blog 8, Kroatië: Skradin, Sibenik, Nat,Parc Krka

Blog 8 Kroatië: Skradin, Sibenik, Nationaal Parc Krka

Gisterenavond heb ik op internet naar tips gezocht hoe in de bergen te rijden. Dit omdat ik vandaag echt ‘bergenwerk’ ga verzetten want ik ga naar een camping in Lozovac in het Nationaal Parc Krka. In Nederland staat ‘zuinig rijden’ hoog op de agenda maar die rijstijl wordt in de bergen juist afgeraden. In de bergen is het goed om de motor toeren te laten maken en de airco uit te zetten als je naar boven gaat. Ik rijd wel op de toerenteller maar ik merk dat deze auto de neiging heeft me aan te geven te schakelen naar een hogere versnelling en als ik dat dan doe, dan zakt het toerental onder de 2.000. Dus gewoon in een lagere versnelling met hoger toerental naar boven.

Maar hoe ga je nu precies met een caravan die hoge berg af? In welke versnelling en hoe rem je af? Nou ik kan je zeggen dat het naar beneden gaan heel verschillend wordt gedaan. In diverse forums van Caravantrekker en ANWB lees ik verschillende opvattingen. Wat me de beste tip leek is deze: je gaat in dezelfde versnelling naar beneden als je naar boven zou gaan. Zo rem je op de motor van auto en niet op de caravan. Die caravan wil wel de auto duwen om beneden te komen en je moet voorkomen dat de doorlooprem van de caravan te lang onder druk staat. Aha, denk ik dat is het. Dus zo nu en dan krachtig op de auto remmen, dan schrikt mijn caravan. Dan even gas geven, dan ontspannen de remmen van de caravan. Het blijkt dat Nederlanders nog al eens langs de weg komen te staan met oververhitte remschijven van de caravan of verbrandde koppelingsplaten van de auto. Dat wil ik natuurlijk voorkomen dus wat technische achtergrond kan geen kwaad. Ik lees me wel bij op internet maar tips zijn altijd welkom. Wel te verstaan voor een vol bepakte benzine auto met 130pk, zes versnellingen en een caravan van 850 kg. Kom maar op met goede tips want in Montenegro en Slovenië zal ik nog wel hogere bergen krijgen dan hier.

De weg naar Lozovac, 5,5 km van Skradin is een eitje want ik neem de autoweg, de A1. Wat is dat ontspannend rijden. Brede vierbaansweg met glad asfalt. Ik ben bijna vergeten dat ik op de cruise control 88 kan rijden. Links van me ligt een hoog gebergte waar de zon op prachtige sneeuwtoppen schijnt. Rechts van me ligt water, geen zee maar een meer. Ik zie al de naam Plitvice staan. Die tip had Tineke al geschreven. De weg gaat door Skradin en dan gaat het enkel maar slingerend omhoog via een smalle tweebaansweg. Dit is het echte werk en ik ga in z’n 2 naar boven, niet harder dan 40 km staat er op de teller. Zal ik dit met de fiets halen want dat is mijn voornemen om met de fiets naar Skradin te gaan. Ik krijg mijn twijfels of ik dit plan ga uitvoeren want de klim is wel echt lang.

Maar ik ga eerst naar de Camp Krka in het Nationaal Parc Krka. Naast deze camping ligt een concurrent, Camp Marina maar ik kies de Krka omdat ik een betere beoordeling over de wifi lees op de ACSI site. Ze doen beide mee met de ACSI voordeelpas buiten het hoogseizoen. Het is een middelmatig grote camping langs een redelijk drukke weg maar de jonge vrouw die de ontvangst doet is allervriendelijkst en behulpzaam. Ik geef aan dat ik deze camping wil kiezen als de wifi het goed doet. Dus ze wijst een plek vlakbij de ontvanger zodat ik in de caravan wifi heb. Dan houd ik het hier wel drie dagen uit.

Dan ga ik, toch maar, met de auto naar Skradin en parkeer in het centrum op een betaalde parkeerplaats. Eerst zoek ik de Tourist Information op die in een super nieuw gebouw zit. De dame achter de balie spreekt geen Engels maar wel magertjes Duits. Op mijn vraag wat ze me kan aanbevelen om in Skradin te gaan bekijken, kijkt ze zorgelijk, trekt haar schouders op en geeft een zucht. Ze is niet bijster enthousiast over haar eigen stadje en ze kan me niks aanbevelen. Dan maar op goed geluk wat gaan lopen. Wat een leuk plaatsje is dit. Er is een hoofdstraat die mooi is gemaakt met bestrating en de middelhoge huizen zijn mooi opgeknapt en vele zijn roze of geel geschilderd. Maar als je doorloopt in de straat dan zie je prachtige panden die totaal verwaarloosd zijn of zelfs al onbewoonbaar zijn.

Dan zie ik een bordje naar een fort verwijzen. Via een heel smal, onregelmatige afgebrokkelde stenen trap klim ik naar boven. Nog wat hoger, nog wat hoger, er is niks afgeschermd en het pad is zeker niet veilig. Maar ik klauter tot de top en sta boven op een niet afgeschermde rotspunt. Een prachtig uitzicht heb ik op de haven van Skradin, de hoge nieuwe brug en de daken van het stadje. Het is de klim waard en ik ga nog wat hoger naar de restanten van de ruïne van het oude fort. Ik ben de enige bezoeker.

Via een andere weg ga ik voorzichtig naar beneden. Dan zie ik op een deur allemaal documenten met stempels zitten en ben benieuwd wat dat is. Ik maak er een foto van. Ook zie ik een aanplakbiljet van een Family Restaurant Skala met een mooie tuin. Daar ga ik heen en besluit te vragen of ze al voor me kunnen koken. Het is 16.00 uur en er zijn nog geen gasten. Jawel, de keuken is al open en ik kies een vegetarische schotel voor 99 Kuna’s, zeg maar €13,-. Dan laat ik de foto zien van die documenten en de ober vertelt me dat er een conflict is van de bezitter van het pand en de buren en dat er iedere keer als er een uitspraak is van de gemeente het document voor ieder leesbaar opgeplakt wordt op de deur van het pand. Prachtig vind ik dat dit zo gedaan wordt, de hele gemeenschap leeft mee hoe het conflict zich ontvouwt.

De maaltijd is overheerlijk, de ober allervriendelijks, in voor een babbel en omdat ter plekke gratis wifi is geef ik een goede beoordeling over het restaurant op TripAdvisor. Vijf sterren krijgen ze van mij voor de goede prijs-kwaliteitsverhouding, het heerlijke vegetarische menu en de vriendelijke bediening. De ober is verguld en ik krijg spontaan een gratis café latte van de zaak. Dan maar gelijk een beoordeling over het fort geschreven met de tip om bij het afdalen even naar het Family Restaurant Skala te gaan en in de mooie tuin of op het terras wat te gebruiken. Dan komt de eigenaar nog even gedag zeggen en die is helemaal verguld en ik krijg zowaar een gezellige knuffel van hem. De concurrentie is in Skradin erg groot en een goede beoordeling op TripAdvisor trekt klanten aan. Zelf lees ik ook vaak de aanbevelingen die op deze site worden gegeven.

Het blijkt dat Bill Gates drie keer in het jaar met een supergroot jacht naar Skradin komt omdat hij dit een super vakantiebestemming vindt. Ik heb voorgesteld aan de eigenaar dat ze Bill Gates vragen om ook wat in dit prachtige stadje te investeren. De eigen bevolking kan het niet ophoesten want in Skradin wonen maar 4.000 mensen, in het centrum maar 500 en het is duidelijk geen rijke plaats. Zo mooi zou het hier kunnen zijn, er is een prachtige natuur, de rivier de Krka die zo mooi stroomt, een meer waar de Krka in stroomt, helder water, zuivere lucht, geen vervuiling en de watervallen om de hoek. Alleen is er geen geld om te voorkomen dat prachtige bouwwerken vervallen raken. Maar houdt het hier vooral kleinschalig want dat is nu juist zo leuk aan Skradin. Een aanrader om hier wat uren te besteden en de horeca te ondersteunen.
Terug op de camping heb ik leuk contact met Dorothea, een jonge Duitse vrouw van 24 jaar die met haar vriend Manuel in een ‘buikslapertje’ de nacht door gaat brengen. Ze hebben een heel klein autotootje, volgestouwd met kampeerspullen, een klimuitrusting en een gitaar. Ze koken op zo’n klein primusje en zitten te kleumen met extra kleren aan, shawl om en een muts op en hebben een bord pasta op hun schoot. Zij studeert biologie en hij sport. Ze spreken beiden goed Engels en we spreken zowel Duits als Engels met elkaar. Zij heeft in Australië als backpacker rond getrokken en we kletsen heel wat af. Ik breng ze heet water en nescafé om wat warm te worden en bied ze aan dat als het vannacht gaat regenen ze me wakker mogen maken. Niet dat ze dit zullen doen maar in nood mogen ze binnen komen opwarmen. Ik zie mijn eigen jeugdjaren in hun terug en kan me herinneren dat het altijd leuk was als mensen behulpzaam waren als het nodig was. Er is vannacht regen voorspeld maar ik hoop voor hun dat het meevalt. Wat ik morgen ga doen hangt van het weer af. Of naar de watervallen in het National Parc of naar Sibenik.

Het is nu donderdag 5 april. Vannacht heeft het de hele tijd geregend en als ik om zeven uur wakker word is het buiten grauw en motterig. De Duitse jongelui heb ik vannacht niet gehoord maar ze zullen het wel nat en koud gehad hebben. Ik pak mijn leesboek en nestel me in de leeshouding. Dit is ook vakantie en zo wacht ik even af hoe het weer zich ontwikkelt.

Daar wordt op de deur geklopt en de jongelui komen afscheid nemen. We maken nog een paar foto’s voor Eribaatje en ik geef ze de link naar mijn blog waar ik hun foto op mag plaatsen. Zij gaan al door naar Split en wie weet komen we elkaar op de reis nog een keer tegen. Dit is een kenmerk van rondreizen. Je gaat een leuk contact aan maar we weet dat je het ook weer los gaat laten. Maar van al mijn reizen houd ik wel een contact over dat ook na de reis blijft bestaan. Marleen en Leo uit België zijn daar een voorbeeld van. Wij hebben elkaar twee jaar geleden in Polen ontmoet toen ik terug kwam uit de Baltische Staten.

Tegen elven is de lucht helder en ik besluit om met de auto naar Sibenik te rijden. Binnen een half uur ben ik er en het is een klus om een parkeerplek te vinden. Wat een drukte in deze grote stad. Ik rijd weer een stuk terug langs de haven waar grote plezierjachten liggen en daar heb ik twee grote parkeerplaatsen gezien. Dat is wel een stuk lopen naar het oude centrum maar ik heb mijn loopschoenen aan. Het opvouwbare pluutje gaat mee en dit keer geen eten. Er is vast wel een bakkertje te vinden met een lokale lekkernij.

Het oude centrum van Sibenik valt helemaal onder Unesco Werelderfgoed. En dat verbaast me niks want dit centrum is echt oud. Niet verwaarloosd oud maar gewoon oud, net als Venetie oud is. Het is helemaal autovrij, er zouden niet eens auto’s kunnen rijden want het is trapje op en trapje af. De stad is beroemd om de prachtige kathedraal die er staat. De binnenkant is erg donker barok en zelf vind ik de buitenkant nog wel het mooiste. Er hangen prachtige kopjes in een rij, sommige van Christus maar zo te zien ook profane afbeeldingen van burgers. De buitenkant van deze kathedraal zou ik imposant noemen. Ook hier weer bussen vol met Aziatische toeristen, veelal ouderen die braaf achter de vrouw met het vlaggetje aanlopen. De meeste toeristen lopen in de hoofdstraat waar veel modewinkeltjes en lingerie winkeltjes zijn. Ik duik een smal steegje in en loop op gevoel door een bijzondere wijk achter de kerk. Hier woonden vroeger de mensen die op het land werkten en hier zijn de stegen smaller en de huizen kleiner.

Dan doorkruis ik het oude centrum, zie een plaquette met Joodse namen van personen die in de 2’ Wereldoorlog zijn omgekomen. Een schoolklas kinderen krijgt uitleg van een juffrouw wat hier in het verleden heeft plaatsgevonden. Dat zal niet veel goeds geweest zijn want ook deze stad heeft net als Skradin geleden onder diverse overheersingen. Venetianen, Hongaren, Turken en nog veel meer. Ze vochten om deze kuststrook. Toen werd het Joegoslavie en vanaf 1994 is het pas Kroatie. Gelukkig krijgt Sibenik geld van Europa om deze stad te renoveren. Een juweeltje is het oude centrum en voor mij is dit pas een eerste ‘highlight’ in Kroatie, wat steden betreft. Dus het eiland Pag en de stad Sibenik ga ik iedereen die naar Kroatie gaat aanraden om te bezoeken.

Dan is er een forse klim naar boven naar het fort, Baronne Fortress, hier genoemd. Als ik boven kom, puf ik en op de vraag of het goed met me gaat zeg ik, ‘no, my heart says boem, boem, boem. Tja, zeg ik, dat krijg je als je de zeventig gepasseerd bent, dan gaat je hart kloppen. Toen mocht ik op een kinderkaartje van 30 kuna naar binnen. Dit imposante bouwwerk staat niet in mijn ANWB-gidsje en volgens de vrouw bij de entree kan dat komen omdat het pas in 2014 is heropend na een grote renovatie. Een prachtig oud fort is het waar in het midden een soort arena van zitstoelen is gemaakt want er worden opvoeringen gehouden. Op diverse niveaus kun je naar alle kanten over de stad en de haven kijken. Het weer is opgeklaard en het uitzicht is ver. De klim is het meer dan waard geweest.

In de namiddag ga ik weer terug naar mijn auto want ik wil wat informatie ophalen bij de ingang van het National Parc Krka. Er wordt me aangeraden om heel vroeg te komen want het belooft druk te worden. Er komen drie zonnige zomerse dagen aan met een temperatuur van zeker 19 graden. Het weekend staat voor de deur dus ze verwachten veel toeristen. Vanavond dan ook op tijd het bed in zodat ik morgenochtend om 08.00 uur als een van de eersten het park in ga. Het wordt een pittige dag want de bezienswaardigheden liggen verspreid over een groot traject dat met de auto afgelegd gaat worden. Morgen hier meer over.

Op vrijdag 6 april word ik om zeven uur wakker van de zon die door het dak van mijn Eriba schijnt. Dat is leuk wakker worden en ik sta dan ook direct op want ik heb me gisterenavond voor genomen om vroeg op pad te gaan. Met de auto ga ik naar de parkeerplaats van het Nationaal Park Krka in Lozovac, koop daar een dagticket van 110 kuna’s, €14,50, en loop via een steil pad de berg af. Dan kom ik bij een stromend water ‘Skradinsky buk’ genaamd, heel breed en daar ligt een houten vlonder in. Die vlonder gaat over de waterpartijen, zelfs over stroomversnellingen. Nu heb ik al heel wat watervallen in Azië gezien maar meestal sta je dan achter een balustrade en kijkt hoe het water naar beneden dendert. Het aardige van deze bezienswaardigheid is dat je als het ware drie dimensionaal IN de waterval loopt. Deze is hier echt heel breed en op gegeven moment stromen er van drie kanten de watervallen naar beneden en vormen een heel brede waterval.

Ik weet nog dat ik de eerste keer naar het Omniversum ging, een 3 d-bioscoop. Zo’n zelfde beleving heb ik hier. Het spectaculaire is dus dat je dwars door de waterval loopt en dat geeft toch een heel aparte beleving. Zeker aanbevelingswaardig en vooral voor kleine kinderen leuk maar wel oppassen want de vlonders zijn nat en glad en er zitten geen balustrades aan. Je kunt zelfs met kinderwagens en rolstoelen op een aangepaste route langs de watervallen.

Met de shuttlebus wil ik weer de berg op naar het begin van het park maar het duurt wel erg lang voordat de bus komt. Dan zie ik een pickup met werklui aankomen, er stappen er een paar uit en de chauffeur draait. Dit is mijn kans, ik sta op en houd mijn duim omhoog. Ja hoor, hij stopt voor deze liftster en ik stap in. Er stapt nog een werkman in en binnen no time ben ik boven bij de parkeerplaats.

Op naar de volgende attractie ‘Roski slap’, ook een waterval maar meer in een meer. Ik rijd via kleine dorpjes over smalle weggetjes waar veel 8% tot 12% hellingen zijn. Ik zie veel vervallen en ook verlaten huizen. Hier ziet het er zeker niet rijk uit, het is hard werken voor de mensen in de bergdorpen. Dan kom ik via een supersonisch smal bruggetje het park Krka weer in. Mijn dagticket wordt gecheckt en lopend ga ik op zoek naar deze waterval. Als je ‘Skradinsky buk’ eerst hebt gezien dan is ‘Roski slap’ niet echt betoverend. De omgeving is mooi, landelijk met veel gele bloemetjes in het gras en het meer is prachtig. Ik zie meerdere wandelaars met sportieve uitrusting die hier gaan wandelen. Ik ga terug naar de auto en via een bredere weg ga ik op zoek naar attractie nummer 3, het Franciscaner klooster op het eiland Vivosac.

Ook nu rijd ik weer via wegen met groot hoogteverschil, 12% is hier heel normaal met haarspeldbochten. Dan zie ik een prachtig groen meer liggen met daarin het beroemde eiland Vivosac. Als ik de auto parkeer en naar de aanlegplaats loop zie ik wel een bootje liggen maar er is niemand bij. Ik ga op een bankje een broodje eten en dan roept een man van het park me. Er is dus wel iemand en bij hem kan ik een ticket kopen om over gezet te worden naar het eiland. Ja, daar kom ik voor en voor 50 kuna’s heb ik een uur om heen en weer te gaan. Hij belt de botenman die op het eiland ligt te wachten en die komt speciaal voor mij naar het vasteland. Een prive overtocht naar het eiland wordt het en zeven minuten later stap ik daar aan wal. Op dit eiland is al jaren lang een gemeenschap van monniken van de orde van Franciscus. Er leven nu nog 8 praktiserende monniken en er komen geregeld jongeren hier mediteren. Het is een soort stiltecentrum, gebedscentrum geworden en er komen geregeld pelgrims hier tot rust komen. Het kerkje is van binnen bijzonder schoon en goed onderhouden. Het is ook hier, net als in Sibenik, in een donker barokke stijl. Er is een bijzondere preekstoel in de muur gebouwd en een klein orgel staat in de voorkant van de kerk, hoog boven twee altaren. Gewoonlijk staat het orgel achterin de kerk maar hier voorin. Ook heel apart dat er twee altaren zijn.

Er is ook een klein museum met wat schilderijen en gebedsboeken. Er hangen ook een paar mooie iconen. Als ik na 40 minuten me weer bij de boot meld, komt er juist een groep toeristen aan die rond geleid gaan worden. De rust die er op het eiland heerst is dan even weg. Zeker is een uitstapje naar deze Franciscaner gemeenschap op het eiland Vivosac een bezoek waard.

Inmiddels is de temperatuur opgelopen tot 24 graden en ik ben het eigenlijk zat. Wat te doen? Door naar een volgende attractie van het Krka park of maar gewoon terug naar de camping? Het is inmiddels tegen drieën en ik ga terug naar de camping. Daar pak ik de ligstoel uit de auto, stroop mijn broekspijpen op, pak een krukje voor mijn benen en ga liggen met mijn hoofd in de schaduw en mijn benen in de zon. Zo dommel ik in tot ik wakker word van kinderstemmen. Er is een camper met drie kleintjes op de camping gekomen. Hoe zouden die met z’n vijven in die kleine camper slapen? Als marmotjes dicht bij elkaar?

Ik ga mijn fiets klaarmaken en ga naar een kleine pizzeria die ik onderweg heb gezien. Het is zo’n 6 kilometer er naar toe maar zelfs om 17.00 uur is het nog 18 graden. Het uithangbord heet: Welcome Bikers en er staat een motor op het uithangbord. Ik zie een jongeman en vraag of ze al open zijn. Ik ben per slot van rekening ook een biker, wel een e-biker. Ik ben de enige gast en hij kan voor mij wel een pizza maken. Vier kazen pizza beveelt hij me aan en ik vraag de wifi code terwijl hij gaat bakken. De wifi op de camping Krka is matig en daar kan ik geen foto’s uploaden dus nu neem ik de kans om een paar aanbevelingen op TripAdvisor te zetten. Ook van de overheerlijke pizza die ik eet. En dat voor een prijsje van 45 kuna’s. Ik maak er 50 van en dat is net zo duur als het bezoek aan Vivosac eiland.

Dit zijn een heerlijke drie dagen geweest vanuit de Camping Krka in Lozovac naar Skradin, Sibenik en het Nationaal Parc Krka. Morgen reis ik door naar het zuiden, richting Trogir. De zon blijft nog een paar dagen schijnen en ik ga weer naar de Adriatische kust.
Wordt vervolgd.