Terug naar Vilnius en Kaunas in Litouwen

Blog 25, Weg uit Letland en terug naar Vilnius en Kaunas in Litouwen

Vrijdag 7 juli 2016
Vanmorgen ben ik om 09.00 uur vertrokken uit de tuin van Beibuki House in Naujene in Letland. Dat ging iets anders dan anders want door de vele regen was het een modderpad geworden. Vannacht was ik wakker geworden met de angst dat ik de caravan niet over dat modderpad naar boven kon trekken. Toevallig komt er een zware vrachtwagen de tuin in rijden met twee toiletten er op. Die kan hij niet plaatsen maar de twee die er staan zuigt hij leeg. Dat is een stank van jewelste maar ik zie een kans: een zware diesel met een trekhaak. Dat zou toch een makkie voor die man moeten zijn om Eribaatje even de tuin uit te trekken en via het grindpad naar boven te rijden? Dus ik zoek de man op die dat vieze klusje aan het doen is en vraag hem of hij me wil helpen. Hij snapt niet wat ik wil want hij spreekt geen woord Engels of Duits. Wat zie je kleuters doen die iets willen van een ander? Precies, ik pak hem bij zijn arm en leidt hem naar de plek dat hij mijn caravan ziet staan. Dan gebaar ik naar zijn vrachtwagen en maak een beweging alsof de caravan aangekoppeld wordt. Heel eenvoudig en met een armbeweging geef ik aan, naar het pad daar boven. Hij knikt van ja. Dus een slimmerd en hij start zijn vrachtwagen.

De caravan staat al op de mover en ik rijd haar van de plek onder de appelboom naar zijn vrachtwagen, koppel haar vast, draai het steunwiel omhoog en dan doe ik iets stoms. Ik vergeet de mover van de wielen te halen. Maar die vrachtwagen is zo sterk, die trekt Eribaatje gewoon door de modder en zandgruis naar boven. Op dat moment komt de eigenaar van Beibuki House want die ziet wat er mis is. De caravan trekt een diep spoor in zijn nieuwe zandpad naar de tuin. Maar nog erger, hij is bang dat mijn mover breekt. ‘Stop, stop’, roept en gebaart hij. Oei, wat suf van me. Snel de mover er af gehaald en de vrachtwagenchauffeur trekt de caravan de rest van het pad omhoog. Gelukkig is de ondergrond zo zacht dat de mover niet beschadigd is.

Waarheen gaat de reis? Waar schijnt de zon? In ieder geval deze week niet in Letland. Dan maar een week eerder afzakken naar Litouwen. Welke plaats? Kaunas, Vilnius of Siauliai? Ik kies voor Vilnius want daar heb ik goede herinneringen aan van de heenreis. Alleen nu ga ik naar de City Camping want de Hollanders, Jaap en Anja hebben hier goede ervaringen mee gehad. Het is een dagje onderweg zijn, 220 kilometer over slechte binnenwegen en stukken asfalt dat met Europese subsidie gelegd wordt. Op meerdere borden zie ik langs de weg dat er Europees geld is geschonken om een weg te verbeteren. Maar het zijn maar plaatselijke stukken die verbeterd worden en dan staat er weer een waarschuwing: pas op gevaarlijke weg.

Maar dan kom ik bij de grens van Litouwen en dan gebeurt er iets dat volgens mij helemaal niet door de beugel kan. Van de tweebaansweg bij de grens bij de plaats is één baan afgesloten en er staan drie potige militairen die de auto’s staande houden. Paspoortcontrole? 'Nee toch', zeg ik, 'we zijn Europa, ik kom uit Nederland'. ‘Sjenge’, roep ik nog door het raampje. ‘Litouwe here’, is zijn antwoord. Hij blijft zeggen: ‘pasport, pasport’. Ik geef mijn paspoort door het raampje en die vent loopt met mijn paspoort weg. Dan zegt de potigste vent: autopapieren. Nee toch? Dat wordt toch nooit gevraagd bij een grens binnen Europa? Ik stap uit want ik wil mijn autopapieren niet door het raampje geven. Ik stap uit en heb mijn fototoestel in mijn hand. Ik lach vriendelijk naar hem en zeg: 'dan gaan we wel samen op de foto'. Die ene loopt met mijn paspoort in zijn hand om mijn caravan heen en gluurt door het raampje van Eribaatje. Nee, er zit echt geen vluchteling in mijn caravan. Ik vermoed dat het daar om te doen is want de auto voor mij moet zijn kofferbak open maken en de auto's na mijn worden ook gecontroleerd.

Die vent trekt de autopapieren uit de hoes en ik protesteer door te roepen: ‘Vorsicht, vorsicht, das kann kaput’. Ik wil een foto maken van de twee anderen maar die duiken snel achter mijn auto. Toch denk ik dat het goed is dat ik mijn fototoestel als getuige bij me heb gehad. Dan mag ik doorrijden en ben ik in Litouwen.

Hoe raar het ook is, ik zie gelijk verschil met het oosten van Letland. De huizen zijn verzorgder, de tuinen ook. Er staan bloembakken in de tuinen en om het huis heen is het geen troep. Dit gedeelte van oost Litouwen is een mooi glooiend landschap. Gras, aardappelvelden, wuivend graan, struiken, bomen, dat alles op glooiend terrein. Dit is bijna een lieflijk landschap met tussendoor een klein meertje. Alleen zie ik hier geen ooievaars meer en bijna geen roze bermbloemen.

De weg door Vilnius is hectisch. Rotondes, van baan verwisselen, invoegen, wegversperring. Maar ik heb Riga overleefd dus ik ga dit ook redden. Gewoon rustig blijven, in mijn spiegels kijken, goed aangeven wat ik ga doen en zo kom ik op de City Camping in Vilnius. Een kleine camping, meer een opvang voor campers zoals in Riga, alleen kleiner. Maar wel mooier want er is gras en er staan bomen. Er staan gele ijzeren mobiele hokken waar toiletten, douches, keuken en zelfs wasmachines en drogers staan. En ….. alles is hier schoon. Dan nog een goed werkend gratis wifi, ook in mijn caravan en ik ben weer helemaal gelukkig. Vooral omdat er twee aardige jonge mannen hier de tent runnen. Ze lopen te poetsen, zijn geïnteresseerd en spreken goed Engels. Hier moet je wel vooraf betalen. Blijkbaar hebben ze ervaring met zwartkampeerders die vertrekken zonder te betalen. Ik betaal voor twee nachten maar heb het gevoel dat ik hier misschien wel langer ga blijven. Net als op de City Camping in Riga voel ik me hier wel op mijn plek.

Vanavond maak ik nog een gezellig praatje met twee Duitsers, veertigers, die op een kleedje buiten zitten te eten. Ze zijn met de fiets en een trekkerstentje. Van een van de mannen is zijn moeder uit Litouwen gekomen en hij gaat het dorp en de omgeving bekijken waar ze als kind en jonge vrouw gewoond heeft. Dan gaat het weer regenen en vertrekken we alle drie naar ons onderkomen. Zij in hun buikschuifertje en ik in mijn luxe hotelkamer op wielen.

Dit was een aparte dag met twee vreemde momenten. De caravan die door een vrachtwagen van zijn plek is getrokken naar boven op een weg en de controle aan de Litouwse grens. Maar ik ben weer bij met de blogs. Enkel blog 22 ontbreekt nog in de serie. Kijken wat ik daar aan kan doen.
Morgen wil ik op pad gaan naar Europos Parkas, oftewel Europark Vilnius. Dit is een beeldenpark van uitzonderlijke grote beelden en een aanrader van Marijke.

Zaterdag 9 juli 2016
Vannacht heb ik een vreemde droom gehad. Ik ben met de caravan een dagtrip gaan maken maar werd moe en ben op mijn bed gaan liggen. Blijkbaar ben ik in slaap gevallen en als ik wakker word dan is het donker. Waar ben ik? Het rolgordijn doe ik omhoog en ik herken de omgeving niet. Maar er staat nog een camper dus het is wel goed. Ik denk dat ik niet op de camping sta en bedenk me dat ze me zullen missen op de camping. Maar ik heb het telefoonnummer niet bij me en het is drie uur in de nacht. Ik ga maar weer slapen en dan vertrek ik morgenochtend vroeg van deze plek om terug te gaan naar de camping. Dan ga ik uit bed, laat het licht uit en ga aan de kant van de kopkeuken het verduisteringsgordijntje open doen. Mijn auto staat er en ik zie daar ook een paar campers staan. Dan word ik pas echt wakker en besef dat ik op de camping in Vilnius sta. Ik stap weer in bed en val direct in slaap. Om 09.15 uur word ik pas wakker. Voor mij echt een uitzondering want ik ben gewoonlijk een vroege vogel.

Vanmorgen regent het en ik houd me rustig in de caravan. De televisie heb ik gisterenavond weer uit het opbergvak gehaald en er staat een cultureel programma aan. Hier kan ik enkel een paar Litouwse zenders ontvangen. In ieder geval het nieuws en ook al versta ik de tekst niet, ik zie de beelden. Wel jammer dat ik de voetbal hier niet kan volgen want nu gaat het pas echt spannend worden welke landen overblijven.

Het is nu geen weer om naar het Europos park te gaan want dat is een buitengebeuren, dus het dagprogramma wordt weer aangepast.

De WeerApp geeft aan dat het morgen droog zal zijn maar ik zie de hele week buien en somberheid in de lucht. Er zijn al veel campers om me heen vertrokken en geregeld zie ik nog een laatopstaander vertrekken. Maar alle plaatsen die ik nog wil bezoeken hebben hetzelfde weertype als hier in Vilnius. Dus ik laat de buien vandaag maar passeren en probeer straks na de bui op de fiets naar het centrum van Vilnius te gaan.

Als ik van de wc terug kom dan word ik gegroet door een man, bijna mijn buurman. Hij blijkt een Engelsman te zijn en hij en zijn vrouw zijn net op de camping aan gekomen en zijn hun fietsen aan het klaarmaken om weg te gaan. Ik zeg dat ik ook van plan ben om naar het centrum te fietsen en hij nodigt me uit om met elkaar te gaan. Dat laat ik me geen twee keer zeggen en ik maak ineens voort. Zij heet Helen, is 61 jaar, en hij Graham, 68 jaar, en ze komen uit Oxford in Engeland. Hij rijdt op een e-bike en zij op een licht opklapbaar fietsje. Haar e-bike is op hun reis stuk gegaan en de fiets die ze nu heeft is dus tijdelijk. Maar halverwege de stad begeeft zijn e-bike het plotseling. Hij stelt voor dat wij met z’n tweeën naar het centrum gaan en hij gaat lopend terug naar de camping.

Ik ben al een keer een dag in Vilnius geweest en eigenlijk maakt het me niet zoveel uit wat we gaan zien. Ik geniet van de gezelligheid want vorige week was ik te veel alleen naar mijn eigen zin. We gaan naar de grote witte basiliek op het plein en daarna beklimmen Helen en ik de losstaande Bell Tower die bij de kerk hoort. Dat is een pittige klim over ongelijke, steile en smalle treden. Het uitzicht is prachtig als we helemaal boven zijn. Maar als je hoogtevrees hebt dan kun je deze klim beter niet doen want zelfs ik moet me op de treden concentreren en niet naar de diepte kijken.

Dan fietsen we wat door het centrum en stel ik voor om bij MacDonalds een pauze te nemen. Gratis wifi en toilet en mijn geliefde milkshake vanille. Daar krijg ik bericht dat Sanne, man en drie kids voor de Gothardtunnel in Zwitserland in de file staan. Die gaan de zon tegemoet en als wij weer naar buiten gaan, de regen. De rode cape gaat aan en we fietsen door de wijk waar veel gezelligheid is. Daar zie ik het restaurant Forto Dvaras, de keten waar ik op de heenreis vaker at, en ik geef aan dat ik morgenavond daar ga eten. Maar nu een supermarkt opzoeken om avondeten te kopen. Helen belt haar man en vanavond kan ik daar aanschuiven. Ik neem de salades die ik al in mijn winkelmandje heb mee en we maken er een gezamenlijke maaltijd van. Dat is weer eens ouderwets gezellig om met elkaar te eten. Het is dus zo laat geworden met de lovely English neighbours, dat dit dagverslag de dag er na pas wordt geschreven.

Morgen belooft de zon weer te komen en dan ga ik dus echt naar het Europos Parkas.

Zondag 10 juli 2016
Gelukkig, de zon laat zich weer zien en het wordt 24 graden. Op naar het parkmuseum dat zo omstreden is want ik zie op TripAdvisor heel negatieve reacties en heel positieve. Het eerste is al geen goed begin, ik kan het niet gemakkelijk vinden. Ik heb een flyer gekregen bij de Tourist Information maar het adres dat daar op staat wordt niet door de Garmin navigatie en de Peugot navigatie herkend. Tot twee keer toe stop ik aan de kant van de weg om te vragen hoe ik rijden moet. Een jongeman is zo handig dat hij in mijn Garmin de plek weet te noteren die hij op zijn mobiel heeft gevonden en zo kom ik er gemakkelijk. Mijn fiets heb ik op de fietsdrager mee genomen want het plan is om zo'n tien kilometer voor het park de auto te parkeren en de rest te fietsen. Maar dit plan laat ik maar snel varen als ik zie hoe smal de weg is en hoe hard de automobilisten hier rijden. Dit is een risicoweg voor een fietser en ik wil heelhuids thuis komen.

Het park is heuvelachtig en groot. Er staan heel grote beelden in van onder andere Dennis Oppenheimer, een beroemd beeldhouder. Beelden van brons, stalen constructies, stenen bouwwerken. Sommige vind ik mooi andere trekken me niet aan. Het mooiste vind ik nog de rotsen die in een formatie gelegd zijn. Ze zijn allemaal eivormig en er is mos op gegroeid. Ze vormen een natuurlijk pad in het bos. Ook staan er een paar namaak bomen van steen. Heel grappig want je ziet die bijna over het hoofd. Maar bij het beroemde beeld van de televisies die in een glazen wand zijn gestapeld krijg ik toch wel het gevoel dat het wat onverzorgd is. De wand is ronduit smerig en ik ben een beetje vies van het pad. Dat heb ik bij meer beelden. De grote stoel van Oppenheimer is apart maar het gaaswerk is kapot en de stoel ligt vol met smerig groen water. Ook het beeld van de kleine man met snor en een ijsco ziet er uit of het er jaren terug is neer gezet en nooit meer is schoon gemaakt. Sokkels van beelden zijn vervuild en het gras rond de kunstwerken is niet kort gehouden en zit vol met onkruid.

Marijke was heel enthousiast over dit beeldenpark en dat was een van de reden om terug te gaan naar Vilnius. Maar eigenlijk ben ik wat teleurgesteld in het park. Veel beelden spreken me zeker aan maar het lijkt of vanaf 2005 er mooie beelden zijn tentoongesteld maar dat er geen onderhoud wordt gedaan aan het park en de beelden.

Tegen de Engelse buren zeg ik het zo: als de bedoeling van het park is om de vergankelijkheid van kunst in de natuur te laten zien, dan zijn ze geslaagd. Maar als de bedoeling is om de schoonheid van kunstwerken in een natuurlijke omgeving te laten zien, dan hebben ze wat mij betreft gefaald. De schoonheid van de kunstwerken komt nu niet voldoende tot uiting.

Teleurgesteld ga ik na 1,5 uur weg en bedenk dat voor mij dit park geen €9,- waard is geweest. Ik zet de fiets weer op de fietsdrager en typ op de navigatie de Botanische tuin van de Universiteit in. Daar kom ik binnen op een senioren ticket van €1,50 en geniet met volle teugen van de bloemenpracht. De lelies staan volop in bloei en ruiken overheerlijk. De zon schijnt en ik loop 1,5 uur door dit mooie, grote park. Het is wel een totaal andere botanische tuin dan in Tartu. Daar was het een kleine, creatieve, romantische tuin. Hier is het een strak opgesteld veld met soort bij soort, keurig in het gelid. Overal staan bordjes bij en er is geen wanorde. Er is een lage kas met cactussen en vele staan in bloei. Ze zien er allemaal gezond en welvarend uit, een groot verschil met de cactussen in de kas in Tartu.

Dan word ik moe en ga ik terug naar de camping. Rijden door Vilnius is een kunst want je wordt steeds naar rotondes en afslagen geleid. Maar ook nu weer kom ik heelhuids op de camping aan. Wat nou zo gezellig is, er staan dus twee stellen waar ik het goed mee kan vinden. Dus nu ga ik een praatje maken met Gerd, die in zijn boxer shirt van zijn bed gehaald wordt door mij. Hannelore ligt nog even een middagdutje te doen maar Gerd komt gezellig een praatje met me maken. Daarna duik ik op mijn bed en slaap een half uur. Kom op, de zon schijnt, nu het er van nemen. Morgen regent het weer.

Ik haal mijn fiets van de auto en rijd door een groot park naar het centrum. Daar ga ik naar het restaurant van Forto Dvoras om mijn laatste avond in Vilnius te vieren. Het is er druk, het terras zit overvol en ik zoek binnen een plaatsje. De meisjes van de bediening lopen in klederdracht en het is er gezellig druk. Dan is het normaal dat je even op je bestelling moet wachten. Maar als het eten komt dan proef ik dat de zalm te lang op het vuur heeft gestaan, hij is wit in plaats van roze en dat de gebakken aardappels juist te kort gebakken zijn. Vele zijn nog hard van binnen. Oei, dat is dit keer niet goed en ik was juist van plan om een goede beoordeling op TripAdvisor te geven. Dat worden dit keer geen 5 sterren maar 2. Als het aardige meisje van de bediening me vraagt hoe het eten me smaakte, geef ik dus een eerlijk antwoord. Ze kijkt wat sip en ik zeg dat ik het ook vervelend vind want ik wil eigenlijk geen 2 sterren geven op TripAdvisor. Laten we het er maar op houden dat het door de drukte komt. Dan komt ze met de rekening en daar is 20% van af getrokken als tegemoetkoming. Nu besluit ik maar helemaal om geen negatieve beoordeling te geven op TripAdvidor. Ik laat het er maar zo bij.

Terug op de camping zie ik dat Helen en Graham terug zijn en buiten zitten. Ik maak een kop thee en schuif bij ze aan. Zo zit ik met Gerd en Hannelore Duits te kletsen en zo met Helen en Graham Engels. Wij Nederlanders zijn toch wel heel goed in ons aanpassen aan de buren. Ik maak met Helen en Graham de grap dat ze geen Europa meer zijn maar dat doet Helen pijn want ze had voor blijven gestemd. Morgen gaan ze weg, naar de Poolse Mazurische meren waar ik op de heenreis geweest ben. Gerd en Hannelore gaan morgen ook weg. Ik ben na drie nachten in Vilnius geweest te zijn, ook toe aan de volgende camping. Dat wordt terug gaan naar de City camping in Kaunas om in Kaunas twee musea te bezoeken.

De foto’s die er bij zijn van Europos Parkas zijn de mooiste die ik zo voordelig mogelijk laat uitkomen. De Botanische tuin van de Universiteit is echt prachtig. De camping in Vilnius is gezellig. Prima drie dagen gehad, zelfs met de regen. Gezelligheid kent geen tijd en geen gezeur.

Maandag 11 augustus 2016
Om precies 09.00 uur rijd ik weg van de camping in Vilnius om naar Kaunas te gaan. Hannelore en Gerd zijn al vertrokken en Helen en Graham vertrekken na mij. Zo trek je een aantal dagen met elkaar op en zo laat je elkaar weer los.

Het is een makkie naar Kaunas, 89 kilometer over goed asfalt. Ik ben expres vroeg gegaan omdat in de middag er onweer en regen is voorspeld. Dan kan ik in de ochtend direct bij aankomst naar het Ciurlionis museum en het Devils museum. Zo gezegd en zo gedaan maar het gaat anders lopen. Als ik met de fiets bij het Ciurlionis museum kom, valt me al op dat het er donker is. De deur is wel van slot maar de vrouw aan de balie komt me vertellen dat het museum vandaag gesloten is. Het is namelijk maandag en dan zijn alle musea gesloten. Jeetje, nou kom ik speciaal vanmorgen vroeg uit Vilnius om naar dit museum te gaan en nu is het dicht. Of ik morgen kan komen? Nou nee, want dit is mijn laatste dag in Litouwen, morgen reis ik door naar Suwalki in Polen. Ik vertel dat ik 100 dagen rondreis in de Baltische Staten en een blog schrijf waar ik alles in noteer dat ik op een dag doe. Dan gaat ze even bellen en komt terug met het verzoek haar te volgen. We lopen naar de lift en gaan naar boven. Daar doet ze de lichten aan en ik krijg een privé rondleiding van een klein half uur.

Ik hoor menigeen van jullie al zeggen: dat is nou echt Nicolette, die regelt zoiets gewoon. Ik heb er niet om gevraagd, enkel gezegd dat het wel heel jammer is als dit museum niet in mijn blog wordt opgenomen. En dat is ook zo, ik had niet kunnen bedenken dat ze me toch binnen zou laten. Maar goed, ik zie mooie kleine schilderijen in diverse kleurstellingen in strakke, blanke houten lijstjes hangen. Gesorteerd op kleur, van lichtblauw naar blauw, turquoise, oranje, rood. Zachte kleuren die in elkaar overlopen. Wat me opvalt in alle schilderijen is dat er beweging in zit. Ciurlionis is eigenlijk een componist maar daarnaast schilderde hij, vertelde de vrouw. Hij wilde laten zien dat muziek en schilderkunst met elkaar verbonden zijn. Ze laat me het grootste doek zien dat hij heeft geschilderd, zie de foto in de serie foto’s. Van Hannelore weet ik dat bij de schilderijen muziek afgeluisterd kan worden. Muziek die gekoppeld zit aan de doeken. Maar helaas, dat kan ik natuurlijk niet van haar vragen om de muziek aan te zetten. Ik ben al blij met wat ik gezien heb.

Ciurlionis komt eigenlijk uit Druskininkai. In die plaats ben ik geweest en daar heb ik het huis gezien waar hij gewoond heeft. Daar is een museum in zijn geboorteplaats van gemaakt. Ik vraag waarom dan hier het grote museum is met zijn schilderijen. Nou, dit is de collectie die als nalatenschap bij zijn familie is gekomen en die hebben het verkocht aan de stichting die dit museum heeft opgezet. Dus niks geschonken, het is gewoon ten gelde gemaakt door de familie. In ieder geval zijn ze in Kaunas heel trots op dit museum met deze prachtige verzameling en dat mogen ze wat mij betreft ook zijn. Een prachtige collectie in een pand dat ze aan het opknappen zijn. Het Devils museum dat tegenover dit museum is, is dus echt op deze maandag gesloten.

De daginvulling wordt dus anders dan verwacht. Maar het weer is op dit moment nog goed en ik fiets naar de hoofdstraat. Die straat met in het midden een dubbele bomenrij. Toen ik twee maanden geleden in Kaunas was, waren vrouwen bloemen aan het plaatsen in de grote bloembakken. Die kleuren nu oranje van de afrikaantjes en rood van een ander bloeiend plantje. De terrassen zijn gevuld met toeristen en lokale bevolking. Een totaal ander beeld dan twee maanden terug. Het is er gewoon gezellig en in dit centrum staan zoveel banken waar duiven omheen fladderen zodat het goed toeven is. Vooral omdat op bijna alle plekken in het centrum wel vrij wifi is. Even een contact met Italië waar mijn dochter en de vier mannen zijn. Voor de kleinzonen ga ik op zoek naar kaarten die jonge kinderen vast leuk vinden. Meerdere boekhandelaren ga ik in en dan vind ik drie heel aparte, driedimensionale kaarten. De jongens zijn gek met draken en volgens mij lijken ze daar op. Dan op zoek naar het postkantoor om enveloppen en postzegels te kopen. Ik schrijf de kaarten ter plekke en ze gaan direct op de post naar Italië.

Op dat moment breekt er een bui los en ik spurt naar mijn fiets waar de rode regencape in zit. Ik heb een vegetarisch restaurant gezien in deze straat, dicht bij de kerk en daar ga ik naar binnen. De natte kleren worden uitgedaan en ik kan weer even bijkomen. Gisteren was het zo’n mooie zonnige dag en vanmiddag is het weer een natte boel. Maar welke plaats ik ook aanklik in de regio, overal worden regenbuien voorspeld. Het restaurant is een Krishna restaurant en de kok kookt vooral Indiaas. Ik eet een kop linzensoep en eet een stoofpotje van groente, aardappels en soja in een ovenvaste schotel. De prijs? Je zult het niet geloven, €4,70.

Door naar IKI, een supermarktketen zoals Maxima en al die andere grote winkels. Ik ben net te laat weg gegaan want er breekt een echte hoosbui los en ik zit er midden in. Doornat kom ik aan bij de winkel en daar koop ik meerdere soorten zacht fruit en een veel te groot stuk kersentaart. Mensen staan in de ingang van de winkel te wachten tot de bui over is maar het ziet er naar uit dat dat lang gaat duren. Ik doe mijn rode cape om en vertrek.

Nou is Kaunas een stad die heuvelachtig is en net zoals in Tartu, gutst het water langs de stoepranden. De automobilisten rijden hier echt hard in de stad en het water spat alle kanten op. Ik sta bij een zebra en zie dat de straat blank staat. Maar ik moet naar de andere kant van de straat. Tot ver over mijn enkels loop ik door het water. Best wel leuk eigenlijk want het is niet koud. Gelukkig heb ik een korte broek aan en mijn rode teva’s. Die kunnen wel tegen wat water.

Als ik bij de camping kom, loopt daar een jonge vent die net uit een klein groen koepeltentje komt. We komen aan de praat en het blijkt dat hij een Nederlander, eigenlijk een Fries, is. Dat is goed voor mijn Nederlands want Gerrit waarschuwde me al dat ik straks een inburgeringscursus moet gaan doen omdat ik voornamelijk Engels en Duits spreek. Die knaap is ouder dan ik dacht. Ik schat hem 23 jaar maar hij is al 29 jaar. Hij is net als ik in april vertrokken. Maar hij is met zijn fiets en heeft al heel wat kilometers er op zitten. Maar wat nou zo apart is, hij zit met zijn laptop in de keuken te werken. Want net zoals die koekenman op de camping in Raiskums, zo kan deze jongeman ook waar ter wereld zijn werk doen. Hij is namelijk vertaler van Fries en voor vertaalwerk hoef je niet meer thuis achter je bureau te zitten. Neem je laptop mee en overal kun je werken. Zo combineert hij reizen met werken. Slimme nieuwe generatie.

Ik heb een halve watermeloen en een groot stuk taart gekocht. Twee keer ga ik naar de keuken om samen met de Friese jongeman wat te eten. Zo zijn we twee eenlingen even samen met een sociaal moment. Nu zit hij te vertalen en ik werk aan het reisverhaal.

Ik ga Litouwen afronden. Morgen blijf ik hier nog, maar voornamelijk om de rest van de reis voor te bereiden. Via internet ga ik campings in oost en zuid Polen opzoeken en de kilometers er bij uitrekenen. De laatste drie weken gaan in en mijn reisplan staat vanaf vandaag helemaal blanco. Niet helemaal want ik heb al wel besloten om niet naar de Kruizenberg in Siauliai te gaan maar direct naar Polen af te zakken. Hoe precies, dat ga ik morgenochtend bekijken.

De drie Baltische landen zijn bij deze rond gereisd. Dit is vanavond met een stuk taart afgesloten. Op naar het volgende hoofdstuk, oost en zuid Polen.

Wordt vervolgd vanuit Polen.