Blog 23, Afkicken bij de Chiemsee in Duitsland

Blog23, Duitsland, afkicken bij de Chiemsee

Woensdag 20 maart rijd ik al om 07.00 uur van de camping Perun in Bleska Dobrova/Lipce. Enkel de camper naast me maakt zich klaar om te vertrekken. Maar er heerst nog alle rust op de camping. Ik had wat bedenkingen of ik gemakkelijk de steile helling zou kunnen nemen naar de weg door Lipce en de steile helling naar de hoofdweg, maar gelukkig komt er geen verkeer en kan ik zo doorrijden bij het stopbord. Als ik had moeten wachten op de twee punten dan had ik vast achteruit gereden. Tenminste dat droomde ik. Maar alles gaat vlot en ik zit in een mum van tijd op de snelweg richting Villach in Oostenrijk.

Oei, daar mis ik de laatste benzinepomp in Slovenië en dat kost een paar duiten want de benzineprijs van de Euro 95 is in Slovenië €1,36 en in Oostenrijk op de snelweg €1,71. Dan maar wat langzamer rijden en zo het verbruik wat sparen. De grens naar Oostenrijk is zo gepasseerd en dan komen de tunnels. Tunnels van 6 tot 8 kilometer lang. Dat gaat supervlot in vergelijk met de weg die ik op de heenreis had door de bergen. Maar je moet wel betalen voor de tunnels in Oostenrijk en eigenlijk vind ik dat niet eens zo’n gek idee. De meeste automobilisten gebruiken Oostenrijk als doorgangsland van Duitsland naar het zuiden en ze hebben alle voordelen van die supermoderne tunnels. Een keer is er tol van €12,50 en een keer van €8,20. Je bent dus snel door Oostenrijk voor iets meer dan €20,-. Oostenrijk met zijn fraaie tunnels met verlichting waar je gewoon met 100 km per uur door mag. Wat een verschil met de landen waar ik geweest ben. In Montenegro waar 90% van de tunnels onverlicht en in het noorden zijn de tunnels daar wel wat smaller.

Oostenrijk is mooi om door te rijden. Hoge bergen, deels begroeid en deels kaal. De bergen zijn hier robuuster en verder van elkaar staand dan in Slovenië. De ruimte er tussen is groter.

Dan passeer ik de Duitse grens en heb al het gevoel dat ik weer richting huis ga. De wegen zijn zowel in Oostenrijk als in Duitsland super goed, ondanks dat er veel wegwerkzaamheden op de snelweg zijn. Er is niet echt veel drukte en er zijn geen opstoppingen bij de wegwerkzaamheden. Duitsland, o zo geordend met rechte vangrails, verzorgde omgeving, grotere huizen in de dorpen, rijkere uitstraling. Door om via Salzburg richting München naar een camping bij de Chiemsee te gaan. Camping Kupferschmiede in Altraching, aangeraden door Petri en Irene.Een paar dagen afkicken van de drie maanden reis en Monti weer even wat trainen met de Nederlandse commando’s.

Als ik bij de camping me meld dan krijg ik te horen dat ik maar tot vrijdagochtend kan blijven, dus twee nachten want het weekend is de camping volgeboekt. Okee, als ik een plek in de schaduw kan krijgen dan is dat prima want dan zoek ik ergens anders nog naar een andere camping. De jongeman van de camping laat me een paar plekken zien waar ik twee nachten mag staan. Geen van de plekken bevalt me. Een donkere hoek waar ik al depri van word als ik er naar kijk, een plek tussen caravans waar mensen op stoeltjes nu al naar me zitten te kijken en een plek op een hoek waar iedereen langs loopt. Dat wordt daar dikke pret met Monti die dan wat te blaffen heeft. Dan laat hij nog een plek op gras tussen twee halfhoge bomen zien en ik zie me daar wel staan. Twee nachten en daar stel ik me op in. Ik laat alles in de auto maar haal enkel de fiets er uit. Ik maak een praatje met mijn Duitse achterburen want daar zie ik twee grote honden staan. De bruine labrador negeert Monti als ze blaft en die andere grote bruine hond keurt dat kleintje niet eens een blik waardig. Ik vertel dat ik haar uit Montenegro heb mee genomen. Een van de vrouwen komt nog even naar mijn caravan en vertelt dat de grote bruine hond een probleem met zijn poot heeft en dat ze eerder weg gaan. Mijn inschatting is trouwens dat de camping 50% Nederlanders heeft en 50% Duitsers.

Op pad naar de Chiemsee met Monti in de box en een plattegrond in het stuurtasje. Ik fiets op het wandelpad en fietspad richting Chieming. Groot water, veel zon, weinig mensen die zonnebaden maar veel wandelaars en vooral fietsers. Mooie omgeving is het hier en ik fiets veelal in de schaduw van bomen en struiken. In Chieming fiets ik het dorp in naar de gele kerk en daar eet ik een heerlijk ijsje bij een ijssalon. Maar niet zo lekker als in Kroatië.

Op de heenweg en terugweg stop ik meerdere keren om wat met Monti te lopen. Maar het is warm, boven de 28 graden en ze vindt het best om wat bij de bank te liggen waar ik pauzeer. Terug naar de camping en ik bedenk dat als die achterburen eerder weg gaan er twee plekken vrijdag vrij komen. Ik ga dus vragen of zij al gemeld hebben dat ze weggaan. Nee, dat hebben ze niet en nu zie ik mijn kans liggen. Of ik dat mag melden bij de receptie en gelijk een van die plekken mag reserveren? Maar natuurlijk mag dat. Ik dus naar de receptie en daar staat nu een oudere man achter de balie. Ik vertel dat ik twee nachten mag blijven maar dat ….. enzovoort. Hij loopt met me mee naar waar ik sta en geeft gelijk aan dat ik mag blijven staan. Ik zeg gelijk dat ik vier nachten blijf want in het weekend een plek vinden als het goed weer is, wordt lastig. Deze camping is vandaag al helemaal volgeboekt en het hoogseizoen moet nog beginnen.

Eten is er genoeg ingeslagen en vanavond eet ik spinazie uit de diepvries met ei en aardappelpuree. Daar had ik nou echt zin in. Nog wat lopen met Monti en dan een frisse douche. Dit is camping nummer 26 en de eerste camping waar ik een 50 euro munt in een kastje moet doen om te kunnen douchen. Ik loop terug naar de caravan om de losse munten op te halen. Na het douchen nog een rondje met Monti en wat kletsjes en dan is deze eerste dag op de terugreis alweer voorbij.

Vanmiddag heb ik toch nog 16 kilometer gefietst. Morgen ga ik wat verder fietsen met Monti. Dan gaan we naar de grootste plaats aan de Chiemsee, Prien. Het weer belooft morgen nog mooi te zijn.

Donderdag 21 juni heb ik het gevoel dat ik niks meer hoef te zien maar enkel wat tot rust te komen, te fietsen en te wandelen. De dag start ik dan ook rustig. De fiets wordt opgetuigd en na een loopje met Monti vertrekken we pas om 11.00 uur. De ramen van de caravan laat ik op half open staan want het is nu al warm, boven de 25 graden. De WeerApp geeft aan dat het in de middag kan gaan onweren en dat er kans op regen is. Laat maar komen want dan is de druk wat van de ketel. Ik fiets richting Prien, de grootste plaats aan de Chiemsee. Vandaar vertrekken er ieder half uur boten naar het FrauenInsel en Herreneiland. Er rijdt ook een oude groene stoomtrein een kleine 2 kilometer naar de haven. Daar wil ik misschien nog wel een ritje mee maken maar de eilanden ga ik niet meer bezoeken. Ik heb even genoeg indrukken gekregen en ben nu juist aan het afkicken.

De afstand naar Prien is circa 23 kilometer en de hele Chiemsee rond is circa 57 kilometer. Circa want dat is afhankelijk of je via het fietspad of wandelpad gaat. Tussendoor stop ik en maak ik foto’s van mooie huizen, boten en het water. Er zijn behoorlijk wat fietsers onderweg en zo te zien voornamelijk ouderen op de e-bike en sportieve jongeren en ouderen op de mountainbike. Het is prachtig weer, de zon schijnt en ik fiets met een open shirtje en korte broek. Monti zit braaf in de box maar wordt op gegeven moment wat onrustig. Ik zie stapelwolken groeien en dan gaat het zo’n 6 kilometer voor Prien behoorlijk onweren. Monti schrikt als er een bliksemschicht komt met vlak er op een denderende knal alsof de bliksem ergens is ingeslagen. Nu moet ik kiezen of ik door rijd naar Prien of terug naar de camping. Het regent niet maar het onweert wel. Ik besluit om te draaien want als ik door rijd dan is het niet alleen 6 kilometer maar 12 want ik moet ook nog terug.

Het waait wat maar het is nog steeds droog. Tot ik na enkele kilometers veel takken op het schelpenpad zie liggen en grote plassen water. Maar het is daar alweer droog op wat spetters van de bomen na. Dan komt ik bij een restaurant dat op een heuveltje ligt en zie een ravage van parasols. Van die grote witte die met een boog hangen. Ze zijn omgeknakt als bloemstengels en liggen verspreid op het fietspad, het terras en de wei. Nee maar, ik stop want dit is echt te gek. Een toerist vertelt dat er plotseling een windhoos kwam die zo heftig was dat de parasols het niet hielden. Ik schat in dat er een flinke schade bij dat restaurant is. Maar het rare is dat als ik een paar kilometer verder rijd er niks geen wind geweest is. Dus echt een plaatselijke bui was het geweest.

Door naar de camping om te kijken of er wat mis is met Eribaatje want alle drie de ramen heb ik open laten staan. Ze staat er nog maar er ligt enkel een kuil met water op de luifel. Gelukkig heeft het doek het gehouden en zijn de stokken niet omgebogen. De Duitse achterburen zeiden al dat ze mijn caravan in de gaten hadden gehouden. Als het erger was geweest dan hadden ze mijn ramen dicht gedaan. Eigenlijk vertrouwde ik hierop want die twee koppels met die grote bruine honden vinden het maar wat leuk dat ik er met Monti aan het trainen ben.

Vanmiddag ga ik oefenen dat ze dicht bij die twee grote lobbessen kan komen zonder te blaffen. De snacks zitten in mijn buideltje en ik kom steeds dichter bij de campers met honden. ZIT en afleiden, niet geblaft, dan een snack. Ze zit zowat bij de camper van de achterburen en een van de grote honden komt even dichterbij. Dat is nou nog net teveel van het goede. Maar zo doe ik de oefening een paar keer en het gaat steeds beter. Dan neemt de buurvrouw de donkerbruine labrador aan de lijn en oefenen elkaar passeren. Op het moment dat de hond komt, leid ik Monti af en als ze niet blaft dan krijgt ze een snack. Alle buren zitten te kijken hoe we met Monti bezig zijn en vooral de Duitsers hebben er schik in. En ik natuurlijk ook want ik zie dat ze iedere week wat meer leert. Maar het zal nog maanden geduldig oefenen zijn om het geblaf te verminderen.

Vanavond babbel ik wat met nieuwe buren die een Eriba Troll hebben. Wel een meter langer dan mijn Pan en het wiel zit achterop waar anderen een fietsdrager hebben hangen. Een variant die je niet vaak ziet bij de Eriba. Dan maak ik nog een fikse wandeling met Monti langs het water. Ze ontdekt twee eenden en gaat tot haar buik het water in om een eendje te vangen. Maar dieper dan haar buik durft ze niet te gaan dus deze eenden hebben het ook weer gered. Dan een frisse douche en het blog schrijven. Deze dagen zullen er geen spectaculaire dingen gebeuren dus voor mijn lezers is het ook een afkicken, zeker voor Marleen die al schrijft dat ze hoopt dat ik nog wat langer weg blijf omdat ze mijn blog zal missen.

Terwijl ik dit zit te schrijven gaat het regenen. Snel even naar buiten om de luifel schuin te zetten zodat het water er af kan lopen. Ook zet ik de koelbox binnen want ik vertrouw er niet op dat hij droog blijft staan. De fiets staat onder het zeil maar dat lekt inmiddels door. Dat zie ik morgen wel weer droog te krijgen want volgens de WeerApp blijft het morgen niet de hele dag regenen. Maar goed, dat zie ik morgen wel. Nu naar bed, welterusten.

Vrijdag 22 juni is het de 100’dag dat ik onderweg ben. Twee jaar geleden heette het blog: 100 dagen Rondreis Baltische Staten. Ook op deze reis door Kroatië, Montenegro, Slovenië was ik van plan om 100 dagen weg te blijven. Ik zeg steeds: vóór 1 juli ben ik terug en dat gaat ook lukken want op 30 juni zwemt mijn tweede kleinzoon Bram voor zijn A-diploma. Dat zijn van die mijlpalen in een kinderleven, daar wil ik als oma wel bij zijn. Volgende week vrijdag ben ik in ieder geval thuis want dan komen de drie jongens kennis maken met Monti en dan krijgen ze ook de kadootjes die ik onderweg voor ze gekocht heb. Ook dat is traditie: oma neemt altijd een paar kadootjes mee van haar reis. Maar Monti zal dit jaar het grootste cadeau zijn en ik ben benieuwd hoe de kennismaking gaat verlopen. Want dit gaat haar roedel worden, haar familie waar ze een plekje in gaat krijgen. Hopelijk is niemand allergisch voor haar want ik kan haar niet terugsturen naar Montenegro. Maar ik ga niet op de zaak vooruit lopen.

Vrijdag 22 juni, gisterenavond heb ik een muggenbeet opgelopen op mijn linker onderbeen en daar heb ik me toch een last van gehad. Ik kon er zelfs niet van in slaap komen en heb er antihistamine op gesmeerd en zelfs een pilletje antihistamine genomen. Soms heb je muggen die iets bij zich dragen waar ik allergisch op reageer. Die plekken worden wel 10 cm groot in doorsnee en voelen als harde schijven aan. Zelfs de spieren doen in die omgeving dan zeer. De nachtrust was dus niet zo goed en ik voel me de hele ochtend wat zwabberig.

Het is koud in de caravan, slechts 14 graden en buiten is het niet veel warmer. Wat een afkicken is dit. Alle buren vertrekken vanochtend. Die naast mij staan hebben pech want ze hebben gisterenavond niet afgerekend en ze moeten nu tot 09.00 uur wachten want dan is de receptie pas open. Beetje laat tijdstip voor zo’n grote camping die ook als doorgangscamping wordt gebruikt. Ik zal er in ieder geval rekening mee houden en de avond voor ik vertrek al betalen. Fietsen ga ik niet meer doen dus de fiets wordt uit elkaar gehaald, de box gaat er af en ik laat alles drogen. Gisterenavond heb ik nog het ergste vuil er afgehaald want hij zag er niet uit na het rijden op een modderig schelpenpad. Maar de Shinga glimt weer als nieuw als ik de laatste restjes wit er af veeg.

Ik wil het stadje Prien nog wel even zien want gisteren lukte dat niet door het onweer dat onverwachts kwam. Maar nu ga ik met de auto. Monti in de box en een broodje mee. Het is met de auto 19 kilometer rijden en het is een mooie route door glooiend landschap. Het ziet er hier wel heel anders uit dan de drie landen die ik bezocht heb. Bijna Hollands zou ik zeggen, op de huizen na. Er zijn huizen die fraai beschilderd zijn rond de ramen. In Prien staat een hoge paal met beschilderde figuren er op. Bovenaan hangt een ronde krans. Dit doet wel denken aan de dorpspalen in Slovenië. In Prien parkeer ik de auto op een betaalde parkeerplaats tegenover het politiebureau en naast het oude stadhuis. Daar is een aparte fontein geplaatst van vier gepolijste brokken rood marmer. Als een vierkant, maar toch weer net niet passend, staan de blokken naast elkaar en in het midden spuit een waterstraal. Beetje lompe fontein maar toch wel apart.

Prien is een leuk stadje maar wel heel druk met verkeer dat dwars door het centrum rijdt. Het is echt een stadje met veel modewinkels en wat luxere designwinkels. Er staat een grote witte kerk en daarachter is een klein marktje. Het fruit lokt maar ik heb niks nodig en wil deze dagen dat wat ik nog in voorraad heb opmaken. Maar brood kan ik wel gebruiken en ik ga naar een luxe bakker waar ik schrik van de prijs die ik moet betalen voor dat wat ik koop: een kwart rond donkerbruin brood, een krentebol en een chocolade croissant. Ik ben duidelijk weer in het dure westen aangekomen en moet weer aan de prijzen gaan wennen. Ik loop een uur te banjeren door Prien maar ik vind het weer niet lekker en krijg het koud met mijn korte broek en fleecevest. Terug naar de auto en terug naar de camping. Maar ik ben moe en slaperig en vermoed dat de antihistamine pil nog aan het werken is. Mijn been voel ik niet meer maar het lijkt of ik rijdend in slaap kan vallen. Dus even aan de kant om de ogen dicht te doen en helder te worden.

Op de camping aangekomen duik ik gelijk mijn bed op en Monti gaat in haar slaaphoek liggen. Wat hebben we nou gedaan dat we zo moe zijn? De temperatuur die koel is, 13 graden of de pil van gisterenavond. In ieder geval val ik in slaap en word weer wakker omdat ik het te koud onder het gele fleecedekentje heb. Dit is echt afkicken en ik besluit dat ik morgenochtend ga vertrekken. Het is me hier te koud, dan ben ik net zo lief in mijn eigen huis en kan Monti gaan wennen aan een ander leven. Ik pak mijn portemonnee en het nummer dat mijn caravan had gekregen en ga afrekenen. Nog wat aparts bij deze camping, er moet gekeken worden op een meter hoeveel stroom ik heb verbruikt. Maar ik weet niks van een beginmeterstand en laat staan van een eindmeterstand. De man gaat op de fiets kijken en rekent een prijs voor stroom Heel apart want dit is de eerste keer dat dit zo gebeurt. Ik betaal wat hij zegt dat ik moet betalen, ook meer dan vele andere campings waar de zon scheen, en ga de luifel afbreken. Ik ben er wel even zoet mee om de spullen weer in de reisstand te zetten.

Inmiddels komen er twee joekels van caravans naast me zitten en een busje waar drie joekels van honden uitkomen. Twee grote witte herders en nog een grote bruine hond. Je raadt het al, dikke pret voor Monti om te mogen blaffen. Dat doet ze dan ook tot haar stem schor klinkt en ik haar in de caravan zet. Dan maar een dik half uur met haar door het bos wandelen aan de flexriem. Ze fleurt weer op en als we terug komen zet ik haar in de caravan. Ik kook nog even op gratis elektra om warm te eten en ga dan het blog schrijven. Het is koud in de caravan, 15 graden, brrrr.

Op tijd slapen vanavond want morgenochtend ben ik de eerste die de camping wil verlaten. Om 07.00 uur gaat de slagboom open en dan ga ik op pad. Het afkicken bij de Chiemsee is gelukt en er komt nog 1 blog met de laatste dag en een terugblik op de 100 dagen reis naar Italië - Kroatië - Montenegro - Slovenië. Er is een tijd van komen en van gaan. Ik ben klaar met wat ik van plan was en ga!

Oei, dit is de eerste camping dat ik het blog niet kan plaatsen doordat de internetverbinding niet lukt met mijn laptop. Dat wordt dus wachten tot een volgende plek waar de wifi wel verbinding geeft.

Zaterdag 23 juni vertrek ik vroeg van de camping bij de Chiemsee. De caravan en auto heb ik met een zachte stoffer bewerkt want ik stond onder een lindeboom die schilletjes van de bloesem liet vallen. Ook zijn er veel insecten, sprinkhanen, allerlei soorten vliegjes op en rond de plek waar die ik verlaat. Ik sta als eerste caravan voor 07.00 uur voor de slagboom die dan open gemaakt wordt. Ik rijd via een omleiding over rustige binnenwegen richting Munchen. Gemiddelde is dan 60 kilometer per uur. Maar zodra ik op de snelweg ben rijd ik op de cruise control op 92. Wat een verschil met vorig jaar om in z’n 5 90 kilometer te kunnen rijden. Harder mag met mijn caravannetje niet want ik heb geen 100 km sticker. Daar is Eribaatje te oud voor. Maar 90 kilometer per uur, dat schiet snel op.

Dan denk ik te gaan tanken op de autobahn maar interpreteer een bord verkeerd en kom op een secundaire weg richting Neurenberg. Och, weer even terug naar 80 en over de rondweg van deze stad kom ik van de A9 op de A3. Eigenlijk rijdt de A3 wel net zo prettig want er zijn op de A9 veel wegwerkzaamheden. En ook op zaterdag rijden er behoorlijk veel vrachtwagens. Die ik dit jaar bijna allemaal inhaal want ik kan met gemak de heuvels van de autosnelweg in z’n 5 nemen.

Dan gebeurt er wat grappigs. Er rijden nogal wat grote Duitse campers op de snelweg en dan word ik door een glimmende Hymer camper ingehaald. Op de dichte achterkant staat een mooie spreuk: Lebe, Liebe, Lust. Nou dat spreekt mij wel aan en deze camper herken je wel. Ik zit er vlak achteraan als op dat moment een zelfde Hymer camper naast me komt rijden. Hij wil tussenvoegen maar er is geen ruimte en ik heb geen zin om op de rem te gaan staan. Hij toetert en ik toeter terug. Er zit iemand wild te gebaren dat die er tussen wil en ik gebaar dat hij maar achter mij aansluit en blijf op de cruise control door rijden. Dit is nou zo’n rijder die bang is zijn maatje op de snelweg kwijt te raken en er het liefst met plakband aan vast zit. Nou dan kopen ze samen maar een grotere camper, dan zitten ze letterlijk bij elkaar. Meneer sluit achter mij aan en er komt zelfs nog een auto tussen zitten. Na geruime tijd is er meer ruimte in de rij gekomen en dan raast hij me snel voorbij om alsnog achter zijn maatje aan te gaan.

Na een uur rijden zie ik ineens diezelfde Hymer camper met mooie tekst me weer inhalen. En ook nu komt zijn maatje alsof hij met elastiek er aan vast zit langs scheuren. Ik kan de neiging om te toeteren bijna niet onderdrukken maar doe het niet. Dan slaan ze rechts af en ik rijd rechtdoor richting Keulen. Maar ze zijn vast verkeerd gereden want ineens zit die camper met mooie tekst weer naast me. En je raadt het al, zijn maatje zit er weer vlak achterop en moet op de rem gaan staan als hij tussen de auto voor mij en de tekstcamper wil zitten. Dit noem ik nou zo’n onvolwassen manier van rijden op de snelweg. Dikke meneer, dure camper, gouden ringen en dik horloge zie ik maar zo’n nerveuse manier van rijden. Hier raak je elkaar heus niet zomaar kwijt op de autosnelweg in Duitsland.

Ik heb een camping uitgezocht op de hoogte van Frankfurt, zo’n 500 kilometer rijden maar dan gaat het spetteren en de temperatuur is gedaald tot 15 graden. Nee, met deze temperatuur ga ik niet weer op een Duitse camping staan. Uit zo’n situatie kom ik net. Hup, door richting Koblenz, dat moet te halen zijn want ik voel me nog behoorlijk fit. BZN en ABBA houden me vrolijk terwijl ik zit te zingen. Monti ligt lekker te suffen en na twee keer een rondje lopen op een parkeerplek die naar urine ruikt, vindt zij het ook best om in de box te liggen.

Op de hoogte van Koblenz is de temperatuur niet veel beter en de donkere wolken voorspellen niet veel goeds. Nu moet ik beslissen want er staan nog 250 kilometer te gaan. Ik WhattsApp mijn kinderen dat ik vanavond om circa 07.00 uur ga kamperen in mijn eigen tuin in Veenendaaal. Ik rijd door, wel in een wat lager tempo. Vlak voor zevenen ben ik thuis en laat Monti nog even in de box terwijl ik de poort ga openen en de caravan met de mover in de tuin rijd. Dan mag de jongedame, zonder lijn uit de auto. Dat is een fraai gezicht, ze huppelt door de tuin en weet van gekkigheid niet hoe ze moet springen. Maar ze probeert bij de tuinpoort onder de poort te wringen. Haar neus steekt er al onderdoor. Daar snel een paar stenen voor gezet.

De oranje kat van de buren komt op het dak kijken wat voor kabaal er in haar tuin is. Haar tuin? De tuin van de buurvrouw bedoel je. En vanaf nu: de tuin van Monti. Ze gaat helemaal los, ze blaft haar keel schor en de kat staat met een bolle rug op de dakrand. Die durft zelfs niet naar achteren te lopen want Monti heeft de neiging om via de stoel en de tafel op het dak te springen. Ze is helemaal door het dolle. Ik haal een theedoek en wapper gevaarlijk naar de kat en roep: stttt, weg jij. Dan durft de kat zich te verwijderen. Die komt vast voorlopig niet meer terug. Vanaf nu is de tuin van het hoekhuis verboden terrein voor katten.

Ik ben thuis en Monti durft het huis niet in. Ze blijft angstvallig op de drempel staan te kijken. Dat is te kort dag om haar aan het huis te laten wennen dus vanavond slaap ik nog in de caravan. Na een eerste loopje in de wijk krijgt ze eten en kruipt de caravan in om in haar slaaphoek te gaan liggen. Daar is ze anderhalve maand veilig geweest en het zal even wennen zijn om weer op een andere plek te moeten slapen. Maar ook dat zal wel lukken. Morgen komen mijn dochter en drie kleinzonen kennis maken met Monti en dan begint voor haar het nieuwe leven en voor mij het oude met iets nieuws. We zullen zien hoeveel maanden het resocialiseren gaat duren.

Er is een tijd van komen en van gaan is voorbij. In totaal ben ik ruim 100 dagen weg geweest. Een nabeschouwing ga ik deze week nog schrijven als de indrukken bezonken zijn. Was de lange reis het geld waard? De voors en tegens zet ik nog op papier met nog wat tips die ik kan geven. Maar ik kan wel verklappen dat Montenegro voor mij op nummer 1 staat, dan Slovenië en dan Kroatië. De rest komt nog.

Een laatste, afsluitende terugblik volgt nog. Wie nog op vakantie gaat, veel plezier en maak er een mooie tijd van.