakt. Ze mogen bedelen maar blijven met hun handen van mijn lijf en spullen af, anders haal ik uit.

Kazemiers Dolne staat in Polen bekend als Kunstenaarsdorp en staat zelfs in een brochure die ik op de Vakantiebeurs heb gekregen. Er is een straat met veel galeries maar de kwaliteit van wat ik gezien heb kan het niet halen bij dat wat er in Doesburg te zien is. Dus Marijke, hiervoor hoef je hier niet te komen. Wel heb ik hier drie erg leuke bekers gekocht voor de kleinzonen. Aan beide kanten zijn ze beschilderd met een dier. Ik vind ze heel leuk en hopelijk vinden de jongens dat ook. Dit is trouwens een plaats waar nauwelijks toeristen lopen die niet uit Polen komen. Het is er wel druk maar dat zijn enkel Polen die op vakantie zijn. Hollanders en Duitsers heb ik hier, op een enkele na, niet gezien.

Op de Pielak Camping waar ik sta ben ik echt een vreemde eend in de bijt. Enkel Polen staan er en niemand spreekt een woord Engels of Duits. Maar allemaal zijn ze erg aardig en met handen en voeten en een lach wordt er wel gecommuniceerd. Er wordt op mijn deur geklopt en daar komt de dochter des huizes met een pan gepofte aardappels aanzetten. Die deelt ze uit aan de campinggasten die er zijn. Heerlijk zijn ze, nog warm van de barbecue en vol van smaak.

Vanavond wil ik alvast betalen maar de familie zit weer met velen in de tuin aan een grote tafel te eten. Er wordt direct ingeschikt zodat ik er bij kan komen zitten. Het glas met schnaps wordt ingeschonken en we klinken weer met elkaar. Ze vinden het wel leuk dat ik hier als enige buitenlander sta. 'Waar blijven de Hollanders?', zegt de baas. De dochter van de campingeigenaren is de enige die Engels spreekt. Een leuke meid die in Dublin in Ierland heeft gewoond. Ze is ook in Amsterdam en de Keukenhof geweest. Ze is de tolk tussen mij en de tafelgenoten. Zondermeer een gezellig moment. De baas probeert me over te halen om nog een dag te blijven. Op zaterdagavond blijkt er in de stad van alles te doen zijn en er wordt dan in de kerk op het orgel gespeeld. Maar ik blijf bij mijn besluit dat ik morgen doorreis. Mijn plan is om naar de stad Tarnow te gaan maar de gezichten spreken boekdelen. Nee, ik moet naar Sandomier gaan. Daar is een mooie camping en daar is het echt mooi. Van daar kan ik dan door naar Krakow rijden. Ik luister dit keer naar de omstanders en pas direct mijn schema aan.

Inmiddels komen er nog een camper en caravan aan maar de camping is vol, echt hartstikke vol. Maar nee zeggen doen ze niet, gewoon vlak naast elkaar. Ik geef aan dat er wel een pad over moet blijven om morgenochtend vroeg door te kunnen rijden. Maar ze willen me nog een dagje houden en plagend wordt gezegd dat de poort morgenochtend niet open is. Leuke familiecamping die ik zeker kan aanraden als je in zuidoost Polen bent. Camping Pielak aan de rivier de Wisla in het provinciestadje Kazemierz Dolne. Het is er wel behoorlijk heuvelachtig en daarom heb ik de fiets laten staan. Zondermeer een leuke omweg die bij toeval zo is ontstaan.

Zaterdag 16 juli 2016
Vanmorgen wil ik om 09.00 uur vertrekken. De caravan staat op hellend vlak dus eerst gaat de mover aan en de handrem er op en voorzichtig draai ik de pootjes omhoog en haal de remblokken weg. De caravan draai ik van haar plek en koppel ik aan de auto. Dan wil ik de mover weer van de wielen halen maar er is een loeiend geluid te horen. De mover is niet in beweging te krijgen. Er komt al een buurman aanlopen die door heeft dat er iets niet klopt. Ik leg hem uit wat er gebeurt en we koppelen de caravan weer los. Met de mover kan ik haar gewoon naar achteren verplaatsen en naar voren. Niks aan de hand. Maar zelfs als de caravan op een wat lager vlakker stuk staat, is de mover niet van de wielen af te halen. Inmiddels staat er nog een buurman bij en de campingbaas komt aanlopen. Er wordt een techneut bij gehaald en die haalt zijn sleutel waarmee je ook de pootjes kunt uitdraaien en met de hand draait hij de mover er af terwijl ik op de knopjes van de afstandsbediening druk. Oké, de wielen staan vrij en de caravan wordt met wat trekken en duwen aangehaakt.

Nu kan ik rijden maar daar is het probleem niet mee opgelost. Want hoe doe ik het nou bij de volgende camping? Ik ben van plan om naar de camping in Sandomier te gaan maar dat is een camping met ook hoogteverschil. Dat gaat zondermeer een probleem worden. Ik besluit om dit dus niet te doen maar om rechtstreeks naar Krakow te rijden. Daar zijn meerdere campings en ik zie er eentje buiten de stad waar veel vlakke standpaatsen zijn. Daar zal ik wel weer verder zien hoe de caravan op haar plek komt. Maar onbewust houdt het me toch bezig en ik moet mezelf vermannen om geconcentreerd te rijden.

Het regent zowat de hele rit, zo’n 220 kilometer en op driekwart van de weg zijn er wegopbrekingen en is er slecht wegdek. Dit is echt een helse rit met dat slechte weer. Er is een ongeluk ergens gebeurt want met gillende sirenes komen er drie politieauto’s achter elkaar aangereden. Dit verbaast me niks want de Polen weten wat doorrijden is. Het wegdek is bij op- en afritten zo ingereden door zwaar verkeer dat er hele golven zijn en soms lijkt het er op of ik omsla, zo scheef rijd ik. Er staan ook borden langs de weg met een auto die op zijn kant valt. Maar ik heb inmiddels mijn rust gevonden en wil zonder brokken aankomen op de camping.

Na twee keer tanken en een stop bij een Mac kom ik in Krakau aan. Maar dan beland ik bij wegwerkzaamheden in de file. Een lange file die heuvel op en heuvel af gaat. Meestal moet ik naar z’n twee terug schakelen om naar boven te komen en zelfs een stukje in z’n één. Dit is echt heel vermoeiend rijden want het is heel veel manoeuvreren van de rechter naar de linker baan. Dan gaat er wat mis. De Garmin navigatie geeft niet aan dat ik een ventweg op moet en terwijl ik op de hoofdbaan rijd, zegt ze verheugd: bestemming bereikt. Maar er zit een vangrails tussen mij en de ingang van de camping. Dat wordt een flink eind doorrijden en op het stuk terug zit ik dus weer in die file.

Inmiddels heb ik het wel gehad want ik zie dat ik een eind om moet rijden. Dan kom ik bij een kruispunt en daar ga ik in de linker baan zo recht mogelijk tegen de witte streep staan en met een ferme bocht ga ik naar links en draai zo de weg op die tegengesteld is. Zo dat is 4 kilometer korter dan de navigatie aangeeft. Dit is weer het voordeel van een kleine camper, je hebt een korte draaicirkel.

Onderweg bedenk ik wat er nog mis kan zijn met de mover. De campingbaas hoor ik nog zeggen dat de accu meer stroom moet hebben om de mover er af te halen. Ik heb onlangs wat aan knopjes gezeten die de stroomtoevoer regelen. Misschien dat ik iets ingedrukt heb dat niet de bedoeling is. Op de camping ga ik dat bekijken.

Inmiddels ben ik op de camping en daar vraag ik of mijn caravan aan de auto gekoppeld mag blijven staan. De jongen die bij binnenkomst me registreert belt even naar een oudere man beneden op de camping en die vangt me op. Hij wijst me aan waar ik moet gaan staan. Maar de communicatie is niet helemaal duidelijk geweest. Hij geeft aan dat ik terug moet, de hoek in en wijst naar afkoppelen. Maar beste man, dat kan niet want de mover doet het niet en achteruitrijden tussen die bomen, daar begin ik niet aan. Hij belt naar iemand en er komt een man, dertiger die uitlegt dat als ik zo blijf staan dat ik dan twee plaatsen in beslag neem. Nou moet je weten dat deze camping 100 plaatsen heeft en dat er tien tot vijftien plekken bezet zijn. Er is massa ruimte, daar heb ik juist de camping op uitgezocht. Nee, de auto moet meer naar achteren. Ik geef hem mijn autosleutel want hij zegt dat hij dit wel kan klaren. Nou nee dus, de auto staat met zijn linker achterwiel op het randje van de talud en er is niet om de caravan te lopen. Hij staat nu nog slechter dan eerst en nog steeds niet op nummer 30.

Ik koppel mijn caravan los en dan breekt mijn snaartje als de buurman, een Hollander, uit zijn caravan komt en hoort dat er wat loos is. Ik sta te kankeren in het Hollands tegen die campingman en de tranen schieten in mijn ogen. Moe van de vermoeiende rit, gefrustreerd want ik heb bewust deze camping gekozen op de ruimte, miscommunicatie omdat ik gezegd heb dat ik een horizontaal stuk wil maar ook aangekoppeld wil blijven staan. De buurman zegt rustig, ‘dit los ik wel met je op’. Hij hoort waar ik moet staan en we koppelen samen weer de caravan aan. Hij gaat in de auto zitten en met zijn pink aan het stuur, draait hij als een ervaren vrachtwagenchauffeur Eribaatje op haar plek tussen de jonge bomen en een stuk van de afgrond af. Hij legt de campingman uit dat ik de auto aangekoppeld wil houden om zonder moeite weg te kunnen rijden. Want in je eentje aankoppelen zonder mover is best een probleem.

Al met al, ik heb gelijk leuk contact met de buren en met mijn kop en theezakje zit ik bij Ger en José uit Son in de caravan om verhalen uit te wisselen. Ze geven me de tip om de wereldberoemde zoutmijn in Wielieczka te bezoeken. De campingman verzorgt trips daar naar toe. Hij haalt je van de camping op en brengt je er weer naar terug. Maar die man is woest op me dus ik moet eerst die relatie herstellen. Zo gezegd, zo gedaan. Ik naar het restaurant voor wat eten, een gegrilde worst met brood en een biertje. Ik maak een praatje met hem en leg uit dat ik erg moe was door de reis maar dat het nu goed is. Ook maak ik de afspraak om morgen met een excursie mee te gaan naar de zoutmijnen.

Er schuiven twee andere Nederlanders aan die net zijn aangekomen en die bestellen ook zo´n gegrilde worst met brood en bier. Ik vertel ze van het probleem met de caravan en ik heb al begrepen dat er genoeg mannen zijn die me zullen helpen, ook al doet de mover het niet. Zij zegt heel laconiek: ‘doe maar net of je een dom blondje bent. Mannen vinden het heerlijk om je te helpen. Dat geeft ze een goed gevoel. Dus vraag maar hulp’. Zij besluiten ook om morgen mee te gaan naar de zoutmijnen dus ik heb deze dagen al genoeg mensen om me heen waar ik aanspraak aan heb.

Het valt me wel op dat op deze camping heel ander publiek staat dan op mijn reis in Letland. Hier staan veel Nederlanders die maar drie weken vakantie hebben omdat ze nog werken. Bij degenen die ik gesproken heb is Krakau de eindbestemming en dan keren ze weer via het zuiden van Polen over Dresden terug naar Nederland. Er staan zowel caravans als campers maar de grootte van de campers is niet zoals ik in Riga en Tallinn gezien heb.

De caravan staat waterpas en ik trek me terug in mijn caravan. Morgen ga ik de mover opnieuw proberen als hij een nacht aan de stroom heeft gelegen. ik hoop dat het aan het knopje op het grijze kastje ligt. Misschien dat Evert van het Caravan Centrum Midden Betuwe op afstand al direct weet wat er aan de hand is? Het regent nog steeds en morgen kunnen we nog meer regen verwachten. Het is hier nu 14 graden, houdt niet over. Ik ben van de regen in de drup gekomen want het is hier ook nog eens koud, brrrr.

Wordt vervolgd vanuit Kraków en omgeving.