Van Tartu via Alϋksne naar Daugavpils in Letland

Blog 24 Van Tartu in midden Estland via Alϋksne in oost Letland, via een stop in de bedevaartsplaats Anglona naar Daugavpils in zuidoost Letland en verder naar Vilnius in Litouwen

Maandag 3 juli
Vandaag vertrek ik om 08.00 uur vanuit Elva, dicht bij Tartu in Estland naar Võru dat meer zuidelijk ligt. Tenminste dat is het plan, maar het gaat anders lopen. De rit naar Võru is schitterend mooi. Glooiend landschap en oh zo groen is alles. Tussendoor zie ik kleine meertjes liggen. Het lijkt of ieder huis zijn eigen vijver heeft. Rust en groen is hier en er komen op de hele rit maar drie campers en een caravan me tegemoet. Onder weg zie ik een paar ooievaarsnesten. Ik vind het mooi om te zien dat de jongen nu hun nek boven de rand uitsteken en nieuwsgierig naar buiten kijken. Het zal niet lang meer duren voordat ze uitvliegen. In een weiland zie ik zeven ooievaars bij elkaar zitten. Waarschijnlijk zijn dat al jongen die uitgevlogen zijn.

Dan kom ik op de ACSI camping die bij een hotel in Võru is. De ligging is hoog op een heuvel en beneden is een meer waar in gezwommen kan worden want ik zie een duikplank en trap in het water. Maar de temperatuur is niet uitnodigend om hier gebruik van te maken. Ik rijd naar boven tot het hotel en zie een grasveld voor het hotel waar elektra aansluitingen zijn. Maar het veld is zo nat, de plassen staan er op, dat ik hier niet wil gaan staan. Droge voeten is het minste dat ik nodig heb. Dus doorrijden maar weer en zo schrap ik de omgeving van Võru van mijn lijst.

Gewoon doorrijden naar de zon maar die is ver te zoeken. Dan maar naar Letland naar Alüksne want daar geeft de gids een camping aan. Zo verlaat ik Estland een paar dagen eerder dan in de planning staat. Hopelijk is het 200 kilometer zuidelijker droger en warmer.

De camping is geen echte camping. Het is een plek bij een vakantiepark waar een restaurant bij is. Er is een veld dat camping genoemd wordt. Het begint hier al met een probleem. Ik kom aanrijden en er is niet aan gegeven waar ik moet zijn. Er is rechtdoor een modderpad maar daar staat een rood bord met witte balk bij: verboden in te rijden. Dus rijd ik voorzichtig richting ingang restaurant. Daar hoor ik dat ik dat modder pad op moet, dan een balk weg halen en naar boven rijden. Nou is het dat het al laat is maar ik sta niet te juichen. De draai met de caravan kan ik hier op de parkeerplaats niet maken en dit is de eerste keer dat ik hem moet loskoppelen om te draaien. Weer een nieuwe ervaring. Maar dan dat pad. Ik zak zo diep met de wielen er in, het is een zandpad. Ik rijd in de eerste versnelling want ik moet naar boven. Je kunt raden hoe de auto en caravan er uit zien als ik boven kom. Blubber en modder.

Maar boven heb ik een prachtig uitzicht op het meer. Dat is dan wel weer mooi en ik sta alleen. Niet lang want er komt een Duitse camper aan met een koppel. We maken een praatje en hij heeft een wifi code gekregen. Alleen doet die het niet in de caravan. Dat is balen want ik sta een eind weg van het restaurant.

Ik pak de fiets en ga de omgeving verkennen. Er is een groot meer en daarover is een brug naar een eiland. Zondermeer prachtig onderhouden. Er is een voetbalveld, tennisveld, skatehoek, zandbakken, speeltoestellen en meer sportfaciliteiten. Dit is een prachtige plek voor de jeugd om te sporten en voor ouders om met kinderen te spelen. Er heerst een rust op het eiland, een weldaad. Het dorp is al net zo ontspannen en groen. Er staat een roze kasteel van ene vroegere baron en daarachter is een prachtig aangelegd park. Hier is een tuinarchitect vroeger al mee bezig geweest. Er zijn twee fonteinen die fraai water sprenkelen in een draaiende beweging. Er staan veel banken in het park en het is er erg schoon. Dan de mooie witte Lutherse kerk die staat te pronken maar hij is gesloten, net als de Tourist Office. Maar ik wil hier nog wel een dag blijven om te genieten van de rustige omgeving.

’s Avonds eet ik in het restaurant een heuse roze forel. Dat is een verwennerij die met deze regendagen wel past. Dan weer terug naar de kampeerplaats want een camping is het eigenlijk niet. Er komt nog een camper aan met een jong Duits stel. Na een praatje met de Duitsers ga ik naar bed.

Dinsdag 4 juli 2016
Het is fris vanmorgen en de zin om de caravan uit te gaan is er niet. Blijkbaar ook niet bij de twee campers die naast me staan want tot 10.00 uur is het rustig op de kampeerplek. De fiets haal ik van het slot want ik wil toch wat gaan ondernemen. Maar dan gaat het regenen en pas ik mijn plan aan. De laptop neem ik onder mijn arm mee naar het restaurant en ga daar foto’s sorteren en het blog van Tartu plaatsen. Volgens de theorie van een wifi schema zou ik wifi op de kampeerplek moeten hebben maar misschien ligt het aan de dikte van de wanden van mijn Eribaatje maar binnen heb ik echt geen bereik. Ook al staat het katoenen dak open.

Eigenlijk ben ik helemaal niet zo tevreden over deze kampeerplek. Die ene douche die er is en de twee toiletten worden door velen gebruikt want er blijken ook nog kleine houten huisjes in het bos te staan die geen sanitaire voorziening hebben. Maar het water dat hier uit de kraan komt kan ik niet gebruiken voor theewater. Geen wifi, geen theewater, geen spoelplek voor mijn chemisch toilet, geen ruimte om af te wassen. Wat doe ik hier dan nog? Het uitzicht is prachtig maar dat is ook alles. Vandaag komen er geen kampeerders bij en ik sta hier alleen in de bush en toezicht is er niet op de kampeerplek. Dit gaat dus een slechte recensie opleveren op TripAdvisor en de ACSI gids. De €15, per nacht, daar is niet aan te tornen. Dat is voor de kampeerplek ongeacht of je met tienen komt of alleen. Dus bij deze: niet naar camping Jaunsetas in Alϋknes in oost Letland. Vandaag ga ik dus niks nuttigen in het restaurant, een kleine wraakactie is dat.

Maar vandaag ben ik wel op de fiets door het dorp gegaan en heb ik de Lutherse kerk bewonderd, heb een marketing praatje gemaakt met de Tourist Information, heb de nieuwe Muziekbrug over het meer beluisterd, de eendjes gevoerd en heb het kasteel bezocht. Dit kasteel is van een baron geweest en de buitenkant is prachtig gerestaureerd. De binnenkant is echter kaal wat de muren betreft. De Russen hebben alle decoraties er uit gesloopt in de tijd van de bezetting want ze maakten er een opslagplek van. Een prachtig uitzicht is er van uit het kasteel over het grote meer. Het kasteel grenst ook aan het stadspark waar de fonteinen staan. Er is een oude opslagplek waar proviand koel bewaard werd en er is een torentje boven op een kelder waar vroeger de drank koel werd opgeslagen.

Prachtig van buiten maar binnen in het kasteel is er een verzameling van alles en nog wat. Ik mis structuur maar het is zo leuk om hier te lopen. Ik ben namelijk de enige toerist die vandaag er is. De vrouw die me €1,- entree laat betalen, sluit haar kantoortje en zij rn haar jonge hulpje, een jong meisje uit Ierland, gaan mij een rondleiding geven. Met z’n drieën lopen we door het kasteel. De vrouw praat Lets en het meisje vertaalt het in het Engels. Ze is Ierse en op bezoek in Letland en ze noemt de vrouw haar Nanny. Het blijkt dat in de oorlog haar (groot)ouders voor de Russen gevlucht zijn naar Ierland. Ze waren niet de enigen die het hazenpad kozen. Het meisje haar ouders zijn in Ierland gebleven en zij is daar geboren. Wel gaat ze ieder jaar naar Letland en ze spreken thuis Lets. Enkel op school spreekt ze Engels, vertelt ze me. Een uur hebben ze me van alles wijs gemaakt. De kelder vind ik wel interessant. Daar staan oude beelden in die, nadat de Russen weg zijn gegaan omgegooid zijn en hier bewaard blijven. Zo staat de grote bekende Lenin er met een buste.

Verder ervaar ik de dag als een lummeldag. De auto en caravan die onder de modder zitten van de vorige rit maak ik schoon. Ik eet wat los en vast zit in de caravan en zit vandaag te piepen over het weer. De omgeving is prachtig maar er zijn steeds buien en de temperatuur is 16 graden. Voor april zou dit mooi zijn maar voor juli niet. Ook heb ik al teveel nattigheid gehad en heb ik zin om gewoon lekker buiten op mijn stoeltje te kunnen zitten lezen. Daarom ga ik de reis aanpassen. De hele week ziet het weer er hier niet beter uit. Ik ga morgen door, richting Daugavpils en sla de tussenstop in Rekezne over. Het is hier prachtig bij de meren maar met dit weer kan ik er minder van genieten. De toeristen blijven hier weg en de mensen ervaar ik minder gezellig als in Estland. Een praatje zit er niet zomaar in, ook niet in de winkels.

De pottipotti leeg ik helaas in de gewone wc want ik ga morgen naar een questhouse, Beibuki House dat Viktorija van de Tourist Information uit Daugavpils voor me geregeld heeft. Oost Letland is mooi maar er zijn hier geen of nauwelijks campings.

Nu slapen, morgen weer vrolijk op en dan door richting zuid-oost Letland.

Woensdag 6 juli 2016
Vanmorgen vertrek ik al vroeg uit Alϋksne om richting Daugavpils te rijden. De omgeving is mooi, het geel van de bloemen is vervangen door roze-paars. Enkel het graan dat aan het rijpen is kleurt geel-groenig. Maar de weg is merendeel slecht. Op sommige stukken kan ik niet harder dan 40 km rijden. Maar dat geeft weer een mogelijkheid om rustig rond te kijken en te genieten van de omgeving. Daar zie ik een nest met maar liefst drie jonge ooievaars die al zo groot zijn dat ze niet meer onder de rand van het nest kunnen zitten. Een van de ouders zit op de rand. Vier ooievaars op een nest heb ik nog nooit gezien. Als ik uitstap om een foto te maken vliegt de volwassen ooievaar weg maar de drie andere kunnen blijkbaar nog niet vliegen en blijven braaf zitten. Eentje duikt met zijn kop naar beneden maar ik zie ze nog wel alle drie en daar gaan ze op de foto.

Het is zo’n 220 kilometer te gaan naar Daugavpils maar onderweg ga ik van de weg af en rijd om naar Anglona. Dit is een bedevaartsplaats waar ieder jaar in de maand augustus, ik meen de 15e, tienduizenden gelovigen naar komen om Maria te vereren. Het adres heb ik niet van de kerk maar aangekomen in het dorp laat ik een vrouw de foto van de kerk zien die in de ANWB-gids staat. Ze snapt natuurlijk gelijk waar ik voor kom en ze wijst me welke kant ik op moet. Maar ik rijd met mijn caravan dus het is goed kijken waar ik hem parkeer zodat ik ook weer gemakkelijk terug kan rijden.

De kerk van Anglona is spierwit en heeft twee stevige torens. Om de kerk heen is een grote ruimte waar zeker velen op het grasveld kunnen staan of zitten om een mis bij te wonen. Dan is er een stevige witte muur waar poorten in zitten met ijzeren hekwerken. Die staan nu open om de toeristen binnen te laten. Want hier zijn wel toeristen te vinden. Er staan een paar bussen maar ik zie en hoor dat ze uit dit land komen.

Van binnen is de kerk heel licht in een pasteltint geschilderd en ik vind hem heel mooi. Een deel is afgeschermd met een koord tot waar de toeristen mogen komen. Er zitten wel geteld 7 gelovigen in de banken want er wordt een mis opgedragen. Dat lijkt niet veel, 7, maar bedenk dat er iedere dag minstens twee missen opgedragen worden. Het orgel speelt en er zingt een vrouw, de akoestiek is prachtig in deze kerk. Ik maak een paar foto’s en trek me terug op het moment dat de twee priesters zich naar de gelovigen keren. Zachtjes sluip ik de kerk uit.

Dan ga ik weer terug naar de weg richting Daugavpils. Wat een beroerde weg is het hier maar er wordt aan gewerkt en het is laveren tussen wegwerkers door. Ook in deze regio zie ik borden van het Europese Regio Stimuleringsfonds. Mooi om te zien dat de Europese gelden hier goed besteed worden want Letland is duidelijk in ontwikkeling. Oude gebouwen met historische waarde worden opgeknapt net als de wegen. Maar het valt me weer op dat de wegen in Estland beter zijn dan hier in Letland. Hier is zelfs de hoofdweg een barrel om te rijden terwijl in Estland de binnenweg nog soepel rijdt.

Op zoek naar het Questhouse waar Viktorija voor mij geregeld heeft dat ik met Eribaatje welkom ben. Het is namelijk zo dat in oost Letland er nauwelijks campings zijn. In ieder geval zijn ze niet bij de ACSI of ANWB bekend en via internet zijn ze niet te vinden. Het dorp Naujare, daar ga ik heen. Naar de tuin van Beibuki Questhouse want daar mag ik komen staan. Als ik er kom dan staat een man. met op één hand te tellen tanden in zijn mond, me aan te kijken. Hij weet dat ik kom maar hij spreekt geen Duits en Engels. Hij loopt met me naar de tuin maar ik zie al gelijk een probleem: hellend en met kuilen is de grond. Ik strek mijn handen horizontaal en schud van nee, kan niet. Moet beetje egaal zijn. Hij snapt het en zegt: horizon. Yep, slimmerd denk ik en ik kies het plekje dat het meest vlak er uit ziet. Dat is onder de appelboom en met de mover ga ik aan de slag. De kop en de staart staan horizontaal maar ik hel toch nog over naar een kant. Als ik maar niet mijn bed uitrol maar ik laat hem gewoon zo staan.

Op de fiets ga ik gelijk de omgeving verkennen. Naujene, boerendorp van niks maar wel met een heel nieuw museum waar een Tourist Info centrum is. Ze gaat sluiten maar ik krijg nog net een plattegrond van de omgeving mee en een stip er op waar een veikal is, dat is een kleine supermarkt. Altijd leuk om in zo’n klein plaatsje de plaatselijke kruidenier op te zoeken. Niks groot winkelketen hier maar enkel twee kleine grutters waar wel een heel grote vriezer met ijsjes staat. In deze Baltische landen koop je het lekkerste ijs tegen de laagste prijs. Er wordt dan ook veel ijs gegeten. Bij alle twee de grutters koop ik wat om te ervaren hoe ik behandeld word. Bij de eerste staat een jonge vrouw die me open aankijkt. Bij de tweede staan twee oudere vrouwen die het maar niks lijken te vinden dat ik niet snap hoeveel ik betalen moet. Brdrardr,,, en nog wat, of te wel €1,98. Maar dat kan ik niet zien op de kassa dus ik leg maar wat neer.

Zo fiets ik wat rond en zie ook hier een ooievaarsnest met twee jongen die parmantig om hoog kijken. Dan zie ik een prachtige kerk staan. Helaas is het hek gesloten maar door de spijlen maak ik een foto. Helemaal verrast dat in zo’n gat als dit zo’n mooie en grote katholieke kerk staat. Dat ga ik op internet opzoeken want hoe komt die kerk er en wie kan dat onderhoud nou betalen? Dit is een dorp dat er niet rijk uit ziet, een dorp van voornamelijk boeren die ook een paar boten op hun land hebben liggen. Want de rivier, de Daugave, stroomt door het dorp heen.

Waar ik nu ben bij Beibuki House liggen ook heel wat kano’s aan de kant en er zit een hond aan de lijn die begint te blaffen als je in de buurt van de boten komt. Hij heet Robby en iedere keer als hij blaft omdat hij me denkt te horen, praat ik met hem.

Totdat er buren komen die in een huisje naast me gaan. Het zijn Duitsers en we zitten gelijk gezellig te kletsen met de kaart er bij. Dit heb ik nou de afgelopen dagen gemist, gezelligheid om me heen en ik werd er wat chagrijnig van. Ik kan goed alleen zijn maar heb toch wel graag mensen om me heen. Die mogen hun gang gaan maar ze zijn in de buurt. Net zoals een getrouwd stel dat weet dat de ander op zolder zit te klussen. Ja, zoiets.

Dan komt Viktorija langs om me gedag te komen zeggen. Ik had haar zowaar niet meer herkend want ik dacht dat ze donker haar had. Maar dat duurt maar even en dan is het weer oké. Ze bewondert de caravan en ik laat haar zien hoe mijn reisschema er uit ziet. We spreken af dat ik morgen op de fiets naar Daugavpils kom en dat ik haar daar op haar werk ga opzoeken. Ze was verbonden aan de Tourist Information om deze regio op de kaart te zetten maar werkt inmiddels bij het Mark Rothko kulturcentrum en Zino, een experimenteercentrum voor kinderen. Ze is erg benieuwd welke indrukken ik krijg van haar stad. Voor degenen die niet kunnen plaatsen wie Viktorija is het volgende. Ik heb haar op de laatste Vakantiebeurs in Utrecht ontmoet. Daar stond ze om oost Letland te promoten. Ik kreeg haar kaartje en zou contact met haar opnemen als ik in de buurt zou zijn. Maar ik heb eerder contact gezocht via internet omdat er geen camping in de buurt van Daugavpils te vinden was. Toen heeft zij geregeld dat ik hier kon komen in de tuin van particulieren. Zo is het gegaan.

Ineens zie ik allemaal jongelui op het terrein lopen. Zeven jongeren in de leeftijd van 18 tot 22 jaar die in een tentje en in twee auto’s gaan slapen. Voor €3,- per persoon mogen ze hier overnachten. Het zijn studenten die zomervakantie hebben. Ik vraag ze of ze naar de WeerApp hebben gekeken want vannacht is er 80% kans op regen en onweer. Zeven zijn er teveel om in de caravan te hebben maar er is een sauna op het terrein waar je in ieder geval droog kunt zitten. Dat raad ik ze aan om vannacht te doen als de tent gaat lekken.

Ik rond de dag af, de fiets gaat op slot, de ramen gaan dicht want het is niet warm buiten, 15 graden. Als de jongelui zich vannacht rustig houden dan wordt het een stille nacht want auto’s hoor je hier niet. Enkel Robby die zo nu en dan blaft.

Donderdag 7 juli 2016
Vannacht heeft het flink geregend en ik heb nog aan de jongelui gedacht die in dat kleine tentje sliepen. Als ik wakker word is het even droog maar dan gaat het weer regenen. Wat doe je dan in een caravan in een boomgaard? Gewoon lekker in dat warme bed blijven liggen met een doorloper puzzel. Ik heb een zwak wifi signaal en ben even met Diny via Facebook aan het mailen. Zo’n sociaal moment doet me wel goed want deze week heb ik niet echt veel gezellige momenten gehad.
Als het droog is pak ik de fiets en mijn regenkleding en ga op pad naar Daugavpils. De stad waar Viktorija werkzaam is en die zij wil promoten. Dat zal een hele klus worden want de 15 kilometer die ik moet fietsen is pittig door het slechte wegdek. Gelukkig is er vijf kilometer voor de stad een fietspad aangelegd. In Letland rijden de automobilisten beduidend harder dan in Estland. Als fietser krijg ik geen ruimte, aan de kant moet ik. Op de voetpaden krijg ik ook niet veel ruimte. Mensen blijven gewoon met z’n drieën lopen ook al horen en zien ze me aankomen. Ik ben geduldig vandaag en ga er pas langs als er een gaatje is. Dit is duidelijk ander gedrag dan in Helsinki en Estland waar de fietser meer begrip krijgt.

Onderweg zie ik veel lege en verwaarloosde huizenblokken en oude fabrieken staan. Er lopen vrouwen met sokken aan op pantoffels en plastic slippers. Ze zijn op weg naar of komen van de markt en sjouwen met plastic zakken vol met etenswaren. Er straalt geen rijkdom van de mensen in de buitenwijk af. Het werkeloosheidspercentage is hier ook groot. In het verleden zijn tienduizenden arbeiders vanuit Rusland naar Daugavpils verplaatst om te werken in de fabrieken. Alleen zijn veel fabrieken nu gesloten. Maar dichter bij het centrum verandert het beeld wel. Hier staan op een vierkante kilometer vier prachtige kerken. Een katholieke witte kerk met twee toren, een Lutherse van rode baksteen, een kleine Russisch Orthodoxe kerk met twee glimmende gouden koepels en een bijzonder grote Russisch Orthodoxe kerk met vijf koepels. Die laatste is een kopie van de Russisch Orthodoxe kerk die in Sint Petersburg staat. Hij is mooi maar haalt het natuurlijk niet bij de kerk in Petersburg.

Daugavpils is een industriestad met voornamelijk flats die gebouwd zijn in de communistische tijd. Grijze, grauwe huizenblokken, zonder balkon en met kleine ramen. Je moet natuurlijk wel bedenken dat dit nog niet eens zo lang geleden is dat Letland onafhankelijk is geworden. Riga is de grootste stad en dan komt Daugavpils als tweede stad met zo´n 106.000 inwoners, voornamelijk arbeiders. Het is geen rijke stad, dat is te zien. Er wordt zonder meer gewerkt aan de wegen en in het centrum is het best goed leven met een gymnasium, een universiteit, een sportcentrum voor de jeugd, een goed winkelcentrum, een leuk park, een winkel loopgebied.

Ik zie een groot verschil tussen de oudere generatie en de jongeren. Jongeren lopen moderner gekleed en zijn vrolijker op straat. Ouderen zijn vaak met ouderwetse kleren, beetje armoedig en stralen geslotenheid uit.

De grote attractie in Daugavpils is het oude fort dat aan de rand van de stad ligt. Dit is echt een mooi complex, met zes bastions en er wonen nog 1000 mensen in de oude huizen van het fort. Het is met Europese gelden gerenoveerd en is echt prachtig. Hier staan bussen bij vol met toeristen die uitwaaieren over het fort. De entree is gratis omdat er ook mensen wonen.

In een van de delen van het fort is het Mark Rothko kunstcentrum gevestigd. Dit was een Joodse kunstenaar die hier geboren is en met zijn ouders op zijn tiende jaar verhuisd is naar Amerika. Ze zijn hier behoorlijk trots op hem en er hangen een paar originele doeken van hem in het museum. Het aardige is ook dat er in drie talen een video programma is dat je zelf kunt bedienen. Heel informatief vind ik het en ik ben ruim een uur in het museum geweest. Het is niet groot maar zeker de moeite waard. In een ander deel van het museum is nog een expositie. De namen ben ik even kwijt maar ik doe een paar foto´s van een vrouw die aparte beelden maakt. Ik vind ze wel kleurrijk en mooi

Dan ben ik nog een tijdje in het Zino centrum. Dit is echt leuk, een experimenteel centrum waar kinderen vanaf zes tot twaalf jaar van allerlei ontdekkingen kunnen doen die met wetenschap te maken hebben. Einstein is de basis, ontdekken van bewegingen, vervormingen, geluid. Zondermeer een centrum dat zo in Nederland overgenomen kan worden. De ouders en de gemeente betalen samen dit centrum. Er lopen heel veel kinderen en heel veel begeleiders. Het is er levendig druk en kinderen zijn enthousiast bezig. Een mannelijke medewerker van Viktorija heeft me hier rond geleid. Viktorija is de manager van dit centrum maar ze komt later dan verwacht en zo lopen we elkaar mis.

Dan naar het echte centrum van Daugavpils want ik krijg trek. in het centrum van Daugavpils staat een witte katholieke kerk, de Sint Pieterskerk. Dit is een replica van de Sint Pieterskerk in Rome. Zeker mooi om te zien maar ook deze kerk kan nog wel wat renovatie gebruiken. Dat vind ik hier van bijna alle gebouwen. Er zijn prachtige huizen maar de schoonheid komt niet naar voren omdat er niet geïnvesteerd is in onderhoud. Hieraan kan ik zien dat de stad niet rijk genoeg is om alles tegelijk aan te pakken.

In de ANWB gids staat dat Daugavpils een treurige stad is. Dat vind ik zeker van niet, het is een levendige stad maar echt een industriestad waar ook een armoedige kant te zien is. Fabrieken in de stad, grauwe blokken flatgebouwen, tja dat is niet aantrekkelijk om te zien. Maar mensen lopen boodschappen te doen, er rijden auto’s, kinderen spelen. Het gewone leven in een communistisch ogende stad.

Of dit een stad gaat worden die voor toeristen echt interessant is? Viktorija zou dat graag zo zien. Ik heb mijn twijfels of dit op korte termijn zou gaan gebeuren. Ik denk dat er een hele generatie over heen moet gaan want ik zie veel gezichten waar het zware leven op getekend is. Dit is geen stad die al vriendelijk is voor toeristen. Vandaag heb ik enkel in het Zino centrum vrolijkheid en vriendelijkheid ervaren. Een glimlach of een aardig woord is hier niet gebruikelijk om aan een buitenlander te schenken. Ik proef hier nog echt de communistische inslag. Viktorija heb ik aangeraden om zich te concentreren op het Fort en het Mark Rothko kunstcentrum. Het Zino centrum is zeker leuk voor toeristen die met kinderen komen. Ook heb ik het idee geopperd om de oude, lege gebouwen op te vrolijken met kunst graffiti. Op de terugweg zag ik hier een aardig voorbeeld van. Ik ga haar een paar foto’s mailen van graffiti die ik in andere plaatsen in de andere Baltische staten heb gezien op oude, lelijke muren.

Mijn insteek was om drie tot vier dagen voor Daugavpils uit te trekken maar ik ga dit bijstellen. Dit is geen stad om morgen weer in de regen te lopen. Het is toch zo’n 40 kilometer die ik vandaag heb gefietst, heen en weer van Beibuki House, en dat trekt me niet om morgen weer te doen. Ik ga morgen Letland verlaten en reis door naar de hoofdstad van Litouwen, Vilnius. Daar ben ik op de heenreis een volle dag op de fiets door gegaan en daar wil ik nu nog wat musea bezoeken.

Mijn portemonnee raakt leeg en het aantal foto´s dat ik mag plaatsen op dit reisforum raakt vol. Dus ik ga wat foto´s van eerdere blogs wissen zodat ik de ruimte die ik nog heb echt kan gebruiken voor foto´s die ik in het boek wil zien. Ton, ik krijg meer foto ruimte omdat ik een boek van de blogs laat maken.

De website van www.waarbenjij.nu is verhuisd en dat heeft wat problemen gegeven. Zo is blog 22 van de lijst maar ik heb al gevraagd of ze kunnen ontdekken waar het gebleven is en of ze het kunnen terug plaatsen. Dat zijn net de plaatsen van noord Estland waar ik zo enthousiast over ben. Eventueel plaats ik het blog nog een keer want de lijst wil ik wel compleet hebben. Ook krijgen niet alle mensen die op de mailinglist staan een seintje dat er een nieuw blog is geplaatst. Dit wordt ook opgelost.

Ik zit vandaag op dag 78 en nu ben ik toch echt met de terugreis bezig. Komende dagen dus nog een keer Litouwen en dan ga ik me bezinnen hoe verder terug te gaan door Polen. Of over de noordkant via Gdansk of over de zuidkant via Kraków. Mocht iemand me tegemoet willen reizen en samen het laatste stuk in Duitsland doen, dan lijkt me dat heel gezellig. Dan pas ik mijn reisschema daar op aan. Ik heb al een paar mensen een seintje gegeven maar velen hebben al andere plannen gemaakt.

Wordt vervolgd vanuit Litouwen.