Blog 6, Kroatië: eiland Krk en een haas op Pag

Blog 6, Kroatië: eiland Krk, Punat, belevenis op eiland Pag

Vandaag, dinsdag 28 maart lijkt het de laatste dag te worden dat de zon schijnt. De WeerApp geeft aan dat de kans op buien vanaf morgen groot is. Vandaar dat ik deze dag nog gebruik om een fietstochtje te maken naar het plaatsje Punat aan de andere kant van de baai waar Krk aan ligt.

Voordat ik vertrek merk ik ineens dat de stroom is uitgevallen. Heel toevallig op het moment dat de supergrote camper, een soort touringcar, is vertrokken. Op naar de receptie om te melden dat de vertrokken gast wellicht iets in de meterkast heeft gedaan waardoor ik nu geen stroom heb. Er gaat iemand mee die controleert of de stoppen er nog in zitten. Maar wat blijkt? Door het gewicht van de supergrote camper zijn er trillingen op de grond geweest die mijn kabel, die onder de grond ligt, van slag heeft gemaakt. Blijkbaar zit er ergens een breuk onder de grond want het lijkt dat dit wel eens eerder is voorgevallen. Er wordt wat gedaan in de kast, mijn stekker komt in een andere aansluiting en ik heb weer stroom. Ik ben wel blij dat dit niet gebeurd is nadat ik vertrokken ben anders waren nu mijn koelkastje en koelbox warm geweest.

Met mijn lunchpakketje in mijn fietstas ga ik om half elf op pad. De temperatuur is dan die van half tien want de warmte komt in de zomertijd wat later op de dag. In het centrum van Krk stap ik af want hier is het loopgebied. Er wordt volop geklust: gemetseld, geverfd, gezaagd, geboord. De werklieden zijn volop bezig om restaurantjes en winkeltjes op te pimpen voor het nieuwe toeristenseizoen.

Het is een klimmen en dalen met tussendoor een prachtig uitzicht op de baai van Krk. Na zo’n acht kilometer kom ik bij het begin van Punat waar een kunstmatig zandstrand wordt aangelegd. Ook wordt er een plateau gelegd van betonnen vloerdelen waar straks de badgasten op kunnen zonnen. Er wordt een restaurant gebouwd en een verharde parkeerplaats en er wordt zelfs een fietspad aangelegd. Kroatië moet het echt van de toeristen hebben wat betreft de inkomsten en er is volop bedrijvigheid. Punat is wat betreft plaats zeker niet groter dan Krk maar er zijn langs de baai alleen maar jachthavens. De diepte van de baai is duidelijk dieper dan in Krk want er liggen zeiljachten van 13-20 meter, echt hele grote. Er wordt ook hier volop geklust op de jachthavens. Geschuurd en gelakt, het ruikt naar menie en verf en overal lopen werklieden met helmen op. Langs de hele baai van Punat liggen jachthavens.

De weg naar Punat is fraai om te zien. Er liggen veel grote en kleinere rotsblokken die op een hoop zijn ‘geveegd’. Zo ontstaat er een tamelijk schoon stukje land waar olijfbomen op staan. Van veel rotsblokken worden dan weer omheiningen gemaakt. Allemaal kleine oases tussen rotsen. De autoweg naar Punat waar ik over fiets is van nieuw, strak asfalt. De weg is wel heuvel op en af en mijn versnelling springt geregeld over, wat een geknars geef. Hij lijkt het wat moeilijk te krijgen met het vele schakelen.

In Punat is een langgerekte boulevard waar een speeltuintje is, een hotel met buitenzwembad en diverse kleine restaurantjes. Veel materiaal staat nog opgestapeld te wachten op beter weer. Maar de plantsoenendienst is al druk bezig met het fresen van de aarde en het planten van bloemen. De palmbomen die in grote zwarte kuipen staan, zijn nog in plastic gehuld. Maar het zal niet lang meer duren voor ook zij uitgepakt gaan worden want de zon laat hier in een paar dagen de meidoorn uitlopen. Op de grasvelden komen de madeliefjes en paardenbloemen volop uit de grond. De lente is begonnen.

In de zomermaanden rijdt er in Punat een toeristentreintje. Dat staat nu nog te slapen bij een rederij maar ik fiets de hele route langs de baai waar hij zijn haltes heeft. Er staan borden dat het hier verboden is voor honden maar vandaag zie ik zelfs geen mensen op dit pad. Langs het hele stuk zijn barretjes, hotelletjes, een verlaten camping, een leeg zwembad en kleine strandjes. Het water is hier kraakhelder en je kunt de steentjes op de bodem zien liggen. Dit is waarom Kroatie zo geliefd is.

Terug op de camping zie ik dat ik toch ruim 20 kilometer gefietst heb. Mijn wangen gloeien van het buiten zijn, ondanks dat ik alle dagen al een petje draag om mijn gezicht te beschermen. Ik begin aan een nieuw leesboek, De verbouwing van Saskia Noort en zit de rest van de middag op het veldje bij mijn caravan. Daar krijg ik een jonge bezoeker, een jong cypers katje dat duidelijk honger heeft. Ik geef hem wat te eten en de rest van de middag is hij om me heen en springt zelfs op schoot om wat te kroelen. Een kop thee met een chocoladebroodje, daarna een bak verse sla met tomaten en ei maken het compleet. Ik heb vandaag vakantie!

Vandaag, donderdag 28 maart is het de eerste trieste dag wat betreft het weer. Een beetje regen, daar kan ik wel tegen maar een hele dag regen, daar word ik niet vrolijk van. De ochtend vermaak ik me prima met twee dvd’s van Britse detectives en wat bladzijden lezen maar dan gaat het knagen. De WeerApp geeft aan dat het rond twee uur een uur droog zal zijn. Dan haal ik de fiets onder het zeil vandaag, doe er de accu in en ga op pad naar het centrum van Krk. Maar daar is het een uitgestorven boel. De meeste winkeltjes zijn dicht en er loopt maar een enkele toerist onder een paraplu op straat. Het is onderhand toch wat gaan miezeren.

Ik doe zo’n doorschijnende gele regencape om, om niet te nat te worden en ga op zoek naar het kasteel en de kerk. Er staat in Krk een prachtig oud kasteel dat in de 12’eeuw dienst deed als bewaking van het stadje. Maar het is gesloten dus ik loop met de fiets aan de hand langs de stenen muur. De kerk is wel open maar daar word ik ook niet vrolijk van. Hij ruikt bedomd, is koud en ziet er naargeestig uit. Het altaar is omlijst met roze-geel neonlicht. Het enige mooie er aan vind ik de Romaanse ronde bogen rond de ramen. Daaraan zie je dat het wel een heel oude kerk is. De kerk ligt tegenover het kasteel dus ik vermoed dat vroeger de kasteelheren hier met hun familie naar toe gingen.

De smalle straatjes zijn in Krk nat, net als de steile weg naar de camping. Dat is oppassen geblazen want door de olie die er op de weg ligt en de kleine kiezelsteentjes is de weg glad. De remblokjes zijn wel goed afgesteld en ik pas mijn snelheid dan ook behoorlijk aan. Eigenlijk ben ik het al zat en ik ga weer terug naar de camping om warm te worden van een kop thee. Met het boek duik ik weer in de leesstand op het bed. Mijn jonge cyperse katertje heeft zich vandaag nog niet laten zien.

De WeerApp geeft aan dat de komende dagen er regen is voorspeld en dat de temperatuur niet hoger dan 12 graden wordt. Dan wil ik wel weg uit Krk want er is hier te weinig te doen voor vier dagen. Maar waar heen? In de hele regio langs de kust ziet het weer er de komende dagen niet gunstig uit. Dan maar richting Zadar of Split? Ik ben ruim een uur bezig in het zoeken van een camping die al open is. De meeste campings gaan langs de kust niet voor 1 april open en vele gaan pas eind april of begin mei open. Maar ook nu vind ik weer een camping, op het eiland Paq in de richting van Zadar. Als er een grote stad in de buurt is dan is het gemakkelijker om met regen om te gaan. Dan zijn er altijd wel musea en kerken die, lopend onder een pluutje, te bezoeken zijn.

Inmiddels lees ik al meerdere vragen bij mijn vorige reisverhaal waarom ik niet naar Istrië ben gegaan. Eigenlijk was ik dat wel van plan maar ik laat me leiden door het weer en de campings die open zijn. In dat gedeelte zou het de afgelopen dagen al slecht weer zijn en ik vond er geen geschikte camping die open was. Maar net zoals ik nu besluit om sneller naar het zuiden te gaan richting Zadar en niet naar het oosten richting een Nationaal Park, zo kan ik straks ineens omdraaien en de route aanpassen. In principe wil ik 4 weken besteden aan Kroatië, 4 weken aan Montenegro en 4 weken aan Slovenië. Zo wil ik een indruk krijgen van die landen. De tips die ik lees van mooie plaatsen die noteer ik en die neem ik zeker in mijn reisschema op. Dus kom gerust met je suggesties want voor mij is het de eerste keer dat ik in deze contreien ben.

Vanmorgen, 29 maart ga ik toch maar op pad. Ondanks dat ik voor het slapen gaan nog een gezellige babbel had bij het toiletgebouw met twee Zwitserse echtparen die zeiden te blijven, ga ik toch maar weg. Ik ruim de caravan iets minder netjes in dan ik gewend ben en de fiets gaat weer achter in de auto. Om half elf rijd ik de camping af in de richting van Rijeka om daar de kustweg naar het zuiden te nemen. De weg die Leo van Marleen me heeft afgeraden is prachtig mooi en het asfalt is nu super glad maar de weg is o zo slingerend. Er staan veel borden van 60 en 50 km per uur en geregeld ga ik even aan de kant op een vluchtstrook om de auto’s die achter me rijden, en die harder willen, voorbij te laten gaan. Ik houd me aan de snelheidslimiet, zeker in de kleine gehuchten. Maar gelukkig ook want daar zie ik een politieagent verstopt staan tussen een paar huizen. Heel grappig, hij heeft zo’n ‘kinderpannenkoek’ in zijn hand. Zo’n klein rond bordje met daarop STOP. Ik had het wel willen zien hoe hij de weg op gesprongen zou zijn als ik harder reed.

Het is niet echt ver dat ik ga rijden, denk ik, circa 154 kilometer. Althans dat had ik gisterenavond op de Garmin navigatie gezien. Maar ik besluit om de kustweg te blijven volgen richting Zadar en daar af te buigen en via een nieuwe weg en brug het eiland Pag op te gaan. Maar de navigatie heeft de route berekend met de veerboot. Die wil ik niet nemen want het waait vandaag heel hard en ik zie witte schuimkoppen op het water. Ik word al groen als ik aan de boot denk. Maar de consequentie is wel dat ik 100 kilometer meer moet rijden. Dus ga ik maar genieten van het uitzicht dat echt prachtig is. Hoe zuidelijker ik kom hoe hoger de temperatuur buiten is. Ik zie dan zelfs 19 graden als buitentemperatuur en dat is te zien aan de bomen en struiken. Die zijn hier al verder uitgelopen dan op het eiland Krk. Toch kom ik langs hele stukken weg waar het een kale bedoening is. Er groeit niks of enkel wat lage struiken tussen de grijze rotsbrokken. Rechts van mij ligt de zee met vele baaien en kleine scheepjes. Ik rijd door gehuchten van enkele huizen en hele stukken komen wat rommelig over. Onderhand blijft de juffrouw van de Garmin maar zeggen: keer om. De eerste keer zegt ze het vriendelijk maar haar toon wordt steeds bevelender: KEER OM. De juffrouw van de Peugot navigatie houdt op gegeven moment haar mond. Het lijkt of die eerder door heeft dat ik me niet vergis maar dat ik de veerboot niet wil nemen.

Dan gaat er ineens een oranje lampje branden op mijn dashboard en krijg ik de melding dat de bandenspanning bijgesteld moet worden en er een reset plaats moet vinden. Maar waar ik nu ben zie ik geen garage en vast ook geen garage die de Peugot 2008 kan resetten. Er staat nu ruim 3.800 kilometer op de teller van deze nieuwe auto en bij de garage wisten ze dat ik de bergen in zou gaan. Morgen ga ik even naar Veenendaal bellen om te vragen of het kwaad kan als ik nog wat kilometers door blijf rijden zonder wat te doen. En vooral wat ik wel moet doen. De mannen die dit verhaal lezen hebben natuurlijk allang een oplossing. Ga naar een benzinepomp en vul je banden bij. Maar dit is nou net het geval, dat heb ik nooit gedaan en dat ga ik niet doen ook. Straks zit er te veel of te weinig in, dit vind ik, als geëmancipeerde vrouw, nou echt ‘professioneel mannenwerk’.

Eindelijk ben ik aan het eind van de weg A1 en buig ik af om naar het eiland Pag te gaan. Dat is een klein stukje nieuwe snelweg waar ik 5 Kuna’s voor betaal. Dat is nog geen euro. Het eiland is verbonden met het vasteland door middel van een hoge brug. In zijn 3 en zelfs in z’n 2 rijd ik omhoog. Dan verbaas ik me over het landschap. Niks is er, enkel geelkleurige, zanderige, brokkerige grond en rotsblokken. Ik krijg het gevoel dat ik in een maanlandschap rijd. Dit is heel apart om hier te rijden want ineens zie ik een klein groepje schapen dat tussen die stenen nog wat sprieten probeert te vinden. Wat verder op zie ik omheinde stukjes land waar ook schapen lopen te scharrelen. Wat die beesten moeten eten is mij een raadsel want het is een troosteloze omgeving. Dan komen er toch wat bomen en struiken kijken maar ik heb wel het gevoel dat ik in de ‘middle of nowhere’ terecht gekomen ben. Heel apart en eigenlijk bevalt me dit wel. Nederlanders ben ik al dagen niet tegen gekomen en hier rijd ik hele stukken alleen op de weg.

Dan krijg ik de schrik van mijn leven. Vanuit het niets, plof, ligt daar een groot bruin beest op mijn voorruit en motorkap. Ik rijd 70 km per uur en dat beest wordt met een zwiep over de weg heen gelanceerd. Stoppen kan ik niet want op dat moment rijdt er een dikke camper achter me. Eerst denk ik dat er een bruine eend uit de lucht komt vallen maar ik vermoed dat het een haas of bruine kat is geweest die ongetwijfeld zijn nek heeft gebroken. Maar het rare is dat ik het beest niet op de weg heb zien zitten. Hoe die ineens op mijn ruit terecht is gekomen, blijft me een raadsel.

Als ik bij de camping Village Simuni kom, meld ik me bij de receptie. Het is een bewaakte terrein waar je zelfs geen pasje voor de slagboom krijgt. Op de vraag of ik onder of boven de 60 ben, bedank ik de jongeman voor het compliment. Maar mijn geboortedatum liegt er niet om op de ACSI-pas en hij kijkt me waarderend aan. Of ik hulp nodig heb? Ik bedank hem hartelijk voor het gebaar en zeg dat ik er wel uitkom.
Het is echt een immens groot vakantiepark waar plek is voor 4.000 kampeerders. Een heel stuk van de baai is van de camping. Er staan bounty-parasols en stenen ligbedden. Het waait hier flink vandaag en ik heb begrepen dat het de bora is. Een zuid-westelijke wind waar deze streek berucht om is. Vandaar dat er geen begroeiing op de gele rotsen is. De wind waait het zout uit de zee het land op. Het zout zit in het water dat verdampt en neerkomt op de bergen. Er zijn hier hele zoutvlakten en vroeger was zout de handel van de streek. De zilte lucht doodt veel soorten struiken en planten. Enkel een soort taai gras en kruiden zijn bestand tegen deze zilte lucht en dat zijn nou net de struiken en kruiden die de schapen hier lekker vinden. De schapenkaas van Pag blijkt beroemd te zijn om zijn ziltige en kruidige smaak. Die ga ik zeker op het eiland zien te kopen. Ook zijn in Pag nog een paar zoutpakhuizen bewaard gebleven.

Ik zoek een zonnig plekje uit om de caravan neer te zetten maar ik krijg hem met geen mogelijkheid waterpas gezet. Zowel horizontaal als verticaal loopt hier de grond af. Dan verplaats ik hem maar met de mover naar een stuk terras dat er vlakker uit ziet. Waterpas slapen heeft wel mijn voorkeur. Ik zie buren kijken maar ik gebaar dat ik er wel uit kom. Dan ga ik melden dat ik op een ander nummer sta en ga me klaar maken om maar eens uit eten te gaan in het restaurant op de camping. Ik heb een berehonger van vandaag en heb geen puf om nog wat te koken. In het restaurant komt er een Duitse vrouw naar me toe die vertelt dat ze thuis ook zo’n Eriba caravan hebben. Hier hebben ze een vaste jaarplaats voor een grotere caravan en een plek voor hun motorboot. Het restaurant stroomt vol met een grote groep vaste kampeerders die elkaar ieder jaar weer hier ontmoeten op de camping. Die Duitse vrouw was degene die gezien had dat ik stond te passen en meten met het installeren. De groep kijkt enthousiast naar mij want ik zit alleen en zij met z’n twintigen. Als een vrouw een groepsfoto wil maken sta ik op en gebaar haar te gaan zitten. Ik maak de foto van het gezelschap en dat wordt zeer gewaardeerd. Ik denk dat ik morgen wel aanspraak heb bij de buren als ik dat wil. Gewoon aankloppen met mijn koppie thee in de hand.

Als ik weer naar de caravan loop gaat het regenen. Op mijn WeerApp zie ik dat er 2 dagen regen zijn te verwachten. Maar de temperatuur is hier wel vijf graden hoger dan op het vorige eiland. Ik ga me er gewoon op in stellen. Er is hier genoeg te doen in de omgeving en eventueel pak ik de auto en rijd een dag alvast naar Zadar. Daar is zeker wat meer te beleven dan op dit maanlandschap-eiland met schapen.
Wordt vervolgd.

Vandaag is het Paaszaterdag en de laatste dag van maart. Al om negen uur bel ik mijn Peugot garage in Veenendaal. “Ja mevrouw, toch maar even uw bandenspanning laten checken. Staat uw auto schuin?” Ik begin te lachen want ik sta hier op een glooiend terrein en zelfs de bomen staan schuin. “Gewoon even uw banden controleren bij de benzinepomp en de auto resetten”. Het klinkt zo gemakkelijk, echt een mannenantwoord. Ik vraag door hoe dat resetten in zijn werk gaat en noteer het. Ik heb al wat tegen de banden geschopt maar het zijn van die platte banden op grotere velgen. Ze voelen allemaal hard genoeg. Het regent pijpenstelen en over een glibberig camping pad rijd ik omhoog naar de receptie. Daar vraag ik de aardige receptionist wat zijn advies is. Hij kent wel een maatje die een bandenspecialist is in het stadje Pag en daar kan ik om 12.30 uur terecht. Maar ik kan het ook bij de benzinepomp vragen. Nu moet ik toch tanken en via mijn Garmin zoek ik ‘Nuttige bestemmingen’ op en de benzinepomp. Een klein 9,5 km rijden dus ik ga op pad. Ik laat de tank vol gooien, de prijs is hier €1,31 per liter voor ‘super sans plomb’ en vraag of de jongeman mijn bandenspanning wil controleren. Dat doet hij met plezier en het blijkt dat alle vier de banden dezelfde spanning hebben. Dus niks aan de hand. Maar nu nog het elektronisch systeem resetten. Via instellingen in het menuscherm zoek ik auto op en daar staat bandenspanning. De jongeman kijkt over mijn schouder mee en we komen er zo uit. Hup, eitje mevrouw, u doet het toch maar. Al lang blij dat ik geen bijna lekke band heb, geef ik de jongeman twee dikke pakkerds en bedank hem voor de hulp.

Op naar de supermarkt Plodine om de paasboodschappen te doen. Het is er net zo druk als bij de Jumbo in Veenendaal op paaszaterdag. De groenteafdeling ziet er niet echt fleurig uit maar de vleeshoek des te meer. Ik koop hier een stuk echte schapenkaas van het eiland, Sir Paski Kolut is de naam. De kiloprijs is 255 Kuna, of te wel €34,30. Ik laat een klein stuk afsnijden en koop vers brood, verse mortadelle en een fles kefir. Dat wordt straks een superlekkere lunch. Weer terug op de camping geef ik verslag van mijn oplossing bij de benzinepomp en de receptionist gaat zijn maatje melden dat ik niet hoef te komen. Ik bedank hem voor zijn service en ga terug naar de caravan. Weer een probleem opgelost en nu die super lekkere lunch.

Nog even een weetje voor diegenen die nooit in Kroatië zijn geweest. Hier hebben ze niet de Euro maar de Kuna. Kuna betekent marter en dat verwijst naar martervellen wat men hier in de Middeleeuwen als betaalmiddel had. Toen in 1994 Joegoslavië uiteen viel heeft Kroatië de Kuna weer ingevoerd. Daarvoor hadden ze de Joegoslavische Dinar. De Kuna is afgekort Kn. De koers is op dit moment: 100 Kuna’s is €13,45. Voor het gemak deel ik de kuna bedragen door 7.

Trouwens, er zit geen bloed of restanten van het dier op mijn bumper en motorkap. Ook niet een deuk, dus een jong hert is het niet geweest. Ik houd het op een haas die niet met Pasen Paashaas wilde zijn.

Alle lezers gezellige paasdagen gewenst.
Wordt vervolgd.