Blog 13, Zaragoza en terug via Frankrijk en Belgie

Blog 13, Familiebezoek in Zaragoza en door naar Frankrijk en België

Op tweede kerstdag, donderdag 26 december, rijd ik naar een hotel, Casa Ripo, hoog op een berg in Vall d’Alba, een dorp schuin boven Valencia. Hier heb ik twee nachten geboekt. Wat een prachtige plek is dit waar het hotel ligt. Je hebt hier een uitzicht over het dal waar Vall d’Alba in ligt. Een paradijselijke plaats en Monti vindt het prima hier. Veel natuur, geen honden en geen verkeer. Er zijn maar een paar gasten in het familiehotel. Een wat ‘kneuterig’ hotel, duidelijk gedateerd maar het is er schoon en gezellig. De plek is goud waard en ik denk dat op deze plek er meer van te maken is dan wat er nu is. Maar misschien vinden ze het best dat er maar een paar toeristen zijn. In ieder geval ga ik van het ouderwets grote warme bad genieten. Monti voelt zich hier gelijk thuis, ik zie een totaal andere beleving bij haar dan op het vorige appartement in Archena. Ze onderzoekt de kamer en vindt gelijk haar rust. Eten heb ik nog genoeg in de auto en in de avond eet ik dan ook aan een tafel in de tuin van het hotel. Maar morgen ga ik eerst op pad en daarna uit eten in het restaurant dat bij het hotel is want ik heb er goede recensies over gelezen.

De kerstdagen zijn voorbij en het normale leven gaat ook in de dorpen weer verder. Ik heb heerlijk geslapen hoewel er een paar ijzeren veren door de matras willen komen. Maar in een tweepersoonsbed kun je als je alleen ligt altijd wel een lekker plekje vinden. Na mijn ontbijt op de kamer gaan we op pad naar een dorp dat op de Michelin landkaart een groen kader heeft. Dat is een symbool dat het een historische en toeristische trekpleister is. De naam van deze mooie plaats die ik bij deze ga aanbevelen is: Vilafamés en het ligt circa 16 kilometer van Vall d’Alba. Van een afstand zie je al een groot kasteel boven op een berg liggen. Het historische gedeelte van het stadje ligt tegen een berg gebouwd en komt Middeleeuws over. Ik parkeer de auto onderaan in het dorp tegenover de Guardia Civil. Nou durf daar maar eens een autokraak te doen. Met Monti loop ik zigzag via smalle stenen trappen naar boven. Vanaf verschillende hoogtes heb je een prachtig uitzicht over de oude stad en het dal. Er lopen weinig toeristen en hier lopen geen loslopende honden. Het kasteel is meer een ruïne dat deels herbouwt is. Het staat op de Unesco Erfgoedlijst en is gratis te bezoeken. Eigenlijk is de hele binnenstad er om heen een historische plek. Wat me opvalt is dat het hier zo verzorgd en schoon is. En dat het bijna ondoenlijk is om hier te parkeren omdat de smalle straten heel steil zijn. Dat was dus een goed idee om de auto beneden te laten staan en te voet te gaan. Zo zwerven Monti en ik ruim twee uur in deze mooie plaats en maak ik vele foto’s. Een aanrader dus als je in deze regio bent.

Ik ben dus al wel op de terugreis naar huis maar heb nog wel het gevoel dat er wat te beleven is. Dat komt ook omdat de temperatuur hier in Spanje nog aangenaam genoeg is. Hoewel, zo hoog is de temperatuur niet meer zoals hij was in zuid Spanje. De 20 graden en zon, die zijn hier voorbij maar het is aangenaam genoeg om er op uit te trekken.

Op zaterdag 28 december rijd ik van het hotel Casa Ripo in Vall d’Alba naar Zaragoza. Daar ga ik een neef van mij, Martin, opzoeken die er al jaren woont. Nou is het vanmorgen wel heeeeel erg mistig hier hoog op de berg. Er is een korte route door de bergen naar Zaragoza maar ik heb mijn bedenkingen of die route wel verstandig is gezien de dikke mist die er tussen de bergen hangt. Ik besluit de snelweg via Valencia te nemen. Deze route is wel een kleine 60 kilometer langer maar ik vermoed dat het hier veiliger rijden is. Zo gezegd, zo gedaan en dit is een goede keuze want zonder problemen kom ik in Zaragoza aan. Nu moet je weten dat mijn neef Martin in een dorp buiten Zaragoza woont, namelijk in Cuarte de Huelva op de Calle Alemania. Die straat heb ik ingetoetst en blijkbaar heeft de navigatie als plaats Zaragoza gekozen. Als ik door drukke smalle straten rijd, krijg ik al een gevoel dat er iets niet klopt. Er is geen enkele parkeerplaats vrij tussen de hoge, wat armoedige, flatgebouwen. Ik zet de auto voor een garagedeur en bel Martin. Hij loopt wel even naar buiten om te kijken waar ik sta. Maar nee hoor, hij ziet me niet en als ik de straatnaamborden noem die ik zie dan herkent hij er geen eentje. Hij vermoed al dat ik in de stad Zaragoza sta en niet in zijn dorp Cuarte de Huelva. Wat blijkt, er zijn dus twee straten die hetzelfde heten en zijn dorp valt onder Zaragoza. Maar het is nu duidelijk dat ik nog 9,4 kilometers moet rijden.

Wat me op deze rit opvalt is dat de Spaanse stoplichten totaal niet op elkaar zijn afgesteld. Je mag de hoek om want het is groen en dan moet je om de hoek wachten want een andere straat heeft voorrang. Een half uur doe ik over de 9,4 kilometer maar dan ben ik eindelijk waar ik verwacht word. Het is een mooi weerzien met een jonge neef die ik vele jaren niet gezien heb. Martin was getrouwd met een Spaanse vrouw die hij in Nederland ontmoet had en samen hebben ze twee mooie dochters van 13 jaar, Paula en Diana. Bewust zijn de namen zo gekozen zodat ze zowel in Spanje als in Nederland herkenbaar zijn. Vandaag ben ik alleen met Monti bij Martin en morgen komen de twee jonge meiden hier naar toe want ze willen heel graag met die ‘oude tante’ van Martin mee om Zaragoza te bezoeken. Martin en ik hebben voldoende te bepraten en hij heeft een heerlijke spaghetti voor me gekookt. Echt knus om zo bij hem thuis te mogen zijn en twee nachten hier te mogen slapen.

Martin rijd naar Zaragoza waar we de dochters ophalen. Wat is dat leuk om Paula en Diana te ontmoeten. Als ik ze zie dan zie ik twee jonge Spaanse meisjes die beiden zowaar wat Nederlands kunnen spreken. Verstaan doen ze meer dan spreken maar ze spreken al wel heel goed Engels. Ze zitten beiden in de tweede klas middelbare school en ze vinden het leuk om zowel Nederlands als Engels te spreken. Met de tram gaan we naar het centrum van Zaragoza en daar krijg ik een privé rondleiding. Er is een heel grote kerststal opgezet in het centrum en bij de foto’s krijg je een impressie daar van. De kathedraal van Zaragoza is een trekpleister, zo imposant en groot. Martin vertelt nog dat er een gangetje in de kathedraal is waar studenten door heen renden met hun adem ingehouden. Als ze er zonder problemen door waren dan zouden ze slagen voor hun examen. Dit ritueel werd door de kerk verboden toen er een keer een jongen flauw gevallen was doordat hij te weinig adem had. Nu is het pad in de kerk afgesloten. Ook hangen er twee bommen in de kerk als nagedachtenis dat er in 1936 eens drie bommen op de kerk zijn gegooid waarvan deze twee niet ontploften. De naam Zaragoza komt van Caesar Augosta en is verbasterd. Ook leuk om te weten.

Dan op naar een tentje voor de beroemde dikke chocolade drank waar je van die stengels in doopt. Maar we zijn niet de enigen die dit bedenken en het ene tentje is overvol en het andere tentje is gesloten. Dan maar terug met de tram naar huis waar Monti een vrije ochtend heeft gehad. Zij heeft goed bijgeslapen en is zeer in haar hum met deze twee mooie jonge meiden die haar wel willen kroelen. We sluiten de dag af met samen eten en het is ons allen goed bevallen. Martin en zijn dochters zijn wat mij betreft welkom in Veenendaal. Samen of alleen. Altijd fijn om te weten dat je ergens een bed mag vragen als je in de buurt komt. Ook leuk om te ervaren dat deze familieband gewoon is blijven bestaan na zoveel jaren elkaar niet gezien te hebben. Morgen gaan zij naar vrienden in Madrid en ik reis verder richting Frankrijk. Mijn terugreis is nu echt begonnen want de temperatuur is in Zaragoza al 20 graden lager dan waar ik vandaan kom, regio Valencia. Het is wel even wennen die kou en nattigheid.

Op dinsdag 31 december nemen we ’s ochtends met kussen afscheid van elkaar. Het is de laatste dag van het jaar en ik via binnenwegen rijd ik richting midden Frankrijk. Ik heb geen haast en de tolweg ga ik zowel in Spanje als Frankrijk zien te vermijden. Ik heb een aardige accommodatie gezien op het platteland in Les Fosses en via bookingdotcom goede recensies gelezen. Ik heb gisterenavond via Facebook contact gelegd en er is ruimte voor me om te komen. Boeken via Facebook of rechtstreeks, dan betaalt de host geen commissie aan het bookingsbureau. Voor hun dus een extraatje op deze laatste dag van het jaar. Achteraf voor mij een slechte keuze maar dat wist ik toen nog niet.

Via de toeristische route rijd ik over veel D-wegen. De autoroute waar tol voor betaald moet worden, vermijd ik. Dan kom ik echt op het platteland van Frankrijk. Smalle weggetjes met hompen klein van de tractoren. Ik vind de accommodatie op de Rue de Vieux Chểne, de oude eik. De eigenaar heeft al laten weten dat zijn moeder mij zal binnen laten maar ook dat ze geen woord Engels spreekt. Maar dat is geen probleem voor mij want ik spreek goed genoeg Frans om een gesprek met haar aan te gaan. Als eerste vraag ik altijd naar de wifi code. Het is al snel duidelijk dat ze geen enkele feeling met internet heeft want ze wijst op de muur het mailadres aan. Dan komt er een kleinzoon van 11 jaar, Antoine, die diverse opties gaat proberen. Hij kent dan wel de code maar het gaat niet lukken. Hij belt zijn vader op zijn werk en wat blijkt, de router wordt uitgezet als de ouders naar het werk zijn om te voorkomen dat de zoon van 11 en die van 8 jaar de hele dag met hun mobieltje op het internet zitten. Een herkenbaar thema dat in veel gezinnen speelt.

Maar deze Antoine van 11 jaar is een heel innemend jongetje en als ik vraag of hij het leuk vindt om mee te gaan Monti uit te laten, dan gaat hij daar grif op in. Ook zijn jongere broertje Maik kleedt zich warm aan want het is fris buiten. Zo ga ik op pad met twee jonge ventjes en Antoine weet een mooie route in het bos. Of ik de lange of de korte route wil? De lange is 3 uur en de korte 1 uur. Nou laten we het maar op de korte houden, die is vandaag lang genoeg voor Monti en mij. Ruim een uur lopen we met z’n drieën door het bos achter Les Fosses en nu weet ik weer waarom ik deze plek heb geboekt. Hier zal vannacht zeker geen vuurwerk afgeschoten worden. Rust voor Monti vannacht.

De router mag de jonge Antoine omzetten en dan kan ik een seintje aan het thuisfront geven dat ik goed ben aangekomen. Maar waar ben ik aangekomen? In een tuinhuisje dat atelier wordt genoemd, een huisje met enkel glas en diverse kieren bij de deur die rechtstreeks op de tuin uitkomen. Buiten is het niet warmer dan 3 graden en het is vochtig. Er zit een kleine verwarming in het appartement dat op 20 graden staat. Maar het is zeker geen 20 graden binnen en in no time ben ik zo koud dat ik er chagrijnig van word. Fleece vest aan, jas aan, sloffen aan, fleece deken om. Het zou allemaal niet zo erg zijn maar als je weet dat ik €57,- ga betalen voor deze overnachting in een te koude krappe kamer, dan voelt dat niet goed. De vrouw des huizes is inmiddels ook van haar werk thuis en er word gevraagd of ik vannacht een glas wijn bij ze kom drinken. Nou, ik heb mijn twijfels of ik zelfs 22.00 uur wel haal want ik ben in en in koud. Om 20.00 uur ga ik betalen en vraag een factuur voor de verzekering. Of het goed is dat die per mail wordt gestuurd. Nee, ik heb echt een papiertje nodig dat ik kan opsturen. Eigenlijk besef ik dat het bedrag dat ik nu ga overmaken echt veel te veel is voor wat ik hier voor krijg. Ik meld me dan ook af voor het aangeboden glas wijn en ga de elektrische deken uit de auto halen. Eigenlijk ben ik nog suf want ik heb ook nog een elektrisch kacheltje in de auto liggen. Het bed wordt voorverwarmd en dan een hete douche genomen. Die is lekker warm maar duurt tot de douchebak vol staat want het water stroomt niet snel genoeg door. Dan maar afgedroogd en als het water door de afvoer gaat dan komt er toch een rioollucht naar boven. Snel de handdoek op het putje gelegd om de stank te deppen. Dit doet me aan de leraar Nederlands van de hbs denken. Als het in de klas ging stinken van het zweet van de vele jongens en iemand vroeg of het raam open mocht dan was het antwoord steevast: ‘liever in de stank dan in de kou’. Nou kan hier het raam niet open van de badkamer én ik wil niet in de kou zitten én niet in de stank. De douchedeur gaat dicht en ik kruip snel met mijn warme pyjama aan al om 20.30 uur het warme bed in. Monti ligt al op het voeteneind want die vindt de vloer zelfs met de warmtemat nog te koud. Voor 21.30 uur slaap ik al op deze oudejaarsavond 2019.

Tegen half een word ik wakker en dan kijk ik even op mijn telefoon. Ja, de nodige berichtjes zijn binnen gekomen via WhatsApp, Messenger en Facebook. Heel lief al die mensen die aan me denken en ik maak een foto van Monti die prinsheerlijk onder een fleecekleed bij mij op bed ligt te slapen. Een groet aan alle lieve volgers en dan ga ik weer slapen. Geen knal gehoord deze oudejaarsavond, geen champagne gedronken, geen zoenen uitgedeeld maar prinsheerlijk geslapen op een lekker bed in een te koude kamer. Prima zo, het nieuwe jaar is begonnen, morgenochtend na het ontbijt op tijd verder reizen richting Nantes en Seamur naar een appartement in het plaatsje met een heel mooie naam: La Suze-sur-Sarthe. Kijken of het daar warmer is dan in deze B&B in het tuinhuisje alias mooie naam ‘het Atelier’. Een pittige recensie op bookingdotcom kan ik niet geven want ik heb via een omweg geboekt. Maar bij deze: geen aanrader!

Via vele D-binnenwegen rijd ik op mijn gemak door kleine Franse dorpjes. Er is weinig verkeer op de weg want het is Nieuwjaarsdag, 1 januari 2020. Ik heb geen haast want ik heb een kleine afstand dit keer, nog geen 300 kilometer te gaan en gewoonlijk word je niet voor vieren ergens verwacht. Het regent en het is mistig, een troosteloze rit wordt het want de zin om er uit te gaan en met Monti te lopen is minimaal. Ook zijn de tankstations in de kleine dorpen gesloten, net als de winkels en restaurants. Maar bij een LeClerq is de pomp te gebruiken met de credit card. Daar ga ik wat met Monti lopen maar die is niet erg enthousiast om natte pootjes te krijgen. Dan toch maar door naar dat plaatsje met die leuke naam. Zondermeer is het een aangename rit door de kleine dorpjes maar dan blijkt nummer 10 van het appartement niet te vinden te zijn. Ik rijd door voorbij waar de navigatie aangeeft dat ik er ben en een stuk verder keer ik om en rijd terug. Dan staat er langs de weg een vrouw naar me te zwaaien. Zo attent, dit is de gastvrouw en ze heeft mijn auto met gele kentekenplaat voorbij zien gaan en blijkbaar komt het vaker voor dat gasten het huis niet kunnen vinden. Een alleraardigste vrouw, Reine en een heerlijk welkom in een prachtige accommodatie waar ze voor mij de open haard heeft aangedaan en de bonbonnetjes staan op tafel te wachten. Dit is met welkom binnen komen en nu zie ik direct het verschil met gisteren. Deze vrouw heeft zich ingeleefd in haar gast en de ruimte die gewoonlijk leeg staat heeft ze op tijd opgewarmd.

De nodige spullen worden uit de auto gehaald en Monti blijft aan de lijn want er loopt een klein katje buiten die ze wel te grazen wil nemen. Dit is een huis dat ik bij iedereen die dit blog leest ga aanbevelen. Charmant, comfortabel, een allervriendelijkste gastvrouw én een goede prijs-kwaliteit verhouding. Ik eet de zelf mee gebrachte etenswaren op en zet mijn laptop hier voor de open haard op tafel. Een kamer die uitnodigt om weer wat te gaan schrijven. Op het vuur mag ik de nodige houtblokken leggen en de ruimte is inmiddels warm genoeg om comfortabel aan te voelen. Ja, het is winter en de zomerse temperaturen zijn nu echt voorbij voor mij. Het is een heerlijk verblijf in deze accommodatie Route de Voivres. Morgen door naar een hotel in Beauvais, noord-west van Parijs. Ook dan neem ik weer de toeristische route.

Het is donderdag 2 januari en ik rijd vandaag 290 kilometer voornamelijk via D-wegen. Veel kleine dorpjes doorkruis ik en meestal mag er in het centrum maar 30 kilometer gereden worden. Het schiet dus niet op maar ik vind het wel heel leuk om zo een impressie te krijgen van het noorden van Frankrijk. De bergen zijn over gegaan in heuvels en een glooiend landschap. Het is er fris groen want aan de plassen te zien heeft het hier veel geregend. Ieder dorp heeft wel een kerk met kerktoren staan. Dikbuikige kerken en slanke kerken, stompe torens en spitse torens. Heel apart om te zien dat ieder dorp zo zijn eigen uitstraling in een dorp creëert.

In Beauvais ga ik naar het hotel Kyriad dat ik via Bookingdotcom heb gereserveerd. Het is een hotel waar geen lift in is en waar ik kamer 29 op de tweede verdieping heb. Dat wordt sportief trappen lopen. Maar het is een prima kamer die fris ruikt en die schoon is. Prima zo. Monti vindt haar plekje onder het bureau en ik ga mijn blog bijwerken. Het eind is in zicht. Nog voor 1 nacht een bed in België vinden want de afstand naar huis, 550 km, is net te ver om op één dag te rijden.

Na een goede nachtrust en overheerlijk ontbijt in het hotel Kyriad start ik de laatste dag van deze reis. Het is vrijdag 3 januari 2020 en buiten ziet het er mistroostig uit. Het miezert en Monti vindt het allang best om een kort rondje te lopen. De spullen gaan weer de auto in waar de orde van opbergen inmiddels totaal weg is. Zeg maar gerust dat het een zooi is in de auto maar nu ben ik zo thuis en kan ik op mijn gemak straks alles uitladen.

De laatste etappe door Frankrijk is het opletten. Het regent aan een stuk door en het is zo nat op de snelweg dat de ruitenwissers op de voorruit op volle toeren draaien. Franse vrachtwagens scheuren met 90 voorbij op stukken waar je 70 of 80 mag rijden. Ze houden zich niet in binnen de bebouwde kom en zijn in mijn ogen een gevaar op de weg. Vele halen me in op plekken waar ik al de toegestane maximale snelheid rijd. Portugesen heb ik getypeerd als snelheidsduivels maar ik heb me nooit onveilig gevoeld op de Portugese tweebaanswegen. De Spanjaarden vind ik lomp, ze parkeren zelfs op zebra’s en negeren zelfs rode stoplichten. De Fransen vind ik ongeduldig, ze plakken op mijn bumper met een dwang om het maximale te moeten rijden. Dat bumperkleven heb ik in Spanje en Portugal niet mee gemaakt en het valt me op dat deze dagen er al meerdere keren iemand zo dicht op mijn bumper zit dat ik de lichten nauwelijks in de binnenspiegel zie. Kijken wat me straks in Holland gaat opvallen na vier maanden afwezigheid.

Het landschap is veranderd in grote groene akkers en velden die omgeploegd zijn. Mooi, glooiend landschap en weer mooie intieme Franse dorpjes op het platteland. Maar het regent en de zin om uit de auto te komen om met Monti te gaan lopen ontbreekt me. In één stuk rijd ik door naar de Belgische plaats Drongen waar ik als laatste accommodatie het Van der Valk Hotel geboekt heb. Eigenlijk voor mij te duur maar er was niks op de route dat me aansprak voor een lager bedrag. Nou dat moet dan maar en ik krijg in het hotel een mooie kamer op de begane grond aan het eind van de gang, nummer 17. Als ik de rekening vraag dan schrik ik even want op dat te hoge bedrag komt ook nog eens tien euro extra voor Monti. De grap dat ik mijn man heb ingeruild voor dit kleine hondje werkt niet ondanks dat de kamer is geboekt voor twee volwassenen. Nou dat wordt morgen hier niet ontbijten maar een ‘Broodje pomp’ halen zoals Nelly dat noemt. Of even een supermarkt opzoeken want ik wil vanavond als afsluiter hier wel gaan eten.

De auto verzet ik tot voor mijn hotelkamerraam en ik zie dat dit de meest luxe kamer is die ik tot nu toe geboekt heb. Maar, het is er koel, zelfs koud. Ik probeer de temperatuur omhoog te krijgen met de airco maar dat lukt niet. Warmer dan 17 of 18 graden is het niet op de kamer. Dan maar naar de receptie voor hulp. De jongeman die me inboekte constateert ook dat het wel erg koud is op de kamer en probeert de blower op de maximale stand te zetten. Maar na een half uur is de kamer me nog te koud en ga ik door de regen naar de auto om mijn elektrische kacheltje te halen. Nu staat die op volle toeren te draaien om het hier behaaglijk te krijgen. Van der Valk, slechte zet om voor €67,- geen warme kamer aan te bieden. Dat wordt geen hoge score als recensie op Bookingdotcom en TripAdvisor. Maar misschien wordt het vanavond goed gemaakt met een overheerlijke biefstuk want daar is Van der Valk toch beroemd om? Helaas voor de vegetariërs onder de lezers, het wordt een malse biefstuk. Ik eet zo weinig vlees dat vanavond het weer een keertje mag.

Blog 13 is mijn laatste blog van deze reis, Onderweg samen met Monti naar Portugal. Spanje en Frankrijk zijn eveneens in deze reis opgenomen. Nu schrijf ik enkel nog een nabeschouwing van deze 4 maanden onderweg zijn. Voor mij was het geen vakantie maar meer een uiting van mijn leefstijl, van onderweg zijn. Hoe ik deze reis ervaren heb en waar ik tegen aan gelopen ben, dat schrijf ik in de nabeschouwing. Alle lezers bedankt voor het volgen. Velen hebben gereageerd, velen ook niet. Ook goed want er is meer in december te doen dan mij te volgen op een reis.

Voor 2020 wens ik jullie alle goeds en veel avontuur, dichtbij of veraf. Wat 2020 voor mij in petto heeft, dat valt nog te bezien. Eerst kijken hoe het met Eribaatje gaat aflopen. In ieder geval gaat Monti volgende keer weer mee want dat er een volgende keer komt, dat is zeker. Maar hoe en waar naar toe, dat laat zich raden.

Bedankt voor alle steun en leuke reacties en een groet uit een inmiddels opgewarmde kamer in Drongen in België. En een poot van Monti die onder het bureau ligt te slapen. Nicolette.