Blog 10, Isla Cristina in Spanje, Monte Gordo

Blog 10 Isla Cristina in Spanje en even terug voor bezoek aan Monte Cordo en Vila Real de San Antonia in Portugal

Met een zekere weemoed vertrek ik van de Turiscampo in Lagos. Drieëntwintig dagen op een fijne camping met Aaltje en Joop uit Nunspeet dicht bij me, dat doet hechten. Maar de reis gaat verder want mijn insteek is dit jaar niet om echt lang op 1 plek te blijven. Ik moet wel zeggen dat het me heel goed is bevallen om op dezelfde plek te blijven. Alle haast is er dan uit, komt het vandaag niet, dan morgen wel.

Een kleine 200 kilometer is het rijden van Lagos in Portugal naar de Spaanse grens aan de zuidkust. Het eerste stuk neem ik de N125 want ik wil onderweg nog even tanken. Bij Portimao verlaat ik mijn favoriete N-weg en neem ik de A22, de rustige elektronische tolweg. Nu ben ik benieuwd of de kaart van €20,- die ik een maand geleden in Fuseta gekocht heb, toereikend is wat het saldo betreft. Op mijn gemak rijd ik door een mooi landschap en ook nu valt het me weer op hoe weinig verkeer er op deze tolweg rijdt. Dan passeer ik de grens naar Spanje en ga ik richting Huelva.


Op naar een camping die me is aangeraden door wie, dat weet ik even niet meer. Het eerste dat me opvalt is het natte zand en de waterplassen. Oef, dat worden vieze poten met Monti in de caravan. Ik parkeer de auto en met Monti aan de lijn ga ik een paar plaatsen verkennen die de man bij de receptie me aanbeveelt. Maar ik mag zelf kiezen als deze plekken me niet bevallen. Nou geen enkele bevalt me. Het is een heuvelachtig, zanderige ‘straat’ met grote campers en caravans met grote voortenten. Ik word aangegaapt door de vele overwinteraars die hier lui op een stoel zitten. Velen in een blote bast om iedere zonnestraal te benutten. Het is hier koeler dan in Lagos maar zo achter een luifel zal het vast wel prettig zitten. De plek 1003 is zeker niet geschikt want de Portugese buren hebben een soort bruine stafford hond waar Monti van schrikt. Ze hangt zich bijna op in de lijn terwijl die hond kwispelend naar haar zit te kijken. Dit gaat het niet worden in deze rij overwinteraars. Een Limburger geeft een advies: “loop eens helemaal naar de andere kant van de camping. Daar is achteraan een stuk waar campers staan en waar meer ruimte is en waar het rustiger is”. Ik neem Monti mee en loop door een zanderig duingebied waar nauwelijks zon is, op zoek naar een geschikte plek. Echt vrolijk word ik niet van de vele jaarplaatsen met smerige ouwe caravans en muf ruikende tenten die er aangeplakt staan. Wat een zooi en dit moet volgens de ACSI een 5-sterrencamping zijn? Ik zie een plek waar ik wel wil staan, helemaal aan het eind van deze gigantische camping en haal de auto op. Een man van de camping komt al snel om de stroom aan te sluiten. Zo is er altijd controle dat je niet onbetaald kunt vertrekken want diezelfde man moet je ook weer loskoppelen. Ik sta op plek 2205 in Area 22. Kun je nagaan hoeveel mensen hier in de zomer staan. De plek heeft een overkapping waar ik onder sta. De buren rechts zijn vriendelijke Spaanjaarden. Achter me staan zeer luidruchtige Fransen en links van me staat een jonger koppe,l sportieve Nederlanders met een heidelwachter hond. Het barst op deze camping van de honden dus dat gaat vast blaffen worden.

Op naar het strand, 200 meter vanaf de camping. Voor mij iets verder want ik sta echt een eind weg van de ingang. Het strand is breed en er loopt om 16.45 uur geen kip. Ai, ik ben vergeten om de klok weer een uur vooruit te zetten. Nu loop ik weer synchroon met de Nederlandse tijd. Op het strand liggen prachtig grote schelpen en ik neem twee hondenpoepzakjes vol mee met schelpen. Die was ik op de camping maar dan moet ik eerst mijn caravan zien terug te vinden. Dat is lastiger dan ik dacht en zowaar, ik verdwaal op deze immens grote camping. Tot ik een aantal jongerententen zie staan en na zeker een kwartier dwalen zijn we terug bij de caravan. Monti heeft haar loopje gehad en ik mijn schelpen. Het Chinese lichtsnoer dat ik in Burgau bij de Chinees heb gekocht, hang ik voor de caravan om het donker wat op te fleuren. Nog even een eitje met rauwe ham klaar maken en dan is de eerste dag in Spanje alweer voorbij. Aaltje en Joop zitten af te kicken in Lagos en ik ga mijn draai zien te vinden in Isla Cristina in Spanje. Nee Aaltje, ik kom niet terug ook al vind ik de camping in Lagos tien keer aantrekkelijker. Hier is het echt geen 5-sterrencamping, voor mij is hij 2 sterren. Ik duik mijn bed in en in de nacht maakt Monti me een paar keer wakker want er zwerven hier veel katten rond het terrein. Er woont een buurvrouw aan de andere kant van het hek en die heeft er 30, heb ik me laten vertellen. Dus alles wat een kat aantrekkelijk kan vinden heb ik in de auto gezet.

Dat is maar goed ook want in de ochtend zie ik vele kattenpootjes op de tafel. Een etensbakje lijkt gewassen maar dat is schijn want de kat heeft het uitgelikt. De tafel druipt van het vocht en alle ramen van de caravan zijn nat. De luchtvochtigheid is hier heel hoog en het duurt een paar uur in de ochtend dat alles weer droog is. Ja we zitten hier omringd door zoveel water. Zee en een soort moerasgebied waar eb en vloed vrij spel hebben. Het getij zie je dus in de brede vaart waar bij eb de vissers schelpdieren oprapen. Ook zijn hier in de omgeving veel zoutpannen zoals ik in Fuseta in Portugal heb gezien. Een hoge berg met wit goor zout en op de rand van de pannen liggen korsten zout te drogen.

Ik heb wat bedenkingen bij deze camping maar voor Monti is het een Walhalla. Ik laat haar uit op de camping en ze kan aan de 5-meter lijn rennen en huppelen, heuveltje op en af. Er zijn genoeg konijnensporen en de ruimte is zo groot dat een tegemoetkomende hond goed te ontwijken is. Prima dus, zij is gelukkig en dan ben ik het ook. Dan gaan we na het ontbijt en uitlaten met de auto op zoek naar een zaak die vriendin Nelly me heeft gevraagd te zoeken: Mercadonna. Een grote Spaanse supermarktketen met een eigen merk schoonheidsprodukten. Of ik daar 25 potten crème met jojobaolie kan kopen. En voor haar man Louis 3 potten crème met caviarolie. De Garmin geeft aan waar de dichtstbijzijnde Mercadonna is, in Ayarmonte, circa 10 kilometer richting Portugal. Monti blijft daar even in de auto en ik laat de Spaanse verkoopster op de parfumerie afdeling de foto’s zien van de potten crème die Nelly me gestuurd heeft. “Nee, die verkopen we niet meer. Die zijn uit de handel”. Dan is het leuk om te zien wat er gebeurt als het blijkt dat de verkoopster geen Engels spreekt en ik te weinig Spaans. Een jonge vrouw, een klant, die Engels spreekt komt tolken. Een andere verkoopster wordt er bij geroepen, dan zelfs de manager. Een voorraadboek komt er bij. Voor de jojoba crème is wel een alternatief gekomen. Een crème met arganolie. Maar de crème met caviar, nee die is echt uit de handel. Er wordt even hard caviar naar een andere verkoopster geroepen, maar die schudt ook haar hoofd. Ondertussen stuur ik via 4G een berichtje naar Nelly. Gewoonlijk reageert ze prompt maar nu dus net even niet. Dan koop ik drie potten met arganolie, spotgoedkoop, €2,- per stuk en eentje met olijfolie, nog goedkoper, €1,29 per stuk.

Door naar de Lidl in Isla Cristina om mezelf te verwennen met verse zalm en langoustines. Dat wordt smullen vanmiddag. Mijn tijdschema ga ik hier aanpassen omdat het vroeg donker en nog vroeger vochtig wordt. Mijn etensgeuren zijn rond mijn caravan goed te ruiken en mijn buurvrouw, ene Monique, komt even langs. “Oh, komt het hier vandaan, het ruikt heerlijk”. Ja, vandaag ben ik weer de keukenprinses. Dat is nou zo leuk van geen haast hebben. Buiten koken wordt op een camping echt een hobby. Hoewel ik nog steeds een hekel heb om gelijk er na af te wassen. Maar die 30 katten in de buurt wil ik niet aan de visborden, schaal en wokpan laten likken. Dus kom op, gewoon met armen vol een stukje lopen naar het gebouw waar de afwas gedaan kan worden. Gelukkig is er warm water, zelfs heter dan in Lagos, en in een mum is de vette vaat gedaan.

De tweede dag in Spanje zit er op. “Wanneer kom je terug”, gaan volgers vragen. De insteek was om 100 dagen weg te blijven. Maar ik heb drie weken oponthoud gehad met Monti die loops werd. Nu heb ik vandaag met mijn dochters overlegd of ik gewoon maar drie weken langer weg zal blijven. Even de zuidkust van Spanje er bij pakken nu het weer in Nederland koud en nat is en hier nog appetijtelijk. Soms wat fris maar toch zonnig en komende week blijft het droog bij een temperatuur van rond de 17 graden. Zo gaan we het dus doen: open eind en met kerst zal ik wel ergens in Spanje zitten. Waar dat weet ik zelf nog niet. De rust is er en ik ben van plan om hier de week vol te maken. Morgen haal ik de fiets uit de auto want ik heb een mooi fietspad gezien en de wegen zijn hier vlak. Op zoek naar een Mercadonna in Isla Cristina want er moet ook zo’n zaak hier zijn. Op de fiets er heen om voor Nelly de nodige potten crème in te slaan. Geen 25 maar wel voldoende om een jaar vooruit te kunnen. Dan sta ik bij de kassa en wil met mijn bankpas pinnen. Helaas, het lukt niet. Gelukkig heb ik voldoende cash geld bij me en betaal ik contant. De fietstas wordt volgestouwd met de gekochte spullen en ik geniet van het fietstochtje terug naar de camping. Op de route zie ik twee heel grote zaken van Chinezen. Die veroveren hier de markt. Ze zitten gelijkvloers en hebben echt supergrote winkels met allerlei spul. Je kunt het zo gek niet bedenken of de Chinees heeft het. Tegen een bedrag dat lager is dan in Holland.

Het ritueel met Monti is dat ik in de ochtend een ronde over de camping doen. Ik noem ons de ‘Fence-control’ want Monti blijft de gewoonte houden om onder de omheining te willen gaan. Gewoon weg naar de andere kant van het hekwerk want daar is het vast leuker. Zo ontdek ik een gat in de afrastering waar ze, floep ineens met haar kop doorgaat. Oef, nog net op tijd haal ik haar terug door het gat. We lopen zo de hele camping rond in een half uur. Het terrein is heuvelachtig, zanderig zoals in de duinen dus er is altijd wat spannends te speuren. Ik meld bij de receptie dat de omheining een gat heeft en op de plattegrond wordt er een kruis gezet. De technische man zal het vandaag gaan repareren. In de namiddag, zo rond half vijf, gaan we met de auto op zoek naar een strandje waar geen honden lopen. Het is hier een eindeloos kilometerslang en breed strand met vele opgangen. Inmiddels ken ik zowat iedere opgang want alle dagen lopen we circa 1,5 tot 2 uur op het strand. Terwijl het in Holland koud en nat is, loop ik op het strand te banjeren. Wel met een lange broek aan want de temperatuur is circa 17 graden op het eind van de dag. Het is even goed opletten welke ingang ik op de terugweg moet hebben. Monti loopt te snuffelen en ik raap schelpen.

Een dorp verder op, La Antilla, is een vakantieoord dat nu een uitgestorven plek is. Daar ben ik op een middag en parkeer de auto aan de rand van het strand. Monti zet het op een blaffen want daar loopt een klein, gebogen vrouwtje. Ik zeg haar, kom we gaan even kijken wat die mevrouw daar doet. In mijn beste Engels spreek ik haar aan en aan haar antwoord hoor ik dat ze een Nederlandse is. We raken aan de praat en ze laat me zien welke schelpen ze zoekt. Ze staat toevallig op dezelfde camping als ik in Isla Cristina. Ze heet Geertje en komt uit Kamperland in Zeeland. Ze heeft nu op de camping een huisje waar ze in overwintert want de grote camper waar ze jaren in reed wordt haar te bewerkelijk. Ze is ruim 79 jaar en rijdt na het overlijden van haar man, al jaren alleen naar Portugal. Nou ik dacht dat ik stoer was maar Geertje is een goed voorbeeld voor mij. ’s Avonds loop ik bij haar aan en ik zie dat ze prachtige kunstwerken maakt van schelpen. Engelengeduld moet ze hebben en heel veel uren steken in schelpen rapen, wassen, sorteren en plakken. En natuurlijk de ontwerpen die ze maakt. Als ik op internet Geertje, Kamperland, schelpen intyp dan zie ik dat ze echt een kunstenares is. Kijk maar eens en dan zie je wat ze allemaal voor moois maakt van schelpen. Hele schilderijen maakt ze van schelpen. Ze maakt van de doorzichtige schelpen prachtige roosjes. Ik maak een deal met haar en geef haar een zakje vol met de grootste doorzichtige schelpen en ik krijg van haar een geel roosje dat ze voor me maakt. Maar ze wil me ook wel leren hoe ik een potje met schelpen beplak om er een lichtje van te maken. Dus op een ochtend ga ik met een potje en schelpen naar haar toe en zij heeft voor mij al een klein lijmpistool gekocht. Workshop van Geertje en ik zie hoe handig ze werkt. Ik ben niet onhandig maar ik moet eerst leren doseren met het lijmpistool. Maar het resultaat is er: een mooi potje waar een waxinelichtje in kan branden. Het geeft ’s avonds een mooi warm licht.

Op woensdag 4 december gaan we vroeg op pad naar Monte Gordo in Portugal. Even terug naar deze plaats om een indruk te krijgen wat voor kustplaats dit is. Ik heb een paar adressen op gekregen van Nelly en als eerste rijd ik naar het dorp Altura en ga naar een prachtig hotel, Eurotel, dat aan het strand ligt. Als ik met Monti binnen ben dan wordt het duidelijk dat hier geen honden welkom zijn. Dus Monti gaat even buiten braaf aan de lijn en ik haal de nodige informatie op. Een prachtig hotel met alle gemakken van zwembaden en sportfaciliteiten. We lopen daarna via een vlonder naar het strand en ik ben verrukt. Dit is het mooiste strand dat ik tot nu toe gezien heb. Zo breed, zo schoon wit zacht zand. Er staan vissers in het water die met een net de bodem afschrapen. Zeker twee uur scharrelen we hier op het strand en er liggen weer andere schelpen dan in Isla Cristina. Monti is tevreden en ik ook. Hier zou ik zeker een maand of zelfs twee maanden willen zitten. In dit gebied is het vlak en ik zie vele fietsers langs de kust.

Weer een stukje terug en dan zie ik de afslag naar Praia Verde. Ik had van een man die ik aansprak gehoord dat daar echt het mooiste strand is. Prachtig is de kust hier, een duinenrij met groen en aansluitend in de diepte het strand. Een totaal andere kust dan bij Lagos. Geen rotsformaties maar een duinenrij. Dit stuk kust bevalt me ook en doet me aan mijn jeugd denken, de Wassenaarse kust. Dan terug richting Monte Gordo. Daar rijd ik door het stadje tussen huizenhoge hotels en appartementen complexen. Er is een brede boulevard en ik zie menig ouder koppel hier lopen. Nee, hier word ik niet vrolijk van. Net als ik even geparkeerd sta, spreekt een vrouw me aan in het Nederlands. Door het raampje van Monti voeren we een gesprek. Ja ze komt hier al een paar jaar, alleen en het bevalt haar goed. Er is hier een grote Nederlandse enclave. Of ik haar appartement wil zien? Daar ben ik altijd voor in. Ze heet Riëtte en ze vertelt dat ze dit grote driekamer appartement huurt voor maar €550,- in de maand. Nou dat is een grote concurrent voor de camping waar ik bijna €20,- per nacht betaal. Ze wijst me op meerdere panden in Monte Gordo en na een uur gezellig samen zijn vertrek ik met veel informatie richting Isla Cristina in Spanje. Alle nodige informatie geef ik aan Nelly door en het is nu aan haar te beslissen waar de prioriteiten liggen. Zelf zou ik het wel weten wat ik zou kiezen. Tenminste als het te betalen is: Luz bij Lagos een maand en een maand Eurohotel in Altura. Dan een klein autootje huren in Luz en fietsen in Altura. Een prachtige tijd zou je hier hebben. Dus wie informatie wil, ik geef het graag.

Op de terugweg nog even naar Mercadonna in Isla Cristina en ook hier geeft mijn bankpas aan dat er niet mee te betalen is. Er gaat nog steeds geen lampje bij me branden en ik denk dat het aan deze winkelketen ligt. Vol overtuiging zeg ik dan ook dat de pas bij de Lidl wel werkt. Dus ook even door naar de Lidl maar ook daar geeft de pas geen gehoor. Wat blijkt nu? Hij is op 30 november verlopen. Zo suf, ik controleer mijn paspoort en rijbewijs op vervaldatum maar mijn bankpas heb ik niet bekeken. Hoe ga ik dit oplossen? Ik bel de ABNAMRO bank en meld het probleem. Maar mevrouw er is op 23 september al een nieuwe pas in een blanco enveloppe naar uw huisadres gestuurd. Nou dat is gewoon even degene bellen die mijn post verzorgt. Nee, er is geen blanco enveloppe met een pas bij de post. Misschien komt hij morgen? Nee, hij moet er al twee maanden liggen. Dan maar weer naar de bank gebeld en die jongeman leidt me via de bankapp naar een menu waar ik zelf een nieuwe bankpas kan aanvragen. Binnen drie werkdagen zal hij bij uw huisadres zijn. Dan maak ik de foute keuze, ik had hem gewoon naar deze camping waar ik nu zit moeten laten sturen want op dit moment dat ik dit blog plaats, is de bankpas nog niet op mijn deurmat thuis en de drie dagen zijn voorbij. Dan moet de pas nog minstens vijf dagen er over doen om in Malaga in Spanje te komen. Wel is inmiddels thuis de andere bankpas in een blanco enveloppe gevonden. Maar tja, daar kan ik niks meer mee want die pas is vervallen verklaard. Wat een gedoe allemaal en ik raak behoorlijk in de stress als blijkt dat er meer brieven nog niet geopend zijn. Twee rekeningen die een vervaldatum hebben en met wat spanning gaan er telefoontjes en whatsappjes heen en weer en is er een misverstand wat de bedoeling was met de binnen gekomen post te doen. Open maken die hap, want drie maanden weg zijn kan problemen geven. Nu is het zo dat 90% van mijn postverkeer via internet gaat en 95% via automatische betalingen. Maar toch er kan net iets tussen glippen, een trouwerij, een begrafenis, een rekening, noem maar op. Toch fijn als iemand dan de moeite neemt om de brieven te openen. Maar goed, ik ga er van uit dat het opgelost gaat worden. Zolang gebruik ik de credit card en het laatste contante geld is geteld. Ik kan het nog een week uitzingen en de stress ga ik loslaten.

Trouwens een vraag aan mijn volgers. Zouden jullie iemand die een probleem heeft met een verlopen bankpas helpen? Ik heb het jonge koppel naast me gevraagd of zij mij wilden helpen. Ik kan namelijk wel geld overmaken via de App. Als ik een bedrag overmaak en ze zien dat het binnen is, dat zij mij dan contant dat bedrag geven. Nou is hun antwoord “NEE, wij zijn stedelingen, Amsterdammers en we vertrouwen NIEMAND. Er wordt zoveel fraude gepleegd met geld, dit doen we niet. Bovendien zouden wij het zelf nooit aan een ander vragen, wij lossen zo’n probleem zelf op”. Basta en daar kan ik het mee doen. Om eerlijk te zijn, baalde ik het meest er van dat ze zeggen me niet te vertrouwen. Waarom zou ik iedere dag met mijn buren sociaal bezig zijn als er geen vertrouwen is? Waarom mijn tijd investeren in deze mensen? Aaltje en Joop, ik mis jullie nu nog meer. Zo gezellig het in Lagos met jullie was, zo treurig vind ik het hier. Gelukkig is Geertje van bijna 80 er met wie ik leuk contact heb en heeft Monti het goed naar haar zin. Maar anders was ik al weg geweest.

Op vrijdag 5 december ga ik zonder Monti, naar Vila Real de San Antonio in Portugal. Dit is de grensplaats, 26 kilometer vanaf de camping die beroemd is vanwege de textielverkoop. Ik heb een koude nacht gehad en ik mis een warme pyjama. Het is Sinterklaas en ik mezelf verwennen met een warme pyjama. Nou is Vila Real dsa een totaal andere plaats dan Monte Gordo. Alles is laagbouw en er is een gezellig, levendig winkelcentrum, dichtbij de vissershaven. Het is toeristisch maar op een dorpse manier. Zeker geen Lagos waar een oud centrum is, het is hier vlak maar er zijn veel kleine, gezellige winkeltjes en terrassen. Ik koop twee warme pyjama’s die ik achter in de winkel mag passen. Voor een prikkie, nog geen €30,- samen. Bedankt Sinterklaasje. Dat wordt heerlijk warm slapen. De temperatuur is in de morgen nu rond de 10 graden in de caravan.


Dan stroomt de camping vol en sta ik voor een dichte Mercadonna. Het is een Spaanse feestdag: Santa Maria Immaculata. Er komt reuring op de camping. Hele gezinnen met kleine kinderen, opgroeiende jongeren en net zoveel honden. En Spaanse honden mogen los. Nou nee dus, dus ik begin al met nieuwe Spaanse buren die twee honden hebben te zeggen dat ik een windscherm tussen ons in zet. Niet voor hun want het is een leuk jong stel en hun honden zijn schatten maar dit is onrustig voor mijn kleine lastpak. Die zet het op een blaffen als die leuke vrouw denkt dat het helpt om even met haar twee hondjes kennis te komen maken. Doe maar niet, ik kom wel naar jou toe. En alle ochtenden ga ik even haar honden wat brokjes geven. Twee brave hondjes, braver dan mijn Monti die door al het gegil en geren uit haar doen is en al twee dagen niet wil eten. Stress heeft ze van de luidruchtige Spaanse mensen om zich heen. Het valt me op dat de Spanjaarden die hier verblijven behoorlijk ego en luidruchtig zijn. Wat een kabaal maken die families en ik zet geregeld mijn gehoorapparaatjes uit. Maar ik heb me voorgenomen om ze hun feestdagen te gunnen want dit weekend is ook nog het feest van de Onafhankelijkheid van Spanje, de dag van de Republica. De camping is overvol en het is een vrolijke boel met fietsende kindertjes, mannen die afwassen met luide muziek om zich heen en bijna ieder gezin heeft wel een hond. Maar na achten als het donker is dan komt er rust op de camping en de nachten kan er gewoon goed geslapen worden.


Geertje uit Kamperland geeft me nog een tweede schelpen=les: een roosje maken van de doorschijnende schelpen. Het lijkt zo eenvoudig als zij het doet. De theorie weet ik nu, het voorbeeld heb ik gezien en zodra ik de tijd heb ga ik zelf aan de slag. Het gaat me lukken want ik vind het echt heel boeiend om iets met de prachtige schelpen te gaan doen. Bij de Chinees is lijm gekocht, rozenblaadjes, acrylverf en kwasten. Ik kan op de volgende camping aan de slag. Een nieuwe hobby is geboren: fröbelen met schelpen.


De dagen rijgen zich zo aaneen. Een bonte was wordt gedaan, er wordt gefietst naar de Lidl, gekookt, gelezen en geschreven en menig whatsappje uitgewisseld. De dagen zijn zo om, sneller dan in Holland lijkt het wel. Nog één dag blijf ik hier en op dinsdag 10 december ben ik hier 12 dagen op de camping Rigalda in Isla Cristina geweest. Ik heb hier uiteindelijk wel mijn draai gevonden maar ik betwijfel of ik hier nog eens terug kom. Dinsdag is het tijd om door te trekken richting Malaga waar ik naar een camping in Torre del Mar ga. Vanaf die camping ga ik de sportievelingen Adrie en Joop opzoeken die ik in Salamanca heb leren kennen. We stonden daar naast elkaar en daar heb ik goede herinneringen aan. Hopelijk vind ik daar een plek waar Monti minder stress heeft van drukte. Ze is in de caravan aller gemakkelijkst maar buiten blijft ze de voor de nodige problemen zorgen. Een blaffertje naar andere honden blijft ze.


Wordt vervolgd vanuit Torre del Mar/Malaga