Drie dagen op het eiland Saaremaa in Estland

Blog 18: Drie dagen op het eiland Saaremaa in Estland

Maandag 13 juni 2016
Na regen komt zonneschijn is het gezegde en dat klopt. Om 06.00 uur is het zo licht dat ik het gevoel heb dat het 09.00 uur. Als ik de caravandeur open doe dan voel ik dat het nog niet echt warm is. Maar de regenbuien zijn voorbij. Ik probeer nog wat te slapen maar dat lukt niet echt. Om 07.30 uur sta ik op en om 08.45 uur rijd ik de camping af naar Virtsu om van daar de veerboot te nemen naar het eiland Saaremaa. Estland heeft heel veel eilandjes liggen bij de westkust maar dit is het grootste eiland met als hoofdplaats Kuressaare. De boot stopt niet daar maar bij het kleinere eiland er voor: Kuivastu. Dit eiland is met Saaremaa verbonden met een lange brug, zoiets als bij ons de afsluitdijk. Alleen is het water hier niet zo onstuimig maar redelijk rimpelloos.

Voor mij is het de eerste keer dat ik met de auto en caravan met een veerboot ga. Ik heb wel van te voren geïnformeerd hoe ik er weer van af moet: af gewoon doorrijden of achteruit rijden. Bij deze veerboot rijd je er aan de voorkant weer af. Dat maakt het eigenlijk wel gemakkelijker. Het is wel even zoeken bij welk loket ik moet zijn met de caravan en in welke rij ik me moet opstellen. Maar het gaat eigenlijk allemaal spanningsloos dus deze hindernis is ook genomen.

Wel leuk om op te merken dat velen de zee aan de westkant van Estland de Oostzee noemen. Dat staat ook op de routekaart van de ANWB. Op de landkaarten van Estland wordt de zee, Baltische Zee genoemd. Ook de Golf van Riga die overloopt in de zee wordt vaak of Oostzee of Baltische Zee genoemd.

Mijn Duitse buren in Pärnu hebben me uitdrukkelijk een camping aangeraden. Niet in de hoofdplaats Kuressaare maar in het bos en bij de zee in de plaats Tehumardi. Eigenlijk is het geen plaats en de camping heeft hier ook geen straatnaam. Op dit eiland zijn maar een paar echte plaatsen en de rest zijn los staande huizen en boerderijen. Als ik er kom dan snap ik waarom ze me deze camping hebben aangeraden. Het is er gewoon heel mooi. goed onderhouden en er is een nieuwe sanitaire voorziening. Ik sta tussen de bomen met een groot stuk gras rond de caravan. Een ruime plaats met zowel zon als schaduw. De dichtstbijzijnde winkel is twee kilometer vanaf de camping. Daar wil ik even melk en een pilsje kopen.

Maar eerst met de fiets naar het strand. Eigenlijk is het geen strand zoals wij dat kennen. Het is een brokkelige kuststrook met groene planten en struiken tot in het water. De kustlijn is niet echt schoon en het ruikt er ook niet echt fris. Het is er wel schitterend mooi en ongerept. De zon schittert over het water en de zandplaten liggen te wachten op de vogels. Er zwemmen heel veel zwanen met jongen. Mannetjes zie ik vechten met elkaar. Ze vallen elkaar aan, vliegen een eind de lucht in en laten zich dan weer in het water vallen. Het territorium moet verdedigd worden. De natuur is hier nog ongerept en er lopen vanmiddag geen toeristen op deze plek. Ik ben de enige gast op dit moment.

Vanavond zijn er twee campers en mijn caravan op de camping. Laat nou een van de camperaars mijn Duitse Beierse jodelaar en zijn vrouw. Zij hebben mijn Eribaatje al direct herkend toen ze van hun fietstocht terug kwamen. Als ik terug kom en naar ze toeloop heb ik nog niet in de gaten dat het mijn achterburen uit Riga zijn. Maar als ik er ben dan zie ik het wel en we praten even bij wat we allemaal in die week gedaan hebben. Hun tip is om met de fiets naar Kuressaare te gaan want mijn fiets zal dat zeker wel trekken. Dus morgen wordt een fietstocht van minsten twee keer zeventien kilometer en een dag vermaak in Kuressaare.

De zon schijnt zelfs nog om 21.00 uur en ik heb een prachtig vrij plekje met mooi uitzicht op bomen, groene struiken en heel veel gras rondom. Een super campingplaats dit keer.

Dinsdag 14 juni 2016
Vanmorgen schijnt de zon en die zal vandaag de hele dag blijven schijnen. De temperatuur zal rond de 18 graden komen. Maar ik zit op een eiland en daar waait het flink. Nu heb ik gelukkig een e-bike dus ik zorg dat de accu vol is en ga al vroeg op pad naar de grootste plaats van het eiland: Kuressaare. Het is een kleine 17 kilometer fietsen waarvan enkel de eerste vijf kilometer op de weg is. Verderop is een glad fietspad. Het valt me toch al op dat in Estland de wegen en fietspaden hetzelfde zijn als in Nederland. Gewoon goed asfalt dat goed onderhouden is. De weg is lang, recht door, met een enkel hotel, boerderij en huis. Het is een dun bevolkt natuurgebied waar ik nu ben. Het is hier prachtig en ik ervaar het als ongerept. Er staan zoveel mooi gekleurde bloemen langs de weg. De paardenbloemen zijn inmiddels uitgebloeid en nu bloeien de gele boterbloemen, paars en wit klaver, paarse kattenstaarten, geel rolklaver en geel muurpeper en nog veel meer andere bloemen waar ik de namen niet van weet. Ik geloof zelfs dat ik wilde orchideeën zie staan. Ik zal een paar foto´s bij voegen en ik vermoed dat er wel kenners onder mijn lezers zijn. Zeker Petri weet veel van orchideeën.

Kuressaare ligt aan de Baltische Zee. Als ik de plaats binnen rijd dan kom ik eerst in een klein haventje waar een groep jonge kinderen in kleine bootjes, optimisten, les krijgen. Dan fiets ik langs het Spa Hotel waar een heel groot beeld staat van twee reuzen, een grote man en vrouw, Tӧll en Piret. De legende is dat ze goed waren voor de vissers en de bewoners van het eiland. Ze dragen samen een boot vol met vis en enkele vissen zijn er uit gesprongen en liggen op de grond. Het beeld is van brons en je kunt er onder door lopen, zo groot is het. Er staat een plaquette bij met de uitleg van het beeld. Ik hoor ouders al tegen kinderen zeggen: “doe goed zoals Tӧll” of “doe goed als Piret”. Altijd leuk om iets over een legende te lezen.

Het is hier een stadje waar een prachtig kasteel staat. Dit is het eerste kasteel dat ik een echt kasteel noem. De entree is €5,- en dan mag je alleen door het kasteel struinen. Trapje op en af, door zoveel doorgangen zodat je zelfs kunt verdwalen. Het nationaal museum heeft een permanent tentoonstelling in het kasteel. Zeker een aardige combinatie om een bezoek aan een kasteel te combineren met de historie van de streek. Hier dan het wat betreft het eiland Saaremaa.

Dit eiland is een strategisch punt geweest voor de Russen voor de tweede wereldoorlog. De Duitsers werden toen met open armen binnen gehaald om de Russen te verjagen. Maar dat pakte anders uit dan de eiland bewoners verwacht hadden. Er is hier flink gevochten en menige jonge soldaat heeft hier de dood gevonden. Toen in 1944 de Russen het eiland weer kwamen ‘bevrijden’, zijn veel jonge mensen gevlucht naar onder andere Canada. Daar hebben ze een sociëteit op gericht van eiland bewoners. Na 50 jaar zijn velen terug gekeerd toen in 1991 de Russen vertrokken en de Onafhankelijk werd uitgeroepen. Er worden video’s gedraaid uit die tijd en die geven een levendig beeld van de eiland bewoners van Saaremaa.

Er staan zoveel oude museumstukken dat je in veel zalen niet meer het kasteel ervaart. Maar ik vind het schitterend dat je zo alleen door een echt kasteel mag struinen. Als je rolstoelgebruiker bent of slecht ter been dan is dit kasteel niet aan te raden. Het is echt trap op, trap af en de hoogte van de treden zijn soms hoog of ongelijk.

Daarna fiets ik door het park bij het kasteel, door het stadje, buitenom om een beeld te krijgen van Kuressaare. Een rustig provinciestadje dat genoeg gezelligheid uitstraalt om een halve dag tot een dag in bezig te zijn. Tegen tweeën schuif ik aan op een terras waar de bediening zeer matig is. Dit is de tweede keer dat ik mee maak dat als alleengaande op een terras er totaal geen aandacht is voor mij als klant. Het drinken en eten wordt als het ware neer gekwakt, net als de rekening. Gewoon effe snel die mevrouw wat geven en hup naar de volgende tafel waar wel meer gasten zitten. Ik heb dit keer dan ook geen fooi gegeven en een slechte beoordeling op TripAdvisor.

Tegen het eind van de middag fiets ik terug naar de camping. In totaal heb ik vandaag 43 kilometer gefietst. Zowel op de heenweg als de terugweg heb ik het gevoel dat ik tegenwind heb. Dus ik ben maar wat blij met de lichte ondersteuning die ik mezelf kan geven.

Dan even mijn rust en daarna ga ik met de auto de tank volladen. Dit keer is er weer een benzinepomp waar je vooraf het papierengeld in moet doen. Gelukkig is er een vrouw die voor me intoets wat er daarna ingetoetst moet worden. Voor €20,- gaat er benzine in zodat ik morgenochtend met de auto op pad kan gaan.

Onder aan het eiland Saaremaa hangt nog een klein aanhangsel, een soort schiereiland dat Sӧrve heet. Dan ga ik helemaal naar het uiterste puntje van het eiland, het plaatsje Sääre, om naar de Baltische Zee te kijken.

De WeerApp geeft aan dat de komende dagen regen te verwachten is. Maar deze twee zonnige dagen heb ik alvast binnen. Morgen zie ik wel weer verder, het pluutje neem ik dan wel mee.

Woensdag 15 juli 2016
Vanmorgen sta ik bloot onder de douche en druk op de knop voor water maar dat komt er niet uit. Ik in mijn blootje naar een andere douche maar die doet het ook niet. Dan maar weer de kleren aan want er zal wel wat mis zijn met de watervoorziening. Nou sta ik juist mijn tanden te poetsen en ik heb geen water om te spoelen. Dat ziet een buurman en die komt heel aardig met een fles water aanzetten want ik heb aangegeven ook in de caravan geen water meer te hebben. Dan maar met de rest van dat water me poedelen in de caravan want ik wil op pad.

De rit gaat naar het uiterste puntje Säär van het schiereiland Sӧrve dat aan het eiland Saaremaa hangt. Een soort wormvormig aanhangsel aan het eiland. Op dat puntje staat een grote, zwart-witte vuurtoren en ik loop tot het einde van het kiezelstrand. Dit is een heel bijzonder punt want aan mijn rechterhand ligt de vlakke Golf van Pärnu en links de onstuimige Baltische zee. Als ik op het uiterste punt sta dan zie ik dat de golven van de zee tegen het water op botsen van de golf. Een soort breekpunt zie ik maar het is niet helemaal goed op de foto weer te geven.

Op het eiland wordt van een grijze natuursteen kandelaars, asbakken, bakjes e.d. gemaakt. Hier koop ik iets van een man die er trots op is dat zijn grootvader Nederlander was met de naam Kotter. Bij zo’n man met zo’n verhaal moet ik toch gewoon iets kopen? Dat doet me denken aan een verhaal van een Turk die tegen toeristen zij dat hij getrouwd was met een Nederlandse vrouw. Hij wist zelfs haar naam te noemen, die had hij van internet en dat vond hij wel een mooie naam. Laat nou iemand aan wie hij dat verhaal vertelde die vrouw kennen. Zo is zij te weten gekomen dat hij haar naam gebruikte om klanten aan te trekken. Wie weet is dit net zo’n mooi verhaal van de heer Kotter. Het trekt natuurlijk wel Nederlandse toeristen op deze manier om een souvenir te kopen.

Dan rijd ik door naar het noord-westen van het eiland naar Angla, vlak bij de grotere plaats Leisi, waar vijf houten windmolens als museumstuk bewaard worden gebleven. Die zien er echt alleraardigst uit. Daar eet ik een boerensoep met boerenbrood. Zit ik net te eten en word ik aangesproken door een vrouw. Die stond in Riga op de camping en die heeft mij herkend. Nou eigenlijk heeft haar man mijn auto op de parkeerplaats herkend en is zij terug gelopen om mij even te zoeken. Een leuke Duitse vrouw waar ik zeker een klik mee had. Dus dat is even een aardige begroeting en bijpraten waar de reis naar toe gaat. Zij gaan morgen via het eiland Hiiumaa, boven Saaremaa, en vandaar door naar Haapsalu.

Nu heb ik het plan om morgen met de ferry naar Haapsalu te gaan. Maar wat let me om mijn route aan te passen en ook via dit op een na grootste eiland van Estland te gaan. Ik ga als ik klaar ben bij de molens op zoek naar de haven waar de ferry vertrekt naar Hiiumaa. Dat is een heeeeel klein plaatsje, Triigi. Er wordt aan de weg gewerkt en zo´n twee kilometer rijd ik door het zand langs wegwerkers. Dat wordt dan morgen wel spannend hoe daar langs te komen met de caravan. Er komt een man naar buiten als hij ziet dat ik op het bord van vertrek sta te kijken. Hij helpt me met handen en voeten bij welke lijst ik moet kijken. De vertrektijden noteer ik en ik vraag de prijs. Voor nog geen tien euro word ik, volgens hem, morgen om 13.30 uur overgezet. Een camping zoek ik daar later wel op.

Nu op zoek naar het hoogste uitkijkpunt aan de noord/westkust van het eiland Saaremaa. Dit wordt een klif genoemd omdat de kust hier rotsachtig is en flink wat meters hoog is. Het is even zoeken maar als ik er ben is het er wel heel mooi. Er is een heel grote parkeerplaats waar wat auto´s en een camper op staan. Wat me opvalt is dat er een bord staat dat je naar beneden kunt vallen. En dat is niet mis, wel 14 meter schat ik zo in. Maar het rare is dat er geen enkele afscheiding staat, geen hekwerk, geen spandraad, niks. Toch wel een risico lijkt me zo en zelfs ik aarzel om dicht bij de rand te komen want ik zie dat er wat brokken steen beneden liggen in het water.

Zo ben ik vandaag bezig om het eiland wat verder te verkennen. Twee keer tank ik bij een benzinepomp waar je cash papierengeld in doet. Ik leer van een vrouw hoe ik met dat apparaat moet omgaan. Wel net zo handig want nu hoef ik dat ook niet meer te vragen de volgende keer.

Als ik op de camping aankom is er een probleem: ik heb geen elektriciteit. Oei, in de ochtend geen water en nu geen stroom. Maar dit heb ik zelf veroorzaakt door een kortsluiting met de koelbox. In Pärnu heb ik het snoer van de koelbox kapotgereden maar de twee delen met een blokje aan elkaar gezet. Zulke kleine reparaties kan ik wel zelf doen maar het maakt het snoer niet sterk en ik moet oppassen er geen spanning op te zetten. Vanmorgen heb ik de koelbox in de caravan gezet omdat er regen wordt verwacht. Ai, even zit het snoer klem en is er vast een draadje losgeschoten. Zo is er kortsluiting ontstaan. Maar hoe los ik nu op dat niks het meer doet? Ik meld bij de beheerder van de camping het probleem dat ik geen stroom heb. Hij zal een monteur bellen, maar daar wacht ik niet op want het is tegen achten en het regent al.

Er staat nog een kleine Eriba op de camping en gisterenavond heb ik een aardig gesprek met het Duitse echtpaar gehad van deze caravan. Dus ik naar die Eriba toe en heb gewoon om hulp gevraagd. Eriba rijders zijn een apart soort mensen, denk ik dan maar, en dat zeg ik ook. Dus die man gaat mee en ik heb inmiddels mijn hele caravan ondersteboven liggen om onder de bank te komen waar de mover ook in zit. Maar waar zit de elektra zekering? Om eerlijk te zijn: ik weet het niet. Die man ook niet maar die zoekt natuurlijk tot hij hem vindt. Hij zet de schakelaar om en warempel ik heb weer stroom. De koelbox gaat hij ook maar gelijk repareren. Maar ik heb ductape om het blokje geplakt en dat is heel lastig er af te halen. Heel komisch, ik knip gewoon dat blokje er af en hij gaat de draadjes schoon maken van de isolatie. Ik sta het duktape van het blokje af te peuteren. Zo gezellig, sta ik met een man van een ander samen te klussen in mijn caravannetje. En onderhand natuurlijk wat kletsen.

Je ziet maar weer, 'gewoon even een man lenen van een andere vrouw'. Als hij weg gaat, zeg ik dan ook in het Duits: ‘wilt u uw vrouw bedanken dat ik u even lenen mocht?’ Hij vond het heel normaal om even te helpen en had er wel schik in. Dat doen Eriba rijders gewoon voor elkaar. Dat doet me aan Petri denken van de Eriba Rijders. Die heeft bij mij eens het kraantje gerepareerd en paste nauwelijks met zijn grote lijf onder het aanrechtkastje. Ik ben behoorlijk handig maar je ziet het, soms heb ik toch een man nodig. Al is die maar van een ander!

Morgen opnieuw op de veerboot naar een nog natuurlijker eiland, Hiiumaa. Het eiland Saaremaa is prachtig en bloemrijk en kan ik een ieder aanbevelen. Zeker als je van de natuur, bloemen, vogels en rust houdt. Een weldaad is het hier.

Terwijl ik dit blog bij de receptie aan het plaatsen ben, komen de Eriba mensen me gedag zeggen. Ze gaan me volgen dus op een snipper papier gezet hoe ze me kunnen vinden. En der Herman, der monteur komt in het blog.

Wordt vervolgd vanaf het eiland Hiiumaa in Estland.