Eindelijk zon in Poznań in Polen

Blog 4: Eindelijk zon in Poznań in Polen

Vrijdag 29 april 2016
Vanmorgen vertrek ik al om 07.30 uur vanuit Potsdam in Duitsland naar Poznań in Polen. Ruim 300 kilometer te gaan maar die verkort ik door voor de tolweg, de A2 te kiezen. Die is van Berlijn naar Potsdam en kost over deze afstand 69.00 Poolse Zlte oftewel circa €17,50. Maar dat rijd ik er wel aan af: brede weg en het aantal vrachtwagens is gehalveerd. Voor de grens stop ik nog om alvast honderd euro te wisselen in Pools betaalmiddel en gooi de tank nog even vol. Dan kom ik niet voor verrassingen te staan in Polen.

Twee keer pauzeer ik op een Raststätte tussen grote vrachtwagens in. Dan heb ik bekijks met mijn Eribaatje en zie de vrachtwagenchauffeurs in hun spiegel kijken. Vandaag probeert een jonge chauffeur een praatje te maken. Hij heeft mijn Nederlands kenteken gezien en in gebrekkig Duits vertelt hij dat hij geregeld op Nederland rijdt. Amsterdam, Rotterdam, Den Bosch, Den Haag, Utrecht, hij kent alle grote steden.

Ik had trouwens verwacht dat de Poolse vrachtwagens ouwe, krakkemikkige wagens zouden zijn. Maar dat is dus niet zo. De mooiste, goed onderhouden vrachtwagens rijden me voorbij. Ik houd het op 80 kilometer per uur en val soms terug als ik een heuvel op moet. Dan knippert zo’n stoere vent achter me en schakel ik snel terug naar de 4 of zelfs de 3 en spurt weer naar de 80 kilometer. Tja, dat is het rijden met een 82 PK motor maar mijn Peugeot 208 doet het verder goed op deze reis. Ik toeter nog even als ik op de Raststätte tussen de grote jongens weg rijd en er luidt een harde claxon als tegengroet. Iedere keer is het weer een dikke pret om even tussen die grote wagens te staan.

Aangekomen in Poznań gaat het wat minder soepel. Het wegdek is behoorlijk beschadigd en ik hoor de kopjes en borden rammelen in de caravan. Als ik in mijn spiegel kijk dan zie ik Eribaatje dansend over de kinderhoofdjes gaan en ik rijd dan ook niet harder dan 20 en maximaal 30 kilometer en probeer gaten en kuilen in de weg te omzeilen.

Aangekomen op Camping Malta, inmiddels is het 13.30 uur, ben ik verrast dat er maar 1 camper staat. De jonge vrouw bij de receptie is minder toegankelijk dan wat ik gewend ben. Camping Malta is eigenlijk een hotel met een park met huisjes Daarbij is een deel camping waar tussen heggen afgebakende plaatsen zijn. Ik mag gaan staan waar ik wil en kies een mooi vak uit, nummer 15, waar ik in de namiddag nog zon heb. Dan kan ik vanavond voor het eerst buiten koken.

Ik laat de boel de boel, pak de fiets en vertrek met een opgehaalde plattegrond naar het centrum van Poznań. Oei, wat is het wegdek slecht voor fietsers. Kinderhoofdjes, gaten en kuilen. Over de stoep en al slingerend kom ik in het centrum aan.

Op zoek naar MacDonalds om mijn dochter Sanne even een levensteken te geven. Weet dat overal ter wereld je bij MacDonalds gratis kunt inloggen op internet. Even een WhatsApp gestuurd en dan zie ik dat mijn batterij van mijn IPhone bijna leeg is. De externe batterij heb ik bij me maar het snoertje ben ik vergeten.

Graag zou ik vijftig jaar vooruit willen kijken hoe dan de communicatiemiddelen werken. Gek word ik van al die snoertjes en stekkers. Fietsoplader, fototoestel, mobiel, externe batterij, Tomtom, Garmin, bijna niks past op elkaar. Ik heb een lading snoertjes en stekkers bij me in een mandje en moet iedere avond nadenken wat op te laden en wat morgen mee te nemen.

In het centrum van Poznań schiet ik weer een jonge man aan die een stuk met me oploopt en we converseren in het Engels. Duidelijk een student die het leuk vindt om Engels te praten. Hij wijst me op een betere terugweg en zo fiets ik langs het meer Maltanskie waar o.a. een roeibaan is. Er wordt druk gesport door roeiers, kanoërs, racefietsers, mountainbikers, skeeleraars, ouderen met nordic walking pools, ouders met kinderwagens. Leuk is het om te zien dat er staand gekanoëd wordt in heel smalle boten. De zon schijnt vandaag de hele dag en het is ruim 18 graden.

In Poznań wonen een kleine 550.000 inwoners en het is de vijfde stad van Polen. De eerste indruk van Poznań is dat het een levendige stad is met driekwart jonge mensen. Er is o.a. een Lyceum, Universiteit en een Kunstacademie. De jongeren lopen hier verzorgder gekleed dan in Nederland. Meisjes met korte rokjes, zwarte nylons en hoge hakken. Veel jonge meiden met een strakke, meeverende jersey lange broek waaronder duidelijk een string te zien is. De billen deinen mee, daarboven een strak jakje. Blijkbaar een nieuwe mode onder tieners: laat je deinende billen zien!

Vanavond drink ik heerlijk relaxed in het restaurant van de camping een biertje. Zowaar doet de wifi het in het restaurant en vraag ik op Facebook om eventuele reacties hier bij de blogs te plaatsen. Ik laat namelijk een boek maken van deze reis door Waarbenjijnu. Daarom schrijf ik wat uitvoerig en plaats veel foto’s. Altijd leuk om later de reacties terug te lezen.

Morgen belooft het een mooie dag te worden en dan ga ik met de fiets weer naar het centrum, circa 5,5 km, wat rondkijken en foto’s maken.

Zaterdag 30 april 2016
Vanmorgen word ik wakker door de zon die mijn ‘kamer’ geel kleurt. Dat is anders wakker worden dan in de afgelopen week. Ik loop, zonder sokken aan, op mijn slippers naar de badruimte. Ook dat is een andere sensatie. Het is 12 graden binnen, dat is nog koel maar wel 10 graden meer dan afgelopen week.

Ik besluit in de ochtend mijn leesboek uit te lezen voordat ik op pad ga. Daarna pak ik de fiets, plattegrond van Poznań, opgeladen Tomtom op de fietsstand, fototoestel en wat te eten en ik vertrek om 12.30 uur.

De tweede keer dat ik in een stad rijd, ga ik op een andere manier kijken. Gisteren was de eerste indruk, vandaag zie ik meer details. Poznań vind ik een stad met tegenstrijdigheden. Oude gebouwen met prachtige architectuur en daarnaast hypermoderne hotels zoals het Novotel. Straten met grote gebouwen die de sfeer van vroeger uitstralen, alleen niet echt onderhouden. Grote panden van betonblokken waar de sfeer van de Sovjets nog in zit. Grote parken waar moderne kunstwerken in staan en waar het aangenaam vertoeven is. De strandstoelen worden uitgeklapt en mensen vleien zich in het gras. Overal sporters die rennen, skeeleren en fietsen.

Fietsers hebben hier de status van mensen met een kinderwagen: rustig manoeuvreren tussen de wandelaars. De fietspaden zijn schaars, allerbelabberdst of ze worden gedeeld met de wandelpaden. Fietsers en wandelaars hebben een lagere status dan de auto’s. Die hebben overal voorrang. De stoplichten zijn slecht op elkaar afgestemd en het verbaast me dat de mensen zo geduldig staan te wachten tot het stoplicht eindelijk op groen is. Toch is er geen gemopper en irritatie. De Polen zijn verdraagzaam in het verkeer, tenminste als ze niet in de auto zitten. Automobilisten kunnen nog wel eens met extra gas optrekken, broemmmmm. Even de macho uithangen.

Het valt me op dat de Poolse mannen korte benen hebben en lange bovenlijven. De jonge tienergeneratie is duidelijk langer.

Tegenstrijdigheden zie ik niet alleen in het straatbeeld maar ook in generaties mensen. Zo is er een gigantisch koopcentrum waar vele kleine winkels in zijn ondergebracht. Vooral kleding en schoenen zijn in trek. Ik ga zo'n groot koopcentrum bezoeken en kijk naar de prijzen. Voor een lange broek van Gerry Weber moet al gauw circa €90,- neergelegd worden. Ik vraag een man die buiten de zaak staat te wachten wie zijn of haar kleren en spullen hier koopt want ik vind de prijzen aan de hoge kant. Hij beaamt dat de prijzen hier hoger zijn dan in veel winkels in de binnenstad maar het is prachtig om hier te kopen. Ik kijk eens naar het winkelend publiek en zie vooral modieuze jongeren. Zelfs binnen houden velen hun zonnebril op en vaak lopen vrouwen op erg hoge hakken. De portemonnee moet toch wel gevuld zijn door een goede baan vermoed ik.

Daarna duik ik de ‘gewone’ winkelstraat in en zie de ‘gewone’ man en vrouw die daar hun spullen koopt. De nieuwe Poolse generatie wil mee gaan met de moderne tijd. Kleding en uiterlijk staan bovenaan het lijstje. Ik maak een praatje met een jonge man en vraag of de Polen de Euro willen hebben. Maar daar antwoordt hij ontkennend op. De Polen willen wel bij Europa horen maar ze willen hun eigen munteenheid houden.

In de middag fiets ik naar het Park Cytadela aan de noordkant van Poznań. Ik ben blij dat ik met de fiets ben want het is een immens groot park. Ook hier is het heel normaal dat ik fietsend door het park ga. Over de begraafplaats van de Tweede Wereldoorlog slachtoffers ga ik met de fiets aan de hand naar boven waar de Obelisk staat. Dan fiets ik langs het museum waar oorlogsvliegtuigen en pantservoertuigen staan.

Dan vraag ik waar het beroemde kunstwerk staat van ‘de Onbekenden’. Een symbool van al diegenen die in de oorlog gevallen zijn. Van verre lijkt het net of er een kudde olifanten staat. Maar dichterbij zie ik dat het halve mensen zijn. Half wat lengte en doorsnee betreft. Een imposante opstelling van rompen en voeten. Hier vraag ik een vrouw of ze een foto van me wil maken. Een mooie herinnering aan dit prachtige park. Mocht je ooit naar Poznań in Polen gaan, vergeet dan niet om dit park te bezoeken. Het liefst met de fiets want de afstanden zijn groot.

Misschien vind ik dit park Cytadela nog wel het meest indrukwekkend. Ruimte rust, verleden, heden en toekomst komen hier samen. Vroeger was het oorlogsgebied, nu een herdenkingsplek. Maar er is ruimte voor de kinderen om met skelters te rijden, te skeeleren, te fietsen, met honden te spelen. Kijk eens naar de foto van de richtlijnen hoe kinderen in dit park zich moeten gedragen. Ze mogen veel maar alleen niet schreeuwen, bloementjes plukken en de boel stuk maken.

Na zes uur vermaak in Poznań en vele foto’s rijker kom ik op de camping terug. Ik heb gisterenavond besloten te gaan eten in het restaurant dat bij de camping is. Dit heb ik zelfs gezegd tegen de ober maar die is mij vergeten te zeggen dat vanavond de eetzaal is volgeboekt. Beetje hongerig loop ik weer weg en haal en krop sla uit de koelbox. Dan zie ik een nieuwe camper met Nederlands kenteken twee vakken naast me vandaan staan. Ik klop aan, groet de mensen en vraag of ze nog meer campings in Polen hebben bezocht en of ze nog goede tips voor me hebben. Dan zeg ik dat ik het eten ben misgelopen. Maar er blijkt een Aziatische eethuis bij de sportaccommodatie naast de camping te zijn. Deze mensen hebben hier wel vaker op de camping gestaan en dit is bij hun al een bekend eethuis. Dus snel daar naartoe om wat eten op te halen. Oei er zitten wel heeeel veel rode stukjes peper door die ik er uit probeer te vissen. Morgen de rest verdunnen met gewone witte basmati rijst om het iets eetbaarder te maken.

Morgen is het zondag 1 mei, dan neem ik een rustdag op blijf rond de camping om me voor te bereiden op mijn komende vertrek. Maar daarover morgen meer. Nu eerst deze prima dag afronden.

Zondag 1 mei 2016
Vandaag neem ik dus een rustdag en maak er een schoonmaakdag van. Even is er paniek over een portemonnee die ik ‘kwijt’ ben. Daar ben ik even zoet mee.

Op welk moment beslis je om een credit card te laten blokkeren? Als ik hem niet vind dan kan ik er niks mee maar als ik hem laat blokkeren dan kan ik er ook niks mee. Dus eerst mijn paniekgevoelens laten wegebben en bij de Hollandse buren er over praten wat te doen. Even naar het restaurant van de camping om op mijn bankgegevens in te loggen en kijken of er wat is afgeschreven. Nee dus. Dan maar naar het India Restaurant om na te vragen of de zwarte portemonnee op de bank is blijven liggen. Nee dus. Dan weer zoeken in de caravan. Zou ik hem in een onbewaakt ogenblik ergens neer gelegd hebben waar ik hem anders niet neer leg? Zo groot is die caravan nou ook niet dus gelijk maar alle hoeken en gaten door gespit. Nee dus. Tja wat dan? Via mobiel bankieren geld overmaken naar mijn ING rekening, dat is mogelijk. Daarna op de fiets naar een bank waar een pinautomaat is. Daar kan ik 1000 Ztl opnemen, circa €250,- en daarmee alvast de camping betalen.

De rust is er want ik heb contant Pools geld op zak en kan tanken. Geld en een portemonnee kwijt zijn is niet een probleem maar een credit card en ABNAMRO bankpas kwijt zijn wel. Toch besluit ik nog niet om de bank te bellen en de passen te laten blokkeren. Er is niks afgeschreven en mocht iemand snode plannen hebben dan wordt dat gewoonlijk snel gedaan.

Dan stap ik weer de caravan in en doe met ogen dicht de handelingen na die ik gisterenavond gedaan heb. Ik heb mijn handen vol met een schaal Indiaas eten. Die zet ik rechts op het keukenblok. Dan doe ik de rits van mijn rechter zak van mijn groene sportjack open. Haal er de portemonnee uit, gooi hem links op bed, doe mijn sportjack uit, hang het op. Pak dan mijn schaal met eten, pak een bord en ga aan tafel zitten eten. Alsof ik het allemaal overdoe, zo voelt het. Er ligt niks op bed, dan schuif ik de matras van de kant en jawel, daar ligt de portemonnee tussen de wand en de matras. Niet te zien maar hij ligt er wel. Een zucht van verlichting gaat door me heen en ik barst nu van het Poolse geld. Ik voel me rijk en ga vanavond mijn Hollandse buren trakteren op koffie of een biertje want ze hebben me emotioneel goed ondersteund. Weer een ervaring rijker: gooi nooit je portemonnee hardhandig op bed want dan word je gestraft!

Morgenochtend rijd ik door naar een kleine boerencamping in Lódz, ten zuiden van Warschau. Omdat er maar 13 staplaatsen zijn heb ik de mevrouw van de receptie gevraagd even te bellen of er plaats voor me is. Ik ben er welkom.

Camping Malta 155 in Poznań in Polen kan ik zeker aanbevelen. Net als het restaurant waar ik nu zit met een heerlijke café latte om dit reisverslag te plaatsen.

Wordt vervolgd.