Blog 15,Montenegro bergen van Mojkovac en Kolasin

Blog 15, Montenegro, door naar de bergen rond Mojkovac, (spreek uit als Mooikovasch) en Kolasin

Vandaag is het dinsdag 8 mei en ik ga de bergen van het Durmitor gebergte verlaten en 45 kilometer naar het noord-oosten van Montenegro naar de Eko Oaza camping Suza Evrope in de gemeente Mojkovac. Op mijn gemak doe ik de dingen die gedaan moeten worden om het hondje niet in de stress te laten komen. Dan haal ik mijn bruine hoge veterschoenen uit de auto want ik krijg natte voeten van het gras. Ik zit in de deuropening van de caravan, doe mijn linkerschoen aan en strik de veter. Dan de rechterschoen, maar daar lijkt wat in te zitten. Ik duw nog wat door en voel dat er iets in zit dat zacht mee veert. Jakkes denk ik, er lijkt wel een naaktslak in mijn schoen te zitten. Ik doe hem uit en keer hem om. Je raadt nooit wat er in zit. Een dode muis. Nu vermoed ik dat de muis al dood was voordat ik mijn schoen aan deed want een muis lijkt me niet zo gek om te blijven zitten als hij voelt dat de schoen opgetild wordt. In ieder geval, hij is dood. Waarschijnlijk is hij de auto in gekropen om op een rustig plekje te liggen omdat hij niet lekker was. Hij kan niet lang dood zijn want hij is nog niet koud en stijf. Bah, ik kijk onder mijn sok of er bloed aan zit want het is ook mogelijk dat ik hem de dood ingeduwd heb. Bah, het is geen smakelijk gezicht die dode muis en ik laat hem op de bank liggen zodat de kat van de camping hem wel gaat vinden.

Op het laatst bind ik Monti aan een boompje vast zodat zij niet onder de auto kan komen als ik de caravan ga aanhaken. Zij houdt me goed in de gaten, zit met haar oortjes recht omhoog en volgt me overal. Als de caravan aan de auto zit dan haal ik haar op en dan gaat ze de box in de auto in. Dat is toch niet haar leukste bezigheid op de dag. Het stukje worst dat ik haar geef, kan haar niet verleiden om de box nu leuk te vinden. Dan maar niet meissie, maar we gaan op pad.

Ik heb al veel mooie zinnen aan Montenegro gewijd maar de tocht die ik vanmorgen rijd, overtreft alles. Dit is de mooiste rit van heel mijn reis. De 45 kilometer van Zabljak naar Molkovac. Noteer hem in je agenda als je van plan bent naar Montenegro te reizen. Het eerste stuk is de rit van gisteren die naar de Tara brug maar voor de brug ga ik rechtsaf. Dan rijd je dus langs de rivier de Tara en in de Tara kloof. Links en rechts zijn bergen van over de 2200 meter. De weg is smal en slingerend maar het asfalt is goed en er rijdt nauwelijks een auto. Een caravan of camper heb ik vanmorgen niet gezien. Groen is het hier en ik verbaas me over de bomen die zo schuin op de bergen toch recht overeind kunnen groeien. Tussendoor zijn er tunnels die onverlicht zijn en waar het water van de zwarte rotsen stroomt. In een van de tunnels staat de linkerkant helemaal onder water. Zelfs als ik mijn zonnebril afzet heb ik moeite om de witte streep te zien. De zon schijnt vanmorgen en dan is de overgang in de donkere tunnel erg groot.

Ik rijd in een rustig tempo de haarspeldbochten en geniet met volle teugen van dit landschap. Hier staan geen huisjes of herdershutten op de bergen. Hier is het alleen maar groen en mooi. Het water van de Tara is groen van kleur en stroomt sterk. De bergrotsen zijn aan mijn rechterkant en soms rijd ik onder een soort balkon waar water vanaf druipt. De zet ik even de ruitenwissers aan om de druppels er af te vegen. Het is het water van de gletsjers dat over de bergen de snelste weg naar beneden zoekt naar de Tara. De auto zet ik een keer met knipperlichten aan, stap uit en maak een paar foto’s van de bergen en de rivier.

Dan geeft de navigatie aan dat links de Eko camping Suza Europe ligt. Over een steil pad rijd ik naar beneden. Daar word ik opgevangen door de camping eigenaar, een man van in de veertig. Hij heeft gelijk door dat ik de gast ben waar gisteren voor gebeld is. Er staat geen caravan of camper en ik mag gaan staan waar ik wil. Even kijken waar de zon vanavond onder gaat. Op de bergen hoef ik me niet te richten want aan alle vier de kanten zijn de bergen even hoog en mooi. Ik installeer Eribaatje tussen de uitgeboeide paardenbloemen en Monti is weer gelukkig dat ze buiten mag snuffelen. Ze is vandaag in goede doen en vrolijk.

Dan zie ik een zwart-witte koe op de camping lopen. Die koe is van de camping vrouw en ze melkt haar iedere morgen. Ook bakt ze zelf haar brood en kweekt ze haar eigen groente. Het is niet voor niks een Eko camping. Er blaffen honden en Monti spitst de oren. De campingvrouw vertelt dat er twee pups op de camping lopen die onlangs uit een auto zijn gezet. Dit is dus het probleem in Montenegro. Honden zijn niet gesteriliseerd of gecastreerd en planten zich voort. De eigenaar wil van de pups af, zoekt een plek waar mensen komen en dumpt de pups. Maar hier op de camping hebben ze al twee honden en vier is echt te veel. De jongen zijn redelijk schuw maar ik lok er eentje met wat eten. Uitgehongerd is hij, een prachtig hondje, drie kleuren bruin geschakeerd en aan de pootjes te zien wordt het een grotere hond dan Monti. Hij lijkt wel een bruin wasbeertje, zo’n volle vacht heeft hij. Hij eet uit mijn hand maar wil niet geaaid worden. Nu zie ik het verschil met Monti, die wilde juist wel aangehaald worden. Deze pup is duidelijk niet in een gezin groot gebracht en zwerft al op heel jonge leeftijd. Hij blaft erg veel. Als hij mee wil lopen naar de caravan geeft Monti de grens aan. Ze stuift blaffend op hem af en vergeet dat ze aan de lijn zit. Oei, dat is niet prettig om zo tegen gehouden te worden maar voor de pup is het een geluk anders had die een pak slaag van deze jongedame gekregen. De pup kiest het hazenpad en heeft door dat deze caravan geen plek voor hem heeft. Maar hij at uit mijn hand dus is zeker nog te socialiseren. Hopelijk wordt iemand door hem vertederd want het is een moppie om te zien en heeft hij net zoveel geluk als Monti.

In de middag ga ik met Monti de berg af via een geitenpaadje naar de rivier de Tara. Op een paar plekken is het erg nat want het water stroomt van de berg af. Dat wordt natte voeten krijgen. Ik ga als eerste door het water en Monti volgt behoedzaam. Dit terrein is duidelijk nieuw voor haar. Beneden bij de Tara is een klein zwart zandstrandje en blijkt de rivier toch breder te zijn dan ik gisteren vermoedde. Hij is mooi groen van kleur en het water is helder. Maar vooral koud. Ik sta er met mijn blote voeten in en schat dat het water niet meer dan 10 graden is. Monti houdt niet van natte voeten en blijft aan de kant staan. Dan weer terug, maar nu naar boven. Ik ben geen klimmer en laat Monti voorop lopen. Ze werkt als een poolhond en trekt me naar boven. Maar toch moet ik drie keer rusten en ik zeg: “even wachten want het vrouwtje moet op adem komen”. Alsof ze het door heeft, ze blijft naast me staan en gaat pas weer lopen als ik “ja, kom maar zeg”.

Dit was ons uitje van vanmiddag en daarna nemen we rust. Of toch niet? Nee, ik krijg de deur van de caravan weer niet van slot. Gelukkig is Monti nu niet binnen. Er is met geen mogelijkheid beweging in het slot te krijgen maar ineens lukt het toch. Er waren net voordat we gingen wandelen Nederlanders gekomen en ik ga even hulp vragen om het slot te checken. Terwijl ik binnen ben kan een ander dan de caravan aan de buitenkant op slot doen en proberen hem weer open te maken. Mocht dat dan niet lukken dan kan ik in ieder geval van binnen uit de deur openen. De man, Peter, loopt mee en het lijkt te lukken. Dus ik uit de caravan en dan doe ik de deur op slot en kan hem weer niet open krijgen. En hij nu ook niet. Van de regen in de drup want nu lijkt hij het echt te begeven. Met een schroevendraaier probeert de man de deur van de caravan te liften. Volgens hem hangt de deur scheef in de hengsels. Volgens mij zit het in het slot zelf. Na lang geprobeerd te hebben, geef een jens tegen de deur en hoor klik. Nu valt het slot pas dicht en kan nu wel opengedraaid worden. Onbetrouwbaar dus om de deur van buitenaf op slot te doen en. De sleutel is wat verbogen en die wordt met een nijptang wat recht gebogen. Voortaan doe ik de spullen van waarde wel in de auto maar de deur gaat niet meer op slot. Of het raam moet van de vergrendeling af zitten zodat ik in het ergste geval door het raam kan klimmen om de deur van binnen af open te maken.

Om half zeven gaan de Nederlanders, Claire en Peter uit Heemstede, en ik met elkaar eten in het kleine huisrestaurant bij de camping. Wel net zo gezellig met z’n drieën en heerlijk als er weer een keer voor me gekookt wordt. De campingvrouw en haar schoonzus zijn de koks en ze koken eenvoudig maar gezond. Dit gezonde driegangenmenu kost hier €13,-. Daar een lekker koud pilsje bij van €1,50 en ik ben helemaal blij.

Na de consternatie van de dode muis in mijn schoen en het slot dat niet meer open gaat, rond ik de dag toch mooi af. Kijken wat morgen gaat brengen. Nu even een plannetje maken want morgen wil ik wat van de omgeving gaan zien.

Vandaag is het woensdag 9 mei. Wat is het op deze camping ’s nachts stil. Zelfs de jonge pups die over de camping zwerven heb ik vannacht niet horen blaffen. Op mijn gebruikelijke tijd word ik wakker en ga eerst met Monti een eind lopen. We lopen de lagere wei in maar daar staan de uitgebloeide paardenbloemen en onkruid zo hoog zodat ze er bijna niet boven uit komt. Ze hupt als een hertje door de wei. Heel komisch om te zien.

Dan maak ik een paar foto’s van de bergen want nu schijnt de zon. Heerlijk dat is weer buiten op een stoel mijn ontbijt eten. Monti ligt vastgebonden aan een lange lijn en die loopt wat heen en weer tussen mijn stoel en haar slaapplek in de caravan. “Nee, buiten blijven, de zon schijnt”. Dan kruipt ze onder de caravan want ze vindt de zon al te warm. De twee bruine pups komen blaffend aan lopen. Die beestjes hebben snel door bij wie ze wat te eten krijgen. De mooie dikke gunt de kleinere nauwelijks wat en kaapt steeds het eten dat ik aan haar geef weg. Ze krijgen wittebrood en hondenbrokken van me. Even aansterken en als ik weg ben dan neemt vast een ander het over. De dikkerd laat zich al door me aaien. Monti is richting de hondjes komen lopen. De grootste wil met haar spelen maar Monti wil er niks van weten. Zo te zien is ze de puppy-fase bij haar al flink voorbij.

Ik pak mijn leesboek en er is rust om me heen. Dit is genieten in een zacht voorjaarszonnetje met een fris windje. Ik schat dat het rond de 21 graden is. Bij mijn caravan heb ik hier geen wifi. Ik loop naar de receptie en kijk welk weer vandaag voorspeld is. Vanaf drie uur is vanmiddag regen te verwachten. Dus ik blijf maar even op de camping nu het hier lekker is. Tegen twaalven stap ik op. De luifel staat in de regenstand, de stoel en tafeltje staan opgeklapt onder de luifel. Wij gaan 46 kilometer rijden naar Kolasin. Dit stadje ligt meer naar het noordoosten. Er is daar een camping in de buurt maar ik laat de caravan op de Eko camping staan. Mooi plekje heb ik hier, mooie omgeving, aardige mensen en een restaurantje er bij. Monti gaat vandaag iets gemakkelijker in de box en dan is het weer genieten van de mooie, hoge bergen en de Tara die links van me stroomt. Nu de zon schijnt schittert het water lichtgroen. Er zit een behoorlijke stroom in want het heeft de laatste week hier veel geregend. Dit is ook de weg die ik ga rijden als ik richting Podgorica, de hoofdstad van Montenegro, ga. Het is een redelijk vlakke weg maar het asfalt is niet opperbest. Er wordt een stuk vernieuwd en ook hier gebeurt veel met de hand. Maar er staan ook grote machines en voertuigen. Met een rood-groene pannenkoek wordt het verkeer over één baan geleid. Dan kom ik in Kolasin. Ik had een klein dorp verwacht maar het blijkt een levendig stadje te zijn. De auto parkeer ik in het centrum. Dat is wel voorzichtig parkeren want tussen de weg en de stoep is een brede geul waar het regenwater de hellende straat af kan vloeien. Maar als je de auto te ver door rijdt dan komt je wiel in de geul. Zie daar dan maar weer eens uit te komen.

Monti mag weer uit de box en eerst zoek ik een weg buiten het centrum om haar goed uit te laten. Dan lopen we het stadje in. Wat me opvalt is dat de kleine kledingzaken heel ouderwetse kleren in de etalage hebben hangen. Ook dat er veel kleine restaurantjes en kroegen zijn. Maar veel panden zijn niet in te beste staat. Het houtwerk is lang niet geschilderd. Dan zie ik een fraai gebouw wat betreft vormgeving. Het doet me denken aan de kubus woningen van Piet Blom in Rotterdam. Ik ga met Monti naar binnen om te vragen wat er in dit gebouw is. Er zitten drie jonge vrouwen achter een glazen wand. Ik zeg dat ik het gebouw een mooie architectuur vindt hebben maar wat jammer dat het niet gerenoveerd is. De vrouwen knikken en eentje spreekt wat Engels en vertelt dat de stad niet voldoende geld heeft om het gebouw op te knappen. Het blijkt het stadhuis te zijn. Daar mag van mij wel wat EU-geld naar toe want het is eigenlijk het apartste gebouw van het stadje. Vlakbij het stadhuis is een parkje waar een groot vrijheidsbeeld staat. Er liggen nog twee bloemboeketten van de 4 mei viering.

Toeristen zie ik hier niet lopen, het zijn voornamelijk mensen uit de stad. Met een paar schooljongens van 13 jaar heb ik nog een leuk gesprekje. De jongens willen hun Engels wat oefenen. Degene die het meest praat, is al behoorlijk vaardig met Engels. Hij wil later architect worden. Misschien kan hij over 15 jaar wat voor het stadhuis in zijn geboorteplaats doen.

Zo’n twee uur zijn we in Kolasin geweest en heb ik wat boodschappen gedaan. Het valt me op dat de meisjes achter de kassa hier niet echt klantvriendelijk reageren op de klanten. Ook spreken deze jonge vrouwen geen woord Engels. Dit dus in vergelijk met die jongens van 13 jaar waar ik een leuk gesprekje mee had. Als ik ga tanken dan valt me op dat daar het jonge personeel zeker vriendelijk reageert. Ook het meisje achter de kassa dat geen woord Engels spreekt laat blijken dat ze het op prijs stelt dat ik getankt heb. Hier helpen jonge mannen met het tanken. Een service die ik niet meer gewend ben in Holland want daar wordt verwacht dat je zelf de dop van de benzinetank afschroeft en de benzine er in doet. Hoe lang zal die service hier nog bestaan?

Op de terugweg rijd ik naar het centrum van Mojkovac. Aan de rand van deze plaats staat een fraai kerkje van rode baksteen. Het is een Orthodox kerkje en buiten zit een vrouw die het kerkje bewaakt. Ze spreekt geen Engels maar het is gemakkelijk communiceren met haar. Ik mag binnen foto’s maken van het moois. Dit is weer zo’n pareltje dat op de weg ligt. Binnen zijn alle wanden en het plafond beschilderd met religieuze afbeeldingen. Je weet gewoon niet waar je het eerst moet kijken. Ook de buitenkant van de kerk is mooi. Zo te zien is de kerk nog niet zo oud en hij ziet er goed onderhouden uit. Dat is anders dan de stad zelf. Mojkovac is een verzameling van wat huizen, een bezinepomp en drie grotere supermarkten. Geen gezellig plein maar eigenlijk een rommeltje. Er rijden veel auto’s af en aan. Ik vermoed dat dit het koopcentrum is voor de dorpelingen uit de omgeving. Dit is de dichtstbijzijnde supermarkt voor de mensen van de camping. Je moet er dan wel 25 kilometer voor rijden over een slingerende weg. Ik koop hier ook nog wat voedsel en word enthousiast als ik een bloemkool zie liggen. Groente, zelfs kroppen sla en bloemkool worden afgewogen. De bloemkool kost €1,89 en dat vind ik wel erg duur. Maar het is niet gek dat hij zoveel weegt want er zit me toch een dikke stronk aan met groene bladeren. Ik breek er een paar vanaf en zeg: “ die zijn voor het konijn, die kan ik niet eten”. Het meisje dat bij de groente staat snapt er niks van maar ik koop wel de bloemkool want ik heb er echt veel zin in. Groente is in Montenegro beperkt te krijg. Uien, paprika’s, tomaten, komkommers, lente-uitjes zie je overal. Maar je ziet geen sperziebonen, bloemkool, broccoli. Zeg maar de groente die wij voornamelijk eten, is hier niet te koop. Of is dus heel duur, net als deze bloemkool.

Het laatste stuk naar de camping regent het en de temperatuur zie ik dalen van 22 graden naar 12 graden. Nat en koud is het als ik op de camping aankom. Dat kan in de bergen dus gebeuren. Aan de ene kant loop je in je t-shirt in de zon terwijl aan de andere kant van de berg het regent en het fris is. Monti til ik uit de box want het hoge gras is z…nat en ik zet haar in de caravan. Ze duikt gelijk haar vertrouwde slaaphoek in. Vandaag heeft ze het supergoed gedaan. Box in, box uit, lopen, box in en even alleen in de auto blijven met het raam op een kier. Vandaag heeft ze door dat ik steeds weer terug kom. Dit geeft mij meer speelruimte want in een supermarkt en kerk mag ze niet binnen komen. Ik kook vier stukken bloemkool en heb nog twee nieuwe aardappelen in de koelkast liggen. De gehaktbal denk ik er maar bij want in de caravan braden doe ik liever niet. Maar ik geniet van de bloemkool en de nieuwe aardappelen. Gek dat je bepaald voedsel gaat missen dat je gewend bent te eten. Hier is dat de verse groente, in Vietnam was dat bruinbrood met kaas.

Buiten is het vanavond wat somber. Voor achten doe ik de rolgordijnen al dicht want het is donker. De verwarming staat aan, net als de twee vloermatten, de wollen sokken aan mijn voeten en een fleecekleed om mijn heupen. Zo heb ik het toch lekker warm. Morgen wil ik een Monastery gaan bezoeken dat hier ergens in de buurt moet liggen. In de caravan kan ik niet opzoeken waar het ligt want ik heb hier geen wifi. Het is me te nat en te koud om nu naar de receptie te lopen. Dus dat zoek ik morgenochtend wel op. Het was een leuk dagje met zon, wat natuur en cultuur en een heerlijke bloemkool.

Donderdag 10 mei is het en die dag zal ik nooit vergeten want dat was de trouwdag van mijn ouders. Ook al leven ze al dertig jaar niet meer, de dag 10 mei vergeet ik niet. Zolang mensen aan je blijven denken als je gestorven bent, dan leef je in zekere zin nog. Als later mijn kleinzonen mijn belevenissen van mijn reizen lezen, dan leef ik hopelijk ook nog voor ze. Ik wil daarom zo beeldend schrijven dat iemand die ergens niet geweest is, toch een beeld krijgt van de plaats.

De ochtend begint weer zonnig maar het gras is nat. De pluizen van de paardenbloemen blijven op mijn blauwe klompen plakken als ik met Monti door de wei loop. Op mijn gemak ontbijt ik buiten. De Nederlanders Claire en Peter gaan vandaag richting Petrovac. Ze gaan naar de camping in Bulgarica waar ik een tijdje terug stond. Ze zullen de groeten aan de campingbaas van me doen. Dan ga ik met Monti lopen naar de Monastery. Die blijkt 2 kilometer richting de Tara brug te liggen. Er staat een bord langs de weg en als we de weg naar beneden lopen dan zie ik vanaf de verte het kerkje liggen. Als we daar aankomen staan twee katten bij het hek. Monti bind ik aan het infobord want die mag de tuin niet in van de non die naar buiten komt. Zij heeft een hond buiten in een hok zitten en die maakt zoveel kabaal dat ze gealarmeerd is dat er bezoek is. Het is een zeer lange en magere vrouw van zeker 1,85 lang. Ik kijk naar haar op en doe mijn zonnebril af. Ze is de enige non die hier nog woont en het orthodoxe kerkje verzorgt. Het is een juweeltje. Voor het kerkje staat een houten stellage met twee grote klokken er in. Die luidt ze iedere ochtend en avond voor het gebed.

In het kerkje is een klein voorportaal waar halve fresco’s op de muren te zien zijn. Ze vertelt me dat het kerkje in circa 1600 door de Turken belegerd is en die hebben de kleurrijke fresco’s van de muren willen halen. Het kerkje ziet er vredig uit maar in dit gebied is in de loop van de geschiedenis veel overheersing geweest van Turken die het Orthodoxe geloof wilden bestrijden. Er werd les gegeven door priesters aan leerlingen maar het was te onveilig om dat in het kerkje te doen. Dat werd in een grot gedaan en de jongeren beveiligden de ingang van de grot met geweren. Buiten staat een info bord waar de geschiedenis van het kerkje op beschreven staat. Helaas mag ik van de non niet fotograferen in dit aparte kerkje. Het is binnen niet echt luxe, eerder straalt de eenvoud er van af maar de vorm van het kerkje is bijzonder. Het lijkt meer op een grijze grot dan op een kerk en er hangen minder iconen dan in menig andere orthodoxe kerk.

De drie katten draaien om de non heen en het blijkt dat er eentje zwanger is. Een jong van het vorige nest wordt nog door de moederkat gelikt. De non vertel ik dat ik mijn hondje heb mee genomen van de camping in Ulcjin. Of ik misschien ook het zwarte katje mee wil nemen? Drie katten en een nest jongen, dat wordt toch echt teveel voor haar. Mijn oudste dochter zou het katje wel willen adopteren maar het is zeker niet mogelijk om een kat mee te nemen want Monti haat katten. Ze slaat al op tilt als ze een kat in de verte ziet lopen. Ik neem wat foto’s van de buitenkant van het kerkje en de omgeving. Er staan acht bijen kisten en er is een groentetuin. De druiven hangen hier al in trossen in de pergola. De non onderhoudt het terrein van 4 hectare groot dat bij het kerkje hoort. Op zaterdag is er een dienst voor gelovigen in dit kerkje en op zondag in de nieuwe orthodoxe kerk die aan de rand van het centrum van Mojkovac ligt. Dat is de kerk waar ik gisteren ben geweest.

Monti en ik lopen op ons gemak terug naar de camping. Na een uurtje rust lopen we het geitenpaadje weer af naar de rivier de Tara. Ze lijkt de weg al te kennen, loopt voorop en gaat met gemak nu door de waterpartijen die van de berg af stromen. Beneden wil ze het water niet in. Ik ga tot mijn badbroek in het ijskoude water en maak een paar foto’s van het lichtgroene water. Nu de zon er op schijnt is het hier nog mooier. Het water stroomt wild over een paar rotsen. Ik zoek wat mooie steentjes bij elkaar want dit is de laatste keer dat ik hier loop. De klim naar boven gaat me beter af dan de eerste dag en zonder stop kom ik boven.

Weer op de camping roepen de werkmannen die een muur van keien aan het bouwen zijn, Monti’s naam. Ik ga naar ze toe en maak een foto van de groep mannen. De man in het rode pak is de campingbaas. De andere mannen zijn uit Albanië en komen een maand op de camping werken. Ze verblijven in een van de huisjes die hier te huur zijn. Vanaf de morgen tot en met de avond zijn ze in touw. Ze hakken stenen in het formaat dat nodig is om de muur te bouwen en plakken daar cement tussen. Dit is nog oud handwerk en mannenkracht.

Monti is vandaag heel levendig en krijgt al wat spatjes. Ze loopt de caravan in en uit en blaft als er iemand in de buurt van de caravan komt. Vanavond is de eerste avond dat ze niet in de slaaphoek gaat liggen maar ze komt op de verwarmingsmat liggen bij het tafeltje waar ik nu op mijn laptop zit te typen. Ze ligt op haar zij en zo nu en dan doet ze haar oog open en kijkt me aan. Ook lijkt ze voorkeur te gaan krijgen voor bepaald eten. Bepaalde brokjes die ze de eerste dagen at, kijkt ze nu niet meer aan. Die geef ik nu aan de twee jonge bruine pups die buiten rondzwerven. Ze laten zich nu alle twee door me aaien en weten al heel goed dat ze niet bij de caravan moeten komen. Daar is Monti de baas!

Ik heb besloten om morgen hier nog een dag te blijven want morgen schijnt nog de zon. Dan wil ik met de auto naar het National Parc Biogradska Gorna gaan. Er blijkt een mooi meer in te liggen en daar wil ik met Monti het meer rondwandelen. Hopelijk is het hier wel mogelijk om rond het meer te gaan want bij het Zwarte Meer in Zablak was de waterstand te hoog. Morgen zal het blijken of het lukt.

Vrijdag 11 mei wordt weer een zonnige dag en daarom blijf ik hier een dag langer dan ik in eerste instantie van plan was. Vandaag ga ik naar het National Parc Biogradska Gorna in Kolasin. Ook hier is de entree €3,- en een vrouw op leeftijd staat bij de slagboom. We proberen een praatje te maken en als ik informatie vraag dan wijst ze op haar grijze haren. Ze vindt zichzelf al oud en schrijft op dat ze ‘al’ 57 is. Oh, zich ik, dat is nog jong. En jij, wijst ze? Ik speel het spel mee en laat haar raden hoe oud ik ben. Ze schat mij jonger dan zichzelf, 50. Zo gek heb ik het nog niet gehad, 20 jaar te laag geschat. Dat komt vast omdat vrouwen van mijn leeftijd er hier echt anders uitzien. We lachen er samen om en dan gaat de slagboom omhoog. Drie kilometer klimmen van circa 800 naar een hoogte van ruim 1100 meter. Dan parkeer ik de auto en mag Monti weer uit de box. Ze gaat al door krijgen dat de box een uitje inhoudt want ze is er vanmorgen erg rustig in geweest.

Wat een prachtig meer ligt hier. De zon schijnt en dan is alles natuurlijk wel veel mooier. Er is een aanlegsteiger waar wat roeiboten en kano’s liggen. Die zijn hier te huur. Een groepje jonge jongens gaan met zwemvest aan in een roeiboot. De oranje stip op het water die op de foto te zien is, dat zijn zij. Er ligt een pad rond het meer dat over boomwortels gaat en over keien. Het is onregelmatig en glooiend. Met een rollator kun je hier niet uit de voeten maar met een wandelstok zou dat prima gaan. De gewone riem wordt vervangen door de flexriem en Monti huppelt en snuffelt heel wat af. Dit is toch wel leuker om samen met een hond te lopen dan alleen. Een kleine 4 kilometer lopen we het meer rond en tussendoor lees ik de info borden waarop staat welke planten en dieren en vissen hier leven. Tijdens de hele wandeling ruikt het hier naar knoflook. Dat is van een plant met witte bloemen. Het blijkt dat de bladeren gebruikt kunnen worden door salades. Er is een soort educatief pad uitgezet en je kunt dan raden hoe hoog een boom is. Er staat een boom van 350 jaar oud en ook heel dikke berken. Gewoon een plaatje is dit meer en de rondgang hebben ze zo gemaakt dat er een loopbrug ligt daar waar de grond te nat is door het stromende water. Dit was dus ruim 2 uur genieten in een prachtige omgeving.

Op de terugweg ga ik alvast tanken en nog wat eten kopen. Vanmiddag kook ik nog zelf op de camping want het weer is er naar. De tank zit vol en nu kan ik de luifel van de caravan gaan afbreken en de auto wassen. Vanavond doe ik dan de binnenkant van de caravan want morgenochtend wil ik op tijd gaan rijden naar de hoofdstad van Montenegro: Podgorica. Daar is vlakbij in de buurt een kampeerplaats bij een hotel annex sportcomplex. De insteek is om daar maar één nacht te blijven en dan of door te rijden naar het zuiden van Montenegro of rechtstreeks door richting Dubrovnik in Kroatië. Maar dat besluit ik morgenavond pas. Dat hangt o.a. van het weer af en van het budget. Montenegro is beduidend goedkoper wat betreft de campings dan Kroatië. Eigenlijk merk ik dat ik meer hang naar de eenvoud en echtheid in Montenegro dan de commerciële insteek in Kroatië. Maar morgen wordt dag 27 in dit land en ik zou per land 28 dagen doen. Van de dagen van Slovenië wil ik niet knabbelen want daar is het ook heel mooi. De afweging wordt dus in Podgorica gemaakt. In ieder geval verlaat ik nu de hoge bergen van het noordwesten, noorden en noordoosten van Montenegro. Mooi, mooi, mooi, prachtig, prachtig, prachtig!!!!!

Wordt vervolgd vanuit Podgorica.