San Marco in Venetië, dagtrip Padua en door

Blog 4 San Marco in Venetie, dagtrip Padua en door naar het platteland

Op donderdag 22 maart ga ik vroeg met de bus naar de binnenstad van Venetië om voor de drukte op het San Marco plein te zijn en de basiliek te bezichtigen. Voor 09.00 uur loop ik door veel steegjes waar nog geen of weinig toeristen lopen. Voornamelijk winkelpersoneel loopt er dat op weg is naar hun winkeltjes. De meeste winkels zijn nog gesloten of er wordt flink gepoetst. Ramen worden gelapt en de straat voor de winkel wordt met water geboend. Het vuil wordt op karren naar boten gebracht. De binnenstad van Venetië is zonder meer een schone stad.

Een paar binnenpleintjes herken ik maar dan verdwaal ik toch weer omdat niet op alle hoeken met gele letters San Marco staat. Inmiddels kan ik in het Italiaans de weg vragen en het eerste woord waar ik mee begin is: ‘Prego’, gevolgd door een glimlach en afsluitend met 'gracias'..

Als ik op het San Marco plein kom, sta ik te kijken hoeveel toeristen er al zijn. Die zijn met de watertaxi of waterbus gekomen. Ik schat dat 40% jonge scholieren is uit Italië en andere landen, 50% grote groepen Aziaten en 10% andere toeristen. Voor de basiliek San Marco staat een immense rij mensen te wachten om naar binnen te mogen. Ik schat in dat dit wel een klein uur gaat duren. Ik loop tot het eind van de rij en maak wat foto’s. Dan doe ik iets waar ik niet trots op hoef te zijn maar ik doe het toch. Ik loop weer naar voren en al fotograferend schuif ik in de rij tussen een grote groep toeristen. Het valt niet echt op want ik stap zo nu en dan uit de rij om wat foto’s te maken. Sneaky hoor ik nu menige lezer zeggen maar zo binnen zal ik een schietgebedje opzeggen. De basiliek is van binnen groot, redelijk donker en geheel met goudkleurige mozaïeken bekleed. Nu ben ik verwend door de schitterende kerken in Sint Petersburg en om eerlijk te zijn vind ik deze kerk minder mooi. Je wordt achter elkaar door de kerk geleid en voorin staan supposten op te letten dat er niet gefotografeerd wordt. In het middenstuk van de kerk mag je niet vrij lopen en daar staan afschuwelijke bruine ijzeren klapstoeltjes met bruin katoen. Wie heeft dat kunnen bedenken voor zo’n godshuis dat op de Werelderfgoedlijst van Unesco staat. Ik ga in een zijbeuk zitten en laat alles op me inwerken. Dan komt er een priester die de mis gaat opdragen. Ik sta maar snel op want tijdens de mis wil ik niet gaan lopen en ik zie een priester me kijken die de biechtstoel in gaat. Nog zo’n ouderwets houten geval met een gordijntje voor het gaas. Mijn zonde van voorkruipen in de rij ga ik maar niet biechten want het valt vast onder de ‘daagse zonden’. Als ik de kerk uitloop dan ben ik wel weer verrast door de buitengangen waar volop aan het mozaïek van de wanden en het plafond gewerkt wordt. Daar blinkt en glimt het naar goud en eigenlijk vind ik dit nog wel het mooiste. Met de buitenkant van de basiliek die werkelijk ook prachtig is.

Voor de gebouwen er om heen, ‘Dogenhuis’, toren en musea, staan horden toeristen en daar ga ik niet in de rij staan. Ik loop langs de ‘Schavuitenkade’, zoals ik hem noem. De Riva degli Schiavoni is de echte naam. Een brede promenade aan het water en hier liggen prachtige grote hotels. De waterbus stopt bijna voor de deur en hier lopen echt zoveel Aziaten. Die uit Maleisië, die haal ik er zo uit want die dragen de meest fleurige donzen jacks en gekleurde hoedjes en shawls. Ze blijven dicht bij elkaar en gaan in de raarste houdingen staan om met hun selfiestick foto’s te maken met een mooie achtergrond. Het is alleen al amusant om, zittend op een bankje, in de zon, naar al die toeristen te kijken. Ik loop de promenade een heel eind door tot er bijna geen toeristen meer lopen. Inmiddels voel ik mijn enkels van het vele trappenlopen. Voor mensen die slecht ter been zijn of met een rollator lopen, is Venetië niet echt te doen.

Ik ga op zoek naar een paar kaarten voor twee vrienden, tachtigers die vast niet op internet kijken naar wat ik aan het doen ben. Opvallend is dat de postzegel die je bij een kaart koop, €1,30 gaat er op een kaart, een Qr-tracking code heeft. Die bewaar je en met je mobiel kun je die Qr-code aanklikken dan zie je waar je kaart op de route is naar de geadresseerde. Ook dit heb ik nog nooit gezien en als ik weer wifi heb dan ga ik het uitproberen.

In de middag ga ik, weer dwalend door menig steegje, op zoek naar het Piazza di Roma waar de bus 5 me naar de camping zal brengen. Mijn voeten en benen zijn aan rust toe want anders kan ik morgen niet naar Padua gaan.

Op de camping ga ik vragen hoe ik het beste naar Padua kan gaan. Of met de auto of met de bus en trein? Het wordt me aangeraden om met de bus eerst naar het station te gaan en vandaar met de trein naar Padua. Die blijkt er maar 20 minuten over te doen en het station ligt dicht tegen het centrum. Vandaar is het gemakkelijk te belopen. De buskaart heb ik alvast gekocht en nu pak ik mijn rust met een boek, in de ligstand op mijn bed. Het boek dat ik aan het lezen ben is De Alchemist van Paulo Coelho. In totaal zijn het 140 bladzijden en deze week lees ik het nog uit. In totaal heb ik tien boeken mee genomen dus ik kan voorlopig vooruit.

Wordt vervolgd.

Vandaag is het vrijdag 23 maart 2018, de zon zal vandaag de hele dag voor me schijnen maar de temperatuur zal in de ochtend nog aan de lage kant zijn, circa 3 graden. Maar ik ga op pad naar de mooie, oude stad Padua. Met bus 5 vanaf de camping ga ik naar het busstation in Venetië en daar ga ik op zoek welke trein ik moet nemen naar Padua. Dat is even zoeken en vragen want er staan voornamelijk rode automaten in de hal en in de zijpaden maar gelukkig vind ik een office waar een jongeman me wegwijs maakt met zo’n apparaat. ‘Andate en Ritorno’ Venetië-Padua en terug. Twee grote ouderwetse ponskaarten rollen uit het apparaat en dan ga ik op zoek naar het juiste spoor. De trein staat er al maar het duurt nog een half uur voor hij vertrekt. Dan maar instappen en binnen even een rustmoment hebben. Er zitten nauwelijks passagiers in de trein en hij stopt op alle stations. He, daar kom ik op het station Mestre aan. Warempel daar is toch de camping? Dan had ik toch beter hier vandaan kunnen reizen? Maar goed, ik heb vakantie en zo zie ik nog wat. De trein stroomt vol en in Padua stappen alle reizigers uit. Een groot station is het en als ik buiten sta dan heb ik het gevoel of ik op het station in Breda sta. Een brede straat leidt naar het centrum. Het is nog rustig zo voor elven en de eerste indruk is: wat een heerlijke, rustige, schone stad. Grote gebouwen staan er, sommige beetje hoekig maar het is echt een relaxte stad. Geen provinciestad als Breda maar ook niet zo groot als Verona.

In het oude centrum aangekomen zie ik een prachtig groot gebouw waar om heen de dagmarkt is. Aan de ene kant allemaal groente- en fruitkramen en aan de andere kant van het gebouw is de stoffen-kledingmarkt. Binnen zijn kramen met vitrines met vlees en kaas. De bogen van het gebouw doen denken aan een kerk maar dat was het niet van oorsprong. Het blijkt het Palazzo della Ragione te zijn. Een monumentaal pand uit 1285. Later op de dag ga ik het bezoeken en boven is een immens grote zaal over het hele pand heen waar vroeger o.a. rechtspraak werd gehouden. Het zolderplafond is van donker hout en het lijkt op een omgekeerde boot. Alle wanden zijn met fresco’s beschilderd en er staat een joekel van een bruin mahonie paard. Dat paard is in 1837 door de toenmalige bezitters aan de stad geschonken voor een groot evenement. Het heeft buiten gestaan maar staat nu op deze zolderverdieping. Het had vast niet door de deur gekund dus ik vermoed dat het dak er af is geweest want zo groot is het.

Padua bevalt mij bijzonder. In de binnenstad rijden geen of nauwelijks auto’s. Er wordt volop gefietst en er lopen veel jonge studenten. Het is een levendige stad waar je meer Italianen ziet dan toeristen. Wel lopen ook hier grote groepen kinderen met hun meester en juffrouw. Zo te zien zijn het lagere school kinderen. Er is een fraaie kathedraal die helaas pas om 16.00 uur open gaat. Daar wil ik niet op wachten dus ik slenter door wat zijstraten en kom in het culturele hart van de stad. Daar zie ik veel jonge studenten in verkleedkleren en rare kransen op hun hoofd. De stad leeft volop en de kleine eethuisjes stromen tussen de middag vol. Mij verbaast het dat zoveel jonge mensen op terrassen zitten en in de eethuisjes want de prijzen zijn hier hoger dan in ons land. Ik heb weer mijn broodje en pakje melk bij me en ga op de traptreden van een marmeren fontein dit nuttigen.

In Padua zijn ook veel winkels, mooie modehuizen en ik zie een snoepwinkel zo groot als ik nog nooit gezien heb. Paaseieren van Lindt chocola die afgeprijsd nog 44 euro kosten. Ik kijk mijn ogen uit want zoveel snoep bij elkaar heb ik bij Jamin nog nooit gezien. Toch vind ik de Italianen niet dik. Ze zijn duidelijk kleiner dan de Hollanders maar blijkbaar gaan ze anders met de pasta, de chocola en de lekkernijen om dan de Hollanders.

Op de markt koop ik nog even een pond gebroken asperges om vanavond verse aspergesoep te maken.
In Venetië zag ik meerdere bedelaars maar ook hier wordt gebedeld door donkere mensen. Ook zijn er artiesten met straattheateracts bezig en er staat een jongeman op een omgedraaid bierkrat een toespraak te houden. Waarover, dat ontgaat me maar hij krijgt wel een groep toehoorders om zich heen.

De bestrating in Padua vind ik mooi. Kleine kinderkopjes en in veel straten liggen grote kiezels in cement. De witte strepen van de zebra’s zijn vaak van wit marmer. Prachtig om te zien. Ook de trottoirs onder de gebogen gewelven zijn grote marmeren platen in diverse kleuren. Er is iemand in de stad grappig bezig. Op diverse muren is onderaan de muur, waar het cement kapot is, een zwarte kat geschilderd. Ik heb er een paar foto’s van gemaakt want ik zie het als humor.

In de namiddag ga ik met de trein weer terug naar Venetië. Genoeg indrukken heb ik opgedaan in de steden Verona, Venetië en Padua. Eigenlijk bevalt Verona mij het meest. Dan Padua en Venetië komt er dan toch bekaaid af door de vele toeristen en de kramen en winkels. Venetië vond ik het mooist gisterenochtend om 09.00 uur toen ik alleen in de steegjes liep en de stad nog wakker aan het worden was. Deze zelfde ervaring had ik in Tallinn in Estland. Ook een prachtige stad maar je ziet door de vele toeristen de gebouwen niet meer. Toch is Venetië de moeite van een bezoek meer dan waard want het is heel bijzonder om de architectuur van deze stad te zien met al die kleine watertjes er tussen. Maar ik ben wel heel blij dat ik dit bezoek in het voorjaar gedaan heb. Maar de drie dagen die ik er voor gepland had zijn er 1,5 geworden en de dag Padua heb ik er voor in de plaats gedaan.

Morgen reis ik door naar een Agri-camping op het platteland. Volgens de ACSI reisgids kunnen de bezoekers hier hun eigen groente van het land snijden. Dat is wel wat voor mij, dat wordt vast een heerlijk verse groentesoep maken. Dan hoop ik ook de e-bike uit de auto te kunnen halen en te gaan fietsen want mijn enkels hebben even genoeg kilometers gelopen.

Voor de afwisseling heb ik weer een kleine camping op het platteland gekozen. Het is ACSI-camping die als nieuw lid genoteerd staat. Eigenlijk zou hij pas de 26’maart open gaan maar omdat het weer goed is mag ik vandaag, zaterdag de 24’ al komen. Het is even zoeken waar de camping is maar een Italiaan die me stil ziet staan bij een afslag, komt naast me staan en draait zijn raampje open. Ik kan wel een stukje achter hem aanrijden want ik moet de afslag nemen. Hoe hoffelijk is gelijk het gedrag in een klein dorp, geen getoeter of gehaast, de toerist krijgt de ruimte.

Op deze camping staat een jonge vrouw die aangeeft dat ze nieuw is bij ACSI maar dat ze nog niet mee doet met de voorjaarsactie. Pas per 1 mei gaat de korting in. Ik laat haar het boekje zien waar haar camping in genoemd staat en zij laat mij het contract zien dat ze met ACSI heeft afgesloten. Niet gezeurd want voor €19,- per nacht mag ik hier verblijven. In verhouding met de 4 sterren camping waar ik vandaan kom is dit wel duur want dit is qua sanitair een 2 sterren camping. Maar ik sta riant tussen de fruitbomen in een landelijke omgeving. En … ik sta helemaal alleen als enige gast want maandag de 26’ gaat ze pas open.

Ik voel me prima op mijn plek op deze camping en ga de e-bike vouwfiets uit de auto halen. Met mijn helgele jack aan en een helgele hoes over mijn linker fietstas waag ik me de weg op. De auto’s rijden snel maar ze rijden netjes om me heen. Op naar een uitzichtpunt waar een Informatiecentrum is. Daar heb ik een prachtig uitzicht over de baai van Triëste. De hoogte is hoog en beneden me ligt een haventje met zeiljachten. Het eerste mooie plaatje van de zee en met een stapel routekaarten en folders fiets ik naar beneden. Dat wordt uitproberen of de accu het naar boven fietsen gaat trekken want het hoogteverschil is toch wel groot. Met gemak haalt deze Shinga e-bike met kleine wielen de klim naar boven. Onderweg ga ik nog even bij een Conad aan, een super alimentari waar ik weer voor een paar dagen eten koop. Terug op de camping eet ik de rest van de verse aspergesoep en vers brood met roomboter en mortadelle. Oude herinneringen komen hiermee naar boven van de zeventiger jaren toen ik in Italië was. Vanavond ga ik me rustig houden en verder lezen in mijn tweede boek, ‘De man die lachtte’, een misdaadroman van Henning Mankell, een Wallander klassieker en tip van Lidia van de Leeskring. Dit boek kon ik voor een euro nog net voor mijn vertrek bij de Kringloop in Veenendaal op de kop tikken.

Morgen, zondag ga ik een plan maken voor de nieuwe week.

Wordt vervolgd.