Blog 14, Montenegro, de bergen in rond Zabljak

Blog 14, Montenegro noord: de bergen in rond Zabljak, Nat. Parc Durmitor.

Vandaag is het zaterdag 5 mei en vertrek ik vanuit Morinj, de Camping Naluka, naar het noorden van Montenegro. Montenegro is niet echt groot. De grootte wordt vergeleken met de provincie Vlaanderen. Nou weet ik niet echt hoe groot Vlaanderen is maar in ieder geval is het wegennetwerk hier beperkt door de hoge bergen. Er lopen een paar hoofdwegen door het land en ik neem nu de hoofdweg vanaf de Baai van Kotor naar het noorden van Montenegro. Een goed geasfalteerde tweebaansweg waar je op sommige stukken 80 mag rijden maar waar dat zeker niet overal verantwoord is. Ik zie dan ook meerdere kruizen met plastic bloemen langs de weg staan. Ik kan trouwens niet hard gaan want ik ga vanmorgen klimmen naar 1.500 meter hoog.

De hele rit naar de plaats Zabljak is circa 150 kilometer maar ik doe er in totaal 3,5 uur over. In z’n twee rijd ik met 2500 toeren naar boven en kom niet boven de 50 km per uur uit. Prima zo want ik heb geen haast en er is veel te zien. Prachtig is mijn geliefde woord voor de bergen in Montenegro. Ik rijd door en langs zwarte bergwanden, grijze bergwanden, bruine bergwanden en zelfs wit-gele bergwanden. Wat een verscheidenheid van kleuren zit hier alleen al in de bergen. Ook wat de structuur betreft is er veel verscheidenheid. Grote brokken steen, gruis en zelfs zanderig. Bergwanden die helemaal kaal zijn maar ook die deels begroeit zijn. Het gaat regenen en dan zie je helemaal de kleurverschillen. Diverse kleuren groen door elkaar, vooral de lichtgroene jonge bladeren steken mooi af tegen donkergroene sparrenbomen.

Omhoog en dan via haarspeldbochten weer naar beneden. Tot je op een plateau komt waar een grote parkeerplaats is dat als uitzichtpunt dient. In de diepte ligt er een groot meer met kleine stukjes begroeid land. Niet echt eilandjes maar meer een moerasgebied lijkt het. Monti lijkt hier geen hoogtevrees te hebben want ze loopt tot de rand van de bergwand. Daar maakt een jonge toerist een foto van ons beide. Onze eerste foto samen. Alsof het de gewoonste zaak van de wereld is, laat ik haar boven op het plateau uit. Ze snuffelt en zoekt een plek die haar bevalt. Dan weer de auto in, de box in en het luikje gaat weer dicht. Hoe snel leert een hond dat hetgeen eerst eng was nu al heel normaal is? Ze gaat nog niet echt vlot in de box maar een klein duwtje op haar achterste en daar gaat ze. Ze gaat gelijk liggen en gaat gewoon slapen.

Monti slaapt zo diep dat ze niet eens door heeft dat ik verkeerd gereden ben en uit de auto stap. De navigatie heeft een fout gemaakt in Zabljak en ik zit vast op een landweg. De weg gaat omhoog op een zandpad met dikke brokken steen en de auto slipt. Dit trekt hij niet en ik kan ook niet voorstellen dat dit de weg is naar de camping. Misschien is dit nog te rijden zonder caravan maar met de caravan zeker niet. Wat nu te doen? Achteruit gaat me niet lukken, dus dat wordt loskoppelen. Ik draai de mover op de wielen, zet de caravan op de handrem, doe het steunwiel naar beneden en koppel hem los van de auto. Net als ik de auto wil verplaatsen komt er een auto aan die er langs wil. Ik loop er naar toe met de wielsleutel in mijn hand en gebaar dat hij er niet langs kan want dat de caravan eerst naar beneden moet. Een jongeman stapt uit maar spreekt geen andere taal dan zijn moederstaal. Maar met gebaren kom je ver. Hij snapt wat ik wil gaan doen en rijdt zijn auto achteruit. Dan loopt hij naar mij en gebaart naar mijn auto? Ja hoor, zet jij die alvast maar naar beneden en ik geef hem zo mijn autosleutel. Ik rijd voorzichtig de caravan de heuvel van de landweg af en de jongeman draait mijn auto uit een benarde positie en komt die voor de caravan zetten. Samen zetten we de caravan er weer aan. Dan bedank ik hem hartelijk en rijdt hij weg. Maar nog voordat ik klaar ben is hij omgedraaid en komt me gebaren dat hij wel voor gaat rijden naar de camping. Blijkbaar is dit pad een sluiproute om een stuk weg af te snijden. Hij rijdt voor en ik er netjes achteraan. Met een scherpe bocht naar links gaan we naar boven naar de weg die Grietje vast bedoelde. Een smalle weg naar boven. Ik ben al lang blij dat er geen tegenligger komt want het is hier echt smal en glibberig door natte aarde op de weg. Op een kleine kruising zie ik de behulpzame jongeman mij gebaren dat ik naar links moet en hij rijdt rechtdoor. Al deze tijd heeft Monti gewoon rustig door liggen slapen in de dichte box in de auto. Hoe snel leert een hond? Heel snel dus.

Op de camping staat geen enkele caravan of camper. Die ben ik onderweg ook niet tegen gekomen. Wel een groep motorrijders en een groep stoere 4wheel drive auto’s. Hier zal ik geen groepen Aziaten tegen komen die selfies maken met hun mobiel op stickies. Dit gebied van noord Montenegro is voor de sportieve reiziger die van bergklimmen of wandelen houdt. Of van abseilen en kanoën en raften op wild water door de Tara canyon. Er is hier genoeg te beleven in de zomer en in de winter. Dit is een geliefd winterski gebied maar niet zoals in Oostenrijk met veel bars en after ski straten. Hier is het nog puur want het is een gebied van een Nationaal Park. Hier liggen de hoogste bergen en de mooiste meren. Maar je moet er wat voor doen. Al om er te komen met de auto want er zijn veel krappe haarspeldbochten te nemen. Als ik niet was uitgestapt voor het maken van foto’s dan had ik de 150 kilometer in 3 uur kunnen rijden. Dit is dus het gebied voor de rustzoeker, de echte natuurliefhebbers.

Dus kom maar op naar Montenegro want zo mooi als het hier is, is het nergens. Sommige stukken doen me aan de Baltische Staten denken. Veel groen en nat, glooiend terrein. Sommige stukken doen me aan de Alpenweiden denken. Mooie groene vlakten waar donker bruine koeien grazen en waar weelderig de voorjaarsplanten groeien. Zo van die reclame van die vrouw die een joggertje eet. Andere stukken zijn als Zwitserland, ruwe stenige bergpartijen met sneeuw op de top. Ja, er ligt hier nog sneeuw want ik zit op 1.500 meter hoogte. De lucht is hier wat ijler en frisser. Nu het regent is de buitentemperatuur maar 12 graden. Voor mij geen probleem want de ventilator gaat weer de kast in en de kachel komt er weer uit. Morgen komt er vast weer zon en dan kunnen we hopelijk buiten eten. Ik praat al in de wij-vorm want vanavond heb ik de bak met voer maar weer op de deurmat gezet want de hagelstenen komen zelfs uit de lucht vallen. De stroom valt een paar keer uit door de onweer die door de bergen raast.

Nog even leuk om te vermelden is dat de vader van de jonge vrouw die me bij de receptie ontvangt, me doet verbazen. Ik gaf hem bij aankomen een hand en deed de groeten van Grietje en Eimert uit Holland. Die Hollanders die vorig jaar hier gestaan hebben met zo’n Eriba hefdakje. Dat herinnert hij zich vast niet meer maar het is een leuke binnenkomer. Hij raadt me aan om op het gras te gaan staan want dat is voor de hond het meest aangenaam. Hij loopt mee en helpt me een waslijn op te hangen. Eigenlijk loopt hij wat om me heen te dralen en hij kan zijn ogen niet van me af houden. Hij schrijft op het stof van de ruit van de caravan dat hij 65 jaar is. Ik zet er 70 naast. Dan ontpopt hij zich als een echte charmeur. Hij kijkt me de kleren van het lijf en gebaart met zijn handen de vormen van mijn lijf en vindt dat ik er echt goed uitzie. Hij spreekt geen Engels of Duits dus de communicatie gaat wat moeilijk. Ook is dat eigenlijk wel gemakkelijk want nu kan ik doen of ik niet snap wat hij bedoelt. “Wegwezen”, zeg ik in het Nederlands. Het maakt toch niet uit in welke taal ik tot hem spreek want hij verstaat de andere talen ook niet. Ik gebaar dus dat ik het druk heb en geen tijd heb voor geklets of wat dan ook. “Bovendien ben je getrouwd”, zeg ik er nog achter aan. De man gebaart nog even met zijn hand over zijn maagstreek dat ik hem wat doe, zo mooi vindt hij dat ik er nog uit zie op mijn leeftijd. Als ik even later zijn dochter weer spreek, krijg ik bevestigt dat haar moeder er nog is. “Ja”, zegt ze, “hij vindt het mooi om te zien dat u op uw leeftijd er zo goed uit ziet. De vrouwen in Montenegro zijn met 70 jaar echt oud en niet meer in een goede vorm.” Laten we het daar maar op houden, denk ik. Maar de ouwe smulpaap keek wel heel verlekkerd naar me. Tja, zo maak je als vrouw alleen onderweg nog wel eens wat mee. Of het is een Servische gastarbeider die ‘toevallig ongetrouwd’ langs het strand staat, of het is een campingbaas wiens vrouw de kuierlatten heeft genomen, of een ouwe bok in de bergen die uit is op een jong geitje. Nou jong? Dit zijn perikelen van de alleenstaande, reizende vrouw. Monti wordt een goede afleiding want ik moet bij haar blijven.

De avond breng ik in de caravan door met veel tips die ik van Tinie, de honden- en kattengedrags therapeute krijg. Ze geeft me de site www.doggo.nl door waar interessante artikelen staan over hondengedrag. Monti hoor ik niet. Die is de vele indrukken van vandaag aan het verwerken. Zo kom ik deze avond met gemak door. Nu ga ik schaapjes tellen want die lopen hier volop. Bewaakt door een hond die de vos op afstand moet houden.

Zondag 6 mei ga ik mijn avontuur van reizen weer oppakken. Het heeft de hele nacht geregend maar de ochtend lijkt droog te blijven. Nederland heeft volop zon en ik doe mijn wollen sokken weer aan. Ook de vloerverwarming staat weer aan en de fleecedekens doen goede dienst. Het slaapt wel een stuk lekkerder zo’n koele nacht maar het is vanmorgen nog geen 10 graden in de caravan. Wat een verschil met de temperatuur aan de Adriatische kust waar ik ’s nachts alle ramen open had om het op 20 graden te krijgen.

Monti laat me lachen want ze wil de caravan niet uit. Ik sta buiten met haar riem en roep ‘kom Monti’. Ze loopt tot de deur, steekt haar neus naar buiten en draait zich snel om. Te koud naar haar zin en ze kruipt snel weer in haar slaaphoek. Ik moet haar echt ophalen om de kou in te gaan. We gaan lopend over de weg naar het centrum van Zabljak, een kleine 4 kilometer. Ik neem de flexriem mee om uit te proberen of ze die ruimte aan kan. Het is inmiddels 08.00 uur en dan moeten we wachten want er loopt een kudde schapen op de weg. Een aantal kijkt mij en Monti dreigend aan. Er staan heel grote schapen bij met lammeren dus ik houd afstand. Monti geeft geen kik en negeert de schapen. Langzaam lopen we door en dan draaien alle schapen zich ineens om en rennen de weg over, het lagere weiland in. De schapen lopen hier gewoon los te schooieren en soms gaan ze een tuin in.

De weg waarover ik heen met de caravan ben gekomen lopen we nu af. Er zit een prachtige grote, witte slak op de weg en hij is uit zijn huisje gekropen. Ik weet niet naar welke kant hij wil maar ik zet hem toch maar over want er rijden hier al auto’s. Na ruim een uur komen we weer terug op de weg en het is een hele klim om boven te komen. Ik loop te puffen als een oud paard en Monti lijkt er minder moeite mee te hebben. Als de caravan open gaat dan springt ze er meteen in en duikt in haar slaaphoek. Die hoor ik het eerste uur niet meer. Ik maak een lunchpakketje klaar want als ze weer wakker is dan ga ik met de auto naar het National Parc Durmitor waar het Black Lake, ofwel Zwarte meer ligt. Daar wil ik wat uren vandaag gaan wandelen.

Het Zwarte meer is een gletsjermeer dat gevoed wordt o.a. door het gesmolten water van de bergen in het National Parc Durmitor. De Durmitor is een van de hoogste bergen hier. Dit hele gebied staat sinds 1980 op de Werelderfgoedlijst van Unesco. In het National Parc zijn zeven locaties in het park met bijzonderheden. Zo is er een Oerbos met bomen van meer dan 50 meter hoog, 18 bergmeren, 23 bergtoppen. Ik ga ze niet allemaal bezoeken maar het bekende Crno Jezero ofwel Zwarte meer, de Tara rivier, de Tara Kanyon/kloof en de Tara brug staan wel op mijn lijstje.

De Tara rivier is de langste rivier van Montenegro. In totaal is hij 144 km lang en hij stroomt 110 kilometer door Montenegro en 34 kilometer door Servië. De rivier stroomt door een kloof, de Tara kloof die de grootste is van heel Europa en de tweede van de wereld. Op het diepste punt is hij 1.300 meter diep. Door dit hoogteverschil stroomt het water wild in de kloof en dat trekt weer sporters die hier kanoën en raften. Nu is het waterpeil hoog maar in de zomer als het waterpeil lager is dan is het een trekpleister zelfs voor gezinnen met kinderen om in zo’n rubberboot te stappen. De Tara Kloof is 78 kilometer lang. Er is een brug over de kloof, de Tara brug die een bezichtiging waard is. Op TripAvisor lees ik dat er ook een zgn Zipp-lijn is. Met een stoeltje, hangend aan een kabel, kun je door de kloof vliegen.

De stad Zabljak ligt op 1.500 meter in het hart van het National Parc Durmitor. Een voordeel van deze hoogte is dat de lucht droog is en er geen huisstofmijt is. Dus een ideale plek voor mensen met luchtweg problemen als astma en bronchitis. Zij kunnen hier letterlijk op adem komen. Om Zabljak heen liggen 23 bergtoppen van meer dan 2.200 meter hoogte. De hoogste berg is de Bobotov Kuk, 2.553 meter hoog. Op veel bergkammen ligt nu nog sneeuw. In dit gebied liggen ook 18 bergmeren. In en rond Zabljak wonen circa 5.000 mensen. Het is een typische wintersportplaats met huisjes in de vorm van een driehoek. De daken lopen schuin af tot aan de grond. Er liggen geen dakpannen op maar platen in verschillende kleuren. De meeste huisjes zijn van hout. Er wordt ook hier gebouwd maar wat ik zie is dat in de stijl van de huizen en gebouwen die er al staan. Zo wordt er in het centrum een heel groot hotel gebouwd maar in een prachtige architectuur. Een totaal andere landschapsbeleving krijg je hier dan in de Baai van Kotor waar het grote geld de macht heeft en waar grote vierkante grijze betonnen blokkendozen worden gebouwd.

Gewoon prachtig is het hier vooral als je bedenkt dat het hier niet echt toeristisch is. Ik ben al twee dagen de enige bezoeker van camping Kod Boce. Er wordt hier wel geskied in de winter maar de faciliteiten worden niet uitgebreid dus het blijft een ander soort wintersport toeristen trekken. In de zomer zijn hier veel bergbeklimmers, wandelaars, mountainbikers, kanoërs en rafters te vinden. Waar vind je nog een stuk natuur zo puur dat de schapen en koeien en honden gewoon vrij rond mogen lopen? In het landschap geen hoogbouw maar karakteristieke houten huisjes met gekleurde puntdaken. In het centrum van Zabljak zie ik wel een paar heel grote hotels. Het is duidelijk een wintersportplaats en de sneeuw en glühwein denk ik er bij.

In dit gebied zijn de winters lang en de zomers kort. Er ligt gemiddeld 120 dagen sneeuw en de temperatuur is in hartje zomer gemiddeld 25 graden. Maar in de nacht kan dan de temperatuur nog dalen tot rond het vriespunt. Deze dagen is het hier echter mar 12 graden. Koud voor het jaar volgens de vrouw van de receptie.

Het wandelen in het National Parc valt tegen. Het pad dat ik neem kan ik niet doorlopen want dat ligt onder water. Dan komen er drie jonge meiden aan met witte gympen. Zullen we het wagen om naar boven te klimmen en zo te passeren? Eentje houdt monti vast en ik klim over een rotspunt naar boven. Maar de aarde er tussen is glibberig glad. De drie meiden klimmen ook naar boven maar we komen toch niet veel verder. Ik besluit om terug te gaan want ik wil geen smak maken want het is me te glad en te gevaarlijk hier. De meiden zien het met hun nette kleren ook niet zitten en eentje helpt Monti van de bergwand af.

Dan maar de andere kant op. Een mooi pad ligt er maar dan komt er een heel grote loslopende hond op ons af. Ik sta net bij een informatiebord te lezen welke dieren hier rondlopen. Eekhoorns, dassen, en vele soorten muizen. Monti kruipt snel tussen mijn benen weg. Dit is ook weer nieuw, hoe reageert ze op andere honden? Maar een grote loslopende hond, daar heb ik het niet op want dit kleintje zit aan de lijn. Dan gaat het regenen en niet zo’n klein beetje ook. Ik heb mijn gele poncho bij me maar dat is lastig aan doen met een rugzak en een hond die je vasthoudt. Er komt een jong stel aan en ik vraag beleefd of hij even mijn hondje kan vasthouden. Ik zit onder het plastic maar Monti wordt door en door nat. En verrek, daar komt weer zo’n grote hond aan, een soort wolf lijkt het wel. Die komt even aan Monti snuffelen en de geur bevalt hem wel want hij blijft ons volgen. Ik keer me om en probeer hem weg te jagen maar tot de uitgang loopt hij achter ons aan. Ik hoop niet dat Monti loops aan het worden is want dan krijg ik straks een hele sliert honden achter ons aan.

Bij de man die in een hokje zit en waar ik €3,- entree heb betaald, meld ik dat het niet mogelijk is om het meer rond te lopen. Ja, dat weet hij, zegt hij in gebrekkig Engels. Jeetje, man had dat dan gezegd, dat was wel net zo handig geweest. Ook meld ik dat er drie grote loslopende honden waren. Dat kan toch niet de bedoeling zijn in een National Parc? Hij begrijpt wat ik bedoel en haalt verongelijkt zijn schouders op. Hij kan er ook niks aan doen, geeft hij aan. Druipend van de regen zet ik Monti weer in de box in de auto. Dit keer lijkt ze er blijer mee te zijn want het is binnen behaaglijker dan buiten. Het Zwarte meer is mooi maar deze wandeling was niet de drie euro waard. De gratis wandeling naar het stadje heeft me meer plezier gegeven. Wellicht dat het beter had uitgepakt als het niet zo geregend had. Maar mooi is het hier zeker. Jammer dat de rondwandeling rond het meer niet door kan gaan.
Bij de supermarkt in het centrum koop ik een o.a. een nieuwe tandenborstel. De mijne is ergens op een camping blijven liggen. Nu snap ik waarom ik hier zoveel mensen met ongepoetste tanden zie. Een gewone tandenborstel kost hier minimaal €4,95. Een stuk duurder dan bij het Kruidvat in Holland. Het valt me op dat er geen muntje nodig is om in het karretje te doen. Dat is bij ons in Holland al lang geschiedenis.

Monti is de caravan niet meer uit te krijgen. Het is haar te nat en te koud buiten. Het is ook niet niks om van een streek waar het vorige week 37 graden was te verhuizen naar de bergen waar het 12 graden is. Ze is deze temperatuur duidelijk niet gewend. Ik ga ’s avond koken in de keuken van de camping. Aardappels, erwten en een heuse biefstuk. Dat is lang geleden dat ik een stuk vlees heb gegeten want in Morinj verkocht de supermarkt geen vlees.

Vanavond op tijd naar bed want er zitten vandaag veel kilometers in de benen. Even andere spieren gebruiken dan de fietsspieren. Morgen wil ik de Tara kloof gaan bezoeken. Met de auto gaan we er weer heen. Ik hoop dat Monti door gaat krijgen dat autorijden best leuk is want daarna kan ze veel lopen.

Maandag 8 mei is het droog als ik wakker word. Hup jongedame, er uit want je hebt al heel wat uren niet geplast. Nou ze is met moeite uit de warme slaaphoek te krijgen want is buiten echt fris, onder de 10 graden. We lopen een pad op waar de schapen gisteren liepen maar ze reageert niet op de geuren van die beesten. Als we terug komen op de camping staat de moeder van de dochter die me inschreef, naar me te wenken om te komen. We klimmen de heuvel op en in een punthuisje is een grote gezellige keuken waar een groot ijzeren fornuis staat dat met hout gestookt wordt. Er staat een bak water op warm te worden. Deze vrouw heb ik deze dagen nog niet gezien dus ik geef een hand. Dan besef ik dat dit de vrouw van die man is die zo naar mij stond te glimmen. Nou zo dik en lelijk is deze vrouw zeker niet. Ze ziet er zelfs aantrekkelijk uit met haar steile blond-grijze haren en open gezicht. Ze knuffelt Mondi en ze praat in het Montenegrijns met hem. Ik zie zijn reactie: oortjes omhoog, koppie scheef en hij begrijpt wat ze bedoelt. Oh, dit is wat hij mist, zijn eigen taaltje. De vrouw schrijft voor mij een aantal woorden op en die leer ik ter plekke. Dobra voor braaf, pas voor hond en nog wat meer. Deze vrouw praat nauwelijks Engels maar ze legt uit dat haar generatie van Tito op school geen Engels mochten leren maar Russisch. De jongere generatie leert tegenwoordig Engels op school. Wat ze aan Engels spreekt, pikt ze van de toeristen op.

Na een heerlijke kop thijm thee ga ik met Monti de heuvel af naar de caravan. Dan doe ik iets dat ik de komende weken zeker niet meer zal doen. Gisteren had ik vlak bij de caravan haar riem los gemaakt van haar halsband en ze liep zo naar de caravan. Nu pakt het anders uit. De riem is er af en ze vliegt de heuvel weer op richting het warme huisje van de vrouw van de camping. Maar de deur is er dicht en de vrouw is al weg. Als ik haar roep, dan reageert ze niet. Als ik richting haar kom, piept ze hem. Ze is er van tussen en mijn hart staat even stil. Ik vermoed dat het praten in het Montenegrijns en de warme ruimte haar goed zijn bevallen. Nog beter dan de slaaphoek in mijn caravan. Ik zet de deur van het huisje open en ga om de hoek zitten. In de hoop dat ze terug komt. Maar ze komt niet en ik zie haar de straat oversteken en de berg oplopen waar nog wat verloren huizen staan. Die ben ik kwijt, schiet er door me heen. Ik ga alle huisjes langs in de hoop de vrouw van de camping te vinden maar die is nergens te bekennen. Dan zie ik in de tuin van de buren een man staan. Ik loop naar hem toe en vraag of hij Engels spreekt. “Little” is zijn antwoord. Ik vertel dat mijn hondje weg is gelopen en wijs naar de berg. Hij kijkt langs zijn huis en komt zeggen dat hij een hond ziet. Inmiddels zijn er drie mannen van een Electrabedrijf er bij gekomen en ze lopen de weg op om te kijken waar Monti is. Dan komen ineens twee vreemde honden de berg afgerend de camping op. Een heel grote bruine en een kleine bruine. Dan komt Monti er achter aan en ik kijk verbaasd hoe ze zich gedraagt. Als een furie rent ze op die grote bruine hond af en jaagt hem weg. Ook de kleinere, die nog wel groter is dan Monti, jaagt ze van de camping af. Ze rent zelfs helemaal naar beneden naar de ingang van de camping. Ik sta nog boven op de heuvel en vraag aan de buurman of hij kan roepen in zijn eigen taal. De man fluit wat en roept Monti in zijn taal. En warempel daar komt dat kleintje aangerend. De man bukt en Monti laat zich door hem vastpakken. Daar heb ik mijn hondje weer terug want de riem gaat er gelijk weer aan. Nu had ik net op internet naar een filmpje van Martin Gaus gekeken dus ik beloonde haar voor het terug komen. We lopen naar de caravan en ze gaat weer even monter mee naar binnen om op haar slaapplek te gaan liggen. Een uur neem ik er voor om haar bij te laten komen. Dat kleine beest was even van de kaart door die aardige mevrouw die haar knuffelde en haar eigen taal sprak. Vanaf nu probeer ik een paar woorden in haar eigen taal met haar te wisselen. Ik bedenk me dat toen Bouboule vroeger uit Frankrijk bij ons kwam wonen we ook een periode gehad hebben dat we Frans met hem spraken. Van lieverlee werd dat tweetalig en daarna pas Hollands. Misschien dat Tinie dit wel vaker heeft gehoord bij adopties van buitenlandse honden die al wat ouder zijn. Het snappen wat je bedoelt kost tijd en er zijn al zoveel veranderingen door een verhuizing. Voor Monti komt nog bij dat we eerst nog aan het reizen zijn en ze zich enkel aan de caravan kan hechten.

Wat verlaat gaan we op pad naar de Tara brug die over de Tara kloof is. Het blijkt een bijzondere brug te zijn vanwege de bouwstijl. Waar ik precies moet zijn weet ik niet. Ik denk in de richting van een plaats met een naam als Pleyade. Er staat een politieman te controleren en ik vraag of ik op de goede weg zit. Ja, 20 kilometer rechtdoor en dan komen er borden. Via een prachtige route met veel haarspeldbochten daal ik af. De brug ligt niet op het diepste punt van de kloof maar ik zie op de teller dat we dalen van 1500 meter naar 800 meter. Bij de brug is een kleine parkeerplaats waar ik de auto zet. Monti mag er weer uit en we lopen richting de brug. Ik bind haar even vast om een foto te maken en zijn kruipt in een stellage waar gewoonlijk bier- en wijnflessen in liggen. We gaan de brug over en weer valt me op dat Monti met haar neus over de rand de diepte in durft te kijken. Het is hier diep en in de diepte stroomt de rivier de Tara. Ik had hem iets breder verwacht maar dat kan ook de vertekening zijn omdat we zo hoog staan. De bergen om ons heen zijn prachtig en de zon is door gebroken en schijnt langs de bergkammen. Mensen, Montenegro is echt heel mooi en ik koop een magneet met een rood hart en er op geschreven: I love Montenegro. Ik was verrukt van de Baltische Staten maar Montenegro vind ik zeker zo mooi want je hebt hier prachtige bergen, mooi meren en een heerlijke zeestrook. In dat alles in zo’n klein land met zulke vriendelijke mensen.

In de middag komen we weer terug op de camping nadat ik nog wat hondenvoer in het centrum heb gekocht. Ik moet nu vooruit denken en uitrekenen hoeveel dagen eten ik voor de hond in voorraad heb. Eigenlijk houd ik al rekening met haar want anders had ik de dagen voller ingevuld. Nu zorg ik dat we in de middag terug zijn zodat ze haar rust heeft.

Toen we vanmorgen op pad gingen kon ik de deur van de caravan niet afsluiten. Maar deze camping is zo veilig dat ik gewoon weg ben gegaan. Ik dacht nog, dit los ik vanmiddag wel op. Maar dat loopt toch nog even anders dan ik dacht. Het slot van de caravandeur is echt niet van buitenaf dicht te doen. Ik spuit er wat WD40 in en warempel, dan draait het slot wat stroef om. Maar nu komt het probleem. Ik krijg het slot niet meer open. En Monti ligt binnen en alle ramen zijn op slot. Jeetje, de tweede keer vandaag dat mijn hart even stil staat. Ik loop de heuvel op waar de dochter van de receptie met haar vader staat en roep dat ik een probleem heb met de deur. Ze komen naar beneden gelopen en zij heeft al het nodige gereedschap bij zich. Nee, het slot gaat echt niet meer open. Monti heeft niks in de gaten en die ligt gewoon in haar slaaphoek te dutten alsof er niks aan de hand is. De man loopt om de caravan en kijkt of hij een raam open kan forceren. Nee, alstublieft niks met de ramen doen, dan maar liever de cilinder uit het slot boren. Dan bedenk ik dat ik nog een reservesleutel heb van de caravan die in de auto ligt. Natuurlijk precies dezelfde maar je weet maar nooit. Ik doe de sleutel in het slot, draai naar links en naar rechts en nog een paar keer en dan komt er beweging in. Het slot gaat open. De man spuit nog wat WD40 in de zijkant van het slot en we testen het nog een paar keer uit terwijl ik in de caravan ben. Dan de gewone sleutel nog geprobeerd en het slot is weer in orde. Wel komt er allemaal viezigheid uit gedropen. Ik vermoed dat er op de camping in Ulcinj aan zee door de wind zand in het slot is gewaaid en het daardoor is vast komen te zitten. Ik maak een foto van vader en dochter en dan wil vader ook nog met mij op de foto. Een legitimatie om even die arm om me heen te slaan. We staan er vrolijk op dus ik zal de foto bij het blog plaatsen. Vandaag dus twee keer een incident gehad maar alle twee de keren is het opgelost.

De rest van de dag is Monti super vrolijk en gezellig. We spelen wat maar ik houd haar buiten aan de lijn en let zelfs op dat de caravandeur niet open staat als ze niet is aangelijnd. Zulke uitstapjes als vanmorgen doen mijn hart stil staan. Ik had me geen raad geweten als ze niet was terug gekomen. Dan was ik morgen niet gaan rijden, dat is zeker. De camping is betaald en morgenochtend rijd ik naar het oosten, richting Kosova, naar Mojkovac. Daar heb ik een camping uitgezocht niet ver van een National Parc met een groot meer. Eigenlijk is Montenegro in het noordwesten, noorden en oosten een groot National Parc. Een bezoek meer dan waard nu dit gebied nog niet echt ontdekt is door de vele toeristen. Prachtig, prachtig, prachtig is het hier!

Vanavond is een caravan en een camper aangekomen. Ik ben even niet meer de enige bezoeker.

Wordt vervolgd vanuit Mojkovac in noord-oost Montenegro.
Zabljak,
Durmitor,
Tara kloof,
Tara rivier,
Kod Boce
Montenegro