Hoe ik aan mijn Montenegrijnse hondje Monti kom

Blog 13, Hoe ik aan mijn Montenegrijnse hondje Monti kom

Zondag 29 april. In de nacht van 28 op 29 april word ik wakker en heb ik het gevoel dat ik dat kleine hondje mee zou moeten nemen. Het klikte deze drie dagen zo goed met dat beestje en we hadden echt schik met elkaar. Dus in de nacht zoek ik op of er een dierenarts in Ulcinj is. Ja, die is er en ik schrijf het adres op. Als de dag echt start dan wil ik informeren bij de jongeman van de camping die de inschrijvingen doet of te regelen is dat de mensen van de camping een hondenpaspoort bij deze dierenarts kunnen halen. Dan kom ik het hondje na mijn Albanië week ophalen. Ik lees op internet nog dat voor de rabiës vaccinatie, hondsdolheid, een hond pas na 21 dagen de grens over mag. Dan ga ik weer slapen.

Het voornemen is om een week naar Shkrodër en Letzë in Albanie te gaan. De zon schijnt al warm als ik voor achten de caravan uit kom. Dan word ik begroet door een kwispelend hondje dat weer onder mijn caravan heeft geslapen. Ik heb nog wat avondeten van gisterenavond voor hem bewaard en terwijl hij staat te eten, ruim ik de caravan in. De pootjes worden opgedraaid, de caravan aan de auto gehangen, de elektriciteit gaat er af. Dan komt de jongeman van de inschrijvingen aanlopen en vraag ik hem of hij de kans ziet om komende week actie te ondernemen voor een hondenpaspoort. Nee, daar kan hij niet aan beginnen, hij kan niet weg van de camping. Of hij het dan organiseren kan dat een ander het doet? “Voor een hond doen mensen dat hier niet”. “Een hond is een hond!” Dan komt er nog de vrouw van het meisje dat deze dagen weleens met de hond speelde. Zij kan de hond zeker niet meenemen want ze heeft thuis een huis vol katten en dit hondje is geen kattenvriend, dat is duidelijk. Ze spreekt slecht Engels en het ziet er naar uit dat het niet gaat lukken om iets voor dit kleine hondje te doen. Ik leg me er bij neer en dring verder niet aan. De taal en het cultuurverschil lijken een barrière te zijn.

Dan neem ik afscheid van de Duitsers, Monika en Heinz. Het hondje is met me mee gelopen en gaat onder hun caravan in de schaduw liggen. Ik neem afscheid van hun en ga zachtjes weg, er van uit gaand dat het kleine beest niet door heeft dat ik hem piep. Ik start de auto en rijd van het grasveld, de hoek om, de laan uit en dan rijd ik rustig naar een kruising en aarzel ik of ik rechtdoor of links af moet. Ik kijk naar rechts en warempel daar rent dat kleine hondje naast de auto met me mee. Een heel eind heeft hij al afgelegd zonder dat ik het door heb. Ik stop, stap uit en wil het beestje terugsturen. Maar hij komt kwispelend naar me toe en springt tegen me op. Nee, dit is hartverscheurend, hij wil echt met me mee. Hij staat te puffen met zijn tong uit zijn mond en op dat moment stopt er een zwarte auto naast me. De zoon van de patron, zijn moeder de patron en nog een vrouw achterin. Hij vraagt wat er aan de hand is en ik vertel dat de hond achter me aan komt rennen en dat dat gevaarlijk is. Ik leg hem uit dat het hondje wel mee met me mag en dat ik gevraagd heb of iemand van de camping bij de dierenkliniek de vaccinaties en paspoort kan regelen voor hem. Maar dat zou niet gemakkelijk zijn, is me gezegd.

De man vraagt of ik echt de hond mee wil nemen. Zo ja, dan zal hij met me naar de dierenkliniek rijden want hij kent de dierenartsen daar goed want hij had zelf ook een hond. Die is inmiddels wel dood want die is aangereden. Hij vraagt of ik de hond kan vangen of dat iemand van de kliniek dat moet doen. Maar dat kost dan wel geld. Nee, de hond komt vanzelf wel en ik roep hem, Boeffie, en hij komt direct naar me toe. Ik doe hem een scheerlijn van de luifel om zijn nek en til hem onder mijn arm en vraag wat nu te doen? Zijn moeder en de andere vrouw worden naar de camping gebracht en hij komt dan terug rijden. Ik zet het hondje even in mijn caravan en parkeer de auto met caravan weer op het terrein van de camping. Daar komt de man en met de hond onder mijn arm stap ik in zijn auto. Hond op schoot, die verbaast kijkt wat er allemaal gebeurt. Maar hij vertrouwt me en houdt zich rustig. Dan zet ik hem op de grond voor mijn stoel en ik houd geruststellend mijn hand op zijn koppie. Het beestje kijkt me met zijn bruine ogen aan en laat het allemaal gebeuren. Bij de dierenarts hoort hij andere honden en wordt hij wat nerveus. In rap Montenegrijns overlegt de campingzoon met de dierenarts wat nodig is om dit hondje mee het land uit te krijgen. Ik vraag of hij kan zien hoe oud het hondje is. De dierenarts kijkt naar zijn gebit en zegt dat het beestje ongeveer een jaar oud is. Hij kijkt in zijn oren, bek en ogen en zegt dat hij zo te zien helemaal gezond is. Maar vaccinaties heeft hij wel nodig. Zeker een rabiës vaccin, tetanus en nog wat andere prikken. Hij vult wat papieren in en vraagt hoe hij heet. Nou riep ik steeds Doggie, Woeffie of Boeffie naar hem en geef aan om maar Boeffie in te vullen. Later krijg ik een berichtje van mijn dochter dat ik mijn kleinzonen ook wel Boeffie noem dus ik heb met de familie besloten dat de reserve naam Monti beter past. Ze komt per slot van rekening uit Montenegro.

De dierenarts overlegt met nog een dierenarts of het beestje in quarantaine moet na de vaccinaties. Ze houden het er op dat zij 1 nachtje kan blijven en morgenochtend opgehaald kan worden. Dat kost dan €5,- overnachtingsgeld. Ik vraag wel of ze haar ook een schoonmaakbeurt kunnen geven want volgens mij heeft zij vlooien want zij krabt zich geregeld. Ook zit haar vacht vol met klitten want zij ligt steeds te rollen in het zand en in het gras. Ze gaan haar wassen en een grote schoonmaakbeurt geven. Als topmodel kan ik haar morgenochtend fris en wel ophalen. Hoeveel het gaat kosten? Dat zie ik morgen wel.

Ondertussen zoek ik in het winkeltje een mooie groene halsband met diamantjes uit. Want het hondje is geen hij maar een zij. Die halsband ga ik gelijk passen en hij staat fleurig bij haar. Ik laat me informeren welk hondenvoer goed is voor het beestje want de afgelopen dagen leefde ze van wittebrood, patat en overgebleven worst. Soms met een beetje melk er door heen. Niet echt gezond hondenvoer.

Dan bedenk ik dat ik een dichte box wil waar ze tijdens het rijden in moet want een losspringende hond op de voorstoel kan gevaarlijk zijn. Ik zoek een mooie box uit, die hier maar €21,- kost, en ga gelijk meten of ze er in past. Ja hoor, ze laat zich gewillig in de box zetten. Ook dat is opgelost. Nog wat hondenvoer, bijtstokjes en een mooie hondenriem en we laten het hondje bij de dierenarts achter die haar gaat schoonmaken en vaccineren. Morgenochtend om 10.00 uur ga ik met de campingzoon haar ophalen.

Bij de camping aangekomen kijken mensen verbaast als ze me weer zien aankomen. Er komt zelfs een stel vragen of ik misschien een lekke band heb. De Duitsers Monika en Heinz, vertellen dat zodra ik weg reed de hond onder hun caravan vandaan kwam, met zijn oren omhoog naar mijn auto keek en als een haas weg sprintte. Ze had dus wel degelijk door dat ik er vandoor ging en ze wilde duidelijk bij mij zijn.

Nu is de vraag, waar komt dit jonge hondje vandaan? Een stel Nederlanders dat hier een huisje heeft gehuurd heeft de indruk dat Duitsers die met een camper waren, het hondje hier achter gelaten hebben. Daarvoor liep hij hier niet en toen die mensen weg waren wel. In ieder geval is duidelijk dat het geen wilde hond is want ze laat zich gemakkelijk een halsband om doen, loopt aan de lijn mee en speelt met een stok die ik weg gooi. Ze haalt de stok op maar brengt hem nog niet terug. Maar duidelijk is dat er een basis van opvoeding is geweest. Ook reageert ze goed op kinderen want er loopt hier een klein meisje dat soms met haar speelde. Het hondje liet zich gemakkelijk door haar optillen. Een wilde hond gedraagt zich zo niet en die zou ik zeker niet mee nemen want ik heb drie kleinzonen waar ze goed mee overweg moet kunnen.

De eerste aandacht is nu om Monti wat Nederlandse commando’s te gaan leren. Ik ga nu dus niet naar het warme en drukke Albanië maar eerst terug naar de camping Naluka waar ik een week geleden gestaan heb. De eigenaar wordt door de campingzoon gebeld en ik vraag of er een plek bij het water en in de schaduw vrij gehouden kan worden. Daar ga ik vier of vijf dagen Monti laten wennen aan een ander leven, ander eten, andere taal en slapen in de caravan. Daar heb ik de plek onder de kast voor haar vrij gemaakt en de pottipotti zet ik gerust buiten neer of in het gangpad. ’s Nachts zal haar slaapplek onder de kast zijn. Dicht bij mij maar toch in haar eigen hoekje. Nu hoop ik alleen maar dat ze al een beetje zindelijk is anders moet ik ’s nachts mijn bed uit.

Een paar vrienden geef ik per WhatsApp een foto van het hondje. Heel leuk om te zien hoe verschillend de reacties zijn. Mijn kinderen reageren positief op de nieuwe relatie. Mijn dochter geeft aan dat ik nu wel 85 jaar moet worden. Dat ben ik aan Monti verplicht. Sommigen reageren gelijk positief op het bericht van de nieuwe reisgenote, enkelen snappen niet wat ik met een hond moet. Drie keer per dag uitlaten, wandelen, kost geld, dierenarts is duur, laten steriliseren. Ja, dat heb ik allemaal wel doordacht maar het plezier dat ik deze drie dagen met dit beestje had was goud waard. Ze ging zelfs mee een strandwandeling maken en dat is samen toch gezelliger dan alleen.

Nu de nacht in en morgenochtend eerst de caravan aanhaken zodat als ze opgehaald is niet meer op de camping gaat schooieren. Gelijk in de box mijn auto in en 110 kilometer rijden naar de veerpont om via Kamenari naar Morinj te gaan. Op camping Naluka is dan de eerste trainingsdag. Dusan, de eigenaar van de camping zal wel in zijn schik zijn met Monti want hij houdt wel van dieren. Zijn twee katten moeten wel uit haar buurt blijven. Maar Monti blijft de eerste dagen toch zeker aangelijnd bij de caravan liggen.

Maandag 30 april ben ik al vroeg wakker. Er gaat vandaag wat gebeuren en dat merk ik wel. Ik ruim de caravan al vroeg op een rijd hem van de camping. Met de zoon van de campingpatron en zijn dochtertje gaan we Monti ophalen bij de dierenkliniek. Het meisje is er opgewonden van en ik hoor nu een ander verhaal. Het hondje liep al twee maanden op de camping te schooieren en is helemaal niet door campinggasten achter gelaten. Ze is volgens deze man een hondje uit Montenegro. Maar dat ze achter gelaten is, dat is wel duidelijk want ineens was ze er.


Bij de dierenkliniek is een winkeltje met dierenbenodigdheden. Ik koop daar ook alvast een hondenriem waarmee een hond op afstand kan lopen, een zgn. flexriem. Maar eerst zal ik haar leren goed aan de korte riem naast me te blijven. Ook nog een vlooienspray want de dierenarts zegt dat waarmee ze nu behandeld is dat dat vier tot vijf weken werkzaam is. Nog een kam om dagelijks de losse haren mee uit te kammen, vitaminepilletjes en nog wat kluifjes. De eerste kosten zijn gemaakt voor de nieuwe reisgezel.

Dan wordt Monti gehaald. Oh, wat kijkt ze angstig, haar staart zit tussen haar benen. En wat stinkt ze naar het schoonmaakmiddel. Ik kan me voorstellen dat ze zich niet optimaal voelt. Een paar vaccinaties in haar lijf, gewassen en een nacht in een hokje. Dat beestje weet niet wat haar overkomen is na twee maanden vrij mogen scharrelen. Maar dan komt de grootste verrassing. Ze is wel heel jong maar de dierenarts zegt dat ze al jongen heeft gehad. Zeker zo’n twee tot drie maanden geleden. Maar hoe kan dat dan?, vraag ik nog. U noemde haar toch een puppy? Er wordt me verteld dat een hond hier na zes tot zeven maanden al vruchtbaar is. Dat ik haar zal laten steriliseren in Holland, dat is al zeker. Maar ik heb dus een ‘moeder-puppy’. Waar die jonkies zijn? Wie zal het zeggen. Nu kan een ander verhaal aannemelijk zijn. Zodra de moederhond puppies heeft, dan worden de puppies verkocht en de moeder weg gedaan. Tja, het is mij om het even. Ik heb dus wel een jonge hond van een jaar maar een hondje met verleden. Het is niet aan haar te merken want ze gedraagt zich als een jonge hond. Maar ze blijft uit de buurt van mannetjes honden want op een nest jonge honden zit ik niet te wachten. Dus steriliseren zodra we in Nederland zijn.

In de box die ik gekocht heb gaat ze mee naar de camping. Maar de paniek slaat bij haar toe. Ze draait in de box, krabt en bijt in het plastic en ze is niet te kalmeren. “Tja meissie”, zeg ik, “nu even rustig worden want als je nu weg loopt dan ben je me een dure hond en je paspoort heb ik”. Voorin mijn auto met de autogordel om de box rijden we weg nadat ik afscheid heb genomen van Monika en Heinz. De rit naar Albanie geef ik op want ik zie me daar niet lopen in de warmte en in de drukke, chaotische stad Shkodër. Eerst wil ik haar vier tot vijf dagen rust gunnen op camping Naluka aan de Baai van Kotor. Er wordt speciaal mijn eigen plekje aan het water vrij gehouden. Daar heerst rust en er is voldoende schaduw. Zeker vier dagen trainen op de commando’s zit en kom en veel met haar lopen. Kijken of ze goed zindelijk is en haar belonen met hondensnacks als ze haar behoeften buiten doet. Ook zal ze weer regelmatig en gezond hondenvoer moeten gaan eten. Ik heb vijftien jaar een Franse hond gehad die ook geresocialiseerd moest worden dus dit gaat wel lukken. Maar mijn reis gaat anders verlopen dan ik gepland had want een hond vraagt niet alleen aandacht en verzorging maar ook een andere dagindeling. Ik ga er van uit dat ze dit waard is. Tot nu toe heeft ze nog niet geblaft en laat ze zich goed leiden door me.

Haar eerste echte hondenmaaltijd eet ze met gemak op. Ze had duidelijk trek en kijkt me aan dat ze nog wel meer lust. Als ik zit te eten, bedelt ze wel maar vanaf nu krijgt ze niks meer als ik eet. Dat was de afgelopen dagen anders, dan zat ze onder de tafel in het restaurant en kreeg tussendoor een stukje kip of een frietje toebedeeld. Maar die tijd is voorbij, dus dat wordt herprogrammering. Geen geschooier meer tijdens de maaltijd.

In de avond laat ik haar nog even uit voor een plas maar daarna wil ze de caravan niet in. Ik draag haar naar binnen en ze krijgt weer wat angstig gedrag. In de box wil ze niet liggen dus ik laat haar maar haar draai vinden op de handdoek die in het paadje ligt voor het koelkastje. Ze valt ogenblikkelijk in slaap. Ik ga ook maar vroeg naar bed want er zijn genoeg nieuwe indrukken geweest. Het enige nadeel is nu dat ze nog stinkt naar schoonmaakspul. Brrrr, even alle luiken open zetten en er maar niet aan denken.

Dinsdag 1 mei, de dag van de Arbeid, ook voor mij. Eerste echte dag met het hondje Monti. Op mijn eigen tijd, 06.15 uur word ik wakker. Monti slaapt nog. Ik laat haar tot 06.30 uur slapen en stimuleer haar op te staan. Kom op, buiten plassen, buiten de camping. De hondensnacks neem ik mee en we lopen als eersten de camping af. Rechtsaf de trap op, ze kent de weg al en ze gaat direct door de achterpoten om de plas te laten lopen. Ze krijgt een snack als beloning. Dan gaan we weer terug naar de camping. Trainingsdag 1 gaat beginnen. Ze heeft trek dus ze kan nu wat leren. ZIT en ze kijkt me aan, doet haar koppie scheef en snapt niet wat ik bedoel. Even een zetje op de achterste. Ja, daar zit ze en dan de snack. En maar blijven herhalen. Ook de oefening om in de box te gaan zitten om de angst er uit te krijgen. De deksel heb ik er af gedaan en leg een snack achter in de box. Ik verleid haar om er in te komen en leg steeds verder weg de snack. Totdat ze er zelfs met vier poten in staat. Goed zo, een aai en een snack. Ze is slim en ik merk dat ze goed te trainen is. Dan maar ook alvast een pootje omhoog houden en een snack geven. Dat zullen de kleinzonen vast wel leuk vinden.

Nu slaapt ze buiten, vast gebonden aan de boom. Als ik de afwas ga doen dan bind ik haar vast aan mijn riem. Dan heb ik mijn handen vrij en zo leert ze naast me te lopen. Maar ik loop ook wel even weg om haar te wennen om alleen te zijn. Dan hoor ik van mijn buurvrouw dat ze even geblaft heeft. Een hoog schel blaffetje. Ik heb het niet gehoord want dit is de eerste keer dat ze blaft. Maar blaffen ga ik niet belonen, enkel als er een inbreker komt, dan mag ze blaffen. Nu ga ik een stuk met haar wandelen, goed voor haar en goed voor mij. Even vragen welke weg het meest geschikt is. Daar ga ik de riem op afstand uit proberen. De achterbuurman is van een luxe restaurant met een soort park als tuin. Daar horen die vier ganzen bij die wel eens langs mijn caravan zwemmen. Via de straat kom ik er en vertel dat ik op de camping sta en of ik hier mijn hondje wat aan de riem mag laten lopen. Ze moet nog wennen aan de riem en aan mij. De eenden en ganzen die er zwemmen nemen de benen want Monti haar oren gaan recht overeind staan. Ze heeft duidelijk jachtinstinct en ik houd de lijn kort want ze zou ze zo achterna gaan. Als we het parkje door zijn geweest dan neem ik een latte machiatto en leg haar aan mijn stoel vast. Ze vindt het prima en gaat relaxed liggen. Dat is mooi mee genomen dat ze dit prima vindt. Ze kan mee op pad en houdt zich gewoon rustig in een restaurant door onder mijn stoel te gaan liggen.

De middag gaat op aan korte wandelingetjes en wat oefenen met de woorden kom mee, zit en braaf en haar naam Monti. De mannen van de camping vinden Monti een jongensnaam en ze roepen plagend Montenegrina naar haar. Nee, dat is te lang, dan stellen ze Montina voor. Nou daar ben ik ook niet echt van gecharmeerd. Voor mij blijft het gewoon kort: Monti. Het valt me wel op dat ze een vermoeide indruk maakt. Ze ligt veel te dommelen en in het lopen zit geen tempo. Op de vorige camping was ze veel levendiger. Ik ga er vanuit dat dat gedrag weer terug komt als ze gewend is en als de vaccinaties verwerkt zijn. Het is niet niks om zoveel spuiten te krijgen en gewassen te worden met een chemisch anti vlooien middel. Daar zouden wij ook misselijk van worden. Dus ik gun haar de tijd en neem vijf dagen vrijaf.

De komende vier dagen zullen niet veel anders verlopen dan vandaag. Voor lezers die een hond hebben zal dit verslag wel boeien maar ik betwijfel of de andere volgers hier in geïnteresseerd zijn. Dus de komende dagen schrijf ik enkel iets als er wat veranderd is.

In de nacht van dinsdag 2 op woensdag 3 mei ben ik verbaasd om te zien dat Monti in de box is gekropen om te slapen. Ze ligt er in als een opgerold kluwentje wol. Zo sliep onze vroegere hond Bouboule ook altijd. De box lijkt klein maar de hond kan er dus zelfs prima in slapen. Hopelijk gaat ze de box als een veilige plek zien. Ook is het fijn te merken dat ze zindelijk is. Ik laat haar uit buiten de camping waar ze al snel haar plas laat lopen. Dat is tenminste een zorg minder want een onzindelijke hond in de caravan zou slecht uitkomen.

De dag gaat voorbij met rust voor de hond, wat oefeningen doen met de commando’s KOM, ZIT en haar naam repeteren. Een paar keer een kleine wandeling om te oefenen dat ze naast me komt lopen aan de lijn. Maar dat zal nog wel wat tijd kosten om haar dat aan te leren. Zij slaapt veel en ik zit dan te lezen of zoek op internet naar filmpjes over hondentraining. Zo gaat de dag voorbij.

Er zijn op de camping veel nieuwe toeristen gekomen. De camping staat al twee dagen bomvol. Voor het eerst staan er meerdere Nederlanders. Die blijven meestal twee dagen staan. De vele Fransen zijn meestal met 1 dag vertrokken. Het is een komen en gaan op zo’n camping en de campingbaas is er maar druk mee. Vandaag is zijn zoon aangekomen met een kleine Jack Russell. Een klein pittig hondje dat al kennis gemaakt heeft met Monti. Dit hondje loopt los maar Monti moet aan de lijn liggen. Ze verdragen elkaar maar het is geen vriendschap op het eerste gezicht. Dat is het wel met de kleine kinderen die ze ziet lopen. Als ze een jong kind ziet dan gaan haar oren omhoog en haar staart gaat kwispelen. Ik vermoed dus dat ze in een gezin met kinderen geleefd heeft. Een buurjongetje gaat een tijdje bij haar op de grond zitten en dan geniet ze van de aandacht en het gekroel.

In de avond ga ik nog thee en een wijntje drinken bij twee Nederlandse vrouwen die met een camper rond reizen. We zijn alle drie even oud en ondernemend. Monti gaat gewoon mee en het kleedje dat ik voor haar mee neem negeert ze. Gewoon gezellig midden in ons midden gaat ze liggen slapen. De vrouwen vinden dat Monti een andere naam verdient: Lucky past volgens hun beter. De hond heeft geluk gehad om bij mij een nieuw thuis te vinden. Misschien heb ik ook wel geluk gehad want ik vind het leuk om gezelschap te hebben van haar. Ze kijkt me vaak aan en dan knipoog ik naar haar en maak geluidjes zoals je naar een baby doet. Zo van tju, tju, tju, tju. Zo leren we communiceren met elkaar.

In de nacht van woensdag 2 op donderdag 3 mei heeft Monti zich niet laten verleiden om in de box te gaan slapen. Ik had de deksel er gisteren op gedaan in de hoop dat ze er dan ook in zo kruipen. Maar nee, dat vindt ze blijkbaar toch nog eng. We slapen uit tot over achten want het was gisterenavond wat later geworden. Daar heeft ze dus ook geen enkel probleem mee. Ze kijkt me aan en rekt zich uit. Kom op, eerst jij naar buiten en de ramen open. Ze kent inmiddels de route al. Rechtsaf de camping af, zes treden omhoog en dan links af een stuk grintweg op om daar te plassen en te poepen. Ik ga haar gedrag al herkennen waar ze wat wil gaan doen. Dan probeer ik of ze er voor in is om een stukje te gaan rennen. Wie laat nu wie uit? Bij de caravan volgt weer het ritueel van zit en down gevolgd door een brokje. Ze heeft trek en dan wil ze er wel wat voor doen.

Vandaag wordt het commando WACHT ingeleid, gevolgd door een commando dat ze mag gaan eten. De brokjes gaan in de bak, dan moet ze zitten en wachten tot ik de etensbak op de grond zet. Dat lukt natuurlijk nog niet een eerste keer, dus dan haal ik de bak weer weg. Maar na vier keer heeft ze door dat ze moet wachten. Maar wat zeg je nu als ze mag gaan eten? Muriel heeft me een leuke tip gegeven. Ze heeft haar hond geleerd te wachten tot ze het woord SMULLEN zegt. Daar word ik vrolijk van dus dit ga ik Monti ook leren. Ik zeg SMULLEN en ze gaat eten. Dan loop ik weg om haar rustig te laten genieten. Daarna maak ik mijn broodje klaar en ga die zittend in de deuropening opeten. Nu vertoont ze weer het gedrag van de vorige camping. Ze zit er bij met de oortjes omhoog en gaat er vanuit dat ze wat krijgt. Nu vraagt het om consequent te zijn. Ze krijgt echt niks want bedelen ga ik haar snel afleren. Zij heeft gegeten en kan nu even rust nemen.

Vannacht is het om vijf uur gaan regenen en toen heb ik de luifel even zo ingesteld dat het water er van af kon lopen. Nu is het droog maar fris. Dit had de natuur nodig want het is de afgelopen weken erg warm en droog geweest. Voor mij is het ook geen straf want er zitten nog lelijke muggenbulten op mijn armen die na vier dagen nog dik zijn en jeuken. De zonneallergie en muggenbulten verdwijnen op deze manier eerder.

In de middag oefen ik wat met Monti in de box. Deksel er op, stukje worst in de box en jawel, ze kruipt er in. Dan de oefening met de box in de auto en dan zelfs het luikje er voor. Daar wordt ze niet vrolijk van en met open mond zit te puffen en te kwijlen. Ik blijf rustig naast haar zitten en praat met haar. Ze krabt niet aan het plastic deurtje dus ik ben al wel een stap verder. Dan mag het deurtje open en komt ze even op schoot. Nog een keer in de box en zo herhaal ik deze oefening en stel haar gerust. Het gaat eigenlijk heel goed maar echt leuk vindt ze het niet. De motor start ik een paar keer maar daar reageert ze niet echt op. Morgen ga ik de volgende stap doen, een stukje met haar in de box rijden.

Vanavond ga ik me beraden hoe verder te gaan. Welke plaatsen wil ik in Montenegro nog bezoeken en welke campings zijn daar in de buurt? Of ik trek morgen verder of overmorgen. Maar alle plaatsen die ik opzoek hebben hetzelfde weertype: wisselende buien, onweer en weinig of geen zon. Ik zal me een week moeten instellen op wisselvallig en koeler weer. Zodra de keuze gemaakt is, plaats ik dit blog en ga ik weer over in de reismodus.

Nu is het vrijdag 4 mei. Er is gisterenavond veel onweer geweest maar Monti raakt niet in paniek, ze blijft er even rustig onder. De regen valt met bakken uit de hemel en ik ga een dvd kijken. Monti is in de open bak gekropen en rolt zich op. Ze slaapt niet echt want als ik omkijk dan doet ze een oog open. Ik knipoog terug en praat wat tegen haar. Hopelijk gaat ze wennen aan de Nederlandse klanken.

Het regent zo hard dat ik niet buiten kan koken en haar buiten niet kan laten eten. Dan maar de bak voer in de caravan op de grond. Als zij gegeten heeft dan maak ik mijn spaghetti warm. Hup, in je box want je staat me in de weg. Ik geef haar een zetje en ze weet al waar haar plek is. Kijkend naar me wat ik aan het doen ben, blijft ze me volgen. Ik praat met haar terwijl ik mijn eten warm maak. Zie je het al voor je? Klein caravannetje waar je je kont niet kunt keren, de pottipotti tussen mijn bed en de bank en Monti luxe onder de kast. Dit is een goede oefening om in samen in een kleine ruimte te kunnen leven. Het gaat goed, we passen ons aan.

Tussen de buien door laat ik haar nog uit buiten de camping en dan moeten we heel snel zijn want de regendruppels gaan komen. Ik doe haar lijn af en ze loopt rechtstreeks naar de caravan. Ze snapt nu wel dat ze de caravan in moet en zittend op een handdoek droog ik haar pootjes af. Ook dat vindt ze allemaal best. Wat een makkelijk hondje is ze tot nu toe. Dan gaat ze uit zichzelf de box in en rolt zich op. De hele nacht slaapt ze aan een stuk door en wordt zelfs niet wakker als ik er even uit moet.

Het besluit is gevallen: morgen vertrek ik. Vandaag is het de vijfde dag dat Monti bij me is en straks ga ik een stukje met haar rijden. In Bijela is een dierenzaak en daar ga ik een paar speeltjes kopen, een klittenborstel en wat hondenbrokken. Tot nu toe vindt ze alles lekker wat ze in haar bak krijgt. Ze heeft waarschijnlijk zo lang moeten schooieren voor haar voedsel zodat ze nu verwend wordt. Dus veel afwisseling van voer wil ik haar geven zodat ze veel smaken leert kennen.

Het ritueel van de box in de auto wordt rustig ingeleid maar ze staat niet te trappelen om in de box te gaan. Zelfs een stukje wordt verleidt haar niet. Dan toch maar een zetje op haar achterste want wat moet dat moet. Hup er in want de volgende stap gaan we nemen. Op naar Bijela naar de dierenzaak. Daar aangekomen is het nog even lastig hoe haar uit de auto te krijgen zonder dat ze in de plas springt die naast de deur ligt. Uit de box, op mijn schoot en dan wordt ze onrustig. Als de deur open gaat dan neigt ze te springen en ze is moeilijk te kalmeren. Dan maar opgetild als een klein kind en over de plas gezet. Oh wat is ze blij dat ze weer buiten is. Dit ritueel zal de komende weken vaak herhaald worden want we gaan samen nog een kleine twee maanden reizen.

Wat ik ook nog gekocht heb is een hondendeken die ik in de ruimte leg waar ik eerst de box had staan. Het is een hele klus om de box steeds in de auto vast te zetten met de gordel om. Nu laat ik de box maar in de auto staan en kan ze zonder band lekker helemaal in de ruimte onder de kast liggen. Wat is een hond toch slim. Zodra ze de aangepaste slaapplek ziet, duikt ze er meteen in en rolt zich behaaglijk op. Weg is ze, vertrokken naar dromenland. Even alle spanningen weg slapen. In de middag breek ik de luifel af en ruim de auto in.

Nu schrijf ik dit blog en ga het plaatsen want morgenochtend wil ik voor negenen vertrekken naar Zabljak in noord Montenegro. Daar ga ik naar een camping in een natuurpark op zo’n 1450 m hoogte. Hier zijn de hoogste bergen van Montenegro. Drie zijn er het hoogst, circa 2500 meter. Het is er kouder dan hier bij de Baai van Kotor. Maar dat is voor mij geen probleem want ik heb genoeg warme kleren en warm beddegoed bij me. De natuur moet er prachtig zijn en nu kan ik toch even geen musea en kerken in want een uur kan Monti al wel alleen in de caravan zijn maar veel langer wil ik haar nog niet aandoen. Samen lopen op mooie paden, dat wordt het de komende dagen.

Er is een tijd van komen en van gaan. De campingbaas Dusan geef ik als afscheid drie fleurige lila plantjes want ik ben hier wel een bijzonder gast. De mannen hier vinden dat ik ieder jaar een keer terug moet komen zodat Monti voeling houdt met Montenegro. Voor Desi nog even het volgende. Ik las op internet dat er in Montenegro een vereniging is die honden zoals Monti opvangt en laat adopteren in het buitenland. Er blijkt hier net als in Spanje een probleem te zijn met honden die niet gesteriliseerd en gecastreerd zijn en die op straat komen te leven. De cultuur is hier niet zo dat naar een hond gekeken wordt zoals bij ons. Er loopt dus een programma om de toename van zwerfhonden tegen te gaan. Ik heb bij toeval een hondje getroffen dat mij koos en ik koos haar. De klik was er al snel. Dat is natuurlijk het mooie als je de hond zo ontmoet. Misschien vindt Desi zo ook een nieuwe huisgenoot.

Wordt vervolgd en foto's volgen snel.